Επισκέφτηκα μετά από χρόνια τον τόπο στον οποίο μαθήτευσα κοντά σε έναν δάσκαλο που άλλον όμοιο δεν συνάντησα πότε ξανά, και τον ευγνωμονώ γιατί μου έμαθε τόσα πολλά... μια ύπαρξη παράξενη, απροσδιορίστου ηλικίας, που έτρωγε 5 ελιές ή μια ντομάτα κι ήταν αρκετό, που ήξερε απ' έξω τα ιερά κείμενα όλων σχεδόν των θρησκειών, όλες τις φιλοσοφίες, όλες τις πρακτικές, τις είχε δοκιμάσει, που τον είδα κρυφά να περπατάει χωρίς να πατάει στη γη κι όταν τον ρώτησα σχετικά άστραψε και βρόντηξε, που με μάλωνε να κάνω λάθη κι όχι να μην κάνω, που με βοήθησε να καταλάβω πόσο σπουδαίο δημιούργημα είναι ο άνθρωπος και πόσο θαυμαστές οι λειτουργίες του οργανισμού μας, που μου έμαθε να σιωπώ, να ακούω, να παρατηρώ... ο Αλέξανδρος δεν είναι πια εδώ. Κανονικά θα πρεπε να λυπηθώ όπως κάθε μαθητής που χάνει τον δάσκαλο του, αλλά έχοντας διανύσει εκείνα τα σημαντικά μιλιά μαζί του, μόνο να χαρώ του πρέπει γιατί μάλλον βρίσκεται σε μια σφαίρα ύπαρξης που πιθανολογώ ότι προγεύτηκε, παίρνοντας μαζί του όλα τα μυστικά που κάποιοι θα ψάχνουν για τα επόμενα 100 χρόνια. Αν κάτι με λυπεί μόνο είναι πως όταν φεύγει η ψυχή μιας ομάδας τότε η παρακμή είναι μονόδρομος. Ένα κτίριο που ανάπνεε στο ρυθμό του επί χρόνια, τώρα είναι στο έλεος της εγκατάλειψης και της σιωπής που δεν εγκυμονεί τίποτα, μιας κενής σιωπής. Αυτή η λύπη βγαίνοντας από το κτίριο, λύπη που όλη εκείνη η ομορφιά και η γνώση εξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν πότε, ερημιά... Κι εκεί, "στη λήξη" έκανε την εμφάνιση του ο δάσκαλος με τον τρόπο του, όπως κάθε φορά άλλωστε, είτε ο ίδιος είτε κάποιος από την ομάδα, ως περαστικός, και με ένα νεύμα, όπως οι πυθαγόρειοι, ξέραμε πως όλα είναι εντάξει. Τίποτα δεν χάθηκε βρε χαζό, δες, ο δερβίσης είναι ακόμα στην πύλη... keep whirling...
Αν για κάτι ευχαριστώ τον Θεό είναι που μου επέτρεψε να χαθώ σε δρόμους και στενά, να συνομιλήσω με σούφι μυστικούς, με ζεν μοναχούς, να κλέψω λίγη από την σοφία τους, μέχρι να βγω στο Φως, υποψιασμένη πια τι εστί αληθινή επιστήμη της πίστης. Κάτι που όσοι βρίσκονται εντός, δεν έχουν ιδέα που βρίσκονται, γιατί τελικά το να γεννιέσαι μες στα πλούτη χωρίς να ιδρώσεις προσωπικά να τα κερδίσεις σε κάνει μαλθακό κι αλαζονικό. Ο Χριστός ως ενσάρκωση του Θεού είναι ό, τι πιο mind blowing έχει συμβεί πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας κι η κατανόηση της διδασκαλίας του η επιστήμη των επιστημών. Όλες οι θρησκείες κι όλες οι φιλοσοφίες κι ο, τι έχει γεννήσει ο νους του ανθρώπου δεν είναι παρά ένα προοίμιο του Δείπνου στο οποίο μας καλεί, κι όλα έχουν την σημασία και την άξια τους κι οποίος τα υποτιμά ή τα κοροιδεύει μάλλον δεν έχει καταλάβει Χριστό...
"Αν με σκέφτεστε με καλές σκέψεις, χτίζετε την χρυσή μου πυραμίδα" ~ Αλέξανδρος
