Ξηλώνοντας το πουλοβεράκι

 Όταν έχεις βρεθεί ολομόναχος στο πιο σκοτεινό σημείο της ανθρώπινης μοχθηρίας, μπορείς να δεις πίσω από το περίβλημα της υποκρισίας το αληθινό πρόσωπο του εχθρού σου, που ο μεγαλύτερος όλων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι πάντα εντός των τειχών. Όσοι στέκονται δίπλα σου δεν είναι φίλοι σου, κι όσοι μιλάνε την γλώσσα σου δεν είναι αδέρφια σου. Στις κρίσιμες ώρες οι μικρόψυχοι κάνουν μόκο μέχρι να δουν που θα γείρει η παλάντζα για να πάνε με τον νικητή. Η χειρότερη μοναξιά είναι λίγο πριν την σταύρωση, όπου όλοι είναι εξαφανισμένοι, γιατί κανείς δεν έχει τα @@ να υποστηρίξει όχι εσένα αλλά την ίδια του την γνώμη. Όλοι μαριονέτες που τους κινούν οι καταστάσεις και το συμφέρον. Όλοι κάπου στη μέση. Και με την Κική και με την Κοκό. Χλιαροί στην πίστη, χλιαροί στην στάση, ίσων αποστάσεων με φίλους και εχθρούς. Να μην σπάσουν τα αυγά. Να μην χαλάσει η δουλίτσα. Να μην χάσουν την εύνοια. Όταν το Κάστρο πέφτει όλοι σαν τα ποντίκια τρέχουν να πάρουν θέση στο νέο τραπέζι κοντά στον νέο Βασιλιά. Να προλάβουν να γλείψουν πρώτοι. Να τους δουν. Να τους σημειώσουν στο τεφτέρι των ακόλουθων. Στην πιο δύσκολη στιγμή θα πέσουν πάνω σου όλα τα όρνια. Στην πιο κρίσιμη στιγμή το σκοτάδι θα γίνει σκοτεινότερο κι η μάχη θα είναι λυσσαλέα. Γιατί ποτέ κανείς μοχθηρός δεν αγάπησε το φως. Όλοι τους βολεύονται στο ψέμα που άφθονο ρέει μαζί με τα δώρα που τους χαρίζει το αφεντικό τους. Ψεύτικο φως, ψεύτικη αγιότητα, ψεύτικη αγάπη. Το βλέπεις στα φιδίσια μάτια τους. Έζησαν μια ολόκληρη ζωή έρποντας κι υποσκάπτοντας μέχρι να φτάσουν στην κορυφή της πυραμίδας. Να γίνουν το ίδιο το μάτι που τους κοιτάζει. Τους ξέρεις. Τους αναγνωρίζεις πια από δέκα μέτρα. Μα όταν έχεις ριζώσει πνευματικά κοντά στον άγιο Παίσιο τότε κανενός οι μαγγανείες δεν σε αγγίζουν.

Επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά...

Στάση

[Ας μιλήσουμε λίγο για ντιζάιν. Τι είναι, αν και τι εξυπηρετεί, και σε ποιους απευθύνεται.
Ένα καλοκαίρι, πριν μερικά χρόνια, ήρθα αντιμέτωπη με μια στενάχωρη κατάσταση. Πήγαινα στη στάση του κτελ φορτωμένη ένα βαρύ σακίδιο, μεσημεριάτικα μες στο λιοπύρι λόγω αραιών δρομολογίων, και πλησιάζοντας είδα έναν κύριο ηλικιωμένο που καθόταν κάτω στο δρόμο ιδρωμένος και με φανερή εξάντληση. Αναρωτήθηκα γιατί δεν καθόταν στη στάση. Όταν έφτασα είδα ότι η ξύλινη στάση δεν είχε πλέον κάθισμα. Μετά από κάποιους μήνες δίπλα στην ξύλινη στάση τοποθετήθηκε μια καινούρια μεταλλική. Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο να υπάρχουν δυο στάσεις και αμέσως διαπίστωσα ότι η μεταλλική ήταν καυτή σαν σχάρα μπάρμπεκιου, πήγα στην ξύλινη, κι ας μην είχε κάπου να καθήσω, τουλάχιστον να μην με καίει ο ήλιος. Fast forward, φθινόπωρο, και πηγαίνω με αυτοκίνητο στην ίδια στάση εν μέσω κατακλυσμού, προσπαθώ να βγω και να πάρω τη βαλίτσα μου, ανοίγω ομπρέλα και την χαλάει ο αέρας, μετά κόπων στέκομαι κάτω από το στέγαστρο της μεταλλικής στάσης, αφού την ξύλινη την αφαίρεσαν, γιατί άρχισε να γέρνει λόγω έλλειψης συντήρησης, και δεν ξέρω πώς να προστατευθώ αφού η στάση είναι ανοιχτή, κακοσχεδιασμένη, κι η βροχή με βρίσκει από όλες τις μεριές. Μουσκεμένη μπαίνω στο λεωφορείο. Fast forward και πιάσαμε χειμώνα, έχει -6 ίσως και λιγότερο και πηγαίνω με αγωνία στη στάση, μην αργήσει το λεωφορείο και με πιάσει υποθερμία, δεν τολμώ να κάτσω στο παγωμένο μέταλλο, πηγαινοέρχομαι για να μείνω ζεστή, αλλά το κρύο δεν παλεύεται, σε αντίστοιχη περίπτωση στέκομαι σε άλλη στάση όπου δεν υπάρχει τίποτα γιατί απλά απέναντι υπάρχει μαγαζί και εμμέσως πλην σαφώς σου λένε πάνε απέναντι μέχρι να έρθει το λεωφορείο και παρεμπιπτόντως πάρε και κανένα νερό, παγωτό ή ό,τι χρειαστείς, με πιάνει υποθερμία, νιώθω πως θα λιποθημησω, έρχεται το λεωφορείο με δέκα λεπτά καθυστέρηση, ευτυχώς ήταν μόνο τόσο, και μπαίνω μέσα μόνο για μα ζεσταθώ, γιατί αμέσως μετά διαπιστώνω πως θα ήταν καλύτερα να πάω στο νοσοκομείο αφού εξακολουθούσα να ζαλίζομαι και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Η πρόνοια του Θεού με προστάτευσε και στις 3 περιπτώσεις. Και κάπου εκεί φτάνουμε στο ντιζάιν.

Πριν λίγες μέρες σε συζήτηση που είχα με την σύζυγο του δημάρχου, σχετικά με μια δουλειά που επρόκειτο να κάνω αλλά δεν έκανα (άλλο κεφάλαιο που θα πιάσω κάποια στιγμή για να μην νομίζουν κάποιοι ότι επειδή σιωπώ δεν τρέχει τίποτε, τρέχει και παρατρέχει και κάποια στιγμή πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι), μου είπε "δεν θέλουμε κάτι δημιουργικό, θέλουμε απλώς να κάνουμε γνωστό το γεγονός" με το σκεπτικό ότι το "δημιουργικό ΜΟΥ" θα κοστίσει (μιας και ήδη αποφάνθηκαν κάποιοι ότι είμαι ¨ακριβή" (άλλο κεφάλαιο που θα πιάσω κάποια στιγμή για να μην νομίζουν κάποιοι ότι επειδή σιωπώ δεν τρέχει τίποτε, τρέχει και παρατρέχει και κάποια στιγμή πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι... ένα dejavu) και είναι προτιμότερη μια φτηνή λύση, μια φράση που πολλές φορές άκουσα και στο παρελθόν, σε διάφορες παραλλαγές, πάντα όμως με το ίδιο σκεπτικό, ότι το "δημιουργικό" και οι "καλλιτεχνίες" είναι πολυτέλειες, ¨όχι πολλά πολλά, να γίνει η δουλειά μας" μια κοινή φράση επίσης που είναι αυτονόητο γιατί και με ποιο σκεπτικό λέγονται.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάτι που συχνά μπερδεύουν ακόμη κι όσοι υπηρετούν το ντιζάιν: Οι ντιζάινερς -γενικά- ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ καλλιτέχνες, ούτε είναι η δουλειά μας να κάνουμε "καλλιτεχνίες". ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΡΕΣ και μετά όλα τα άλλα. Το ντιζάιν ανήκει στις EΦΗΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΤΕΧΝΕΣ, και πρωταρχικός σκοπός του είναι, το προϊόν που αναλαμβάνουμε να είναι λειτουργικό/εύχρηστο/ευπώλητο, αναλόγως του πεδίου ντιζάιν που υπηρετεί ο καθένας μας (βιομηχανικό, γραφιστικό) και φυσικά το προϊόν να είναι κι ευπαρουσίαστο, που είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του, εξαρτάται από την αισθητική του ντιζάινερ, που κι αυτή δεν είναι σχετική, δεν είναι δλδ "θέμα γούστου", καθώς ο ντιζάινερ ακολουθεί κάποιους αισθητικούς κανόνες κι αναλόγως των υπολοίπων παραμέτρων, προσδίδει στο προϊόν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. 

Μια στάση λεωφορείου λοιπόν, έχει ως σκοπό όχι απλώς την σηματοδότηση των σημείων που πρέπει να σταματά ο οδηγός, αυτό το κάνουν και οι ταμπέλες έτσι κι αλλιώς, αλλά τον τόπο όπου ο επιβάτης/πελάτης θα σταθεί να περιμένει το λεωφορείο για όσο χρόνο χρειαστεί, όρθιος ή καθιστός αναλόγως της ανάγκης του, μόνος ή με παρέα, σε οποιαδήποτε συνθήκη, καιρική, ιατρική, πρακτική, φορτωμένος ψώνια, ένα μωρό, ο,τιδήποτε. Αυτό σημαίνει πως εξαρχής θα πρέπει η μελέτη που έγινε από τον ντιζάινερ για την μορφή της στάσης να συμπεριλαμβάνει τα υλικά (ξύλο, μέταλλο, τσιμέντο ή άλλο), τον σχεδιασμό, το μέρος που θα εγκατασταθεί, με ό,τι αυτό σημαίνει σε καιρικές συνθήκες και λοιπές απαιτήσεις, (πολυσύχναστο, έρημο, πόλη, χωριό), το είδος του δρόμου και τον περιβάλλοντα χώρο, την απόσταση από κατοικημένες περιοχές, και μια σειρά άλλα πράγματα που θα τον οδηγήσουν στον τελικό σχεδιασμό και την κατασκευή του. Η λέξη κλειδί σε όλα αυτά είναι ΠΡΟΒΛΕΨΗ. Ο ντιζάινερ πρέπει να προβλέψει πριν από σένα για σένα, να σκεφτεί πριν σκεφτείς και να δώσει λύσεις σε οποιοδήποτε πιθανό και απίθανο θέμα προκύψει από τον σχεδιασμό του. Αυτό προϋποθέτει τεράστιες και πάμπολλες δεξαμενές γνώσεις γι αυτό και μιλούμε για επιστήμη κι όχι για "καλλιτεχνία" κι η μελέτη ενός οποιουδήποτε αντικειμένου είτε πρόκειται για λογότυπο είτε για αερογέφυρα ακολουθεί κάποιες διαδικασίες, δεν πατάς ένα κουμπί, ούτε δίνεις οδηγίες στο ΑΙ και τέλος (που ξύπνησαν όλοι και παριστάνουν τους ντιζάινερς τους φωτογράφους ή τους συγγραφείς επειδή πάτησαν καναδυό κουμπιά). Όταν όλα τα προαναφερθέντα δεν έχουν γίνει κι απλά κατασκευάζεται κάτι ως φασόν, γίνεται ανάθεση έργου και τοποθετείται αδιακρίτως παντού, χωρίς ουσιαστικά να εξυπηρετεί τον επιβάτη/πελάτη τότε είναι ένα άχρηστο προϊόν το οποίο ο επιβάτης/πελάτης πλήρωσε με τους φόρους του χωρίς όμως να μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Κι εκεί μπαίνει η ευθύνη όχι μόνο του κτελ που είναι μια ιδιωτική πολυμετοχική επιχείρηση που συνεργάζεται με τους εκάστοτε δήμους, άρα με το κράτος, αλλά και η ευθύνη του δημάρχου που χωρίς να έχει ελέγξει ως προς την αρτιότητα και λειτουργικότητά του ένα προϊόν το διαθέτει προς χρήση στους πολίτες, υποβάλλοντάς τους σε μια απίστευτη ταλαιπωρία χειμώνα καλοκαίρι. Όσες φορές το έθεσα ως θέμα και στα κτελ αλλά και σε αντιδημάρχους, είτε ο ένας πετούσε το μπαλάκι στον άλλο, είτε μου είπαν πως κανείς δεν χρησιμοποιεί την στάση (εγώ προφανώς δεν μετράω!) "αφού όλοι έχουν αυτοκίνητο και δεν χρησιμοποιούν τα κτελ". 

Μια περίεργη συγκυρία με ήθελε για κάποιο διάστημα να μετακινούμαι με τα κτελ και να είμαι η μοναδική λευκή σε τοπικό λεωφορείο ανάμεσα σε αφρικανούς εργάτες που ήταν απορίας άξιο πως έφτασε η χάρη τους ως την γωνιά αυτή της Ελλάδας για να δουλέψουν... κάτι που μου δημιουργεί πάντα μια βαθιά θλίψη για τον αγώνα που κάνει ο άνθρωπος να επιβιώσει στις άθλιες συνθήκες που κάποιοι δημιούργησαν σε όλο τον πλανήτη... και κάπου εκεί αναπόφευκτα συγκρίνω τις συγκοινωνίες σε όλες τις πόλεις του κόσμου που έχω πάει/ζήσει, τις στάσεις των λεωφορείων και το ο,τιδήποτε αποτελεί κοινό αγαθό, του οποίου έχω ελέγξει λεπτομερώς το ντιζάιν, μιας και το ντιζάιν πάει πακέτο με την αναπνοή μου. Δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ ή να γκρινιάζω για το πόσο πίσω είναι η Ελλάδα, και ειδικά η επαρχία της (προτιμώ να δίνω λύσεις ή να συμβάλλω σε αυτές), αλλά είναι ένα γεγονός που οφείλεται στο ότι ποτέ κανείς δεν είναι στην σωστή θέση, κι αυτοί που αναλαμβάνουν να διοικήσουν έναν τόπο δεν έχουν το κατάλληλο γνωσιακό υπόβαθρο ώστε να διαχειριστούν οποιοδήποτε πρακτικό ζήτημα, ωσάν να μην υπάρχει ανάγκη από τους πολίτες/πελάτες, να λύθηκαν όλα, κι εκείνοι να ασχολούνται με τα "υψηλά" με τα "σπουδαιότερα", που αναρωτιέμαι τελικά πόσο σπουδαιότερη είναι πχ μια συναυλία όπου θα ξοδευτούν απίστευτα κονδύλια "πολιτισμού" ενώ ο πολιτισμός ξεκινά από το αν ο πολίτης/πελάτης ζει σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον με παροχές και διευκολύνσεις. Ο πολιτισμός ξεκινά από την στάση του λεωφορείου, από τον ηλικιωμένο που δεν θα χρειαστεί να κάτσει κάτω στην άσφαλτο, από τη βροχή που δεν θα χρειαστεί να φάω εγώ, από την πληροφορία που θα πρέπει να πάρω έγκαιρα κι έγκυρα. Κι εκεί μπαίνει φυσικά και το θέμα της αντιμετώπισης των ΑΜΕΑ που τόσο βάναυσα εργαλειοποιούνται από διάφορους, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τους ενδιαφέρει πώς πχ ο τυφλός θα καταλάβει ότι είναι στη σωστή στάση και πώς ότι έρχεται το λεωφορείο τάδε σε 10 ή 2 λεπτά. Και το πώς ο οδηγός του λεωφορείου θα φερθεί σε έναν πελάτη που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, τι εκπαίδευση έχει, αν πέρασε από ψυχομετρικά τεστ για να οδηγεί μέσο μαζικής μεταφοράς κι ένα σωρό άλλα. 

Παρατηρώ χρόνια τις στάσεις και η μόνη εξέλιξη είναι ως προς το ταμπλό διαφημιστικού χώρου ή ανακοινώσεων. Η εξέλιξη πάει προς τα πίσω φυσικά κι ας μοστράρεται ως χάιτεκ. Κι αναρωτιέμαι Μα δεν υπάρχει κάποιος να τους συμβουλεύσει; Πες εγώ δεν μετράω, άσχετο αν έχω 30 χρόνια τεχνογνωσίας και λαμπρής πορείας στο ντιζάιν, αφού όπως είπε κι ο Ιησούς μου "ουδείς προφήτης στον τόπο του", ούτε και εξυπηρετώ το σύστημα και τις "εξυπηρετήσεις" του, αλλά έστω κάποιος σωστός επαγγελματίας που να γνωρίζει το αντικείμενο; Στέκομαι σε στάση στο Ισραήλ και νιώθω δέος για την απίστευτη ευθύνη στην κατασκευή της, μόνο από το μπράιγ που υπάρχει με τα δρομολόγια, κάθε τομέας και χάρτης που σου λέει "βρίσκεσαι εδώ". Δεν είναι κάτι ανέφικτο, είναι το ελάχιστο, και υπάρχει χρόνια σε κάθε τόπο που σέβεται στοιχειωδώς τον πολίτη/πελάτη αλλά και τον τελευταίο επισκέπτη/πελάτη. Έχει πόσα χρόνια που το φωνάζω, το απαιτώ, αλλά τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους που στερούνται όχι μόνο ιδεών και στοιχειωδών γνώσεων αλλά κυρίως αγάπης προς τον συνάνθρωπο, ένα τεράστιο ζήτημα για την επιλογή τους να διοικούν που θα πρεπε να είναι πρωταρχικό για όποιον έχει δικαίωμα ψήφου, και δεν μιλώ για κείνες τις υποκριτικές ψηφοθηρικές "φιλανθρωπίες" αλλά για ουσιαστική στήριξη του πολίτη/πελάτη μέσα από τέτοια "ασήμαντα" πράγματα που όμως βάζοντάς τα το ένα δίπλα στο άλλο το παζλ γίνεται πιο ανθρώπινο. 

 Για όποιον δεν καταλαβαίνει την σημασία του ντιζάιν, δεν πειράζει, είναι κάτι που όλοι λίγο πολύ το εισπράτετε, όποτε περπατάτε σε ένα πάρκο και περνάτε μέσα από το γκαζόν γιατί "βολεύει πιο πολύ" αφού το μονοπάτι είναι γωνιώδες κι όχι καμπυλωτό, όποτε φοράτε τα γυαλιά σας να διαβάσετε ένα τεράστιο πανό, όποτε παρατάτε ένα βιβλίο ως κουραστικό γιατί ο γραφίστας έβαλε λάθος γραμματοσειρά κοκ. Το ντιζάιν απευθύνεται ΣΕ ΟΛΟΥΣ. Και φυσικά το να είναι κανείς δημιουργικός ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ, και συνυπάρχει με το σωστό ντιζάιν, κι όχι πολυτέλεια που κάποιος καλείται να πληρώσει. Δεν νοείται σωστό ντιζάιν και ακαλαίσθητο, αλλά δεν ισχύει αμφίδρομα. Το να σου δώσει κάποιος ένα σωστό προϊόν ή την σωστή υπηρεσία σημαίνει ότι θα πάρεις κάτι σωστό και ταυτόχρονα όμορφο, δεν γίνεται να διαχωρίσεις την καλαισθησία και την εν γένει δημιουργικότητα ενός ντιζάινερ για να πάρεις μόνο κάτι σωστό αλλά και ταυτόχρονα όμορφο χωρίς να έχει περάσει από τα φίλτρα αισθητικής και τον τρόπο/ματιά του δημιουργού ντιζάινερ. Εξαρχής μια τέτοια απαίτηση δείχνει, αν όχι αφέλεια, πονηρία με σκοπό το κέρδος. Ένας άνθρωπος δημιουργικός ΕΙΝΑΙ δημιουργικός ό,τι και να κάνει, ένας ντιζάινερ με τεχνογνωσία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο και να μην γνωρίζει τίποτα για να χρεώνει ως αρχάριος ή ως άσχετος, γιατί εντέλει, κι αυτό πρέπει να γίνει απολύτως σαφές σε όποιον απευθύνεται σε επαγγελματία ντιζάινερ (κι όχι σε κάποιον που έχει ένα φωτοτυπάδικο ή είναι τεχνικός υπολογιστών ή τον παριστάνει όπως κι ένα σωρό άλλα επαγγέλματα προκειμένου να παίρνει αναθέσεις από τον κολλητό του στο δήμο που "κάνει κουμάντο", ξέρετε εσείς ποιοι είστε...) ότι θα πρέπει να τον πληρώσει ως επαγγελματία κι όχι να του δώσει χαρτζιλίκι για να πιει καφέ στην υγειά του, κι ότι αυτό που κάποιος πληρώνει στον επαγγελματία ντιζάινερ δεν είναι ο χρόνος που κάνει για να σου παραδώσει μια δουλειά, που μπορεί να είναι 1 ώρα ή 20 λεπτά, αλλά Ο ΧΡΟΝΟΣ που ξόδεψε για να φτάσει να στην παραδίδει σε αυτόν το χρόνο, που μπορεί να είναι μερικά έως και πολλά χρόνια, οι ειδικές ικανότητές του, οι σπουδές, οι περαιτέρω εκπαιδεύσεις, τα ξενύχτια και τα άπειρα λεφτά που ξόδεψε για να αποκτήσει μια δεξιότητα, ακόμη και μια απλή πληροφορία, κάτι που, όπως είναι αποδεκτό για οποιονδήποτε επιστήμονα πχ έναν γιατρό, έτσι πρέπει να είναι σεβαστό και για τον ντιζάινερ, γιατί διαχειρίζεται τα πάντα στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου, εμπλέκεται σε όλους τους τομείς, από την υγεία μέχρι την εκπαίδευση και η βαρύτητα της δουλειάς του μπορεί να μην φαίνεται αλλά είναι σημαντικότερη και ενίοτε ζωτικής σημασίας. 

Επομένως αν θέλει κάποιος "να γίνει δουλειά" πρέπει να ΑΠΑΙΤΕΙ να γίνει αυτή από ντιζάινερ κι όχι από οποιονδήποτε, πρέπει να απαιτεί να πληρωθεί όσο αναλογεί στην επιστήμη του. Κι αν κάποιος νομίζει ότι το να βάλεις μερικά γράμματα σε μια επιφάνεια για να διαφημίσεις ένα γεγονός είναι απλό πράγμα ας έρθει να το δούμε πρακτικά αλλά και μακροπρόθεσμα, πως ένας λάθος σχεδιασμός οδηγεί σε μια κακή οπτική επικοινωνία και μπορεί να χαντακώσει έναν "προιόν", είτε πρόκειται για αντικείμενο είτε για πληροφορία, είτε για άνθρωπο. Εκλογικές αναμετρήσεις κρίθηκαν στις λεπτομέρειες μια αφίσας, καμπάνιες απότυχαν, πελάτες δυσαρεστήθηκαν κι άλλαξαν προμηθευτή. Έχει σημασία ο τρόπος που κάνουμε κάθε τι, ακόμα και το να γράψεις με μαύρο μαρκαδόρο σε λευκό χαρτί ένα απλό "πωλείται" έχει σημασία ΠΩΣ θα το κάνεις. Για πολύ καιρό έβαζα χαρτοταινίες σε βάζα κι έγραφα επάνω πχ "ρίγανη". Θα μπορούσε να το κάνει κι ο μπαμπάς μου. Θα μπορούσα να σχεδιάσω ετικέτες να τις τυπώσω και να είναι μοναδικές. Δεν είχα χρόνο ούτε και θεωρούσα ότι χρειάζεται, ομως η δημιουργικότητα μου σε συνδυασμό με την πρακτικότητα έκαναν τις ετικέτες εκείνες καταπληκτικές, αργότερα τις έφτιαξα ως άποψη σε κάποιο προϊόν μου που χάρισα σε φίλους στην Κύπρο, κανονικά τυπωμένες, και λίγο καιρό μετά είδα κάτι αντίστοιχο σε προϊόντα στην Κύπρο, είχα γελάσει πολύ που η δική μου "σχεδιαστική βαρεμάρα" έγινε σχεδιαστική σχολή. Όταν είσαι έξπερτ, μια σαχλαμάρα να κάνεις θα έχει στυλ. Όταν είσαι μέτριος ή άσχετος ό,τι κι αν κάνεις θα είναι λάθος. 

Δυστυχώς οι δήμαρχοι εξαντλούν την παρουσία τους σε "υποχρεώσεις" στον αυτόματο πιλότο, χωρίς ποτέ να επεξεργάζονται τα δεδομένα, και δεδομένης της ιεραρχίας και του τρόπου που λειτουργεί όλος ο μηχανισμός, οι αληθινές ανάγκες ενός πολίτη/πελάτη παραμερίζονται και δίνεται προτεραιότητα σε πλαστές ανάγκες που το σύστημα δημιουργεί για να κινηθεί, με τα έργα που πρέπει να γίνουν, τα ποσά που πρέπει να μοιραστούν σε ημέτερους, και φυσικά με το αζημίωτο μιας και είναι στα όρια του νόμιμου το "ευχαριστώ για την καλή συνεργασία", κι ας μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας, δεν είναι η δική μου "δημιουργικότητα" ή του κάθε επαγγελματία το πρόβλημα, αλλά ότι έχει βρωμίσει τόπος από άσχετους που παριστάνουν τους επαγγελματίες, ανθρώπους χαμηλού έως και ανύπαρκτου γνωσιακού επιπέδου, με μόνο εφόδιο το θράσος, που αναγκάζουν εμένα ως πολίτη/πελάτη να ταλαιπωρούμαι κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τα κοινά, δλδ κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μου, αφού όλα μα όλα είναι "κοινά". 

Γι' αυτό γράφω πολίτη/πελάτη, επειδή αυτά τα δύο πάνε πακέτο, σε ένα κράτος που αυτομόλησε κι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως κάτι ξέχωρο από το ίδιο και ως το μέσο από το οποίο θα επιβιώσει ο μηχανισμός του, ένας μηχανισμός καθόλου φιλικός στο χρήστη, με πολλά λειτουργικά προβλήματα, που κάθε πρόοδος γιορτάζεται με βεγγαλικά ενώ θα έπρεπε να είναι βασική προϋπόθεση, με παροχές ανάλογες των αναγκών της κάθε ηλικίας και ειδικής κατηγορίας, με τον άνθρωπο ως γνώμονα κι όχι ως ξερά λόγια προεκλογικής καμπάνιας. Ως πελάτες αυτού του κράτους που εμείς συντηρούμε αν μη τι άλλο θα έπρεπε να έχουμε τον σεβασμό του κράτους σε όλα του τα επίπεδα έστω να σέβονται τα χρήματα που πληρώνουμε και θα αφήσω το ντιζάιν στην άκρη γιατί είναι ψιλά γράμματα. Θέλω όμως να το πω και να το υπογραμμίσω ότι το ντιζάιν είναι καταρχάς+καταρχήν θέμα εσωτερικό και το να αναπαύεις τον συνάνθρωπο (το πλησίον, τον "πελάτη") είναι θέμα βαθιά πνευματικό. Κακό ντιζάιν ίσον άχρηστο, σωστό ντιζάιν ΚΑΙ καλαίσθητο ίσον εύστοχο και χρήσιμο, απλή αριθμητική νηπιαγωγείου. 

Υστερογραφικά, με αφορμή μια στάση, να πω πως, παρότι δεν μου αρέσει καθόλου που η Ελλάδα έχει γίνει κέντρο διερχομένων με κάποιες μκο να θησαυρίζουν πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου για καλύτερη ζωή, ωστόσο θυμώνω πολύ όταν ο κάθε άξεστος οδηγός πατάει γκάζι όταν βλέπει ανθρώπους, που ήρθαν εδώ να δουλέψουν, ή για να πάνε παραπέρα, γουατέβερ, να τρέχουν να τον προλάβουν, κι εκείνος όπως χαιρέκακα έλεγξε τα εισιτήρια τους, εξίσου χαιρέκακα να τους αφήνει να τους πάρει κάποιος άλλος, άσχετο αν έξω έχει 40 βαθμούς κι ο τόπος βράζει και δεν υπάρχει ένα σταντ να πιεις ένα ποτήρι νερό, κάτι, γιατί εντέλει, ακόμα κι εχθροί να είμαστε, είμαστε όλοι άνθρωποι μέσα στις δυσκολίες, προσωπικά πάντα προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην θέση των άλλων, έχω βρεθεί κι εγώ ξένη ανάμεσα σε ξένους κι είναι μεγαλειώδες να υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς κανένα συμφέρον θα ξοδέψουν το χρόνο τους να σε βοηθήσουν. Δεν έχω όμως την απαίτηση από ανθρώπους που στερούνται τα βασικά να διαθέτουν διάκριση, που είναι εντέλει μια πνευματική κατάκτηση μετά από αγώνα και κόπο, εδώ δεν τη διαθέτουν αυτοί που κατεξοχήν πρεσβεύουν την πνευματικότητα... "άλλο το άυλον κι άλλο το νάυλον" που έλεγε κι ο υπεργενναίος άγιος Παίσιος...

υπό Κ. ]

Μεταμόρφωση

 

"Εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φώς της ζωής." Ιω 8/12-13

Η μονη αληθινη επιστροφη στις ριζες ειναι η επιστροφη στην Παναγαπη Του. Γιατι απο Εκει ξεκινα το ταξιδι μας κι ολη μας τη ζωη Τον αναζητουμε μεσα απο απο διαφορα πραγματα που ειναι απλως προοιμιο της σχεσης μας μαζι Του. Καμια φορα χρειαζονται διαφοροι κυκλοι και περιπλανησεις μεχρι να καταλαβουμε οτι η αληθεια μας βρισκεται εξω απο την ζωνη ανεσης μας... αλλα τι ομορφο συναισθημα η επιστροφη στην Πατριδα της καρδιας μας.

"Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή" Ιω 14/1-7

"Η ζωη ξεκινά εκει οπου σταματα ο φοβος" ειπε ο Οσσο. "Πηγαινε οπου φοβασαι" ειπε ο αγιος Παισιος. Δυο κοσμοι ξενοι, με μόνο κοινο σημειο τον Ιησου Χριστο. Ο πρωτος Τον θαυμαζε πολυ, Τον θεωρουσε ως Τον μεγαλυτερο επαναστατη της ανθρωποτητας, και ηταν οντως. Ο δευτερος ομως Τον γνωρισε και τον αγαπησε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καί ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς του (Δευτερονομιο 6,5).

Αφοτου επέστρεψα Σπίτι, καποιοι εσπευσαν να με κρινουν οχι μονο γιατι βγηκα απο το καζανι που βραζαμε παρεα, αλλα γιατι εβαλα διαφορετικα ορια ως οικοδεσποινα του οικου μου, ορια που δεν βολευαν πια κανεναν. Οι περισσοτεροι κρινουν χωρις καν να γνωριζουν. Μα κι οσοι υποτιθεται γνωριζουν δεν βλεπουν την Μεγαλη Εικονα και χανονται μεσα σε κανονες, χωρις διακριση, χωρις πραξεις. Εχω ακουσει μεγαλα λογια και κηρυγματα απο ανθρωπους που δεν αντεχουν ουτε τους εαυτους τους. Μιλουν για αγαπη την ιδια στιγμη που δηλητηριαζουν τον διπλανο τους. Οποιος εχει αληθινη εμπειρια Χριστου αλλαζει ολη του η θεαση, ολος ο τροπος που αντιμετωπιζει τα παντα, αρχης γενομενης του πλησιον.

Η ομορφια που οι αρχαιοι ελληνες τοσο πετυχημενα υμνησαν μεσα απο τα εργα τους, ειναι μονο ενα ψιχουλο απο ολο το καρβελι. Οταν αποφασιζει κανεις να ακολουθησει την Οδο, ειναι δεδομενο οτι μπορει να χασει τα παντα, κι οσο πιο πολυ στοχευει στο "καρβελι" τοσο πιο επωδυνος θα ειναι ο δρομος. Δεν ειναι σχηματα αυτο που λεω, ειναι απτη πραγματικοτητα. Αν δεν ειναι απτη πραγματικοτητα τοτε ειναι μονο σχηματα, μια υποκριτικη κατασταση, ενα τεραστιο ψεμα, και δοξα τω Θεω ως εδω ειδα πολυ ψεμα και πολλους ψευτικους ανθρωπους. Σε κοινωνιες οπου ο Θεος ειναι απων, ενας αληθινα χριστιανος ειναι παραταιρος, βλαμμενος, παρεισακτος, ενοχλητικος. Το να ειναι κανεις αληθινα χριστιανος σε δαιμονοκρατουμενα περιβαλλοντα ειναι απο μονο του μια επαναστατικη πραξη. Θελει μεγαλη τρελα τελικα για να εισαι αληθινα χριστιανος... να βλεπεις να καταρρεουν τα παντα γυρω σου και μεσα σου και να μην χανεις τα ματια σου απο Εκεινον, να βλεπεις τον παλιο σου εαυτο να πεθαινει και να μην γαντζωνεσαι πια απο ολα εκεινα που σε οριζαν, καθοριζαν και τελικα περιοριζαν.

Ξημερωνει η Μεταμορφωσις, η ευλογημενη εκεινη μερα που επισφραγιστηκε η πορεια μου προς Εκεινον. Ευχαριστω οσους με τον τροπο τους "βοηθησαν" να γιορταζω αυτην τη μερα, θελει τελικα τους σωστους εχθρους για να μεταμορφωθει κανεις στην καλυτερη εκδοχη του. Για ολα (μα για ολα) Εκεινος εδειξε τον Δρομο, που ειναι ο Ιδιος.

"Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται." Ιω 11/25-27

 

Απο το ορος Θαβωρ του νοος και της καρδιας μου, χρονια πολλα και σωτήρια...

Αλέξανδρος... keep whirling...

Επισκέφτηκα μετά από χρόνια τον τόπο στον οποίο μαθήτευσα κοντά σε έναν δάσκαλο που άλλον όμοιο δεν συνάντησα πότε ξανά, και τον ευγνωμονώ γιατί μου έμαθε τόσα πολλά... μια ύπαρξη παράξενη, απροσδιορίστου ηλικίας, που έτρωγε 5 ελιές ή μια ντομάτα κι ήταν αρκετό, που ήξερε απ' έξω τα ιερά κείμενα όλων σχεδόν των θρησκειών, όλες τις φιλοσοφίες, όλες τις πρακτικές, τις είχε δοκιμάσει, που τον είδα κρυφά να περπατάει χωρίς να πατάει στη γη κι όταν τον ρώτησα σχετικά άστραψε και βρόντηξε, που με μάλωνε να κάνω λάθη κι όχι να μην κάνω, που με βοήθησε να καταλάβω πόσο σπουδαίο δημιούργημα είναι ο άνθρωπος και πόσο θαυμαστές οι λειτουργίες του οργανισμού μας, που μου έμαθε να σιωπώ, να ακούω, να παρατηρώ... ο Αλέξανδρος δεν είναι πια εδώ. Κανονικά θα πρεπε να λυπηθώ όπως κάθε μαθητής που χάνει τον δάσκαλο του, αλλά έχοντας διανύσει εκείνα τα σημαντικά μιλιά μαζί του, μόνο να χαρώ του πρέπει γιατί μάλλον βρίσκεται σε μια σφαίρα ύπαρξης που πιθανολογώ ότι προγεύτηκε, παίρνοντας μαζί του όλα τα μυστικά που κάποιοι θα ψάχνουν για τα επόμενα 100 χρόνια. Αν κάτι με λυπεί μόνο είναι πως όταν φεύγει η ψυχή μιας ομάδας τότε η παρακμή είναι μονόδρομος. Ένα κτίριο που ανάπνεε στο ρυθμό του επί χρόνια, τώρα είναι στο έλεος της εγκατάλειψης και της σιωπής που δεν εγκυμονεί τίποτα, μιας κενής σιωπής. Αυτή η λύπη βγαίνοντας από το κτίριο, λύπη που όλη εκείνη η ομορφιά και η γνώση εξαφανίστηκαν σαν να μην υπήρξαν πότε, ερημιά... Κι εκεί, "στη λήξη" έκανε την εμφάνιση του ο δάσκαλος με τον τρόπο του, όπως κάθε φορά άλλωστε, είτε ο ίδιος είτε κάποιος από την ομάδα, ως περαστικός, και με ένα νεύμα, όπως οι πυθαγόρειοι, ξέραμε πως όλα είναι εντάξει. Τίποτα δεν χάθηκε βρε χαζό, δες, ο δερβίσης είναι ακόμα στην πύλη... keep whirling...
Αν για κάτι ευχαριστώ τον Θεό είναι που μου επέτρεψε να χαθώ σε δρόμους και στενά, να συνομιλήσω με σούφι μυστικούς, με ζεν μοναχούς, να κλέψω λίγη από την σοφία τους, μέχρι να βγω στο Φως, υποψιασμένη πια τι εστί αληθινή επιστήμη της πίστης. Κάτι που όσοι βρίσκονται εντός, δεν έχουν ιδέα που βρίσκονται, γιατί τελικά το να γεννιέσαι μες στα πλούτη χωρίς να ιδρώσεις προσωπικά να τα κερδίσεις σε κάνει μαλθακό κι αλαζονικό. Ο Χριστός ως ενσάρκωση του Θεού είναι ό, τι πιο mind blowing έχει συμβεί πότε στην ιστορία της ανθρωπότητας κι η κατανόηση της διδασκαλίας του η επιστήμη των επιστημών. Όλες οι θρησκείες κι όλες οι φιλοσοφίες κι ο, τι έχει γεννήσει ο νους του ανθρώπου δεν είναι παρά ένα προοίμιο του Δείπνου στο οποίο μας καλεί, κι όλα έχουν την σημασία και την άξια τους κι οποίος τα υποτιμά ή τα κοροιδεύει μάλλον δεν έχει καταλάβει Χριστό...

"Αν με σκέφτεστε με καλές σκέψεις, χτίζετε την χρυσή μου πυραμίδα" ~ Αλέξανδρος  

Όμοιος ομοίω αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα

 

<< Μόνο που το μέλλον είναι ήδη χτες... Να έχουμε αφιερώσει μια ζωή για να γίνουμε άριστοι σε αυτό που κάνουμε, με πειθαρχία, αφοσίωση και αμέτρητες θυσίες και να έρχεται ο κάθε αστοιχείωτος/απαίδευτος/ασπούδαστος να μας κλέβει το ψωμί. Μα δεν κινδυνεύουμε από αυτούς, δεν απευθυνόμαστε στον ίδιο κόσμο, έλεγαν κάποιοι συνάδελφοι κάποτε, θαρρείς και όλοι μεγαλώσαμε σε κομματικές νεολαίες, είμαστε κολλητοί πολιτικών/επιχειρηματιών/σελέμπριτις, μας ψάχνουν οι πολυεθνικές να τους αναλάβουμε, συνασπιζόμαστε για να πάρουμε σικέ διαγωνισμούς, μας κάνουν αναθέσεις μεγάλοι δήμοι, και κατά συνέπεια δεν ασχολούμαστε με φραγκοδίφραγκα, έλα μωρέ ας ζήσουν κι αυτοί. Και τους αφήσαμε "να ζήσουν κι αυτοί". Και μπήκαν στον χώρο μας χίλιοι δυο αλεξιπτωτιστές από το πουθενά επειδή "ζωγράφιζαν από μικροί στα θρανία", ή επειδή βγάζαν ένα χαρτζιλίκι στο τυπογραφείο της γειτονιάς διπλώνοντας φυλλάδια, ή απλά επειδή μυρίστηκαν φράγκα, με άσχετες ή καθόλου σπουδές, έμαθαν "κορέλ" και καμιά "φωτοσοπιά"και δηλώνουν γραφίστες με θράσος. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε όλους, γιατί γνωρίζω πρώην αρχιτέκτονες που ήταν γεννημένοι για γραφίστες και πρώην δικηγόρους που ήταν μονόδρομος να γίνουν κόπιράιτερς. Αυτούς τους σέβομαι γιατί αν μη τι άλλο έχουν ένα καλό μπάκγκραουντ και μια αισθητική κουλτούρα άνω του μέσου όρου, και με σέβονται και κείνοι. Μιλώ για τους δημοσιοσχεσίτες που με την πονηριά τους κατάφεραν να διεισδύσουν στο χώρο και να μας επιβάλλουν την μετριότητά τους, και τσίκι τσίκι κάποιοι να θεωρούνται πλέον και "μεγάλοι", αφού οι μέτριοι στηρίζουν ο ένας τον άλλον καθότι "όμοιος ομοίω αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα" που έλεγε κι ο αγαπημένος διαννοούμενος π.Βασίλειος Βολουδάκης. Κάποτε νομίζαμε ότι θα κάνουμε τη διαφορά ακριβώς με αυτό το κάτι παραπάνω που έχουμε σε τεχνογνωσία και εμπειρία, κι ότι οι αληθινά "καλοί/σοβαροί" πελάτες θα πληρώσουν αυτό το κάτι, γι' αυτό πρέπει να επενδύσουμε στην περαιτέρω καλυτέρευσή μας σε τομείς που ο κάθε αστοιχείωτος/απαίδευτος/ασπούδαστος δεν μπορεί διότι δεν έχει καν τις βάσεις. Κι επένδυση στην επένδυση φτάσαμε να θεωρούμαστε "ακριβοί" ακόμα και με τιμές που δίναμε πριν 15 χρόνια, την ίδια στιγμή που το κάθε τσογλάνι εκεί έξω που παριστάνει τον γραφίστα ξεπατικώνει δουλειές άλλων και τις χρεώνει αναλογικά στο διπλάσιο ή έχοντας βρει τρόπους να δουλεύει τον κόσμο "θα στο κάνω με 2 ευρώ", κι αν παμε μια βόλτα στο διαύγεια και στα γραφεία αντιδημάρχων και οικονομικών διευθυντών θα δούμε να ξετυλίγεται μπροστά μας τόσο ξετσίπωτα η πραγματικότητα με τα "χαρτζιλίκια", "να πιεις έναν καφέ από μένα φιλαράκι", τα παρεάκια που κάνουν πάρτυ σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση και σε κάθε ανάγκη επικοινωνιακού υλικού ενός δήμου, τα ίδια παρεάκια που δεν τους φτάνει που μας τρώνε το ψωμί θέλουν να πιουν και το νερό μας και σκίζονται να χωθούν σε όλα τα χωράφια μας να κλέψουν τους καρπούς των κόπων μας. Οι ίδιοι άνθρωποι που κλέβουν τον κόπο μας οι ίδιοι σκίζονται να πατήσουν στα χνάρια μας, να διαβούν τους δρόμους που εμείς ανοίγουμε, να σταθούν δίπλα μας θαρρείς και "αφεντικά και δούλοι γινήκαμε ίδιοι ούλοι" που έλεγε κι η Μαλβίνα. Και μ' αυτά και με τ' άλλα, όλοι εμείς που επενδύσαμε χρόνο και χρήμα για να είμαστε άριστοι επαγγελματίες, αναγκαζόμαστε να κάνουμε δεύτερες δουλειές για να συντηρήσουμε την επιχείρησή μας ~ σε ένα κράτος ληστρικό που θεωρεί ντε φάκτο ότι όλοι είμαστε στην ίδια κλίμακα, όλοι μεγάλοι και τρανοί που τα φράγκα τρέχουν από τα γραφιστικά μπατζάκια μας~ την ίδια στιγμή που κάποιοι συντρώγουν σε μεγάλα φεστιβάλ ντιζάιν παριστάνοντας τους μέντορες σε μια φάση Γιάννης κερνάει-Γιάννης πίνει, ή αναγκαζόμαστε να κλείσουμε τις επιχειρήσεις μας είτε προσωρινά είτε διαπαντώς γιατί όλοι προτιμούν το "φτηνό+γρήγορο", άσχετα αν έχουμε πάψει εδώ και καιρό να χρεώνουμε κόνσεπτ (δλδ το προιόν του δικού μας μυαλού!), άσχετα αν έχουμε τεντώσει τα προγράματα που δουλεύουμε και δεν μας προλαβαίνουν πια απ την ταχύτητα. Είναι τόσο σχετικές οι έννοιες του φτηνού και του γρήγορου. Όταν καταφέρνεις να κάνεις κάτι σε 3 ώρες ενώ ο άλλος το κάνει σε 5 μέρες αυτό δηλώνει ένα εξπερτίζ το οποίο καλείσαι να πληρώσεις, και δεν πληρώνεις τις 3 ώρες αλλά τα χρόνια που μου πήρε για να φτάσω στις 3 ώρες, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολύ μυαλό για να το μεταφράσουμε αυτό σε χρήμα και κέρδος του πελάτη, αφού το φτηνό είναι πάντα ακριβό όπως μου έμαθε ο πατέρας μου, ο πρώτος μου μέντορας, και που θεωρείται βασικό μάθημα στις πωλήσεις.
Κάποτε ένας "μεγάλος" γραφίστας μου είχε πει ~όταν τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να βρω δουλειά καθότι νιου κιντ ον δε μπλοκ~ ότι δεν μπορεί αφού κι οι ίδιοι κυνηγάνε τις δουλειές με το πιστόλι, σαφώς δεν τον πίστεψα, γιατί απλά δεν μιλούσαμε για τα ίδια μεγέθη. Κάποτε ένας άλλος "μεγάλος" σαλτιμπάγκος που παρίστανε τον γραφίστα μου είχε πει "ο χώρος μας είναι ένα τεράστιο τραπέζι κι ένα τεράστιο κρεβάτι" κι είναι στο χέρι μου αν θα συμμετέχω ή όχι σε αυτό, κάτι που στη συνέχεια διαπίστωσα ότι ισχύει σε όλους τους χώρους, και τους πιο απίθανους, απλά αλλάζουν τα αντικείμενα και τα πρόσωπα. Ένα συνοθύλευμα συμφερόντων και δοσοληψιών, φράγκα, σχέσεις, σνιφαρίσματα, μπάφοι, κόμματα, ξεπλύμματα, και πάνω-πάνω ωσάν πέτσα στο γιαούρτι, το ντιζάιν και η διαφήμιση (ή αντίστοιχα η τέχνη, η οικολογία, η θρησκεία). Μέσα σε έναν τόσο ασφυκτικό "βιότοπο", το να επιβιώνει κανείς με αξιοπρέπεια είναι μάλλον αδύνατο. Προ ημερών είχα μια συζήτηση με συναδέλφους τυπογράφους ένας εκ των οποίων μετρά μέρες για να κλείσει καθώς "δεν έχει τίποτα". Στεναχωρήθηκα κι ας είναι ένας από κείνους που σταθερά και ξεδιάντροπα μου έκλεβαν δουλειές, ταϊζοντας συγκεκριμένα άτομα στην οικονομική υπηρεσία, όχι απλά για να απορρίπτουν τις προσφορές μου, αλλά για να με αγνοούν σαν να μην υπάρχω καν ως επαγγελματίας παρότι οι δικοί μου φόροι φτάνουν στο ταμείο του δήμου κι όχι του συγκεκριμένου. Στεναχωρήθηκα... στεναχωρήθηκα γιατί έχω μάθει να βλέπω πιο πέρα από την μύτη μου και την τσέπη μου, και  γιατί ξέρω με μαθηματική ακρίβεια ότι θα ακολουθήσουν κι άλλοι, και φυσικά δεν μιλώ για μεμονωμένους "γραφίστες" αλλά για τυπογραφεία, που είναι ο ορισμός του πολιτισμού, κι όταν ένα τυπογραφείο κλείνει είναι ένα πλήγμα στον πολιτισμό... και δεν έχω την απαίτηση από αμόρφωτους/άξεστους να το καταλάβουν αυτό, αλλά εν τοιαύτη περιτπώσει δεν θα φταίει το ΑΙ, φταίνε οι επιλογές των ίδιων, η έλλειψη διάκρισης/προνοητικότητας/αλληλεγγύης, κάτι ανύπαρκτο στον χώρο μας. Είναι χαρακτηριστικό πόσο γρήγορα αποδυναμώθηκε η ΕΓΕ επειδή τα συμφέροντα κάποιων δεν συμβάδιζαν με την φιλοσοφία της για το κοινό καλό όλου του κλάδου. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τον συνδικαλισμό και όλες τις φυλές γύρω από αυτόν, αλλά θεωρώ πως το να αδιαφορείς για τους υπόλοιπους, που εντέλει χάρη και σε αυτούς επιπλέεις ως "μεγάλος", είναι τουλάχιστον φτηνό. 
Σε μια κοινωνία μετρίων που κινούνται με τα κονέ κι όχι με αληθινά προσόντα, το ΑΙ ξεκάθαρα στοχεύει στη φτωχοποίηση των αρίστων. Tο ζούμε στο πετσί μας, έχουμε κλάψει πολλές ώρες πάνω στο πληκτρολόγιο, έχουμε κάνει πολλές φορές σατ ντάουν διαλυμμένοι μετά από δωδεκάωρα που δεν πλήρωσαν τους λογαριασμούς μας, και ναι είναι εξοργιστικό και αποκαρδιωτικό να βλέπεις ότι ο κάθε τυχάρπαστος με μια φράση θεωρεί τον εαυτό του "δημιουργό", και γεμίζουν τα σόσιαλ μήντια με "δημιουργίες", σε κάθε τομέα, παντού και για τα πάντα τσουπ πετάγετε ένα ΑΙ ριλ, άγιοι που ζωντανεύουν, τοπία μαγευτικά, πολεμιστές, άγγελοι και δαίμονες, θεές και υπερτέλεια πλάσματα, χαμός, τα βλέπεις και σου φεύγει το κεφάλι... όμως, ατ δε μποτομ λάιν, κανένας αλγόριθμος δεν μπορεί να μας αφαιρέσει όσα με αγώνες κατακτήσαμε. Πάντα θα είναι το ΠΩΣ κάνουμε κάτι, ο τρόπος, η ματιά μας, που αυτά δεν αντιγράφονται, δεν κλέβονται, δεν ξεπατικώνονται, όσες οδηγίες χρήσης ή μήτρες σχεδιασμού και να χαρίσαμε στον κάθε αστοιχείωτο/απαίδευτο/ασπούδαστο. Θα μου πεις, δεν μπορούν να πληρώσουν τον εφκα πλεον, κι η επιβιωση μας ολοενα και δυσχεραινει, αλλά τουλαχιστον μας εξασφαλίζουν ήσυχη συνείδηση, ότι δεν εξαπατήσαμε πελάτες, δεν πατήσαμε πάνω σε συναδέλφους, δεν κλέψαμε κανενός το ψωμί, δεν σκεφτήκαμε την πάρτη μας. Προσωπικά κοιμάμαι σαν πουλάκι, κανονικό όχι ΑΙ, και ξέρω ότι η δικαίωση δεν θα έρθει από αυτούς που έστησαν αυτό το ξεδιάντροπο πάρτυ. 

Κ. >>

Σκοτος ψηλαφητον

Ρε τι γινεται στον κοσμο... το ενα "γεγονοτο" μετα το αλλο... απανωτες φαπες... Ο Μακρον γελοιοποιειται διεθνως απο την μανα του σορυ την συζυγο του ηθελα να πω και προσπαθω να θυμηθω ποτε ηταν η τελευταια φορα που ειχε η γαλλια σοβαρο προεδρο... εχει κατι το εβιαν, δεν εξηγειται αλλιως.

Παραδιπλα οι νεες ταυτοτητες κι αν πρεπει να τις παρουμε... ενω οι 99 στους 100 εχουν χάσει την ταυτοτητα τους ως ανθρωπινες οντοτητες. Ποιος αριθμος χρυση μου οταν ολοι ειναι ηδη νουμερα;

Παραδίπλα ο Τυχικός που ουσιαστικά υποβιβάζεται από μητροπολίτη σε καντηλανάφτη γιατί είναι στην ίδια συχνότητα με τον Μόρφου που όμως δεν μπορούν να αγγίξουν και μαλώνουν τον μικρό για να ακούσει ο μεγάλος. 

Παραδιπλα, κι η "κιβωτος" των παιδιων... γράφει η αλλη ειναι ψευτικα τα νεα με την αθωωση του πΑντωνιου, κι αρχιζει την κλασική αριστερη προπαγάνδα της κάθε άθεης που πιστευει λέει στον Θεό αλλά όχι στον Θεό του "παπαδαριού". Μα η πλειοψηφια των ειδησεων ειναι fake μαντάμ. Για τον συγκεκριμένο δεν ξερω αν ειναι ενοχος ή αθωος, δεν ασχοληθηκα, ούτε και με νοιάζει, ξερω μονο οτι πολλοι "φιλανθρωποι" ξεκινησαν με σκοπο να βοηθησουν και εξελιχθηκαν σε μπιζνα. Δυστυχως τα παιδια και καθε αδυναμο πλασμα γινονται βενζινη στις μηχανες καποιων. Όπως και οι πιστοί για το "παπαδαριό" που μπαινοβγαίνει στα μεγάλα σαλόνια. Δεν ειναι θεμα κοινωνικης ευαισθησιας να υπαρχουν "φιλανθρωποι", η υπαρξη τους εξαρχης ειναι το ιδιο προβλημα, διοτι σε ενα κρατος δομημενο κ ευρυθμο δεν χρειαζεται κανενος η "φιλανθρωπια". Προφανως εξυπηρετει εναν ολοκληρο μηχανισμο ξεπλυματος (χρηματων κ συνειδησεων) γι αυτο κ συντηρείται. Ξοδευονται αμυθητα ποσα σε αχρηστα πραγματα, ενω σε μια νυχτα θα μπορουσαν να λυσουν τετοια θεματα. Καθε φορα που καποιο "καλο παιδι" του συστηματος βρισκεται ξαφνικα σε ασχημη θεση με τοσες κατηγοριες, αν δεν προκειται για πλεκτανη που είναι κι αυτό ενα ενδεχόμενο, τοτε καπου χαλασε η δουλεια, συνηθως στη μοιρασια (οποιουδηποτε ειδους). Με λυπει οταν προκειται για ιερεις, δυστυχως στους κολπους των απανταχου εκκλησιων ολων των δογματων υπαρχει φοβερη σηψη... η οποία πλασσάρεται πλέον ως "φυσιολογική"... βασει των νεων νομοθεσιων που ειτε ισχυουν ηδη σε κάποιες "πολιτισμένες" χώρες ειτε θα ισχυσουν, θα πρεπει να θεωρουμε "φυσιολογικη" την παιδεραστια, αρα και την κακοποιηση των παιδιων, αφου ολα υπαγονται στο ιδιο "δικαιωματικο" πλαισιο των "προτιμήσεων" και του "σώμα μου είναι κι ό,τι θέλω το κάνω". Οι ασκοι του αιολου ανοιξαν εδώ και χρόνια και οσοι εκεί έξω χειροκροτησατε τα δικαιωματα καποιων "αδικημενων" να δω τι θα πειτε τωρα. Δεν ξερω αν υπαρχει πιο κατω. Το metoo τραβηξε το χαλι απο πολλων τα ποδια αλλα μαλλον χρυσωσε το χαπι καποιων αλλων... ποτέ δεν με έπειθαν γενικα τα διαφορα κινηματα ποθεν πως κ γιατι φυτρωνουν. Σε καθε κοντρα υπαρχουν δυο πλευρες με συμφεροντα, κανεις δεν ειναι εκει για τη φανελα.

Παραδιπλα και η "Μεγαλη Μεταμορφωση" του Σινα ( κατα το "Μεγαλη Επανεκκινηση" προφανώς), με τους "μπροσταρηδες/ανθρωπους της εκκλησιας" (λαλιστατους γενικως κ επι παντος επιστητου στα σόσιαλ μήντια) να κανουν μοκο επι της ουσιας για το θεμα και την εν γενει σταση του πατριαρχειου ιεροσολυμων, κατα το κοινως λεγαμενον (απο λεγαμενους κ λεγαμενες) αλλα λογια να αγαπιομαστε, καθοτι ουδεις εξυπνουλης κι εξυπνουλα δεν δαγκωνει το χερι που τον/την ταιζει, απλως κανουν πολιτικη με το ποπολο για τη μοστρα, παριστανοντας τους μεγαλους αγωνιστες, κλασικα συντεταγμενοι σε ευθεια γραμμη με τους απανταχου "αδικημενους" της γης οπως ο περισσος οριζει, μενει να βγαλουν τα παλαιστινιακα φουλαρια απο το χρονοντουλαπο και τα σουρτα φερτα τους στις καταληψεις διαμαρτυριας για τον καθε "αντιρρησια συνειδησης" και στα συνακολουθα χαμουρεματα στα γρασιδια της γεωπονικης εν μεσω μαυροκκκινων και λοιπων παντιερων ταχαμου επαναστασης, τρωγοντας τα λεφτα των γονιων τους στις πρεζες, συνηθειες που οπως φαινεται δεν εκοψαν καθοτι η πρεζα παιρνει διαφορες μορφες τελικά...
Οταν το σπιτι σου καιγεται το να ασχολεισαι με τις καλτσες του πυροσβεστη ειναι εγκληματικο. Διαβάζω σχόλια διαφόρων από τους εκκλησιαστικούς κύκλους και απορώ, μα σε ηλίθιους απευθυνονται; μάλλον ναι γιατί τελικά ο κόσμος δεν έχει ουτε κριτηριο ουτε αντανακλαστικά ουτε στοιχειωδη ικανοτητα αναγνωσης. Δεν θελει πολυ φαντασια να καταλαβουμε οτι οταν το αφεντικο σου βγαζει ανακοινωση κι εσύ χειροκροτάς το κάνεις καθαρά για να γλείψεις αφού η ανακοίνωση δεν λέει και τίποτα παρά μόνο αρες μαρες. Πατάει η άλλη λάικ στην ανακοίνωση του πατριαρχείου για να δείξει ότι συμφωνεί (μη χάσει και τα μισθά η μαντάμ) και την ίδια στιγμή γράφει τα αντίθετα στην σελίδα της θεωρώντας ότι δεν θα την πάρουν χαμπάρι οι απώ πάνω. Κι αυτοί οι άνθρωποι επηρρεάζουν άλλους ανθρώπους, και χαίρουν εκτίμησης, και τους έχουν αναθέσει να διαχειρίζονται περιουσίες και τρόπον τινά να αποφασίζουν για το μέλλον των προσκυνημάτων. 

Όλοι εσείς που κόπτεσθε για το Σινά όντας παντελώς αλιβάνιστοι για κάντε μας τη χάρη... ομοίως και οι λαλίστατοι/ες που απλώνουν σεντόνια με γενικότητες για να μη σπάσουν τα αυγά. Στο δια ταύτα, δεν είδα κανένα σχόλιο πάνω στο επίσημο δελτίο τύπου του πατριαρχείου ιεροσολύμων, να καταλάβω κι εγώ το ζώον μιας και τα πτωχά μου ελληνικά και η περιορισμένης εμβέλειας νοημοσύνη μου δεν με βοηθούν να βρω το ρεζουμέ, θα βρέξει, θα χιονίσει;
Τι καιρό θα κάνει δάσκαλε;
Τρια κιλά ρύζι, απάντησε
Ρε δουλευόμαστε και μεταξύ μας; σε τι iq και σε ποια σβετλάνα απευθύνεστε; Το θέμα δεν είναι αν θα μπορώ αύριο να πάω στο Σινά αλλά σε ποιον θα ανήκει και με ποιες προυποθέσεις και υπό ποιες συνθήκες θα μπορώ να πηγαίνω. Ας αφήσουμε λοιπόν τις ... βαθείες ημων ανησυχίες και τις σθεναρές υπερασπίσεις, αυτά είναι απλώς περικοκλάδες για το αρχείο ως scripta manent. Άλλο πράγμα η ελεύθερη λατρεία, αλλο η ελεύθερη πρόσβαση κι άλλο η ελεύθερη είσοδος. Αλλά άμα νομίζεις ότι είσαι ο μόνος έξυπνος στο δωμάτιο... So? που λέμε και στο χωριό μου;

Τα μεγαλυτερα εγκληματα έγιναν διαχρονικά με τον μανδυα της διασωσης, η συνταγή δοκιμασμένη και αλάνθαστη, το πατερν συνεχίζεται ως σημερα... και ω τι εκπληκτικο ποσοι βγηκαν "βαθια προβληματισμενοι" σαν να προσγειωθηκαν τωρα μολις, ενω τα σταφυλια έγιναν όξος και χολή εδω κ χρονια, περιουσιες πουληθηκαν, καποιες αφεθηκαν στην μοιρα τους μεχρις εκ νεου επαναπροσεγγισης αξιοποιησης, αλλες νοικιασθηκαν "για 99 χρονια", αλλες εχουν απανωνοικι μεταθανατον (τι άλλο θα σκεφτούν), ενώ αλλες νεες αγορασθηκαν σε πολυτελεις συνοικιες εις τα εξωτερικα, καποιων τα ανιψια κι οι γκομενες/γκομενοι/βιζιτες εξασφάλισαν τα γηρατεια τους για τις επόμενες 10 μετενσαρκωσεις, ολοι μοκο ομως, μην σπασουν τα αυγα, μην κοπει το βυζι που δινει το γαλα, το γαλα που στην ουσια ειναι οι γονυκλησιες της γιαγιας μου, ο οβολος της, οι οικονομιες μιας ζωης για το Προσκυνημα καθε χριστιανου πριν πεθανει, κι η κληρονομια απο τους αγιους μας, η ευθεια γραμμη που μας συνδεει με τον Χριστο. Εναν Χριστο που ειναι ολοφανερος σε καθε χιλιοστο των Αγιων Τοπων αλλα παντελώς απων απο το εσωτερικό οπτικο πεδιο οσων τους "φυλανε" που πλεον αναρωτιεμαι αν ειχαν και ποτε σχεση με τον Θεο, μια σιχαμερη κατασταση δοσοληψιων, παιχνιδιων εξουσιας, πασπαλισμενη με τα κομπλεξ καθε πικραμενου/ης που βαλαν ενα ρασο χωρις πραγματικα να ειναι σε θεση να το υποστηριξουν, μια γενικη αναιδεια κι ενα θρασος ξετσιπωτο απεναντι στο θεϊκο στοιχειο που ειναι διαχυτο παντου μα παντού... αλλά δυστυχώς παντού υπάρχουν κι οι ρωσιδες που περιφερονται στην Αγια Πολη παριστανοντας τις θεουσες χαμηλοβλεπούσες με τα μαντηλια φορωντας εξωβυζα κι εξωπλατα σιθρου μεσα στα προσκυνηματα θαρρείς και δεν μπορούν να βάλουν κατι σεμνότερο, όχι για να μην σκανδαλισουν τους "πατέρες", αυτοί ετσι κι αλλιώς έχουν πάθει ανοσία ή παραδώσει πνεύμα ή σκανδαλίζονται από μόνοι τους, αλλά από σεβασμό στην ιερότητα των χώρων... παντού υπάρχουν ρουμανες που ερχονται μιλιουνια να "μονασουν" αλλά παραδόξως ειναι απουσες απο τις ΘΛ (που γυρνάνε;), καλογεροι που ταζουν λειψανα, θεραπευτικες προσευχες, rooms to let, επισκοποι που σπιτωνουν κολλητες τους, χαζεμένοι/ες με το σύνδρομο της ιερουσαλημ, ενα χαος μεσαιωνικο, μια κατασταση παραισθησιογονα σαν πινακας του Ιερωνυμου Μπος... χιλιαδες χρονια μετα, κουτσοι στραβοι ταλαιπωροι φτωχοδιαβολοι πορνες τυχοδιωκτες σαλεμενοι που νομιζουν οτι ειναι προφητες ή και ο Χριστός ο ίδιος, ολοι στην Αγια Πολη όπως τότε που ερχόταν με τα πόδια από την Καπερναούμ και κάθε καρυδιάς καρύδι έτρεχε να Τον δει και εκατοντάδες χέρια απλώνονταν στο πέρασμα Του για να τους θεραπεύσει, την Ιερουσαλήμ που συνεχιζει να υπαρχει επειδη ο Θεος το θελει, και μόνο γι αυτο, γιατι αν εξαρτιοταν απο τους ανθρωπους θα ειχε προπολλου δυσει σβήσει κι αφανιστεί...

Και μεσα σε ολα αυτα, το κασσελακι που δεν ξερει που πεφτει η Γαζα (η-σουν-στη-ρα-μα-λα χρυ-σο-μου,-στη-ρα-μα-λα!) και τι αληθινα συμβαινει εκει, θελει λεει να παει στον πολεμο να πολεμησει για τα δικαιωματα των παλαιστινιων. Αντε τραβα γλυκια μου να μας πεις κι εμας τι γινεται, εσενα περιμενουμε να μαθουμε... ποσες χιλιαδες κοντεινερ ανθρωπιστικης βοηθειας, ποσοι τονοι φαγητου και φαρμακων φτανουν για τον αμαχο πληθυσμο και τα κρατανε οι ισλαμοναζι που παιζουν μπιριμπα με τις ζωες των ιδιων των δικων τους που τους μετετρεψαν σε ασπιδα. Δεν μπορώ άλλο με τα στημένα ρεπορτάζ και τις κακές φωτοσοπιές. Δεν μπορώ άλλο με τα ταλαιπωρα παιδάκια που ποζάρουν στο φακό. Δεν μπορώ άλλο με την μονομερή αλληλεγγύη. Δεν μπορώ άλλο με την υποκρισία. Πας στο Ισραηλ και ραγίζει το μέσα σου από τους αμέτρητους ανθρώπους όλων των ηλικιών που έχουν χαθεί ή κρατούνται όμηροι. Αμέτρητα κουκλάκια σε θλιβερά θυμητάρια πολλών μέτρων στο Μπεν Γκουριον. Και σου λένε οι άλλοι για γενοκτονία και για δίκαιους αγώνες. Πρωτη φορα ακουω θυμα "γενοκτονιας" να μη θελει να την σταματησει και να πεταει στο καλαθι καθε συμφωνια. Πρωτη φορα ακουω οτι η ιστορια 3500 ετων ειναι μικροτερη απο κεινη των 50. Θα τρελαθουμε τελειως. Το οτι για καποιους "ψυχοπονιαρηδες" οι ζωες των παιδιων ισλαμιστων εχουν μεγαλυτερη αξια απο τις ζωες οποιουδηποτε παιδιου, ανεξαρτητως εθνους θρησκειας κ χρωματος ειλικρινα με ξεπερνα, μιλάμε για ψυχασθένεια όχι απλως υποκρισια. Λυπαμαι που υπαρχουν εκει εξω ανθρωποι με τοσο μισος για οποιον δεν συντασσεται μαζι τους και δεν καταπινει αμασητη την τοσο εξωφθαλμη προπαγανδα περι θυματων και δολοφονων, ευχαριστώ δεν θα πάρω, έχω δικη μου αποψη ποιος ειναι τι. Μιλούν για την Γάζα χωρίς καν να γνωρίζουν τι γινόταν εκεί διαχρονικά. Αν γνωριζατε την πραγματικη πραγματικοτητα, μόνο αν την γνωρίζατε... Το ισλαμ οπως εχει εξελιχτει ειναι η χειροτερη εκφραση χιτλερισμου και οποιος το στηριζει ειναι χειρότερος φασιστας από οσους κατηγορει. Αρκετα με αυτο το παραμυθι. 

Η γαλανολευκη θα ειναι παντα γαλανολευκη, και τα χρωματα ποτε δεν λενε ψεμματα, ξερουμε ποιοι ειναι οι αληθινοι φιλοι μας, ή τουλαχιστον οχι οι αληθινοι εχθροι μας οπως τοσα χρονια μας πρηξατε καποιοι για να μας πεισετε. Πως μπορω να δω εχθρικα εναν λαο που αγωνιζεται για τις αξιες του, για τη γη των προγονων του, όπως κι εγώ πολλές φορές στο παρελθόν έκανα; Εθνος, θρησκεια οικογενεια ηταν και παραμενουν οι βασικοι πυλώνες κάθε ισραηλίτη όπως και καθε αληθινού έλληνα πατριώτη. Το εθνος του Ισραηλ ζει, οπως ζει και το εθνος των ελληνων, ασχετα αν η Πολις χαθηκε, αν η Ελλαδα ψυχορραγει, αν το Σινα θα γινει ενα απεραντο σπα για να καταφθανουν οι πλουσιες δαιμονισσες ταχα μου προσκυνητριες που το μόνο που τελικά προσκυνούν είναι τους επισκόπους που τις πηδάνε. Πάντα ένιωθα μια αποστροφή για το ανατολικομπλοκ, μετα από πολλές επισκέψεις στους Αγιους Τόπους επισφραγίστηκε αυτό και ειλικρινά δεν έχω ξαναματαδεί τόση προστυχιά μαζεμένη σε ιερό τόπο, κι ύστερα σου λένε ότι πιστεύεις σε στερεότυπα, ενώ οι ίδιοι τα τροφοδοτούν, αλλά τι να λέμε οταν ο ίδιος ο προεδρος τους ο πούτιν δηλωνει "εχουμε τις καλυτερες πουτανες στον κόσμο", να τις χαίρεστε, κρατηστε τις στα σπίτια σας, μακριά από τα δικά μας. Τοσοι αιωνες τοσοι αγιοι βαδισαν στην χωρα των πνευματικων προγονων μας και ιδου τα ξεφτιλικια σας. Ρε ουστ...

Βλεπω εν τω μεταξυ ενα παλιο βιντεο μιας λιτανειας προς τον ταφο του Αγιου Λαζαρου στη Βηθανια, το σημαντικοτερο προσκυνημα μετα τον Γολγοθα, το οποιο κατεχουν ισλαμιστές (σημ. αυτος ειναι ο σωστος ορος κι οχι μουσουλμανοι, μουσουλμανος σημαινει πιστος, τοτε εμεις τι ειμαστε;) και ειλικρινα δεν εχω λογια πως επετραπη να κυματισουν αλλες σημαιες πλην του Παναγιου Ταφου (ουτε καν ελληνικες) σε ατομα της πομπης που χρησιμοποιουν σταθερα και διαχρονικα την ελληνορθοδοξια των αγιων τοπων ως πλατφορμα για τα πολιτικα τους παιχνιδια. Μην πω για κάτι λαμόγια που παριστάνουν τους χριστιανούς, κρεμούν κι έναν αη γιωργη στο αμάξι για να βγάζουν λεφτά στο όνομα του Χριστού... τόσους Γιώργους και Γιωργίες μόνο στο Ισλάμ έχω δει, θαρρείς και δεν ξέρουμε τι παιζει. Οταν εισαι αληθινα χριστιανος η συζητηση τελειωνει εκει. Οταν δεν εισαι αρχιζει να ξετυλιγεται αργα ή γρηγορα το πουλοβερ και ειναι ζητημα χρονου να φανει η υποκρισια, η πονηρια, η "πουστια" που χρονια τωρα παιζεται στο ονομα του Χριστου... γενικώς και προς πάσα κατευθυνση... Βλέπεις το κάθε παρτάλι που τον ταίζει το πατριαρχείο και δηλώνει χριστιανός να στέκεται με ένα στυλάκι όλο μαγκιά,  και να χαζεύει αντί να κάνει τον σταυρό του που περνάνε οι ιερείς.

Αν παω πισω και πιο πισω σε κατι κλειδωμένα δωματια κι "επτασφραγιστα μυστικα" που ομως ξερουν κι οι πετρες, δυο τρεις φρασεις αρκουν για να φανει οτι ο βασιλιας ειναι γυμνος, αλλα με τοση πρεζα και τοσο ψεκασμο απο τα μηντια ο ηδη βρασμενος βάτραχος θα δεχτει κι αυτην την πραγματικοτητα ως αλλη μια τεταρτη. Τι τα θες, ολα μια σηψις μια παρακμη, οπως μου ειπε κι ο αγαπημενος μου δεσποτης.
Στις μπιζνες δεν χωρουν ρομαντισμοι, και δεν υπαρχει ουδεις λογος για περαιτερω αναλυσεις. Ειδικα απο κομμουνιστες που δεν ξερουν να κανουν τον σταυρό τους αλλα κοπτωνται για το μελλον των αγιων προσκυνηματων μας... το ειδαμε κι αυτο...

Στο δια ταυτα, η Πολις εαλω επειδη δεν ημασταν αξιοι να την κρατησουμε ζωντανη. Ο,τι χανουμε, ειτε ως μεμονωμενα ατομα ειτε ως εθνος, ειναι επειδη δεν τα αξιζουμε. Ο Θεος επιτρεπει να απωλεσουμε ο,τι δεν αξιοποιουμε προς οφελος της ψυχης μας. Το οτι ξεπουλιεται μπροστα στα ματια μας η κληρονομια μας κι εμεις ανημποροι απλως γραφουμε κειμενα αγανακτησης (οπως εγω τωρα καλη ωρα) ειναι γιατι μας απασφαλισαν ως πολιτες και ως αληθινές συλλογικότητες. Και το οτι ανακοινωνουν συγκεκριμενες ημερομηνιες τοσο θλιβερα πραγματα μονο τυχαιο δεν ειναι αλλα παγια τακτικη αποσυμβολισμου κι επαναφορτισης, ιδεών, θεσμών, το εχουμε δει το εργο πολλες φορες. Ξαναφτιάχνουν την ιστορία με δικά τους υλικά, σβήνουν μνήμες, ίσως το πιο βρώμικο παιχνίδι που έχει παιχτεί ποτε. Για όσους κόπτωνται για την πολιτιστική μας κληρονομιά ενώ πρόκειται για καθαρά πνευματικό ζήτημα αφού τα προσκυνηματα είναι η πίστη μας κι όχι τουριστικός προορισμός, και ρίχνουν ευθυνες στον κάθε πολιτικό που ξερά κάνει τη δουλίτσα που του ανέθεσαν τα αφεντικά του,
δεν φταιει καμια "γκαντεμια" κανενος μητσοτακη, επιτέλους αυτη η βολικη τσιχλα πρέπει να σταματήσει γιατί απλά δειχνει αγνωμοσυνη και εμμονη. Ο τυπος δεν πιστευει καν στο Θεο, τι δεν καταλαβαίνετε; παει εκκλησια οπως στο καφε, κάθεται σταυροπόδι σε κηδεία χωρίς στοιχειώδη σεβασμό στο νεκρό, ο άνθρωπος είναι αλλού, δεν τον αφορα δεν τον αγγιζει τίποτα και κανένας θεός. Εδω πρωτοκλασατοι επισκοποι ειναι μακραν του Θεου κι εσεις ασχολειστε με τον κάθε μητσοτάκη; Αν αξίζει κάτι να σχολιαστεί είναι μάλλον η εκκωφαντική σιγή των άμεσα αρμόδιων και η υποκριτικά "σθεναρή αντίσταση" και "σκληρή γλώσσα" εκείνων που εξαρχής ευθύνονται για το κάθε ξεπούλημα, αρχής γενομένης της ψυχής τους. Κι οταν καποιος εχει πουλησει την ψυχη του στον αντιδικο του οσο και να χτυπιεται οτι θα τον "κανονισει" απλως καρφωνεται περισσοτερο. Ενιοτε οι φωτογραφιες του μαρτυρουν τα επεισοδια που παιζονται ή προκειται να παιχτουν, μιας και το βλεμμα ειναι ο καθρεφτης της ψυχης, αλλα και της απουσιας της. 

Σκοτος ψηλαφητον που λεει κι ο Λεμεσου, σκοτος ψηλαφητον πανταχοθεν... ευτυχως υπαρχουν καναδυο που κρατουν την ελπιδα μου ζωντανη. Καναδυο που πολλάκις πούντιασαν στον Πανάγιο Τάφο από το ψοφόκρυο, καναδυό που τα μάτια τους έχουν μαύρους κύκλους από το ξενύχτι προσευχόμενοι, καναδυό που έχουν μόνο δυο ράσα και όλη τους η περιουσία είναι ένα σακίδιο. Κι όταν τους λες δεν αντέχω να βλέπω όλο αυτό το πανηγυρι εδωπέρα μου ρχεται να αρπάξω ένα όπλο και να αρχίσω να τους γαζώνω, σου λενε, άστα αυτά, εμείς τα ματια μας στον Χριστο... αν και με τοση συσκοτιση θα ξεχασουμε κι αυτα που ξερουμε για τον χριστιανισμο, καθως ολοενα και πιο επιτακτικα προσπαθουν να μας πασσαρουν εναν αλλον χριστιανισμο, των σαλονιων, των κομματων, της μπιζνας... Ειναι φοβερο ποσοι ζουνε για τον Χριστό τελικά και πόσοι Απο τον Χριστο... ραδιοφωνα, αμκε, εκδοσεις, μαγαζακια κ παραμαγαζα των πατριαρχειων, του αγιου ορους, των μητροπολεων, "πνευματικοπαιδια" παρατρεχενοι "γεροντων/γεροντισσων", "αφιερωμενες", "μουσουλμανοι που βαφτιστηκαν", ρωσιδες "προσκυνητριες" και λοιπες συζυγοι μαφιοζων νεοπλουτων του ανατολικομπλοκ που βολταρουν και παρταρουν στα στενα της ιερουσαλημ και που το ονομα τους θα μνημονευεται στους αιωνες των αιωνων για τις "ευεγερσιες" τους στο "ταγμα των σπουδαιων" που αναθεμα με αν εχουν ιδεα τι εστι, οπως και οσοι θεωρουν οτι ανηκουν σε αυτο, μακραν πλανεμενοι και πουλημενοι, εξαργυρωνοντας τα "πνευματικα" τους παρασημα, οσο προλαβαινουν, τωρα που γυριζει. Και δεν ντρεπονται να φορουν τα ιερατικα τους αμφια και να κρατουν τον Χριστο στα χερια τους. Τριβει τα χερια του ο οξαποδω που δημιουργει τοση σηψη ολοφανερη και που οσο κι αν προσπαθει κανεις πρεπει να ειναι αγιος για να μην βλεπει τι γινεται και να κραταει το βλεμμα του στο Χριστο. Οσο υπαρχουν αυτοι που πουλιουνται τοσο εκεινος θα αγοραζει, κι αλλο τοσο εμεις οι ταλαιπωροι θα αγωνιζομαστε να κανουμε πως δεν τους βλεπουμε. Δυστυχως ειναι τοσο πολλοι... Αυτη ειναι ισως η χειρότερη ζημια, να σε κανει να νιωθεις αηδιασμενος για φυγεις. Πας στις εκκλησιες να βρεις μια γωνια να ξαποστασεις και συναντας σκατοψυχους πονηρους, πας στα μοναστηρια να βρεις λιγη γαληνη και βρίσκεις μοχθηρες ηγουμενες και φθονερες γλειφτρες αγενεστατες καλογριες. Πας στους Αγιους Τοπους και χανεις πασα ιδεα απο την ίντριγκα και την αθλιοτητα. Ολα στο ονομα του Θεου. Τοσοι "ευσεβεις" μαζεμενοι και τοση ασεβεια τελικά παντου. Κύριε σωσε μας απο τους "ευσεβεις". Αντί να σε πολεμήσει καταμουτρα, σπερνει σκουληκια παντου, πιο καλα θα κανει τη δουλεια του έτσι, αντι να σε ξαποστείλει με τις κλωτσιες σε κάνει να φυγεις μόνος σου, όλα παίζονται στην δική σου επιλογή και στη δική σου άρνηση ή θέλημα,  ένας πανούργος ιος που απλώνεται αθορυβα, αλωση εκ των εσω... φοβούμαι πως έχουμε όλοι μολυνθεί και πρώτα εγώ... το πιο δύσκολο είναι τα βάλεις με τον λογισμό σου όταν σου ρχεται από δεξιά, εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τον αλλον, εκεί που αρχίζεις να τον κρίνεις και να ξεσκίζεις τις σάρκες του (όπως κάνω εγώ τώρα)... κι εκείνος απλά οικειοποιειται ο,τι δεν του ανηκει, ορους εννοιες συνηθειες τακτικες και σιγα σιγα τις αλλαζει, να νομιζεις οτι εισαι χριστιανος ενω δεν εισαι, να νομιζεις οτι βαδιζεις σωστα ενω εχεις ηδη χαθει, να νομιζεις οτι αγωνιζεσαι για την ψυχη σου ενω του την εχεις δωσει ηδη στο πιατο. 

Δεν θυμαμαι να εχω ξανανιωσει σε ολη μου τη ζωη τοση σιχαμαρα. 

Έγραψα πάρα πολλά... δεν έχουν τελειωμό αυτά... 

Τωρα Προσευχή... ευτυχώς αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει...

Εγώ ειμί το Φως...

Εγώ ειμί το Φως... ειπε και θεραπευσε τον εκ γενετης τυφλο βαζοντας στα ματια του λασπη που εφτιαξε φτυνοντας στο χωμα. Αλλη μια παραξενια του "επαναστατη/αναρχικου/εκκεντρικου" Ιησου; Και ναι και οχι. Πολλα νοηματα πισω απο μια κινηση, κι αλλα τοσα σε καθε λεξη Του. Ο τυφλος ειδε πρωτη φορα το φως και το Φως.
Μα ειναι Σαμπατ, πως τολμησες; ειπε ο Φαρισαιος, θαρρεις και ο ανθρωπος φτιαχτηκε για το Σαμπατ κι οχι το Σαμπατ για τον ανθρωπο. Ο φαρισαισμος ως συνωνυμο της υποκρισιας που απο τοτε εως σημερα σε μια ευθεια γραμμη συνεχιζεται κι ολοενα χειροτερευει. Οσο πιο ψηλα τοσο πιο σκοτεινα. Πας να περασεις μπροστα απο το ιερατειο για να προσκυνησεις μια εικονα και πεφτουν να σε φανε επειδη εκανες το λαθος να μην γνωριζεις το "πρωτοκολλο". Πας να κοινωνησεις απο "λαθος σημειο" και σου βγαζουν απο τη μυτη τη Θεια Μεταληψη. Γραμμες και πλαισια που ορισαν οι ιδιοι, υποσκελιζοντας την αληθινη ιεροτητα πραξεων, βαζοντας ιδιους σε ανωτερη θεση απο τους αγιους κι απο τα Αγια των Αγιων. Και καπου εκει εγενετο νυξ... και το σκοτος ονομαστηκε φως... και εκτοτε προσπαθουμε να αποδειξουμε τα αυτονοητα. Οχι κυριοι, κανενα "Σαμπατ" δεν ειναι ανωτερο απο τον ιδιο τον ανθρωπο που γονατιζει μπροστα στο Μεγαλειο του Πλαστη Του. Ο Χριστος ανοιξε την αγκαλια Του διαπλατα σε ολους και μας χωρεσε, κι εσεις μετρατε χιλιοστα στο πατωμα που θα σταθει ο ενας κι ο αλλος, ποιος θα κατσει δεξια και ποιος αριστερα, πως πρεπει να σας αποκαλουν, με ποιο -οτατος, αν σκυβουν το κεφαλι μπροστα σας 45 μοιρες ή 30. Καημενοι μου, την τυφλα σας δεν βλεπετε και πατε να ξεστραβωσετε εμας τους ταλαιπωρους. "Τι τα θες Κυριακη μου, ολα μια παρακμη μια σηψις" οπως μου ειπε κι ο αγαπημενος μου δεσποτης, "αστα στην μοιρα τους, απελευθερωσου απο ολα αυτα... ψαξε τα Θεια Νοηματα στα ιερα κειμενα μακρια απο τα σχηματα." Γιατι οπου σχηματα και εγωισμος οπου εγωισμος και σκοτος. Τα επιτρεπει ο Θεος για να λεπτυνουμε την αντιληψη μας, να μαθουμε να ξεχωριζουμε τον αληθινο χρυσο απο τον καλπικο. Αμφια παντου ολοενα και περισσοτερο αυξανονται και πληθυνονται, θαρρεις και επεσε μαζικη φωτισις... ιερη ιεροσυνη αξιοζηλευτη... αν πιασεις την κλωστη και πας πισω πισω και πιο πισω ηταν ενα δωρο που εκανε Εκεινος στους ανθρωπους, αυτη η συνεχεια, που ομως δεν γλιτωσε απο την υπερηφανια, εβαλαν μια κολοκυθα στο κεφαλι και νομισαν πως εγιναν καποιοι, οταν Εκεινος γεννηθηκε μες στη φτωχια και πεθανε μονος καταμονος στο σταυρό φορτωμενος ολους εμας στους ωμους του. Μονο να σκεφτω την μοναξια Του νιωθω συντριβη, ντροπη. Και βλεπεις τον καθε κυριο τιποτα να κουναει το δαχτυλο επειδη φοραει καναδυο μπιχλιμπιδια να κρεμονται στην χοντρη κοιλια του. Κανεις ποτε δεν θα γινει βασιλικοτερος του Βασιλεως. Εκεινος και μονο ειναι το Φως και η Αληθεια. Αλλα ακομα κι αν μου πουν οτι δεν ειναι κι οτι η αληθεια ειναι σε αλλη κατευθυνση, εγω παλι μαζι Του θα παω. / Ευχες να ξεστραβωθουμε οσο ειμαστε εδω, γιατι μετα την απομακρυνση απο το ταμειο το πουλακι πεταξε.