Όταν έχεις βρεθεί ολομόναχος στο πιο σκοτεινό σημείο της ανθρώπινης μοχθηρίας, μπορείς να δεις πίσω από το περίβλημα της υποκρισίας το αληθινό πρόσωπο του εχθρού σου, που ο μεγαλύτερος όλων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι πάντα εντός των τειχών. Όσοι στέκονται δίπλα σου δεν είναι φίλοι σου, κι όσοι μιλάνε την γλώσσα σου δεν είναι αδέρφια σου. Στις κρίσιμες ώρες οι μικρόψυχοι κάνουν μόκο μέχρι να δουν που θα γείρει η παλάντζα για να πάνε με τον νικητή. Η χειρότερη μοναξιά είναι λίγο πριν την σταύρωση, όπου όλοι είναι εξαφανισμένοι, γιατί κανείς δεν έχει τα @@ να υποστηρίξει όχι εσένα αλλά την ίδια του την γνώμη. Όλοι μαριονέτες που τους κινούν οι καταστάσεις και το συμφέρον. Όλοι κάπου στη μέση. Και με την Κική και με την Κοκό. Χλιαροί στην πίστη, χλιαροί στην στάση, ίσων αποστάσεων με φίλους και εχθρούς. Να μην σπάσουν τα αυγά. Να μην χαλάσει η δουλίτσα. Να μην χάσουν την εύνοια. Όταν το Κάστρο πέφτει όλοι σαν τα ποντίκια τρέχουν να πάρουν θέση στο νέο τραπέζι κοντά στον νέο Βασιλιά. Να προλάβουν να γλείψουν πρώτοι. Να τους δουν. Να τους σημειώσουν στο τεφτέρι των ακόλουθων. Στην πιο δύσκολη στιγμή θα πέσουν πάνω σου όλα τα όρνια. Στην πιο κρίσιμη στιγμή το σκοτάδι θα γίνει σκοτεινότερο κι η μάχη θα είναι λυσσαλέα. Γιατί ποτέ κανείς μοχθηρός δεν αγάπησε το φως. Όλοι τους βολεύονται στο ψέμα που άφθονο ρέει μαζί με τα δώρα που τους χαρίζει το αφεντικό τους. Ψεύτικο φως, ψεύτικη αγιότητα, ψεύτικη αγάπη. Το βλέπεις στα φιδίσια μάτια τους. Έζησαν μια ολόκληρη ζωή έρποντας κι υποσκάπτοντας μέχρι να φτάσουν στην κορυφή της πυραμίδας. Να γίνουν το ίδιο το μάτι που τους κοιτάζει. Τους ξέρεις. Τους αναγνωρίζεις πια από δέκα μέτρα. Μα όταν έχεις ριζώσει πνευματικά κοντά στον άγιο Παίσιο τότε κανενός οι μαγγανείες δεν σε αγγίζουν.
Επιβεβαιώθηκα για ακόμη μια φορά...
