«Μια πατρίδα από λέξεις και χρώματα» ...

... ή αλλιώς, εισαγωγή στη γενιά του '30.

Μια εξαιρετική διάλεξη με θέμα το μοντερνισμό και το μεταμοντερνισμό παρακολουθήσαμε χτες στην αίθουσα συναυλιών του δημοτικού ωδείου Δράμας. Ομιλητές ήταν ο πολύ πολύ αγαπητός μου Μάνος Στεφανίδης (ιστορικός και κριτικός τέχνης > http://manosstefanidis.blogspot.com) και ο φιλόλογος Γιώργος Αριστηνός. Ήμασταν λίγοι και καλοί...


(Στη φωτογραφία, ο Μάνος Στεφανίδης -αριστερά- μιλώντας για την προσφορά του Τσαρούχη στην Τέχνη. © Αliensis Aboriginallis)

Θα μας συγχωρέσει ο κος Αριστηνός που δεν ακολουθήσαμε την παρέα για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας μεταξύ τύρου και αχλαδιού, αλλά οι υποχρεώσεις πολλές και ο χρόνος πιεστικός όπως συνήθως ~ θα το κάνουμε όμως την επόμενη φορά.

Χρειαζόμαστε τέτοιες συναντήσεις ~ έτσι για να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας, να μένουμε κοντά σε όλα αυτά που αγαπάμε...

this is the bright amphetamine sky

Για όλες τις φορές που στραπατσάρισα την ομορφιά
γιατί δεν την άντεξα
για όλες τις φορές που ένιωσα ενοχές για την ευτυχία
για όλες τις προβληματικές προσωπικότητες που αγκάλιασα
...
ξορκίζοντας παιδικά όνειρα που δεν κατάφερα να ζωγραφίσω
και μια συναισθηματική αναπηρία που στέκεται με θράσος
σαν βλασφημία στην ίδια την ύπαρξη
μα κοίτα, έχω ακόμα δυο χέρια για να ακουμπάω τα σύννεφα
και δυο πόδια για να τρέχω ανάμεσα σε φεγγαρολουσμένες παπαρούνες
κοίτα πώς φεύγουν όλες οι πεταλούδες μέσα απ' τα χέρια μου
και κάθομαι και τις κοιτάω με δάκρυα στα μάτια
που δεν ξέρω αν είναι από χαρά ή από λύπηση
από πόνο ή από αγάπη..
η "ελευθερία" είναι η μεγαλύτερη πλάνη που μας φύτεψαν στο μυαλό
για να μη γευτούμε ποτέ την ευτυχία της συνύπαρξης..
εγωιστικά ανθρωπάρια που μας στραγγίζει ο φόβος
γλείφουμε μόνο την καραμέλα μιας λέξης εντός εισαγωγικών
που ποτέ δεν θα καταλάβουμε
γιατί πάντα θα υπάρχει από κάτω δίχτυ ασφαλείας..
είμαστε τόσο διαολεμένα ανίσχυροι και ασήμαντοι
μπροστά στο μεγαλείο της απειροσύνης
γυμνοί μπροστά σε κοφτερές σκέψεις και τρελές ταχύτητες
αλήθειες που αρνούνται να ξεχάσουν τους εαυτούς τους
ψυχές που εγκλωβίστηκαν σε μια γαμημένη ανάγκη για λύτρωση.

Μα κοίτα.. κοίτα, πώς το Εγώ μου γίνεται Εσύ.

άσπρη κόκκινη κλωστή

Άλλος ένας Μάρτης ήρθε γεμάτος ελπίδες λεπίδες. Κάποτε ονειρευόμουν κείνες τις αόρατες κλωστές που ενώνουν τις ψυχές...