το καθιερωμένο

στο Αλώνι, των Αγ. Θεοδώρων

(δεν το ξέχασα, απλώς το αμέλησα... αγαπητό μου ημερολόγιο :)

Της πατρίδας μου η σημαία...

έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο
ένα κάτασπρο σταυρό.

Σωστά; Χμ... Χτες κάθισα να δω για νιοστή φορά την υπερπαραγωγή "Παπαφλέσσας", κι εκεί που βαρούσαν τα κουμπούρια και τα γιαταγάνια πιτσιλούσαν αίμα σε κάθε ίντσα της οθόνης, κοιτούσα τη σημαία: άσπρη κάτασπρη με ένα μικρό γαλανό σταυρό στη μέση. Μου άρεσε κι έτσι, θύμιζε τη γαλάζια εκδοχή του Ερυθρού Σταυρού... και επικοινωνιακά μου φάνηκε πιο εύκολη στο να εντυπωθεί στη μνήμη, στο συλλογικό ασυνείδητο (wow...) κλπ. Όλα καλά μέχρι εκεί... μέχρι δηλαδή την 1η-2η έφοδο του Ιμπραήμ, διότι στην επόμενη έφοδο (και στο αντίστοιχο ζουμ της κάμερας στους ταμπουρωμένους πολεμιστές μας) η σημαία ξαφνικά άλλαξε, ο σταυρός μεγάλωσε... στη συνέχεια (κάπου προς την τελευταία γενική έφοδο) ο σταυρός επανήλθε στο προηγούμενο μέγεθος (καθώς η σημαία καιγόταν) και κάπου εκεί... χαλάστηκα. Τώρα θα μου πεις για ένα σκηνοθετικό λάθος κάνεις έτσι; Όχι αλλά...

Καθώς κοιτούσα τα παιδιά στην παρέλαση, αναρωτιόμουν πώς να νιώθουν, αν σημαίνει κάτι γι' αυτούς όλο αυτό... αν νιώθουν περήφανοι και για τι πράγμα... κι άλλα τέτοια "φιλοσοφικά". Έφηβοι που περπατούσαν βαριεστημένα, χωρίς παλμό, χωρίς δύναμη, θαρρείς παντελώς αδιάφοροι για κείνη την επανάσταση που μάλλον δεν σημαίνει τίποτα πια γι' αυτούς... ίσως μονάχα μια ευκαιρία για να μην κάνουν μάθημα... δεν ξέρω. Κι ενώ πάντα χαμογελάω με τα νηπιαγωγάκια που περνούν σαν ρεμπέτ ασκέρ (όπως όλες οι ανοργάνωτες ακόμη "κοινωνίες"), με τους έφηβους νιώθω μια περίεργη θλίψη... κατανοώ μεν τη στάση τους σε κάθε είδους "παρωχημένες" εκδηλώσεις, αλλά ρε παιδιά... δυο λεπτά υπόθεση είναι, δείτε το σαν παιχνίδι, σαν ρόλο, και τέλος πάντων κάντε το σωστά. Είμαστε από τις τελευταίες χώρες στον πλανήτη που κάνουν παρελάσεις, ας έχουν τουλάχιστον ένα στυλ... ;-)

YESSS!!

Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι και ο δήμος* Κ. Νευροκοπίου θα συμμετέχει στην Ώρα της Γης :)

Tελικά αγαπητό μου ημερολόγιο καμιά προσπάθεια δεν πάει χαμένη... κι όσες πόρτες κι αν κλείνουν, άλλες τόσες ανοίγουν διάπλατα... ή έστω ένα τόσο δα παραθυράκι :) σαν αυτό που μόλις τώρα άνοιξε, έστω για λίγο και...

ξαφνικά μπαίνει ανοιξιάτικος αέρας... νιώθω μια γλυκειά ευφορία... σαν να κάνει ένα μωρό το πρώτο του δειλό βηματάκι στις ρομαντικές ουτοπίες και στα ευ-ζην που κάποτε ονειρεύτηκα... και είμαι εδώ για να το δω και να το αποθανατίσω :)

Είπα κάποτε; χμ... ναι, κάποτε... παρελαύνοντας με τη σημαία σφιχτά στο χέρι (τη δική μου σημαία) με την ενδόμυχη ευχή να μ' αξιώσει ο Θεός (ο δικός μου Θεός) να κάνω κι εγώ κάτι για τούτον εδώ τον τόπο... τον τόπο που αγάπησα και, παραδόξως, παρά τα χίλια μύρια κουτσόστραβα κι αναχρονιστικά του, εξακολουθώ να αγαπάω... και ίσως τώρα πολύ περισσότερο.

* (να' σαι καλά Κώστα Παπ. ;-)

εμείς συμμετέχουμε :) εσείς?