Κοινοποιώ το παρακάτω κείμενο της κυρίας Ρασούλη, προσυπογράφοντάς το μέχρι τελευταίας τελείας.
=======================
Σπουδάζω μουσική από 5 χρονών.
Σπούδασα βιολί, κλασική κιθάρα και πιάνο έχοντας φτύσει αίμα και κυριολεκτικά ματώνοντας τα δάχτυλά μου, όχι 4 χρόνια όπως στο πανεπιστήμιο, αλλά 104.
Έβγαλα τα σωθικά μου σπουδάζοντας όπερα, μελοδραματικές, 6 τουλάχιστον γλώσσες για την ερμηνεία τους, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής, αρμονία, ακουστικά, σολφέζ, Ειδικό Αρμονίας, Αντίστοιξη, Φούγκα, Ιστορία Μουσικής και Τέχνης, Μουσική Δωματίου, διεύθυνση χορωδίας, μορφολογία της Μουσικής, Οργανογνωσία, πρίμα Βίστα, σύνθεση για τον Κινηματογράφο και για το Θέατρο και όλα αυτά, με σπουδαίους καθηγητές και την φρικτή αγωνία χρόνο με το χρόνο για πάνω από 30 χρόνια για τις εξετάσεις και τα διπλώματα σε επιτροπές σπουδαίων ερμηνευτών, βιρτουόζων και συνθετών παρουσία του Υπουργείου και συμμετέχοντας σε σεμινάρια και εξειδικεύσεις.
Τραγουδάω στις πίστες και στις μουσικές σκηνές από τα 15 μου επαγγελματικά, δηλαδή έχοντας πάνω από 30 χρόνια πείρα και έχω παίξει σε συμφωνική ορχήστρα νέων για 10 χρόνια.
Όχι μόνο εγώ.
Πάρα πολλοί κλασικοί μουσικοί και μη.
Και αυτά δεν σας τα λέω για να πείτε ώ, γουάου, αλλά για να σας πω ότι θεωρούμαι "ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΗ ΕΡΓΑΤΗΣ" και "ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΛΥΚΕΙΟΥ".
Καταλάβατε;
Και όχι μόνο ανειδίκευτη εργάτης, αλλά και κατώτερη σπουδών και από τον τελευταίο -συγγνώμη- φοιτητή της τελευταίας σχολής του Πανεπιστημίου της Κωλοπετινίτσας που πέρασε με κάτω από τη βάση και σε 4 χρονάκια είναι και ειδικευμένος και απόφοιτος πανεπιστημίου.
Στην χώρα το Κοκλωνιστάν και του Μητσοτακιστάν.
Και όχι, δεν είδαμε και άσπρο φως πιο πριν.
Αλλά τώρα, έπεσε και η αυλαία.
Όχι αγαπητοί "φίλοι" και υπεύθυνοι.
Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε αρκούδες για να χορεύουμε και να διασκεδάζετε εσείς.
Είμαστε άνθρωποι, πολλοί με σπουδές και περγαμηνές που δεν έχετε δει ούτε στον ύπνο σας.
Λοιπόν, αυτή η ιστορία της υποτίμησης της Τέχνης τελειώνει εδώ.
Με καμία εκτίμηση,
Ναταλία Ρασούλη
===============
