Βρέχει ασταμάτητα, έπιασε κι ένα κρύο διαπεραστικό, από κείνα που
σημαίνουν ότι θα χιονίσει το βράδυ, αλλά αυτό δεν σταματά τους
Καππαδόκες που εδώ και ώρα χορεύουν στη βροχή... ο ένας μάλιστα είναι
κοντομάνικος, ρε είμαστε τρελοί εδώ στο Νευροκόπι... γύρω από μια φωτιά
τρανή, με κόκκινο κρασί και τον δικό μας ασουρέ (αποκούμπι της Θεάς
Δήμητρας), γιορτάζουμε τα Σάγια...
Χορεύουμε
για να ξεκινήσει καλά ο χρόνος, χορεύουμε για να διώξουμε το κακό,
χορεύουμε για να ξεχάσουμε, χορεύουμε για να θυμηθούμε... και για να
τιμήσουμε την φίλη συνοδοιπόρισσα που έφυγε μια μέρα μετά τη γιορτή της,
μετά από σκληρή και μακρόχρονη μάχη με
τον καρκίνο, μια γυναίκα πρόσχαρη, υπερδραστήρια, μέσα σε όλα, όχι
καππαδόκισσα αλλά ένα με τους καππαδόκες, όχι θεατρίνα αλλά η πρώτη που
μάθαινε τους ρόλους απ' έξω, χωρίς δικά της παιδιά αλλά μαμά για
όλους... καλή ανάπαυση γλυκιά μου, εκεί στο Φως...
Αύριο ξημερώνει μια από τις πιο
σημαντικές γιορτές της Ορθοδοξίας. Ευχές Φώτισης για όλους...
Το τελευταίο τραγούδι της χρονιάς όπως και το πρώτο τραγούδι της καινούριας είναι μια παλιά αρρώστια που σίγουρα έχουν κάμποσοι... ακολουθούν κι άλλα πρώτα, όπως το πρώτο μέιλ της χρονιάς, το πρώτο τηλεφώνημα... το πρώτο βιβλίο της χρονιάς... κι εκεί που πιάνεις στα χέρια σου κάτι τσουπ πετάγεται μπροστά σου ένα λινκ "σήμερα είναι τα γεννέθλια του Σάλιντζερ" και μπλα μπλα μπλα… οπότε δεν θέλει και πολύ να λοξοδρομήσω...λέω να ξαναδιαβάσω τον Φύλακα στη Σίκαλη… γιατί αυτά που έχω ξεκινημένα πάνε με αργούς ρυθμούς, τόσο που νομίζω ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ… ας όψεται η αγάπη μου στον Θ. που του υποσχέθηκα να του πω τη γνώμη μου για τη μετάφρασή του σε ένα εξαιρετικό μα την αλήθεια βιβλίο αλλά γιγαντοτεράστιο να πάρει η ευχή, δυο τόμοι είναι το άτιμο! plus το δώρο που έλαβα από την φίλη μου Δ., plus η μελέτη μου στον Tagore που συνεχίζεται... για εξάσκηση στη Βυζαντινή Μουσική ούτε λόγος, άντε να δω τι θα πω πάλι στο δάσκαλο που μπερδεύω τα κεντήματα... τις προάλλες έβλεπα τα σύμβολα σαν για πρώτη φορά, δεν ήξερα τι έλεγα, "συγχωρέστε με, σήμερα είμαι κουκουρούκου τελείως, αλτσχάιμερ κατάσταση…" του το είπα και γελούσε, πόσο ευγενικός και ανεκτικός άνθρωπος…
Τώρα γελάω… Λίγες μέρες πριν επέλεξα ως αντίο στη χρονιά που φεύγει αυτή τη φωτό...
Alessandra Ambrosio Victoria's Secret Fashion Show 2016
…και κοίτα να δεις τι γίνεται καμιά φορά: χτες βράδυ είδα όλο το σόου στην τηλεόραση, χωρίς να το επιλέξω εγώ, ποιος θα το φανταζόταν, τέτοια συγχρονικότητα… οπότε η χρονιά ουσιαστικά έκλεισε μουσικά με κάτι έξω από τα νερά μου, τη φωνή της Lady Gaga… και κάποιου Μπρούνο Μαρς, ποιος είναι αυτός πάλι δεν τον ξέρω, που μόλις βγήκε όλα τα αγγελάκια κάναν σαν παλαβά, εμένα πάλι δεν μου είπε και κάτι η μουσική του… και φορούσε και μαύρα γυαλιά αλλά φαινόταν τόσο ψεύτικο και επιτηδευμένο… εντάξει δεν είναι όλοι Blues Brothers, ούτε τόσο ροκ…
Ξεκίνησε όμως με κάτι ροκ... (τυχαία επιλογή, σαν τον άγγελο της βιβλιοθήκης)
... είπα φέτος να σπάσω την παράδοση πόσα χρόνια σερί Clash-και-ξερό-ψωμί και να αφήσω πίσω μου τους αιθέριους κόσμους των Ex Άβατον...
Πέρυσι βέβαια η χρονιά ήταν σιωπηλή (σε εκκωφαντικό βαθμό) σχεδόν άμουση, και όση μουσική υπήρξε ήταν βαθιά θεραπευτική όπως πάντοτε, αυτή είναι εξάλλου η σχέση μου μαζί της χρόνια τώρα, είτε ακούω Ramones είτε Einsturzende Neubauten, είτε Βob Dylan.
Φέτος και όσο είναι στο χέρι μου θα επιστρέψω στον παλιό καλό εαυτό μου που είχε πάντα μουσική υπόκρουση σε όλα…
...και για όλα...
Θυμήθηκα που είπε ένας φίλος μου αν μπείτε σε σπίτι και δεν έχει μουσική να είστε επιφυλακτικοί και ανησύχησα για μένα, που πάω που οδεύω τι σκατά κάνω τι μου συμβαίνει… αλλά έτσι γίνεται όταν σου ζαλίζουν τον έρωτα με κλαπατσίμπαλα και κλίγκι κλίγκι, φτάνεις να τα μισείς όλα, κάπου θες να βγάλουν όλοι και όλα το σκασμό, να μην ακούς τίποτα… για ακόμα μια φορά ομολογώ πως αν υπάρχει κάτι που μισώ είναι το μπουζούκι… παρότι αγαπώ το Χιώτη και τον Ζαμπέτα, αλλά αυτοί είναι δυο μικροί θεοί, ο τρόπος που παίζουν είναι τόσο μαγικός που πια ξεχνάς ότι παίζουν μπουζούκι… άλλη φωτεινή εξαίρεση επίσης ο δεξιοτέχνης Σπόρος, ο άνθρωπος παίζει μπουζούκι και νομίζω ότι ακούω τον γείτονά μου τον Ραφαέλ που έπαιζε φλαμένκο... ένας δύο τρεις... ο,τιδήποτε άλλο είναι φασαρία για τα αυτιά μου… κι ας με συγχωρέσει ο Βαμβακάρης και οι λοιποί μπουζουκομάστορες. Had enough of that shit...
So...
Let Nina Simone rule the world! που έλεγε κι ο φίλος μου ο Strummer...
Χαιρετάμε λοιπόν με αγάπη το 2016 για όσα σκατά μας έριξε στη μάπα που ήταν γερά μαθήματα ζωής, σβήνουμε με μπλάνκο τις πικρές στιγμές, κρατάμε τις στιγμές που υπερβήκαμε τον εαυτό μας, που είμασταν γαμάτοι και δυνατοί και ωραίοι...
μπάι μπάι 2016! φιλάκια!
... και προχωράμε με τσαμπουκά στο 2017. Κάποιοι είπαν ότι θα είναι πιο χάλια από τον προηγούμενο χρόνο, μάλλον δεν ξέρουν τι θα πει χάλια... μια χαρά σούπερ θα είναι... για εμάς που πήγαμε στην Κόλαση και γυρίσαμε πίσω όρθιοι, τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει ποτέ ξανά να ξαναπιάσουμε τη ζωή από το μηδέν, να κάνουμε καινούρια σχέδια, να ερωτευτούμε ξανά και πάλι ~ναι αυτή η αιώνια πάλη δεν σταματάει ποτέ να μας εμπνέει ~ να φτιάξουμε, να χαλάσουμε, να γυρίσουμε ανάποδα τα σχέδιά μας, τον κόσμο μας, να γευτούμε ό,τι φέρει ο δρόμος μας, με την ίδια ευγνωμοσύνη για όλα. Γιατί αν δεν έχεις χάσει ό,τι αγαπάς δεν μπορείς να εκτιμήσεις τίποτα, κι αν δεν κινδυνέψεις να χαθείς δεν μπορείς να νιώσεις τη ζεστασιά και το φως του ήλιου, όλα είναι δεδομένα θαρρείς και στα χρωστάνε, ακόμα και η αναπνοή σου η ίδια... τίποτα δεν είναι δεδομένο φιλαράκο, όλα είναι ρευστά και αλλάζουν σε ένα απλό ανοιγμα-κλείσιμο του ματιού σου... γκέγκε; Τώρα ξέχνα αυτά που σου είπα, φτιάξε το μούτρο σου, βάλε τα καλά σου και προχώρα...
χεράκια ψηλά και... καλώς ήρθες 2017!
Μια συναρπαστική χρονιά μόλις ξεκίνησε, να είσαι η καλύτερη εκδοχή σου.
