F όπως Falling Star

Είναι μερικά κομμάτια που τ' αγαπώ από τις πρώτες νότες, και ξέρω πως θα με συντροφεύουν για πολύ πολύ καιρό, καθώς ακουμπούν εσωτερικές χορδές δυσπρόσιτες, που μόνο ελάχιστοι πια καταφέρνουν να αγγίξουν, για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ αλλά θα προσπαθήσω να τους χωρέσω 

σε μια φράση: ILFORD_HP5... 

...και μερικές εικόνες αποσπασματικές: 
τα ψαρομάγαζα στο "Μπαγκλαντές"

οι ορυζώνες στα περίχωρα

απόγευμα στα σκαλιά της παραλίας... 

 

... 

...

η πόλη από ψηλά

κι ο ήλιος που δύει 

καθώς κρυβόμαστε μέσα στα σύννεφα...

ξέρω πως με κοιτάς από εκεί κάτω χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα...

όπως με κοίταγες μέχρι να χαθώ στους διαδρόμους...

κι όλο γυρνούσα να σε δω

να σε κρατήσω λίγο ακόμα στα μάτια μου

στεκόσουν ακόμα εκεί που σε άφησα

μα δεν μπορούσα πια να σε αγγίξω

κι έκλαιγα γιατί ήθελα να γυρίσω πίσω

στεκόσουν ακόμα εκεί

και κάτι έλεγες στον φύλακα...

Κι οι μέρες περνούσαν, αιώνες έγιναν και μύρια σύννεφα πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου να βρέξουν στο πρόσωπό μου μπας και καθαρίσουν τα σοκάκια στις σκέψεις μου... και δεν ήξερα αν έσπασα μέσα μου γιατί με έσφιξες πολύ στην αγκαλιά σου ή δεν κόλλησαν ακόμα τα κομμάτια μου από το τελευταίο στραπάτσο... Ο χρόνος λέει είναι ο καλύτερος γιατρός, κολοκύθια... τίποτα δεν γιατρεύεται, ακόμα κι αν κλείσει η πληγή είναι πάντα εκεί το σημάδι της να μην σ' αφήνει να ξεφορτωθείς τις αναμνήσεις που πονάνε... απλά συνηθίζουμε τον πόνο, κι όταν βρούμε το κουράγιο ξαναγράφουμε την κασέτα να γεμίσουμε μέσα μας με άλλες μουσικές, που θα μας ταξιδέψουν σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη, να ξεχαστούμε, να ξεχάσουμε... να μας ξεχάσουν... είναι στιγμές που θέλω να πατήσω ένα κουμπί να με σβήσω από ολονών τα τεφτέρια, να δω πόσο μεγάλη τρύπα θα ανοίξει μέσα τους... κι ύστερα να σβήσω από μέσα μου ολόκληρες δισκογραφίες που νιώθω να με καθηλώνουν σε έναν τόπο που πια δεν νιώθω δικό μου αλλά μένω από συνήθεια, ένα τόπο εσωτερικό που δεν αφήνει την καρδιά μου να πετάξει εκεί που θέλει στ' αληθεια, να γυρίσω διαπαντώς σελίδα και την πλάτη μου σε όσα πρέπει να σβήσουν και να χαθούν στις ρωγμές του χρόνου... Σε σκέφτομαι... δεν ξέρω αν πέρασαν αιώνες, μήνες ή μόνο μερικές ώρες. Έχεις ένα μαγικό τρόπο να ακούς τις προσευχές μου και να με συγκινείς βαθιά... όπως τότε που είδα ένα αστέρι να πέφτει και πρόλαβα να κάνω ευχή κι εκείνο όλο έπεφτε θαρρείς και δεν είχε τέλος κι εγώ ξανάλεγα μέσα μου την ευχή μήπως και δεν με άκουσε ο Θεός, καταβάθος όμως ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει... τα πεφταστέρια μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια να το ξέρεις... όπως και τα αεροδρόμια το σούρουπο... και ξέρεις, πάντα είναι απόγευμα όταν τελειώνουν τα ταξείδια, έτσι έλεγε ένα ποίημα που διάβασα κάποτε κι από τότε θέλω να ταξιδεύω μέρα...

--- Έτρεξα πίσω σου, ο φύλακας φώναζε γιατί άφησα τ' αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου, σε έψαχνα αλλά δεν σε έβρισκα πουθενά, είχες ήδη περάσει την πύλη... τόσο πολύ βιαζόσουν να γυρίσεις πίσω;

Κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω σε κάτι που δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει εκεί. Home is where your heart is. And my heart is you.

 --------------------

Στο πιο λαμπρό μου αστέρι...