As the music dies...

Για όλα εκείνα που δεν μπορώ να κάνω λέξεις
γιατί δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό...

Big in Japan

Χαζεύοντας μια φωτογραφία του φίλου μου Ν.Β. νιώθω να μπαίνω σε σκουληκότρυπα, μια γλυκιά αίσθηση ανεμελιάς, εκείνης των εφηβικών μου χρόνων, καθώς θυμάμαι τον εαυτό μου σε αντίστοιχες φωτογραφίες, τότε που ήμασταν σαν μπουμπούκια καιρό πριν ανοίξουν... πόσο όμορφοι, στυλάτοι, και πόσο αθώοι ήμασταν... Λίγο πιο κάτω μια ακόμα φωτογραφία με πάει ακριβώς στο πιο αγαπημένο μου μέρος από το παρελθόν και με βεβαιότητα ψιθυρίζω το όνομά του:

"Nick Rhodes…" (λες ε;)

Χαμογελάω όλο ευτυχία και φιλάρεσκα κανακεύω τον εαυτό μου που για ακόμα μια φορά ήμουν εύστοχη. Κούνια που με κούναγε. Δεν γνωρίζω ότι με χωρίζουν μόλις μερικά δευτερόλεπτα από το κομμάτι του παζλ που έλειπε χρόνια τώρα και ίσως τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των τελευταίων 30 ετών στις μουσικές αναζητήσεις μου.

Οχι δεν ειναι ο Nick Rhodes, όχι δεν είναι κάποιος που τον αντιγράφει, είναι αυτός που προϋπήρξε, ο αυθεντικός, ο μπροστάρης, ο εαυτός του, ο David Sylvian. Βλέπω ξανά και ξανά το βίντεο, σκαλίζω φωτογραφίες…

David...

Nick...

David...

Nick...

David...

Nick...

… και δεν πιστεύω στα μάτια μου, ούτε και στ' αυτιά μου. Αυτό είναι, λέω μέσα μου, now it makes sense…

Ξαφνικά νιώθω σαν κάποιο αόρατο χέρι*** να έσβησε ένα τεράστιο βουνό από μπροστά μου και βλέπω την απέραντη πεδιάδα να απλώνεται μπροστά μου, κι εγώ έτοιμη να κατρακυλήσω σαν χαζοχαρούμενο, σαν μεθυσμένο στην πλαγιά μέχρι να σωριαστώ με φόρα στο κέντρο της, με νέους ήχους στ' αυτιά μου, και μια τρελή ηδονή που νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε νέους τόπους, είτε μακρυνούς είτε την δικιά μου κοντινή αμερική... Είναι μαγικό το συναίσθημα να ανοίγεται ξαφνικά ο ορίζοντας μπροστά μου, εκεί που όλα ήταν μετρημένα, δεδομένα, συνηθισμένα, οικεία, αγαπημένα αλλά πολυφορεμένα, και να έχω να ψάξω και να σκαλίσω νέους κόσμους, νέους δρόμους, νέους δίσκους: David Sylvian. Διάολε ένας ολόκληρος γαλαξίας είναι, που όσο προχωράω συνειδητοποιώ πως ο Nick μπροστά του μοιάζει σαν το μικρό αδερφάκι του που κουτσά στραβά ακολουθούσε τη γραμμή του μεγάλου του αδερφού… που κι εκείνος με τη σειρά του ακολουθούσε τα ίχνη ~ποιου άλλου;!~ του Τρισμέγιστου David Bowie...

 

Nick + David Bowie

 

 μπλιτζ και η αποθέωση του σεσουάρ από τον Πατερούλη Bowie...

David Bowie βεβαίως βεβαίως...

Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος Και σε αυτήν την περίπτωση (όπως και σε τόσες άλλες). Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι εξίσου λατρεμένο με τα τραγούδια των Duran Duran που είχαν βρει τη μαγικη συνταγή για να μπουν σε εκατομύρια εφηβικά δωμάτια κι άλλες τόσες καρδιές, ωστόσο η μαγιά, ο "τρόπος ζωής" των Japan είναι εκείνο το κάτι που έλειπε τόσα χρόνια από την Μεγάλη Εικόνα στο τοπ 100 μου και το βρήκα μόλις προχτές. Εκείνο το μαγικό κάτι που κάποτε ο φίλος μου ο Άγις το είπε "εκλεκτικές συγγένειες", ο φίλος μου ο Saunterer "αλυσίδα" και είναι όντως μια σειρά πραγμάτων, καταστάσεων, βιβλίων, συνηθειών, μουσικών, κλπ που είτε έμμεσα είτε άμεσα συνδέονται και κάνουν στο τέλος αυτό που ονομάζουμε εαυτό, γιατί τελικά ναι η μουσική καθορίζει το ποιοι είμαστε. Ανέκαθεν είχα αυτήν την αίσθηση, τώρα ένα παραπάνω.

Και ναι έχει σημασία να ξέρεις από που ξεκίνησαν όλα, όχι για να καταρρέουν οι μύθοι αλλά για να γνωρίζεις τις ρίζες σου. Ο Nick ήταν και παραμένει αγαπημένος και ως μουσικός και ως φωτογράφος, ωστόσο η λατρεία μου για την Ιαπωνία, το αβαντ γκαρντ, το γκλαμ και την ποίηση, δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν καλύτερα από τον David Sylvian και ως φιγούρα και ως υπόσταση (sorry Mr Bowie…). Ένα πλάσμα μαγικό που δεν μπορείς παρά να το αγαπήσεις με την πρώτη ματιά, με το πρώτο άκουσμα. Είναι σαν να ανακάλυψα τον τροχό, σαν να ξαναβαφτίστηκα στα νερά του Ιορδάνη ποταμού, να έκανα το Nakasendo Trail, "and so on"… και καταλήγω (για ακόμα μια φορά!) ότι όλα ξεκινούν από την Ιαπωνία κι όλα οδηγούν σε κείνη. Big in Japan...

*** τι αόρατο δηλαδή, μια χαρά ορατό ήταν το χέρι κι έχει και ιδιοκτήτη τον μεσιέ Ν.Β. ... τον οποίο φυσικά θα τον ευγνωμονώ για τούτο το μικροτεράστιο κομμάτι του παζλ που άφησε άθελά του στο τραπέζι μου (δίπλα στο τσάι με τα κουλουράκια). Υποψιάζομαι βεβαίως ότι το έκανε τελείως εσκεμμένα για να διασκεδάσει με τη χαζή έκφραση στο πρόσωπό μου όταν κατάλαβα ότι αυτό που ψιθύρισα ήταν καρα-λάθος, αλλά αυτά δεν τα λέμε, θα με πάρει για τελείως κουκουρούκου... 

Ακούς εκεί "Nick Rhodes"... χαχαχαχαχα! κρίμα τις βελόνες που έλιωσες στα βινύλια...

Διακτινισμός

η στιγμή που περπατάς και νιώθεις τα βήματά σου να γίνονται ολοένα και πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, σχεδόν τρέχεις. ελευθερία. έχεις κουραστεί μα εκείνη η δύναμη σου λέει προχώρα-έφτασες. never give up. και είσαι ήδη εκεί. ήσουν. 
μια λάμψη. 
πάνω στο χιόνι.
ίχνη.

"Μάνα φεύγω Στέλνε φράγκα" ***

Προσπαθώντας να χωρέσει το μπόι του στις στενάχωρες θέσεις του λεωφορείου, απλώνεται και στις δυο και τα πόδια του κλείνουν το διάδρομο. Μισοκοιμάται με τα αυτιά βουλωμένα με ακουστικά, σχεδόν έχει λιώσει, προφανώς κουρασμένος από νυχτερινό ταξείδι. Μια θέση μπροστά του ένας ακόμα νεαρός με τεράστια ακουστικά στ' αυτιά που σε κάθε στάση τα βγάζει και ρωτάει τον μοϊκανό αν φτάσαμε και που βρισκόμαστε. Ο μοϊκανός του λέει ότι ακόμα δεν φτάσαμε και ξαναγυρνάει στον κόσμο του. Καταλαβαίνω ότι οι νεαροί πηγαίνουν στο Νευροκόπι, στο στρατόπεδο εκπαίδευσης και χαμογελάω στη σκέψη του τι τους περιμένει. Το λεωφορείο έχει τελειώσει με τις στάσεις και μπαίνει πια στα βουνά. Κάπου εδώ τελειώνουν τα αστεία για όποιον έρχεται πρώτη φορά. Οι στροφές ολοένα και πληθαίνουν, ο καιρός είναι μουντός, δεν ξεχωρίζεις το ψιλόβροχο από την ομίχλη. Περνάμε ανάμεσα από το εγκαταλειμμένο μεταλλείο του Σκαλιστήρη. Μαύρα βουνά από παρατημένο μαγγάνιο δεξιά κι αριστερά μας κάνουν το τοπίο να μοιάζει με αυλή της Εκάτης. Ο νεαρός με τα τεράστια ακουστικά τα βγάζει και κοιτάζει αποσβολωμένος. Ο μοϊκανός σηκώνεται, τεντώνεται, κοιτάζει έξω, βγάζει τα ακουστικά και κοιτάζει τον άλλο κατάφατσα. "Που πάμε ρε μαλάκα;!;" λένε με μια φωνή… και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω, καθώς στην άκρη της γλώσσας μου κρέμεται κείνο το παλιό γηπεδικό σύνθημα: "εμείς Ευρώπη εσείς στο Nευροκόπι!"

------
*** γράφει το σύνθημα στον τοίχο απέναντι από την εκκλησία... 

Συνομιλία με τον Φύλακα του Ανίκητου Ήλιου

Θυμάσαι πως ήταν η πρώτη σου μέρα στο σχολείο; Θυμάσαι πως είναι πριν από κάθε σημαντική συνάντηση; Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ σήμερα, καθώς τελείωνα, μετά από μια ζόρικη ανάβαση, την τελευταία ανηφοριά προς τον Προφήτη Ηλία. Για άλλους ασήμαντο αλλά για μένα ένα παιδικό μου όνειρο που γινόταν πραγματικότητα… Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις… είναι σαν να κοιτάς σε μια βιτρίνα το αγαπημένο σου γλυκό και να μην έχεις λεφτά να το αγοράσεις. Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ τόσα χρόνια κοιτώντας τις κορφές των βουνών γύρω μου… από όλες πιο πολύ αυτήν αγαπώ και σ αυτήν ήθελα να ανέβω. Πόσες φορές δεν έστρεψα το βλέμμα μου εκεί ψηλά, πόσες φορές δεν μιλούσα με τον Προφήτη και του είπα "θα 'ρθω μια μέρα…".

Και η μέρα ήρθε και βρέθηκα εκεί πάνω, χάρη στον οδηγό και συνοδοιπόρο μου Δ., με όλο το χωριό να απλώνεται στα πόδια μου... και δυο γεράκια να μας καλωσορίζουν. Κι όπως όλα τα όνειρα πρέπει να έχουν κινηματογραφική πλοκή (τα δικά μου τουλάχιστον), έτσι κι αυτό ήταν με κάθε λεπτομέρεια σκηνοθετημένο μέσα μου… δεν υπολόγισα φυσικά την πραγματικότητα, ως συνήθως, αλλά καμιά φορά η πραγματικότητα ακολουθεί τις επιταγές μου κι όλα γίνονται όπως θέλει το δικό μου όνειρο.

Είχα, που λες, πάρει μαζί μου κεριά, θυμίαμα, λίγο ελαιόλαδο από τον ελαιώνα μας να ανάψω το καντήλι, κάτι "δώρα" για τον Προφήτη (μην πάω με άδεια χέρια, μετά από τόσα χρόνια) και μερικά στικάκια ινδικά που κάνω punja να κανακέψω τα καλά πνεύματα. Ο Δ. με είδε να πηγαίνω προς το εξωκκλήσι και μου φώναξε "άδικα πας είναι πάντα κλειστό!" Δεν έδωσα σημασία, ήμουν σαν κουρδισμένο, συνέχισα να ξεφορτώνω σακίδιο, φωτογραφικές, μπατόν, να βγάζω γυαλιά, καπέλο… ήθελα να μπω με ευπρέπεια στο ξωκκλήσι, ήταν τέτοια η συγκίνησή μου… "δεν είναι ανοιχτό"… έλα όμως που εγώ είδα το κλειδί στην πόρτα!!! Χαμογελούσα γιατί στο δικό μου σενάριο η πόρτα θα ήταν ανοιχτή κι εγώ θα έμπαινα μέσα (δεν ήξερα πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν και θα καθόμουν λίγο εκεί στη σιωπή… ένα μικρό πετειναράκι (μπρελόκ) κρεμόταν από το κλειδί, το είπα στο Δ. και δεν το πίστευε, κι έτσι απλά ξεκλείδωσα και μπήκα!Δάκρυα χαράς και συγκίνησης άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου καθώς φιλούσα την εικόνα Του. Να 'μαι λοιπόν Προφήτη Ηλία μου! θεέ Απόλλωνα! αγαπημένε Φύλακα του Ανίκητου Ήλιου! Έκλαιγα σαν παιδάκι και δεν το πίστευα ότι κατάφερα τελικά να ανέβω σε τούτο το μέρος που ήταν τόσο κοντά μα τόσο μακρυά μου όλα αυτά τα χρόνια… τα μάτια μου γέμισαν Φως, εκείνο το γλυκό απογευματινό Φως, το γεμάτο, που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει, ένα Φως χρυσαφένιο, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη, το κοιτούσα που κάλυπτε τους τοίχους και φώτιζε τις εικόνες γύρω μου.

Άναψα τα κεριά μου, το θυμίαμα μοσχοβόλησε, το καντήλι έλαμψε, έμεινα λίγο μαζί Του να νιώσω την παρουσία Του… να Του κάνω λίγη παρέα… βλέπεις εκεί στα κορφοβούνια δεν πατάει ψυχή, μόνο κάτι τρελοί σαν εμάς… του άφησα λίγα ηλιόσπορα (πώς μου 'ρθε κι αυτό πάλι ε; σκέφτηκα πως θα Του αρέσουν, αφού κουβαλάει το άρμα του Ήλιου κάθε μέρα), είχα και δυο πλατανόμηλα που τα αγαπούσα πολύ γιατί μύριζαν θάλασσα, τα άφησα κι αυτά, κι ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου μην σβήσουν τα κεριά και βγήκα να κάτσω έξω.

Η θέα ήταν κάτι παραπάνω από μαγική… Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, που να πρωτοσταθώ, ήθελα να τα δω όλα… Ανέβηκα στο παρατηρητήριο, να σταθώ ακόμα πιο ψηλά... (top of the world ma!)... ένα ζευγάρι αρβύλες σφηνωμένες στα ξύλα, ένα κόκκινο μπλουζάκι πυροσβέστη δεμένο στην καρέκλα, κι ένα μπουκάλι νερό. Μόνο εγώ και το βουνό που λένε… τι απίστευτες συζητήσεις να κάνει άραγε αυτός που κάθεται εκεί; Κι η καρέκλα στραμμένη στη δύση… Κατέβηκα, έκατσα σε ένα πέτρινο "σκαμπώ" (από κείνα τα παλιά τα ωραία) , ο Δ. καθόταν κάτω και κάπνιζε, αγναντεύαμε σιωπηλοί τα βουνά και το χωριό κάτω απ' τα πόδια μας. Συνήθως βγάζω πολλές φωτογραφίες όπου πάω, αλλά αυτή η φάση δεν σήκωνε πολλές, έβγαλα μερικές έτσι για να θυμάμαι… γιατί ολοένα και ξεχνάω ή μερικές φορές η μνήμη μου παίζει κάτι τρελά παιχνίδια και αμφιβάλλω αν έκανα όντως κάτι ή το είδα στον ύπνο μου… ναι αυτό το έκανα, ιδού και η φωτό… κι ύστερα έκατσα να δω με όλα τα μάτια, να αφουγκραστώ το Βουνό, να συνειδητοποιήσω ότι όντως ήμουν εκεί, να νιώσω το σώμα μου να ακουμπάει πάνω στην πέτρα… Ένιωσα απέραντη Ευγνωμοσύνη… για όλα αυτά που με οδήγησαν εκεί, κι είχα την τύχη και την ευλογία να τα βλέπω...

Στρέφοντας το κεφάλι συνειδητοποίησα ότι το ξωκκλήσι απ' όπου μόλις βγήκα ήταν το καινούριο, καθώς το παλιό βρισκόταν ακριβώς πίσω μου. Στην προσπάθεια να χωρέσω όλες τις εικόνες στα μάτια μου, δεν το είδα καν ανεβαίνοντας, θαρρείς και ήταν αόρατο (παίζει να ήταν όντως εδώ που τα λέμε...), ήταν τόσο παλιό, οι εικόνες ήταν καμμένες από τα καντήλια, και τον καιρό… είχε πολλά καντήλια, ένα μάλιστα είχε κι έτοιμο φυτίλι, ένα άσπρο, θαρρείς και κάποιος το έβαλε για να το ανάψω εγώ… ο Δ. μου είπε ξανά ότι δεν περίμενε να είναι ανοιχτό το ξωκκλήσι κάτω και του έκανε εντύπωση που είχε το κλειδί επάνω, "πρώτη φορά συμβαίνει αυτό" είπε κι εγώ γέλασα λέγοντας ότι δεν είμαι τυχαίο άτομο, έτσι για να δώσω και λίγο μυστήριο στο σενάριο... κι ύστερα του "αποκάλυψα" ότι προσευχόμουν χρόνια να ανέβω και το ήξερε ο Προφήτης αυτό, δεν θα μπορούσε λοιπόν η πόρτα να είναι κλειστή… άναψα ένα σπίρτο και πήγα να ανάψω το φυτίλι που με περίμενε αλλά ο αέρας το έσβηνε, άναψα άλλο ένα αλλά δεν κατάφερα τίποτα, φύσαγε πολύ… ζήτησα αναπτήρα από τον Δ. και το άναψα τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες γιατί ο αέρας ήταν αλλοπρόσαλλος... είχα κι ένα ακόμα στικάκι το άναψα κι αυτό, μοσχοβόλησε ο τόπος… όχι πως δεν μοσχοβολάει από μόνος του, αλλά να, ένα αφιέρωμα στον Προφήτη που μας προσέχει από ψηλά, έτσι να αγαλλιάσει το πνεύμα του…

Καθίσαμε λίγο ακόμα να ξαποστάσουμε, ένα φρούτο, λίγη σοκολάτα, νερό, λίγη κουβέντα κι ο Ήλιος άρχισε να δύει. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής… κατηφορίζαμε με γοργό ρυθμό, η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη. Το σκοτάδι μας βρήκε κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο, κι όταν πια φτάσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, ήταν ήδη νύχτα. Ένιωθα σαν να ξαναβαφτίστηκα, απίστευτη δύναμη (Δύναμη ρε!) και ακόμα κι όταν έφτασα στο αμάξι και καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλον, και τον ευχαριστούσα για τρίτη ή τεταρτη φορά (ήταν τόσο σημαντικό για μένα αυτό το προσκύνημα), ακόμα και τότε δεν πίστευα ότι ένα παιδικό μου όνειρο μόλις πραγματοποιήθηκε… Ένας κόμπος στεκόταν στο λαιμό μου, γελούσα καθώς έβαζα το κλειδί στη μίζα, και καθώς έβαζα μπρος φώναξα: Nαι! Το 'κανα! …

Τα όνειρα πραγματοποιούνται, ακόμα κι αν καθυστερήσουν αιώνες… αρκεί να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όλα γίνονται τη σωστή στιγμή… όταν λοιπόν έρχεται αυτή η στιγμή, κοίτα να είσαι παρών…

Απότυχες; μπράβο σου!

Περί εξετάσεων και επιτυχιών-αποτυχιών ο λόγος...

Μέρες χαράς για κάποιους, μέρες δακρύων για άλλους... και για πολλούς γραψαρχιδιστάν αφού ο μπαμπάς είναι εκεί να χρηματοδοτεί τους καφέδες στην πλατεία. Κάποιοι γονείς δε έσπευσαν να χειροκροτήσουν την αποτυχία των τέκνων τους, από φόβο μην τα στεναχωρήσουν, αλλά ρε παιδιά... όλα έχουν τον τρόπο τους και το να επιδοκιμάζεις την αποτυχία έχει συνέπειες, πόσο μυαλό θέλει για να το καταλάβετε;

Είπαμε η επιτυχία δεν συνεπάγεται κι ευτυχία, αλλά αυτό το στυλάκι των νέων γονιών να μην σπάσουν τα αυγά, με εκνευρίζει περισσότερο διότι τελικά με μαθηματική ακρίβεια δημιουργεί τους κομπλεξικούς και δυστυχισμένους του αύριο. Με εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ που γενικώς η προσπάθεια έχει απαξιωθεί, θεωρείται χάσιμο χρόνου. Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για κόπο και αριστεία, μας αρπάζουν από τα μούτρα τα κομματόσκυλα, θαρρείς και η αριστεία είναι προσόν των δεξιών ή των αριστερών. Μια γενικότερη ισοπέδωση αξιών. Λογικό σε μια κοινωνία που επιπλέουν οι φελλοί και ζούνε καλύτερα οι βολεψάκηδες. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός απαρτίζεται από αμόρφωτους, που μπήκαν και μονιμοποιήθηκαν από το παράθυρο τις "παλιές καλές εποχές" ~ από τη μια λες καλά που υπάρχει και το δημόσιο και μπορούν κι αυτοί κάπως να βγάλουν το ψωμί τους γιατί ως ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είχαν καμία πιθανότητα, είτε ως άχρηστοι είτε ως κηφήνες είτε ως ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διαθέτουν προσόντα και είναι συνήθως αυτοί που από φιλότιμο κάνουν τη δουλειά τους και προχωράει η μηχανή, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετοί για να στελεχωθεί ένα σύγχρονο κράτος. Είναι θλιβερό να βλέπουμε τα καλύτερα μυαλά, τους αληθινά άξιους, να φεύγουν κατά χιλιάδες προς πάσα κατεύθυνση επειδή η χώρα μας πνέει τα λοίσθια.

Συζητώ με δασκάλους και καθηγητές, με φίλους γονιούς, τα βλέπω κι εγώ, τα παιδιά είναι σαν χαμένα, σαν λοβοτομημένα, κανένα δεν επιλέγει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί με βάση την καρδιά του ή τα αληθινά του χαρίσματα. Όλα σκέφτονται τι θα τους δίνει λεφτά κι όχι χαρά... θαρρείς και απόμεινε τίποτα όρθιο ή σίγουρο που θα τους εξασφαλίσει την ευμάρεια που ονειρεύονται ή που τους τάζουν. Δεν φταίνε φυσικά αυτά αλλά οι γονείς τους και  οι "μέντορες" των φροντιστηρίων που χρυσοπληρώνουν, των οποίων τις συμβουλές ακολουθούν, που με τη σειρά τους κάνουν μια δουλειά από ανάγκη και όχι από ευχαρίστηση.

Τα βλέπω όλο το χρόνο πως πηγαινοέρχονται στο σχολείο από αγγαρεία. (Τα "σπασικλάκια" ξεχωρίζουν γιατί προχωράνε μόνα τους, η μετριότητα απομονώνει τους άριστους, οι εξυπνάκηδες δεν τους θέλουν στην παρέα τους. Όσα αγαπούν το διάβασμα και δεν τη σκαπουλάρουν πέφτουν θύματα μπουλινγκ, καραδιαπιστωμένο.) Όλα όμως πηγαίνουν στις εξετάσεις σαν αμνοί στο θυσιαστήριο. Κάπου εκεί ξεκινάνε τα πρώτα πάρε-δώσε με την κατάθλιψη. Δεν προλαβαίνουν τα έρμα να χαρούν με την επιτυχία τους, από τη μια οι ζηλόφθονοι συμμαθητές τους, από την άλλη το "ρευστό" και άθλιο κατεστημένο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, το ίδιο έργο θα συνεχιστεί ξανά και ξανά.

Λοιπόν αυτή η ταλαιπωρία με τις εξετάσεις πρέπει να τελειώσει! Τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν τι θέλουν να σπουδάσουν και να μπαίνουν στη σχολή (ή τις σχολές!) που επιθυμούν χωρίς εξετάσεις ~ αν σε ένα χρόνο δεν μπορούν να ακολουθήσουν ή αποδεικνύονται ανεπαρκείς, τότε τον μπούλο. Απλά και ξεκάθαρα, χωρίς άγχος κι έξοδα για φροντιστήρια. Όταν το φώναζε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Μητσοτάκης όλοι κάναν τις πάπιες ή έλεγαν ότι προσπαθεί να προωθήσει την ιδιωτική εκπαίδευση. Εκτοτε πέρασαν όλοι οι ανόητοι από το υπουργείο παιδείας και τα κάναν σαν τα μούτρα τους, απαξιώνοντας τελείως τα ελληνικά σχολεία, κουρελιάζοντας τη διάθεση των τελευταίων "μοϊκανών" καθηγητών να πάρουν κάπως την κατάσταση στα χέρια τους (στο στενό και πολύ φτωχό διδακτικό πλαίσιο), βάζοντας συνεχώς τα παιδιά σε μια κατάσταση ομηρίας.

Πουθενά σχεδόν στον κόσμο η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό, ούτε καν στην Ινδία, όλα πληρώνονται και κοστίζουν πολύ ακριβά, οι φίλοι μου εκεί δουλεύουν πολύ σκληρά για να πληρώσουν τα μεταπτυχιακά τους με το όνειρο ότι κάποτε θα διδάξουν σε χώρες του δυτικού κόσμου (ελάτε εδώ να δείτε τη γλύκα του πανεπιστημιακού μας κατεστημένου!).

Κάποτε η βασιλική οικογένεια έδινε τη δυνατότητα σε φτωχά παιδιά να μάθουν μια τέχνη στα οικοτροφεία ώστε για να εξασφαλίσουν ψωμί στις οικογένειές τους. Θα περίμενε κανείς από μια "αριστερή" κυβέρνηση να ακολουθεί το παράδειγμα του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου όλοι είχαν δικαίωμα στη μόρφωση και όλοι αποκτούσαν ένα πτυχείο έστω κάποιας χειρονακτικής τέχνης, αλλά... και στραβός ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε.

Αν θα έδινα μια συμβουλή (λέμε τώρα) στους γονείς, είναι μονάχα τούτο: Απο το να βάζετε τα παιδιά σας να σπουδάσουν ό,τι νομίζετε ότι θα τους εξασφαλίσει "μέλλον" και να φτάνουμε να έχουμε λάθος άτομα σε λάθος θέσεις, καλύτερα να σταθείτε πλάι τους να επιλέξουν αυτό που ονειρεύονται για να κάνουν αύριο τη δουλειά τους με κέφι. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για δικηγόροι γιατροί ή αρχιτέκτονες. Επιτέλους ας ανοίξουν τα πανεπιστήμια (και ας καταργηθεί κι αυτή η απάτη του Aνοιχτού Πανεπιστημίου που σε γδύνουν κυριολεκτικά για ένα τίτλο!). Αυτοί που είναι να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά, το κάνουν έτσι κι αλλιώς, και ακόμα κι αν ανοίξουν κι εδώ ισάξια του κάθε Χάρβαρντ, εκείνοι πάλι έξω θα τα στέλνουν, είναι θέμα κοινωνικού στάτους... δεν μπορεί αφεντικά και δούλοι να είμαστε ίδιοι ούλοι...

Ας ξανασυστηθούμε

Όταν τα ευφυή αγόρια αποφασίζουν να πειραματιστούν, το κάνουν με τόση ευκολία ρε παιδάκι μου…

Δεν ήμουν ποτέ φαν της ποπ εκδοχής του Στέφανου Κορκολή, για την ακρίβεια όταν ήταν στα φόρτε του εγώ τον προσπέρασα μόνο με την σκέψη ότι είναι ποπ. Αλλά ομολογώ ότι αυτό είναι ένα τραγούδι που με έκανε να κουνηθώ στο ρυθμό του, κόλλησα το ρεφρέν, και πάντα το ακούω με νοσταλγία γιατί μου θυμίζει την εφηβεία μου. Σήμερα όμως που το ξανακούω με τελείως άλλα αυτιά, σκέφτομαι πως… όταν κάποιοι πασχίζουν να εμπνευστούν αυτός για πλάκα γράφει απίθανα κομμάτια που θα σκίσουν, όταν άλλοι κλέβουν ρυθμούς από άλλους, αυτός στο τσακ-μπαμ δημιουργεί νέους μουσικούς γαλαξίες. 

Είχα ακούσει ότι ήταν χαρισματικός, ένα "παιδί θαύμα", αλλά το μεγαλείο του το ανακάλυψα μια μέρα τυχαία που τον είδα να σκάει μύτη με τις αρβύλες και το φράκο, κοτσίδα, φαβορίτες, μετά από χρόνια απουσίας από τα μήντια. Είχα μείνει στην φάση που τα κοριτσάκια χτυπιόντουσαν για μια κλωστή από το μπλουζάκι του ~ ναι οι "κορκολίτσες" λιποθυμούσαν στα πόδια του χρόνια πριν γεννηθούν οι πρώτες "ρουβίτσες". Δεν πίστευα στα μάτια μου. 

Ήταν ένας άλλος άνθρωπος… με τον οποίο όμως ήθελα να ξανασυστηθώ, γιατί πλέον ήταν πολύ πιο κοντά στα ακούσματά μου, στην αισθητική μου. Ένας σοφιστικέ ρόκερ που ζωγραφίζει στο πιάνο κλασικά κομμάτια, ένας διαννοούμενος που έγινε ποπ σταρ για να εξερευνήσει τα όρια του, ένας μαγικός σολίστ. Χαίρομαι που ξανασυστηθήκαμε, θα ένιωθα αληθινά ελλειπής αν αγνοούσα τον πλούτο που κρύβεται πίσω από αυτό το ονοματεπώνυμο, όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε φιλοσοφία ζωής. 

Ένας από τους πιο ευφυείς μουσικούς που έχει βγάλει αυτός ο τόπος, εξαιρετικά ταλαντούχος, θα έπρεπε το όνομά του να γράφεται με χρυσά γράμματα δίπλα στους "παλιούς+μεγάλους", συν τοις άλλοις όμορφος, είναι σαν άγγελος ντυμένος ροκ σταρ που παίζει πιάνο, και παρότι χωρίς ιδιαίτερες τραγουδιστικές ικανότητες (κάτι που το λέει και ο ίδιος εξάλλου) ωστόσο με μια απο τις πιο σέξυ και αισθαντικές φωνές που έχω ακούσει (κι έχω ακούσει πάαααρα πολλές). 

Ένα vintage λοιπόν κομμάτι από την εποχή της αθωότητας κι ο Στέφανος Κορκολής σε κόντρα του εαυτού του ρόλο, εξίσου αγαπημένος πλέον, γιατί ακόμα κι αυτά τα "εύπεπτα" τραγούδια του απέχουν έτη φωτός από τα αντίστοιχα της εποχής του, έχουν στυλ, γιατί πρώτα ο ίδιος είναι κλασάτος ακόμα και χωρίς κοστούμι.

Τον αγαπώ.

Τα λουλούδια στα λουλούδια

"Τα λουλούδια στα λουλούδια" είπε και μου έδωσε μερικά τριαντάφυλλα για μένα και τη φίλη μου. "Αυτά είναι για σας τα κορίτσια, τι να τα κάνω εγώ πια..."

Όταν έχασε την γυναίκα του από καρκίνο, χάρισε σε καρκινοπαθείς ό,τι απόμεινε δικό της (από τσιρότα μέχρι περούκες) και για πολύ καιρό ήταν άφαντος.

Ένα πρωί τον πέτυχα να ψήνει μελιτζάνες στα κάρβουνα και να τις καθαρίζει τόσο τακτικά που θα τον ζήλευε και η πιο καλή νοικοκυρά. Μου έδωσε να τις δοκιμάσω, μήπως δεν τις έψησε καλά, με ρώτησε πως είμαι, με συμβούλευσε σαν μπαμπάς, και μου μίλησε για τη ζωή και πώς εκείνος την έχει φιλοσοφήσει. Ο κύριος Γιάννης είναι από τους λίγους ανθρώπους που απολαμβάνω να ακούω… έχει τόσες ιστορίες να διηγηθεί που γράφω τόμους ολόκληρους. Όταν ήταν νέος δούλευε σε έναν βιβλιοδέτη (πρώτη έκπληξη που θα έχω τέτοιο γείτονα), αργότερα ξεκίνησε να σχεδιάζει παπούτσια (δεύτερη έκπληξη), έφτιαξε μια μικρή βιοτεχνία και σύντομα πουλούσε τα σχέδια και σε άλλους. "Τα παπούτσια είναι μεγάλη υπόθεση, ειδικά για τις γυναίκες" μου είχε πει τότε κι αναρωτιόμουν από που εμφανίστηκε, από ποιον πλανήτη. Ένας άνθρωπος που άλλαξε αρκετές δουλειές, πολυτάλαντος, ανήσυχος, που προσαρμοζόταν συνεχώς στα νέα δεδομένα της εποχής με εξαιρετική ευκολία. Αυτό έκανε και τώρα. "Η ζωή συνεχίζεται, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά."

Η κυρία Τ. "έφυγε" όταν έλειπα, τα στόρια κατεβασμένα για μήνες με στεναχωρούσαν, η κληματαριά τους κόντευε να μπει στο γραφείο μου…  Ήταν τόσο ταιριαστό ζευγάρι, τους το είχα πει όταν πρωτογνωριστήκαμε. "Ναι... αλλά μερικές φορές μαλώνουμε κιόλας, όλα τα ζευγάρια μαλώνουν να το θυμάσαι αυτό… την ακους που φωνάζει από μέσα;" έλεγε και γελούσε κι ύστερα εκείνη ερχόταν έξω να μου δώσει ντοματίνια τσέρυ και τον μάλωνε "άσε βρε το παιδί να πάει να δουλέψει, έπιασες το κουβεντολόι!"

Ήταν ευχάριστο να τους ακούω να ξεφορτώνουν τα πράγματα από το αυτοκίνητο ~πάρε εσύ αυτά, δώσε αυτά σε μένα~ ήξερα ότι για τις επόμενες μέρες θα έχει εκείνη τη γλυκειά φασαρία στην αυλή. Τώρα ο κύριος Γιάννης έρχεται αθόρυβα, κι εξίσου αθόρυβα φεύγει, δεν έχει να κατεβάσει και πολλά πράγματα από το αυτοκίνητο, αλλά χαίρομαι που μετά από καιρό τον βλέπω ξανά κεφάτο να φροντίζει τον κήπο... αυτό μου δίνει θάρρος. Ναι, όντως η ζωή συνεχίζεται, κι αν έχεις υπομονή και δύναμη, τότε η συνέχεια μπορεί να σε αποζημιώσει…

Άπλωσα το χέρι μου να πάρω τα τριαντάφυλλα και με μάλωσε που δεν μάζεψα κεράσια όσο έλειπε. "Να μην ντρέπεσαι, η πόρτα βλέπεις που είναι... και να ξέρεις ότι ακόμα κι αν εγώ δεν σου έδινα κεράσια, τα δικαιούσαι από το νόμο!" είπε και πήγε να φτιάξει καφέ σ' έναν φίλο του που ήρθε να τον δει.

«Θάνατος στη λογική του καριόλη»

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010

Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.
Στη λογική του καριόλη. Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Τούτος ο άσωτος ο greek ποιόν έχει πατέρα για να τον συγχωρέσει;
Ο ίδιος ο πατέρας του ήτανε μπερμπάντης κι άχρηστος οπότε ο γκρίκ πήρε το στιλ του.
Παρ΄τον έναν, χτύπα τον άλλον.
Όμως ας μη τα μηδενίζουμε όλα.
Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του.Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει.Κι έγινε μάζα.Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. Απο βαθειά εκδίκηση. Γιατί μικρός ήταν φτωχός.Και τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: «το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ,ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». «Μάλιστα αφεντικό» ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. Σεφέρης: βραβείο. Θοδωράκης: βραβείο. Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος. 

Αναρτήθηκε από Manolis Rasoulis στις 8:08 μ.μ.


------------
Από το blog του αγαπημένου Μανώλη Ρασούλη  ~ λείπεις φίλε…

Όσο υπάρχουν λύκοι να κοιμάστε ήσυχοι

Χαίρομαι να βλέπω μύθους να καταρρίπτονται. Να πως οι "κακοί" λύκοι αλλάζουν όλο το οικοσύστημα... 

Αυτό για κάτι τσοπαναραίους που μου πουλούσαν πνεύμα κάποτε όταν τους έλεγα για περιπατητικά μονοπάτια και επενδύσεις στον αγροτοτουρισμό, καθάρισμα των βουνών με συνοπτικές διαδικασίες από γαυγίσματα και περιορισμό των κοπαδιών σε ελεγχόμενες ζώνες και προσπαθούσαν να με πείσουν ότι ο λόγος που έχουν οχτακόσια αιμοβόρικα σκυλιά που τα ξαμολάνε σε κάθε μήκος και πλάτος του λεκανοπεδίου είναι για να προστατεύσουν τα κοπάδια τους από τους λύκους, καταστρέφοντας κάθε προοπτική αγροτοτουρισμού στην περιοχή και καθιστώντας τα διεθνή μονοπάτια παντελώς άχρηστα. Εν ολίγοις κάποιοι με το στανιό (από τη στάνη βγαίνει αυτή η λέξη;) τόσα χρόνια κάνουν τη δουλειά τους σε βάρος ολόκληρου του λεκανοπεδίου ~ που κυριολεκτικά θα μπορούσε να επενδύσει σε άλλου τύπου εργασίες, να ζει από τις ομορφιές αυτού του τόπου όπως γίνεται σε τόσα μέρη στην Ελλάδα και στον κόσμο, κι όχι μόνο από τις πατάτες~ και καλά επειδή οι γεωργοκτηνοτρόφοι έχουν προτεραιότητα. 

Στη Γαλλία όπου κι αν πας, στο τελευταίο κωλοχώρι, κυκλοφορείς στο βουνό ή στο δάσος και δεν βλέπεις πουθενά τσοπανόσκυλα, για βρωμιά δεν το συζητώ (ποιοι, οι γάλλοι που ζούσαν μέσα στις κοπριές τους και φορούσαν τα αρώματα για να καλύψουν τη μπόχα τους!!) εκεί δεν παίζει να σε ενοχλήσει πουθενά και τίποτα, κυκλοφορείς ανέμελος, περπατάς τρέχεις και δεν ακούς παρά μόνο πουλιά να κελαηδάνε. Εδώ με εξαίρεση την Κρήτη όπου δεν κυκλοφορεί ούτε για δείγμα σκυλί στα βουνά, όλοι οι τσοπαναραίοι παντού σε όλη την επικράτεια, θεωρούν ότι τους ανήκουν τα βουνά. Γι αυτό φυσικά και δεν προόδευσαν τα μέρη τους. Οι μόνοι που κερδίζουν είναι τελικά οι ίδιοι, κανείς άλλος. Δηλαδή είναι πέντε έξι "μάγκες" εδώ στο λεκανοπέδιο, που καβατζώνουν τα βουνά, τα λαγκάδια (μέχρι και τα εγκατελειμένα στρατιωτικά κτίρια!) και όλοι οι υπόλοιποι προσαρμόζονται κατα πως γουστάρουν αυτοί, εν ολίγοις τρώνε τα σκατά από τα κοπάδια τους, κι αυτό το λένε όλοι εδώ εξέλιξη. Στ' αρχίδια τους η εξέλιξη των υπολοίπων αρκεί αυτοί να έχουν γεμάτες τσέπες να μπορούν να πίνουν το "σίβας" το σαββατόβραδο στα ξενυχτάδικα και να μοστράρουν τα σινιέ τους ρούχα.  

Κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε εδώ για καμιά εξέλιξη, αποδεδειγμένο πια, μιλάνε τα νούμερα. Οι ίδιοι που μιλούν για εξέλιξη είναι κι εκείνοι που την πολεμάνε πιο σθεναρά απ' όλους, εκείνοι που καίγονται να χωθούν στην αυτοδιοίκηση για να διατηρηθεί η μετριότητα στα ίδια μέτρια επίπεδα, να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και να προωθήσουν και τη δική τους μετριότητα μαζί με των υπολοίπων, κι όλοι μαζί ενωμένοι μια γροθιά να κρατήσουν σε στασιμότητα 8000 ανθρώπους, προκειμένου να συνεχίσουν να βόσκουν οι ίδιοι τα ζωα τους στα βουνά "τους", να μην μπορεί να κυκλοφορήσει ούτε κουνούπι στα βουνά "τους" (και για άλλους λόγους ακόμα πιο γελοίους, που θα αναλύσω κάποια άλλη στιγμή) αν δεν είναι παρόντες και οι ίδιοι να επιβλέπουν ή τα κοπρόσκυλά τους κάπου εκεί γύρω (και τα λέω κοπρόσκυλα γιατί πολύ απλά είναι ~ έχω γνωρίσει σκυλιά που ήταν αστέρια, υπέροχοι χαρακτήρες, αλλά δυστυχώς εδώ πρόκειται για κοπρόσκυλα)... όπου κι αν τολμησεις να περπατήσεις θα έχεις ή δυο μάτια να σε κοιτάνε και να βλέπουν που πας και τι κάνεις ή τέσσερα πόδια (αν είσαι πολύ τυχερός, γιατί συνήθως πάνε πέντε-πέντε) να τρέχουν ξωπίσω σου γαυγίζοντας δαιμονισμένα. Κι αν πάρεις κανένα δίκανο και το αδειάσεις πάνω τους θα πουν μετά "κοίτα τον ψυχάκια που μισεί τα ζώα" κλπ. Ενώ αυτοί που κυνηγάνε ό,τι ενοχλεί την κυριαρχία τους στα βουνά είναι αθώοι, και "καλοί άνθρωποι", "μεροκαματιάρηδες". Και κατά τα άλλα τους φταίνε οι "κακοί" λύκοι που τρώνε τα κατσικοπρόβατά τους.

Κάπου αυτό το πανηγυράκι πρέπει να σταματήσει, τα βουνά δεν ανήκουν σε κανέναν σας, όλοι έχουμε δικαιώμα να τα περπατάμε. Είναι παράλογο να ζούμε στη Φύση και να μας αφαιρείτε το δικαίωμα να είμαστε κοντά της, επειδή έτσι βολεύει κάποιους. Όλοι τον μπούλο ρε, δεν ξέρω που θα πάτε, με νοιάζει να φύγετε έξω από τις κατοικίσιμες περιοχές, σε βουνά έξω από το λεκανοπέδιο που δεν είναι δίπλα στα σπίτια μας. Όπως έγινε στην Ανάβρα. Ζορίστηκαν λίγο στην αρχή, φάγαν τα λυσακά τους με τον "κακό δήμαρχο" αλλά στο τέλος του φιλούσαν τα πόδια ~ πέραν του ότι ξεβρώμισε ο τόπος τους, το παράδειγμα της Ανάβρας έγινε θέμα συζήτησης σε μεγάλα συνέδρια, ο τόπος έχει μηδενική ανεργία. Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πώς και γιατί πέτυχε το μοντέλο; ή θέλει μεγάλη φαντασία; Τίποτα, το μόνο που θέλει είναι μεγάλα αρχίδια για να πάρεις γενναίες και ριζοσπαστικές αποφάσεις και εδώ όπως διαπίστωσα με πολύ απογοήτευση κανείς μέχρι τώρα (ΚΑΝΕΙΣ όμως!) δεν διαθέτει αυτά τα προσόντα. Όλοι κοντόφθαλμοι, με ιδέες ξεπερασμένες, η μπογιά τους πέρασε, ακόμα και οι "νέοι", το μόνο που τους νοιάζει είναι μια εξέλιξη παλιακού τύπου (πως θα μπορούσε εξάλλου να είναι αλλιώς αφού ποτέ τους δεν ήταν μπροστά σε τίποτα) μια εξέλιξη τάχα για χάρη των παιδιών τους, που αν ρωτήσεις τα παιδιά τους δεν τους καίγεται καρφί, και συνεχώς ή ίδια σούπα με άλλα ονόματα, "νέες" ιδέες και πάντα οι ίδιες, πάντα εκεί γύρω γύρω στην κοπριά όπως οι μύγες... κι αν μια στις τόσες γίνεται κάτι λέω αλληλούια, για φαντάσου να χειροκροτάω για τα αυτονόητα... τίποτα φίλε, όλοι το ίδιο είναι, ένα παρεάκι που κάναν την αυτοδιοίκηση μπίζνα για να τρώνε αυτοί και τα παιδιά τους, τα ανίψια τους τα εγγόνια τους κλπ (καθότι σόι πάει το βασίλειο), που απλά μαλώνουν "παραταξιακά" για τα μάτια του κόσμου, στην ουσία όλοι μια γροθιά, ορκισμένοι να μην αλλάξει τίποτα εδωπέρα, γιατί αν γίνει καμιά στραβή κι αλλάξει κάτι, θα κλάψουν μανούλες, θα πάρουν δρόμο όλοι μηδενός εξαιρουμένου, οπότε καλύτερα όλοι στα χαμηλά, για να μπορούν αυτοί να είναι στα "ψηλά", η εξέλιξη να μην έρθει ποτέ, και τώρα ειδικά με την κρίση βούτυρο στο ψωμί τους... όπως είπε κι ο αιώνιος δήμαρχος (μια άποψη που ασπάστηκε στη συνέχεια και ο επόμενος) "εδώ είναι βόδια, τους αγοράζεις και τους πουλάς με ένα καφέ" (μιλάμε για αλητεία όχι αστεία ~ θαρρείς και μας κάνουν χάρη που είναι εκεί!) και τα "βόδια" τον ψήφιζαν και χειροκροτούσαν (κι αυτόν και τον επόμενο) για τα μεγάλα έργα που ποτέ δεν έγιναν, κι αν έγιναν δεν έγιναν για το καλό τους αλλά για την τσέπη μιας συγκεκριμένης κλίκας. (Ένα καινούριο σχολείο είπαν να φτιάξουν και μας τα 'χουν κάνει τσουρέκια με τις μικροπολιτικές τους παπαριές και το θα γίνει-δεν θα γίνει.) Κατά τα άλλα φταίνε οι λύκοι που διαταράσσουν το οικοσύστημα...

Οι λύκοι απλά διατηρούν το οικοσύστημα σε ισορροπία. Να παρακαλάτε να υπάρχουν λύκοι στα βουνά γύρω μας γιατί αλλιώς τη βάψαμε. Όπως λένε και οι ινδιάνοι "όσο υπάρχουν λύκοι να κοιμάστε ήσυχοι"...

Life is just a ride

Most people are unhappy because they don't do what they like. They stay in jobs they really hate, they stay with partners they never actually loved, and toxic friends they don't really appreciate, just for the "safety". Nothing is safe. It never was. You understand it when you wake up one morning and your "safety zone" is past and you are sitting in the debris. The only safe thing is the Now. The only honest guide is your heart. "Find your fear and go to live there." Say what you feel to say and do what you need to do because tomorrow you may not have the chance to do it. Follow your bliss and be the best you can every-single moment. Life is just a ride, and it's only once...

Scene from "Tamasha"* , one of the best movies I've seen lately.

*You can watch the movie here > Tamasha

Τα πάντα ρει... Και τα πάντα επιστρέφουν.

Ένα τραγούδι που αγαπώ, από την ταινία Σιντάρτα*, του ομώνυμου βιβλίου του Έρμαν Έσσε. Μέσα σε μερικά λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί το τραγούδι, ξετυλίγεται όλη η φιλοσοφία της ζωής, απλά και ξεκάθαρα: σταμάτα να ψάχνεις, σταμάτα να ανησυχείς και μάθε να αγαπάς. Έσω εν ειρήνη. Το ποτάμι είναι μεγάλος δάσκαλος, έχει όλες τις απαντήσεις. Σε απλά αρχαιοελληνικά: "τὰ πάντα ῥεῖ, πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει" που έλεγε και ο Ηράκλειτος...



* την οποία μπορείτε να δείτε εδώ: Siddhartha

Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας

Άρτι αφιχθέν το καινούριο βιβλίο του Saunterer, αξίζει να το διαβάσετε, όχι γιατί είναι φίλος μου, αλλά γιατί είναι καραγαμάτο, το διάβαζα και μουρμούριζα τι κατέβασε το μυαλό του πάλι... Ανατρεπτικός, τσουχτερός λόγος, πικρόγλυκος, εκεί που σε πιάνουν τα γέλια νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, δεν ξέρεις αν είναι από απελπισία ή λύτρωση. Όπως μου είπε κι ο ίδιος είναι ένα είδος αποχαιρετισμού στον χώρο που κινηθήκαμε τόσα χρόνια, τον underground χώρο, εκεί όπου ερωτευτήκαμε, δημιουργήσαμε, ονειρευτήκαμε, γνωρίσαμε τον εαυτό μας, τις δυνατότητές μας, πόσο απλώνεται το δικό μας πάπλωμα... υπέροχα χρόνια, γερά με τσαμπουκά, δεν χαμπαριάζαμε τίποτα, the days of wine and roses, συναυλίες, μπυροκατανύξεις, sex&drugs&rock'N'Roll, μαζώξεις, Berlin, Ίγκλις, παλιά φιλοσοφική, ράδιο Ουτοπία, Ματζέστικ, βίλα Βαρβάρα, πάρκο σκύλων, Deus Ex Machina, Last Drive, Γαύδος, DIY project, "δημιουργικές ομάδες" οι αυθεντικές που προϋπήρξαν πολλά χρόνια πριν έρθουν κάτι μυξιάρικα και οικειοποιηθούν όρους και ιδέες (ναι μιλάω για κάτι κωλόπαιδα που χρησιμοποιούν ακόμα την υπογραφή μου ενώ εγώ δεν είμαι πια στην εταιρεία τους... που αν δεν ήμουν εγώ και κάτι άλλα αληθινά underground άτομα να τους χτίσουμε το προφίλ κάνοντας την τρέλα μας στα περιοδικά τους, θα έμοιαζαν ακόμα σαν μάρτυρες του Ιεχωβά με τα γκρι παντελονάκια τα σκούρα μπλε πουλοβεράκια και το πουκάμισο από μέσα)... το έλεγαν οι Dead Moon "new kids on the block are taking my place, walking on my grave" κι ενώ χτυπιόμασταν από κάτω πετώντας τα μπουκάλια πίσω μας μόλις άδειαζαν, δεν το είχαμε νιώσει ακόμα στο πετσί μας τι σημαίνει, ο Fred όμως το είχε δει το έργο, εμείς απλώς ήμασταν ακόμα νέοι μουράτοι και γαμάτοι... το underground για εμάς τότε ήταν ο φυσικός μας χώρος, το underground ήμασταν εμείς οι ίδιοι, εμείς που δημιουργούσαμε τα ρεύματα, τα "τρενδς" μόνο για την πλάκα μας όχι για να βγάλουμε λεφτά απλά για να γουστάρουμε... ένα χώρος που πλέον είναι τόσο mainstream που κατάντησε σιχαμάρα, και είναι καλύτερα για εμάς να μοιάζουμε "κοινοί θνητοί", συνηθισμένοι και αδιάφοροι, για να μη γίνουμε ένα με αυτόν τον νέο κιμά... ή ακόμα καλύτερα να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για "άλλη γη~άλλα μέρη" (εγώ λέω για Αριζόνα με τους χρυσοθήρες )... γέμισε ο τόπος βουτυρομπεμπέδες "χίπστερ" που σε κοιτάνε με τουπέ θαρρείς και το μελάνι δίνει ποιότητα στη φαιά ουσία τους, κάτι χαζογκόμενες που παριστάνουν τα άτομα επειδή φοράνε σκουλαρίκια μέχρι και στο μ_νί τους, όλοι είναι απλά πελατάκια που αγοράζουν στυλ, οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα γιατί είναι έτσι κι από που ξεκίνησαν όλα. "Ήθελα να κάνω κάτι καινούρια τατού και το σκέφτομαι... μη σου πω θα σβήσω και τα παλιά." Σε αυτή τη σκέψη καταλήξαμε με τον Κρις και σε αυτήν τείνει να καταλήγουμε όλοι οι φίλοι που κινηθήκαμε δίπλα δίπλα, σε παράλληλες διαδρομές, και μόλις γυρίσουμε και την τελευταία σελίδα της "Συγκομιδής" θα είναι σαν να κλείνουμε αυτό το βιβλίο που λέγεται underground με τα παραφερνάλια του (επανάσταση, αλληλεγγύη) δια παντός...

Έτσι για να πάρετε μια γεύση:

Κάνε λιγάκι υπομονή
ακόμη λίγο, να τόσο δα
και θα επιστρέψουν οι μέρες
εκείνες οι καλές
όπου μ’ ένα δεκαρικάκι
έτρωγες μπριζόλα και γαμούσες κιόλας.
Έλα, μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει…
η οικονομία σταθεροποιείται
επενδυτές κι ανάπτυξη είναι καθ’ οδόν
σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν κι οι καμπάνες
μετά, το μόνο που θα απομένει
είναι να πέσει λίγο ο ΦΠΑς
στο κρέας
αν και, λυπάμαι αλλά πρέπει να το πούμε κι αυτό
υπάρχει πάντα η πιθανότητα
να ’σαι εσύ αυτός
που για μια μπριζόλα
θα στήνεις κώλο.
 
---------
Xρήστος Πελτέκης
«Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας»
Εκδόσεις orphan drugs
Για επικοινωνία με τον συγγραφέα https://orphan-drugs.blogspot.gr

Μίλα μου

Είναι μερικές αποφάσεις τόσο δύσκολες που σε στριμώχνουν, κι όσο κι αν ψάχνεις διεξόδους διαφυγής είναι μονόδρομος. Αν δεν τις πάρεις νιώθεις δειλός, αν τις πάρεις νιώθεις πως ανέβηκες ένα σκαλοπάτι... Μήνες τώρα προσπαθώ να χωρέσω στο κεφάλι μου κάποια νέα δεδομένα που προέκυψαν και "πρέπει να μάθω να ζω με αυτά". Είναι όμως κάποια πράγματα, που όσο ευρύχωρος κι αν είσαι, ξέρεις πως, από τη στιγμή που θα μπεις στο δρόμο, δεν υπάρχει επιστροφή. Ένα τέτοιο δρόμο προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου, να συμφιλιωθώ να τον κάνω δικό μου, να μη φοβηθώ, να τραβήξω μπροστά κι όπου με βγάλει. Και πάνω που στριφογυρνάω στον ύπνο μου, κλαίω, χτυπιέμαι, το αποφασίζω πως έτσι πρέπει να γίνει. Και πάνω που το αποφασίζω κάνω το πρώτο βήμα, γενναία, με θάρρος και με τσαμπουκά, "it's now or never", και η ορμή που έχω φτάνει για να με κρατήσει για όλη τη διαδρομή...

Κοιτώ τον ουρανό από το μπαλκόνι, τα πουλιά που κυνηγιούνται στις ταράτσες και τα στενά της πόλης που απλώνονται κάτω από τα πόδια μου. Σκοτείνιασε. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη ή Μεγάλη Παρασκευή ο καιρός είναι μελαγχολικός. Κοιτώ τα μαύρα σύννεφα. Θα βρέξει. Περιμένω. Πρώτη φορά η αναμονή δεν με βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Έχω αποφασίσει. Προχωράω μπροστά ο,τι κι αν γίνει. Και κάπου εκεί εμφανίζεται στο δρόμο μου ο Οδηγός μου και μου λέει ότι δεν είναι μονόδρομος, ότι κάπου στη συνέχεια έχει διακλαδώσεις, μπορώ να αλλάξω διαδρομή, μπορώ αν θέλω να γυρίσω και πίσω. Μια τεράστια έκπληξη κατακλύζει όλο μου το είναι, μια βαθιά ανακούφιση που τη νιώθω να κυλάει μαζί με το αίμα μου, σαν να έφυγαν από πάνω μου 20 κιλά κι άλλα τόσα χρόνια. Γελάω, θέλω να αρχίσω να κλαίω, να αγκαλιάσω τον Οδηγό μου. "Φτερά στα πόδια!"...

Έβρεξε. Όλα υγρά κάτω απ' τα πόδια μου. Η μυρωδιά της βροχής που ξέπλενε τους χιλιο-περπατημένους δρόμους με κάνει να νιώθω λυτρωμένη. Ταξιδεύω κάτω από έναν κόκκινο ουρανό, στο βάθος τα φώτα από τα χωριά μοιάζουν με αστέρια που έπεσαν πάνω στις πλαγιές των βουνών (θυμάσαι πότε το σκέφτηκες αυτό πρώτη φορά;)… χαμογελάω στο πουθενά καθώς η φωνή της Joss επαναληπτικά χορεύει ξυπόλυτη στον ρυθμό της καρδιάς μου. Την ακολουθώ κι η σκέψη μου φτάνει σε σένα... θυμάμαι το παιδικό σου χαμόγελο που με γαληνεύει, τα λαμπερά σου μάτια που μιλάνε καλύτερα απ' όλες τις λέξεις… για ακόμα μια φορά η μουσική περιγράφει τις σκέψεις μου όσο καμιά γλώσσα δεν κατάφερε ποτέ...

Πέρασε καιρός από τότε που άκουσα την φωνή σου να μου τραγουδάει… την κρατάω φυλαγμένη σε ένα μικρό κουτάκι (σαν κείνα που είχε κι ο αδερφός μου ο Φ όταν ήθελε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα) και το ανοίγω όποτε μου λείπεις. Κι αν μέχρι χτες η σιωπή με τρόμαζε, σήμερα (αχ σήμερα...) νιώθω πως μερικά πράγματα (που δεν είναι πράγματα) αξίζουν όλες τις σιωπές του κόσμου...

Αν έχεις δει ποτέ ένα μικρό ζαρκάδι να σε κοιτάζει μέσα στα μάτια φοβισμένο, θα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μοιάζει να χαμογελάει, αλλά μέσα του είναι τρομαγμένο. "Δεν θα σε πειράξω" του είπα, όμως εκείνο άφησε ένα λυγμό σαν μωρό που κλαίει και χάθηκε τρέχοντας στο Δάσος... στο Δάσος της σκέψης του...

Μακάρι να βρέξει και σ' εκείνο το Δάσος απόψε... 

Το Domino effect των συναισθημάτων

Κάθεσαι πληγωμένος στο πάρκο και χαζεύεις τα παιδάκια που ταϊζουν τις πάπιες. Αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό σε σένα. Εσένα που είσαι τόσο καλό και τρυφερό άτομο, τόσο δοτικό, εσύ που έκανες τόσες θυσίες, που έδωσες τα πάντα και το μόνο που πήρες ήταν πόνος. (Εντάξει δεν είναι έτσι ακριβώς, πήρες και χαρές, έκανες και καλό σεξ, μια χαρά ήταν, μέχρι που άρχισαν οι απαιτήσεις και το πράγμα σοβάρεψε, ή παραγνωριστήκατε, ή βαρεθήκατε, κι εκεί χάλασε η σούπα… Και δεν είσαι το μόνο άτομο που έκανε θυσίες… και σίγουρα βαθιά μέσα σου ξέρεις γιατί αυτό συνέβη σε σένα: διότι το άτομο που διάλεξες δεν ήταν το σωστό, άρα πληρώνεις μια λάθος επιλογή. Kαι συνήθως οι λάθος επιλογές εμπεριέχουν πόνο, μέσα από τον οποίο καλείσαι να μάθεις κάτι: πως να είσαι συνειδητός στο τώρα και πως να βλέπεις πίσω από το περιτύλιγμα, και πέρα από το πρόσκαιρο, όταν εσύ θέλεις να επενδύσεις στο μέλλον. Οι περισσότεροι έτσι την πατάμε, επενδύουμε ψυχή και κυρίως χρόνο σε καταστάσεις που έχουν ημερομηνία λήξης ολοφάνερη με τεράστια γράμματα.)

Κι εκεί που κάθεσαι στο παγκάκι, λίγο πιο πέρα είναι μια ακόμα πληγωμένη ψυχή που κι εκείνη χαζεύει τα παιδάκια που ταϊζουν τις πάπιες… και κάπως τα φέρνει η ζωή και βρίσκεστε ξαφνικά στο ίδιο παγκάκι. Είσαι ακόμα πληγωμένος, κι εκείνη είναι. Το μόνο που θέλεις είναι να σου δώσει μια αγκαλιά, να μαλακώσει το σώμα και η ψυχή σου. Και πάνω που πάει να σ' αγκαλιάσει, θυμάσαι την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, την ημέρα που κάποια τσαλαπάτησε την καρδιά σου κι αντί να αφεθείς στην θεραπευτική αγκαλιά που σου δίνει (εκείνη που μέσα σου προσκάλεσες για να λυτρωθείς από τον προηγούμενο πόνο και να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως πιστεύεις ότι σου αξίζει) της δίνεις ένα χαστούκι, άλλο πράγμα! Εκείνη μένει παγωμένη να σε κοιτάζει, δεν πιστεύει ότι εισέπραξε μόλις το πρώτο της χαστούκι, πριν καν ακόμα σε αγγίξει!

Απομένει εκεί να σε κοιτάζει, ενώ εσύ σαν παλαβός την "λούζεις" με διάφορα κοσμητικά για το πόσο "απαράδεκτη" ήταν η συμπεριφορά της και ότι "δεν θέλεις να την ξαναδείς ποτέ πια"! Είσαι σε ντελίριο, λες μαλακίες, τη μια μετά την άλλη, σαν να βρίσκεσαι σε άσχημο trip. Εκείνη αποσβολωμένη παίρνει την τσάντα της και φεύγει κλαίγοντας. Σε όλη τη διαδρομή αναρωτιέται τι διάολο είπε ή έκανε, κι απάντηση δεν παίρνει.
Προσπαθεί να μπει στη θέση σου, το γυρνάει από δω, το γυρνάει από κει, τα καταφέρνει: είναι πολύ πληγωμένος λέει, δεν έπρεπε να τον ακουμπήσω, λέει, τις πληγές δεν τις ακουμπάμε όταν ο άλλος πονάει ακόμα, λέει. Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάει τις δικές της πληγές, η μια μάλιστα καμιά φορά στάζει αίμα ακόμα. Δεν ξέρει αν θα κλείσει ποτέ, το συνήθισε όμως κι αυτό, κάνει πως δεν το βλέπει, κι αν τη ρωτήσει κανείς λέει πως το έπαθε καθώς ερχόταν, κάπου σκάλωσε. Κάπως έτσι έμαθε να διαχειρίζεται τις δικές της πληγές, τον δικό της πόνο, και να τον κρατάει πάντα για τον εαυτό της. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να μοιραστεί τον πόνο της αλλά τη χαρά της. Και αυτό που έχει προτεραιότητα είναι εκείνη η μαγική θεραπευτική αγκαλιά… αχ πόσο ωραία θα ήταν και για τους δυο να την μοιραζόταν… και να κοιτούσαν μετά τα παιδάκια που τάϊζαν τις πάπιες, με τις καρδιές γαλήνιες κάτω από τον Ήλιο… Σε σκέφτεται και δακρύζει, όχι γιατί πονάς, αλλά γιατί βλέπει πόσο μικρός είσαι τελικά στο να διαχειριστείς μια τόση δα πληγή... σιγά το τραύμα, σιγά τον πολυέλαιο, δες εδώ τι γίνεται...

Σκέφτεται πως όλη η ανθρωπότητα, αιώνες τώρα, κινείται με βάση το domino effect, σε όλα τα επίπεδα (άλλες φορές το λένε χιονοστιβάδα... αν δεις τα 3d domino που στήνουν σήμερα θα καταλάβεις ότι η λέξη χιονοστιβάδα είναι λίγη.) Μια σειρά αλληλεπιδράσεων από τις οποίες δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει. Μια κίνηση κάνεις και αρχίζει το πανηγύρι, τα κομμάτια του domino πέφτουν σαν τρελά το ένα πάνω στο άλλο, ακούς να τρέχουν, πότε σαν την καταιγίδα που έρχεται, πότε σαν χειροκρότημα, πότε σαν ποδοβολητό αλόγων, σαν συρμός τραίνου χωρίς φρένα… σαρωτικά, τελειωτικά, επηρρεάζουν το επόμενο και το μεθεπόμενο και το κάθε ένα που θα ακολουθήσει.

Δες το σαν φιλμάκι: Κάθεσαι στο παγκάκι με το αμόρε σου, σε χαστουκίζει και φεύγει τρέχοντας (δεν έχει σημασία γιατί το έκανε, πες ότι είναι ηλίθια, μαλακισμένη), εσύ κλαις και ζητάς βοήθεια, η βοήθεια έρχεται με τη μορφή αγκαλιάς κι αντί να την δεχτείς ρίχνεις ένα χαστούκι κι εσύ, και ~λίγο το παράπονο, λίγο το σύνδρομο της Στοκχόλμης~ τα χαστούκια περνούν από χέρι σε χέρι κι από μούτρο σε μούτρο… σπλατς! σπλατς! σπλατς! σπλατς! η απόλυτη παράνοια!
Ό,τι αντίστοιχο συμβαίνει με τις μεταδοτικές αρρώστιες, την έχεις εσύ, την κολλάς στον διπλανό σου κι εκείνος στον διπλανό του και το domino συνεχίζεται μέχρι να μολυνθούν όλοι, όλοι να αποκτήσουν την αρρώστια σου, κανείς να μη γλιτώσει, όλοι στον ίδιο βάλτο, στον ίδιο πόνο... (το είχαν κάνει και διαφήμιση για να ευαισθητοποιήσουν τους νέους να χρησιμοποιούν προφυλακτικά... όλοι μια αγκαλιά, όλοι μια παρέα εραστών)...

Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να είναι πάντα έτσι; Γιατί να αντιδρώ πάντα με τον ίδιο κλισέ τρόπο στη μαλακία ή στην αδυναμία του άλλου να διαχειριστεί τον πόνο του και την εκάστοτε "αρρώστια" του; Ακόμα κι απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό; Γιατί πρέπει να δώσω το χαστούκι που έλαβα; Γιατί να πρέπει να πετάξω πάνω στον άλλο τα δικά μου ψυχικά σκουπίδια ή εκείνα που μου φόρτωσε πριν κάποιος άλλος κι έφυγε σαν τον κλέφτη; Γιατί να τον κατηγορήσω για την δική μου πληγή; Γιατί να τον δαγκώσω αν πάει να με χαϊδέψει; Στο φινάλε αν οι πληγές μου είναι φρέσκες και δεν σηκώνουν χάδια,  ας μείνω σε απόσταση, ας ζητήσω να με φροντίσουν να γίνω καλά, ή να με αφήσουν στην ησυχία μου, απλά, ώριμα, με ειλικρίνεια. Δεν μπορεί να απαιτούμε συνεχώς από τους άλους να μυρίζουν τα νύχια τους, ή να δείχνουν κατανόηση στα παθήματα μας. Δεν μπορεί να φερόμαστε με τόση αγένεια και σκληρότητα σε αθώους που έρχονται στο δρόμο μας για να μας βοηθήσουν είτε να σηκωθούμε ξανά είτε να για να συνεχίσουμε μαζί τους.

Εντέλει η ωριμότητά μας έγκειται στο πως διαχειριζόμαστε τις προσωπικές μας κρίσεις, εκείνους τους καημένους τους "τραυματίες πολέμου" που κουβαλάμε μετά από μια διαλυμμένη σχέση, μια απώλεια, μια αποτυχία που αναποδογύρισε το σύμπαν μας. Σχεδόν κανείς δεν κάνει τη διαφορά. Πάνω κάτω όλοι κουβαλάμε απωθημένα, τα οποία, ανάλογα με την περίπτωση, κάνουμε συνειρμούς, τσιτώνουμε, φοβόμαστε, ξαναθυμόμαστε πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά όλα σε μια αρνητική τροχιά, που μας χαλάει και μας πονάει. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αναμοχλεύει το δράμα μέσα του, που είναι το ίδιο το δράμα της ύπαρξης… σωστά; Ε λοιπόν όχι! Αυτό το παραμύθι πρέπει να σταματήσει, η ύπαρξη είναι ένα τρελό πανηγύρι κι επιτέλους πρέπει κάποιος να μας πείσει να το γιορτάζουμε. Εμείς είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τον πόνο σοφά και να τον μετατρέψουμε σε Φως.

Και τρώω μια φλασιά τρικούβερτη, στη σκέψη ότι το domino της ζωής που λέγεται Karma σκάει πάντα πάνω στο κεφάλι μας (το έχω ζήσει, απλά τώρα το είδα και σχηματικά με λαμπάκια να αναβοσβήνουν) και αποφάσισα να κάνω τη διαφορά, το μεγάλο κβαντικό άλμα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου: Ε λοιπόν STOP! Από αυτήν τη στιγμή επιλέγω να είμαι το κομμάτι που θα σταματήσει το domino effect, το κομμάτι εκείνο του domino που θα λείπει, που θα απομακρυνθεί όταν καταφθάνει η λαίλαπα, που θα κάνει ένα βήμα πίσω όπως οι φαντάροι στο στρατό, θα καθίσει ήσυχα στην γωνία και θα περιμένει να κοπάσει η καταιγίδα. Aρκετά με τα δράματα, αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Αρκεί να είσαι αρκετά γενναίος να τα σταματήσεις είτε με την ενεργό συμμετοχή σου (που σημαίνει ότι ο άλλος δέχεται την αγκαλιά σου, γιατί αυτό ζήτησε ευθύς εξαρχής) είτε με την απουσία σου. Κι αυτή η απουσία είναι πολύ σημαντικότερη από την παρουσία σου. Απομακρύνεσαι όχι γιατί δεν σε νοιάζει, αλλά επειδή ακριβώς σε νοιάζει πολύ. Απομακρύνεσαι για να διαφυλάξεις την δική σου ακεραιότητα ώστε να μπορείς να είσαι εκεί παρών ολόκληρη όταν χρειαστεί στ' αλήθεια. Απομακρύνεσαι για να βοηθήσεις τον άλλον να καταλάβει που κάνει λάθος, να δει πως όσο πέφτει το domino την πληρώνουν αθώοι, κι όχι οι πραγματικοί φταίχτες. Απομακρύνεσαι για να μεταποιήσεις την αδράνεια του πόνου σε δημιουργικότητα και χορό, τον θυμό σε γέλιο, την οργή σε γαλήνη, το μίσος σε αγάπη. Η δύναμη να μετατρέπεις την ασχήμια σε ομορφιά είναι αυτή που καθορίζει την πορεία σου στο χρόνο.

Κάνε block σε ό,τι σε μετατρέπει σε κομμάτι domino μιας άσχημης τροχιάς, άλλαξε τη ροή των γεγονότων, γίνε ο θαυματοποιός της ζωής σου, δίνοντας πίσω ένα "δώρο" που δεν προορίζεται για σένα, ή σταματώντας έναν κύκλο καταστάσεων που θα σε βάλει σε περιπέτειες και θα σε αποστραγγίξει ψυχικά. Συγκεντρώσου σε αυτό που θέλεις και επιδιώκεις εσύ στη ζωή σου, κι αυτό είναι η θετική δράση κι η αγάπη. Κι όλα μα όλα στη ζωή είναι πως θα τα δεις, και από που θα τα πιάσεις. Επέλεξε αυτό που θα έχει το περισσότερο χαμόγελο.

Και καθώς προχωράει και στάζουν τα δάκρυα στα μάγουλά της και σκέφτεται το, χωρίς κανένα λόγο, παραλήρημά σου, σταματάει, σκαλίζει την τσάντα της, βρίσκει το κινητό της, κι έτσι όπως κοιτάζει εκείνη τη φωτογραφία σου που έκλεψε όταν καθόταν στο απέναντι παγκάκι, και σκέφτεται το domino που έρχεται κατά πάνω της, ψιθυρίζει: Baby, I'm out of this...

Και η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου...

Μια αφίσα στο γραμματοκιβώτιό μου αντί προσκλήσεως ήταν η αφορμή για να ξαναβρεθώ με παλιούς καλούς συνεργάτες και να απολαύσουμε παρέα την μουσική του μεγάλου Γιώργου Ζαμπέτα. Η Πολιτιστική Εστία σε συνεργασία με το Δήμο Κ. Νευροκοπίου και τον Σύλλογο Δραμινών Φίλων του Γιώργου Ζαμπέτα Αρίων ήταν οι "ένοχοι" για την διοργάνωση, που διήρκησε περίπου δυόμισι ώρες, και θα κρατούσε κι άλλο αν ο κόσμος δεν σηκωνόταν να φύγει.

Ο Ζαμπέτας μαζί με το Χιώτη ήταν και παραμένουν οι αγαπημένοι μου αυτού του είδους, και η χτεσινή βραδιά ήταν κυριολεκτικά ανάταση ψυχής, καθώς όλα τα τραγούδια που επέλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ένα κι ένα.

Αυτό που αγαπώ στον Ζαμπέτα είναι η μουσική του ευφυία. Ήταν ένας μουσικός αυτοδίδακτος, ένα χαρισματικό αυτί που έπιανε τις μελωδίες στο τσακ-μπαμ και τις μετέφερε κατευθείαν κι επακριβώς στο μπουζούκι του. Ο διάλογός του με τον Χατζιδάκι έχει περάσει στην ιστορία. Οι δε δικές του μελωδίες είναι μοναδικές, κι ο πιο άσχετος καταλαβαίνει από την πρώτη νότα ότι ακούει Ζαμπέτα.

Κάτι για το οποίο επίσης τον αγαπώ είναι ότι δεν ήταν μίζερος και κλαψομούνης, ακόμα και τα ψυχοπονιάρικα τραγούδια του είχαν λεβεντιά, μια περηφάνεια. Ήταν μούτρο μεγάλο αλλά ήταν κιμπάρης, όχι σαν τον Χιώτη μπουρζουαζία, αλλά ήταν ωραίος, ήταν μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης.

Με αφορμή την εκδήλωση και τα υπέροχα τραγούδια που άκουσα (και τραγούδησα!) θυμήθηκα αυτήν την συνέντευξη. Βλέποντάς την ξανά είδα πόσο διαχρονικά ήταν αυτά που είπε, γουστάρω που τα χώνει άγρια σε κάτι αμόρφωτες καριόλες που παρίσταναν τις μεγάλες κυρίες ή τις πρέσβειρες πολιτισμού (κι ο Ιόλας την ίδια γνώμη είχε... τυχαίο;;) και θα 'θελα πολύ να ήταν σήμερα εδώ να τα χώσει και στα τσουτσέκια που μας κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια...

Δώσε βάση στα λεγόμενα του Γιώργου...

Το τυράκι ~ τρία γράμματα

Αν θέλεις να τραβήξεις την προσοχή του κόσμου, βάλε ένα ζευγάρι να φιλιέται ή τη λέξη SEX με κεφαλαία γράμματα στα αγγλικά. Κι από κάτω γράψε ό,τι θέλεις. Το κόλπο πιάνει σχεδόν πάντα...

ΜΑΥΡΟ: το νέο άσπρο

 Θεωρία νοητικών μοντέλων VS Θεωρία του Χάους

Σύμφωνα λοιπόν με την Θεωρία των Νοητικών Μοντέλων ένας καμμένος εγκέφαλος αντιδράει καλύτερα στο μαύρο χρώμα απ' ό,τι στο άσπρο και ως εκ τούτου η κοινωνία οφείλει να κάνει αυτήν την αλλαγή στο πλαίσιο της προσαρμογής της στα νέα δεδομένα διαχείρισης των εγκεφαλικών κυττάρων από τα ανθρώπινα όντα.

Ψάρωσες; Βλακείες γράφω ~ ό,τι μου 'ρθει στο μυαλό. Ήθελα απλά να τσεκάρω αν θα το διαβάσεις.  Η θεωρία των νοητικών μοντέλων, σαφώς και υπάρχει, αλλά είναι αλλου-νου παπά ευαγγέλιο...

Πάντως πιστεύω στ' αλήθεια ότι το Μαύρο είναι το νέο Άσπρο... αυτό είναι το μήνυμα της ημέρας που πρέπει να κρατήσεις...

Προσευχή

...από κείνες τις στιγμές που δεν καταλαβαίνεις χριστό αλλά το κομμάτι σε αγγίζει τόσο βαθειά που θες να ξηλώσεις την καρδιά σου και να την εκσφενδονίσεις στο άπειρο... η γλώσσα της μουσικής είναι η μόνη που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη και είναι μόνη που μου αρκεί σαν εργαλείο για να συνεχίσω να υπάρχω σε αυτόν τον πλανήτη... έτσι κι αλλιώς οι λέξεις ήταν ανέκαθεν φράγμα στην επικοινωνία που λέει και μια ψυχή...
...είναι κάτι μελωδίες που σε γυρνάνε πίσω, σε μέρη που έχεις ξαναπάει, και θα 'θελες να έχεις ξεχάσει για πάντα... γιατί όσο και να προσπαθείς ο κόμπος στο λαιμό ανεβαίνει προς τα πάνω και γίνεται λυγμός... όχι η πληγή δεν πονάει πια, μόνο το σημάδι της άφησε, κι αυτό καμιά φορά ξεχνάς ακόμα και το πότε έγινε... έτσι λες στον εαυτό σου για να συνεχίσεις, αλλά βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μην είχες διαλέξεις τότε εκείνο το μονοπάτι, τώρα θα ήσουν κάπου αλλού, ίσως με λιγότερη δύναμη αλλά χωρίς σημάδια... δεν ξέρω τι τελικά είναι καλύτερο, να μαθαίνεις από την εμπειρία ή να ζεις μια ζωή μες στην άγνοια της γυάλας... δεν ξέρω... είναι κάποιες επιλογές και κάποιες απώλειες στη ζωή που μας σημαδεύουν τόσο βαθειά... τόσο γαμημένα βαθειά... θυμάμαι όταν ακόμα πήγαινα σχολείο είχα γράψει στο ημερολόγιό μου (ναι, την είχα από τότε αυτήν την κακιά συνήθεια...) ότι μαζεύτηκαν στοίβες οι προσευχές μου στον ουρανό, ο Θεός δεν δίνει δεκάρα για τις δικές μου, δεν με ακούει... πόσα χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνω λάθος, έμαθα όλες τις γλώσσες που μπορεί κάποιος να μιλήσει σε έναν Θεό, έμαθα όλους τους τρόπους όλα τα σαβουάρ βιβρ, κι εκείνος έμοιαζε να με έχει γράψει τελείως... μέχρι που κατάλαβα πως είμαι εγώ που πρέπει να απαντήσω όχι Εκείνος... απλά μερικές φορές νιώθουμε όλοι τόσο εξουθενωμένοι από το μαρτύριο της ζωής στα εγκόσμια, που θέλουμε ένα χάδι, να μας πάρει αγκαλιά και να μας πει, "δεν πειράζει που έκανες λάθος, όλα θα τα διορθώσουμε", κι ας ξέρεις πως εκείνη τη στιγμή όλα είναι σκατά και δεν φαίνεται και κανένα φως στο τούνελ... και το τούνελ είναι γαμημένα βαθύ... ά ρε καριόλη ήξερες γιατί δεν μου έμαθες καμιά από τις τεχνικές, για να μην ξέρω πώς να βγω... αλλά εγώ έχω φτερά, μη βλέπεις τώρα που δεν ανοίγουν από το στραπατσάρισμα, έχω φτερά καριόλη και όταν τα ανοίξω θα είσαι κι εσύ άλλη μια κουκίδα χωρίς ταυτότητα κάτω από το πέταγμά μου, ένα σημείο δίχως νόημα...

=====
οι στίχοι εδώ (έψαξα κα τους βρήκα)

"Πολιτισμένοι Ευρωπαίοι"

Δεν συνηθίζω να ποστάρω τέτοιες εικόνες ή να αναπαράγω τη φρίκη, αλλά διάολε, από τη στιγμή που είδα αυτή τη φωτό δεν μπορώ να ησυχάσω, είναι μερικά πράγματα που δεν τα χωράει το μυαλό μου...

Γενικά δεν μου αρέσει όλη αυτή η προσφυγολαγνεία την ίδια στιγμή που συνάνθρωποί μου εδώ στην ελλάδα περνάνε δύσκολες στιγμές, το βρίσκω υποκριτικό, αλλά εντέλει για μένα όλοι είναι άνθρωποι... αυτό σκεφτόμουν μέχρι τη στιγμή που είδα αυτήν την καριόλα και ειλικρινά αν ήμουν εκεί δίπλα θα την είχα πυροβολήσει χωρίς οίκτο και χωρίς δεύτερη σκέψη και δεν ντρέπομαι που το λέω, μπορείτε να με κατηγορήσετε για ρατσισμό, δεν θα το αρνηθώ ότι είμαι, πρωτίστως με κάτι τέτοια σκατόψυχα όντα, και θα γινόμουν άνετα σνάιπερ στις βρωμερές "πολιτισμένες" κοινωνίες τους, θα τους τίναζα στον αέρα να πάνε στα τσακίδια, τέτοια άτομα δεν είναι για λύπηση, είναι απλά για να μην υπάρχουν, γιατί κρατούν τις κοινωνίες σε στασιμότητα, αυτοί ευθύνονται για τη μιζέρια και τη φτώχια και όλα τα σκατά που σερβίρουν οι δυνατοί στους αδύναμους, αυτοί στηρίζουν τα σκοτάδια, γιατί είναι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Αυτός είναι ο πολιτισμός των ευρωπαίων στους οποίους θέλουμε να ανήκουμε; Γι' αυτό έχει γαμηθεί όλο το σύμπαν; Γι' αυτήν την "κουλτούρα"; Γι' αυτές τις νοοτροπίες; Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Τα ζώα έχουν καλύτερους τρόπους, περισσότερη ευαισθησία και αλληλεγγύη στα μικρά και ανήμπορα πλάσματα. Και λυπάμαι που χρειάζεται να φτύνουμε αίμα για να συνεχίζουμε να είμαστε μεταξύ τέτοιων "πολιτισμένων", ποιοι, εμείς που φτιάξαμε παρθενώνες και δώσαμε τα φώτα σε όλο αυτό το άθλιο συρφετολόι, λαούς που ζούσαν μέσα στις κοπριές τους και δεν είχαν ιδέα όχι από φιλοσοφία ούτε καν από όσα για εμάς και άλλους σημερινούς "τριτοκοσμικούς" ήταν αυτονόητα ως πνευματικές κατακτήσεις.

Συγχωρέστε μου το παραλήρημα... (όχι δεν έμπλεξα με κακές παρέες ούτε με απήγαγαν οι Έψιλον)... απλά σιχαίνομαι τους ανθρώπους που κλωτσάνε κυριολεκτικά και μεταφορικά κάτι που δεν γνωρίζουν και που ίσως τους διδάξει πολλά, πολύ περισσότερα από όσα τους δίδαξαν οι γονείς τους. Είναι μερικά πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω, όπως και να τα πιάσω δεν βρίσκουν καμία θέση βολική στο μυαλό μου, είναι σαν ξένα σώματα. Κι αυτή η εικόνα με σοκάρισε. Γιατί όσο κι αν ήθελα να πιστέψω ότι είναι κάποιο άρρωστο αστείο, κάποια κακόγουστη "φωτοσοπιά" δυστυχώς δεν είναι.

Εχω μάθει να σέβομαι όλους τους λαούς, παρότι έχω κι εγώ τις αδυναμίες και τις αντιπάθειές μου, σέβομαι όλες τις κουλτούρες, ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι ή αν κάποια πράγματα τα θεωρώ "πίσω απ' τον ήλιο", σέβομαι όλες τις θρησκείες, ανεξάρτητα αν τις θεωρώ μαντριά ή αν έφτιαξα τον δικό μου Θεό στα μέτρα μου, γιατί πίσω από όλα αυτά υπάρχουν ψυχές. Και πάνω απ' όλα αυτά υπάρχουν συστήματα νόησης που αν κάποιος είναι ανοιχτός και τα ψάξει, ίσως κάτι να αρπάξει που θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Όταν ο Καζαντζάκης έγραφε το Salvatores Dei, δεν έκανε μπουρμπουλήθρες, και λυπάμαι που πολλοί που τον εκθειάζουν (καθώς είναι πολύ sic και political correct να έχεις διαβάσει όλους τους "μεγάλους") την ίδια στιγμή χάνουν την ουσία της σοφίας του που είναι το "ΟΛΟΝ". Νισάφι πια με την προπαγάνδα, όχι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι κακοί, όπως δεν είναι κι όλοι οι χριστιανοί καλοί. Έχω φίλους μουσουλμάνους που είναι αστέρια, κι έχω γνωρίσει χριστιανούς που είναι για σφαίρα. Δεν είναι ούτε η θρησκεία ούτε το χρώμα ούτε το διαβατήριο που σε κάνει αληθινό άνθρωπο, είναι ο σεβασμός που δείχνεις στην ίδια την ύπαρξη.

Κι αυτή εδώ η καριόλα η "πολιτισμένη" δεν σέβεται απολύτως τίποτα, ούτε καν το θάνατο ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος που έτυχε να γεννηθεί στη Συρία, στο Πακιστάν ή που στο Δία... Αναρωτιέμαι αυτή η γυναίκα* έχει παιδιά ή όχι; Κι αν έχει πως θα ένιωθε να έβλεπε μια άλλη καριόλα να κλωτσάει το νεκρό παιδί της; Κι αν δεν έχει γιατί δεν έκανε; Πολλά ερωτηματικά. Ναι, μια εικόνα μπορεί να σε κάνει τόσο άνω κάτω που να αναρωτιέσαι για αιώνες τι σκατά συμβαίνει γύρω σου και αν θέλεις να ανήκεις στους "πολιτισμένους" αυτής της γης ή να αλλάξεις σφαίρα ύπαρξης.

Οι άνθρωποι είναι ανεξάντλητοι στο να κάνουν το κακό, εκεί εξαντλούν δυστυχώς όλη τη φαντασία τους. Τίποτα. Μόνο σιχαμάρα... Συγχωρέστε μου το παραλήρημα….

* Σημειώστε το ονοματάκι της, Petra Laszlo λέγεται και είναι από την Ουγγαρία. Αφού την έκραξε η μισή υφήλιος (γιατί η άλλη μισή είναι τα ίδια σκατά με αυτήν) είπε ότι το μετάνιωσε άκουσον άκουσον! Μιλάμε για απίστευτο θράσος. Δηλαδή μανδάμ τι ακριβώς μετάνιωσες; Που δεν έμαθες τα βασικά από το σπίτι σου ή από το γαμημένο σχολείο που πήγες; Ουστ απο κεί, ούτε σε δέκα μετενσαρκώσεις δεν καθαρίζεις εσύ...

Ναι μεν αλλά...

Συζητούσα με έναν δάσκαλο για την Ερμιόνη που είναι ένα καλό ορμητήριο για να δεις όλες τις ομορφιές εκεί γύρω, τις Μυκήνες, την Επίδαυρο, τις Σπέτσες την Ύδρα, και με αφορμή αυτό αναφερθήκαμε σε αντίστοιχους τόπους στην Ελλάδα, τόπους ιερούς και τόπους δύναμης που αξίζει να δει κανείς, και πόσο κρίμα είναι που τα παιδιά προτιμούν να πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια εκδρομές στην Ισπανία ή στην Ιταλία (που κι αυτά έχουν την χάρη τους εννοείται!), χωρίς όμως πριν να έχουν δει την ίδια τους την πατρίδα...

Μια μαμά που άκουγε την κουβέντα μας αναρωτήθηκε γιατί τα παιδιά δεν διδάσκονται πια στα σχολεία να αγαπούν την Ελλάδα, είναι οι δάσκαλοί τους τόσο κακοί και βαρεμένοι; Γενικά η μαμά ήταν έξω φρενών με τους τρόπους "διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης". Της εξήγησε ο δάσκαλος πως η διδακτική δεν είναι όπως παλιά, τότε που εμείς ήμασταν παιδιά, και υπήρχαν ακόμα δάσκαλοι οραματιστές. Σήμερα είναι καθαρά στο χέρι του δασκάλου αν θα παρεκκλίνει ή όχι από τη διδακτέα ύλη, να τους πει "παράνομα" κάτι πέρα από αυτά που πρέπει και πάντα με ρίσκο γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα να βρεθεί αντιμέτωπος με διαφωνούντες γονείς που ακόμα κι αν κάνεις το καλό να σε βγάλουν σκάρτο. Της εξήγησα κι εγώ ότι ο τρόπος έχει μεγάλη σημασία γιατί μπορεί να βρεθείς υπόλογος, καθώς δεν διαθέτουν όλοι το ίδιο mentality, και η αγάπη στην πατρίδα συχνά συγχέεται με φασιστικές νοοτροπίες, συνεπώς η αγάπη αυτή όπως και η διδασκαλία της έχουν τρόπο τινά ποινικοποιηθεί. Στο πλαίσιο του γενικότερου "μπάχαλου"  όπως είπε κι ο δάσκαλος, με την ίδια ευκαιρία (με τη δικαιολογία τάχα της ανεξιθρησκείας) οι θρησκείες γίνονται κάτι θολό και αόριστο, που επίσης δεν διδάσκεται σωστά, ομοίως οι πατρίδες και πάει λέγοτας.

Η μαμά φρίκαρε. "Μα πως είναι δυνατόν;;; Δηλαδή τα παιδιά μας είναι στο έλεος όλων αυτών;;;" Ξεκίνησε λοιπόν μια κουβέντα με αφορμή τους Ιερούς τόπους της Ελλάδας και η βαλίτσα πήγε μακριά... αλλά πάντα γύρω γύρω από το δικό της παιδί. Ήταν τέτοια η αγωνία της, που ο,τι και να της λέγαμε, είτε εγώ είτε ο δάσκαλος είχε ένα "αλλά" και μια ξινίλα, που σε συνδυασμό με τη νευρικότητά της, μας έβγαζε και τους δύο ελλειπείς, παρότι μας παίνευε για το πως τα βγάζουμε πέρα "με του καθενός τα παιδιά".

Παρατήρησα πως είχε μια βαθιά αντίφαση μέσα της, από τη μια χριστιανή που στεναχωριέται για τα φτωχά παιδάκια και θέλει να βοηθήσει κι από την άλλη αποπνικτική με το δικό της παιδί που έχει τα πάντα και ζητάει ακόμα περισσότερα και δεν είναι ποτέ χαρούμενο γιατί απλά πάντα κάποιο άλλο παιδάκι θα έχει κάτι που εκείνο δεν έχει. Τυχαίνει να γνωρίζω το παιδί της, ένα αληθινά δραστήριο πλασματάκι, που όμως έχει γαλουχηθεί στο να είναι πάντα πρώτο σε ό,τι κάνει, να έχει τα πάντα, κι όταν αυτά δεν συμβαίνουν να γυρίζει ο κόσμος ανάποδα για να συμβούν, κι αυτή η αναστάτωση συχνά -σχεδόν πάντα- να συμπαρασύρει κι άλλους,  τα άλλα παιδάκια, μαμάδες, μπαμπάδες, δασκάλους κλπ.  Αν δεν έχει το καλύτερο κινητό είναι σε θέση να αρρωστήσει, αν δεν πάρει καλούς βαθμούς κλαίει γοερά, αν δεν πάρει μετάλλιο γίνεται χαμός κοκ. Όταν ζεις σε μια μικρή κοινωνία που όλοι μιλούν για όλους και όλα, θέλοντας και μη μαθαίνεις πράγματα ~ είναι ίσως η μόνη μάνα που βρίσκει σε όλους τους δασκάλους κουσούρια, που είναι όλοι ανίκανοι να κάνουν τη δουλειά τους  σωστά, όλοι έχουν κάποιο θέμα σύμφωνα με την κρίση της, και είναι η μόνη που δεν ξέρει τι να κάνει, κανείς δεν "ξεσηκώνεται" (για τί πράγμα;), η μόνη που πασχίζει για την ανατροφή του παιδιού της, θαρρείς και οι άλλοι δεν είναι γονείς και δεν πασχίζουν, και η πρώτη που δημιουργεί σαματά αν θεωρήσει ότι αδικείται το παιδί της. Έχω ακούσει παράπονα από άλλες μαμάδες για την υπερβολική στάση της, την έπαρση και την γκρίνια της, τον κομπασμό και μια σειρά άλλα που απορρέουν από ξαφνικό πλουτισμό.

Ο δάσκαλος την συμβούλεψε να θέσει ένα όριο σε αυτά που του προσφέρει γιατί πρέπει να μάθει πως δεν μπορεί να έχει τα πάντα, ακόμα κι αν ο μπαμπάς μπορεί να του παίρνει ό,τι ζητάει. Η μαμά αντέδρασε με τη δικαιολογία ότι "σπαράζει" η καρδιά της όταν βλέπει το παιδί της να κλαίει, αλλά από την άλλη δεν θεωρεί πως είναι σωστό να έχει γενικώς κινητό, πόσο μάλλον ένα πανάκριβο και "να είναι όλη τη μέρα στο βάιμπερ(;!)" αντί να διαβάζει ή ο,τι τλπ πάντων έχει να κάνει.

Μετά από αμέτρητα "ναι, αλλά" που κάλυπταν ό,τι πήγαινα να της πω πριν καν το πω, δεν άντεξα και τη ρώτησα αν είναι πάντα τόσο αντιδραστική σε ό,τι της προτείνουν, γιατί έτσι δεν βοηθάει στη συζήτηση, και ξαφνιάστηκε… μετά από λίγο βέβαια ξαναμπήκε στο ρόλο της και δεν βγάζαμε άκρη. Της είπα πολύ ευγενικά, αν θέλει μια συμβουλή από μια μεγαλύτερή της που ναι μεν δεν έχει παιδιά αλλά έχει να κάνει με παιδιά, να φροντίσει την εσωτερική της γαλήνη και σιγουριά πρωτίστως γιατί το παιδί της καθρεφτίζει την δική της ψυχολογία. Σχεδόν σηκώθηκε από τη θέση της. "Μη μου λες τέτοια, γιατί νιώθω τύψεις ότι φταίω εγώ!" Της είπα ότι δεν χρειάζεται να νιώθει τύψεις, απλά έχει σημασία να είναι εκείνη συγκεκριμένη και να τηρεί τις δεσμεύσεις της, όχι να είναι μια από δω και μια από κει.

Και να μάθει στο παιδί της ότι δεν είναι ανάγκη να είναι πάντα πρώτο, να μπορεί να είναι και δεύτερο και τελευταίο, γιατί τώρα μπορεί να λειτουργεί σε μια μικρή κοινωνία, αλλά αύριο μεθαύριο εκ των συνθηκών θα βρεθεί σε μεγαλύτερες κοινωνίες, κι εκεί θα έχει να συγκριθεί με πολύ περισσότερα άτομα, και αν θεωρεί δεδομένο ότι είναι πάντα και σε όλα πρωτο θα γκρεμιστεί όλος του ο κόσμος, θα βρεθούν στο δρομο του πολύ πιο έξυπνοι, όμορφοι, ταλαντούχοι, κι αυτό θα το τσακίσει. Οφείλει συνεπώς σαν μαμά να μάθει στο παιδί της να είναι ευτυχισμένο και χαρούμενο με ό,τι κάνει και να μην έχει σημασία αν αυτό που κάνει είναι για δέκα ή για πέντε.

Η μαμά με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, ήταν κάτι που δεν είχε σκεφτεί, πιθανόν γιατί η ίδια δεν χρειάστηκε ποτέ να το ζήσει αυτό, και την είδα να κάθεται σαν σε αναμμένα κάρβουνα.
"Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι από τώρα, αλλά καλό είναι σιγά σιγά να το συνηθίσει."
Η κουβεντα συνεχίστηκε για αρκετή ώρα, με πολλά ακόμα "ναι μεν αλλά". Με ρώτησε τι θα έκανα εγώ στη θέση της αν το παιδί μου μου ζητούσε iphone..."δεν θα το έπαιρνες;;; θα άντεχες να το βλέπεις να σπαράζει κλεισμένο στο δωμάτιό του;;;"

Της είπα μια ιστορία από τότε που πήγαινα στο δημοτικό… τι θυμήθηκα κι εγώ... Είχα λοιπόν μια δασκάλα που, στο πλαίσιο της δικής της "αριστερής" διαπαιδαγώγησης, μπαμπάς σε εξορία, αυτή σε κομματική νεολαία ως φοιτήτρια κλπ (παρένθεση: ήταν κάποτε κακή μετάθεση να σε στείλουν δάσκαλο στο Νευροκόπι, και 99% μας έστελναν αριστερούς δασκάλους, μεγάλωσα λοιπόν κάτω από τη σκέπη της "αριστεράς και της προόδου", κάτι που αν τελικά μου πρόσφερε κάτι είναι η αγάπη μου στα βιβλία και στο διάβασμα... γιατί στην πορεία, στις πορείες γενικώς, είδα ότι η ταξική πάλη είναι άλλη μια τσίχλα που μασάνε κάποιοι όπως οι ινδοί μασάνε τσοκ κι οι μόνοι κερδισμένοι είναι τελικά οι τσιχλοβιομηχανίες, κλέινει η παρένθεση...). Mας έλεγε λοιπόν η δασκάλα για ένα μαθητή της, σε κάποιο άλλο σχολείο κάπου κάποτε, που πήγαινε στο διάλειμμα στο καλαθάκι της τάξης και μάζευε τα πλαστικά από το σαλάμι, εκείνο που έχει γύρω γύρω σαν προστατευτικό κάλυμμα, που τα πετούσαν οι "πλούσιοι" μαθητές και έτρωγε ό,τι έμενε κολλημένο πάνω στο πλαστικό, για να πάρει λίγη γεύση από κάτι που οι γονείς του δεν μπορούσαν να του αγοράσουν, την ίδια στιγμή που τα "πλουσιόπαιδα" πετούσαν καμιά φορά όλη τη φέτα γιατί το βαρέθηκαν. Η ιστορία αυτή έμεινε τόσο ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου, που πέρα από το ότι τη θυμάμαι ακόμα, θυμάμαι ακόμα και τον τόνο της φωνής της, το ψυχοπλάκωμα που ένιωσα, θυμάμαι ακόμα και τη μυρωδιά από το δικό μου σάντουιτς που δεν είχα πια όρεξη να ακουμπήσω... δεν θυμάμαι αν έκλαψα, πιθανόν ναι γιατί ήμουν ανέκαθεν ευσυγκίνητο παιδί... και δεν θυμάμαι πότε ξανάεφαγα σαλάμι, πέρασε πολύ καιρός πάντως, και η μητέρα μου δεν έμαθε και ποτέ τον λόγο.

Η μαμά, ακούγοντας την ιστορία μου, στο πλαίσιο του χριστιανικού της ήθους δεν έχασε την ευκαιρία να μου πεί πόσο δίκιο είχε η δασκάλα με το μν που πέρασε τότε, αυτό όμως δεν βρήκε σύμφωνους ούτε εμένα ούτε τον δάσκαλο, γιατί έχει σημασία τι μηνύματα περνάς σε ένα παιδί και ο τρόπος που το κάνεις, και οι ταξικές διαφορές είναι μέσα στη ζωή, δεν είμαστε εμείς που θα τις απαλείψουμε αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να νιώθει τύψεις ένα παιδί επειδή οι γονείς του είναι ευκατάστατοι, που εντέλει δουλεύουν, δεν τα κλέβουν, σημασία έχει το παιδί να μην έχει έπαρση, να μην κάνει διακρίσεις... κι εντέλει αν την ενδιαφέρει τόσο πολύ η ταξική ισότητα, μάλλον θα πρέπει να μην πάρει το σούπερ ντούπερ κινητό στο παιδί της και να του μάθει ότι υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν ούτε ντουντούκα.

"Όχι λοιπόν, δεν θα του έπαιρνα κινητό ακόμα κι αν χτυπιόταν!" της απάντησα. "Δεν θα του έπαιρνα τίποτε περισσότερο από όσα είναι απαραίτητα για την ηλικία του ακόμα κι αν τα είχα για πέταμα τα λεφτά, κι ας ακούγομαι σκληρή." Έλαβα την κλασική απάντηση "δεν είσαι μάνα γι' αυτό το λες" και φυσικά απάντησα ομοίως "Επειδή ακριβώς δεν είμαι μάνα γι' αυτό είμαι και πιο ψύχραιμη … Να κοιτάς να γίνει το παιδί σου ένας ευτυχισμένος άνθρωπος κορίτσι μου, αυτό έχει σημασία. Να μην παίρνει ναρκωτικά…" Μόλις της είπα αυτό τρελάθηκε. Γιατί το λες αυτό; Ξέρεις κάτι;
"Τα ναρκωτικά δεν είναι μόνο αυτά που μας έμαθαν, χρησιμοποίησα τη λέξη ως σύμβολο,  εννοώ όμως όλων των ειδών τα ναρκωτικά, από τοξικές σκέψεις, τοξικούς ανθρώπους, μέχρι τοξικές σχέσεις! Να μάθει το παιδί σου να σκέφτεται όμορφα και να πράττει όμορφα, κι αυτό θα του το μάθεις ΕΣΥ και θα του το μάθεις ΤΩΡΑ!  Ώστε όταν έρθει η ώρα να είναι ένα χαρούμενο άτομο, στη ζωή του, στο γάμο του, να μην είναι δυστυχισμένο, όλα τα άλλα θα τα βρει μόνο του... αν το αφήσεις γιατί σε βλέπω πολύ γαντζωμένη πάνω του, αλλά να ξέρεις πως είτε το θέλεις είτε όχι το παιδί θα μεγαλώσει και θα φύγει, και το τι θα συναντήσει στη ζωή του ή τι θα επιλέξει όσο κι αν προσπαθείς να το ελέγξεις, ό,τι είναι να ζήσει θα το ζήσει. Στο χέρι σου είναι να του μάθεις από τώρα να επιλέγει σωστά, κι όχι με βάση το καλό-κακό, αυτόν τον ηλίθιο δυισμό που μας φοράνε από τα γεννοφάσκια μας… "Ναι αλλά υπάρχει καλό και κακό δεν μπορείς να το αρνηθείς!' σχεδόν φώναζε. (Κατά μια περίεργη σύμπτωση ακούστηκε την ίδια στιγμή το χτύπημα της καμπάνας από την εκκλησία!) Άντε τώρα να της εξηγήσεις ότι ναι σαφώς υπάρχει καλό+κακό αλλά σε φιλοσοφικό επίπεδο και είναι πολύ σχετικά και τα δυο, και δεν είναι για να μπλέκεται με αυτά.

"Δώσε βασικές γραμμές στο παιδί, και άστο να τις ακολουθήσει, μην το πνίγεις, μην το ελέγχεις συνέχεια σαν να είναι χαζό, δεν χρειάζεται." είπα και στο ίδιο πνεύμα τη συμβούλεψε και ο δάσκαλος, τα παιδιά δεν χρειάζονται να τους λες συνέχεια κάτι, το λες μια φορά και με τον σωστό τρόπο και απλά περιμένεις να το τηρήσουν. Από τη μια είχε όλη αυτήν την αγωνία που έχουν οι γονείς αν κάνουν κάτι σωστά, κι από την άλλη προσπαθούσε να αποποιηθεί την ευθύνη της λέγοντας πως το παιδί επηρρεάζεται από τα υπόλοιπα. Φυσικό είναι, όλοι βρισκόμαστε σε μια αέναη αλληλεπίδραση, δεν μπορεί να το έχει σε γυάλα, αλλά είναι δική της ευθύνη το πως θα μάθει το παιδί να διακρίνει τι θα κρατάει και τι όχι από τις επιρροές του.

Και να πάψει επιτέλους να κατηγορεί τους άλλους ότι ευθύνονται για πράγματα που ναι μεν είναι η δουλειά τους, αλλα δεδομένης της κατάστασης και της περιρέουσας ατμόσφαιρας στην Ελλάδα, μιας γενικότερης κατάθλιψης και έλλειψης κινήτρων σε όλα τα επίπεδα, είναι δική της ευθύνη, ακόμα και το αν το παιδί της θα μορφωθεί ή όχι. Τουτέστιν να κάνει ό,τι μπορεί μόνη της, και να φροντίσει αν θέλει να δει το παιδί της τις ομορφιές της Ελλάδας (από κει που ξεκίνησε η κουβεντα μας) να μην περιμένει από κανέναν δάσκαλο, γιατί καλώς ή κακώς έπεσε σε μια γενιά που κάηκε η γούνα τους από την απογοήτευση, η Ελλάδα τους πρόδωσε και κάπου είναι φυσιολογικό να μην έχουν πια κέφι να διδάξουν, ίσως σε μερικά χρόνια να αλλάξουν, μην τους κατηγορεί λοιπόν, κι αυτοί ζορίζονται πολύ όταν έχουν να κάνουν "με του καθενός τα παιδιά" που δεν είναι πάντα αγγελούδια και το ξέρει, και της πρότεινα την επόμενη φορά που θα έχουν χρόνο σαν οικογένεια να πάνε σε κάποιο αρχαιολογικό χώρο μαζί, θα είναι μια ωραία εμπειρία για όλους. Και όταν ανοίξει ο καιρός να βάλει σε ένα καλαθάκι λίγο φαγάκι, καμιά ντομάτα κανένα κεφτεδάκι και φρέσκο ψωμί και να πάνε για πικ νικ στην εξοχή, να έρθει το παιδί σε επαφή με τη φύση, γιατί παρότι είναι μέσα σε αυτήν έχει χαθεί τελείως μέσα στο αστικό τοπίο που εισπράτει από την τηλεόραση, και ίσως στο μέλλον να μην έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει βόλτες στο βουνό και θα της λείψει.

Ξέρω ότι μερικές φορές ακούγονται εξωφρενικά ή εξωγήινα αυτά που λέω, και φροντίζω εξαρχής να ζυγίζω τον άλλο, για να δω ποιον κώδικα να χρησιμοποιήσω ώστε να συνεννοηθούμε όσο το δυνατό καλύτερα, αλλά είναι και στη διάθεση του άλλου τελικά αν θα βγει ή όχι συνεννόηση. Στην προκειμένη, βλέποντας και το βλέμμα του δάσκαλου, θαρρώ πως όσες ώρες και να συνεχιζόταν η κουβέντα μας, τα "ναι μεν αλλά" θα ήταν τόσα κι άλλα τόσα, γιατί σε μια κουβέντα σημασία δεν έχει τόσο το να μιλάς όσο το να ακούς. Και μερικές μαμάδες δεν ακούνε τίποτα και με τίποτα! Κι αυτό τις κάνει απίστευτα ανασφαλείς, νευρικές και συχνά δυστυχισμένες.

"Πάρτο αλλιώς κορίτσι μου... Χαλάρωσε κι όλα θα πάνε καλά. Και κοίτα ό,τι λες και κάνεις να είναι γεμάτα αγάπη, πάρε θετική ενέργεια άνωθεν. Μόνο αυτό, όλα τα άλλα μη σε απασχολούν" είπα και θεώρησα ότι εκεί έπρεπε να σταματήσω.

["Ο τρόπος που εξελίσσεται η ζωή είναι πρώτα είσαι, μετά κάνεις και μετά έχεις. Εσείς έχετε τον "έχω-κάνω-είμαι" τρόπο που οδηγεί σε ένα ατέλειωτο κυνήγι του έχειν. Αυτή είναι η βάση μιας ανεκπλήρωτης ζωής" όπως λέει ο Sadhguru...]