«Να βλέπεις τον κόσμο σ' έναν κόκκο άμμου...»

"Vo nase selo"

Άχαρες μέρες
μέρες τώρα....

Μόνο η μουσική.. μόνο αυτή μπορεί να με πάει πιο μακρυά από αυτό που μου προσφέρουν τούτες οι μέρες.. τo κλαρίνο που κάποτε απόλαυσα σε μια πλατεία που μοσχοβολούσε Βαλκάνια, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.. για όλα εκείνα που άφησα πίσω και που μου λείπουν και που φορές με κάνουν να ασφυκτιώ... τα στενά που χανόμουν το σουλατσάρισμα στις σκέψεις οι μυρωδιές που άλλαζαν σε κάθε βήμα... China Town Μοδιάνο Γαύδος... "όλα είναι δρόμος" φίλε Γιάννη.. πάντα θα είναι.. και πάντα αχάρακτος ακόμα.. κι αυτός είναι ο τρόμος, να μην ξέρεις που βαδίζεις και τι θα σου ξημερώσει αύριο.. "δικός μου κι ο τρόμος".. έτσι ήταν έτσι θα είναι πάντα. Διάολε, έχω χαθεί στις σκέψεις των άλλων, στων άλλων τα όνειρα.. όνειρα στεγνά δίχως φαντασία.. η ανευθυνότητα μιας ζωής σε δυο τρεις αράδες, ίδιες κάθε δεκαπέντε σαν καραμέλα... λέξεις κενές, ωστόσο φτιαγμένες για να πονάνε... προσπαθούν να με πείσουν πως ο δρόμος που βαδίζω δεν είναι δικός μου... κι αν αλλάξω διαδρομή και βάδισμα μπορούν να με σώσουν από τον εαυτό μου... σαν κάτι συνήθειες που κορδώνονται ότι είναι "λύτρωση", απομεινάρια από φαντεζί ξενύχτια σε σκυλάδικα.. σαν βρώμικες κάλτσες πεταμένες στο πάτωμα που περιμένουν κάποιον να τις περιμαζέψει... με τσακίζει η επαναληψιμότητα του προβλέψιμου... κι η προχειρότητα που φυτεύουν κάποιοι τα λουλούδια.. άρρωστα με κοιτούν και περιμένουν από μένα να τους δώσω χρώμα και νόημα...



μέρες τώρα..
σκέφτομαι πως
βαδίζουμε στην κόλαση
χαζεύοντας λουλούδια
μα...
έχω κουραστεί, Δάσκαλε
να φροντίζω τα λουλούδια των άλλων.. πόνεσαν τα χέρια μου θαρρείς... σαν να σκάβω για να βρω κάτι που δεν υπάρχει.. παρά μόνο σαν ανάμνηση μιας παρελθοντικής πλάνης.