Στα Ελτα

Περιμενοντας τη σειρα μου στο ταχυδρομειο, ακουω εναν ηλικιωμενο να ζητα απο τον διπλανο του κατατι νεωτερο να παρει και τα δικα του, ειναι απλως για επιστροφη, ειπε, για να μην περιμενει τοσα ατομα. Ο κος διστακτικα του ειπε οχι με μια εκφραση απογνωσης θαρρεις κι ο ηλικιωμενος του ζητησε δανεικα. Ηρθε η σειρα του κυριου και φτανοντας στον γκισε του λεει η υπαλληλος οτι η δοση που θελει να πληρωσει ειναι ηδη πληρωμενη, κι οτι το ποσο ηταν ενα οχι δυο, το δειχνει και το χαρτι που κραταει. Εκεινος επιμενει οτι οφειλει δευτερη δοση και της λεει να την κρατησει. Η κοπελα του εξηγει οτι απαξ κ πληρωσει μπορει να το ακυρωσει μονο αυθημερον και καλυτερα να μιλησει πρωτα με τον λογιστη του γιατι ολοφανερα εγινε καποιο λαθος για να μην ταλαιπωρειται αδικα. Ο κος επιμενει και η κοπελα διστακτικα προχωρα τη διαδικασια. Ο κος βαζει την καρτα του στο pos και του ζητα pin, βαζει 6 αριθμους, η κοπελα του εξηγει οτι οι αριθμοι πρεπει να ειναι 4, προσπαθει ξανα και ξανα, δεν θυμαται το pin, τη ρωταει μηπως μπορει να το δει στο εγγραφο καπου, η κοπελα του εξηγει οτι δεν το γραφει πουθενα κι οτι αυτο ειναι μυστικο που πρεπει να το ξερει μονο ο ιδιος. Τον παρατηρω, εχει μια εκφραση απελπισιας, κι ενω οι υπολοιποι εχουν εκνευριστει που καθυστερει και καθυστερει κι εκεινους, εγω εχω συγκινηθει... με συγκινει να βλεπω τους ανθρωπους να παλευουν στην καθημερινοτητα που γινεται ολοενα και πιο πολυπλοκη και πιο απαιτητικη, καθε μερα ειναι πιο δυσκολη απο την προηγουμενη, κι αυτος ο ερμος ηταν τοσο κουρασμενος, τοσο απηυδισμενος, που εγραφε στο προσωπο του "δεν αντεχω αλλο" κι ωστοσο ηταν εκει να πληρωσει τα οφειλομενα. Καπου εχει χαθει η μπαλα, ο κοσμος μονο πληρωνει, ζουμε για να πληρωνουμε οφειλες, οψειλες παντου, συντομα και στον αερα που εισπνεουμε. Μια ολοκληρη χωρα  κινειται απο το ψιλοτιμο κουρασμενων ελληνων, απο το υστερημα τους, για να ζει καλα ο καθε αλητης τσογλαναρας με τον ιδρωτα και τις θυσιες ανθρωπων που ισως ποτε δεν πηγαν διακοπες, ποτε δεν ηπιαν "καφεδακι" με φιλους στην παραλιακη, δεν τους εκαναν ποτε δωρα στα γεννεθλια τους, δεν ποσταρησαν ποτε στατους στα σοσιαλ ταξιδια-ψωνια-βραβεια-το νεο τους αμαξι, παρολα αυτα δεν αρνηθηκαν ποτε να πληρωσουν στο κρατος ως ελληνες φορολογουμενοι. Θυμαμαι ο πατερας μου παρακαλουσε την λογιστρια του να τα κανει ετσι ωστε να πληρωνει φορους γιατι το θεωρουσε ντροπιαστικο να πληρωνει "την λυπητερη" η καθε γριουλα κι ο καθε ταλαιπωρος. Το πρωι εξω απο το σπιτι μου ηταν παρκαρισμενο ενα χαμερ, οχι δικο μου φυσικα, φαρδυ πλατυ, με ολη τη σημασια της λεξεως, παρκαρισμενο πανω στο πεζοδρομιο. Λιγες μερες πριν ενας ανθρωπος που μολις εχασε τη δουλεια του βρηκε δυο κλησεις στο παρμπριζ του παλιου του αυτοκινητου για παρανομο παρκαρισμα πανω στο πεζοδρομιο. Ελλαδα, η χωρα της αλητειας και της ρουφιανιας εναντι του φιλοτιμου, μια ανιση μαχη, σχεδον απαλευτη.

Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται μερικοί τα βράδια...

 Nα έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή στην ανέχεια, να κάνεις δουλειές του ποδαριού που κανένας δεν κάνει πια, για ένα μεροκάματο, να κουβαλάς στους ώμους σακιά με πατάτες, τσιμέντα, κι ο,τι χρειαστεί για ένα κομμάτι ψωμί, και στα γεράματα να σε κλείνουν στη φυλακή για έναν βιασμό που δεν διέπραξες, επειδή απλά είσαι το εύκολο θύμα, ένας ταλαίπωρος ξερακιανός που κάθεται στις σκάλες σιωπηλός και μόνος, με μόνη παρηγοριά καναδυό γάτες κι ένα μπουκάλι μπύρα, κι αυτήν κερασμένη...

Μια τσακαλοπαρέα πιτσιρικάδες προσπαθούν να ανοίξουν την πόρτα από το παλιό πατρικό του, πιστεύοντας πως μέσα κατοικούν φαντάσματα. Τους λέω ότι άδικα ψάχνουν, το σπίτι είναι απλώς εγκαταλειμμένο και βρώμικο. Ανήκει στον κο Π. και σε μερικούς ακόμη αλλά είναι τόσο μπλεγμένα τα κληρονομικά που δεν βγάζεις άκρη. Με κοιτούν με απορία, προφανώς γιατί ποτέ κανείς δεν τον αποκάλεσε ως τώρα κύριο. Θαρρείς και η φτώχεια στερεί το δικαίωμα από κάποιον να είναι κύριος και να έχει αξιοπρέπεια.

Η είδηση με συντάραξε. Είναι συγκλονιστικό να βιώνεις μια κατάφορη αδικία και να μην υπάρχει μια ψυχή να σε υπερασπιστεί, να τραβιούνται όλοι πίσω, επειδή τα 'φερε έτσι η ζωή κι έμεινες απόκληρος. Όλοι να είναι ψυχοπονιάρηδες με τους ξένους ταλαίπωρους, αλλά κανείς με αυτόν, έζησε όλη του τη ζωή χωρίς κανέναν να τον νοιαστεί. Να βλέπεις την πόρτα να κλείνει πίσω σου και να μην υπάρχει ένας να κλάψει για σένα, για την αδικία που βιώνεις, να σου πει εγώ πιστεύω ότι είσαι αθώος, να σου πει μια κουβέντα, καλή δύναμη, κάτι, να σε αγκαλιάσει με την υπόσχεση ότι θα έρχεται να σε βλέπει, να σου φέρνει τσιγάρα, να νιώσεις ότι υπάρχεις, ότι είσαι άνθρωπος.

Αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται μερικοί τα βράδια... 

Δεν ξέρω τι είναι αυτοί που βγάζουν τις αποφάσεις, ξέρω όμως πως η πρόνοια του Θεού μπορεί να μετατρέψει την ασχήμια του κόσμου τούτου σε ευλογία. Βάζω έναν καλό λογισμό και λέω μέσα μου, ο κος Π. θα έχει πια ένα πιάτο φαγητό και κάποια βασικά πράγματα που στερήθηκε τόσα χρόνια, και καναδυό ανθρώπους να πει μια κουβέντα. Ακόμα και σε καταστάσεις εγκλεισμού συντελούνται θαύματα...