O Captain! my Captain!

-- Που είσαι χαμένος; τον ρώτησα την τελευταία φορά που μιλήσαμε
-- Μεταξύ ουρανού κ γης, μου απάντησε χαμογελώντας, με κείνο το απίστευτο χαμόγελό του που δεν ήξερε ποτέ κανείς αν κρύβει χαρά ή πόνο. 

Ενας διαλογος κινηματογραφικος οπως ηταν ολη του η ζωη... οταν οι ηρωες εχουν φυγει σε αλλους τοπους και ξαναβρισκονται μετα απο χρονια κι ολα εχουν αλλαξει μα στο βαθος ειναι ολα ανεγγιχτα...

Όταν μου ειπε ότι δοκιμαζόταν η υγεία του εγω ημουν στον κοσμο μου... μου το ελεγε κι εγω δεν ακουγα καν τι μου ελεγε, μονο φωναζα, ηταν η πρωτη φορα που του φωναξα κι η πρωτη φορα που μου φωναξε κι εκεινος... ειναι μερικα πραγματα που... πως να τα πεις, σε ποιον να τα πεις κ ποιος να σε πιστεψει... εγω ομως πίστευα, πιστευα σε κεινον, πιστευα πως είναι πολύ ανθεκτικός κ θα το ξεπεράσει... είναι εκπαιδευμένος στα δύσκολα, έλεγα μέσα μου, θα το αντιμετωπίσει Και αυτό, κι ήμουν σίγουρη πως θα νικήσει στο τέλος. Πάντα νικούσε... ακόμα κι όταν έχανε. Στη συνείδηση μου ήταν και παραμένει ένας ήρωας... μόνο ένας αληθινά γενναίος άνδρας θα μπορούσε να ζήσει καταστάσεις όπως εκείνες που μου εξιστορούσε... τον άκουγα με δέος... στην πορεία κατάλαβα γιατί είναι μια από τις πιο εμβληματικές μορφές των ενόπλων δυνάμεων... ο θρυλικός "ιχθυοπώλης" των μυστικών υπηρεσιών που έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα στην Τουρκία για να μπορούμε εμείς εδώ στην πατρίδα να κοιμόμαστε ασφαλείς. Την πατρίδα που αγάπησε με όλη του την καρδιά, την πατρίδα που συνοψιζόταν σε δυο τρία ταπεινά πράγματα και μερικές εικόνες που κουβαλούσε πάντοτε μέσα του από τα παιδικά του χρόνια, τον τόπο που γεννήθηκε κ μεγάλωσε, το δέντρο που πήγαινε για να διαβάσει με τη λάμπα, ο γιος του "σταμνά", όπως έλεγε με καμάρι για τον πατέρα του.
Κοιτώ μερικές φωτογραφίες που μου είχε χαρίσει και τον καμαρώνω τότε που ήταν μικρός που κατάφερε παρά τις στερήσεις να  γίνει εύελπις, να ειδικευτεί ως μηχανικός, κι έκτοτε να αριστεύει σε ό,τι κάνει, να είναι το παράδειγμα κ η έμπνευση για τους στρατιώτες του, αλλά κ για όλους εμάς που είχαμε την τιμή να τον γνωρίζουμε καλύτερα. Η λαμπρή του πορεία είναι αξιοθαύμαστη κ αξιοζήλευτη, η ζωή του σενάριο για ταινία, μια απλή αναζήτηση στο google αρκεί για να μάθει κάνεις πόσο τεράστιος ήταν, είναι πολλά που ελάχιστοι γνωρίζουν, κ πολύ περισσότερα που δεν θα μάθει ποτέ κάνεις.
Για εμένα ο Βασίλης είναι ο άνθρωπος που καθόρισε την ματιά κ την σκέψη μου όσο κανείς, ο μοναδικός άνδρας που θαύμασα, εκείνος που με εμπιστεύτηκε όσο κανέναν, μου έδωσε την έμπνευση να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, μοιράστηκε μαζί μου πολύτιμο χρόνο, μου στάθηκε σαν φίλος, σαν δάσκαλος, σαν πατέρας, σαν η απόλυτη αρσενική εκδοχή μου, το alter ego μου, ο μέντοράς μου, τα πάντα. Αν υπήρξε ποτέ ένας που διείσδυσε στην ψυχολογία μου τόσο πολύ, αυτός ήταν ο Στρατηγός, ήταν τόσο άρτια εκπαιδευμένος που αρκούσε μια τόση δα σύσπαση στο πρόσωπο του άλλου για να καταλάβει τι σκέφτεται κ πως νιώθει, τους διάβαζε όλους σαν βιβλίο ανοιχτό, κ πάντοτε προπορευόταν. Πάντοτε αθόρυβος, δρούσε χωρίς πολλά λόγια, δεν έδινε υποσχέσεις, δεσμευόταν με όλη του την καρδιά, κι όταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι στενοχωριόταν πολύ, τα έπαιρνε όλα πάνω του, έχανε τον ύπνο του, που έτσι κι αλλιώς ήταν λίγος κ πάντα ελαφρύς, πάντα έτοιμος να πεταχτεί όρθιος μες στη νύχτα αν κάτι συμβεί, μια συνήθεια που του έμεινε από παλιά. 

Συνήθως τον αποκαλούσα αρχηγέ μου, Κάπταιν ή πράκτορα, μου φαινόταν συναρπαστικό να γνωριζω έναν επιχειρησιακό πράκτορα και το λεγα πιο πολύ για να το ακούω εγώ, καμιά φορά τον πείραζα "κύριε Ναύαρχε" κι έλεγε "πέσαμε σε ξέρες, άστα να πάνε" κ χαμογελούσε. Του άρεζαν τα πολεμικά πλοία, αγαπούσε τις φρεγάτες, ειδικά τις ισπανικές. Αγαπούσε το ωραίο. Αγαπούσε κ την ιστορία. Δεν θυμάμαι άλλον να έχουμε μιλήσει για αρχαία ιστορία τόσο σύντομα και συνάμα τόσο περιεκτικά. Κάποτε τον ρώτησα ποιος αρχαίος Έλληνας θα ήθελε να είναι κ μου απάντησε ορθά κοφτά "ο Αχιλλέας". Αργότερα κατάλαβα γιατί. Γνώριζε απίστευτα πολλά πράγματα, ποτέ όμως δεν έδειχνε ότι γνωρίζει. Ήθελε να είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, να μην απασχολεί κανέναν, να περνά απαρατήρητος, αν κ δύσκολο να μην προσέξει κάνεις την αρχοντιά του κ το φως που εξέπεμπε, γιατί ήταν αληθινά ένας φωτεινός άνθρωπος που όσοι στέκονταν δίπλα του έπαιρναν λίγη από τη λάμψη του. Από τον πιο απλό γεωργό ως την ελίτ των κυβερνητικών κύκλων όλοι νιώθουν περήφανοι που τον γνώρισαν, ακόμα κι οι "εχθροί" του. "Όλη η ανφάν γκατέ του κόσμου μπαινόβγαινε στο γραφείο μου, και τι ήμουν εγώ; ένα φτωχόπαιδο από το Νευροκόπι". Αυτή η "ανφάν γκατέ" υποκλίθηκε στο ταλέντο του στους Ολυμπιακούς του 2004 των οποίων ήταν υπεύθυνος ασφάλειας. Όταν του ζητούσα να μου περιγράψει το επιχειρησιακό κομμάτι πίσω από τη γιορτή που εμείς βλέπαμε έλεγε με νεύρο "Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος! Ούτε κουνούπι δεν πετούσε χωρίς να το ξέρω!" Οι Ολυμπιακοί ήταν το επιστέγασμα μιας αξιέπαινης καριέρας, κ όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται ως τον Αρχηγό που φρόντιζε όντως για την παραμικρή αθέατη λεπτομέρεια στη διάρκεια των αγώνων. Οι λέξεις τιμή, αριστεία, ήθος, είναι ταυτισμένες με την ύπαρξή του...
Δυστυχώς φεύγει πολύ νωρίς αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό που δεν αναπληρώνεται σε κανένα επίπεδο, κ με τρομάζει η σκέψη τι μέλλει γενέσθαι χωρίς την προστατευτική του παρουσία, που ήταν δεδομένη κ αυτονόητη για κείνον, είτε φανερά ως ασπίδα, είτε στα μετόπισθεν ως δίχτυ ασφαλείας.
Τα ιδανικά του κ η αγάπη για τους συνανθρώπους του τον έκαναν να αγωνίζεται  μέχρι εσχάτων, μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ακόμα κ ως δήμαρχος. Θα μπορούσε να είναι αραχτός κ να ρεμβάζει πίνοντας το αγαπημένο του Jack Daniel's παρέα με φίλους της υψηλής κοινωνίας, ωστόσο επέλεξε να είναι στο γιαπί και να κουβαλάει τενεκέ στον ώμο, διότι αυτό ήταν οι θητείες του ως δήμαρχος, ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους του μόχθου, για τους οποίους αγωνιζόταν νυχθημερόν, γι' αυτούς ρίσκαρε την υγεία του, γι' αυτούς έδωσε την ψυχή του. Όταν τον ρωτούσα καμία φορά γιατί το κάνει, αφού στο τέλος κανείς δεν θα του πει ευχαριστώ, μου έλεγε χαριτολογώντας "θέλω να μου στήσουν προτομή στο κέντρο της πλατείας, να περνώ κ να με βλέπω!" Ήξερα ότι δεν το εννοεί, ούτε και τον ενδιέφερε καμιά αναγνώριση, ήταν απλώς ένα παιχνίδι για να απασχολείται και να νιώθει ξέγνοιαστος.
Δεν πρόλαβε να δει τον εαυτό του στην πλατεία, και δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει ποτέ, οι πιο αχάριστοι είναι πάντοτε κείνοι που ευεργετήθηκαν περισσότερο. Κι οι πιο φθονεροί οι μέτριοι. Αυτοί πάντα προσπαθούν να θάψουν τους άριστους. Δεν τους είπε ποτέ κανείς ότι οι άριστοι λάμπουν για πάντα στον ουρανό...
Το πως νιώθω αυτήν τη στιγμή δεν μπαίνει σε λέξεις, είναι από τις απώλειες που όταν τις συνειδητοποιείς πονάνε πολύ, με παρηγορεί το ότι δεν θα πονάει εκείνος πια, κ ότι είναι ήδη στην αγκαλιά του Χριστού... ήταν η μοναδική μάχη που δεν κέρδισε, έχει όμως κερδίσει με το σπαθί του τον Παράδεισο, μόνο που πάλευε με τον καρκίνο τα τελευταία χρόνια.
 

Καλή αντάμωση Κάπταιν, ήσουν κ παραμένεις ο ορισμός της λεβεντιάς. Το Νευροκόπι δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα.
 

Βρέχει καταρρακτωδώς απόψε... 

16/6/20

 

=============

 

Με τα γόνατά μου να λυγίζουν στη θέα της γαλανόλευκης που κάλυπτε τη σωρό του, πλησίασα να τον αποχαιρετήσω. Τα παράσημά του (τα «γκράπα γκρούπα» όπως τα έλεγε) το σπαθί του, η φωτογραφία που δεν τολμώ να αντικρύσω, όλα μου σφίγγουν την καρδιά. «Τ’ αστέρια που πήρα ήταν αδαμαντοκόλλητα, αδαμάντινα ήτανε! δεν σκουριάζουνε αυτά!» Σκέψεις στιγμές κι άπειρες εικόνες τρέχουν στο μυαλό μου. Στιγμές πολύτιμες που σφράγισαν την ύπαρξή μου με ένα σου δάκρυ, εκείνο το μοναδικό δάκρυ του Αχιλλέα που κάποτε σ΄ ένα ποίημα φίλησα και πέρασα την πύλη της αιωνιότητας. Δες τώρα τα δικά μου δάκρυα ποτάμι δεν φτάνουν για να σε φέρω πίσω. Βλέπω τη Δήμητρα και γίνομαι κομμάτια... "δεν μοιάζετε καθόλου" μου έλεγε συνεχώς, μα ήταν τελικά που μοιάζαμε πολύ... σηκώνεται με αγκαλιάζει, μου λέει "πάει τον χάσαμε" και ξεσπάει σε κλάματα... κλαίω γοερά καθώς την σφίγγω να κρατηθώ, είναι εγώ κι είμαι εκείνη...

Κοιτάζω στο πουθενά καθώς οι φιγούρες των ανθρώπων θολώνουν ολοένα και περισσότερο. Οι επίσημοι βγάζουν λόγους, λόγια μεγάλα αλλά πολύ μικρότερα για το μέγεθός του. Βγαίνω έξω κι αντικρύζω τον κόσμο να στέκεται, ένας κόσμος πολύ λιγότερος από αυτόν που όφειλε να είναι σήμερα στο τελευταίο ταξίδι του και θυμώνω, θα ήθελα πάρα πολύ να είναι ζωντανός να του πω "να ορίστε κοίτα και μόνος σου να δεις για ποιους αγωνιζόσουν τόσα χρόνια, για ποιους έφαγες την υγεία σου!" Και ω τι έκπληξις έλειπαν εκείνοι που του όφειλαν τα περισσότερα, και ήταν κοντά του όσοι κατάλαβαν ποιος είναι, έστω αργά. Ανέλπιστα κάποιοι δάκρυσαν κιόλας. (Έπρεπε να είσαι εδώ να το δεις...) Βαδίζουμε κοντά του κάτω από έναν επικό ουρανό που μαζεύει στην άκρη τα σύννεφα, ο ήλιος λάμπει και μοσχοβολάει παντού φλαμούρι και βρεγμένο χώμα.
Καλό σου ταξίδι αρχηγέ μου, στην αιώνια γαλήνη και στο Φως το Υπέρλαμπρο. Ο Θεός να αναπαύσει την υπέροχη ψυχή σου. Μια ψυχή που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο, όπως και κάθε τι από σένα...

 

Βασίλης Γιαννόπουλος

10 Ιουνίου 1946~15 Ιουνίου 2020

ΜΙΑΚΛΙΝΗΚΕΝΗΦΕΡΕΤΑΙΕΣΤΡΩΜΕΝΗΤΩΝΑΦΑΝΩΝ