Όχι άλλα μπάζα

Η Φύση πάντα στοργική, προνόησε για τις σαχλές γυναίκες, κι όσο τους λείπει σε ομορφιά κι ευφυία, τους το έδωσε σε κώλο ή βυζιά, για να μπορούν να επιβιώσουν σε ανταγωνιστικές συνθήκες. Σε έναν κόσμο που όλοι είναι για τον πούτσο, μια χαρά περνούν οι σαχλές, θα έλεγε κανείς μάλιστα πως είναι η εποχή τους. Η κενότητα κι η πουτανιά μια γροθιά σε όλο τους το μεγαλείο. Τα σόσιαλ μέδια είναι ο ορισμός αυτού του ξεπεσμού, κι όσο κι αν προσπαθεί κανείς να περιχαρακωθεί για να κρατήσει ένα επίπεδο στις επαφές του, δεν σ' αφήνει το ίδιο το μέσο.

Διαπιστώνω τελευταία ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έρχομαι ολοένα και πιο συχνά αντιμέτωπη με την ανοησία του κάθε μπάζου,  που στο ο,τιδήποτε βλακώδες γράφει από κάτω σχολιάζει ο κάθε πικραμένος, επιβεβαιώνοντάς την ως τι άραγε; ως θηλυκό; μάλλον αυτό γιατί στην πραγματικότητα είναι άλλη μια ατάλαντη ηθοποιός, συγγραφέας, χορεύτρια, μουσικός, εικαστικός, γιογκίνι, γκουρού, λάιφ κόουτς, μηντιακή γουόνα-μπι περσόνα, κι ό,τι διάολο, κι αν δεν ήταν τα σόσιαλ μέδια δεν θα τις ήξερε ουτε η μάνα τους, (όχι πως τώρα τις ξέρει, απλά έχουν την ψευδαίσθηση πως μερικές χιλιάδες γνωστών τις κάνει βι-άι-πι και σηκώνουν τον αμανέ τόσο ψηλά που δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για λύπηση). Θλιβερές επαναλήψεις των εαυτών τους οι περισσότερες, έχουν δυο τρεις φράσεις κλισέ τις οποίες σερβίρουν ξανά και ξανά με παραλλαγές, κι αν δεις ολη την ροή του λόγου τους αναρωτιέσαι αν γνωρίζουν πάνω από 150 λέξεις. Παρόλα αυτά περνιώνται για πνευματώδεις, κάποιοι τις έπεισαν ότι είναι, το δε καταπληκτικό είναι πως κάποιες από αυτές κλέβουν ατάκες άλλων, που προσωπικά τις έχω ακούσει 20 χρόνια πριν, και οδύρονται ότι τις κοπιάρουν κάποιες άλλες "πιο πονηρές"  και δρέπουν τις δάφνες τους και "ω τι αδικία". Και μεταξύ οδυρμού και κρύων αστείων, ρίχνουν και κανένα μπούτι, λίγο βυζί, κι από κάτω τα ληγούρια αραδιάζουν "εισαι θεά" ... και είναι πραγματικά να γράφεις βίπερ νόρα.

Το θλιβερό όμως δεν είναι αυτό, το θλιβερό είναι να συναντώ στις σελίδες αυτών των σαχλοκούδουνων, άνδρες που μέχρι χτες εκτιμούσα για το επίπεδό τους, κάτι που τελευταία με κάνει να αναρωτιέμαι ολοένα και περισσότερο για αρκετές από τις επαφές μου. Το ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι κάποιοι από αυτούς παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εκλεκτικούς και υπεράνω, σοβαρούς, πολυάσχολους κλπ, αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται η σαχλαμάρα πάντοτε είναι ελκυστικότερη, καθότι ανώδυνη, οι "πολυάσχολοι" είναι όλοι μέρα στο διαδίκτυο και μεταξύ πολιτικής μπουρδολογίας, ποδοσφαίρου και άλλων πολίτικαλ κορρέκτ ενασχολήσεων, ξεροσταλιάζουν κάτω από τα και-καλά-σέξυ γραφόμενα της κάθε αγάμητης, τις ακαλαίσθητες φωτογραφίες της, κι εκεί χάνεις πάσα ιδέα για το μέγεθος της υποκρισίας και της μαλακίας.

Ναι αυτά μετράνε, όχι μόνο σήμερα αλλά από πάντα. Δεν έχει σημασία αν είναι μπάζο, σημασία έχει να γεννά προσδοκίες, να αφήνει να εννοηθεί πως κάτι μπορεί να γίνει. Δεν είναι όμορφη και το ξέρει. Γι αυτό φροντίζει να έχει ωραίο κορμί (γιατί όπως και να χει είναι πακέτο να είσαι χαζή-άσχημη και χοντρή). Ούτε μυαλό έχει αλλά δεν έχει σημασία. "Μόνο τα ζόμπι σε θέλουν για το μυαλό σου" όπως έλεγε κι ένας φίλος και δυστυχώς η πλειοψηφία των ανθρώπων τείνει σε ολοένα και μεγαλύτερη ρηχότητα, ειδικά οι άντρες, οι περισσότεροι είναι "να ζωστούν με εκρηκτικά και να αυτοπυρποληθούν" όπως λέει κι ο φίλος μου ο Δ.

Ολοένα και περισσότερο νιώθω πως ελάχιστα πράγματα έχω να μοιραστώ με αυτές τις "φυλές", είναι πολύ έξω όλο αυτό από το νοητικό μου, από την εσωτερικότητά μου γενικά, θίγουν την αισθητική μου, σαν τη μύγα μεσα στη σούπα μου, που μπορεί σε φάσεις να την έβγαζα και να συνέχιζα, ή ακόμα και να έτρωγα αγνοώντας την, αλλά όχι πια. Δεν υπάρχει χώρος για ηλιθιότητα, όχι άλλο, φτάνει. Διαχρονικά δεν αντέχω την φτήνια.

Έχω απομακρύνει πολύ κόσμο από την προσωπική μου ζωή κι έπεται συνέχεια. Δεν λυπάμαι με τέτοιες απώλειες γιατί δεν είναι καν απώλειες. Απλά καταλαμβάνουν χώρο. Λυπάμαι μόνο όταν έχω επενδύσει σε κάποιους και αποδεικνύονται πολύ "λίγοι". Λυπάμαι όταν βλέπω άνδρες που εκτιμούσα να ευτελίζονται στα μάτια μου.  Λυπάμαι να διαπιστώνω ότι αυτοί οι άντρες που θαύμαζα για τον εκλεκτισμό και τα high standards ασχολούνται με την φτήνια, την στηρίζουν, όπως στηρίζουν και την μετριότητα, την κανακεύουν, την χειροκροτούν, της δίνουν συνεχώς credits. Και λυπάμαι γιατί νιώθω ότι τα τελευταία προπύργια ανδρισμού καταρρέουν, κι εγώ έχω ανάγκη να περιτριγυρίζομαι από αληθινούς άνδρες, όπως έχω ανάγκη να περιτριγυρίζομαι από ομορφιά, ήθος και ευφυία, ο κόσμος μου αποκτά νόημα μέσα από αυτά, αυτά είναι η έμπνευσή μου, αυτά με γεμίζουν. Ο άντρας αν δεν είναι αξιοθαύμαστος καλύτερα να μην υπάρχει.

Η μουσική σώζει τη μέρα...

Η μουσική είναι ο πλανήτης μου, διαχρονικά και φορέβερ, το σημείο επαφής με τους πιο αγαπημένους μου φίλους, το "σημείο συναρμολόγησης" του εαυτού μου όταν οι μύθοι καταρρέουν, το καταφύγιό μου όταν όλα χάνονται.

Μια ζωή ολόκληρη
χαρές
λύπες
όνειρα
ταξίδια
διακοπές
έρωτες
χωρισμοί
επιτυχίες
ήττες
τσιμπούσια
πάρτυ
παιδική ευτυχία
όλα με μουσική υπόκρουση.

Οταν δεν υπάρχει μουσική νιώθω πως δεν είμαι εγώ, πως έχω χάσει επαφή με τον εαυτό μου. Είχε πει ο φίλος μου ο Δ. αν μπεις σε ένα σπίτι και δεν παίζει μουσική κάτι δεν πάει καλά με τον ιδιοκτήτη. Διαπιστωμένο…

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιος "φύλακας" εμφανίζεται και ανανεώνει γενναία το playlist μου. Είναι η στιγμή κάποιας μετάβασης, που θέλω μέσα μου κάτι να αλλάξει, που πρέπει να αλλάξει... θαρρείς και πρέπει να αλλάξω ρούχα.... και ξέρω ότι ο "φύλακας" αυτός θα παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή μου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο...

Το δώρο μου για σήμερα 3,6GB μουσικής...

"I met men and I loved women…"

Επαναληπτικά
μέχρι να γίνω στάχτη
στην αιωνιότητα…

Ό,τι αγάπησα πιο πολύ
χάθηκε μέσα στον ήλιο κάποιου απογεύματος
στη σκόνη των αυτοκινητόδρομων της Αθήνας
και στις μυστικές παραλίες της Αρκαδίας
που δεν πρόλαβα να κολυμπήσω
γιατί δεν υπάρχουν πια σε κανέναν χάρτη
Ό,τι αγάπησα πιο πολύ
χάθηκε μέσα στη σιωπή και στον ήχο μιας σταγόνας
το κοιτάζω καθώς σβήνει στον ορίζοντα
και πια δεν ξεχωρίζω αν έφυγε εκείνο ή εγώ
πάντα φεύγω μέσα μου…
δεν αντέχω την αλήθεια μου
ούτε και τη δική τους
η αβάσταχτη ελαφρότητά τους μου φέρνει θλίψη
λίγοι κατάφεραν να αγγίξουν ένα άνθος κερασιάς
χωρίς να το διαλύσουν
δεν υπάρχουν πια πολεμιστές
κι οι εραστές πέθαναν μαζί με το τελευταίο αυθεντικό χαϊκού
Κοιμήθηκα σε κόσμους μυθικούς
που υπάρχουν μονάχα στο μυστικό μου ημερολόγιο
~κείνες τις μέρες στο δικό μου Κυότο~
και ξύπνησα πάνω σε έναν παλιό βελούδινο καναπέ
σε μια πόλη που κάποτε αγάπησα
και πια δεν αναγνωρίζω
πάντα φεύγω μέσα μου…
χα! για δες πως τα κατάφερα και πάλι
πόσο πανούργο σχέδιο
να φεύγω πρώτη και να μοιάζει ότι ξέμεινα εδώ…

Οι άνθρωποι μου προκαλούν θλίψη
όχι όχι
οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι
είναι πλάσματα εξωκοσμικά
που ακούνε jazzatronica*
γεννιούνται και πεθαίνουν σε άλλες διαστάσεις
αυτό που βλέπεις είναι μια πτυχή μόνο απ' τα φουστάνια τους
καθώς πέφτουν στο πάτωμα
Κάποιος κάποτε είπε
πως ο σκοπός τους σε τούτη την διαδρομή
είναι να γίνουν μάνες
γαμώ τις μάνες σας
που ακόμα δεν κατάφεραν να σας δείξουν
πως η ζωή έξω απ' τη μήτρα είναι πιο όμορφη
από τα σκοτάδια τους
και χάθηκαν αιώνες ολόκληροι στην σκόνη του χρόνου
περιμένοντας να γυρίσουν πίσω οι καρποί του έρωτά τους
και οι απόηχοι ερωτήσεων που ποτέ δεν απαντήθηκαν μέσα τους
και κάνουν κύκλους
και κάνουν κύκλους
και κλαίνε μέσα τους
και δεν κλαίνε ποτέ
γιατί οι άντρες δεν κλαίνε λέμε
στάσου όρθιος ρε
μην πονάς μην κουνιέσαι
μην γελάς μην νιώθεις

Οι άνθρωποι μου προκαλούν θλίψη
σε μετρούν σε ζυγίζουν
σε τραβούν σε πετάνε
σε πονούν σε αγαπάνε
σε πονούν
σε πονάνε
ναι
όλα μια άρνηση
όλοι αρνιούνται να δουν
αυτό που κοιμάται στο κρεβάτι τους
που τους νανουρίζει με χάδια
σαν την σειρήνα
τους υπνωτίζει
τους βασανίζει
είναι η άλλη τους πλευρά
ο καθρέφτης
(σαν dejavu αυτές οι αράδες…)
τους αγαπάς
και σ αγαπάνε πιο δυνατά
πονάς
και πονάνε πιο δυνατά
σκέφτονται πριν από σένα
ψιθυρίζουν
mesmerizing words
γεμίζουν το κάθε σου κύτταρο
με την ύπαρξή τους
σαν ενέσιμο μπότοξ
εθίζεσαι στην υπόσχεση μιας αιώνιας νιότης
τόσο ψεύτικης
όσο  και τα διαγαλαξιακά ταξίδια
οι μόνοι έρωτες που επιβιώνουν είναι κείνοι
που κρύφτηκαν
στον ήχο μιας τρομπέτας που ακούγεται μέσα στη νύχτα
και νταντεύει τη μοναξιά σου
οι έρωτες που δεν εκφράστηκαν ποτέ
κι έμειναν ασφαλείς στην ανυπαρξία τους
όλοι οι υπόλοιποι καταρρέουν
σαν στραβά πορσελάνινα φλυτζανάκια το ένα πάνω στ' άλλο

Είναι κάτι άνθρωποι
που γεννιούνται καθρέφτες
έρχονται μια φορά στα χίλια χρόνια
για να τους θυμίσεις το μονοπάτι
που ποτέ δεν τόλμησαν
(σαν dejavu αυτές οι αράδες… μην ξανάρθεις στα όνειρά μου)
Σε πολιορκούν, σε διεκδικούν, σε τυλίγουν
σαν το πιο αγαπημένο pipeline του σέρφερ
στροβιλίζεσαι στη δροσιά τους
σπαρταράς στη δύνη τους
θέλεις να χαθείς μέσα στο τυρκουάζ της ψυχής τους
αφήνεσαι σαν μωρό που κοιμάται στο χείλος του γκρεμού
σε τυλίγουν σε πνίγουν σε χαιδεύουν
φιλούν την ύπαρξή σου όλη θαρρείς
σε ρουφάνε
κι όταν πια γίνεις ένα με το κύμα
χάνονται στο βυθό τους σαν φαντάσματα
κι εσύ ξυπνάς στο σημείο μηδέν
που το ξέρεις πια
καλύτερα από κάθε σημείο στα σοκάκια του μυαλού σου
The road not taken
~is a piece of shit.

κλαις;
μην κλαις βρε χαζό
αύριο ο ήλιος θα βγει και πάλι από την ανατολή
με δύναμη απ' την Κηφισιά… θυμάσαι;
κι εκείνοι θα είναι μερικά ακόμα ίχνη στο διάβα σου
που σβήνουν
καθώς περνάει το κύμα της λησμονιάς
και τα εξαφανίζει...

όχι δεν θα σκεφτώ άλλο
δεν θα σε σκεφτώ ξανά
όχι
άλλο
φτάνει._





* Πάντα φτιάχνω δικές μου λέξεις... όταν οι λέξεις των άλλων δεν  μου φτάνουν...

The Quest of Iranon

INTO the granite city of Teloth wandered the youth, vine-crowned, his yellow hair glistening with myrrh and his purple robe torn with briers of the mountain Sidrak that lies across the antique bridge of stone. The men of Teloth are dark and stern, and dwell in square houses, and with frowns they asked the stranger whence he had come and what were his name and fortune. So the youth answered:

“I am Iranon, and come from Aira, a far city that I recall only dimly but seek to find again. I am a singer of songs that I learned in the far city, and my calling is to make beauty with the things remembered of childhood. My wealth is in little memories and dreams, and in hopes that I sing in gardens when the moon is tender and the west wind stirs the lotos-buds.”

Valinor (Land of the Valar) is a fictional location in J. R. R. Tolkien's legendarium, 

the realm of the Valar in Aman. It was also known as the Undying Lands.  

Written between 1930 and the end of 1937. I call it the new version of Aira...

When the men of Teloth heard these things they whispered to one another; for though in the granite city there is no laughter or song, the stern men sometimes look to the Karthian hills in the spring and think of the lutes of distant Oonai whereof travellers have told. And thinking thus, they bade the stranger stay and sing in the square before the Tower of Mlin, though they liked not the colour of his tattered robe, nor the myrrh in his hair, nor his chaplet of vine-leaves, nor the youth in his golden voice. At evening Iranon sang, and while he sang an old man prayed and a blind man said he saw a nimbus over the singer’s head. But most of the men of Teloth yawned, and some laughed and some went away to sleep; for Iranon told nothing useful, singing only his memories, his dreams, and his hopes.

“I remember the twilight, the moon, and soft songs, and the window where I was rocked to sleep. And through the window was the street where the golden lights came, and where the shadows danced on houses of marble. I remember the square of moonlight on the floor, that was not like any other light, and the visions that danced in the moonbeams when my mother sang to me. And too, I remember the sun of morning bright above the many-coloured hills in summer, and the sweetness of flowers borne on the south wind that made the trees sing.

“O Aira, city of marble and beryl, how many are thy beauties! How loved I the warm and fragrant groves across the hyaline Nithra, and the falls of the tiny Kra that flowed through the verdant valley! In those groves and in that vale the children wove wreaths for one another, and at dusk I dreamed strange dreams under the yath-trees on the mountain as I saw below me the lights of the city, and the curving Nithra reflecting a ribbon of stars.

“And in the city were palaces of veined and tinted marble, with golden domes and painted walls, and green gardens with cerulean pools and crystal fountains. Often I played in the gardens and waded in the pools, and lay and dreamed among the pale flowers under the trees. And sometimes at sunset I would climb the long hilly street to the citadel and the open place, and look down upon Aira, the magic city of marble and beryl, splendid in a robe of golden flame.

“Long have I missed thee, Aira, for I was but young when we went into exile; but my father was thy King and I shall come again to thee, for it is so decreed of Fate. All through seven lands have I sought thee, and some day shall I reign over thy groves and gardens, thy streets and palaces, and sing to men who shall know whereof I sing, and laugh not nor turn away. For I am Iranon, who was a Prince in Aira.”

That night the men of Teloth lodged the stranger in a stable, and in the morning an archon came to him and told him to go to the shop of Athok the cobbler, and be apprenticed to him.
“But I am Iranon, a singer of songs,” he said, “and have no heart for the cobbler’s trade.”
“All in Teloth must toil,” replied the archon, “for that is the law.” Then said Iranon,
“Wherefore do ye toil; is it not that ye may live and be happy? And if ye toil only that ye may toil more, when shall happiness find you? Ye toil to live, but is not life made of beauty and song? And if ye suffer no singers among you, where shall be the fruits of your toil? Toil without song is like a weary journey without an end. Were not death more pleasing?” But the archon was sullen and did not understand, and rebuked the stranger.

“Thou art a strange youth, and I like not thy face nor thy voice. The words thou speakest are blasphemy, for the gods of Teloth have said that toil is good. Our gods have promised us a haven of light beyond death, where there shall be rest without end, and crystal coldness amidst which none shall vex his mind with thought or his eyes with beauty. Go thou then to Athok the cobbler or be gone out of the city by sunset. All here must serve, and song is folly.”

So Iranon went out of the stable and walked over the narrow stone streets between the gloomy square houses of granite, seeking something green in the air of spring. But in Teloth was nothing green, for all was of stone. On the faces of men were frowns, but by the stone embankment along the sluggish river Zuro sate a young boy with sad eyes gazing into the waters to spy green budding branches washed down from the hills by the freshets. And the boy said to him:

“Art thou not indeed he of whom the archons tell, who seekest a far city in a fair land? I am Romnod, and born of the blood of Teloth, but am not old in the ways of the granite city, and yearn daily for the warm groves and the distant lands of beauty and song. Beyond the Karthian hills lieth Oonai, the city of lutes and dancing, which men whisper of and say is both lovely and terrible. Thither would I go were I old enough to find the way, and thither shouldst thou go an thou wouldst sing and have men listen to thee. Let us leave the city Teloth and fare together among the hills of spring. Thou shalt shew me the ways of travel and I will attend thy songs at evening when the stars one by one bring dreams to the minds of dreamers. And peradventure it may be that Oonai the city of lutes and dancing is even the fair Aira thou seekest, for it is told that thou hast not known Aira since old days, and a name often changeth. Let us go to Oonai, O Iranon of the golden head, where men shall know our longings and welcome us as brothers, nor ever laugh or frown at what we say.” And Iranon answered:

“Be it so, small one; if any in this stone place yearn for beauty he must seek the mountains and beyond, and I would not leave thee to pine by the sluggish Zuro. But think not that delight and understanding dwell just across the Karthian hills, or in any spot thou canst find in a day’s, or a year’s, or a lustrum’s journey. Behold, when I was small like thee I dwelt in the valley of Narthos by the frigid Xari, where none would listen to my dreams; and I told myself that when older I would go to Sinara on the southern slope, and sing to smiling dromedary-men in the market-place. But when I went to Sinara I found the dromedary-men all drunken and ribald, and saw that their songs were not as mine, so I travelled in a barge down the Xari to onyx-walled Jaren. And the soldiers at Jaren laughed at me and drave me out, so that I wandered to many other cities. I have seen Stethelos that is below the great cataract, and have gazed on the marsh where Sarnath once stood. I have been to Thraa, Ilarnek, and Kadatheron on the winding river Ai, and have dwelt long in Olathoë in the land of Lomar. But though I have had listeners sometimes, they have ever been few, and I know that welcome shall await me only in Aira, the city of marble and beryl where my father once ruled as King. So for Aira shall we seek, though it were well to visit distant and lute-blessed Oonai across the Karthian hills, which may indeed be Aira, though I think not. Aira’s beauty is past imagining, and none can tell of it without rapture, whilst of Oonai the camel-drivers whisper leeringly.”

At the sunset Iranon and small Romnod went forth from Teloth, and for long wandered amidst the green hills and cool forests. The way was rough and obscure, and never did they seem nearer to Oonai the city of lutes and dancing; but in the dusk as the stars came out Iranon would sing of Aira and its beauties and Romnod would listen, so that they were both happy after a fashion. They ate plentifully of fruit and red berries, and marked not the passing of time, but many years must have slipped away. Small Romnod was now not so small, and spoke deeply instead of shrilly, though Iranon was always the same, and decked his golden hair with vines and fragrant resins found in the woods. So it came to pass one day that Romnod seemed older than Iranon, though he had been very small when Iranon had found him watching for green budding branches in Teloth beside the sluggish stone-banked Zuro.

Then one night when the moon was full the travellers came to a mountain crest and looked down upon the myriad lights of Oonai. Peasants had told them they were near, and Iranon knew that this was not his native city of Aira. The lights of Oonai were not like those of Aira; for they were harsh and glaring, while the lights of Aira shine as softly and magically as shone the moonlight on the floor by the window where Iranon’s mother once rocked him to sleep with song. But Oonai was a city of lutes and dancing, so Iranon and Romnod went down the steep slope that they might find men to whom songs and dreams would bring pleasure. And when they were come into the town they found rose-wreathed revellers bound from house to house and leaning from windows and balconies, who listened to the songs of Iranon and tossed him flowers and applauded when he was done. Then for a moment did Iranon believe he had found those who thought and felt even as he, though the town was not an hundredth as fair as Aira.

When dawn came Iranon looked about with dismay, for the domes of Oonai were not golden in the sun, but grey and dismal. And the men of Oonai were pale with revelling and dull with wine, and unlike the radiant men of Aira. But because the people had thrown him blossoms and acclaimed his songs Iranon stayed on, and with him Romnod, who liked the revelry of the town and wore in his dark hair roses and myrtle. Often at night Iranon sang to the revellers, but he was always as before, crowned only with the vine of the mountains and remembering the marble streets of Aira and the hyaline Nithra. In the frescoed halls of the Monarch did he sing, upon a crystal dais raised over a floor that was a mirror, and as he sang he brought pictures to his hearers till the floor seemed to reflect old, beautiful, and half-remembered things instead of the wine-reddened feasters who pelted him with roses. And the King bade him put away his tattered purple, and clothed him in satin and cloth-of-gold, with rings of green jade and bracelets of tinted ivory, and lodged him in a gilded and tapestried chamber on a bed of sweet carven wood with canopies and coverlets of flower-embroidered silk. Thus dwelt Iranon in Oonai, the city of lutes and dancing.

It is not known how long Iranon tarried in Oonai, but one day the King brought to the palace some wild whirling dancers from the Liranian desert, and dusky flute-players from Drinen in the East, and after that the revellers threw their roses not so much at Iranon as at the dancers and the flute-players. And day by day that Romnod who had been a small boy in granite Teloth grew coarser and redder with wine, till he dreamed less and less, and listened with less delight to the songs of Iranon. But though Iranon was sad he ceased not to sing, and at evening told again his dreams of Aira, the city of marble and beryl. Then one night the red and fattened Romnod snorted heavily amidst the poppied silks of his banquet-couch and died writhing, whilst Iranon, pale and slender, sang to himself in a far corner. And when Iranon had wept over the grave of Romnod and strown it with green budding branches, such as Romnod used to love, he put aside his silks and gauds and went forgotten out of Oonai the city of lutes and dancing clad only in the ragged purple in which he had come, and garlanded with fresh vines from the mountains.

Into the sunset wandered Iranon, seeking still for his native land and for men who would understand and cherish his songs and dreams. In all the cities of Cydathria and in the lands beyond the Bnazic desert gay-faced children laughed at his olden songs and tattered robe of purple; but Iranon stayed ever young, and wore wreaths upon his golden head whilst he sang of Aira, delight of the past and hope of the future.

So came he one night to the squalid cot of an antique shepherd, bent and dirty, who kept lean flocks on a stony slope above a quicksand marsh. To this man Iranon spoke, as to so many others:

“Canst thou tell me where I may find Aira, the city of marble and beryl, where flows the hyaline Nithra and where the falls of the tiny Kra sing to verdant valleys and hills forested with yath trees?” 

And the shepherd, hearing, looked long and strangely at Iranon, as if recalling something very far away in time, and noted each line of the stranger’s face, and his golden hair, and his crown of vine-leaves. But he was old, and shook his head as he replied:

“O stranger, I have indeed heard the name of Aira, and the other names thou hast spoken, but they come to me from afar down the waste of long years. I heard them in my youth from the lips of a playmate, a beggar’s boy given to strange dreams, who would weave long tales about the moon and the flowers and the west wind. We used to laugh at him, for we knew him from his birth though he thought himself a King’s son. He was comely, even as thou, but full of folly and strangeness; and he ran away when small to find those who would listen gladly to his songs and dreams. How often hath he sung to me of lands that never were, and things that never can be! Of Aira did he speak much; of Aira and the river Nithra, and the falls of the tiny Kra. There would he ever say he once dwelt as a Prince, though here we knew him from his birth. Nor was there ever a marble city of Aira, nor those who could delight in strange songs, save in the dreams of mine old playmate Iranon who is gone.”

And in the twilight, as the stars came out one by one and the moon cast on the marsh a radiance like that which a child sees quivering on the floor as he is rocked to sleep at evening, there walked into the lethal quicksands a very old man in tattered purple, crowned with withered vine-leaves and gazing ahead as if upon the golden domes of a fair city where dreams are understood. That night something of youth and beauty died in the elder world.

~*~

By H. P. Lovecraft

Written on February 28, 1921