Καμιά φορά ανάβω τσιγάρο κάτω απ' τ' αστέρια και ακούω τους σκύλους που γαβγίζουν. Πάντα είχα την περιέργεια να ακούσω τι λένε, μα ακόμα δεν κατάφερα να μάθω τη γλώσσα τους. Μυρίζει όμορφα τη νύχτα. Eιδικά αυτές τις μέρες έρχεται μια ευωδιά απ' τον κάμπο, μυρίζει άνοιξη. Είναι τόσο συγκεκριμένη αυτή η μυρωδιά, την θυμάμαι χρόνια... και δεν έχει αλλάξει καθόλου. Είναι τόσο λεπτή και φίνα... και μου αφήνει εκείνη την αίσθηση που μόνο σ' έναν πλατανόκηπο μπορεί να χωρέσει... ή σ' έναν ουρανό γαλάζιο νωρίς το πρωί κοντά στη θάλασσα... κι είναι χαρά, είναι πληρότητα... γαλήνη. Όπως όταν αγκαλιάζεις ένα δέντρο, που λέει κι η μικρή μου νεράιδα.
Ο καιρός άνοιξε και θα ανοίξει κι άλλο... άνοιξη ειν' αυτή δεν είναι παίξε γέλασε, μπορεί να ανοίξει και πόρτες και παράθυρα και καρδιές και μάτια. Είναι αστείο το παιχνίδι με τις λέξεις. Spring είναι και το ελατήριο, αλλά και η πηγή... Θυμάμαι ένα σουρρεαλιστικό παιχνίδι που παίζαμε κάποτε τα απογεύματα στην αυλή... μια ολόκληρη ιστορία με μια μόνο λέξη... πώς θα ταν αραγε αν η λέξη ήταν spring;
Ακούγονται τόσο ανόητα αυτά που γράφω, το ξέρω. Παρόλα αυτά μες στη χαζομάρα μου, αναρωτιέμαι... γιατί δεν βλέπω πια ανθρώπους να ξαποσταίνουν κάτω από ένα δέντρο; να ξαπλώνουν στις ρίζες του και να κοιτάνε τα κλαδιά που κουνιούνται απ' τον αέρα; κάποτε τα δέντρα ήταν συντροφιά, τώρα είναι "ένα μάτσο κλαδιά που κόβουν τη θέα". But it's OK... τα δέντρα δεν παρεξηγούν κανέναν ;-)
Να θυμηθώ να βάλω άσπρη-κόκκινη κλωστή...
29.2.08
εδώ... στου κόσμου τη γωνιά
πόσο θα θελα να πω έφτιαξα μια ονειροφωλιά
μα...
καθώς μάζευα τα σπασμένα κλαδιά από κάτω και τα λογιών λογιών σκουπίδια που "ξέχασαν" κάποιοι "νοικοκυραίοι" βρήκα μια νεκρή χελώνα κάτω από τα ξεραμένα φύλλα. Έκανα να την καθαρίσω αλλά δεν είχε νόημα... δεν ήταν πια εκεί. Σκέπασα ξανά το καβούκι, ότι τέλος πάντων απόμεινε από το πλάσμα που κατοικούσε μέσα του, και συνέχισα να καθαρίζω"το μέρος μου"... σαν τους σκύλους κι εγώ, σφραγίζω και οριοθετώ την περιοχή μου... ειδικά όταν αφήνω εκεί κάποια απ' τα όνειρά μου και τις σκέψεις μου.
Κι αφού ταχτοποίησα το σπιτικό μου, έστρωσα τραπέζι με όλα της ψυχής μου τα καλούδια κι άνοιξα την πόρτα να μπείτε, όλοι εσείς που δεν σας ξέρω, δίχως να με νοιάζει από που τραβάει η σκούφια σας - έτσι έμαθα, να αγαπάω ό,τι αναπνέει, να τιμάω τους ταξιδιώτες που χασαν το δρόμο τους μες στη νύχτα... και να δίνω τον χιτώνα που μου περισσεύει μαζί με εμπιστοσύνη, δίχως να ζητάω να πληρωθώ, μήτε από θεό μήτε απ' το Χρόνο.
Θλίβομαι όταν συνηδητοποιώ το μέγεθος της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που σπάνε καίνε καταστρέφουν με τόση μανία κάτι που δεν τους ανήκει ούτε και κόπιασαν για να το φτιάξουν. Πόση αρρώστια μπορεί να κρύβει μια ψυχή και πόσο σκοτάδι όταν βλέπει παντού εχθρούς και δαίμονες; Από πότε η τέχνη είναι "πηγή του Κακού"; Από πότε τα όνειρα ενός ανθρώπου είναι ικανά να φράξουν τις "Πύλες του Παράδεισου" για κάποιον άλλον; Σε ποιον Μεσαίωνα μ' έριξες πάλι χρονομηχανή μου και μου 'ρχεται να αρπάξω την κουμπούρα και να τα κάνω όλα Γης Μαδιάμ;!;
Ό,τι σιχαινόμουν πάντα ήταν η υποκρισία των "εκλεκτών του καλού θεούλη", κείνων που σταυρώνουν κάθε μέρα όποιον κι ό,τι ο νους τους δεν χωράει... και την ίδια στιγμή που ξεστομίζουν οχετούς και ξόρκια, σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν την θέση τους δίπλα σε στρατηγούς και αντιστράτηγους της θεϊκής φρουράς. Τρομάρα σας, εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ - και ειδικά στην περιοχή μου τα πράματα είναι μετρημένα σύκα: σπάσει δέντρο => σπάσει χέρι, κάψει δέντρο => κάψει χέρι - έτσι είναι αυτά.
Στο δικό μου το Εδώ, όλα εδώ πληρώνονται.
μα...
καθώς μάζευα τα σπασμένα κλαδιά από κάτω και τα λογιών λογιών σκουπίδια που "ξέχασαν" κάποιοι "νοικοκυραίοι" βρήκα μια νεκρή χελώνα κάτω από τα ξεραμένα φύλλα. Έκανα να την καθαρίσω αλλά δεν είχε νόημα... δεν ήταν πια εκεί. Σκέπασα ξανά το καβούκι, ότι τέλος πάντων απόμεινε από το πλάσμα που κατοικούσε μέσα του, και συνέχισα να καθαρίζω"το μέρος μου"... σαν τους σκύλους κι εγώ, σφραγίζω και οριοθετώ την περιοχή μου... ειδικά όταν αφήνω εκεί κάποια απ' τα όνειρά μου και τις σκέψεις μου.
Κι αφού ταχτοποίησα το σπιτικό μου, έστρωσα τραπέζι με όλα της ψυχής μου τα καλούδια κι άνοιξα την πόρτα να μπείτε, όλοι εσείς που δεν σας ξέρω, δίχως να με νοιάζει από που τραβάει η σκούφια σας - έτσι έμαθα, να αγαπάω ό,τι αναπνέει, να τιμάω τους ταξιδιώτες που χασαν το δρόμο τους μες στη νύχτα... και να δίνω τον χιτώνα που μου περισσεύει μαζί με εμπιστοσύνη, δίχως να ζητάω να πληρωθώ, μήτε από θεό μήτε απ' το Χρόνο.
Θλίβομαι όταν συνηδητοποιώ το μέγεθος της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που σπάνε καίνε καταστρέφουν με τόση μανία κάτι που δεν τους ανήκει ούτε και κόπιασαν για να το φτιάξουν. Πόση αρρώστια μπορεί να κρύβει μια ψυχή και πόσο σκοτάδι όταν βλέπει παντού εχθρούς και δαίμονες; Από πότε η τέχνη είναι "πηγή του Κακού"; Από πότε τα όνειρα ενός ανθρώπου είναι ικανά να φράξουν τις "Πύλες του Παράδεισου" για κάποιον άλλον; Σε ποιον Μεσαίωνα μ' έριξες πάλι χρονομηχανή μου και μου 'ρχεται να αρπάξω την κουμπούρα και να τα κάνω όλα Γης Μαδιάμ;!;
Ό,τι σιχαινόμουν πάντα ήταν η υποκρισία των "εκλεκτών του καλού θεούλη", κείνων που σταυρώνουν κάθε μέρα όποιον κι ό,τι ο νους τους δεν χωράει... και την ίδια στιγμή που ξεστομίζουν οχετούς και ξόρκια, σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν την θέση τους δίπλα σε στρατηγούς και αντιστράτηγους της θεϊκής φρουράς. Τρομάρα σας, εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ - και ειδικά στην περιοχή μου τα πράματα είναι μετρημένα σύκα: σπάσει δέντρο => σπάσει χέρι, κάψει δέντρο => κάψει χέρι - έτσι είναι αυτά.
Στο δικό μου το Εδώ, όλα εδώ πληρώνονται.
17.2.08
«καλό Παράδεισο...»
Είναι παράξενη η αίσθηση να αποχαιρετάς για πάντα κάποιον που αγαπάς πολύ. Μοιάζει με ταινία που κόβεται απότομα... κι όσοι μετέχουν σ' αυτήν μοιάζουν σαν να μην υπάρχουν - μόνο εσύ κι αυτός που φεύγει. Ακόμα πιο παράξενη η αίσθηση όταν η δέηση γίνεται στο όνομά σου και πλησιάζεις για να δώσεις τον τελευταίο ασπασμό σε ένα άλλο εγώ, του οποίου κομμάτι είσαι κι εσύ, κι εκεί που ψιθυρίζεις καλό ταξίδι, μοιάζει να αποχαιρετάς για πάντα εσένα... ή ό,τι μέχρι τώρα σε καθόριζε σε σχέση με το πρόσωπο που φεύγει.
...... θεέ μου όλα γίνονται τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία - μόλις πέσει το κρασί κι η πρώτη χούφτα χώμα, ξέρεις πως εκεί τελειώνουν όλα, αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον ξαναδείς... ποτέ των ποτών... το απόλυτο τίποτα... Σκεφτόμουν που μου 'δειχνε τις παλάμες της, «γίναν ίδιες, άλλο τι να ζήσω;»... ένιωσα τότε όλη τη φιλοσοφία των μεγάλων και τρανών να περνάει σε μια λεζάντα από μπροστά μου -
καλό ταξίδι...
υγ- βλέπω τώρα την προηγούμενη ανάρτηση και λέω... θεέ μου τι ειρωνεία...
...... θεέ μου όλα γίνονται τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία - μόλις πέσει το κρασί κι η πρώτη χούφτα χώμα, ξέρεις πως εκεί τελειώνουν όλα, αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον ξαναδείς... ποτέ των ποτών... το απόλυτο τίποτα... Σκεφτόμουν που μου 'δειχνε τις παλάμες της, «γίναν ίδιες, άλλο τι να ζήσω;»... ένιωσα τότε όλη τη φιλοσοφία των μεγάλων και τρανών να περνάει σε μια λεζάντα από μπροστά μου -
καλό ταξίδι...
υγ- βλέπω τώρα την προηγούμενη ανάρτηση και λέω... θεέ μου τι ειρωνεία...
15.2.08
«o έρωτας είναι γνώση»
Κάτι προσπάθησα να ψελλίσω για τον έρωτα και το θάνατο μα... η ταπεινή μου βλακεία δεν μπορεί να αγγίξει ούτε την άκρη απ' το μανίκι της σκέψης κείνου του γίγαντα που έφυγε μόνος και ισχυρός, του Δημήτρη του Λιαντίνη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπιασα στα χέρια μου την Γκέμμα... στο μυαλό μου στριφογυρνούσαν τα λόγια του Α. κάθε φορά που συζητούσαμε για τη σοφία των αρχαίων ημών προγόνων: "μια φράση τη φορά - αν δεν την κάνεις δικιά σου μην προχωρήσεις" Κρατούσα το βιβλίο και δεν τολμούσα να το ανοίξω, μονάχα το κοιτούσα, μπρος πίσω... μπρος πίσω... Για τούτο εδώ θέλω εκατό ζωές έλεγε μια φωνή στο έρμο μου το ακατοίκητο. Ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτός ο έρωτας θα καθορίσει τη ζωή μου -ο έρωτας για το Φως το αληθινόν... γιατί πάντα ό,τι εμφανίζεται στο δρόμο μου είναι γιατί το έχω ανάγκη για να πάω πιο κει... να προχωρήσει ο Νους κι η Ψυχή ένα βήμα πιο κοντά στον άχρονο "χρόνο" και στην αληθινή αλήθεια τους... Είναι η πρώτη φορά που φοβόμουν να βουτήξω στην απεραντοσύνη, στο μεγαλείο που μπορεί να κρύβει μέσα του ένα βιβλίο - σαν μυξοπαρθένα που κρατάει την παρθενιά της για κείνον που θα την "στεφανωθεί" με δόξα και τιμή. Για δες όμως, όσο παιδεύομαι τόσο τα λόγια του επιστρέφουν... και ξανά... σαν κύμα της θάλασσας πρωινό, λίγο πριν βγει ο Ήλιος.
«Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και τον θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κηνυγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια. Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι. Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να σαι αναστενάρης;»
...
Ας μου συγχωρεθεί η αντιγραφή - για μένα το κάνω, να εμπεδώσω ό,τι μου αντιστέκεται καιρό τώρα. Μια ζωή σκράπας στον έρωτα (ναι σου λέω, τούβλο τελείως ;-) She talks to trees she talks to bees but she don't talk to me, που λεγε κι ο Joey Ramone.
«Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και τον θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κηνυγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια. Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι. Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να σαι αναστενάρης;»
...
Ας μου συγχωρεθεί η αντιγραφή - για μένα το κάνω, να εμπεδώσω ό,τι μου αντιστέκεται καιρό τώρα. Μια ζωή σκράπας στον έρωτα (ναι σου λέω, τούβλο τελείως ;-) She talks to trees she talks to bees but she don't talk to me, που λεγε κι ο Joey Ramone.
Στη Χώρα του ΓιαΠάντα
γύρισα ανάποδα το ημερολόγιο να μην βλέπω τις μέρες που περνούν
who are you?
ο δρόμος που πηγαίνω δεν έχει οδοδείκτες
είναι φορές που χάνομαι
μα αν σταματήσω
θα ξυπνήσω χωρίς μνήμη
γι’ αυτό και προχωράω...
τι γυρεύω εδώ?
να θυμάσαι: μάτια που λάμπουν βρίσκουν αυτό που αναζητούν...
ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να γυρίσω πίσω, να κάνω την ίδια διαδρομή. κι αν το έκανα ήταν για να μη φοβάσαι. τι θες να σου φέρω? ρώτησες πριν αφήσεις για πάντα την Χώρα του ΓιαΠάντα, κι εγώ είπα
Τίποτα.
who are you?
ο δρόμος που πηγαίνω δεν έχει οδοδείκτες
είναι φορές που χάνομαι
μα αν σταματήσω
θα ξυπνήσω χωρίς μνήμη
γι’ αυτό και προχωράω...
τι γυρεύω εδώ?
να θυμάσαι: μάτια που λάμπουν βρίσκουν αυτό που αναζητούν...
ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να γυρίσω πίσω, να κάνω την ίδια διαδρομή. κι αν το έκανα ήταν για να μη φοβάσαι. τι θες να σου φέρω? ρώτησες πριν αφήσεις για πάντα την Χώρα του ΓιαΠάντα, κι εγώ είπα
Τίποτα.
11.2.08
9.2.08
«άσπρα παλτουδάκια - μαύρα παλτουδάκια»
Για μια ακόμη φορά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Νικολαϊδη και στον μοναδικό τρόπο που είχε να φτιάχνει ταινίες με ουσία. The Zero Years λοιπόν κι ας άργησα πολύ να το δω... όλα τελικά έχουν το χρόνο τους.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα πώς να αντιδράσω - μ' έπιασε ένα νευρικό γέλιο... και καθώς οι εικόνες μπλέκονταν η μια μέσα στην άλλη... μέσα σε σκέψεις... ένιωθα πως λέξεις όπως σκληρή ή σοκαριστική σε αυτήν την περίπτωση είναι σαν το πάτημα της γάτας. Δεν ξέρω αν η αηδία και η φρίκη είναι κάπως έτσι όταν φοράνε τα καλά τους... αν η παράνοια και η απόγνωση μπορούν να ισορροπήσουν σε θανατηφόρες γόβες μα... εκεί που νόμιζα ότι κάπου στο διπλανό δωμάτιο κρασάρει ο εγκέφαλος του Johnny Mnemonic... όλα γίναν άχρονα. Σκέφτομαι... καθώς οι 4 γυναίκες ετοιμάζονται να αποδράσουν, να βρεθούν στη θάλασσα των ονείρων τους, πόσο υπερβατικά όμορφες είναι, ακόμα και μέσα στην πιο άθλια «φυλακή». Κι ύστερα πάλι... οι σκέψεις μπλέκονται σαν εικόνα με αμέτρητα layers...
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και την βρήκα πικρή και... την ξέρασα. Ναι, έτσι ακριβώς, εκλεκτοί μου πελάτες...
4.2.08
Ο έρωτας κι ο θάνατος / ίδια σπαθιά βαστούνε
κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό / και ύπουλο χτυπούνε
...
...
...
Μοναξιά μου τώρα / μοναξιά μου τίποτα... κι αν συνεχίσω με τους συνειρμούς δεν ξέρω που θα φτάσω. Είπα συνειρμούς και - οι καλύτεροι είναι αυτοί που προκύπτουν όταν περπατάω χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη - ασύνδετες - εντυπώσεις - διαπιστώσεις - να όπως τώρα. «ίδια σπαθιά βαστούνε»... μόνο τα επιφωνήματα που συνοδεύουν τον έρωτα ή/και το θάνατο να σκεφτώ, αρκεί για να ισχύει. Αμ, εκείνοι οι Ναϊτες κάποτε; φάτσα μόστρα το σπαθί, τη μια προς τα πάνω την άλλη προς τα κάτω... συμβολισμοί σου λέει. Αχ κύριε Φρόυντ πόσο δίκιο είχατε.
Μπορεί βέβαια το σπαθί να άλλαξε μορφή σήμερα αλλά όλα τα ίδια μένουν. Η κόψη λέει μετριέται σε ίππους εδώ και δεκαετίες. Μπορεί να ναι κι έτσι... (έχω μείνει τόσο πίσω... λες να με στήσουν σε λίγο σε κανένα μουσείο;) Λες αυτό να κάνει τον έρωτα πιο προσιτό ή/και τον θάνατο πιο ανώδυνο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... δεν ξέρω. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που προτιμώ την γκραν-γκινιόλ εκδοχή στο δεύτερο και την ρετρό στο πρώτο. Η χαζοχαρούμενη πλευρά, η επιδερμική, μου φαίνεται τόσο θλιβερή ώρες ώρες... πώς να πω... είναι λίγη για καταστάσεις τόσο μεγαλειώδεις.
Αναρωτιέμαι πώς κοιτούν τη ζωή τα παιδιά σήμερα. Σίγουρα όχι με τα μάτια της γενιάς μου. Η έκφρασή τους μερικές φορές είναι... Θεέ μου μοιάζουν τόσο μπερδεμένα σε όλο αυτό το fast food - living. Ξέρουν τόσα πράγματα, αλλά δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτά που νιώθουν. Θαρρείς και τα συναισθήματα είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί. Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία... δηλ. ψηλή ξανθιά άνετη «εύκολη» (?!)... Κάποτε το μότο ήταν «εύκολα ναι - πρόχειρα όχι» τώρα όλα μοιάζουν να είναι και εύκολα και πρόχειρα... συνάμα δύσκολα και απροσπέλαστα. Κι εκείνο το «ωραίον» που έλεγε ο έρμος ο Πλάτωνας είναι άγνωστη λέξη, αφού ό,τι το προσδιορίζει -απλούστατα- δεν υπάρχει πια.
Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες «δεν υπάρχουν πια άντρες» και γέλασα. Πώς δεν υπάρχουν. Αν ανοίξεις κανένα βιβλίο, αν δεις καμιά ταινία... άκου κει δεν υπάρχουν. Γιατί βρε, υπάρχουν γυναίκες; ρωτώ εγώ. Και κάπου εκεί αρχίζει μια κουβέντα, όπου ο καθείς προσπαθεί να οριοθετήσει το πλαίσιο δράσης που κάνει το κάθε φύλο να είναι αυτό που είναι, να είναι συνεπές με τον τίτλο του, να να να...και να 'χαμε να λέγαμε, κουβέντες χωρίς τέλος. Από την «έκπτωση των ηθών» περνάμε στην «σήψη του συστήματος» κάνουμε μανούβρες γυροφέρνοντας το ίδιο πάντα θέμα -τις σχέσεις- μέχρι να φτάσουμε στο ζητούμενο σημείο, τον έρωτα και το θάνατο.
Σκέφτομαι τώρα την Α. που μου έλεγε πώς νιώθει μέσα σε όλα σε αυτά, πόσο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά της, σε σχέση με τα «πρέπει» που επιβάλλει η ζωή εδώ «στο χωριό» και με την στάση των αγοριών της ηλικίας της. Με άκουγε με τόση προσοχή που... ήταν από κείνες τις φορές που νιώθω ότι έχω ευθύνη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που νιώθω ότι οφείλω να τους δώσω μια απάντηση, έστω σαν εναλλακτικό μονοπάτι σε περίπτωση που η πεπατημένη δεν φτάνει. Γιατί βλέπω την αγωνία τους να σταθούν μέσα σε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν και πόσο τελικά τους φοβίζει η ίδια η ζωή. Κι είναι τόσο δύσκολο σε μια μικρή κοινωνία που έχει τόσα στεγανά να λειτουργήσεις ως φυσιολογικός άνθρωπος. Κι ενώ όλοι γκρινιάζουν για το στενό πλαίσιο που τους δίνεται δεν κάνουν ένα τόσο δα βήμα για να το διευρύνουν. Μα τι διάολο, ποιος ορίζει αυτό το πλαίσιο αν όχι εσύ κι εγώ και όλοι μαζί; «Μην την ψάχνεις, εδώ σε κοιτάνε, θέλουν κάτι να σου πουν και δεν τολμάνε!» Αυτό να ήταν μόνο θα χειροκροτούσα. Το γαμώτο είναι ότι όποιος τολμάει πρέπει να γίνει πρωτοσέλιδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πολλές φορές προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτήν τη στάση, γιατί την καταλαβαίνω, ξέρω από που ξεκινάει και πώς τρέφεται, μα πάντα καταλήγω στο ότι... / ο έρωτας κι ο θάνατος είναι στην ίδια μοίρα... απαιτούν την ίδια αξιοπρεπή στάση, την ίδια συνέπεια... Τι ειρωνεία, να σεβόμαστε τους νεκρούς που στο φινάλε φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν και να μην σεβόμαστε τους ερωτευμένους. Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που προωθεί και στηρίζει την νεκρολαγνεία κι όχι τον έρωτα, την πηγή της χαράς, της δύναμης, την μόνη αληθινά δημιουργική κατάσταση της ψυχής. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η υποκρισία. Η νιότη θέλει άπλα για να εκφραστεί. Κανείς δεν λέει να το χωνέψει θαρρείς και δεν πέρασαν ποτέ απ' αυτό το σοκάκι. Χάσαν την νιότη και μαζί χάσαν τον έρωτα. Θαρρείς και η νιότη μετριέται σε χρόνια και σε υποχρεώσεις. Και τέλος πάντων ποιοι είστε εσείς που ετοιμάζεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να λιθοβολήσετε δυο ανθρώπους που περπατάνε χέρι χέρι στο δρόμο ή ανταλλάσουν ένα φιλί στα πεταχτά για καλημέρα; Ω μον Ντιε, πόσο άθλιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει αυτό που επιθυμεί και πόσο θλιβερός να κατηγορεί τον άλλον που το έχει. Φίλτατοι «αναμάρτητοι», πάρτε το χαμπάρι, όποιος εξοικειώνεται με τον έρωτα, εξοικειώνεται και με τον θάνατο - πάνε πακέτο αυτά τα δυο- κι αν ο έρωτας δεν είναι γλυκό μεθύσι και ανεμελιά καταλήγει σε hangover και νοητικά ξερατά... κι ο θάνατος τότε μοιάζει με μπαμπούλα που παραμονεύει στη γωνία... if you know what I mean ;-)
...
...
...
Μοναξιά μου τώρα / μοναξιά μου τίποτα... κι αν συνεχίσω με τους συνειρμούς δεν ξέρω που θα φτάσω. Είπα συνειρμούς και - οι καλύτεροι είναι αυτοί που προκύπτουν όταν περπατάω χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη - ασύνδετες - εντυπώσεις - διαπιστώσεις - να όπως τώρα. «ίδια σπαθιά βαστούνε»... μόνο τα επιφωνήματα που συνοδεύουν τον έρωτα ή/και το θάνατο να σκεφτώ, αρκεί για να ισχύει. Αμ, εκείνοι οι Ναϊτες κάποτε; φάτσα μόστρα το σπαθί, τη μια προς τα πάνω την άλλη προς τα κάτω... συμβολισμοί σου λέει. Αχ κύριε Φρόυντ πόσο δίκιο είχατε.
Μπορεί βέβαια το σπαθί να άλλαξε μορφή σήμερα αλλά όλα τα ίδια μένουν. Η κόψη λέει μετριέται σε ίππους εδώ και δεκαετίες. Μπορεί να ναι κι έτσι... (έχω μείνει τόσο πίσω... λες να με στήσουν σε λίγο σε κανένα μουσείο;) Λες αυτό να κάνει τον έρωτα πιο προσιτό ή/και τον θάνατο πιο ανώδυνο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... δεν ξέρω. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που προτιμώ την γκραν-γκινιόλ εκδοχή στο δεύτερο και την ρετρό στο πρώτο. Η χαζοχαρούμενη πλευρά, η επιδερμική, μου φαίνεται τόσο θλιβερή ώρες ώρες... πώς να πω... είναι λίγη για καταστάσεις τόσο μεγαλειώδεις.
Αναρωτιέμαι πώς κοιτούν τη ζωή τα παιδιά σήμερα. Σίγουρα όχι με τα μάτια της γενιάς μου. Η έκφρασή τους μερικές φορές είναι... Θεέ μου μοιάζουν τόσο μπερδεμένα σε όλο αυτό το fast food - living. Ξέρουν τόσα πράγματα, αλλά δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτά που νιώθουν. Θαρρείς και τα συναισθήματα είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί. Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία... δηλ. ψηλή ξανθιά άνετη «εύκολη» (?!)... Κάποτε το μότο ήταν «εύκολα ναι - πρόχειρα όχι» τώρα όλα μοιάζουν να είναι και εύκολα και πρόχειρα... συνάμα δύσκολα και απροσπέλαστα. Κι εκείνο το «ωραίον» που έλεγε ο έρμος ο Πλάτωνας είναι άγνωστη λέξη, αφού ό,τι το προσδιορίζει -απλούστατα- δεν υπάρχει πια.
Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες «δεν υπάρχουν πια άντρες» και γέλασα. Πώς δεν υπάρχουν. Αν ανοίξεις κανένα βιβλίο, αν δεις καμιά ταινία... άκου κει δεν υπάρχουν. Γιατί βρε, υπάρχουν γυναίκες; ρωτώ εγώ. Και κάπου εκεί αρχίζει μια κουβέντα, όπου ο καθείς προσπαθεί να οριοθετήσει το πλαίσιο δράσης που κάνει το κάθε φύλο να είναι αυτό που είναι, να είναι συνεπές με τον τίτλο του, να να να...και να 'χαμε να λέγαμε, κουβέντες χωρίς τέλος. Από την «έκπτωση των ηθών» περνάμε στην «σήψη του συστήματος» κάνουμε μανούβρες γυροφέρνοντας το ίδιο πάντα θέμα -τις σχέσεις- μέχρι να φτάσουμε στο ζητούμενο σημείο, τον έρωτα και το θάνατο.
Σκέφτομαι τώρα την Α. που μου έλεγε πώς νιώθει μέσα σε όλα σε αυτά, πόσο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά της, σε σχέση με τα «πρέπει» που επιβάλλει η ζωή εδώ «στο χωριό» και με την στάση των αγοριών της ηλικίας της. Με άκουγε με τόση προσοχή που... ήταν από κείνες τις φορές που νιώθω ότι έχω ευθύνη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που νιώθω ότι οφείλω να τους δώσω μια απάντηση, έστω σαν εναλλακτικό μονοπάτι σε περίπτωση που η πεπατημένη δεν φτάνει. Γιατί βλέπω την αγωνία τους να σταθούν μέσα σε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν και πόσο τελικά τους φοβίζει η ίδια η ζωή. Κι είναι τόσο δύσκολο σε μια μικρή κοινωνία που έχει τόσα στεγανά να λειτουργήσεις ως φυσιολογικός άνθρωπος. Κι ενώ όλοι γκρινιάζουν για το στενό πλαίσιο που τους δίνεται δεν κάνουν ένα τόσο δα βήμα για να το διευρύνουν. Μα τι διάολο, ποιος ορίζει αυτό το πλαίσιο αν όχι εσύ κι εγώ και όλοι μαζί; «Μην την ψάχνεις, εδώ σε κοιτάνε, θέλουν κάτι να σου πουν και δεν τολμάνε!» Αυτό να ήταν μόνο θα χειροκροτούσα. Το γαμώτο είναι ότι όποιος τολμάει πρέπει να γίνει πρωτοσέλιδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πολλές φορές προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτήν τη στάση, γιατί την καταλαβαίνω, ξέρω από που ξεκινάει και πώς τρέφεται, μα πάντα καταλήγω στο ότι... / ο έρωτας κι ο θάνατος είναι στην ίδια μοίρα... απαιτούν την ίδια αξιοπρεπή στάση, την ίδια συνέπεια... Τι ειρωνεία, να σεβόμαστε τους νεκρούς που στο φινάλε φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν και να μην σεβόμαστε τους ερωτευμένους. Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που προωθεί και στηρίζει την νεκρολαγνεία κι όχι τον έρωτα, την πηγή της χαράς, της δύναμης, την μόνη αληθινά δημιουργική κατάσταση της ψυχής. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η υποκρισία. Η νιότη θέλει άπλα για να εκφραστεί. Κανείς δεν λέει να το χωνέψει θαρρείς και δεν πέρασαν ποτέ απ' αυτό το σοκάκι. Χάσαν την νιότη και μαζί χάσαν τον έρωτα. Θαρρείς και η νιότη μετριέται σε χρόνια και σε υποχρεώσεις. Και τέλος πάντων ποιοι είστε εσείς που ετοιμάζεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να λιθοβολήσετε δυο ανθρώπους που περπατάνε χέρι χέρι στο δρόμο ή ανταλλάσουν ένα φιλί στα πεταχτά για καλημέρα; Ω μον Ντιε, πόσο άθλιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει αυτό που επιθυμεί και πόσο θλιβερός να κατηγορεί τον άλλον που το έχει. Φίλτατοι «αναμάρτητοι», πάρτε το χαμπάρι, όποιος εξοικειώνεται με τον έρωτα, εξοικειώνεται και με τον θάνατο - πάνε πακέτο αυτά τα δυο- κι αν ο έρωτας δεν είναι γλυκό μεθύσι και ανεμελιά καταλήγει σε hangover και νοητικά ξερατά... κι ο θάνατος τότε μοιάζει με μπαμπούλα που παραμονεύει στη γωνία... if you know what I mean ;-)
1.2.08
the sky's the limit
Διασχίζω το δρόμο προς την Εξοχή. Η ματιά μου φεύγει δεξιά κι αριστερά... τα μάτια μου διάπλατα... σκέφτομαι αν τελικά είχε δίκιο εκείνος ο Ηλίθιος όταν έλεγε «η ομορφιά θα νικήσει».
Ένα αυτοκίνητο κορνάρει καθώς με προσπερνάει – είμαι μάλλον στη μέση του δρόμου πάλι...
Είναι ένα σημείο στη διαδρομή που το σούρουπο μοιάζει να ανοίγει ένα παράθυρο στον ουρανό… παράξενη αίσθηση… break on through to the other side... η φωνή του Γκόραν πάντα με συγκινούσε... εδώ ένα παραπάνω. Δεν ξέρω αν υπάρχει μελωδία που να περιγράφει τόσο καλά αυτό που νιώθω όταν με ρουφάει το τοπίο κι οι σκέψεις σταματούν... απλά είμαι... οδηγώ... κι η γραμμή στην άσφαλτο χάνεται - πίσω μου η μέρα που άφησα… οι παλιοί καλοί μου φίλοι... κάποτε - μα όχι πια.
Παρόλα αυτά άλλες πόρτες ανοίγουν κι όσο τις παρατηρώ βλέπω πως… η καθημερινότητα είναι γοητευτική μέσα στην πεζότητά της... κι ας μου είναι αδιάφορες οι ζωές των άλλων... η ουσία της ύπαρξης... κι αυτή δεν μ’ απασχολεί πια. Κοιτώντας στις κορυφογραμμές τον Ήλιο να χάνεται, αναρωτιέμαι πόσο σημαντική είναι η βλακεία του καθενός μας ώστε να γίνεται θέμα συζήτησης για να περνάει η ώρα… να περνάει… να περνάει η ζωή... και χιλιάδες δύσεις - σκιρτήματα φύλλων που δεν τα έχουμε δει ποτέ.
Η ασημαντότητά μου σου χαρίζει κι αυτήν τη δύση - τα αστέρια πέφτουν τόσο γρήγορα, δεν προφταίνω να τα πιάσω...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
