the sky's the limit

Διασχίζω το δρόμο προς την Εξοχή. Η ματιά μου φεύγει δεξιά κι αριστερά... τα μάτια μου διάπλατα... σκέφτομαι αν τελικά είχε δίκιο εκείνος ο Ηλίθιος όταν έλεγε «η ομορφιά θα νικήσει».
Ένα αυτοκίνητο κορνάρει καθώς με προσπερνάει – είμαι μάλλον στη μέση του δρόμου πάλι...
Είναι ένα σημείο στη διαδρομή που το σούρουπο μοιάζει να ανοίγει ένα παράθυρο στον ουρανό… παράξενη αίσθηση… break on through to the other side... η φωνή του Γκόραν πάντα με συγκινούσε... εδώ ένα παραπάνω. Δεν ξέρω αν υπάρχει μελωδία που να περιγράφει τόσο καλά αυτό που νιώθω όταν με ρουφάει το τοπίο κι οι σκέψεις σταματούν... απλά είμαι... οδηγώ... κι η γραμμή στην άσφαλτο χάνεται - πίσω μου η μέρα που άφησα… οι παλιοί καλοί μου φίλοι... κάποτε - μα όχι πια.
Παρόλα αυτά άλλες πόρτες ανοίγουν κι όσο τις παρατηρώ βλέπω πως… η καθημερινότητα είναι γοητευτική μέσα στην πεζότητά της... κι ας μου είναι αδιάφορες οι ζωές των άλλων... η ουσία της ύπαρξης... κι αυτή δεν μ’ απασχολεί πια. Κοιτώντας στις κορυφογραμμές τον Ήλιο να χάνεται, αναρωτιέμαι πόσο σημαντική είναι η βλακεία του καθενός μας ώστε να γίνεται θέμα συζήτησης για να περνάει η ώρα… να περνάει… να περνάει η ζωή... και χιλιάδες δύσεις - σκιρτήματα φύλλων που δεν τα έχουμε δει ποτέ.

Η ασημαντότητά μου σου χαρίζει κι αυτήν τη δύση - τα αστέρια πέφτουν τόσο γρήγορα, δεν προφταίνω να τα πιάσω...