«καλό Παράδεισο...»

Είναι παράξενη η αίσθηση να αποχαιρετάς για πάντα κάποιον που αγαπάς πολύ. Μοιάζει με ταινία που κόβεται απότομα... κι όσοι μετέχουν σ' αυτήν μοιάζουν σαν να μην υπάρχουν - μόνο εσύ κι αυτός που φεύγει. Ακόμα πιο παράξενη η αίσθηση όταν η δέηση γίνεται στο όνομά σου και πλησιάζεις για να δώσεις τον τελευταίο ασπασμό σε ένα άλλο εγώ, του οποίου κομμάτι είσαι κι εσύ, κι εκεί που ψιθυρίζεις καλό ταξίδι, μοιάζει να αποχαιρετάς για πάντα εσένα... ή ό,τι μέχρι τώρα σε καθόριζε σε σχέση με το πρόσωπο που φεύγει.
...... θεέ μου όλα γίνονται τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία - μόλις πέσει το κρασί κι η πρώτη χούφτα χώμα, ξέρεις πως εκεί τελειώνουν όλα, αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον ξαναδείς... ποτέ των ποτών... το απόλυτο τίποτα... Σκεφτόμουν που μου 'δειχνε τις παλάμες της, «γίναν ίδιες, άλλο τι να ζήσω;»... ένιωσα τότε όλη τη φιλοσοφία των μεγάλων και τρανών να περνάει σε μια λεζάντα από μπροστά μου -

καλό ταξίδι...




υγ- βλέπω τώρα την προηγούμενη ανάρτηση και λέω... θεέ μου τι ειρωνεία...