Για μια ακόμη φορά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Νικολαϊδη και στον μοναδικό τρόπο που είχε να φτιάχνει ταινίες με ουσία. The Zero Years λοιπόν κι ας άργησα πολύ να το δω... όλα τελικά έχουν το χρόνο τους.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα πώς να αντιδράσω - μ' έπιασε ένα νευρικό γέλιο... και καθώς οι εικόνες μπλέκονταν η μια μέσα στην άλλη... μέσα σε σκέψεις... ένιωθα πως λέξεις όπως σκληρή ή σοκαριστική σε αυτήν την περίπτωση είναι σαν το πάτημα της γάτας. Δεν ξέρω αν η αηδία και η φρίκη είναι κάπως έτσι όταν φοράνε τα καλά τους... αν η παράνοια και η απόγνωση μπορούν να ισορροπήσουν σε θανατηφόρες γόβες μα... εκεί που νόμιζα ότι κάπου στο διπλανό δωμάτιο κρασάρει ο εγκέφαλος του Johnny Mnemonic... όλα γίναν άχρονα. Σκέφτομαι... καθώς οι 4 γυναίκες ετοιμάζονται να αποδράσουν, να βρεθούν στη θάλασσα των ονείρων τους, πόσο υπερβατικά όμορφες είναι, ακόμα και μέσα στην πιο άθλια «φυλακή». Κι ύστερα πάλι... οι σκέψεις μπλέκονται σαν εικόνα με αμέτρητα layers...
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και την βρήκα πικρή και... την ξέρασα. Ναι, έτσι ακριβώς, εκλεκτοί μου πελάτες...
