Προ ημερών μου τηλεφώνησε φίλος εκλεκτός και ήταν τυχερός που απάντησα μιας και έχω κατεβάσει τα ρολά και οι επικοινωνίες μου μειώθηκαν στις απολύτως αναγκαίες... θεώρησα πιο δημιουργικό να συνομιλήσω με τον "άγνωστο αριθμό" παρά να σπαταλήσω έστω κι ένα λεπτό με τα νούμερα που γνωρίζω (κυριολεκτώ στο "νούμερα") κι αυτό ήταν το φλας της ημέρας...
Ο εκλεκτός φίλος μου απείγγειλε μερικά από τα καινούρια και ανέκδοτα ακόμη ποιήματά του. Ένιωσα πως μου κάνει μεγάλη τιμή και τρόπον τινά, μεταξύ χαράς και έκπληξης, αποσβολώθηκα... κοίτα να δεις είπα μεσα μου, ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν έχω μοιραστεί απολύτως τίποτα, μου χαρίζει ένα τόσο όμορφο δώρο, μου εμπιστεύεται ένα κομμάτι του ...
Τα ποιήματα του Γ. ήταν σαν θεόσταλτα... οι λέξεις που έφταναν στ΄αυτιά μου ήταν σαν μηνύματα που απευθύνονταν σ' εμένα για να καταλάβω κάτι, σαν απαντήσεις που περίμενα μέρες τώρα για να ξεμπλοκάρω για να βρω την άκρη του νήματος που θα με βγάλει από το σκοτεινό λαβύρινθο. Δεν ήξερα πως να τον ευχαριστήσω... Δεν θυμάμαι πόσες φορές είπα "σ' ευχαριστώ"...
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες αν υπάρχει στ' αλήθεια αυτός ο φίλος... και την ίδια ερώτηση έχω όταν κάποια πράγματα που συμβαίνουν μ' αφήνουν παγωτό, αναρωτιέμαι αν συμβαίνουν σίγουρα ή αν συμβαίνουν μόνο για να τα εισπράξω εγώ...
skip to main |
skip to sidebar
