Τα λουλούδια στα λουλούδια

"Τα λουλούδια στα λουλούδια" είπε και μου έδωσε μερικά τριαντάφυλλα για μένα και τη φίλη μου. "Αυτά είναι για σας τα κορίτσια, τι να τα κάνω εγώ πια..."

Όταν έχασε την γυναίκα του από καρκίνο, χάρισε σε καρκινοπαθείς ό,τι απόμεινε δικό της (από τσιρότα μέχρι περούκες) και για πολύ καιρό ήταν άφαντος.

Ένα πρωί τον πέτυχα να ψήνει μελιτζάνες στα κάρβουνα και να τις καθαρίζει τόσο τακτικά που θα τον ζήλευε και η πιο καλή νοικοκυρά. Μου έδωσε να τις δοκιμάσω, μήπως δεν τις έψησε καλά, με ρώτησε πως είμαι, με συμβούλευσε σαν μπαμπάς, και μου μίλησε για τη ζωή και πώς εκείνος την έχει φιλοσοφήσει. Ο κύριος Γιάννης είναι από τους λίγους ανθρώπους που απολαμβάνω να ακούω… έχει τόσες ιστορίες να διηγηθεί που γράφω τόμους ολόκληρους. Όταν ήταν νέος δούλευε σε έναν βιβλιοδέτη (πρώτη έκπληξη που θα έχω τέτοιο γείτονα), αργότερα ξεκίνησε να σχεδιάζει παπούτσια (δεύτερη έκπληξη), έφτιαξε μια μικρή βιοτεχνία και σύντομα πουλούσε τα σχέδια και σε άλλους. "Τα παπούτσια είναι μεγάλη υπόθεση, ειδικά για τις γυναίκες" μου είχε πει τότε κι αναρωτιόμουν από που εμφανίστηκε, από ποιον πλανήτη. Ένας άνθρωπος που άλλαξε αρκετές δουλειές, πολυτάλαντος, ανήσυχος, που προσαρμοζόταν συνεχώς στα νέα δεδομένα της εποχής με εξαιρετική ευκολία. Αυτό έκανε και τώρα. "Η ζωή συνεχίζεται, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά."

Η κυρία Τ. "έφυγε" όταν έλειπα, τα στόρια κατεβασμένα για μήνες με στεναχωρούσαν, η κληματαριά τους κόντευε να μπει στο γραφείο μου…  Ήταν τόσο ταιριαστό ζευγάρι, τους το είχα πει όταν πρωτογνωριστήκαμε. "Ναι... αλλά μερικές φορές μαλώνουμε κιόλας, όλα τα ζευγάρια μαλώνουν να το θυμάσαι αυτό… την ακους που φωνάζει από μέσα;" έλεγε και γελούσε κι ύστερα εκείνη ερχόταν έξω να μου δώσει ντοματίνια τσέρυ και τον μάλωνε "άσε βρε το παιδί να πάει να δουλέψει, έπιασες το κουβεντολόι!"

Ήταν ευχάριστο να τους ακούω να ξεφορτώνουν τα πράγματα από το αυτοκίνητο ~πάρε εσύ αυτά, δώσε αυτά σε μένα~ ήξερα ότι για τις επόμενες μέρες θα έχει εκείνη τη γλυκειά φασαρία στην αυλή. Τώρα ο κύριος Γιάννης έρχεται αθόρυβα, κι εξίσου αθόρυβα φεύγει, δεν έχει να κατεβάσει και πολλά πράγματα από το αυτοκίνητο, αλλά χαίρομαι που μετά από καιρό τον βλέπω ξανά κεφάτο να φροντίζει τον κήπο... αυτό μου δίνει θάρρος. Ναι, όντως η ζωή συνεχίζεται, κι αν έχεις υπομονή και δύναμη, τότε η συνέχεια μπορεί να σε αποζημιώσει…

Άπλωσα το χέρι μου να πάρω τα τριαντάφυλλα και με μάλωσε που δεν μάζεψα κεράσια όσο έλειπε. "Να μην ντρέπεσαι, η πόρτα βλέπεις που είναι... και να ξέρεις ότι ακόμα κι αν εγώ δεν σου έδινα κεράσια, τα δικαιούσαι από το νόμο!" είπε και πήγε να φτιάξει καφέ σ' έναν φίλο του που ήρθε να τον δει.

«Θάνατος στη λογική του καριόλη»

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010

Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.
Στη λογική του καριόλη. Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Τούτος ο άσωτος ο greek ποιόν έχει πατέρα για να τον συγχωρέσει;
Ο ίδιος ο πατέρας του ήτανε μπερμπάντης κι άχρηστος οπότε ο γκρίκ πήρε το στιλ του.
Παρ΄τον έναν, χτύπα τον άλλον.
Όμως ας μη τα μηδενίζουμε όλα.
Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του.Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει.Κι έγινε μάζα.Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. Απο βαθειά εκδίκηση. Γιατί μικρός ήταν φτωχός.Και τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: «το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ,ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». «Μάλιστα αφεντικό» ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. Σεφέρης: βραβείο. Θοδωράκης: βραβείο. Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος. 

Αναρτήθηκε από Manolis Rasoulis στις 8:08 μ.μ.


------------
Από το blog του αγαπημένου Μανώλη Ρασούλη  ~ λείπεις φίλε…