Θυμάσαι πως ήταν η πρώτη σου μέρα στο σχολείο; Θυμάσαι πως είναι πριν από κάθε σημαντική συνάντηση; Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ σήμερα, καθώς τελείωνα, μετά από μια ζόρικη ανάβαση, την τελευταία ανηφοριά προς τον Προφήτη Ηλία. Για άλλους ασήμαντο αλλά για μένα ένα παιδικό μου όνειρο που γινόταν πραγματικότητα… Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις… είναι σαν να κοιτάς σε μια βιτρίνα το αγαπημένο σου γλυκό και να μην έχεις λεφτά να το αγοράσεις. Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ τόσα χρόνια κοιτώντας τις κορφές των βουνών γύρω μου… από όλες πιο πολύ αυτήν αγαπώ και σ αυτήν ήθελα να ανέβω. Πόσες φορές δεν έστρεψα το βλέμμα μου εκεί ψηλά, πόσες φορές δεν μιλούσα με τον Προφήτη και του είπα "θα 'ρθω μια μέρα…".
Και η μέρα ήρθε και βρέθηκα εκεί πάνω, χάρη στον οδηγό και συνοδοιπόρο μου Δ., με όλο το χωριό να απλώνεται στα πόδια μου... και δυο γεράκια να μας καλωσορίζουν. Κι όπως όλα τα όνειρα πρέπει να έχουν κινηματογραφική πλοκή (τα δικά μου τουλάχιστον), έτσι κι αυτό ήταν με κάθε λεπτομέρεια σκηνοθετημένο μέσα μου… δεν υπολόγισα φυσικά την πραγματικότητα, ως συνήθως, αλλά καμιά φορά η πραγματικότητα ακολουθεί τις επιταγές μου κι όλα γίνονται όπως θέλει το δικό μου όνειρο.
Είχα, που λες, πάρει μαζί μου κεριά, θυμίαμα, λίγο ελαιόλαδο από τον ελαιώνα μας να ανάψω το καντήλι, κάτι "δώρα" για τον Προφήτη (μην πάω με άδεια χέρια, μετά από τόσα χρόνια) και μερικά στικάκια ινδικά που κάνω punja να κανακέψω τα καλά πνεύματα. Ο Δ. με είδε να πηγαίνω προς το εξωκκλήσι και μου φώναξε "άδικα πας είναι πάντα κλειστό!" Δεν έδωσα σημασία, ήμουν σαν κουρδισμένο, συνέχισα να ξεφορτώνω σακίδιο, φωτογραφικές, μπατόν, να βγάζω γυαλιά, καπέλο… ήθελα να μπω με ευπρέπεια στο ξωκκλήσι, ήταν τέτοια η συγκίνησή μου… "δεν είναι ανοιχτό"… έλα όμως που εγώ είδα το κλειδί στην πόρτα!!! Χαμογελούσα γιατί στο δικό μου σενάριο η πόρτα θα ήταν ανοιχτή κι εγώ θα έμπαινα μέσα (δεν ήξερα πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν και θα καθόμουν λίγο εκεί στη σιωπή… ένα μικρό πετειναράκι (μπρελόκ) κρεμόταν από το κλειδί, το είπα στο Δ. και δεν το πίστευε, κι έτσι απλά ξεκλείδωσα και μπήκα!Δάκρυα χαράς και συγκίνησης άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου καθώς φιλούσα την εικόνα Του. Να 'μαι λοιπόν Προφήτη Ηλία μου! θεέ Απόλλωνα! αγαπημένε Φύλακα του Ανίκητου Ήλιου! Έκλαιγα σαν παιδάκι και δεν το πίστευα ότι κατάφερα τελικά να ανέβω σε τούτο το μέρος που ήταν τόσο κοντά μα τόσο μακρυά μου όλα αυτά τα χρόνια… τα μάτια μου γέμισαν Φως, εκείνο το γλυκό απογευματινό Φως, το γεμάτο, που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει, ένα Φως χρυσαφένιο, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη, το κοιτούσα που κάλυπτε τους τοίχους και φώτιζε τις εικόνες γύρω μου.
Άναψα τα κεριά μου, το θυμίαμα μοσχοβόλησε, το καντήλι έλαμψε, έμεινα λίγο μαζί Του να νιώσω την παρουσία Του… να Του κάνω λίγη παρέα… βλέπεις εκεί στα κορφοβούνια δεν πατάει ψυχή, μόνο κάτι τρελοί σαν εμάς… του άφησα λίγα ηλιόσπορα (πώς μου 'ρθε κι αυτό πάλι ε; σκέφτηκα πως θα Του αρέσουν, αφού κουβαλάει το άρμα του Ήλιου κάθε μέρα), είχα και δυο πλατανόμηλα που τα αγαπούσα πολύ γιατί μύριζαν θάλασσα, τα άφησα κι αυτά, κι ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου μην σβήσουν τα κεριά και βγήκα να κάτσω έξω.
Η θέα ήταν κάτι παραπάνω από μαγική… Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, που να πρωτοσταθώ, ήθελα να τα δω όλα… Ανέβηκα στο παρατηρητήριο, να σταθώ ακόμα πιο ψηλά... (top of the world ma!)... ένα ζευγάρι αρβύλες σφηνωμένες στα ξύλα, ένα κόκκινο μπλουζάκι πυροσβέστη δεμένο στην καρέκλα, κι ένα μπουκάλι νερό. Μόνο εγώ και το βουνό που λένε… τι απίστευτες συζητήσεις να κάνει άραγε αυτός που κάθεται εκεί; Κι η καρέκλα στραμμένη στη δύση… Κατέβηκα, έκατσα σε ένα πέτρινο "σκαμπώ" (από κείνα τα παλιά τα ωραία) , ο Δ. καθόταν κάτω και κάπνιζε, αγναντεύαμε σιωπηλοί τα βουνά και το χωριό κάτω απ' τα πόδια μας. Συνήθως βγάζω πολλές φωτογραφίες όπου πάω, αλλά αυτή η φάση δεν σήκωνε πολλές, έβγαλα μερικές έτσι για να θυμάμαι… γιατί ολοένα και ξεχνάω ή μερικές φορές η μνήμη μου παίζει κάτι τρελά παιχνίδια και αμφιβάλλω αν έκανα όντως κάτι ή το είδα στον ύπνο μου… ναι αυτό το έκανα, ιδού και η φωτό… κι ύστερα έκατσα να δω με όλα τα μάτια, να αφουγκραστώ το Βουνό, να συνειδητοποιήσω ότι όντως ήμουν εκεί, να νιώσω το σώμα μου να ακουμπάει πάνω στην πέτρα… Ένιωσα απέραντη Ευγνωμοσύνη… για όλα αυτά που με οδήγησαν εκεί, κι είχα την τύχη και την ευλογία να τα βλέπω...
Στρέφοντας το κεφάλι συνειδητοποίησα ότι το ξωκκλήσι απ' όπου μόλις βγήκα ήταν το καινούριο, καθώς το παλιό βρισκόταν ακριβώς πίσω μου. Στην προσπάθεια να χωρέσω όλες τις εικόνες στα μάτια μου, δεν το είδα καν ανεβαίνοντας, θαρρείς και ήταν αόρατο (παίζει να ήταν όντως εδώ που τα λέμε...), ήταν τόσο παλιό, οι εικόνες ήταν καμμένες από τα καντήλια, και τον καιρό… είχε πολλά καντήλια, ένα μάλιστα είχε κι έτοιμο φυτίλι, ένα άσπρο, θαρρείς και κάποιος το έβαλε για να το ανάψω εγώ… ο Δ. μου είπε ξανά ότι δεν περίμενε να είναι ανοιχτό το ξωκκλήσι κάτω και του έκανε εντύπωση που είχε το κλειδί επάνω, "πρώτη φορά συμβαίνει αυτό" είπε κι εγώ γέλασα λέγοντας ότι δεν είμαι τυχαίο άτομο, έτσι για να δώσω και λίγο μυστήριο στο σενάριο... κι ύστερα του "αποκάλυψα" ότι προσευχόμουν χρόνια να ανέβω και το ήξερε ο Προφήτης αυτό, δεν θα μπορούσε λοιπόν η πόρτα να είναι κλειστή… άναψα ένα σπίρτο και πήγα να ανάψω το φυτίλι που με περίμενε αλλά ο αέρας το έσβηνε, άναψα άλλο ένα αλλά δεν κατάφερα τίποτα, φύσαγε πολύ… ζήτησα αναπτήρα από τον Δ. και το άναψα τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες γιατί ο αέρας ήταν αλλοπρόσαλλος... είχα κι ένα ακόμα στικάκι το άναψα κι αυτό, μοσχοβόλησε ο τόπος… όχι πως δεν μοσχοβολάει από μόνος του, αλλά να, ένα αφιέρωμα στον Προφήτη που μας προσέχει από ψηλά, έτσι να αγαλλιάσει το πνεύμα του…
Καθίσαμε λίγο ακόμα να ξαποστάσουμε, ένα φρούτο, λίγη σοκολάτα, νερό, λίγη κουβέντα κι ο Ήλιος άρχισε να δύει. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής… κατηφορίζαμε με γοργό ρυθμό, η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη. Το σκοτάδι μας βρήκε κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο, κι όταν πια φτάσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, ήταν ήδη νύχτα. Ένιωθα σαν να ξαναβαφτίστηκα, απίστευτη δύναμη (Δύναμη ρε!) και ακόμα κι όταν έφτασα στο αμάξι και καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλον, και τον ευχαριστούσα για τρίτη ή τεταρτη φορά (ήταν τόσο σημαντικό για μένα αυτό το προσκύνημα), ακόμα και τότε δεν πίστευα ότι ένα παιδικό μου όνειρο μόλις πραγματοποιήθηκε… Ένας κόμπος στεκόταν στο λαιμό μου, γελούσα καθώς έβαζα το κλειδί στη μίζα, και καθώς έβαζα μπρος φώναξα: Nαι! Το 'κανα! …
Τα όνειρα πραγματοποιούνται, ακόμα κι αν καθυστερήσουν αιώνες… αρκεί να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όλα γίνονται τη σωστή στιγμή… όταν λοιπόν έρχεται αυτή η στιγμή, κοίτα να είσαι παρών…
Και η μέρα ήρθε και βρέθηκα εκεί πάνω, χάρη στον οδηγό και συνοδοιπόρο μου Δ., με όλο το χωριό να απλώνεται στα πόδια μου... και δυο γεράκια να μας καλωσορίζουν. Κι όπως όλα τα όνειρα πρέπει να έχουν κινηματογραφική πλοκή (τα δικά μου τουλάχιστον), έτσι κι αυτό ήταν με κάθε λεπτομέρεια σκηνοθετημένο μέσα μου… δεν υπολόγισα φυσικά την πραγματικότητα, ως συνήθως, αλλά καμιά φορά η πραγματικότητα ακολουθεί τις επιταγές μου κι όλα γίνονται όπως θέλει το δικό μου όνειρο.
Είχα, που λες, πάρει μαζί μου κεριά, θυμίαμα, λίγο ελαιόλαδο από τον ελαιώνα μας να ανάψω το καντήλι, κάτι "δώρα" για τον Προφήτη (μην πάω με άδεια χέρια, μετά από τόσα χρόνια) και μερικά στικάκια ινδικά που κάνω punja να κανακέψω τα καλά πνεύματα. Ο Δ. με είδε να πηγαίνω προς το εξωκκλήσι και μου φώναξε "άδικα πας είναι πάντα κλειστό!" Δεν έδωσα σημασία, ήμουν σαν κουρδισμένο, συνέχισα να ξεφορτώνω σακίδιο, φωτογραφικές, μπατόν, να βγάζω γυαλιά, καπέλο… ήθελα να μπω με ευπρέπεια στο ξωκκλήσι, ήταν τέτοια η συγκίνησή μου… "δεν είναι ανοιχτό"… έλα όμως που εγώ είδα το κλειδί στην πόρτα!!! Χαμογελούσα γιατί στο δικό μου σενάριο η πόρτα θα ήταν ανοιχτή κι εγώ θα έμπαινα μέσα (δεν ήξερα πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν και θα καθόμουν λίγο εκεί στη σιωπή… ένα μικρό πετειναράκι (μπρελόκ) κρεμόταν από το κλειδί, το είπα στο Δ. και δεν το πίστευε, κι έτσι απλά ξεκλείδωσα και μπήκα!Δάκρυα χαράς και συγκίνησης άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου καθώς φιλούσα την εικόνα Του. Να 'μαι λοιπόν Προφήτη Ηλία μου! θεέ Απόλλωνα! αγαπημένε Φύλακα του Ανίκητου Ήλιου! Έκλαιγα σαν παιδάκι και δεν το πίστευα ότι κατάφερα τελικά να ανέβω σε τούτο το μέρος που ήταν τόσο κοντά μα τόσο μακρυά μου όλα αυτά τα χρόνια… τα μάτια μου γέμισαν Φως, εκείνο το γλυκό απογευματινό Φως, το γεμάτο, που μόνο στην Ελλάδα υπάρχει, ένα Φως χρυσαφένιο, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη, το κοιτούσα που κάλυπτε τους τοίχους και φώτιζε τις εικόνες γύρω μου.
Άναψα τα κεριά μου, το θυμίαμα μοσχοβόλησε, το καντήλι έλαμψε, έμεινα λίγο μαζί Του να νιώσω την παρουσία Του… να Του κάνω λίγη παρέα… βλέπεις εκεί στα κορφοβούνια δεν πατάει ψυχή, μόνο κάτι τρελοί σαν εμάς… του άφησα λίγα ηλιόσπορα (πώς μου 'ρθε κι αυτό πάλι ε; σκέφτηκα πως θα Του αρέσουν, αφού κουβαλάει το άρμα του Ήλιου κάθε μέρα), είχα και δυο πλατανόμηλα που τα αγαπούσα πολύ γιατί μύριζαν θάλασσα, τα άφησα κι αυτά, κι ύστερα έκλεισα την πόρτα πίσω μου μην σβήσουν τα κεριά και βγήκα να κάτσω έξω.
Η θέα ήταν κάτι παραπάνω από μαγική… Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, που να πρωτοσταθώ, ήθελα να τα δω όλα… Ανέβηκα στο παρατηρητήριο, να σταθώ ακόμα πιο ψηλά... (top of the world ma!)... ένα ζευγάρι αρβύλες σφηνωμένες στα ξύλα, ένα κόκκινο μπλουζάκι πυροσβέστη δεμένο στην καρέκλα, κι ένα μπουκάλι νερό. Μόνο εγώ και το βουνό που λένε… τι απίστευτες συζητήσεις να κάνει άραγε αυτός που κάθεται εκεί; Κι η καρέκλα στραμμένη στη δύση… Κατέβηκα, έκατσα σε ένα πέτρινο "σκαμπώ" (από κείνα τα παλιά τα ωραία) , ο Δ. καθόταν κάτω και κάπνιζε, αγναντεύαμε σιωπηλοί τα βουνά και το χωριό κάτω απ' τα πόδια μας. Συνήθως βγάζω πολλές φωτογραφίες όπου πάω, αλλά αυτή η φάση δεν σήκωνε πολλές, έβγαλα μερικές έτσι για να θυμάμαι… γιατί ολοένα και ξεχνάω ή μερικές φορές η μνήμη μου παίζει κάτι τρελά παιχνίδια και αμφιβάλλω αν έκανα όντως κάτι ή το είδα στον ύπνο μου… ναι αυτό το έκανα, ιδού και η φωτό… κι ύστερα έκατσα να δω με όλα τα μάτια, να αφουγκραστώ το Βουνό, να συνειδητοποιήσω ότι όντως ήμουν εκεί, να νιώσω το σώμα μου να ακουμπάει πάνω στην πέτρα… Ένιωσα απέραντη Ευγνωμοσύνη… για όλα αυτά που με οδήγησαν εκεί, κι είχα την τύχη και την ευλογία να τα βλέπω...
Στρέφοντας το κεφάλι συνειδητοποίησα ότι το ξωκκλήσι απ' όπου μόλις βγήκα ήταν το καινούριο, καθώς το παλιό βρισκόταν ακριβώς πίσω μου. Στην προσπάθεια να χωρέσω όλες τις εικόνες στα μάτια μου, δεν το είδα καν ανεβαίνοντας, θαρρείς και ήταν αόρατο (παίζει να ήταν όντως εδώ που τα λέμε...), ήταν τόσο παλιό, οι εικόνες ήταν καμμένες από τα καντήλια, και τον καιρό… είχε πολλά καντήλια, ένα μάλιστα είχε κι έτοιμο φυτίλι, ένα άσπρο, θαρρείς και κάποιος το έβαλε για να το ανάψω εγώ… ο Δ. μου είπε ξανά ότι δεν περίμενε να είναι ανοιχτό το ξωκκλήσι κάτω και του έκανε εντύπωση που είχε το κλειδί επάνω, "πρώτη φορά συμβαίνει αυτό" είπε κι εγώ γέλασα λέγοντας ότι δεν είμαι τυχαίο άτομο, έτσι για να δώσω και λίγο μυστήριο στο σενάριο... κι ύστερα του "αποκάλυψα" ότι προσευχόμουν χρόνια να ανέβω και το ήξερε ο Προφήτης αυτό, δεν θα μπορούσε λοιπόν η πόρτα να είναι κλειστή… άναψα ένα σπίρτο και πήγα να ανάψω το φυτίλι που με περίμενε αλλά ο αέρας το έσβηνε, άναψα άλλο ένα αλλά δεν κατάφερα τίποτα, φύσαγε πολύ… ζήτησα αναπτήρα από τον Δ. και το άναψα τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες γιατί ο αέρας ήταν αλλοπρόσαλλος... είχα κι ένα ακόμα στικάκι το άναψα κι αυτό, μοσχοβόλησε ο τόπος… όχι πως δεν μοσχοβολάει από μόνος του, αλλά να, ένα αφιέρωμα στον Προφήτη που μας προσέχει από ψηλά, έτσι να αγαλλιάσει το πνεύμα του…
Καθίσαμε λίγο ακόμα να ξαποστάσουμε, ένα φρούτο, λίγη σοκολάτα, νερό, λίγη κουβέντα κι ο Ήλιος άρχισε να δύει. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής… κατηφορίζαμε με γοργό ρυθμό, η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη. Το σκοτάδι μας βρήκε κάπου στον Άγιο Κωνσταντίνο, κι όταν πια φτάσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, ήταν ήδη νύχτα. Ένιωθα σαν να ξαναβαφτίστηκα, απίστευτη δύναμη (Δύναμη ρε!) και ακόμα κι όταν έφτασα στο αμάξι και καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλον, και τον ευχαριστούσα για τρίτη ή τεταρτη φορά (ήταν τόσο σημαντικό για μένα αυτό το προσκύνημα), ακόμα και τότε δεν πίστευα ότι ένα παιδικό μου όνειρο μόλις πραγματοποιήθηκε… Ένας κόμπος στεκόταν στο λαιμό μου, γελούσα καθώς έβαζα το κλειδί στη μίζα, και καθώς έβαζα μπρος φώναξα: Nαι! Το 'κανα! …
Τα όνειρα πραγματοποιούνται, ακόμα κι αν καθυστερήσουν αιώνες… αρκεί να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Όλα γίνονται τη σωστή στιγμή… όταν λοιπόν έρχεται αυτή η στιγμή, κοίτα να είσαι παρών…
