αυτά και άλλα πολλά...

Μέρες έρχονται και φεύγουν... μέρες παράξενες, μέρες γλυκές, μέρες που πονάνε, μέρες που έστειλα στον αγύριστο, μέρες που αγάπησα περισσότερο (εμένα, τους άλλους, το Θεό), μέρες που κόλλησαν θαρρείς και δεν λένε να προχωρήσουν αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο το ημερολόγιο τρέχει, οι σελίδες εξανεμίζονται... μύρισε άνοιξη και το κατάλαβα μόλις προχτές επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από μια ακόμα κοπιαστική μέρα _
Ρε γαμώτο σκέφτηκα, τα νυχτοπούλια κελαηδάνε, μοσχοβολάει παντού κι εσύ... που στο καλό αρμενίζεις, που έχεις χαθεί, σε ποιες σκέψεις, σε ποιους λαβύρινθους τριγυρνάς πάλι;
Μέσα σε όλο αυτό το χαρμάνι των dejavu, της καθημερινής μικροψυχίας κάποιων, της γκρίνιας και της μιζέριας, με κείνη τη γαμημένη μύγα να συνεχίζει να κολυμπάει τόσο επιδεικτικά και πρόστυχα στην σούπα μου, τραβάω μια γραμμή και βάζω από κάτω όλα εκείνα που συμβαίνουν και που έχουν μεγάλη σημασία για την δική μου ύπαρξη και λέω, ναι ρε φίλε, κάτι γίνεται...
Απόλαυσα «το παραμύθι της μουσικής», την γλυκειά φωνή της Βασιλικής Νευροκοπλή και τη μουσική του Κυριάκου Καλαϊτζίδη που με ταξίδεψε σε μέρη αγαπημένα... είδα κουκλοθέατρο, είδα το «λιωμένο βούτυρο»... και δεν το πίστευα ότι επιτέλους είδα μια παράσταση στα μέτρα μου_
και περιμένω κι άλλα κι άλλα κι άλλα... είναι ανάγκη να υπάρξουν κι άλλα... ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ! Μόνο η τέχνη μπορεί να δώσει δύναμη, να αντισταθεί στη ψυχική μιζέρια... η τέχνη και ο Θεός... ο Θεός που ο καθένας κουβαλάει μέσα του.

υγ- Κοιτώντας το ημερολόγιό μου, συνειδητοποιώ πόσο καιρό έχω να αφήσω πάνω του έστω και μιαν αράδα... ναι είναι πολύς καιρός το ξέρω. Είναι φορές που η σιωπή είναι προτιμότερη, ακόμα και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Τα' χουμε πει τόσες φορές μεταξύ μας (εγώ και ο Εαυτός) που νομοτελειακά φτάσαμε εκεί όπου όλα θαρρείς έχουν λεχθεί και η σιωπή είναι το μόνο αληθινά δημιουργικό μονοπάτι...
[And the radio plays > Solo Piano > David Glass, Red Horizon]