"don't judge a book by it's cover"

Αυτό λέει μια παλιά παροιμία..

Είναι εύκολο να κρίνεις τους άλλους αραχτός στην καφετέρια με τη φραπεδιά στο χέρι μα όταν μπαίνεις στο χορό βλέπεις τι εστί βερύκοκο. Κάποτε στην Αμερική οι "κίτρινοι" ήταν απειλή κι ο μόνος τρόπος ίσως για να απομονωθούν ήταν να θεωρηθούν εξωγήινοι.. το ίδιο και οι "κόκκινοι", οι "μαύροι", οι "κομμουνιστές", οι ομοφυλόφιλοι, οι αλλόθρησκοι... και μια σειρά άλλων διαφορετικών (όπως λέμε "βαρβάρων").. κι ο χορός καλά κρατεί.. κι αυτή η αμερικανιά -μαζί με τόσες άλλες- απλώθηκε σαν ανεξέλεγκτο virus σε πόλεις και χωριά.. και φτάσαμε εδώ στην άκρη του πουθενά να έχουμε τις ίδιες αγωνίες με τον κάθε προτεστάντη που νομίζει ότι οι Έλληνες είναι μια φυλή κάπου στην Αφρική που προσκυνάνε ακόμα είδωλα.. αλλά παρόλα αυτά είναι "σατανιστές-ναρκομανείς-και-αδερφές"! Το τρίπτυχο της βλακείας... που δεν έχει ούτε χρώμα ούτε φυλή ούτε οικονομικό status - είναι unisex και διαχρονική. Σκέψου δηλαδή να 'σαι και αγρότης ή τσομπάνης αντί για δημόσιος υπάλληλος.. καταντάει σκάνδαλο!!

Εγώ πάντως παιδιά, κάνω ό,τι μπορώ.. έμαθα και τον Βέρτη τώρα, ποιος με πιάνει.. όχι για να μη λέτε ότι οι εξωγήινοι ακούνε μόνο Verdi... οι "αμόρφωτοι-ακούλτουροι-και-άξεστοι"...!

Ταπεινά δικό σας
Alliensis

"τίποτα"

δε-κα-πε-νταύ-γου-στος

Νευροκόπι > Λειβαδάκι > Παγονέρι > Νευροκόπι > ...... BBQ

Γελάς... αλλά οι Πύλες κλείνουν.. ίσα που προλαβαίνεις να κάνεις καμιά βουτιά.. τόσες εικόνες μπερδεμένες στα μάτια μου, τόσες σκέψεις.. κι εκείνη η γλυκειά θλίψη που ακολουθεί τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού.. για πράγματα που δεν κατάφερα να κάνω.. όλα θαρρείς μισοτελειωμένα όλα σε αναμονή.. σαν χαλί που αποζητά την τελειότητά του μέσα από το ένα και μοναδικό λάθος που φωλιάζει κάπου μέσα στις ίνες του.
Είναι στιγμές που θα θελα να μαι έντομο ζώο ένα σύννεφο στον ουρανό.. κάτι.. διάολε, δεν αντέχεται η ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.. με όλα τούτα τα θέλω και τα κλωθογυρίσματα και τις παλίρροιες των συναισθημάτων.

Στάθηκα λίγο κάτω από την σκιά του Άρχοντα Μιχαήλ.. που βγάζει το δαίμονα απ' το στόμα του Ανθρώπου για να τον λυτρώσει από το θεριό που κουβαλάει μέσα του... μέσα μου. Ένιωσα την ασημαντότητα μου να χτυπάει στις φλέβες. Όσες εικόνες και να φιλήσω όσες φορές κι αν υποκλιθώ στο μεγαλείο της αγιοσύνης δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ένα μηδενικό που κολυμπάει άτσαλα μέσα στο άπειρο προσπαθώντας να πιάσει έστω την ουρά του Χάους που σκάει σαν βεγγαλικό.. κι εγώ κοιτάω σαν παιδί τις λάμψεις κι όλες τις εκδηλώσεις του τυχαίου κι ένα Α! τεράστιο τρέχει απ' τα μάτια μου με χίλια μύρια χρώματα.. σαν ουράνιο τόξο ο έρωτάς μου για την ζωή, την κάθε ανάσα ... κι όλα εκείνα που δεν τόλμησα ακόμα να αγγίξω μήπως και θρυμματιστούν σαν μπισκότο στην παλάμη μου.

αφιερωμένο...

στους μικρούς λωτοφάγους, στο αυτοκίνητο με τον τεράστιο δράκο(!) στην πόρτα, στο μήλο που δεν ήθελες κομμένο στα δύο, σε κείνα τα όνειρα που ακόμα δεν κάναμε ταινία μπας και τα κονομήσουμε, στις ζωγραφιές μου που πάντα σου ζητούσα να διορθώσεις, στα εκατοντάδες κοκ που έφαγα με το φανάρι στο χέρι, στις μανίνες που τις φάγαν τα ποντίκια αλλά παρόλα αυτά στις αρχειοθέτησα μία προς μία, στις σκέψεις που πέρασαν σαν συννεφάκια και σαν λεζάντες σε ταινία μπόλυγουντ... στα νέα ξεκινήματα, στα δωμάτια με θέα... και στο ατμάν όταν συνάντησε τον Ζαρατούστρα... που αν δεν λιάζεται σε κάποια παραλία αυτήν τη στιγμή, μάλλον θα παλεύει με το φενγκ σούι...

ο δικός μου Ζαν Γιμού

Περίμενα πώς και πώς την τελετή έναρξης αλλά φευ, μια σειρά υποχρεώσεων με κράτησε μακριά από την οθόνη και σε αρκετά μεγάλη απόσταση, ούτε να κλέψω δηλαδή καμιά εικόνα από την τηλεόραση του γείτονα! Από τα σπαράγματα που μάζεψα αργότερα, κατάλαβα πως έχασα μια ακόμα υπερπαραγωγή του Μάστερ Γιμού, ενός από τους σκηνοθέτες που δίχως υπερβολή λατρεύω.. για δυο τουλάχιστον λόγους: 1. οι ταινίες του είναι μια ατέλειωτη ωδή στις αισθήσεις 2. είναι αληθινός Μάγος! :)

Βεβαίως δεν περίμενα να του το αναγνωρίσουν αυτό οι ξερόλες δημοσιογραφίσκοι που μιλούν επί παντός επιστητού με κείνη την γλυκειά ευδαιμονία της άγνοιας, αλλά θεώρησα τουλάχιστον χαζομάρα που προσπάθησαν να συγκρίνουν το 2004 με το 2008, με αστοχίες τύπου ξεκίνησε με τυμπανιστές, κάτι που είχαμε κάνει εμείς και ήταν τέλειο αλλά δεν είχε συναίσθημα (θαρρείς και το συναίσθημα είναι αποκλειστικά made in Greece), δείχνοντας πόσο λίγα γνωρίζουν για την κουλτούρα αυτού του λαού.

Τι να πω... ζήτω η κίτρινη φυλή! Η νέα υπερδύναμη μάς έστειλε για τσάι...

Respect... :)

Είχα την τύχη και την τρελή χαρά να βρεθώ χτες βράδυ στους Ποταμούς για την συναυλία του Μανώλη Ρασούλη :)
Ήταν από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις που παρακολούθησα εδώ και μπράβο στα παιδιά του πολιτιστικού που κρατάνε τη σημαία ψηλά.. Γιατί δεν είναι μόνο τα χιτάκια ή τα χιλιοτραγουδισμένα άσματα που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ελλήνων, αλλά όλη εκείνη η φιλοσοφία που κουβαλά ο Μανώλης στις αποσκευές του.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ που μια στις τόσες γεννάς Ρασούληδες για να χαμογελά η ψυχή μου μόνο που υπάρχουν. Με ρώταγε ένας φίλος αν τον θεωρώ καλύτερο απ' τον Νιόνιο. Μα τι να απαντήσω, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Ο Μανώλης είναι Ένας και στον κόσμο άλλος Κανένας. Είναι ο Βούδας είν' ο Κούδας ειν' ο Ιησούς κι ο Ιούδας...

όλα μαζί και τίποτα απ' όλα αυτά ;-)

Γεια σου ρε Deva_, είσαι κορυφή!