αφιερωμένο...

στους μικρούς λωτοφάγους, στο αυτοκίνητο με τον τεράστιο δράκο(!) στην πόρτα, στο μήλο που δεν ήθελες κομμένο στα δύο, σε κείνα τα όνειρα που ακόμα δεν κάναμε ταινία μπας και τα κονομήσουμε, στις ζωγραφιές μου που πάντα σου ζητούσα να διορθώσεις, στα εκατοντάδες κοκ που έφαγα με το φανάρι στο χέρι, στις μανίνες που τις φάγαν τα ποντίκια αλλά παρόλα αυτά στις αρχειοθέτησα μία προς μία, στις σκέψεις που πέρασαν σαν συννεφάκια και σαν λεζάντες σε ταινία μπόλυγουντ... στα νέα ξεκινήματα, στα δωμάτια με θέα... και στο ατμάν όταν συνάντησε τον Ζαρατούστρα... που αν δεν λιάζεται σε κάποια παραλία αυτήν τη στιγμή, μάλλον θα παλεύει με το φενγκ σούι...