Σε καποιο σταθμο...

Βetter than sex που λεγαμε με τον Χ οταν ακουγαμε επι ωρες βινυλια πινοντας μπυρες ολο το απογευμα ως αργα το βραδυ, καποτε στη Σαλονικη... Απο κεινες τις καταπληκτικες στιγμες που μονο το ρεφρεν αρκει για να το ερωτευτεις για παντα... ξεροντας πως κι αυτο το κομματι θα σε συντροφευσει σε πολλες διαδρομες, πρωι, και κυριως απογευμα, οταν τα ταξιδια τελειωνουν... τοτε που ο ηλιος γινεται χρυσος και αφηνει πισω του εκεινο το μαγικο ροζ πεπλο... και τραγουδαω χτυπωντας ρυθμικα το τιμονι, αφηνοντας τα αυτοκινητα να με προσπερνουν... ανοιγω ολα τα παραθυρα να νιωσω τον αερα στο προσωπο μου, κι οπως μου παιρνει τα μαλλια, σταματω στο φαναρι... ενας νεαρος στεκεται διστακτικα μες στη ζεστη, κοιτωντας τα αυτοκινητα, δεν πλησιαζει, περιμενει να τον φωναξουν, κραταει ενα σπρει για τα τζαμια και μια σκισμενη πετσετα. Ειναι αδυνατος, ομορφος, φοραει αθλητικα ρουχα κ σαγιοναρες... με πιανουν τα κλαματα... με συγκλονιζει η αξιοπρεπεια και η σεμνοτητα των ανθρωπων που παλευουν για την επιβιωση τους... στο βλεμμα του ειδα τον εαυτο μου... και τον Χριστο... και καθως αναβει το πρασινο για να φυγω, κλαιω γοερα γιατι δεν τον βοηθησα κι οπως τρεχουν τα δακρυα μου, ο δρομος θολωνει στα ματια μου... θελω να γυρισω πισω, με μισω οταν δεν εχω αντανακλαστικα, μα εχω απομακρυνθει ηδη. Σταματω να βαλω βενζινη στο ιδιο βενζιναδικο... η Γ. εχει φτιαξει τα μαλλια της, ειναι ομορφη, παντα ηταν, απλως η δουλεια σκλυρηνε το προσωπο της που εχει ακομα εκεινα τα παιδικα ματια... αγκαλιαζομαστε καθε φορα... Με ρωταει αν θελω κανενα δροσερο νερο ή χυμο να τα πουμε λιγο... "Καλα που ερχεται κανενας γνωστος οπως εσυ τωρα γιατι δεν παλευεται εδω..." μου λεει και βλεπω στα ματια της λυπη, κι ονειρα χαμενα, χρονια που εφυγαν διχως χαρα... Οταν εισαι ο σταθμος που βλεπει αυτους που ερχονται και φευγουν θες να εισαι ο ταξιδιωτης, οταν ομως ταξιδευεις χωρις προορισμο ευχεσαι να ησουν ο σταθμος, λιγοι επιλεγουν να φυγουν χωρις σκοπο, χωρις πυξιδα... 

"ανειδίκευτη" στην χώρα των φαντεζί μηδενικών

Κοινοποιώ το παρακάτω κείμενο της κυρίας Ρασούλη, προσυπογράφοντάς το μέχρι τελευταίας τελείας.

=======================

Σπουδάζω μουσική από 5 χρονών.

Σπούδασα βιολί, κλασική κιθάρα και πιάνο έχοντας φτύσει αίμα και κυριολεκτικά ματώνοντας τα δάχτυλά μου, όχι 4 χρόνια όπως στο πανεπιστήμιο, αλλά 104.

Έβγαλα τα σωθικά μου σπουδάζοντας όπερα, μελοδραματικές, 6 τουλάχιστον γλώσσες για την ερμηνεία τους, ανώτερα θεωρητικά της μουσικής, αρμονία, ακουστικά, σολφέζ, Ειδικό Αρμονίας, Αντίστοιξη, Φούγκα, Ιστορία Μουσικής και Τέχνης, Μουσική Δωματίου, διεύθυνση χορωδίας, μορφολογία της Μουσικής, Οργανογνωσία, πρίμα Βίστα, σύνθεση για τον Κινηματογράφο και για το Θέατρο και όλα αυτά, με σπουδαίους καθηγητές και την φρικτή αγωνία χρόνο με το χρόνο για πάνω από 30 χρόνια για τις εξετάσεις και τα διπλώματα σε επιτροπές σπουδαίων ερμηνευτών, βιρτουόζων και συνθετών παρουσία του Υπουργείου και συμμετέχοντας σε σεμινάρια και εξειδικεύσεις.

Τραγουδάω στις πίστες και στις μουσικές σκηνές από τα 15 μου επαγγελματικά, δηλαδή έχοντας πάνω από 30 χρόνια πείρα και έχω παίξει σε συμφωνική ορχήστρα νέων για 10 χρόνια.

Όχι μόνο εγώ.

Πάρα πολλοί κλασικοί μουσικοί και μη.

Και αυτά δεν σας τα λέω για να πείτε ώ, γουάου, αλλά για να σας πω ότι θεωρούμαι "ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΗ ΕΡΓΑΤΗΣ" και "ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΛΥΚΕΙΟΥ".

Καταλάβατε;

Και όχι μόνο ανειδίκευτη εργάτης, αλλά και κατώτερη σπουδών και από τον τελευταίο -συγγνώμη- φοιτητή της τελευταίας σχολής του Πανεπιστημίου της Κωλοπετινίτσας που πέρασε με κάτω από τη βάση και σε 4 χρονάκια είναι και ειδικευμένος και απόφοιτος πανεπιστημίου.

Στην χώρα το Κοκλωνιστάν και του Μητσοτακιστάν.

Και όχι, δεν είδαμε και άσπρο φως πιο πριν.

Αλλά τώρα, έπεσε και η αυλαία.

Όχι αγαπητοί "φίλοι" και υπεύθυνοι.

Οι καλλιτέχνες δεν είμαστε αρκούδες για να χορεύουμε και να διασκεδάζετε εσείς.

Είμαστε άνθρωποι, πολλοί με σπουδές και περγαμηνές που δεν έχετε δει ούτε στον ύπνο σας.

Λοιπόν, αυτή η ιστορία της υποτίμησης της Τέχνης τελειώνει εδώ.

Με καμία εκτίμηση,

Ναταλία Ρασούλη

 

===============

το χαλί, οι γλυκούληδες και το δικαίωμα στην οκνηρία

Το παρακάτω κείμενο ανήκει στον π.Σπυρίδωνα Σκουτή (τον οποίο δεν γνωρίζω) και το αντέγραψα από το διαδίκτυο ως εξόχως εύστοχο:

===============================

Θα ζήσουμε στην εποχή στην οποία κάποιος θα παντρεύεται το χαλί, το βάζο ή το κομοδίνο και από κάτω στα σχόλια θα διαβάζουμε την ευχή: «Να ζήσετε!».

Στη συνέχεια θα βλέπεις θεολόγους και καθηγητάδες να το ντύνουν όλο αυτό με τη θεολογία του προσώπου, της επιθυμίας κλπ.

Το πνεύμα του αντιχρίστου είναι ήδη εδώ. Το ένα πλοκάμι του έχει τίτλο:

«αλλοιωμένη Θεολογία ή Θεολογία της προσωπικής επιθυμίας». Προσπαθούμε να κάνουμε θεολογία το κάθε πάθος και να βαπτίζουμε ως δικαιωματισμό κάθε μορφή επιθυμιών που έρχεται στο κεφάλι μας. Και όλα αυτά διότι δεν βλέπεις πουθενά αγιασμό και αγιότητα. Ο καθένας μιλάει από αυτά που διάβασε ή σπούδασε χωρίς όμως να υπάρχει Άγιο Πνεύμα. Η θεολογία οφείλει να αγκαλιάζει και να μεταμορφώνει την εκάστοτε πραγματικότητα, όχι όμως προς ικανοποίηση της εποχής αλλά προς θεραπευτική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Διαφορετικά, έχουμε μια νεκρή θεολογία ή μια θεολογία που γίνεται μαριονέτα του καθενός.

Μου κάνει εντύπωση που όλες αυτές τις μέρες πολλά μέλη ευαίσθητων κλάδων δεν μιλάνε. Σιωπή από κάποιους θεολόγους, ακαδημαϊκούς καθηγητές, νομικούς, ψυχολόγους κλπ. Η απάντηση είναι «Γιατί φοβούνται». Άλλος φοβάται μη χάσει τη θέση του, άλλος μη χάσει τα likes, τις πωλήσεις βιβλίων, την ακαδημαϊκή έδρα κλπ. Εξαιρέσεις ελάχιστες. Παντού να καλύψουμε τα νώτα μας και απλά να ξημερώσει ήρεμα η επόμενη μέρα.

Διαβάζουμε ανοησίες αυτές τις μέρες του στυλ: Η σεξουαλικότητα και η επιθυμία δεν έχει σχέση με την εν Χριστώ σωτηρία ή το πρόσωπο κλπ. Δεν έχει σημασία αν απατάς τη γυναίκα σου αν δεν περνάς καλά, δεν έχει σημασία αν κάνεις σεξουαλικά όργια κλπ. Δεν έχει τίποτα καμία σημασία, αρκεί να κάνεις μια μικρή προσευχούλα το βράδυ, να πηγαίνεις εκκλησία, να ανάβεις το κεράκι σου και να ξέρεις ότι ο Θεός θα σε σώσει διότι απλά δεν βλέπει τίποτα παρά μονάχα την καρδιά του ανθρώπου. Θέλω να δω όλους αυτούς όταν θα νομοθετηθεί η κτηνοβασία, η πολυγαμία ή ακόμα και η παιδεραστία τι θα λένε. Μήπως θα ξεφυτρώσει νέα θεολογία προς τέρψην της εποχής;

Να το πω λίγο ωμά; Για κάποιους η θεολογία πάει ανάλογα με τις ορέξεις που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους. Λυπάμαι αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Εδώ άγιοι έφτυσαν αίμα για να λάβουν πνεύμα με απίστευτο αγώνα και ο άλλος θέλει σωτηρία με τζάκι, κρασάκι και καπνιστό σολωμό.

Απαγορεύεται πλέον να λες τη λέξη αμαρτία. Στην ουσία για τους περισσότερους δεν υπάρχει ή απλά θα σου πούνε ότι είναι η απουσία αγάπης και μέχρι εκεί. Παντού κολλάνε τη λέξη «ΑΓΑΠΗ» αλλά ξεχνούν ότι αγάπη χωρίς αλήθεια και δικαιοσύνη είναι νεκρή και εκπίπτει σε ένα ιδιοτελές συναίσθημα.

Παρακολούθησα σε μια εκπομπή της κα. Κουτσελίνη τη συνέντευξη μιας κοπέλας που δήλωνε: ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞ. Σε λίγο θα μπει ως επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία. «Έλα μωρέ δίνω το κορμί μου για το χρήμα, δεν πειράζω κανέναν, οπότε είμαι μια χαρά. Α! Μην ξεχάσω! Πάω στην Εκκλησία και ανάβω το κεράκι μου.» . Όταν της έγινε ερώτηση σχετικά με την προσωπική της ηθική, η απάντηση ήταν : "Απλά να μην κάνεις κακό στον διπλανό σου και όλα καλα".

Τσάμπα όλες οι μετάνοιες και τα μαρτύρια των Αγίων. Σε λίγο θα τα χαρακτηρίζουμε ακρότητες. Οι περισσότεροι είναι με την Εκκλησία όταν και όπως τους βολεύει.

Θέλουμε να ράψουμε θεολογικά μια σωτηρία ανάλογα με το τι έχουμε στο κεφάλι μας. Έχεις τον άλλον από τον καναπέ με το i-mac και το ουϊσκάκι να σου λέει για σωτηρία με άρρητα ρήματα του στυλ: «Δεν έχουν σημασία οι νηστείες, η προσευχή, έχει να κάνει με τη στάση ζωής, ο εκκλησιασμός δεν είναι απαραίτητος, ενώ η εξομολόγηση είναι περιττή αρκεί να έχεις κανένα life couch.

Tρέλα, τραγωδία και παρωδία . . .

Πονηρές εποχές, με θεολογικό μίξερ προσωπικών και φαντασιακών απόψεων.

Θύμα; Ο κόσμος. Υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που διψάει η ψυχούλα τους για σωτηρία και έλεος και δεν βρίσκουν λιμάνι να ξαποστάσει η ψυχή τους.

Ο Θεός να μας ελεήσει . . .

π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

===============================

 

Θα τον στεναχωρησω τον πατερ, αλλα ηδη εγινε ο πρωτος γαμος με χαλί. Σοβαρα. Στο παρελθον εγιναν κι αλλα τετοια αλλα ηταν σε ενα πλαισιο σουρρεαλιστικο. Πλεον γινεται "δικαιωματικα". Επισης θα τον στεναχωρησω διοτι η κτηνοβασια κ η παιδεραστια εχουν ηδη θεσμοθετηθει στην "πολιτισμενη" ευρωπη και οπου ναναι ερχονται, λιγο "μασαζ" ακομη θελουν οι ελληνες, ηδη τα κοριτσακια σε ελλαδα κ κυπρο πουλανε τους εαυτους τους για "να περναν καλα" οπως κ οι μαμαδες τους. Για τα αγορακια δεν συζητω καν. Σωστα αναφερθηκε σε πλοκαμια, και σε λαιφ κοουτσ, για εμενα οι χειροτεροι εξ αυτων ειναι οι ντυμενοι τον μανδυα των "χριστιανων/πατερων/γεροντων" που απλα προωθουν τα βιβλια τους κ τη μουρη τους και μεσα στην ολη "προωθηση" ψυχαναλυτικου τυπου περνουν στους "πιστους" μια νεα νοοτροπια, μια χαλαροτητα που δεν διαφερει σε τιποτα απο τον "δικαιωματισμο" που πολλοι εξ αυτων μετα των οπαδων τους κατακρινουν. Μια χλιαρη εμετικη σουπα οπως εγραψα τις προαλλες, κ καποιοι ενοχληθηκαν διοτι ειδαν τον εαυτο τους να ανηκει σε αυτην. Δυστυχως φωνες σαν αυτη γινονται κιμας στις μηχανες διαχειρισης της ανθρ σκεψης κατι που ευλογει και με τα δυο χερακια η "ηγεσια" της εκκλησιας, η οποια εντελει απλως προστατευει την δικη της υπαρξη εξισου συμφεροντολογικα με ολους τους αλλους, ειναι κι αυτοι ανθρωποι με ολες τις αδυναμιες που διεπουν την ανθρ φυση. Πολλω δε οταν παιζονται καριερες, μισθοι δημοσιου, κι ας μην κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας. Οι ελαχιστοι επιβεβαιωνουν τον κανονα, την αληθεια του Χριστου ειναι κατι αγνωστοι/ασημοι καλογεροι ή ιερεις που δεν τους ξερει κανεις. Ειμαστε καταμονοι ενωπιον του Θεου. Κατ εμε ευτυχως, για να υπαρχει χωρος για επισκεψη αγιων. Τι θα πει καλος; Καλοι ειναι κι οι βουδιστες, εχω φιλους ινδουιστες που ειναι αστερια, ειδικα σε σχεση με κατι "χριστιανους" φιδια που γνωριζω στην εκκλησια. Ομως αλλο ειναι το δικο μας τασκ, και σιγουρα οχι το να ειμαστε "γλυκουληδες" και πρωτα με τον εαυτο μας. Αλλα θα πει κανεις "δικαιωμα" στην οκνηρια. Πασο.Ας ελπισουμε οτι δεν θα τον πιασουν τον πατερ στα δοντια τους τα ορνια των μηντια για να τον περιφερουν στα διαφορα κλουβια με τις τρελες εως αποδομησεως του, το εχουμε δει το εργο πολλες φορες, ο Θεος να τον προστατευει που τολμα να λεει αληθειες μεσα σε τοσο σιχαμερο ψευδος.

2 μέτρα χιόνι

 Με 6 μόλις μήνες στον ξένο τόπο, πιο ξένος κι απ' τους ξένους, κατέβηκε στο κέντρο του χωριού να βρει κάποιον ταξιτζή να μεταφέρει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο Δράμας, αφού το αμάξι του δεν έλεγε να πάρει μπρος. "Θα αστειεύεσαι φίλε, με τόσο χιόνι δεν κινείται τίποτα, ούτε ως το κέντρο υγείας δεν μπορώ να σε πάω!". Ο νεαρός αναστατώθηκε "κι εγώ τι θα κάνω τώρα; η γυναίκα μου γεννάει!" "Τι να σου ρε φίλε, φώναξε τη μαμή να γεννήσει στο σπίτι..." 

Όπερ και εγένετο... 3μιση τα χαράματα αντίκρυσα για πρώτη φορά τον θαυμαστό τούτο κόσμο, καταμεσής τρισεκατομυρίων λαμπερών χιονονιφάδων και αστεριών και λύκους να περιφέρονται στο γαλανό ημίφως. Ήμουν τόσο συναρπασμένη που δεν έβγαλα άχνα. (Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα νεογέννητα που κλαίνε σπαραχτικά δημιουργώντας τόσο πανζουρλισμό για μια κοινή άφιξη.) Η μητέρα μου νόμιζε πως δεν είμαι ζωντανή, τη φρίκαρα με το καλωσόρισες. Κατάλαβα γρήγορα τη βλακεία μου κι έκτοτε αποφάσισα να μην την τρομάξω ποτέ ξανά. Δεν κράτησα την υπόσχεσή μου δυστυχώς και χρειάστηκε πολλές φορές να ξενυχτίσει για μένα, να χάσει τον ύπνο της, τη γαλήνη της, να κλάψει, να φοβηθεί, να πονέσει. Όσες φορές της ζήτησα συγνώμη δεν ήταν αρκετές για να σβήσω τα σημάδια που άφησαν μέσα της αυτές οι φορές, κι ας μου λέει "αυτά πέρασαν αγάπη μου, να μην τα θυμάσαι". Πόσο σ' αγαπώ μαμά μου να ξερες. Κι εσένα μπαμπά. Δεν έχω γνωρίσει άλλους τόσο υπομονετικούς και τόσο γενναιόδωρους ανθρώπους σαν εσάς. Είστε το μοναδικό σημείο αναφοράς μου, οι μοναδικές μου ρίζες, εδώ που ήρθατε σε τούτη τη γωνιά...

"Οι δρόμοι ήταν τούνελ από χιόνια που έφταναν τα δυο μέτρα, δεν έβλεπες ούτε τα απέναντι σπίτια" μου λέει κάθε χρόνο τέτοια μέρα η μαμά μου. "Γεννήθηκα δηλαδή κυριολεκτικά μες στα χιόνια!" της απαντώ και γελάμε. Οι γονείς μου δυο νέα παιδιά που άφησαν την Ευρώπη κι ήρθαν στο Νευροκόπι να στήσουν το σπιτικό τους. Δίχως γονείς, παππούδες, αδέρφια, ολομόναχοι, έχοντας μόνο ο ένας τον άλλον, τον έρωτά τους, και τα όνειρα που κουβάλησαν στις βαλίτσες τους να κάνουν οικογένεια σε μια ήρεμη γωνιά, να προκόψουν. Τα κατάφεραν. Τους ευγνωμονώ...

Έκτοτε αγαπώ το χιόνι, η θερμοκρασία μου είναι 2 βαθμοί κάτω από το κανονικό, γιατί δεν είμαι κανονικός άνθρωπος, έχω δει σχεδόν όλα τα πιθανά σχήματα χιονονιφάδων, έχω δει όλα τα πιθανά άσπρα το χειμώνα που μόνο η δεσποινίς Σμίλλα που διάβαζε το χιόνι τα είχε καταγράψει, έχω φάει κρύσταλλα που κρέμονταν από τις σκεπές, έκανα τσουλήθρα με αυτοσχέδια έλκηθρα που φτιάχναμε... συναρπαστικές στιγμές... με τη μέρα που γεννήθηκα να είναι η συναρπαστικότερη όλων... αν και την έπλασα στο μυαλό μου για να τη θυμάμαι, που ανάθεμά με αν υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται τη μέρα που γεννήθηκε, μόνο κάτι ψώνια σαν εμένα...

Κάθε χρόνος που προστίθεται είναι σαν τα πανωφόρια της Μιράντα που τα σαβουρντάει στο γραφείο της Άντυ... ολοένα και πιο απαιτητικός, πιο επιθετικός, πιο άγριος, πιο στριμμένος, δίνεις 10 σου ζητάει 100, δίνεις 100 σου ζητάει 300, όχι έτσι αλλά γιουβέτσι, όχι αυτό αλλά εκείνο... κι εγώ σε ρόλο Άντυ, υπομονετικά να εργάζομαι για το καλύτερο.. ενίοτε σε ρόλο Μιράντας στον ίδιο μου τον εαυτό... Ρίξε όσα θες, δεν μασάω, διότι ξέρω, επειδή ακριβώς το έχω δει το έργο πάρα πολλές φορές, ότι στο τέλος η Μιράντα χαμογελάει περήφανα κοιτώντας την Άντυ να την χαιρετάει από μακριά φορώντας το παλιό καλό τζινάκι της, έχοντας κρατήσει ωστόσο τις Σανέλ μπότες... μιας και όπως λέω πάντα, όταν φοράμε το σωστό παπούτσι βρίσκουμε και τον δρόμο μας. Ο χρόνος πάντα δίνει όλες τις απαντήσεις, είναι βοηθός μας για να εξελιχθούμε και δίκαιος με όσους εργάστηκαν σκληρά, έτοιμος να τους δώσει όσα τους αναλογούν και ακόμα περισσότερα... Προχωράμε...

back to the future ~ Go!

Κοιτώ μια παλιά φωτό που δείχνει την αφεντιά μου με τους αιώνιους φίλους και τον τότε αγαπημένο μου, σε γνωστό ταβερνείο να τρωγοπίνουμε, παρέα με λαχαναγορήτες και λοιπούς λαϊκούς παππούδες, τους μόνους αυθεντικούς "της πιάτσας", μετά από τη συνηθισμένη βόλτα σε Ραγιά-Παπασωτηρίου-Πρωτοπορία-Μόλχο για βιβλία και περιοδικά και άπειρες ώρες σε Rollin' under, Λωτό και studio 52 για βινύλια. Αναπόφευκτα συγκρίνω εποχές και καταστάσεις, και παρότι και τότε μου την έσπαγαν πολλά πράγματα (γιατί περίμενα να έρθει το υδροχοϊκό μέλλον κι εκείνο το άτιμο δεν ερχόταν ποτέ γιατί εγώ έτρεχα πιο γρήγορα από το παρόν του μέσου όρου), ωστόσο εκείνη η εποχή είχε όλα τα στοιχεία που την έκαναν συναρπαστική κι ας μην το κατάλαβαινα τότε γιατί απλά ήμουν μέσα σε αυτό και δεν το έβλεπα.

Κρασί, τσιγάρα (πολλά), φοβερές μουσικές, φοβερή κουλτούρα, τέχνη παντού, ταξίδια, όνειρα, παλαβομάρα, αληθινοί φίλοι, δυνατές αγάπες, αγόρια με @@, δουλειές με ενδιαφέρον, καταστάσεις με ενδιαφέρον, άνθρωποι με ενδιαφέρον. Τώρα όλα μια χλιαρή εμετική σούπα, μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου  σιχαμεροί "γυμνοσάλιαγκες" (ειδικά μες στην εκκλησία, που μου είπε κι ένας πάτερ που δεν μασάει τα λόγια του), γέμισε ο τόπος ψώνια που προσπαθούν να γίνουν "κάποιοι", πουτάνες που παριστάνουν τις κυρίες, φλύαρες χαζογκόμενες, άντρες χωρίς παντελόνια, όλα ψεύτικα, και κλίκες, κλίκες παντού, στις δουλειές, στις τέχνες, στους συλλόγους, στις εκκλησίες (εκεί να δεις τι γίνεται), στα νοσοκομεία, στα νεκροταφεία, παντού Θεέ μου παντού, άνθρωποι χωρίς καμία ουσιαστική κουλτούρα, αμόρφωτοι που έχουν εξουσίες, ή πτυχιούχοι ημιμαθείς, μέτριοι και φιλόδοξοι (αυτή η μάστιγα), χωρίς αρχές, χωρίς τρόπους, χωρίς αξίες, χωρίς τίποτα. Όλοι κι όλα δήθεν. Όλοι κι όλα για το συμφέρον. Σε θυμούνται όταν θέλουν κάτι και εξαφανίζονται όταν δεν έχουν να πάρουν. Κι όλοι κατά έναν περίεργο τρόπο έχουν την βλακώδη εντύπωση ότι επειδή με γνώρισαν χτες, δεν έχω παρελθόν. Μιλάνε με ύφος και τουπέ ενώ δεν έχουν καν το ανάστημα για να σταθούν δίπλα μου. 

Δυστυχώς για κάποιους έχω παρελθόν και είναι μεγαλύτερο από την ιστορία που διάβασαν στο σχολείο, με πολλά χιλιόμετρα σε αεροπλάνα και βαπόρια, από τον Βαρδάρη ως τα Εξάρχεια. Όταν αυτοί έπαιζαν τάβλι στα καφενεία με τα φρικιά εγώ έπινα κοκταίηλ μετά το Μέγαρο Μουσικής, όταν αυτοί μάθαιναν να ζωγραφίζουν, εγώ ήδη έκανα street art. "Δεν έγλειψα, ούτε κομματίστηκα" που έλεγε κι ο κάπταιν μου, ήμουν πάντα αυθεντική και πρωτοποριακή. Πάντα θα είμαι και το ξέρουν, ειδικά αυτοί που κρυφοκοιτάζουν τον τοίχο μου, για να κλέψουν καμιά ιδέα, και να με συγχωρέσουν που τελευταία δεν βάζω τίποτα αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο κι όσος μου απομένει είναι για κείνα που αποτελούν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου. Δεν έχω περιαυτολογήσει ποτέ γιατί δεν με ένοιαζε να χτίσω βιογραφικό, αλλά να ζω μέσα από όλα αυτά που με συνθέτουν και που αγαπώ, και το βιογραφικό θα γίνει έτσι κι αλλιώς από μόνο του. Αλλά σε αυτήν την χώρα ισχύει μόνο ότι έχει ειπωθεί και καταγραφτεί, αλλιώς είναι σαν να μην έγινε, αν δεν περιαυτολογήσεις λίγο είναι σαν να μην υπάρχεις. Δυστυχώς για κάποιους υπάρχω που λέει κι ο Στελάρας και θα υπάρχω ακόμα κι όταν φύγω γιατί το αποτύπωμά μου θα είναι μεγαλύτερο των δημοσίων μου σχέσεων, και μου το επιβεβαιώνει η αγάπη των μαθητών μου τόσα χρόνια. 

 

Δεν ήμουν ποτέ τσογλάνι, αλλά καθώς με κοιτώ από τόση απόσταση πια, διακρίνω το τσογλάνι που έκρυβα μέσα μου... κάτι που φυσικά δεν το εννοώ όπως οι αστοιχείωτοι πλεμπαίοι αλλά στην πιο αβαντ-γκαρντ εκδοχή, όπως η κυριλέ αλητεία που λέω και λίγοι καταλαβαίνουν τι εννοώ... ε αυτό το τσογλάνι είναι πλέον εδώ. Αρκετές εκπτώσεις έχω κάνει στην βλακεία, στην μετριότητα, στην κουτοπονηριά, στην πουστιά, αρκετούς παίνεψα χωρίς να αξίζουν δίφραγκο, αρκετούς βοήθησα ενώ θα 'πρεπε να τους κλωτσήσω να πέσουν στο γκρεμό, αρκετούς στήριξα να σταθούν στα πόδια τους για να τους δω μετά να προσπαθούν να κόψουν τα δικά μου, αρκετούς εκπαίδευσα για να τους δω μετά να παριστάνουν εμένα, αρκετούς ανέχτηκα να μου πετούν την ψυχική τους σαβούρα επειδή δεν διέθεταν τίποτε άλλο ή νομίζοντας πως επειδή είμαι χριστιανή θα κάνω μόκο. Η σιωπή θέλει τη στιγμή της. Αν κάτι μου έμαθε η μητέρα μου είναι να σιωπώ κυρίως όταν δεν θέλω. Στην αρχή επαναστατούσα όταν το άκουγα αλλά συν τω χρόνω κατάλαβα ότι το εύκολο είναι να μιλά κανείς, όλοι έχουν γνώμη και άποψη για όλους και όλα, όλοι κρίνουν και κατακρίνουν, καθημερινά εκσφενδονίζονται στον αέρα τόσες κακίες και πονηρίες που τα ακασικά αρχεία βγάζουν φλύκταινες. Η σιωπή είναι δύσκολη και να την εφαρμόσεις αλλά και να την υποστείς. Αυτό όμως που εντέλει κάνει κάποια να είναι κυρία είναι το να ξέρει πότε να κλείσει το στόμα της. Κι επειδή όλα στη ζωή έχουν μια κόκκινη γραμμή, εδώ τελειώνει το πανηγύρι για κάποιους. Θα συνεχίσω μόνο με αυτούς που είναι του επιπέδου μου και που σέβονται τον κώδικα αξιών μου, και που (διαχρονικά) είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, εκείνοι οι δυο τρεις φίλοι που αποδεδειγμένα είμαστε ο ένας για τον άλλον, και κυρίως στα δύσκολα. Οι υπόλοιποι έρχονται και παρέρχονται ως απλοί κομπάρσοι. Ούτε καν αυτό. 

2024. Let's make this shit a brilliant year...

Transformation ~ Go! 

Happiness ~ Go!

Faith ~ Go! 

Giving up is not in the blood, sir, is not in the blood!

"When you are at the mountains, you find who you really are."

~ Nimsdai

Nirmal Purja, γνωστός ως Nims ή Nimsdai. Μεγαλωμένος σε μια πάμφτωχη νεπαλέζικη οικογένεια όπου δεν είχε ούτε παντόφλες να φορέσει, η μόνη διέξοδος από τη φτώχια ήταν να καταταγεί στην ταξιαρχία των gurkhas όπως και ο πατέρας του, όπως και τα αδέρφια του, τα οποία φρόντισαν να φοιτήσει σε ένα αγγλόφωνο οικοτροφείο.

 

 

Μπήκε στους gurkhas και στην συνέχεια, με πολύ κόπο και απίστευτα σκληρή εκπαίδευση στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του επί μήνες, κατάφερε να γίνει δεκτός στην Υπηρεσία Ειδικών Σκαφών (SBS), και ήταν ο πρώτος  νεπαλέζος που μπήκε στη επίλεκτη αυτή μονάδα ειδικών δυνάμεων του Βασιλικού Ναυτικού. Υπηρέτησε στην Ειδική Υπηρεσία Σκαφών ως ειδικός αρκτικού πολέμου. Οι κανονισμοί του Υπουργείου Άμυνας του απαγορεύουν να συζητά τις δραστηριότητές του με το SBS, ωστόσο είπε ότι συμμετείχε σε όλες τις πολεμικές ασκήσεις στις οποίες συμμετείχε η Βρετανία και τραυματίστηκε αφού δέχτηκε μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή που παραλίγο να τον έβρισκε στο λαιμό.
Το 2018, δέχτηκε πρόσκληση να συμμετάσχει στη μονάδα Ειδικών Αεροπορικών Υπηρεσιών (SAS) και λίγους μήνες πριν βγει στη σύνταξη από το SBS παραιτήθηκε προκειμένου να επικεντρωθεί στο project possible. Eκείνο το διάστημα ήταν και ο μόνος που στήριζε οικονομικά την οικογένειά του στο Νεπάλ και η απόφασή του να εγκαταλείψει τον στρατό, χάνοντας την σίγουρη σύνταξή του, σε συνδυασμό με την κλονισμένη υγεία της μητέρας του, ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Ελλείψει χορηγών, έβαλε όσα χρήματα είχε στην άκρη για να χρηματοδοτήσει τις αποστολές στις 14 κορυφές. Αυτό δημιούργησε ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου δεδομένου ότι πρόκειται για ένα μεγάλο ρίσκο και ταυτόχρονα ένα πολύ επικίνδυνο τόλμημα.

Το Project Possible 14/7 έμοιαζε αδιανόητο, αφού ο πρώτος που το έκανε, ο Reinhold Messner χρειάστηκε 16 χρόνια για να το ολοκληρώσει, χωρίς βοήθεια οξυγόνου. Ο Nims θα λειτουργούσε με ένα δικό του υβριδικό σύστημα, όσον αφορά τη χρήση οξυγόνου. Υπο κανονικές συνθήκες απαιτούνται 7 χρόνια. Ο Nims αποφάσισε ότι θα το κάνει σε 7 μήνες. Και τα κατάφερε. Για την ακρίβεια έκανε 6 μήνες και 6 μέρες. Κι αν δεν είχε προκύψει να είναι κλειστό το Shishapangma, θα είχε τελειώσει σε 1 μήνα λιγότερο.

H φωτο του Nims από το Everest που έγινε viral

 
Έκανε την πρώτη του μεγάλη αναρρίχηση των Ιμαλαΐων το 2012, φτάνοντας στη κορυφή του Lobuche χωρίς προηγούμενη εμπειρία ως ορειβάτης. Το 2014 ανέβηκε στο Dhaulagiri (8.167 μέτρα) κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού επιστροφής μόλις 15 ημερών και το 2016 το Everest για πρώτη φορά. Το 2017 ηγήθηκε της Αποστολής Ghurka «G200E», η οποία ανέβηκε στο Everest μαζί με 13 ghurka για να τιμήσουν τα 200 χρόνια υπηρεσίας των gurkhas στον Βρετανικό Στρατό. Έχει ανέβει στο Έβερεστ έξι φορές.
Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο Everest , στο Loche και στο Makalu μέσα σε 48 ώρες. To 2018 Η Βασίλισσα της Αγγλίας του απένειμε to παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την εξαιρετική του προσφορά στην ορειβασία μεγάλου υψομέτρου.
Το 2021 μετά τις τρομερές καιρικές συνθήκες που έπληξαν τα χαμηλότερα στρατόπεδα στους πρόποδες του K2 και χάθηκε κάποιος εξοπλισμός, η ομάδα του Νιμς που αποτελείται από τους Mingma David Sherpa, Mingma Tenzi Sherpa, Geljen Sherpa, Pem Chiri Sherpa, Dawa Temba Sherpa και τον ίδιο, μαζί με την ομάδα των Mingma Gyalje Sherpa (Mingma G), Dawa Tenjin Sherpa και Kilu Pemba Sherpa και Sona Sherpa της 7 summit Treks, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ανέβουν στην κορυφή του K2 μαζί, ως ομάδα. Τα κατάφεραν, έφτασαν στην κορυφή στις 16:58 τοπική ώρα στο Πακιστάν, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο του Νεπάλ, αφήνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στον ορειβατικό κόσμο για το ποιοι είναι οι κυρίαρχοι στη "ζώνη του θανάτου". Αυτή είναι η πρώτη επιτυχημένη χειμερινή αποστολή στο K2 μετά από πολλές προσπάθειες από το 1987. Ο Nims ήταν το μόνο μέλος της ομάδας που έφτασε στην κορυφή χωρίς να χρησιμοποιήσει συμπληρωματικό οξυγόνο, και έγινε το πρώτο άτομο που το έκανε το χειμώνα.  

To Project Possible 14/7 με ημερομηνίες

Φάση I
1- Annapurna 8091 Nepal 23/4/2019
2- Dhaulagiri 8167 Nepal 12/5/2019
3- Kanchenjunga 8586 Nepal 15/5/2019
4- Everest 8848 Nepal 22/5/2019 (!!!)
5- Lhotse 8516 Nepal 22/5/2019 (!!!)
6- Makalu 8481 Nepal 24/5/2019

Φάση II
7- Nanga Parbat 8126 Pakistan 3/7/2019
8- G1 8010 Pakistan 15/7/2019
9- G2 8035 Pakistan 18/7/2019
10- K2 8611 Pakistan 24/7/2019
11- Broad Peak 8051 Pakistan 26/7/2019

Φάση III
12- Cho Oyu 8201 Tibet 23/9/2019
13- Manaslu 8156 Nepal 27/9/2019
14- Shishapangma 8013 Tibet 29/10/2019

O Nims στην κορυφή του Gasherbrum II

Μετά την πρώτη επιτυχία στο Annapurna ξενύχτησε με τους συντρόφους του ορειβάτες στην Κατμαντού μέχρι πρωίας. Με δυνατό hang over ξεκίνησε για το Dhaulagiri. Όλοι είπαν ότι είναι τελείως τρελός. Προφανώς είναι! Ανέβηκε μισομεθυσμένος και κατέβηκε τρέχοντας. Επόμενος στόχος το Kanchenjunga. Έφτασε και πάλι στην κορυφή. Κατεβαίνοντας εντοπίζει ορειβάτη μισοθαμμένο στο χιόνι που του είχε τελειώσει το οξυγόνο και του δίνει το δικό του, ξεκινώντας την διαδικασία διάσωσής του, καλώντας για βοήθεια. Η βοήθεια δεν φτάνει ποτέ, ο ορειβάτης πεθαίνει κι ο Nims παθαίνει h.a.c.e. Επιστρέφοντας περιμαζεύει δευτερο ορειβάτη που ξέμεινε από οξυγόνο. Ωστόσο το project πρέπει να συνεχιστεί. Καταφέρνει σε 48 ώρες να φτάσει στις κορυφές των Everest, Lhotse και Makalu.
Στη δεύτερη φάση, κατεβαίνοντας το Nanga Parbat γλυστράει και πέφτει και πάνω που πιστεύει ότι όλα τελειώνουν βλέπει ένα σχοινί και το αρπάζει. Ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκε κι αυτό του έριξε την ψυχολογία, ευτυχώς όχι για πολύ. Ξεπετάει τα G1 και G2 και φτάνοντας στο basecamp του Κ2 στήνει ένα τρελό ολονύκτιο πάρτυ με όλους τους ορειβάτες που ήταν εκεί γιατί "ήταν στρεσαρισμένοι" όπως είπε. Το τοπίο είναι καταθλιπτικό και οι μισοί θέλουν να εγκαταλείψουν. Τους πείθει να τολμήσουν, και τα καταφέρνουν όλοι μαζί να φτάσουν στην κορυφή. Μετά το Broad Peak επιστρέφει στο Νεπάλ μετά από επείγουσα κλήση του αδερφού του, καθώς η μητέρα του έπαθε έμφραγμα. Ο Nims που είχε αδυναμία σε κείνη σταματά το project μέχρι να γίνει καλά. Του απομένουν 3 κορυφές. Πληροφορείται ότι το Shishapangma είναι κλειστό λόγω εξαιρετικά επικίνδυνων καιρικών συνθηκών και θα ανοίξει ξανά για τους ορειβάτες σε ένα χρόνο. Βρίσκεται στο Manaslu. Πληροφορείται ότι και το Cho Oyu θα κλείσει τις επόμενες μέρες. Νιώθει το όνειρό του να σβήνει. Αλλάζει πλάνο και φεύγει πρώτα για το Cho Oyu. Καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή. Επιστρέφει κυριολεκτικά τρέχοντας για να ξαναπάει στο Manaslu. Φτάνει στην κορυφή και κατεβαίνοντας νιώθει ότι θα είναι και το τελευταίο βουνό κι ότι το Project Possible 14/7 δεν θα ολοκληρωθεί. Ωστόσο δεν το βάζει κάτω, και ξεκινά μια καμπάνια να βρεί υποστηρικτές. Επισκέπτεται πολιτικούς αρχηγούς, στέλνει μέιλ, παίρνει τηλ, ζητά απεγνωσμένα βοήθεια μέσα από τα σόσιαλ μήντια. Πρόκειται πλέον και γα την επιβίωσή του, μιας και τα τελευταία του χρήματα εξανεμίστηκαν.Η βοήθεια έρχεται από όλον τον ορειβατικό κόσμο και σταδιακά μεγαλώνει καθώς όλη αυτή η τιτάνια προσπάθειά του έγινε έμπνευση για χιλιάδες κόσμου. Η κυβέρνηση της Κίνας αναγκάζεται να του επιτρέψει την πρόσβαση στο Shishapangma. Φτάνει με την ομάδα του και στις 29 Οκτωβρίου 2019 ολοκληρώνει το Project Possible 14/7
σε λιγότερο από 7 μήνες. "Είμαι ο Usain Bolt των κορυφών 8000μ"

Τους υποδέχονται με τιμές και αλλαλαγμούς. Η μητέρα του με ισχυρά κλονισμένη υγεία, ανακουφίζεται που τον βλέπει να επιστρέφει ζωντανός.

"Αν ήμασταν ευρωπαίοι πολίτες θα είχε γίνει δεκαπλάσιος ντόρος με την επιτυχία μας. Ήθελα να περάσω ένα μήνυμα σε όλους και να ενώσω τους νεπαλέζους σέρπα, που αξίζουν καλύτερη μεταχείριση, καλύτερες αμοιβές, γιατί αναμφισβήτητα γνωρίζουν τα βουνά καλύτερα από όλους και χωρίς αυτούς καμιά αποστολή δεν θα προχωρούσε." Ο Nims κατάφερε με αυτήν την επιτυχία να ανεβλάσει τον πήχυ των ορειβατικών αποστολών σε απίστευτα υψηλό επίπεδο, τα basecamp είναι σαν διαστημικοί σταθμοί, και οι ομάδες που δραστηριοποιούνται στο χειμερινό βουνό των 8000μ και άνω μπορούν να εγγυηθούν την τεχνογνωσία τους και σε ένα μεγάλο βαθμό την ασφάλεια των ορειβατών, μιας και σε αυτές τις αποστολές είναι δεδομένο ότι 1 στους 3 υπάρχει πιθανότητα να μην επιστρέψει και ο κάθε ορειβάτης αναλαμβάνει το προσωπικό του ρίσκο θέλοντας να πραγματοποιήσει το όνειρό του.

Ο Nims είναι είναι παντρεμένος με την Suchi Purja, κόρη επίσης στρατιωτικού στην ταξιαρχία gurkhas, είναι και το στήριγμά του όπως λέει, και χωρίς την υπομονή της δεν θα είχε καταφέρει όλα αυτά. Το Δεκέμβριο 2023 το Πανεπιστήμιο Loughborough στο οποίο φοίτησε τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα για την εξαιρετική στρατιωτική του θητεία και τα επιτεύγματά του στην ορειβασία.

"Giving up is not in the blood, sir, is not in the blood!"
~ Nimsdai

 

Σήμερον ὁ ἄδυτος Ἥλιος ἀνέτειλε

Ἦλθες ἐφάνης τὸ Φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

Αἰνεῖτε αὐτόν, πάντες οἱ Ἄγγελοι αὐτοῦ· αἰνεῖτε αὐτόν, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. (...)

Αἰνεῖτε αὐτόν, ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτόν, πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς.

Αἰνεῖτε αὐτόν, οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν, καὶ τὸ ὕδωρ τὸ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν. αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου.

Ὃτι αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν.

Ἔστησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, πρόσταγμα ἔθετο, καὶ οὐ παρελεύσεται.

Αἰνεῖτε τὸν Κύριον ἐκ τῆς γῆς, δράκοντες καὶ πᾶσαι ἄβυσσοι.

Πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος, τὰ ποιοῦντα τὸν λόγον αὐτοῦ.

Τὰ ὄρη καὶ πάντες οἱ βουνοί, ξύλα καρποφόρα, καὶ πᾶσαι κέδροι.

Τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κτήνη, ἑρπετὰ καὶ πετεινὰ πτερωτά.

Βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ πάντες λαοί, ἄρχοντες καὶ πάντες κριταὶ τῆς γῆς.

Τριὰς ὑπερούσιε, ὑπεράγαθε, ὑπέρθεε, παντοδύναμε, παντεπίσκοπε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε. Δημιουργὲ τῶν νοερῶν οὐσιῶν καὶ τῶν λογικῶν φύσεων, ἡ ἔμφυτος ἀγαθότης, τὸ Φῶς τὸ ἀπρόσιτον, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, λάμψον κἀμοὶ τῷ ἀναξίῳ δούλῳ σου, φώτισόν μου τῆς διανοίας τὰ ὄμματα, ὅπως ἀνυμνῆσαι τολμήσω τὴν ἄμετρον εὐεργεσίαν καὶ δύναμιν. (...)

Δοξάζομέν σε τὸν Κτίστην, καὶ Δημιουργὸν τοῦ παντός. (...) ἐν γὰρ τῇ προλαβούσῃ Ἑορτῇ νήπιόν σε εἴδομεν, ἐν δὲ τῇ παρούσῃ τέλειόν σε ὁρῶμεν, τὸν ἐκ τελείου τέλειον ἐπιφανέντα Θεὸν ἡμῶν. (...)

Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν εἴδει περιστερᾶς, τοῖς ὕδασιν ἐπεφοίτησε.

Σήμερον ὁ ἄδυτος Ἥλιος ἀνέτειλε, καὶ ὁ κόσμος τῷ φωτὶ Κυρίου καταυγάζεται. 

Σήμερον ἡ Σελήνη λαμπραῖς ταῖς ἀκτῖσι τῷ κόσμῳ συνεκλαμπρύνεται. 

Σήμερον οἱ φωτοειδεῖς ἀστέρες τῇ φαιδρότητι τῆς λάμψεως τὴν οἰκουμένην καλλωπίζουσι.

Σήμερον αἱ νεφέλαι ὑετὸν δικαιοσύνης τῇ ἀνθρωπότητι οὐρανόθεν δροσίζουσι.

Σήμερον ὁ Ἄκτιστος ὑπὸ τοῦ ἰδίου πλάσματος βουλῇ χειροθετεῖται. (...)

Σήμερον τὰ τῶν ἀνθρώπων πταίσματα τοῖς ὕδασι τοῦ Ἰορδάνου ἀπαλείφονται. 

Σήμερον τοῦ σκότους ἐλυτρώθημεν, καὶ τῷ φωτὶ τῆς θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. 

Σήμερον ἡ ἀχλὺς τοῦ κόσμου καθαίρεται τῇ ἐπιφανείᾳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Σήμερον λαμπαδοφεγγεῖ πᾶσα ἡ κτίσις ἄνωθεν. 

Σήμερον ἡ πλάνη κατήργηται, καὶ ὁδὸν ἡμῖν σωτηρίας ἐργάζεται ἡ τοῦ Δεσπότου ἐπέλευσις. 

Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ. 

Σήμερον ὁ Δεσπότης πρὸς τὸ βάπτισμα ἐπείγεται, ἵνα ἀναβιβάσῃ πρὸς ὕψος τὸ ἀνθρώπινον. 

Σήμερον ὁ ἀκλινὴς τῷ ἰδίῳ οἰκέτῃ ὑποκλίνεται, ἵνα ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας ἐλευθερώσῃ. 

Σήμερον Βασιλείαν οὐρανῶν ὠνησάμεθα· τῆς γὰρ Βασιλείας τοῦ Κυρίου οὐκ ἔσται τέλος. 

Σήμερον γῆ καὶ θάλασσα τὴν τοῦ κόσμου χαρὰν ἐμερίσαντο, καὶ ὁ κόσμος εὐφροσύνης πεπλήρωται. 

(...) Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, θεασάμενος τὸ πῦρ τῆς θεότητος, σωματικῶς κατερχόμενον, καὶ εἰσερχόμενον ἐπ᾽ αὐτόν. (...)

Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, ὁρῶν τὸν Ἀόρατον ὁραθέντα, τὸν Κτίστην σαρκωθέντα, τὸν Δεσπότην ἐν δούλου μορφῇ. 

Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ τὰ ὄρη ἐσκίρτησαν, Θεὸν ἐν σαρκὶ καθορῶντα, (...) φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ (...) Βάπτισμα σωτηρίας τῷ κόσμῳ δωρησάμενον.

~~~~

Απόσπασμα από τον όρθρο των Θεοφανείων. Από τα πιο ποιητικά κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ.

Ίθε να "ανανεώσω" το βάπτισμά μου στα αγιασμένα νερά του Ιορδάνη, τιμώντας τους προγόνους μου.

Στη μνήμη του Φάνη που αυτή η μέρα ήταν απόλυτα συνυφασμένη με κείνον. "Μου λείπεις βλαμμένο μου..."