Ολοένα και περισσότερο αναρωτιέμαι τι σιχαμερά+άθλια υποκείμενα κυκλοφορούν εκεί έξω... Είναι η πολλοστή φορά που μου τηλεφωνεί έντρομη μια γιαγιά για να την προστατέψω από τους συγγενείς της που χρόνια τώρα την αφαιμάζουν οικονομικά, εκμεταλλευόμενοι την μοναξιά της, και πλέον απροκάλυπτα προσπαθούν να την ρίξουν ψυχολογικά, να την εκμηδενίσουν, να την βγάλουν άχρηστη όπως λέει, με σκοπό να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα ώστε να καρπωθούν την περιουσία της που ούτως ή άλλως σε κείνους θα την αφήσει αφού δεν μπόρεσε να κάνει παιδιά. Την γνώρισα λεβέντισσα, ψηλή κι αγέρωχη, καθόταν στην μπαλκονάρα της κι έπινε τον καφέ της, πήγαινε τις εκδρομές της, έβγαινε βόλτα με τις φίλες της, πήγαινε για ψώνια, και σε ένα χρόνο έγινε αγνώριστη, γεμάτη φοβίες, εμμονές, ανασφάλειες, σαν να ζει σε ίδρυμα και φανερά πολύ γερασμένη.Τα αγαπημένα της ανίψια έχουν γεμίσει τον τόπο κάμερες με το πρόσχημα να την προσέχουν μην πάθει κάτι, ελέγχουν τις επαφές της, τα τηλέφωνά της, την αλληλογραφία της, τους λογαριασμούς της, ακόμα και η "υπηρέτρια" που την "προσέχει" είναι μιλημένη όπως λέει για να την αποκαρδιώνει, να την κάνει να νιώθει ανίκανη. Μολις διαμαρτυρηθει λιγο ή υποψιαστουν οτι μπορει να αλλαξει τη διαθηκη της, την πηγαινουν καμια βολτα να νιωσει λιγο ανθρωπος, ερχεται κ μου λεει οτι ειναι καλοι ανθρωποι κ την νοιαζονται κ δεν εχει παραπονο και συνεχιζεται το ιδιο βιολι, η μεν παιρνει μια ανασα οι δε ροκανιζουν το χρονο της δινοντας ψιχουλα σε σχεση με αυτα που θα τους δωσει. Όλα ένα κόλπο καλοστημμένο κι ένα σκηνικό στο οποίο είναι εγκλωβισμένη από φόβο μην πεθάνει και δεν τη βρει κανείς. Δεν είναι η μόνη. Παντού γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι μόνοι κι αβοήθητοι και ανίψια που εκμεταλλεύονται άτεκνες θείες, χωρίς ίχνος σεβασμού στα γηρατειά, μια από τις πρωταρχικές αξίες που μας διδάσκει η οικογένεια.
Ποιες αξίες, ποια γηρατειά και ποια οικογένεια, θα μου πεις, όλα αυτά είναι πλέον τόσο ρετρό κι εμείς που εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αυτές τις αξίες τόσο "οπισθοδρομικοί". Δεν υπάρχουν πια συναισθήματα, οι άνθρωποι είναι κομμάτια κρέας και με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν και τον διπλανό τους, no feelings, no mercy. Όλα για την καλοπέραση, σαν να μην υπάρχει αύριο, παρατηρώ τους ανθρώπους και νιώθω λύπηση, η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη, καμία μπέσα, καμία αξιοπρέπεια, ποτέ πριν δεν ήταν χειρότερα. Δεν μπορείς πλέον να είσαι σίγουρος για κανέναν, σου απλώνουν το χέρι μόνο για να ζητήσουν, κι όταν το απλώνεις εσύ για να βοηθήσεις, μετά μετράς τα δάχτυλά σου μη λείπει κανένα, όλα συμβαίνουν με άλλη πρόθεση από αυτήν που δηλώνουν, όλα είναι απλά ποσταρίσματα στο φβ ή στο ίνστα, μηνύματα copy paste με πολλούς παραλήπτες, κάποιος θα τσιμπήσει, κανείς και τίποτα δεν έχει ιδιαίτερη αξία γιατί κανείς δεν είναι ξεχωριστός για κανέναν, ξεχωρίζουν μόνο για λίγο και μόνο όσο εξυπηρετούν ένα στόρυ, για τη μόστρα, για το εφελίκι, όλα ψεύτικα και ιδίως η ευαισθησία. Η "ευαισθησία" πουλάει. Μια υποκριτική και κενή νοήματος ευαισθησία, που οι πράξεις την προδίδουν. Μεγαλόστομες παπαριές. Λόγια που εξανεμίζονται μόλις πεις στον άλλον ότι νιώθεις κάτι, ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, ότι πονάς, ότι φοβάσαι. Κανείς δεν θέλει να χάσει ούτε δευτερόλεπτο για κανέναν, αν δεν έχει κάτι να κερδίσει. Κανείς δεν θα ασχοληθεί παρά μόνο αυτοί που αληθινά αγαπούν, κι είναι τραγικά λίγοι, οι υπόλοιποι κάνουν ότι δεν άκουσαν. Μοιράζεσαι μαζί τους χρόνο, τους δίνεις κομμάτι από την καρδιά σου και θαρρείς τους τα χρώσταγες, σε ξεχνούν όπως ξεχνούν τι έφαγαν χτες. Εγώ θυμάμαι τι έφαγα όλο τον προηγούμενο μήνα. Γαμιούνται με τον άλλον και δεν μένει τίποτα, καμιά ανάμνηση. Σχέσεις καταναλωτικές, μόλις φύγει ο ένας από τους δυο ο άλλος περνάει στον επόμενο, και στο μεθεπόμενο, όπως τα προϊόντα που πέφτουν στο καρότσι μηχανικά, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς τύψεις, όλοι αναλώσιμοι και δυνάμει φαγώσιμοι ως χορτοειδές φαστ φουντ, που το τρως και δεν θυμάσαι τίποτα απλά γέμισες την κοιλιά σου, πρόχειρα γρήγορα άκοπα ανούσια και χαζοχαρούμενα. "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή". Οπότε καλύτερα να γίνουμε όλοι θλιβεροί, ένας κιμάς χωρίς συναισθήματα, σαν τα ζώα, να ζούμε μια ζωή ό,τι να ναι, αφού είμαστε ό,τι να'ναι, να φάμε ό,τι προλάβουμε, να πατήσουμε όσους μπορούμε, να γαμήσουμε και να γαμηθούμε με όσους κινούνται γύρω μας, αφού όλοι είναι το ίδιο, όλοι κρέας, η δουλειά να γίνεται, "να περνάμε καλά", κι αυτοί που χτες κοροιδεύαμε να γίνουν σήμερα το καλύτερό μας, να γλείψουμε αυτούς που φτύσαμε, να πληγώσουμε όσους μας γιάτρεψαν τις πληγές και να δώσουμε τα εύσημα σε όσους μας γάμησαν τη ζωή, να αδικήσουμε, να ποδοπατήσουμε ψυχές αθώων, να διαψεύσουμε κάθε προσδοκία, να εκμεταλλευτούμε την ανάγκη του άλλου για επικοινωνία, για κοινωνία, για σχέση, την ανάγκη να υπάρχει σαν άνθρωπος, να τους αδειάσουμε, να τους προδώσουμε, να τους ξεχάσουμε, να τους ξεφτιλίσουμε και να ξεφτιλιστούμε νομίζοντας ότι γινόμαστε ολοένα και πιο μάγκες και πιο πρεστιζάτοι όσο πιο πολλούς χρησιμοποιήσουμε, αφού είμαστε "ελεύθεροι" να κάνουμε ό,τι θέλουμε, χωρίς αληθινά να ξέρουμε τι θέλουμε, θέλουμε να "ζούμε", να ζούμε μόνο για τα λάικ του κάθε τυχάρπαστου που κωλοβαράει μπροστά σε μια οθόνη, να νομίζουμε ότι ζούμε, ότι "ζούμε όπως γουστάρουμε" αλλά να μην έχουμε ζήσει τίποτα, όλα να είναι μια θλιβερή επανάληψη του χτες, του προχτές και του αρχικού εαυτού μας, ο τρόπος που μιλάμε, που γαμάμε, αυτά που λέμε που κάνουμε που τρώμε ακόμα και τα ονειρά μας ίδια, ένα ατέλειωτο αποτυχημένο πάτερν που ξέρουμε ότι είναι μαλακία αλλά εξακολουθούμε να το εφαρμόζουμε γιατί είμαστε οκνηροί, μέσα μας, νεκροζώντανοι, δεν κινείται τίποτα, όλα λιμνάζουν, ένας βάλτος, φαντασία μηδέν, κι όση έχουμε να την ξοδεύουμε για να κατακτήσουμε τον αλλον σαν να είναι τρόπαιο, το οποίο θα πετάξουμε στα σκουπίδια και στη λήθη όπως και όλα τα προηγούμενα, άλλο ένα σώμα που προσθέσαμε στη λίστα μας, σαρκολατρεία, το μόνο που μετράει να είναι το σώμα του άλλου, να μην δίνουμε δεκάρα για την καρδιά του, το μυαλό του, τους τρόπους του τα χαρίσματά του, να διαλέγουμε τις επαφές μας βάσει δημοφιλίας κι όχι ουσίας, να στήνουμε κώλο για να μπούμε στα μεγάλα σαλόνια, να ξεχάσουμε από που ερχόμαστε και που πάμε, να εξαργυρώνουμε τα πάντα προς όφελός μας αδιαφορώντας τι χρωστάμε στον άλλον, να ξεχάσουμε ότι κάποιοι θυσίασαν ζωές ολόκληρες ή και μισές για να μην γίνουμε ΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ άνθρωποι. Να μην βρίσκουμε πουθενά καταφύγιο να μην υπάρχει οικογένεια, φίλοι, ζευγάρια, να μην υπάρχει εμπιστοσύνη, θαλπωρή, αισθήματα, να μην μπορείς να ακουμπήσεις στον ώμο του άλλου, να μην μπορείς να του χαμογελάσεις το πρωί, να μην έχεις κανέναν αληθινά να μοιραστείς ένα πιάτο φαί κι ας είσαι κάθε μέρα με κόσμο σε ταβέρνες εστιατόρια και μαζώξεις "φίλων", να μην αντέχεις να μοιραστείς με τον άλλον ούτε ένα δευτερόλεπτο αληθινής ύπαρξης για να μην θυμηθείς ότι δεν υπάρχεις, να μην μπορείς να κλάψεις στην αγκαλιά του άλλου γιατί τον έδιωξες, να μην εχεις μια ψυχη να μοιραστεις ενα ηλιοβασιλεμα, ενα τσιγαρο ξαπλωμενος στην αμμο κατω απ τα αστερια, να είσαι τραγικά μόνος με ένα κινητό στο χέρι, με χιλιάδες ψεύτικους φίλους και κανέναν δίπλα σου, να παριστάνεις ότι δεν τους έχεις ανάγκη, δεν έχεις ανάγκη κανέναν, να διψάς να σχετιστείς αλλά να μην αντέχεις τον εαυτό σου δίπλα σε κανέναν, να ακροβατείς σε μια σχιζοφρένεια αυτού που ονειρεύτηκες κι αυτού που σου πάσαραν και το πίστεψες, να τους βγάζεις όλους ανεπαρκείς για να μη δεις την δική σου κενότητα, να είσαι πάντα απών και να παριστάνεις το απόλυτο παρόν, να εχει χαθει καθε ικμαδα, κάθε φλογα για ζωη για ερωτα για δημιουργια, για ψυχικό αλισβερίσι, ολα να ειναι μια καυλα ξερη μια συνηθεια μια διεκπεραιωση, να αναζητάς μια ζωή την ουσία, κι όταν σου δίνεται δώρο, να την κοιτάς στα δόντια όπως τα άλογα, για να μη φανεί πως είσαι εσύ που πάτωσες, να έχεις δίπλα σου κάποιον που άλλοι θα σκότωναν να τον έχουν οι ίδιοι και
να φέρεσαι σαν να του κάνεις χάρη, να εκθειάζεις την μετριότητα για να
ανεβάσεις την αξία σου επειδή απλά δεν μπορείς να έχεις τίποτα καλύτερο, να είσαι μονίμως "μπίζι" να μην προλαβαίνεις, ενώ δεν έχεις τίποτα να κάνεις κι η ζωή σου είναι τραγικά άδεια, να θέλεις να φύγεις από εδώ αλλά κι από εκεί κι από τον εαυτό σου κι από τον άλλον, κι όταν ο άλλος κλαίει κι υποφέρει, να κοιτάς αλλού, να κάνεις πως δεν βλέπεις, γιατί είναι ευθύνη να είσαι μάρτυρας μιας ανθρώπινης στιγμής, είναι ευθύνη να εμπλακείς συναισθηματικά, είναι ευθύνη να είσαι άνθρωπος, καλύτερα μακριά κι απρόσωπα, να είσαι απλά ένα προφίλ ένα άβαταρ μια IP που μόλις κλείσει η οθόνη να σβήνεις κι εσύ και να μην αναρωτιέται κανείς αν αναπνέεις αν υπάρχεις αν υπήρξες ποτέ κι αν θα ξαναυπάρξεις. Ένα τίποτα ανάμεσα σε άλλα τίποτα που νομίζουν ότι είναι το παν, και που βαφτίζουν ως "παν" το τίποτα και ως "τίποτα" το παν. That's the plan. Ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Από παιδί ένιωθα ότι δεν ανήκω εδώ, ότι ήρθα από άλλο πλανήτη, τελευταία αυτή η αίσθηση είναι εντονότερη. Έχω ξενερώσει αφάνταστα... και με το έργο και με τους ηθοποιούς και με όλο το σκηνικό. Μου έλεγε προχτές ένας φίλος πόσο έχει ξενερώσει κι εκείνος. Αν κάτι με εξοργίζει σε αυτό το ξενέρωμα είναι να το έχω δει σαν ολόγραμμα, να ξέρω εξαρχής ότι θα έρθει και ωστόσο να ποντάρω σε μια πιθανότητα χαοτική ότι μπορεί και να μην ξενερώσω στο τέλος. Αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές νιώθετε το ίδιο. Έχω αυτήν την αίσθηση ότι εκείνο το "ζουν ανάμεσά μας" που λέγαμε κάποτε και γελούσαμε έχει αντιστραφεί και είμαστε μια ισχνή μειονότητα ανάμεσα σε κάτι που πια δεν είναι ανθρώπινο, που δεν ξέρω από τι υλικό είναι φτιαγμένο αλλά είναι πολύ πολύ σιχαμερό. Νιώθω αηδία για τα άτομα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα, που κινούνται με βάση αυτό, που βλέπουν τον διπλανό τους ως μέσο για να κάνουν τη δουλειά τους, ως αντικείμενο, πουλώντας ψεύτικα συναισθήματα ή ότι τάχα νοιάζονται ενώ νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Νιώθω αηδία για όσους εκμεταλλεύονται τους αδυναμους (ειδικα εκεινους που βγηκαν απο μια επωδυνη φαση της ζωης τους κ αντεξαν) και πιο πολύ όταν πρόκειται για ηλικιωμένους, που εντέλει το μόνο που χρειάζονται στη δύση της ζωής τους είναι μια ζεστή αγκαλιά, έναν καλό λόγο κι ένα ειλικρινές χαμόγελο.
Karma is a bitch. Κανείς δεν χάρηκε ό,τι απόκτησε τσαλαπατώντας την
αξιοπρέπεια του άλλου και προσβάλλοντας την ψυχή του. Στο επέκεινα, όλοι
φτάνουμε στο ταμείο κι ο καθένας λαμβάνει τον λογαριασμό που του
αναλογεί. Ενίοτε έρχεται νωρίτερα η σφαλιάρα. Στη ζωή έχουμε πάντα αυτόν και αυτό που αξίζουμε, αλλά και ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ αυτόν και αυτό που ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ...
