Χαζεύοντας μια φωτογραφία του φίλου μου Ν.Β. νιώθω να μπαίνω σε σκουληκότρυπα, μια γλυκιά αίσθηση ανεμελιάς, εκείνης των εφηβικών μου χρόνων, καθώς θυμάμαι τον εαυτό μου σε αντίστοιχες φωτογραφίες, τότε που ήμασταν σαν μπουμπούκια καιρό πριν ανοίξουν... πόσο όμορφοι, στυλάτοι, και πόσο αθώοι ήμασταν... Λίγο πιο κάτω μια ακόμα φωτογραφία με πάει ακριβώς στο πιο αγαπημένο μου μέρος από το παρελθόν και με βεβαιότητα ψιθυρίζω το όνομά του:
Χαμογελάω όλο ευτυχία και φιλάρεσκα κανακεύω τον εαυτό μου που για ακόμα μια φορά ήμουν εύστοχη. Κούνια που με κούναγε. Δεν γνωρίζω ότι με χωρίζουν μόλις μερικά δευτερόλεπτα από το κομμάτι του παζλ που έλειπε χρόνια τώρα και ίσως τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των τελευταίων 30 ετών στις μουσικές αναζητήσεις μου.
Οχι δεν ειναι ο Nick Rhodes, όχι δεν είναι κάποιος που τον αντιγράφει, είναι αυτός που προϋπήρξε, ο αυθεντικός, ο μπροστάρης, ο εαυτός του, ο David Sylvian. Βλέπω ξανά και ξανά το βίντεο, σκαλίζω φωτογραφίες…
… και δεν πιστεύω στα μάτια μου, ούτε και στ' αυτιά μου. Αυτό είναι, λέω μέσα μου, now it makes sense…
Ξαφνικά νιώθω σαν κάποιο αόρατο χέρι*** να έσβησε ένα τεράστιο βουνό από μπροστά μου και βλέπω την απέραντη πεδιάδα να απλώνεται μπροστά μου, κι εγώ έτοιμη να κατρακυλήσω σαν χαζοχαρούμενο, σαν μεθυσμένο στην πλαγιά μέχρι να σωριαστώ με φόρα στο κέντρο της, με νέους ήχους στ' αυτιά μου, και μια τρελή ηδονή που νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε νέους τόπους, είτε μακρυνούς είτε την δικιά μου κοντινή αμερική... Είναι μαγικό το συναίσθημα να ανοίγεται ξαφνικά ο ορίζοντας μπροστά μου, εκεί που όλα ήταν μετρημένα, δεδομένα, συνηθισμένα, οικεία, αγαπημένα αλλά πολυφορεμένα, και να έχω να ψάξω και να σκαλίσω νέους κόσμους, νέους δρόμους, νέους δίσκους: David Sylvian. Διάολε ένας ολόκληρος γαλαξίας είναι, που όσο προχωράω συνειδητοποιώ πως ο Nick μπροστά του μοιάζει σαν το μικρό αδερφάκι του που κουτσά στραβά ακολουθούσε τη γραμμή του μεγάλου του αδερφού… που κι εκείνος με τη σειρά του ακολουθούσε τα ίχνη ~ποιου άλλου;!~ του Τρισμέγιστου David Bowie...
Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος Και σε αυτήν την περίπτωση (όπως και σε τόσες άλλες). Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι εξίσου λατρεμένο με τα τραγούδια των Duran Duran που είχαν βρει τη μαγικη συνταγή για να μπουν σε εκατομύρια εφηβικά δωμάτια κι άλλες τόσες καρδιές, ωστόσο η μαγιά, ο "τρόπος ζωής" των Japan είναι εκείνο το κάτι που έλειπε τόσα χρόνια από την Μεγάλη Εικόνα στο τοπ 100 μου και το βρήκα μόλις προχτές. Εκείνο το μαγικό κάτι που κάποτε ο φίλος μου ο Άγις το είπε "εκλεκτικές συγγένειες", ο φίλος μου ο Saunterer "αλυσίδα" και είναι όντως μια σειρά πραγμάτων, καταστάσεων, βιβλίων, συνηθειών, μουσικών, κλπ που είτε έμμεσα είτε άμεσα συνδέονται και κάνουν στο τέλος αυτό που ονομάζουμε εαυτό, γιατί τελικά ναι η μουσική καθορίζει το ποιοι είμαστε. Ανέκαθεν είχα αυτήν την αίσθηση, τώρα ένα παραπάνω.
Και ναι έχει σημασία να ξέρεις από που ξεκίνησαν όλα, όχι για να καταρρέουν οι μύθοι αλλά για να γνωρίζεις τις ρίζες σου. Ο Nick ήταν και παραμένει αγαπημένος και ως μουσικός και ως φωτογράφος, ωστόσο η λατρεία μου για την Ιαπωνία, το αβαντ γκαρντ, το γκλαμ και την ποίηση, δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν καλύτερα από τον David Sylvian και ως φιγούρα και ως υπόσταση (sorry Mr Bowie…). Ένα πλάσμα μαγικό που δεν μπορείς παρά να το αγαπήσεις με την πρώτη ματιά, με το πρώτο άκουσμα. Είναι σαν να ανακάλυψα τον τροχό, σαν να ξαναβαφτίστηκα στα νερά του Ιορδάνη ποταμού, να έκανα το Nakasendo Trail, "and so on"… και καταλήγω (για ακόμα μια φορά!) ότι όλα ξεκινούν από την Ιαπωνία κι όλα οδηγούν σε κείνη. Big in Japan...
*** τι αόρατο δηλαδή, μια χαρά ορατό ήταν το χέρι κι έχει και ιδιοκτήτη τον μεσιέ Ν.Β. ... τον οποίο φυσικά θα τον ευγνωμονώ για τούτο το μικροτεράστιο κομμάτι του παζλ που άφησε άθελά του στο τραπέζι μου (δίπλα στο τσάι με τα κουλουράκια). Υποψιάζομαι βεβαίως ότι το έκανε τελείως εσκεμμένα για να διασκεδάσει με τη χαζή έκφραση στο πρόσωπό μου όταν κατάλαβα ότι αυτό που ψιθύρισα ήταν καρα-λάθος, αλλά αυτά δεν τα λέμε, θα με πάρει για τελείως κουκουρούκου...
"Nick Rhodes…" (λες ε;)
Χαμογελάω όλο ευτυχία και φιλάρεσκα κανακεύω τον εαυτό μου που για ακόμα μια φορά ήμουν εύστοχη. Κούνια που με κούναγε. Δεν γνωρίζω ότι με χωρίζουν μόλις μερικά δευτερόλεπτα από το κομμάτι του παζλ που έλειπε χρόνια τώρα και ίσως τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των τελευταίων 30 ετών στις μουσικές αναζητήσεις μου.
Οχι δεν ειναι ο Nick Rhodes, όχι δεν είναι κάποιος που τον αντιγράφει, είναι αυτός που προϋπήρξε, ο αυθεντικός, ο μπροστάρης, ο εαυτός του, ο David Sylvian. Βλέπω ξανά και ξανά το βίντεο, σκαλίζω φωτογραφίες…
David...
Nick...
David...
Nick...
David...
Nick...
Ξαφνικά νιώθω σαν κάποιο αόρατο χέρι*** να έσβησε ένα τεράστιο βουνό από μπροστά μου και βλέπω την απέραντη πεδιάδα να απλώνεται μπροστά μου, κι εγώ έτοιμη να κατρακυλήσω σαν χαζοχαρούμενο, σαν μεθυσμένο στην πλαγιά μέχρι να σωριαστώ με φόρα στο κέντρο της, με νέους ήχους στ' αυτιά μου, και μια τρελή ηδονή που νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε νέους τόπους, είτε μακρυνούς είτε την δικιά μου κοντινή αμερική... Είναι μαγικό το συναίσθημα να ανοίγεται ξαφνικά ο ορίζοντας μπροστά μου, εκεί που όλα ήταν μετρημένα, δεδομένα, συνηθισμένα, οικεία, αγαπημένα αλλά πολυφορεμένα, και να έχω να ψάξω και να σκαλίσω νέους κόσμους, νέους δρόμους, νέους δίσκους: David Sylvian. Διάολε ένας ολόκληρος γαλαξίας είναι, που όσο προχωράω συνειδητοποιώ πως ο Nick μπροστά του μοιάζει σαν το μικρό αδερφάκι του που κουτσά στραβά ακολουθούσε τη γραμμή του μεγάλου του αδερφού… που κι εκείνος με τη σειρά του ακολουθούσε τα ίχνη ~ποιου άλλου;!~ του Τρισμέγιστου David Bowie...
Nick + David Bowie
μπλιτζ και η αποθέωση του σεσουάρ από τον Πατερούλη Bowie...
David Bowie βεβαίως βεβαίως...
Αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος Και σε αυτήν την περίπτωση (όπως και σε τόσες άλλες). Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι εξίσου λατρεμένο με τα τραγούδια των Duran Duran που είχαν βρει τη μαγικη συνταγή για να μπουν σε εκατομύρια εφηβικά δωμάτια κι άλλες τόσες καρδιές, ωστόσο η μαγιά, ο "τρόπος ζωής" των Japan είναι εκείνο το κάτι που έλειπε τόσα χρόνια από την Μεγάλη Εικόνα στο τοπ 100 μου και το βρήκα μόλις προχτές. Εκείνο το μαγικό κάτι που κάποτε ο φίλος μου ο Άγις το είπε "εκλεκτικές συγγένειες", ο φίλος μου ο Saunterer "αλυσίδα" και είναι όντως μια σειρά πραγμάτων, καταστάσεων, βιβλίων, συνηθειών, μουσικών, κλπ που είτε έμμεσα είτε άμεσα συνδέονται και κάνουν στο τέλος αυτό που ονομάζουμε εαυτό, γιατί τελικά ναι η μουσική καθορίζει το ποιοι είμαστε. Ανέκαθεν είχα αυτήν την αίσθηση, τώρα ένα παραπάνω.
Και ναι έχει σημασία να ξέρεις από που ξεκίνησαν όλα, όχι για να καταρρέουν οι μύθοι αλλά για να γνωρίζεις τις ρίζες σου. Ο Nick ήταν και παραμένει αγαπημένος και ως μουσικός και ως φωτογράφος, ωστόσο η λατρεία μου για την Ιαπωνία, το αβαντ γκαρντ, το γκλαμ και την ποίηση, δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν καλύτερα από τον David Sylvian και ως φιγούρα και ως υπόσταση (sorry Mr Bowie…). Ένα πλάσμα μαγικό που δεν μπορείς παρά να το αγαπήσεις με την πρώτη ματιά, με το πρώτο άκουσμα. Είναι σαν να ανακάλυψα τον τροχό, σαν να ξαναβαφτίστηκα στα νερά του Ιορδάνη ποταμού, να έκανα το Nakasendo Trail, "and so on"… και καταλήγω (για ακόμα μια φορά!) ότι όλα ξεκινούν από την Ιαπωνία κι όλα οδηγούν σε κείνη. Big in Japan...
*** τι αόρατο δηλαδή, μια χαρά ορατό ήταν το χέρι κι έχει και ιδιοκτήτη τον μεσιέ Ν.Β. ... τον οποίο φυσικά θα τον ευγνωμονώ για τούτο το μικροτεράστιο κομμάτι του παζλ που άφησε άθελά του στο τραπέζι μου (δίπλα στο τσάι με τα κουλουράκια). Υποψιάζομαι βεβαίως ότι το έκανε τελείως εσκεμμένα για να διασκεδάσει με τη χαζή έκφραση στο πρόσωπό μου όταν κατάλαβα ότι αυτό που ψιθύρισα ήταν καρα-λάθος, αλλά αυτά δεν τα λέμε, θα με πάρει για τελείως κουκουρούκου...
