Άρτι
αφιχθέν το καινούριο βιβλίο του Saunterer, αξίζει να το
διαβάσετε, όχι γιατί είναι φίλος μου, αλλά γιατί είναι
καραγαμάτο, το διάβαζα και
μουρμούριζα τι κατέβασε το μυαλό του πάλι... Ανατρεπτικός, τσουχτερός
λόγος, πικρόγλυκος, εκεί που σε πιάνουν τα γέλια νιώθεις ένα σφίξιμο στο
στομάχι, δεν ξέρεις αν είναι από απελπισία ή λύτρωση. Όπως μου είπε κι ο
ίδιος είναι ένα είδος αποχαιρετισμού στον χώρο που κινηθήκαμε τόσα
χρόνια, τον underground χώρο, εκεί όπου ερωτευτήκαμε, δημιουργήσαμε,
ονειρευτήκαμε, γνωρίσαμε τον εαυτό μας, τις δυνατότητές μας, πόσο
απλώνεται το δικό μας πάπλωμα... υπέροχα χρόνια, γερά με τσαμπουκά, δεν
χαμπαριάζαμε τίποτα, the days of wine and roses, συναυλίες,
μπυροκατανύξεις, sex&drugs&rock'N'Roll, μαζώξεις, Berlin,
Ίγκλις, παλιά φιλοσοφική, ράδιο Ουτοπία, Ματζέστικ, βίλα Βαρβάρα, πάρκο
σκύλων, Deus Ex Machina, Last Drive, Γαύδος, DIY project, "δημιουργικές
ομάδες" οι αυθεντικές που προϋπήρξαν πολλά χρόνια πριν έρθουν κάτι
μυξιάρικα και οικειοποιηθούν όρους και ιδέες (ναι μιλάω για κάτι
κωλόπαιδα που χρησιμοποιούν ακόμα την υπογραφή μου ενώ εγώ δεν είμαι πια
στην εταιρεία τους... που αν δεν ήμουν εγώ και κάτι άλλα αληθινά
underground άτομα να τους χτίσουμε το προφίλ κάνοντας την τρέλα μας στα
περιοδικά τους, θα έμοιαζαν ακόμα σαν μάρτυρες του Ιεχωβά με τα γκρι
παντελονάκια τα σκούρα μπλε πουλοβεράκια και το πουκάμισο από μέσα)...
το έλεγαν οι Dead Moon "new kids on the block are taking my place,
walking on my grave" κι ενώ χτυπιόμασταν από κάτω πετώντας τα μπουκάλια
πίσω μας μόλις άδειαζαν, δεν το είχαμε νιώσει ακόμα στο πετσί μας τι
σημαίνει, ο Fred όμως το είχε δει το έργο, εμείς απλώς ήμασταν ακόμα
νέοι μουράτοι και γαμάτοι... το underground για εμάς τότε ήταν ο φυσικός
μας χώρος, το underground ήμασταν εμείς οι ίδιοι, εμείς που
δημιουργούσαμε τα ρεύματα, τα "τρενδς" μόνο για την πλάκα μας όχι για να
βγάλουμε λεφτά απλά για να γουστάρουμε... ένα χώρος που πλέον είναι
τόσο mainstream που κατάντησε σιχαμάρα, και είναι καλύτερα για εμάς να
μοιάζουμε "κοινοί θνητοί", συνηθισμένοι και αδιάφοροι, για να μη γίνουμε
ένα με αυτόν τον νέο κιμά... ή ακόμα καλύτερα να την κάνουμε με ελαφρά
πηδηματάκια για "άλλη γη~άλλα μέρη" (εγώ λέω για Αριζόνα με τους
χρυσοθήρες )... γέμισε ο τόπος βουτυρομπεμπέδες "χίπστερ" που σε κοιτάνε
με τουπέ θαρρείς και το μελάνι δίνει ποιότητα στη φαιά ουσία τους, κάτι
χαζογκόμενες που παριστάνουν τα άτομα επειδή φοράνε σκουλαρίκια μέχρι
και στο μ_νί τους, όλοι είναι απλά πελατάκια που αγοράζουν στυλ, οι
περισσότεροι δεν έχουν ιδέα γιατί είναι έτσι κι από που ξεκίνησαν όλα.
"Ήθελα να κάνω κάτι καινούρια τατού και το σκέφτομαι... μη σου πω θα
σβήσω και τα παλιά." Σε αυτή τη σκέψη καταλήξαμε με τον Κρις και σε
αυτήν τείνει να καταλήγουμε όλοι οι φίλοι που κινηθήκαμε δίπλα δίπλα, σε
παράλληλες διαδρομές, και μόλις γυρίσουμε και την τελευταία σελίδα της
"Συγκομιδής" θα είναι σαν να κλείνουμε αυτό το βιβλίο που λέγεται
underground με τα παραφερνάλια του (επανάσταση, αλληλεγγύη) δια
παντός...
Έτσι για να πάρετε μια γεύση: Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμη λίγο, να τόσο δα και θα επιστρέψουν οι μέρες εκείνες οι καλές όπου μ’ ένα δεκαρικάκι έτρωγες μπριζόλα και γαμούσες κιόλας. Έλα, μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει… η οικονομία σταθεροποιείται επενδυτές κι ανάπτυξη είναι καθ’ οδόν σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν κι οι καμπάνες μετά, το μόνο που θα απομένει είναι να πέσει λίγο ο ΦΠΑς στο κρέας αν και, λυπάμαι αλλά πρέπει να το πούμε κι αυτό υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ’σαι εσύ αυτός που για μια μπριζόλα θα στήνεις κώλο.
--------- Xρήστος Πελτέκης «Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας» Εκδόσεις orphan drugs Για επικοινωνία με τον συγγραφέα https://orphan-drugs.blogspot.gr
Είναι μερικές αποφάσεις τόσο δύσκολες που σε στριμώχνουν, κι όσο κι αν ψάχνεις διεξόδους διαφυγής είναι μονόδρομος. Αν δεν τις πάρεις νιώθεις δειλός, αν τις πάρεις νιώθεις πως ανέβηκες ένα σκαλοπάτι... Μήνες τώρα προσπαθώ να χωρέσω στο κεφάλι μου κάποια νέα δεδομένα που προέκυψαν και "πρέπει να μάθω να ζω με αυτά". Είναι όμως κάποια πράγματα, που όσο ευρύχωρος κι αν είσαι, ξέρεις πως, από τη στιγμή που θα μπεις στο δρόμο, δεν υπάρχει επιστροφή. Ένα τέτοιο δρόμο προσπαθώ να χωρέσω μέσα μου, να συμφιλιωθώ να τον κάνω δικό μου, να μη φοβηθώ, να τραβήξω μπροστά κι όπου με βγάλει. Και πάνω που στριφογυρνάω στον ύπνο μου, κλαίω, χτυπιέμαι, το αποφασίζω πως έτσι πρέπει να γίνει. Και πάνω που το αποφασίζω κάνω το πρώτο βήμα, γενναία, με θάρρος και με τσαμπουκά, "it's now or never", και η ορμή που έχω φτάνει για να με κρατήσει για όλη τη διαδρομή...
Κοιτώ τον ουρανό από το μπαλκόνι, τα πουλιά που κυνηγιούνται στις ταράτσες και τα στενά της πόλης που απλώνονται κάτω από τα πόδια μου. Σκοτείνιασε. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη ή Μεγάλη Παρασκευή ο καιρός είναι μελαγχολικός. Κοιτώ τα μαύρα σύννεφα. Θα βρέξει. Περιμένω. Πρώτη φορά η αναμονή δεν με βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Έχω αποφασίσει. Προχωράω μπροστά ο,τι κι αν γίνει. Και κάπου εκεί εμφανίζεται στο δρόμο μου ο Οδηγός μου και μου λέει ότι δεν είναι μονόδρομος, ότι κάπου στη συνέχεια έχει διακλαδώσεις, μπορώ να αλλάξω διαδρομή, μπορώ αν θέλω να γυρίσω και πίσω. Μια τεράστια έκπληξη κατακλύζει όλο μου το είναι, μια βαθιά ανακούφιση που τη νιώθω να κυλάει μαζί με το αίμα μου, σαν να έφυγαν από πάνω μου 20 κιλά κι άλλα τόσα χρόνια. Γελάω, θέλω να αρχίσω να κλαίω, να αγκαλιάσω τον Οδηγό μου. "Φτερά στα πόδια!"...
Έβρεξε. Όλα υγρά κάτω απ' τα πόδια μου. Η μυρωδιά της βροχής που ξέπλενε τους χιλιο-περπατημένους δρόμους με κάνει να νιώθω λυτρωμένη. Ταξιδεύω κάτω από έναν κόκκινο ουρανό, στο βάθος τα φώτα από τα χωριά μοιάζουν με αστέρια που έπεσαν πάνω στις πλαγιές των βουνών (θυμάσαι πότε το σκέφτηκες αυτό πρώτη φορά;)… χαμογελάω στο πουθενά καθώς η φωνή της Joss επαναληπτικά χορεύει ξυπόλυτη στον ρυθμό της καρδιάς μου. Την ακολουθώ κι η σκέψη μου φτάνει σε σένα... θυμάμαι το παιδικό σου χαμόγελο που με γαληνεύει, τα λαμπερά σου μάτια που μιλάνε καλύτερα απ' όλες τις λέξεις… για ακόμα μια φορά η μουσική περιγράφει τις σκέψεις μου όσο καμιά γλώσσα δεν κατάφερε ποτέ...
Πέρασε καιρός από τότε που άκουσα την φωνή σου να μου τραγουδάει… την κρατάω φυλαγμένη σε ένα μικρό κουτάκι (σαν κείνα που είχε κι ο αδερφός μου ο Φ όταν ήθελε να δραπετεύσει από την πραγματικότητα) και το ανοίγω όποτε μου λείπεις. Κι αν μέχρι χτες η σιωπή με τρόμαζε, σήμερα (αχ σήμερα...) νιώθω πως μερικά πράγματα (που δεν είναι πράγματα) αξίζουν όλες τις σιωπές του κόσμου...
Αν έχεις δει ποτέ ένα μικρό ζαρκάδι να σε κοιτάζει μέσα στα μάτια φοβισμένο, θα καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μοιάζει να χαμογελάει, αλλά μέσα του είναι τρομαγμένο. "Δεν θα σε πειράξω" του είπα, όμως εκείνο άφησε ένα λυγμό σαν μωρό που κλαίει και χάθηκε τρέχοντας στο Δάσος... στο Δάσος της σκέψης του...
Κάθεσαι πληγωμένος στο πάρκο και χαζεύεις τα παιδάκια που ταϊζουν τις πάπιες. Αναρωτιέσαι γιατί συνέβη αυτό σε σένα. Εσένα που είσαι τόσο καλό και τρυφερό άτομο, τόσο δοτικό, εσύ που έκανες τόσες θυσίες, που έδωσες τα πάντα και το μόνο που πήρες ήταν πόνος. (Εντάξει δεν είναι έτσι ακριβώς, πήρες και χαρές, έκανες και καλό σεξ, μια χαρά ήταν, μέχρι που άρχισαν οι απαιτήσεις και το πράγμα σοβάρεψε, ή παραγνωριστήκατε, ή βαρεθήκατε, κι εκεί χάλασε η σούπα… Και δεν είσαι το μόνο άτομο που έκανε θυσίες… και σίγουρα βαθιά μέσα σου ξέρεις γιατί αυτό συνέβη σε σένα: διότι το άτομο που διάλεξες δεν ήταν το σωστό, άρα πληρώνεις μια λάθος επιλογή. Kαι συνήθως οι λάθος επιλογές εμπεριέχουν πόνο, μέσα από τον οποίο καλείσαι να μάθεις κάτι: πως να είσαι συνειδητός στο τώρα και πως να βλέπεις πίσω από το περιτύλιγμα, και πέρα από το πρόσκαιρο, όταν εσύ θέλεις να επενδύσεις στο μέλλον. Οι περισσότεροι έτσι την πατάμε, επενδύουμε ψυχή και κυρίως χρόνο σε καταστάσεις που έχουν ημερομηνία λήξης ολοφάνερη με τεράστια γράμματα.)
Κι εκεί που κάθεσαι στο παγκάκι, λίγο πιο πέρα είναι μια ακόμα πληγωμένη ψυχή που κι εκείνη χαζεύει τα παιδάκια που ταϊζουν τις πάπιες… και κάπως τα φέρνει η ζωή και βρίσκεστε ξαφνικά στο ίδιο παγκάκι. Είσαι ακόμα πληγωμένος, κι εκείνη είναι. Το μόνο που θέλεις είναι να σου δώσει μια αγκαλιά, να μαλακώσει το σώμα και η ψυχή σου. Και πάνω που πάει να σ' αγκαλιάσει, θυμάσαι την τελευταία φορά που συνέβη αυτό, την ημέρα που κάποια τσαλαπάτησε την καρδιά σου κι αντί να αφεθείς στην θεραπευτική αγκαλιά που σου δίνει (εκείνη που μέσα σου προσκάλεσες για να λυτρωθείς από τον προηγούμενο πόνο και να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως πιστεύεις ότι σου αξίζει) της δίνεις ένα χαστούκι, άλλο πράγμα! Εκείνη μένει παγωμένη να σε κοιτάζει, δεν πιστεύει ότι εισέπραξε μόλις το πρώτο της χαστούκι, πριν καν ακόμα σε αγγίξει!
Απομένει εκεί να σε κοιτάζει, ενώ εσύ σαν παλαβός την "λούζεις" με διάφορα κοσμητικά για το πόσο "απαράδεκτη" ήταν η συμπεριφορά της και ότι "δεν θέλεις να την ξαναδείς ποτέ πια"! Είσαι σε ντελίριο, λες μαλακίες, τη μια μετά την άλλη, σαν να βρίσκεσαι σε άσχημο trip. Εκείνη αποσβολωμένη παίρνει την τσάντα της και φεύγει κλαίγοντας. Σε όλη τη διαδρομή αναρωτιέται τι διάολο είπε ή έκανε, κι απάντηση δεν παίρνει.
Προσπαθεί να μπει στη θέση σου, το γυρνάει από δω, το γυρνάει από κει, τα καταφέρνει: είναι πολύ πληγωμένος λέει, δεν έπρεπε να τον ακουμπήσω, λέει, τις πληγές δεν τις ακουμπάμε όταν ο άλλος πονάει ακόμα, λέει. Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάει τις δικές της πληγές, η μια μάλιστα καμιά φορά στάζει αίμα ακόμα. Δεν ξέρει αν θα κλείσει ποτέ, το συνήθισε όμως κι αυτό, κάνει πως δεν το βλέπει, κι αν τη ρωτήσει κανείς λέει πως το έπαθε καθώς ερχόταν, κάπου σκάλωσε. Κάπως έτσι έμαθε να διαχειρίζεται τις δικές της πληγές, τον δικό της πόνο, και να τον κρατάει πάντα για τον εαυτό της. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να μοιραστεί τον πόνο της αλλά τη χαρά της. Και αυτό που έχει προτεραιότητα είναι εκείνη η μαγική θεραπευτική αγκαλιά… αχ πόσο ωραία θα ήταν και για τους δυο να την μοιραζόταν… και να κοιτούσαν μετά τα παιδάκια που τάϊζαν τις πάπιες, με τις καρδιές γαλήνιες κάτω από τον Ήλιο… Σε σκέφτεται και δακρύζει, όχι γιατί πονάς, αλλά γιατί βλέπει πόσο μικρός είσαι τελικά στο να διαχειριστείς μια τόση δα πληγή... σιγά το τραύμα, σιγά τον πολυέλαιο, δες εδώ τι γίνεται...
Σκέφτεται πως όλη η ανθρωπότητα, αιώνες τώρα, κινείται με βάση το domino effect, σε όλα τα επίπεδα (άλλες φορές το λένε χιονοστιβάδα... αν δεις τα 3d domino που στήνουν σήμερα θα καταλάβεις ότι η λέξη χιονοστιβάδα είναι λίγη.) Μια σειρά αλληλεπιδράσεων από τις οποίες δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει. Μια κίνηση κάνεις και αρχίζει το πανηγύρι, τα κομμάτια του domino πέφτουν σαν τρελά το ένα πάνω στο άλλο, ακούς να τρέχουν, πότε σαν την καταιγίδα που έρχεται, πότε σαν χειροκρότημα, πότε σαν ποδοβολητό αλόγων, σαν συρμός τραίνου χωρίς φρένα… σαρωτικά, τελειωτικά, επηρρεάζουν το επόμενο και το μεθεπόμενο και το κάθε ένα που θα ακολουθήσει.
Δες το σαν φιλμάκι: Κάθεσαι στο παγκάκι με το αμόρε σου, σε χαστουκίζει και φεύγει τρέχοντας (δεν έχει σημασία γιατί το έκανε, πες ότι είναι ηλίθια, μαλακισμένη), εσύ κλαις και ζητάς βοήθεια, η βοήθεια έρχεται με τη μορφή αγκαλιάς κι αντί να την δεχτείς ρίχνεις ένα χαστούκι κι εσύ, και ~λίγο το παράπονο, λίγο το σύνδρομο της Στοκχόλμης~ τα χαστούκια περνούν από χέρι σε χέρι κι από μούτρο σε μούτρο… σπλατς! σπλατς! σπλατς! σπλατς! η απόλυτη παράνοια!
Ό,τι αντίστοιχο συμβαίνει με τις μεταδοτικές αρρώστιες, την έχεις εσύ, την κολλάς στον διπλανό σου κι εκείνος στον διπλανό του και το domino συνεχίζεται μέχρι να μολυνθούν όλοι, όλοι να αποκτήσουν την αρρώστια σου, κανείς να μη γλιτώσει, όλοι στον ίδιο βάλτο, στον ίδιο πόνο... (το είχαν κάνει και διαφήμιση για να ευαισθητοποιήσουν τους νέους να χρησιμοποιούν προφυλακτικά... όλοι μια αγκαλιά, όλοι μια παρέα εραστών)...
Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να είναι πάντα έτσι; Γιατί να αντιδρώ πάντα με τον ίδιο κλισέ τρόπο στη μαλακία ή στην αδυναμία του άλλου να διαχειριστεί τον πόνο του και την εκάστοτε "αρρώστια" του; Ακόμα κι απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό; Γιατί πρέπει να δώσω το χαστούκι που έλαβα; Γιατί να πρέπει να πετάξω πάνω στον άλλο τα δικά μου ψυχικά σκουπίδια ή εκείνα που μου φόρτωσε πριν κάποιος άλλος κι έφυγε σαν τον κλέφτη; Γιατί να τον κατηγορήσω για την δική μου πληγή; Γιατί να τον δαγκώσω αν πάει να με χαϊδέψει; Στο φινάλε αν οι πληγές μου είναι φρέσκες και δεν σηκώνουν χάδια, ας μείνω σε απόσταση, ας ζητήσω να με φροντίσουν να γίνω καλά, ή να με αφήσουν στην ησυχία μου, απλά, ώριμα, με ειλικρίνεια. Δεν μπορεί να απαιτούμε συνεχώς από τους άλους να μυρίζουν τα νύχια τους, ή να δείχνουν κατανόηση στα παθήματα μας. Δεν μπορεί να φερόμαστε με τόση αγένεια και σκληρότητα σε αθώους που έρχονται στο δρόμο μας για να μας βοηθήσουν είτε να σηκωθούμε ξανά είτε να για να συνεχίσουμε μαζί τους.
Εντέλει η ωριμότητά μας έγκειται στο πως διαχειριζόμαστε τις προσωπικές μας κρίσεις, εκείνους τους καημένους τους "τραυματίες πολέμου" που κουβαλάμε μετά από μια διαλυμμένη σχέση, μια απώλεια, μια αποτυχία που αναποδογύρισε το σύμπαν μας. Σχεδόν κανείς δεν κάνει τη διαφορά. Πάνω κάτω όλοι κουβαλάμε απωθημένα, τα οποία, ανάλογα με την περίπτωση, κάνουμε συνειρμούς, τσιτώνουμε, φοβόμαστε, ξαναθυμόμαστε πράγματα που θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά όλα σε μια αρνητική τροχιά, που μας χαλάει και μας πονάει. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αναμοχλεύει το δράμα μέσα του, που είναι το ίδιο το δράμα της ύπαρξης… σωστά; Ε λοιπόν όχι! Αυτό το παραμύθι πρέπει να σταματήσει, η ύπαρξη είναι ένα τρελό πανηγύρι κι επιτέλους πρέπει κάποιος να μας πείσει να το γιορτάζουμε. Εμείς είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τον πόνο σοφά και να τον μετατρέψουμε σε Φως.
Και τρώω μια φλασιά τρικούβερτη, στη σκέψη ότι το domino της ζωής που λέγεται Karma σκάει πάντα πάνω στο κεφάλι μας (το έχω ζήσει, απλά τώρα το είδα και σχηματικά με λαμπάκια να αναβοσβήνουν) και αποφάσισα να κάνω τη διαφορά, το μεγάλο κβαντικό άλμα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου: Ε λοιπόνSTOP! Από αυτήν τη στιγμή επιλέγω να είμαι το κομμάτι που θα σταματήσει το domino effect, το κομμάτι εκείνο του domino που θα λείπει, που θα απομακρυνθεί όταν καταφθάνει η λαίλαπα, που θα κάνει ένα βήμα πίσω όπως οι φαντάροι στο στρατό, θα καθίσει ήσυχα στην γωνία και θα περιμένει να κοπάσει η καταιγίδα. Aρκετά με τα δράματα, αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Αρκεί να είσαι αρκετά γενναίος να τα σταματήσεις είτε με την ενεργό συμμετοχή σου (που σημαίνει ότι ο άλλος δέχεται την αγκαλιά σου, γιατί αυτό ζήτησε ευθύς εξαρχής) είτε με την απουσία σου. Κι αυτή η απουσία είναι πολύ σημαντικότερη από την παρουσία σου. Απομακρύνεσαι όχι γιατί δεν σε νοιάζει, αλλά επειδή ακριβώς σε νοιάζει πολύ. Απομακρύνεσαι για να διαφυλάξεις την δική σου ακεραιότητα ώστε να μπορείς να είσαι εκεί παρών ολόκληρη όταν χρειαστεί στ' αλήθεια. Απομακρύνεσαι για να βοηθήσεις τον άλλον να καταλάβει που κάνει λάθος, να δει πως όσο πέφτει το domino την πληρώνουν αθώοι, κι όχι οι πραγματικοί φταίχτες. Απομακρύνεσαι για να μεταποιήσεις την αδράνεια του πόνου σε δημιουργικότητα και χορό, τον θυμό σε γέλιο, την οργή σε γαλήνη, το μίσος σε αγάπη. Η δύναμη να μετατρέπεις την ασχήμια σε ομορφιά είναι αυτή που καθορίζει την πορεία σου στο χρόνο.
Κάνε block σε ό,τι σε μετατρέπει σε κομμάτι domino μιας άσχημης τροχιάς, άλλαξε τη ροή των γεγονότων, γίνε ο θαυματοποιός της ζωής σου, δίνοντας πίσω ένα "δώρο" που δεν προορίζεται για σένα, ή σταματώντας έναν κύκλο καταστάσεων που θα σε βάλει σε περιπέτειες και θα σε αποστραγγίξει ψυχικά. Συγκεντρώσου σε αυτό που θέλεις και επιδιώκεις εσύ στη ζωή σου, κι αυτό είναι η θετική δράση κι η αγάπη. Κι όλα μα όλα στη ζωή είναι πως θα τα δεις, και από που θα τα πιάσεις. Επέλεξε αυτό που θα έχει το περισσότερο χαμόγελο.
Και καθώς προχωράει και στάζουν τα δάκρυα στα μάγουλά της και σκέφτεται το, χωρίς κανένα λόγο, παραλήρημά σου, σταματάει, σκαλίζει την τσάντα της, βρίσκει το κινητό της, κι έτσι όπως κοιτάζει εκείνη τη φωτογραφία σου που έκλεψε όταν καθόταν στο απέναντι παγκάκι, και σκέφτεται το domino που έρχεται κατά πάνω της, ψιθυρίζει: Baby, I'm out of this...
Μια αφίσα στο γραμματοκιβώτιό μου αντί προσκλήσεως ήταν η αφορμή για να ξαναβρεθώ με παλιούς καλούς συνεργάτες και να απολαύσουμε παρέα την μουσική του μεγάλου Γιώργου Ζαμπέτα. Η Πολιτιστική Εστία σε συνεργασία με το Δήμο Κ. Νευροκοπίου και τον Σύλλογο Δραμινών Φίλων του Γιώργου Ζαμπέτα Αρίων ήταν οι "ένοχοι" για την διοργάνωση, που διήρκησε περίπου δυόμισι ώρες, και θα κρατούσε κι άλλο αν ο κόσμος δεν σηκωνόταν να φύγει.
Ο Ζαμπέτας μαζί με το Χιώτη ήταν και παραμένουν οι αγαπημένοι μου αυτού του είδους, και η χτεσινή βραδιά ήταν κυριολεκτικά ανάταση ψυχής, καθώς όλα τα τραγούδια που επέλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ένα κι ένα.
Αυτό που αγαπώ στον Ζαμπέτα είναι η μουσική του ευφυία. Ήταν ένας μουσικός αυτοδίδακτος, ένα χαρισματικό αυτί που έπιανε τις μελωδίες στο τσακ-μπαμ και τις μετέφερε κατευθείαν κι επακριβώς στο μπουζούκι του. Ο διάλογός του με τον Χατζιδάκι έχει περάσει στην ιστορία. Οι δε δικές του μελωδίες είναι μοναδικές, κι ο πιο άσχετος καταλαβαίνει από την πρώτη νότα ότι ακούει Ζαμπέτα.
Κάτι για το οποίο επίσης τον αγαπώ είναι ότι δεν ήταν μίζερος και κλαψομούνης, ακόμα και τα ψυχοπονιάρικα τραγούδια του είχαν λεβεντιά, μια περηφάνεια. Ήταν μούτρο μεγάλο αλλά ήταν κιμπάρης, όχι σαν τον Χιώτη μπουρζουαζία, αλλά ήταν ωραίος, ήταν μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης.
Με αφορμή την εκδήλωση και τα υπέροχα τραγούδια που άκουσα (και τραγούδησα!) θυμήθηκα αυτήν την συνέντευξη. Βλέποντάς την ξανά είδα πόσο διαχρονικά ήταν αυτά που είπε, γουστάρω που τα χώνει άγρια σε κάτι αμόρφωτες καριόλες που παρίσταναν τις μεγάλες κυρίες ή τις πρέσβειρες πολιτισμού (κι ο Ιόλας την ίδια γνώμη είχε... τυχαίο;;) και θα 'θελα πολύ να ήταν σήμερα εδώ να τα χώσει και στα τσουτσέκια που μας κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια...
