Μια αφίσα στο γραμματοκιβώτιό μου αντί προσκλήσεως ήταν η αφορμή για να ξαναβρεθώ με παλιούς καλούς συνεργάτες και να απολαύσουμε παρέα την μουσική του μεγάλου Γιώργου Ζαμπέτα. Η Πολιτιστική Εστία σε συνεργασία με το Δήμο Κ. Νευροκοπίου και τον Σύλλογο Δραμινών Φίλων του Γιώργου Ζαμπέτα Αρίων ήταν οι "ένοχοι" για την διοργάνωση, που διήρκησε περίπου δυόμισι ώρες, και θα κρατούσε κι άλλο αν ο κόσμος δεν σηκωνόταν να φύγει.
Ο Ζαμπέτας μαζί με το Χιώτη ήταν και παραμένουν οι αγαπημένοι μου αυτού του είδους, και η χτεσινή βραδιά ήταν κυριολεκτικά ανάταση ψυχής, καθώς όλα τα τραγούδια που επέλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ένα κι ένα.
Αυτό που αγαπώ στον Ζαμπέτα είναι η μουσική του ευφυία. Ήταν ένας μουσικός αυτοδίδακτος, ένα χαρισματικό αυτί που έπιανε τις μελωδίες στο τσακ-μπαμ και τις μετέφερε κατευθείαν κι επακριβώς στο μπουζούκι του. Ο διάλογός του με τον Χατζιδάκι έχει περάσει στην ιστορία. Οι δε δικές του μελωδίες είναι μοναδικές, κι ο πιο άσχετος καταλαβαίνει από την πρώτη νότα ότι ακούει Ζαμπέτα.
Κάτι για το οποίο επίσης τον αγαπώ είναι ότι δεν ήταν μίζερος και κλαψομούνης, ακόμα και τα ψυχοπονιάρικα τραγούδια του είχαν λεβεντιά, μια περηφάνεια. Ήταν μούτρο μεγάλο αλλά ήταν κιμπάρης, όχι σαν τον Χιώτη μπουρζουαζία, αλλά ήταν ωραίος, ήταν μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης.
Με αφορμή την εκδήλωση και τα υπέροχα τραγούδια που άκουσα (και τραγούδησα!) θυμήθηκα αυτήν την συνέντευξη. Βλέποντάς την ξανά είδα πόσο διαχρονικά ήταν αυτά που είπε, γουστάρω που τα χώνει άγρια σε κάτι αμόρφωτες καριόλες που παρίσταναν τις μεγάλες κυρίες ή τις πρέσβειρες πολιτισμού (κι ο Ιόλας την ίδια γνώμη είχε... τυχαίο;;) και θα 'θελα πολύ να ήταν σήμερα εδώ να τα χώσει και στα τσουτσέκια που μας κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια...
Δώσε βάση στα λεγόμενα του Γιώργου...
Ο Ζαμπέτας μαζί με το Χιώτη ήταν και παραμένουν οι αγαπημένοι μου αυτού του είδους, και η χτεσινή βραδιά ήταν κυριολεκτικά ανάταση ψυχής, καθώς όλα τα τραγούδια που επέλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν ένα κι ένα.
Αυτό που αγαπώ στον Ζαμπέτα είναι η μουσική του ευφυία. Ήταν ένας μουσικός αυτοδίδακτος, ένα χαρισματικό αυτί που έπιανε τις μελωδίες στο τσακ-μπαμ και τις μετέφερε κατευθείαν κι επακριβώς στο μπουζούκι του. Ο διάλογός του με τον Χατζιδάκι έχει περάσει στην ιστορία. Οι δε δικές του μελωδίες είναι μοναδικές, κι ο πιο άσχετος καταλαβαίνει από την πρώτη νότα ότι ακούει Ζαμπέτα.
Κάτι για το οποίο επίσης τον αγαπώ είναι ότι δεν ήταν μίζερος και κλαψομούνης, ακόμα και τα ψυχοπονιάρικα τραγούδια του είχαν λεβεντιά, μια περηφάνεια. Ήταν μούτρο μεγάλο αλλά ήταν κιμπάρης, όχι σαν τον Χιώτη μπουρζουαζία, αλλά ήταν ωραίος, ήταν μάγκας με όλη τη σημασία της λέξης.
Με αφορμή την εκδήλωση και τα υπέροχα τραγούδια που άκουσα (και τραγούδησα!) θυμήθηκα αυτήν την συνέντευξη. Βλέποντάς την ξανά είδα πόσο διαχρονικά ήταν αυτά που είπε, γουστάρω που τα χώνει άγρια σε κάτι αμόρφωτες καριόλες που παρίσταναν τις μεγάλες κυρίες ή τις πρέσβειρες πολιτισμού (κι ο Ιόλας την ίδια γνώμη είχε... τυχαίο;;) και θα 'θελα πολύ να ήταν σήμερα εδώ να τα χώσει και στα τσουτσέκια που μας κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια...
Δώσε βάση στα λεγόμενα του Γιώργου...
