Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας

Άρτι αφιχθέν το καινούριο βιβλίο του Saunterer, αξίζει να το διαβάσετε, όχι γιατί είναι φίλος μου, αλλά γιατί είναι καραγαμάτο, το διάβαζα και μουρμούριζα τι κατέβασε το μυαλό του πάλι... Ανατρεπτικός, τσουχτερός λόγος, πικρόγλυκος, εκεί που σε πιάνουν τα γέλια νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, δεν ξέρεις αν είναι από απελπισία ή λύτρωση. Όπως μου είπε κι ο ίδιος είναι ένα είδος αποχαιρετισμού στον χώρο που κινηθήκαμε τόσα χρόνια, τον underground χώρο, εκεί όπου ερωτευτήκαμε, δημιουργήσαμε, ονειρευτήκαμε, γνωρίσαμε τον εαυτό μας, τις δυνατότητές μας, πόσο απλώνεται το δικό μας πάπλωμα... υπέροχα χρόνια, γερά με τσαμπουκά, δεν χαμπαριάζαμε τίποτα, the days of wine and roses, συναυλίες, μπυροκατανύξεις, sex&drugs&rock'N'Roll, μαζώξεις, Berlin, Ίγκλις, παλιά φιλοσοφική, ράδιο Ουτοπία, Ματζέστικ, βίλα Βαρβάρα, πάρκο σκύλων, Deus Ex Machina, Last Drive, Γαύδος, DIY project, "δημιουργικές ομάδες" οι αυθεντικές που προϋπήρξαν πολλά χρόνια πριν έρθουν κάτι μυξιάρικα και οικειοποιηθούν όρους και ιδέες (ναι μιλάω για κάτι κωλόπαιδα που χρησιμοποιούν ακόμα την υπογραφή μου ενώ εγώ δεν είμαι πια στην εταιρεία τους... που αν δεν ήμουν εγώ και κάτι άλλα αληθινά underground άτομα να τους χτίσουμε το προφίλ κάνοντας την τρέλα μας στα περιοδικά τους, θα έμοιαζαν ακόμα σαν μάρτυρες του Ιεχωβά με τα γκρι παντελονάκια τα σκούρα μπλε πουλοβεράκια και το πουκάμισο από μέσα)... το έλεγαν οι Dead Moon "new kids on the block are taking my place, walking on my grave" κι ενώ χτυπιόμασταν από κάτω πετώντας τα μπουκάλια πίσω μας μόλις άδειαζαν, δεν το είχαμε νιώσει ακόμα στο πετσί μας τι σημαίνει, ο Fred όμως το είχε δει το έργο, εμείς απλώς ήμασταν ακόμα νέοι μουράτοι και γαμάτοι... το underground για εμάς τότε ήταν ο φυσικός μας χώρος, το underground ήμασταν εμείς οι ίδιοι, εμείς που δημιουργούσαμε τα ρεύματα, τα "τρενδς" μόνο για την πλάκα μας όχι για να βγάλουμε λεφτά απλά για να γουστάρουμε... ένα χώρος που πλέον είναι τόσο mainstream που κατάντησε σιχαμάρα, και είναι καλύτερα για εμάς να μοιάζουμε "κοινοί θνητοί", συνηθισμένοι και αδιάφοροι, για να μη γίνουμε ένα με αυτόν τον νέο κιμά... ή ακόμα καλύτερα να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για "άλλη γη~άλλα μέρη" (εγώ λέω για Αριζόνα με τους χρυσοθήρες )... γέμισε ο τόπος βουτυρομπεμπέδες "χίπστερ" που σε κοιτάνε με τουπέ θαρρείς και το μελάνι δίνει ποιότητα στη φαιά ουσία τους, κάτι χαζογκόμενες που παριστάνουν τα άτομα επειδή φοράνε σκουλαρίκια μέχρι και στο μ_νί τους, όλοι είναι απλά πελατάκια που αγοράζουν στυλ, οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα γιατί είναι έτσι κι από που ξεκίνησαν όλα. "Ήθελα να κάνω κάτι καινούρια τατού και το σκέφτομαι... μη σου πω θα σβήσω και τα παλιά." Σε αυτή τη σκέψη καταλήξαμε με τον Κρις και σε αυτήν τείνει να καταλήγουμε όλοι οι φίλοι που κινηθήκαμε δίπλα δίπλα, σε παράλληλες διαδρομές, και μόλις γυρίσουμε και την τελευταία σελίδα της "Συγκομιδής" θα είναι σαν να κλείνουμε αυτό το βιβλίο που λέγεται underground με τα παραφερνάλια του (επανάσταση, αλληλεγγύη) δια παντός...

Έτσι για να πάρετε μια γεύση:

Κάνε λιγάκι υπομονή
ακόμη λίγο, να τόσο δα
και θα επιστρέψουν οι μέρες
εκείνες οι καλές
όπου μ’ ένα δεκαρικάκι
έτρωγες μπριζόλα και γαμούσες κιόλας.
Έλα, μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει…
η οικονομία σταθεροποιείται
επενδυτές κι ανάπτυξη είναι καθ’ οδόν
σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν κι οι καμπάνες
μετά, το μόνο που θα απομένει
είναι να πέσει λίγο ο ΦΠΑς
στο κρέας
αν και, λυπάμαι αλλά πρέπει να το πούμε κι αυτό
υπάρχει πάντα η πιθανότητα
να ’σαι εσύ αυτός
που για μια μπριζόλα
θα στήνεις κώλο.
 
---------
Xρήστος Πελτέκης
«Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας»
Εκδόσεις orphan drugs
Για επικοινωνία με τον συγγραφέα https://orphan-drugs.blogspot.gr