Η Βασίλισσα έπεσε...

Μια υπέροχη γυναίκα, ευφυέστατη, βαθιά καλλιεργημένη, δυναμική, αεικίνητη, φινετσάτη, με ένα χαμόγελο αφοπλιστικό και δυο μάτια λαμπερά σαν πολύτιμα πετράδια κάτω από τον ήλιο ~ η Χριστιάνα Νίκου ξεκίνησε το Μεγάλο της Ταξίδι...

 Iannis Nikou-«Η Βασίλισσα έπεσε»-... 
γράφει το Iannis Nikou Painting Center Athens
Ο Βασιλιάς θρηνεί...

Η είδηση του θανάτου της ήταν σοκ. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι "η Βασίλισσα έπεσε" όντως, έτσι ξαφνικά... Παράξενο που είναι όλο αυτό, τη μια μέρα είσαι εδώ, μιλάς με φίλους, βλέπεις την ανάρτηση που ανεβάζει ο άλλος στο φβ, και την επόμενη ο χρόνος σταματά, και μένεις με την ανάμνηση της τελευταίας σας συνομιλίας. Σαν ψέμμα μοιάζουν όλα... H απώλεια είναι πάντοτε επώδυνη, ειδικά όταν μας βρίσκει απροετοίμαστους ~ δεν ξέρω αν τελικά μπορούμε να προετοιμαστούμε για κάτι τέτοιο παρά μόνο μέσα από την ίδια την απώλεια. Κι οι λέξεις πάντα φτωχές για να απαλύνουν τον πόνο εκείνων που έμειναν πίσω. Το να χάνεις το απόλυτο ταίρι σου είναι ένα μαρτύριο γιατί κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το κενό ~ βλέπεις, στον υλικό κόσμο όλα είναι πιο δύσκολα, εκεί που μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε όλα αυτά που ζούμε που σκεπτόμαστε που νιώθουμε, σαν συγκοινωνούντα δοχεία, ξαφνικά πρέπει να τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας, δεν υπάρχει αποδέκτης, θαρρείς και ανοίγει μια τεράστια τρύπα στην ύπαρξή μας. Στον άυλο κόσμο όμως τα πράγματα είναι πιο απλά, η ψυχή είναι αιώνια, κι οι άνθρωποι που αγαπούμε είναι μαζί μας όσο τους κρατάμε ζωντανούς εντός μας...

Είχα διαβάσει κάπου-κάποτε ότι οι μεγαλύτερες δημιουργίες προκύπτουν μέσα από τον πόνο, γιατί τη χαρά προτιμούμε να την ζούμε. Η Βασίλισσα έπεσε, η Μούσα όμως είναι αιώνια, σε κάθε χιλιοστό στο απέραντο βαθύ μπλε και στο μαγικό κόκκινο του Γιάννη Νίκου. Εύχομαι από καρδιάς στον αγαπημένο μου ζωγράφο να βρει το κουράγιο να μετουσιώσει αυτήν την απώλεια σε μεγάλες δημιουργίες, γιατί έχει να δώσει πολλά ακόμα, το είχε πει κι ο ίδιος εξάλλου. Καλή δύναμη Γιάννη...

RIP στο πιο υπέροχο χαμόγελο που γνώρισα ποτέ...
Χριστιάνα μου καλό σου ταξίδι στο Φως...

Iannis Nikou-«Πεταλούδες»

Καλό ταξίδι σ' έναν αληθινό αετό

Ντρέπομαι να γράψω έστω και μια λέξη γι' αυτο το παληκάρι, και για το αν και πόσο περήφανη έκανε τούτη την ταλαίπωρη χώρα... Αυτό που ξέρω να πω καλά πια είναι πως κανείς δεν μπορεί να αγγίξει ούτε στα ακροδάχτυλά τους το μεγαλείο αυτών των ανδρών που μάχονται καθημερινά για εμάς στους αιθέρες, που αψηφούν το θάνατο έμπρακτα κι όχι στα λόγια για εφελίκι, που μάχονται για να κοιμόμαστε εμείς ήσυχοι, κι όταν γίνει η στραβή τότε τους θυμούνται όλοι, και ίσως ούτε τότε, ύστερα μάχονται μέσα στα νοσοκομεία για να κρατηθούν στη ζωή και στο τέλος αφήνουν πίσω τους μια σύζυγο διαλυμμένη ψυχικά και τα παιδιά τους που χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους. Ο Νεκτάριος άφησε πίσω του 4 παιδιά. Ποια λέξη δική μου ή δική σου μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους; Ποια λέξη μπορεί να φέρει πίσω τον πατέρα τους; Είμαστε μικροί κι ασήμαντοι μπροστά στο θάνατο, λέμε λογάκια ανώδυνα μέχρι η απώλεια να χτυπήσει την δική μας πόρτα. Κάθε φορά που ακούω για τον θάνατο ενός ένστολου άντρα, και ειδικά ενός ίκαρου, σφίγγεται το μέσα μου, ντρέπομαι...

Ντρέπομαι που υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι μόνο στο όνομα άντρες που καυχιόνται για την “αντρειοσύνη” τους ενώ στην πραγματικότητα είναι δειλοί. Ντρέπομαι να βλέπω φλώρους να χορεύουν ζεϊμπέκικους χωρίς καν να ξέρουν τι εστί χορός του θανάτου, που δεν έχουν νιώσει ποτέ στο πετσί τους τον κίνδυνο, παρά μονάχα στη φαντασία τους ή μέσα στη βλακεία τους. Ντρέπομαι που κάποιοι νομίζουν ότι επειδή πίνουν καναδυό ποτήρια και μεθούν γίνονται κάτι ανώτερο και μπορούν να σταθούν δίπλα σε αυτούς τους λεβέντες. Ντρέπομαι να ακούω τον κάθε τσατσαρόμαγκα να παριστάνει τον περήφανο αετό ενώ είναι ο ορισμός του χέστη. Σπουργιτάκια βγάλτε επιτέλους το σκασμό, οι αετοί είναι ελάχιστοι, όσο και να χτυπιέστε δεν έχετε καμιά θέση στους ουρανούς τους…

Μερικά τραγούδια είναι γραμμένα μόνο για λίγους, πάρτε το χαμπάρι και “κάτσετε κάτω την μπάλα”, κάντε καμιά χαμηλή πτήση και πολύ σας είναι... Οι αληθινοί αετοί μάχονται μέχρι τέλους, όχι με τους άλλους, μα με τον εαυτό τους.

Καλό ταξίδι αετέ,
σ' ευχαριστώ που υπήρξες,
σ' ευχαριστώ που έδωσες τη ζωή σου ΚΑΙ για μένα…



Αφιερωμένο στον αντισμήναρχο Νεκτάριο Σαμαρά που έφυγε ψηλά στους αιθέρες για πάντα, μετά από δίμηνο σκληρό αγώνα που έδωσε στο 251 ΓΝΑ.

Περιμένοντας τον Γκοντό

Την Έλενα Μαυρίδου την είχα δει πρώτη φορά ως ηθοποιό στο θεατρικό του Σάκη Σερέφα το «Λιωμένο Βούτυρο»...

Πολλά χρόνια μετά, δίχως να το έχω συνειδητοποιήσει, την συναντώ στα Αναστενάρια και η νεραϊδένια μορφή της γράφεται μέσα μου ~ πώς να την ξεχάσω άλλωστε, έχει το πόδι της σε νάρθηκα και κρατάει το μωράκι της αγκαλιά, ωστόσο είναι στο κονάκι και χορεύει με τους υπόλοιπους αναστενάρηδες και λίγο αργότερα βγάζει το νάρθηκα και πατάει στα κάρβουνα. Στη λύρα ο αδερφός της, ο Γιώργος Μαυρίδης, ένα αγόρι πολυτάλαντο, με μουσικές σπουδές, από τη μια συνθέτει ηλεκτρονική μουσική, από την άλλη κατασκευάζει παραδοσιακά μουσικά όργανα. Ήταν ζήτημα χρόνου λοιπόν να τους απολαύσω μαζί, σε ένα έργο που χρόνια ήθελα να δω, και δεν ήταν καθόλου τυχαίο που το είδα τελικά μέσα από την σκηνοθετική ματιά της Έλενας, με μουσική σύνθεση του Γιώργου, κι αυτήν την απίστευτα δυνατή ομάδα ηθοποιών και συνεργατών.

"Περιμένοντας τον Γκοντό" λοιπόν, του Σάμουελ Μπέκετ, ένα όνομα που από μικρή μου προκαλούσε δέος καθώς το είχα συνδέσει με τα πολύ βαθιά νερά της σκέψης μου και τόλμησα ελάχιστες φορές να το πλησιάσω.

Ομολογώ ότι έκατσα στο κάθισμα κουρασμένη, από το μάθημα της ημέρας και το ταξίδι, μια πλευρά μου ήθελε να είναι σπίτι αραχτή στον καναπέ τρώγοντας παγωτό και χαζολογώντας στο youtube, αλλά ήξερα ότι δεν θα έχω ίσως ξανά την ευκαιρία να δω αυτό το έργο και άφησα την κούραση στην άκρη. Βυθίστηκα λοιπόν στο κάθισμα και προσπαθούσα να "μπω στο έργο", ενώ είχα ακόμα τις φωνές των παιδιών στ' αυτιά μου, τα διαπασών λαϊκά της οδηγού στο λεωφορείο, κι ένα κάρο σκέψεις δικές μου... μέχρι που συνέβη το εξής μαγικό...

οι ήχοι που έβγαιναν από την κονσόλα, σε συνδυασμό με το ημίφως και τους καπνούς, με έβαλαν ξαφνικά σε έναν άλλο "τόπο", έναν μη-τόπο που κάπου βαθιά μέσα μου με τρόμαζε, μια αίσθηση σχεδόν αποπνικτική, γιατί έμοιαζε να ανοίγει πολύ ξεχασμένα συρταράκια του μυαλού μου, από την άλλη μου δημιουργούσε μια περίεργη υπνηλία σαν να βυθίζομαι στην πραγματικότητα κάποιου ψυχεδελικού, από την μια ήθελα να κλάψω από την άλλη γελούσα, κι όσο έβλεπα γύρω μου το κοινό κουμπωμένο κι ανέκφραστο, τόσο έμπαινα πιο βαθιά στο έργο. Κάποια στιγμή οι ηθοποιοί κατεβαίνουν από την σκηνή, το "ψοφίμι" φεύγει χτυπώντας πίσω του την πόρτα και οι άλλοι δυο μπλέκονται με το κοινό, μιλάνε μεταξύ τους, σε κάνουν να θες να τους απαντήσεις, αυθόρμητα μονολογώ συμμετέχοντας στις ερωτήσεις τους. Οι ερμηνείες συγκλονιστικές, ειδικά ο απνευστί μονόλογος της Δήμητρας Κούζα (που επίσης πρωτοείδα στο "Λιωμένο Βούτυρο") ήταν ανατριχιαστικός, η σκηνοθεσία κορυφαία, η κινησιολογία καθηλωτική (σε φάση αναρωτήθηκα αν το slow motion είναι αληθινό ή έχω μπει σε άλλη κατάσταση και τα βλέπω όλα σαν fade out), τα κοστούμια μαγικά (από κάποιον ξεχασμένο εφιάλτη μου θαρρείς βγαλμένα), η μουσική μοναδική... με δυο λόγια ένα έργο λυτρωτικό καθώς με βρήκε στο τέλος να κλαίω και να χειροκροτάω όχι μόνο γιατί το έργο ήταν εξαιρετικό αλλά γιατί ένιωσα πως ξαναβρήκα  τον εαυτό μου... Σκουπίζω τα μάτια μου χαμογελάω και πάω προς την έξοδο. Η Έλενα μιλάει με τον κόσμο που την αγκαλιάζει και την συγχαίρει για την άρτια δουλειά της. Είναι η μαγική στιγμή που συνειδητοποιώ ποια είναι και πού βρίσκομαι, και μπαίνουν όλα τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους μονομιάς. Την συγχαίρω κι εγώ και της εύχομαι καλό "πάτημα" στις 21 του μήνα...

F όπως Falling Star

Είναι μερικά κομμάτια που τ' αγαπώ από τις πρώτες νότες, και ξέρω πως θα με συντροφεύουν για πολύ πολύ καιρό, καθώς ακουμπούν εσωτερικές χορδές δυσπρόσιτες, που μόνο ελάχιστοι πια καταφέρνουν να αγγίξουν, για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ αλλά θα προσπαθήσω να τους χωρέσω 

σε μια φράση: ILFORD_HP5... 

...και μερικές εικόνες αποσπασματικές: 
τα ψαρομάγαζα στο "Μπαγκλαντές"

οι ορυζώνες στα περίχωρα

απόγευμα στα σκαλιά της παραλίας... 

 

... 

...

η πόλη από ψηλά

κι ο ήλιος που δύει 

καθώς κρυβόμαστε μέσα στα σύννεφα...

ξέρω πως με κοιτάς από εκεί κάτω χωρίς να σηκώσεις το βλέμμα...

όπως με κοίταγες μέχρι να χαθώ στους διαδρόμους...

κι όλο γυρνούσα να σε δω

να σε κρατήσω λίγο ακόμα στα μάτια μου

στεκόσουν ακόμα εκεί που σε άφησα

μα δεν μπορούσα πια να σε αγγίξω

κι έκλαιγα γιατί ήθελα να γυρίσω πίσω

στεκόσουν ακόμα εκεί

και κάτι έλεγες στον φύλακα...

Κι οι μέρες περνούσαν, αιώνες έγιναν και μύρια σύννεφα πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου να βρέξουν στο πρόσωπό μου μπας και καθαρίσουν τα σοκάκια στις σκέψεις μου... και δεν ήξερα αν έσπασα μέσα μου γιατί με έσφιξες πολύ στην αγκαλιά σου ή δεν κόλλησαν ακόμα τα κομμάτια μου από το τελευταίο στραπάτσο... Ο χρόνος λέει είναι ο καλύτερος γιατρός, κολοκύθια... τίποτα δεν γιατρεύεται, ακόμα κι αν κλείσει η πληγή είναι πάντα εκεί το σημάδι της να μην σ' αφήνει να ξεφορτωθείς τις αναμνήσεις που πονάνε... απλά συνηθίζουμε τον πόνο, κι όταν βρούμε το κουράγιο ξαναγράφουμε την κασέτα να γεμίσουμε μέσα μας με άλλες μουσικές, που θα μας ταξιδέψουν σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη, να ξεχαστούμε, να ξεχάσουμε... να μας ξεχάσουν... είναι στιγμές που θέλω να πατήσω ένα κουμπί να με σβήσω από ολονών τα τεφτέρια, να δω πόσο μεγάλη τρύπα θα ανοίξει μέσα τους... κι ύστερα να σβήσω από μέσα μου ολόκληρες δισκογραφίες που νιώθω να με καθηλώνουν σε έναν τόπο που πια δεν νιώθω δικό μου αλλά μένω από συνήθεια, ένα τόπο εσωτερικό που δεν αφήνει την καρδιά μου να πετάξει εκεί που θέλει στ' αληθεια, να γυρίσω διαπαντώς σελίδα και την πλάτη μου σε όσα πρέπει να σβήσουν και να χαθούν στις ρωγμές του χρόνου... Σε σκέφτομαι... δεν ξέρω αν πέρασαν αιώνες, μήνες ή μόνο μερικές ώρες. Έχεις ένα μαγικό τρόπο να ακούς τις προσευχές μου και να με συγκινείς βαθιά... όπως τότε που είδα ένα αστέρι να πέφτει και πρόλαβα να κάνω ευχή κι εκείνο όλο έπεφτε θαρρείς και δεν είχε τέλος κι εγώ ξανάλεγα μέσα μου την ευχή μήπως και δεν με άκουσε ο Θεός, καταβάθος όμως ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει... τα πεφταστέρια μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια να το ξέρεις... όπως και τα αεροδρόμια το σούρουπο... και ξέρεις, πάντα είναι απόγευμα όταν τελειώνουν τα ταξείδια, έτσι έλεγε ένα ποίημα που διάβασα κάποτε κι από τότε θέλω να ταξιδεύω μέρα...

--- Έτρεξα πίσω σου, ο φύλακας φώναζε γιατί άφησα τ' αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου, σε έψαχνα αλλά δεν σε έβρισκα πουθενά, είχες ήδη περάσει την πύλη... τόσο πολύ βιαζόσουν να γυρίσεις πίσω;

Κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω σε κάτι που δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει εκεί. Home is where your heart is. And my heart is you.

 --------------------

Στο πιο λαμπρό μου αστέρι...

Social Engineering και ψιλές ελιές

...Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια είναι να παριστάνω τη χαζή. Να κοιτάζω με βλέμμα αθώου πεντάχρονου, όταν ο άλλος μου λέει την ιστορία του, και να κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι με μισάνοιχτο στόμα. Καμιά φορά αφήνω να τρέξουν και λίγα σάλια από το πλάι, να δείχνω τελείως αποχαυνωμένη. Διασκεδάζω αφάνταστα όταν παρατηρώ τις εκφράσεις στο πρόσωπο εκείνου που μου λέει ψέμματα, πώς συσπώνται οι μυς καθώς προσπαθεί να μην καρφωθεί και τον καταλάβω. Όταν έχει σιγουρευτεί ότι διέφυγε τον κίνδυνο να τον ξεσκεπάσω, χαλαρώνει και τα μάτια του γυαλίζουν. Λύνεται θαρρείς η γλώσσα του κι αρχίζει τις ιστορίες (για αγρίους συνήθως) και είναι τόσο πειστικές που τις πιστεύει κι ο ίδιος. Τσατίζομαι όταν καταλαβαίνω από τις πρώτες λέξεις τι κασέτα θα παίξει, κυρίως όταν η κασέτα είναι ίδια για όλους, γιατί δεν έχει σασπένς και με πιάνει χασμουρητό. Όσο όμως κουνάω το κεφάλι τόσο το κουβάρι ξετυλίγεται. Μερικοί άνθρωποι έχουν το παπατζιλίκι στο πετσί τους. Αφήνομαι να επιπλεύσω στη θάλασσα της υποκρισίας σαν να έμαθα μόλις συμπαντικές αλήθειες. Συνοδεύω την στάση μου με φράσεις τύπου "τι λες τώρα!" και "άντε ρε!". Δεν τα καταφέρνω πάντα γιατί θέλει ιδιαίτερες ικανότητες να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, ωστόσο το πετυχαίνω σε τέτοιο βαθμό που σε φάσεις με πείθω κι εμένα. Μερικοί πιστεύουν ότι με τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί. Κοιμούνται κι ονειρεύονται. Αυτό είναι ίσως το πιο διασκεδαστικό απ' όλα, καθώς η ίδια εθελοντικά προσφέρομαι να με τυλίξουν. Τέτοιες εμπειρίες δεν είναι να τις χάνει κανείς. Θέλει όμως ένα μέτρο κι η χαζομάρα γιατί μπορεί να ξενερώσω άσχημα κι αυτό θα λειτουργούσε σε βάρος του παιχνιδιού μου...
 -------------------------
Απόσπασμα από τη νουβέλα «Καληνύχτα Μαργαρίτα» της Κ.Χ. που θα κυκλοφορήσει σύντομα στα βιβλιοπωλεία... 

Επαρχιώτες & κοσμοπολίτες

Η ελληνικότητα, ως ιστορική ετερότητα, δεν σαρκώθηκε σε βασιλιάδες και πρωθυπουργούς ούτε σε κόμματα. Γι’ αυτό και στη φαρσοκωμωδία του «αντιπροσωπευτικού συστήματος» δεν αντιτάσσουμε θεωρίες, αλλά τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, τον Σοκόλη, τον Ροΐδη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ιωνα Δραγούμη, τον Κωνσταντίνο Καραβίδα. Στην «προοδευτική» ξεφτίλα αντιστεκόμαστε με Στρατηγό Μακρυγιάννη, Περικλή Γιαννόπουλο, Γιώργο Θεοτοκά. Η Ελλάδα προχωράει με ραχοκοκαλιά τον Πικιώνη, τον Παπαλουκά, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Μάνο Χατζιδάκι.

Και τα ονόματα που ακόμα σήμερα τη σπονδυλώνουν, πολλά, αθόρυβα – ιερά. 

~ Χρήστος Γιανναράς ~



Απόσπασμα από το άρθρο εδώ 

Time is a funny thing...

Τοῖσι μὲν εὖ πράττουσιν ἅπας ὁ βίος βραχύς ἐστιν,
τοῖς δὲ κακῶς μία νύξ ἄπλετός ἐστι χρόνος.

~Λουκιανός~