crash test - Vol3

Η σοκολάτα και πάλι επί τάπητος...

Αν έχω μια διαστροφή είναι να τριγυρνάω νηστικόπουλο στους δρόμους μέχρι λιποθυμίας για να καταλήξω σε ένα από τα αγαπημένα μου καφέ, που τα κουταλάκια δεν θα είναι κοινά κουταλάκια, τα ποτήρια δεν θα είναι κοινά ποτήρια αλλά θα έχουν κάτι από τη λάμψη του ουράνιου τόξου και η μουσική θα με εκπλήσσει γλυκά... Drifters μεταξύ greek-pop... ενίοτε θα με εκσφενδονίζει στο μακρυνό παρελθόν όταν ζούσα στην Έρημο με τους Βεδουίνους.



Οπότε

1. Την καλύτερη σοκολάτα στο Νευροκόπι την φτιάχνει ο Λουκάς στο de Fleyr και με διαφορά. 2. Αν θες να απολαύσεις σοκολάτα στη Δράμα θα πας στο Ethnic. Τελεία και παύλα.

Ονειρούποληηηηη!

Επιτέλους καταφέραμε να φτάσουμε στο μαγικό Χωριό του Αη Βασίλη... μετά από ατέλειωτες ώρες ποδαρόδρομου μες στα χιόνια και μ' έναν απίστευτα δυνατό αέρα να μας χαστουκίζει το πρόσωπο και να μας σπρώχνει συνεχώς προς τα πίσω! Δεν είχαμε άλλα εφόδια, το τελευταίο κομματάκι αμυγδάλου ΙΟΝ το τσακίσαμε προ πολλού, τα Inspiration Cookies© τα δώσαμε στα ξωτικά των φαναριών και κάπως έτσι νηστικοί-ταλαίπωροι και με κρυοπαγήματα περάσαμε την Μεγάλη Πύλη! :))))) Αστειεύομαι... ο καιρός ήταν μάλλον ανοιξιάτικος, δεν έπεσε ούτε νιφάδα, έκανε λίγο κρύο, αλλά χειμώνας είναι κι η Ονειρούπολη είναι στη Δράμα, όχι στην Αυστραλία! Ο Αη Βασίλης ήταν εκεί, ωστόσο αποφασίσαμε να μην τον ζαλίσουμε φέτος με επιθυμίες και μεγάλες προσδοκίες, λόγω οικονομικής στενότητος του έθνους, οπότε αρκεστήκαμε στο να ζήσουμε τη στιγμή. Περπατήσαμε λοιπόν στα χαρωπά μονοπάτια, περιπλανηθήκαμε στις νεραϊδο-αυλές, ήπιαμε ζεστά ελιξίρια από blueberries, τραγουδήσαμε, χορέψαμε με τα άλλα παιδάκια... ήταν υπέροχα!

Δηλώνω ανοιχτά~απροκάλυπτα~ευθέως~χωρίς φόβο και πάθος~οριζοντίως+καθέτως BIG FAN της Ονειρούπολης!!! :))))))) Θα προτιμούσα όμως να μεταφερθεί σε μια περιοχή πιο ευρύχωρη, ώστε να αποφεύγεται ο συνωστισμός και το κυκλοφοριακό χάος. Λύσεις υπάρχουν...


Photo © by LOGOthetis N./www.oneiroupolh.gr

μεταμόρφωση

Καμιά φορά οι εσωτερικοί μου ψίθυροι δεν αντέχουν να κάνουν κύκλους μέσα μου και ταξιδεύουν. Είναι οι στιγμές που δεν ξέρω πώς να συνεχίσω το ταξίδι... και τότε εμφανίζεσαι εσύ... κι είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Έρχεσαι πάντα νύχτα λίγο πριν κοιμηθώ... έρχεσαι να μου θυμήσεις τον Εαυτό που άφησα πίσω, τον Εαυτό που κάποτε αγάπησα πολύ... Εσένα.

Σκαλίζοντας άσχετες εικόνες, κάποια συγχρονικότητα μπαίνει σε εφαρμογή... είναι παράξενο πώς μια τέτοια σε συνοδεύει και πάλι.

...

Ήταν η Γη ακόμα επίπεδη
και τα σύννεφα ήταν από φωτιά
και τα βουνά έφταναν ως τον ουρανό
κι ακόμα ψηλότερα...
Στη Γη ζούσαν άνθρωποι τεράστιοι.
Είχαν τέσσερα χέρια.
Είχαν τέσσερα πόδια.
Είχαν δυο πρόσωπα
σ’ ένα πελώριο κεφάλι
για να βλέπουν παντού.
Μιλούσαν καθώς διάβαζαν
και δεν ήξεραν τι είναι αγάπη.
Ήταν πριν τη γέννηση της αγάπης.
Τότε υπήρχαν τρία φύλα.
Το ένα, ήταν δυο άντρες κολλημένοι πλάτη με πλάτη.
Λέγονταν τα Παιδιά του Ήλιου.
Ίδιο σχήμα και μέγεθος είχαν και τα Παιδιά της Γης.
Ήταν δυο γυναίκες σε μια.
Και τα Παιδιά του Φεγγαριού.
Ήταν λες και είχες μπήξει ένα πηρούνι σ’ ένα κουτάλι.
Ήταν Ήλιος και Γη. Κόρη και γιος.
Η γέννηση της αγάπης.
Οι Θεοί φοβήθηκαν τη δύναμη και την απείθειά μας.
Ο Θωρ είπε, «Θα τους σκοτώσω όλους με το σφυρί μου. Όπως τους Γίγαντες.»
Αλλά ο Δίας είπε, «Άσε καλύτερα εμένα. Θα τους χωρίσω με τους κεραυνούς μου.»
»‘Όπως έκοψα τα πόδια απ’ τις φάλαινες.»
»Κι έκανα σαύρες τους δεινόσαυρους.»
Έπιασε τους κεραυνούς του γέλασε και είπε,
«Θα τους κόψω στη μέση. Θα τους χωρίσω στα δύο.»
Και μαζεύτηκαν τα σύννεφα της καταιγίδας κι έγιναν μπάλες φωτιάς.
και μετά έπεσε φωτιά από ψηλά.
Κεραυνοί απ’ τον ουρανό, σαν λεπίδες μαχαιριών.
Κι έκοψαν τις σάρκες των Παιδιών του Ήλιου, του Φεγγαριού και της Γης.
Κι ένας Ινδός Θεός έραψε τις πληγές σε μια τρύπα
που την έχουμε στην κοιλιά για να θυμόμαστε το τίμημα.
Ο Όσιρις κι οι Θεοί του Νείλου προκάλεσαν μια μεγάλη καταιγίδα
να γίνει τυφώνας και να μας σκορπίσει
με δυνατό άνεμο και βροχή και μεγάλα κύματα
που θα μας σκότωναν όλους.
Αν δεν είμαστε φρόνιμοι, θα μας κόψουν πάλι
Και θα χοροπηδάμε σ’ ένα πόδι
και θα βλέπουμε μ’ ένα μάτι.
ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΧΑΜΕΝΟΙ
Τελευταία φορά που σε είδα
ήμαστε χωρισμένοι στη μέση.
Με κοίταζες και σε κοίταζα.
Ήσουν τόσο γνωστός.
Δεν μπορούσα να σε γνωρίσω,
Είχες αίμα στο πρόσωπο.
Εγώ είχα αίμα στα μάτια.
Αλλά η έκφρασή σου έδειχνε
ότι ο πόνος στην ψυχή σου
ήταν ίδιος με τον δικό μου.
Αυτός ο πόνος
φτάνει κατ’ ευθείαν ως την καρδιά.
Τον λέμε αγάπη.
Αγκαλιαζόμαστε προσπαθώντας να γίνουμε πάλι ένα.
Κάναμε έρωτα.
Μια κρύα σκοτεινή νύχτα.
Πριν από πολύ καιρό.
Όταν το δυνατό χέρι του Δία μας έκοψε στα δυο.
Είναι λυπηρό το πώς γίναμε
μοναχικά δίποδα πλάσματα.
Είναι η ιστορία της αγάπης.

i_star...

Every man and every woman is a star έλεγε κάποτε ο κος Κρόουλυ... το οποίο βεβαίως αυτήν τη στιγμή είναι πολύ πολύ ψιλά γράμματα.

Σήμερα μια «μαγισσούλα» κατάφερε να αντιστρέψει ένα αστέρι που για πολλά χρόνια αναβόσβηνε ανάποδο. Μιλώ για το αστέρι του δήμου Κ. Νευροκοπίου. Ήταν μια λεπτομέρεια που κανείς ποτέ δεν πρόσεξε στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και οι άνθρωποι στο δήμο που δεν ασχολούνται με τέτοιες "μεταφυσικές μπούρδες" έκαναν πως δεν την άκουσαν στην αρχή, κάτι σε ζαμανφού και "τα κάναμε όλα και το αστέρι μας έμεινε!" κλπ κλπ. Αλλά για τις «μαγισσούλες» που αρέσκονται με το να σκαλίζουν τα πράγματα, επειδή όλα τα σύμβολα έχουν μια σημασία και μια δόνηση, ήταν καιρός αυτό το έρμο το άστρο να πάρει τη θέση που του αξίζει, όρθιο!

Προς μεγάλη μου έκπληξη με ΧΑΡΑ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ είδα πριν από λίγο το άστρο...



Άλλο ένα βήμα έγινε. Μπράβο στα παιδιά του δήμου που το έκαναν ~ ήταν μια κίνηση τόσο απλή αλλά τόσο σημαντική... να ξεραν μόνο πόσο!

Για αύριο η Πολιτιστική Εστία ετοίμασε ειδική εκδήλωση ΓΙΑ το δέντρο των Χριστουγέννων. Θα είναι η πρώτη φορά που θα μαζευτούμε και θα το στολίσουμε ΕΜΕΙΣ, οι απλοί πολίτες. Όλοι για έναν και ένας για όλους? Δεν ξέρω... Ας το πω αλλιώς που μου αρέσει περισσότερο:



Together we stand ~ devided we fall.

no name

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι πόσο απέχει μια ζωή ανέφελη από μια ζωή ανώφελη. Δίχως σύννεφα και άρα δίχως συναισθήματα... Κάποτε φοβόμουν το θάνατο όπου κι αν κρυβόταν. Όχι πια. Υπάρχουν τρομακτικότερες καταστάσεις από εκείνο που δεν γνωρίζουμε καν τι χρώμα έχει. Είναι εκείνες οι καταστάσεις του νου που σε φέρνουν στο χείλος της τρέλας. Αυτό ναι, είναι κάτι. Αυτό με φοβίζει πραγματικά. Να μην ξέρεις πώς να κοντρολάρεις τις σκέψεις και να πετάγονται σαν ελατήρια από δω κι από κει δίχως έλεγχο και δίχως έλεος. Μα κοίτα να δεις που οι τρελοί είναι άφοβοι. Κι αυτό είναι που τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους. Δεν αντιλαμβάνονται την πνευματική σήψη και την συναισθηματική αναπηρία που σπέρνουν γύρω τους. Απλώνουν την τρέλα τους παντού ~ στην αρχή στο μικρό ευ-δαιμονικό τους κόσμο κι έπειτα παντού... ό,τι αγγίζουν αποκτά σιγά σιγά της μυρωδιά της σαπίλας. Δεν μιλώ για όλους. Δεν μιλώ για την ιερή τρέλα. Δεν μιλώ για τους "τρελούς του χωριού". Μιλώ για συγκεκριμένους ανθρώπους και για τρέλα ατόφια. Για συγκεκριμένους ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε αυτοί να είναι έγκλειστοι, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο (ποιας διαβολικής συνεργασίας άραγε;) είναι εδώ ανάμεσά μας. Κυκλοφορούν με όλα τα εχέγγυα ότι είναι άκακοι και φυσιολογικοί και το πιστεύουν και οι ίδιοι ότι είναι έτσι. Γιατί δεν έχουν καμία επίγνωση του εαυτού τους. Ζουν σε μια πλάνη που όσο και να προσπαθήσει κανείς δεν πρόκειται να υποψιαστούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Είναι μέρες που βασανίζομαι μέσα στο ίδιο μου το πετσί, δεν αντέχω τις ανάσες τους γύρω μου, ακόμα κι αν είναι πολλά μέτρα μακριά... τους νιώθω να πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο... η ασθένεια του μέλλοντος είναι η σχιζοφρένεια έγραφε κάποτε ένα άρθρο. Το μέλλον είναι εδώ. Κάθε μέρα οι περιπτώσεις αυξάνονται. Και κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία. Θαρρείς και πρόκειται για συνωμοσία, οι τρελοί να ξεπαστρέψουν τους λογικούς. Κανείς δεν νιώθει έκπληξη, κανείς δεν δείχνει να ασφυκτιά. Με πνίγει η δυσωδία της παράνοιας. Με εξοργίζει η αναισθησία στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.
Σήμερα έμαθα πως μια γυναίκα κρεμάστηκε. Δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου κάτι τέτοιο, κι όλες οι εικόνες που έχω είναι από βιβλία. Συνήθως ο τρόπος που επιλέγει κάποιος να φύγει από τη ζωή είναι πιο άμεσος. Ο έρμος ο Καρυωτάκης είχε συστήσει στους υποψήφιους αυτόχειρες να μην το προσπαθήσουν δια θαλάσσης γιατί θα παιδευτούν πολύ και δεν θα κάνουν και τίποτα. Δεν ξέρω γιατί διάλεξε αυτή η γυναίκα να φύγει απ' τη ζωή, ούτε γιατί διάλεξε αυτόν τον τρόπο. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι σε αυτόν τον τόπο πιο εύκολα επιβιώνουν οι τρελοί. Αυτοί ξέρουν να συνεννοούνται μεταξύ τους κι όλα δουλεύουν ρολόι στον κόσμο τους. Αν έχεις μερικά δράμια μυαλό παραπάνω, πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα με την παράνοια. Και δεν θα βρεθεί κανείς να σε στηρίξει κανείς να παλέψει μαζί σου. Γιατί ο καθένας σε αυτήν τη μάχη είναι μόνος.
Νιώθω πως ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και είδα ένα δωμάτιο που καλύτερα να μην υποψιαζόμουν καν ότι υπάρχει. Ένα δωμάτιο γεμάτιο αρρώστια, μάτια που προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι γεμάτα, μάτια άδεια σαν μαύρες τρύπες. Χέρια που απλώνονται να με αγκαλιάσουν και νιώθω αηδία από τη μυρωδιά που αποπνέουν ~ σαν φτηνό κερί που λιώνει σε δωμάτιο που είναι κλειστό για αιώνες. Όταν πέφτουν τα φτιασίδια και φανερώνεται το πρόσωπο της τρέλας όλες οι δικαιολογίες καταρρέουν σαν παιδικό ψέμμα.
Παρατηρούσα για ώρα την μικρή καθώς ξεφύλλιζε τα παραμύθια. Κι έτσι όπως μου περιέγραφε ένα περιστατικό ~ κάτι που πια δεν με αγγίζει γιατί τίποτα θαρρείς δεν είναι καινούριο ~ ένιωσα πόσα πράγματα έχω χάσει στην πορεία... και δεν είναι η ανεμελιά της ζωής, όχι, αυτήν την έχουν και οι τρελοί και τέτοια ανεμελιά δεν τη θέλω. Είναι η χαρά να βλέπεις τον κόσμο σαν κάτι καινούριο κάθε μέρα, να σε συγκινεί ακόμα και το βάδισμα ενός σκαθαριού, να γελάς με την καρδιά σου με τα αστεία ενός παιδιού που εκείνη τη στιγμή σου περιγράφει ίσως το πιο συναρπαστικό γεγονός που του συνέβη. Με φοβίζει η σκέψη πως μπορεί κάποια στιγμή να γυρίσει μια βίδα κι έτσι απλά να πάψω να νιώθω τη σημασία των πραγμάτων κι όλα να μοιάζουν το ίδιο, να μη μπορώ να διακρίνω την ομορφιά απ' την ασχήμια, την ποιότητα από τον συρμό. Να μην μπορώ να δω τα χρώματα στις ψυχές, να μην ακούω τη μουσική της καρδιάς μου. Κάποιοι έρχονται και φεύγουν και κανείς δεν τους θυμάται γιατί δεν είχαν τίποτα να αφήσουν πίσω. Είναι φορές που θα προτιμούσα να μην αφήσω τίποτα πίσω αν δεν είναι όμορφο όσο η αγάπη. Να παραμείνω δίχως όνομα και να χαθώ στους αιώνες της ύπαρξης σαν ένα ακόμα μηδενικό που απλά συμμετείχε για λίγο στα bytes του ηλίθιου matrix που κάποιος μας έριξε να ζούμε από σπόντα σαν από μια διάθεση για άγρια αστεία. Κοιτάζω τα μάτια της μικρής που λάμπουν και νιώθω θλίψη... γιατί πια δεν μπορώ να αγνοήσω την μιζέρια που υπάρχει γύρω μου, κι ολοένα και περισσότερο αλλάζει πρόσωπα και δεν ξέρω πώς να κρατήσω ζωντανό το παιδί μέσα μου. Νιώθω συντριβή όταν ακούω μέσα μου όλες τις παιδικές φωνές που χρειάστηκε να πνίξω για να επιβιώσω κοντά στην σοβαροφάνεια και τις υποσχέσεις της Τρέλας. Η σκέψη είναι ευλογία και κατάρα. Να το θυμάσαι αυτό.

Θέλω να πετάξω ξανά, όπως τότε... πάνω από κείνα τα λειβάδια με τις παπαρούνες...

ζωή είναι-

- να αναπνέεις σαν αστέρι στην αγκαλιά ενός μωρού
- να φιλάς τη δροσιά του πρωινού στα χέρια σου
- να βλέπεις τον ήλιο στα μάτια του άλλου
- να αγαπάς χωρίς να μετράει ο χρόνος

ζωή είναι-

όλα αυτά κι άλλα πολλά
που δεν ήρθαν-ούτε και θα έρθουν ποτέ-
όταν ο συγγραφέας αποφάσισε να σκοτώσει τον ένα ήρωα...




...μέσα του.

Σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός.
Είμαστε οι καθρέφτες των άλλων.

το ψωμί και το τυρί

Αν ρωτήσεις έναν σεφ ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, θα σου πει τα αυγά μάτια ή κάτι εξίσου απροσδόκητο. Οι γεύσεις χάνονται στην πολυπλοκότητά τους, όπως χάνονται και στην πολυπλοκότητα της καθημερινότητας. Αποκτούν ξανά περιεχόμενο και αξία μετά από μια πραγματικά κοπιαστική μέρα...

Καθόμουν σ΄ένα αυτοσχέδιο κάθισμα, ο ώμος μου πονούσε, τα πόδια μου τα ένιωθα σαν ξύλα... δεν μ' ένοιαζε όμως. Ένα κομμάτι ψωμί και μια φέτα τυρί ήταν το μεσημεριανό μου. Ένα τυρί που κάποτε το θεωρούσα άνοστο σαν χόρτο, ξαφνικά είχε άλλη γεύση. Η κούραση μετουσιώνει τα πάντα θαρρείς. Η μυρωδιά των ελαιόδεντρων, το βρεγμένο χορτάρι, ο αέρας που κατεβαίνει από το βουνό, όλα ένα τεράστιο δώρο που κι εφέτος μου χάρισε εκείνος ο Άγνωστος (Εκείνος που μας κοιτάει ανάμεσα απ' τα σύννεφα ή και πίσω απ' τις φυλλωσιές). Μασάω αργά κι η κάθε μπουκιά έχει άλλο νόημα... δεν είναι απλά η ανταμοιβή του κόπου μου, είναι η ανταμοιβή της επιλογής μου να είμαι εδώ.

Όσες φορές ένιωσα ερημίτης στην ίδια μου την πατρίδα, άλλες τόσες είπα σ' ευχαριστώ που οδήγησες εδώ τα βήματά μου και μπορώ να ξαπλώνω κάτω από δέντρα ευλογημένα, να τρώω ψωμί και τυρί που ευωδιάζουν στα κουρασμένα χέρια μου.

Ένα κρεμμύδι λίγο αλάτι και ρίγανη ήταν ό,τι χρειαζόμασταν για να γιορτάσουμε το λιοτρίβι. Να βουτάς το ψωμί στο λάδι που είναι ακόμα ζεστό, είναι μαγεία, δεν τ' αλλάζω με τίποτα πια.

[This is not a lovesong]

«Πρέπει να είσαι θάλασσα για να δέχεσαι ένα βρώμικο ποτάμι δίχως να λερώνεσαι.» Aυτή η φράση του Νίτσε τριγυρνάει στο κεφάλι μου μέρες τώρα και στοιχειώνει τις σκέψεις μου.

Δεν ήμουν ποτέ Θάλασσα, δεν είχα ποτέ τη δύναμή της. Ο μόνος τρόπος που ήξερα από παιδί για να παίρνω λίγη από αυτήν, ήταν να ξαπλώνω δίπλα της, να την ακούω να μου ψιθυρίζει, πετώντας βότσαλα... με την ίδια ευχή πάντα, να αγγίξω κάποτε, έστω για μια στιγμή, την απεραντοσύνη της. Κάθε βότσαλο κι ένα κομμάτι δικό μου που κολυμπάει για λίγο στην αγκαλιά της κι ύστερα χάνεται για πάντα στο βυθό σαν μυστικό επτασφράγιστο.

Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου χτες.. η μέρα που αγαπούσα πιο πολύ... μέχρι χτες γέμιζε την ψυχή μου ευωδιά... τώρα ασφυκτιά μέσα σε μια τελεία... μια τελεία δίχως προορισμό.


Μα πώς μπορεί να έχει τελεία μια φράση που δεν άρχισε; Μόνο τα αποσιωπητικά μπορούν να σταθούν μόνα τους. Να το θυμάσαι αυτό. H σιωπή του ενόχου έχει άλλο χρώμα από τη σιωπή του απηυδισμένου. Η ελαφρότητα της επιφάνειας κι η αφέλεια του ψεύδους με κάνουν να χάνω τις λέξεις.

Θέλω να ακούσω την πνοή της Θάλασσας. Ο ήλιος λάμπει μα όλα μυρίζουν χειμώνα.

...

«Να βλέπεις τον κόσμο σ' έναν κόκκο άμμου...»

"Vo nase selo"

Άχαρες μέρες
μέρες τώρα....

Μόνο η μουσική.. μόνο αυτή μπορεί να με πάει πιο μακρυά από αυτό που μου προσφέρουν τούτες οι μέρες.. τo κλαρίνο που κάποτε απόλαυσα σε μια πλατεία που μοσχοβολούσε Βαλκάνια, μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.. για όλα εκείνα που άφησα πίσω και που μου λείπουν και που φορές με κάνουν να ασφυκτιώ... τα στενά που χανόμουν το σουλατσάρισμα στις σκέψεις οι μυρωδιές που άλλαζαν σε κάθε βήμα... China Town Μοδιάνο Γαύδος... "όλα είναι δρόμος" φίλε Γιάννη.. πάντα θα είναι.. και πάντα αχάρακτος ακόμα.. κι αυτός είναι ο τρόμος, να μην ξέρεις που βαδίζεις και τι θα σου ξημερώσει αύριο.. "δικός μου κι ο τρόμος".. έτσι ήταν έτσι θα είναι πάντα. Διάολε, έχω χαθεί στις σκέψεις των άλλων, στων άλλων τα όνειρα.. όνειρα στεγνά δίχως φαντασία.. η ανευθυνότητα μιας ζωής σε δυο τρεις αράδες, ίδιες κάθε δεκαπέντε σαν καραμέλα... λέξεις κενές, ωστόσο φτιαγμένες για να πονάνε... προσπαθούν να με πείσουν πως ο δρόμος που βαδίζω δεν είναι δικός μου... κι αν αλλάξω διαδρομή και βάδισμα μπορούν να με σώσουν από τον εαυτό μου... σαν κάτι συνήθειες που κορδώνονται ότι είναι "λύτρωση", απομεινάρια από φαντεζί ξενύχτια σε σκυλάδικα.. σαν βρώμικες κάλτσες πεταμένες στο πάτωμα που περιμένουν κάποιον να τις περιμαζέψει... με τσακίζει η επαναληψιμότητα του προβλέψιμου... κι η προχειρότητα που φυτεύουν κάποιοι τα λουλούδια.. άρρωστα με κοιτούν και περιμένουν από μένα να τους δώσω χρώμα και νόημα...



μέρες τώρα..
σκέφτομαι πως
βαδίζουμε στην κόλαση
χαζεύοντας λουλούδια
μα...
έχω κουραστεί, Δάσκαλε
να φροντίζω τα λουλούδια των άλλων.. πόνεσαν τα χέρια μου θαρρείς... σαν να σκάβω για να βρω κάτι που δεν υπάρχει.. παρά μόνο σαν ανάμνηση μιας παρελθοντικής πλάνης.

Νέο Μουσείο Ακρόπολης

*Conceived and directed by Athina Rachel Tsangari. Animations by: antidot design studio, HAOS Film, Nomint motion design, and Oval Image. Music by Stavros Gasparatos.

Θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στο παλιό μουσείο της Ακρόπολης. Ήμουν παιδί κι ήταν η πρώτη φορά που πατούσα το πόδι μου σ' έναν τόπο αληθινά Ιερό... θυμάμαι είχα κρεμασμένη στο λαιμό μου την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή... ευχόμουν να μπορούσα να φωτογραφίζω κάθε στιγμή, να θυμάμαι ό,τι έβλεπα, μιας και δεν τολμούσα να τραβήξω τις φωτογραφίες που ήθελα, γιατί η εντολή το έλεγε καθαρά "no flash!"... τα φώτα φθείρουν λέει τα αρχαία. Ξαφνικά βρέθηκα απέναντι από την "Κόρη με τα μελαγχολικά μάτια". Έμοιαζε ζωντανή. Την πλησίασα προσπαθώντας να αφουγκραστώ την αναπνοή της ~ ήταν ένα παιχνίδι που έκανα με τον εαυτό μου και τα πράγματα ~ ήθελα να την αγγίξω. Πλησίασα περισσότερο... ήταν ζωντανή, την άκουγα. Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα τα μαλλιά της. Η καρδιά μου σκίρτησε... ένας κόμπος στο λαιμό μού έφερε δάκρυα στα μάτια... ήξερα ότι οι φύλακες με βλέπουν, αλλά δεν είχε σημασία πια, την είχα ήδη ακουμπήσει... Αυτή ήταν η μόνη στιγμή ~κι η μόνη μορφή~ που δεν θέλησα να αποθανατίσω. Από τότε η "Κόρη με τα μελαγχολικά μάτια" έγινε η αγαπημένη μου Κόρη. Όποτε την συναντούσα σε κάποιο βιβλίο, χαμογελούσα, σκεφτόμουν μέσα μου "α, να κι η φίλη μου!"
Βλέποντάς την τώρα μετά από χρόνια να ανοιγοκλείνει τα υπέροχα μάτια της στους επισκέπτες του νέου μουσείου, νιώθω ~πώς να το πω;~.............. δικαίωση.

Μπράβο σε όσους* εργάζονται για να δίνουν πνοή στο Κάλλος.

ευχές... :)

...πολύχρωμη!!

Alexander... !

Ποτέ δεν μου άρεζε η eurovision, τη βαριόμουν, αλλά φέτος είχε κάτι... κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Τα παραμύθια γεννιούνται για να αγγίζουν την καρδιά... σε όποια γλώσσα κι αν τα πει κανείς, είναι όμορφα... ίσως γιατί κρύβουν μέσα τους μικρές ή μεγάλες αλήθειες.

Και ναι, "ο Σάκης μας" είναι ένα φωτεινό πλάσμα κι ευγενικό και πανέμορφο κι όλα τα καλά, μα δεν φτάνει αυτό...



Πάντα αναρωτιόμουν τι δουλειά έχει ένας άγγελος στη Χώρα των Βαμπιριών...

This-is-f*cking-art! ;-)

Η τέχνη είναι ζωντανή
είναι εδώ και τώρα
είναι χαρά
είναι παιχνίδι
είναι η ζωή
το απροσδόκητο...
ένα σουρρεαλιστικό πάρτυ
ή ένα πάρτυ σουρρεαλιστών..
ή μήπως neo-fluxus?
...
κι ένα σωρό άλλα μπλα μπλα που θα μπορούσα να πληκτρολογώ επί ώρες...
Tίποτα. Στο διάολο οι λέξεις. Eπιτέλους δράση. "Τα πάντα όλα" που λέει κι ο Αλέφαντος. Νιώθω χαρά.







Αγαπητό μου ημερολόγιο, sfinose σε μια γωνίτσα αυτήν την παρέα, (κωδικός: SFINA :) δικοί μας είναι... ζουν ανάμεσά μας! ;-)

το καθιερωμένο

στο Αλώνι, των Αγ. Θεοδώρων

(δεν το ξέχασα, απλώς το αμέλησα... αγαπητό μου ημερολόγιο :)

Της πατρίδας μου η σημαία...

έχει χρώμα γαλανό
και στη μέση χαραγμένο
ένα κάτασπρο σταυρό.

Σωστά; Χμ... Χτες κάθισα να δω για νιοστή φορά την υπερπαραγωγή "Παπαφλέσσας", κι εκεί που βαρούσαν τα κουμπούρια και τα γιαταγάνια πιτσιλούσαν αίμα σε κάθε ίντσα της οθόνης, κοιτούσα τη σημαία: άσπρη κάτασπρη με ένα μικρό γαλανό σταυρό στη μέση. Μου άρεσε κι έτσι, θύμιζε τη γαλάζια εκδοχή του Ερυθρού Σταυρού... και επικοινωνιακά μου φάνηκε πιο εύκολη στο να εντυπωθεί στη μνήμη, στο συλλογικό ασυνείδητο (wow...) κλπ. Όλα καλά μέχρι εκεί... μέχρι δηλαδή την 1η-2η έφοδο του Ιμπραήμ, διότι στην επόμενη έφοδο (και στο αντίστοιχο ζουμ της κάμερας στους ταμπουρωμένους πολεμιστές μας) η σημαία ξαφνικά άλλαξε, ο σταυρός μεγάλωσε... στη συνέχεια (κάπου προς την τελευταία γενική έφοδο) ο σταυρός επανήλθε στο προηγούμενο μέγεθος (καθώς η σημαία καιγόταν) και κάπου εκεί... χαλάστηκα. Τώρα θα μου πεις για ένα σκηνοθετικό λάθος κάνεις έτσι; Όχι αλλά...

Καθώς κοιτούσα τα παιδιά στην παρέλαση, αναρωτιόμουν πώς να νιώθουν, αν σημαίνει κάτι γι' αυτούς όλο αυτό... αν νιώθουν περήφανοι και για τι πράγμα... κι άλλα τέτοια "φιλοσοφικά". Έφηβοι που περπατούσαν βαριεστημένα, χωρίς παλμό, χωρίς δύναμη, θαρρείς παντελώς αδιάφοροι για κείνη την επανάσταση που μάλλον δεν σημαίνει τίποτα πια γι' αυτούς... ίσως μονάχα μια ευκαιρία για να μην κάνουν μάθημα... δεν ξέρω. Κι ενώ πάντα χαμογελάω με τα νηπιαγωγάκια που περνούν σαν ρεμπέτ ασκέρ (όπως όλες οι ανοργάνωτες ακόμη "κοινωνίες"), με τους έφηβους νιώθω μια περίεργη θλίψη... κατανοώ μεν τη στάση τους σε κάθε είδους "παρωχημένες" εκδηλώσεις, αλλά ρε παιδιά... δυο λεπτά υπόθεση είναι, δείτε το σαν παιχνίδι, σαν ρόλο, και τέλος πάντων κάντε το σωστά. Είμαστε από τις τελευταίες χώρες στον πλανήτη που κάνουν παρελάσεις, ας έχουν τουλάχιστον ένα στυλ... ;-)

YESSS!!

Με μεγάλη μου χαρά είδα ότι και ο δήμος* Κ. Νευροκοπίου θα συμμετέχει στην Ώρα της Γης :)

Tελικά αγαπητό μου ημερολόγιο καμιά προσπάθεια δεν πάει χαμένη... κι όσες πόρτες κι αν κλείνουν, άλλες τόσες ανοίγουν διάπλατα... ή έστω ένα τόσο δα παραθυράκι :) σαν αυτό που μόλις τώρα άνοιξε, έστω για λίγο και...

ξαφνικά μπαίνει ανοιξιάτικος αέρας... νιώθω μια γλυκειά ευφορία... σαν να κάνει ένα μωρό το πρώτο του δειλό βηματάκι στις ρομαντικές ουτοπίες και στα ευ-ζην που κάποτε ονειρεύτηκα... και είμαι εδώ για να το δω και να το αποθανατίσω :)

Είπα κάποτε; χμ... ναι, κάποτε... παρελαύνοντας με τη σημαία σφιχτά στο χέρι (τη δική μου σημαία) με την ενδόμυχη ευχή να μ' αξιώσει ο Θεός (ο δικός μου Θεός) να κάνω κι εγώ κάτι για τούτον εδώ τον τόπο... τον τόπο που αγάπησα και, παραδόξως, παρά τα χίλια μύρια κουτσόστραβα κι αναχρονιστικά του, εξακολουθώ να αγαπάω... και ίσως τώρα πολύ περισσότερο.

* (να' σαι καλά Κώστα Παπ. ;-)

εμείς συμμετέχουμε :) εσείς?

μαύροι VS κόκκινοι :)

μπήκε ή βλέπω οράματα;

Πάει ένας χρόνος που γκρινιάζω για κείνο το διαολεμένο stop. Καλά που το θυμηθήκατε ωρέ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ευτυχώς δεν κλάψανε μανούλες...