no name

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι πόσο απέχει μια ζωή ανέφελη από μια ζωή ανώφελη. Δίχως σύννεφα και άρα δίχως συναισθήματα... Κάποτε φοβόμουν το θάνατο όπου κι αν κρυβόταν. Όχι πια. Υπάρχουν τρομακτικότερες καταστάσεις από εκείνο που δεν γνωρίζουμε καν τι χρώμα έχει. Είναι εκείνες οι καταστάσεις του νου που σε φέρνουν στο χείλος της τρέλας. Αυτό ναι, είναι κάτι. Αυτό με φοβίζει πραγματικά. Να μην ξέρεις πώς να κοντρολάρεις τις σκέψεις και να πετάγονται σαν ελατήρια από δω κι από κει δίχως έλεγχο και δίχως έλεος. Μα κοίτα να δεις που οι τρελοί είναι άφοβοι. Κι αυτό είναι που τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους. Δεν αντιλαμβάνονται την πνευματική σήψη και την συναισθηματική αναπηρία που σπέρνουν γύρω τους. Απλώνουν την τρέλα τους παντού ~ στην αρχή στο μικρό ευ-δαιμονικό τους κόσμο κι έπειτα παντού... ό,τι αγγίζουν αποκτά σιγά σιγά της μυρωδιά της σαπίλας. Δεν μιλώ για όλους. Δεν μιλώ για την ιερή τρέλα. Δεν μιλώ για τους "τρελούς του χωριού". Μιλώ για συγκεκριμένους ανθρώπους και για τρέλα ατόφια. Για συγκεκριμένους ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε αυτοί να είναι έγκλειστοι, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο (ποιας διαβολικής συνεργασίας άραγε;) είναι εδώ ανάμεσά μας. Κυκλοφορούν με όλα τα εχέγγυα ότι είναι άκακοι και φυσιολογικοί και το πιστεύουν και οι ίδιοι ότι είναι έτσι. Γιατί δεν έχουν καμία επίγνωση του εαυτού τους. Ζουν σε μια πλάνη που όσο και να προσπαθήσει κανείς δεν πρόκειται να υποψιαστούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Είναι μέρες που βασανίζομαι μέσα στο ίδιο μου το πετσί, δεν αντέχω τις ανάσες τους γύρω μου, ακόμα κι αν είναι πολλά μέτρα μακριά... τους νιώθω να πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο... η ασθένεια του μέλλοντος είναι η σχιζοφρένεια έγραφε κάποτε ένα άρθρο. Το μέλλον είναι εδώ. Κάθε μέρα οι περιπτώσεις αυξάνονται. Και κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία. Θαρρείς και πρόκειται για συνωμοσία, οι τρελοί να ξεπαστρέψουν τους λογικούς. Κανείς δεν νιώθει έκπληξη, κανείς δεν δείχνει να ασφυκτιά. Με πνίγει η δυσωδία της παράνοιας. Με εξοργίζει η αναισθησία στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.
Σήμερα έμαθα πως μια γυναίκα κρεμάστηκε. Δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου κάτι τέτοιο, κι όλες οι εικόνες που έχω είναι από βιβλία. Συνήθως ο τρόπος που επιλέγει κάποιος να φύγει από τη ζωή είναι πιο άμεσος. Ο έρμος ο Καρυωτάκης είχε συστήσει στους υποψήφιους αυτόχειρες να μην το προσπαθήσουν δια θαλάσσης γιατί θα παιδευτούν πολύ και δεν θα κάνουν και τίποτα. Δεν ξέρω γιατί διάλεξε αυτή η γυναίκα να φύγει απ' τη ζωή, ούτε γιατί διάλεξε αυτόν τον τρόπο. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι σε αυτόν τον τόπο πιο εύκολα επιβιώνουν οι τρελοί. Αυτοί ξέρουν να συνεννοούνται μεταξύ τους κι όλα δουλεύουν ρολόι στον κόσμο τους. Αν έχεις μερικά δράμια μυαλό παραπάνω, πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα με την παράνοια. Και δεν θα βρεθεί κανείς να σε στηρίξει κανείς να παλέψει μαζί σου. Γιατί ο καθένας σε αυτήν τη μάχη είναι μόνος.
Νιώθω πως ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και είδα ένα δωμάτιο που καλύτερα να μην υποψιαζόμουν καν ότι υπάρχει. Ένα δωμάτιο γεμάτιο αρρώστια, μάτια που προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι γεμάτα, μάτια άδεια σαν μαύρες τρύπες. Χέρια που απλώνονται να με αγκαλιάσουν και νιώθω αηδία από τη μυρωδιά που αποπνέουν ~ σαν φτηνό κερί που λιώνει σε δωμάτιο που είναι κλειστό για αιώνες. Όταν πέφτουν τα φτιασίδια και φανερώνεται το πρόσωπο της τρέλας όλες οι δικαιολογίες καταρρέουν σαν παιδικό ψέμμα.
Παρατηρούσα για ώρα την μικρή καθώς ξεφύλλιζε τα παραμύθια. Κι έτσι όπως μου περιέγραφε ένα περιστατικό ~ κάτι που πια δεν με αγγίζει γιατί τίποτα θαρρείς δεν είναι καινούριο ~ ένιωσα πόσα πράγματα έχω χάσει στην πορεία... και δεν είναι η ανεμελιά της ζωής, όχι, αυτήν την έχουν και οι τρελοί και τέτοια ανεμελιά δεν τη θέλω. Είναι η χαρά να βλέπεις τον κόσμο σαν κάτι καινούριο κάθε μέρα, να σε συγκινεί ακόμα και το βάδισμα ενός σκαθαριού, να γελάς με την καρδιά σου με τα αστεία ενός παιδιού που εκείνη τη στιγμή σου περιγράφει ίσως το πιο συναρπαστικό γεγονός που του συνέβη. Με φοβίζει η σκέψη πως μπορεί κάποια στιγμή να γυρίσει μια βίδα κι έτσι απλά να πάψω να νιώθω τη σημασία των πραγμάτων κι όλα να μοιάζουν το ίδιο, να μη μπορώ να διακρίνω την ομορφιά απ' την ασχήμια, την ποιότητα από τον συρμό. Να μην μπορώ να δω τα χρώματα στις ψυχές, να μην ακούω τη μουσική της καρδιάς μου. Κάποιοι έρχονται και φεύγουν και κανείς δεν τους θυμάται γιατί δεν είχαν τίποτα να αφήσουν πίσω. Είναι φορές που θα προτιμούσα να μην αφήσω τίποτα πίσω αν δεν είναι όμορφο όσο η αγάπη. Να παραμείνω δίχως όνομα και να χαθώ στους αιώνες της ύπαρξης σαν ένα ακόμα μηδενικό που απλά συμμετείχε για λίγο στα bytes του ηλίθιου matrix που κάποιος μας έριξε να ζούμε από σπόντα σαν από μια διάθεση για άγρια αστεία. Κοιτάζω τα μάτια της μικρής που λάμπουν και νιώθω θλίψη... γιατί πια δεν μπορώ να αγνοήσω την μιζέρια που υπάρχει γύρω μου, κι ολοένα και περισσότερο αλλάζει πρόσωπα και δεν ξέρω πώς να κρατήσω ζωντανό το παιδί μέσα μου. Νιώθω συντριβή όταν ακούω μέσα μου όλες τις παιδικές φωνές που χρειάστηκε να πνίξω για να επιβιώσω κοντά στην σοβαροφάνεια και τις υποσχέσεις της Τρέλας. Η σκέψη είναι ευλογία και κατάρα. Να το θυμάσαι αυτό.

Θέλω να πετάξω ξανά, όπως τότε... πάνω από κείνα τα λειβάδια με τις παπαρούνες...