Αποφάσισα να θέσω εαυτόν σε απομόνωση και πάλι ... είναι που δεν παλεύεται η καθημερινή φθορά από τις ανούσιες συναναστροφές. Καμιά φορά με θυμούνται οι φίλοι που άφησα πίσω και με βάζουν μπροστά στο ίδιο παλιό ερώτημα "πώς θα αντέξεις εκεί? με τη νοοτροπία που κουβαλάς πώς θα επικοινωνείς?" Δεν είχαν κι άδικο και το συνειδητοποιώ κάθε μέρα και περισσότερο, και είναι στιγμές που θέλω να τα βροντήξω και να φύγω πριν μεγαλώσουν οι ρίζες... τόση κενότητα και τόση ψυχική φτώχεια, κανένα ενδιαφέρον για τίποτα παρεκτός το τρίπτυχο "τρακτέρ-κυνήγι-πάοκ". Είναι στιγμές που νιώθω όλο αυτό να με τυλίγει ασφυκτικά σαν σαρκοφάγο αναρριχώμενο φυτό και στριφογυρνάω μέσα μου και έξω μου... Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω τη μοναξιά σαν απειλή ... γιατί δεν αλλάζουν οι παραστάσεις γύρω μου. Όλα θαρρείς και πάγωσαν, θαρρείς και βλέπω κάθε μέρα την ίδια ταινία. Κι εκείνοι που με πλησίασαν τάχα για να κάνουμε παρέα αποδείχτηκαν πιο σκάρτοι κι από εχθροί. Περιστοιχίζομαι από άντρες που ξέχασαν τι θα πει να φοράς παντελόνια κι από θλιβερές γυναικούλες που προσπαθεί η μια να φάει τον άντρα της άλλης. Που είναι ρε η λεβεντιά της επαρχίας? Που είναι ρε το φιλότιμο? Που είναι οι συντροφιές στις αυλές? Φτηνό κουτσομπολιό και κακία, φθονερά βλέμματα και κουτοπονηριά... ουστ υποκριτάκια!
Καμιά πόλη δεν με πλήγωσε τόσο και καμιά πόλη δεν ήταν τόσο βάναυσα αφιλόξενη όσο αυτός ο έρμος τόπος. Λένε ότι οι πόλεις είναι σκληρές... κολοκύθια! Εδώ όλα ξεριζώνονται με μανία πριν καν προλάβουν να νιώσουν το χώμα... τίποτα να μην ανθίσει, τίποτα να μην χαμογελάει, να μην χαλάσει η σούπα των αλητήριων που εκμεταλλεύονται τη μιζέρια και τις ανέλπιδες ελπίδες των αποχαυνωμένων ψηφοφόρων τους. Πελατάκια μιας φαρμακαποθήκης που ταϊζει με ψυχοφάρμακα το παρόν για να μην υπάρξει μέλλον. Όλα ένα θλιβερό φαστ φουντ που νεκρώνει τη γεύση και τα συναισθήματα. Πώς να ονειρευτείς ωραία πράγματα? Από που να αντλήσεις δύναμη?... Ξόδεψα μια ζωή ψάχνοντας νοήματα και κάποια απ' αυτά τα βρήκα... δεν θα σας κάνω τη χάρη να τα ρίξω στα γουρούνια... Καμιά φορά γυρνάω στις πίσω σελίδες και νιώθω θλίψη... πόσο άλλαξε η ματιά μου... Κλείνω τα στόρια κλειδώνω και νιώθω ανακούφιση... σαν να γυρνάω την πλάτη και φεύγω για αλλού... φεύγω γι' άλλες πολιτείες εκεί που η καρδιά χτυπάει ακόμα σαν τρελή, ερωτευμένη με τη ζωή...
Ξέρω ότι ο Θεός δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου αποκλειστικά, παρόλα αυτά εγώ συνεχίζω να του μιλάω... είναι ένας τρόπος για να θυμάμαι... Μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι... εύχομαι μονάχα να μην πάψω ποτέ να αγαπάω...
*η αγάπη είναι έμπνευση... δύναμη*
Καμιά πόλη δεν με πλήγωσε τόσο και καμιά πόλη δεν ήταν τόσο βάναυσα αφιλόξενη όσο αυτός ο έρμος τόπος. Λένε ότι οι πόλεις είναι σκληρές... κολοκύθια! Εδώ όλα ξεριζώνονται με μανία πριν καν προλάβουν να νιώσουν το χώμα... τίποτα να μην ανθίσει, τίποτα να μην χαμογελάει, να μην χαλάσει η σούπα των αλητήριων που εκμεταλλεύονται τη μιζέρια και τις ανέλπιδες ελπίδες των αποχαυνωμένων ψηφοφόρων τους. Πελατάκια μιας φαρμακαποθήκης που ταϊζει με ψυχοφάρμακα το παρόν για να μην υπάρξει μέλλον. Όλα ένα θλιβερό φαστ φουντ που νεκρώνει τη γεύση και τα συναισθήματα. Πώς να ονειρευτείς ωραία πράγματα? Από που να αντλήσεις δύναμη?... Ξόδεψα μια ζωή ψάχνοντας νοήματα και κάποια απ' αυτά τα βρήκα... δεν θα σας κάνω τη χάρη να τα ρίξω στα γουρούνια... Καμιά φορά γυρνάω στις πίσω σελίδες και νιώθω θλίψη... πόσο άλλαξε η ματιά μου... Κλείνω τα στόρια κλειδώνω και νιώθω ανακούφιση... σαν να γυρνάω την πλάτη και φεύγω για αλλού... φεύγω γι' άλλες πολιτείες εκεί που η καρδιά χτυπάει ακόμα σαν τρελή, ερωτευμένη με τη ζωή...
Ξέρω ότι ο Θεός δεν ασχολήθηκε ποτέ μαζί μου αποκλειστικά, παρόλα αυτά εγώ συνεχίζω να του μιλάω... είναι ένας τρόπος για να θυμάμαι... Μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι... εύχομαι μονάχα να μην πάψω ποτέ να αγαπάω...
*η αγάπη είναι έμπνευση... δύναμη*
