άλογα...

 

 

 

-1

Αυτό ήταν
τέλειωσαν όλα

καμιά φορά έρχεται κείνη η φωνή από το υπερπέραν
κι αρχίζουν να στριφογυρνάνε στο μυαλό μου
σκέψεις του κρύου /
άδειασαν οι δρόμοι
ούτε άνθρωποι ούτε σκύλοι
δεν θέλω να γράψω
δεν θέλω να μοιραστώ τη σιωπή
μονάχα να τη σπάσω
με μια μεγαλύτερη
ζωή ρε!

τυράκι κανείς?

Α ρε Βασίλη, σε πούλησαν έναντι πινακίου φακής ~ αίσχος και ντροπή. Αλλά να θυμάσαι ότι οι προδότες αργά ή γρήγορα πάνε στον αγύριστο παρέα με τα φιλαράκια τους. Έτσι γινόταν σε όλη την διάρκεια της ιστορίας ~ αφού τους χρησιμοποιήσει το φαύλο σύστημα, μετά τους ξηλώνει σαν χαλασμένο δόντι...

όσα δεν φτάνει η αλεπού...

... τα ονομάζει "τάνγκο". Το τάνγκο όμως θέλει δύο. Δύο που μιλούν την ίδια γλώσσα. Κι όχι όποια γλώσσα να 'ναι, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη.



Αυτό εννοώ όταν μιλώ για τελειότητα. Όπως φαίνεται όμως, αυτή η ρημάδα έχει πολλά σκαλιά, αναλόγως του επιπέδου αυτού που την κυνηγάει. Αρκετά με τα ημίμετρα, κρατήστε τα για τον εαυτούλη σας.

«Ο Μάρκος δεν τα κατάφερε...»

Το υπέροχο πλασματάκι που ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση, δεν κατάφερε να επιβιώσει μετά τον πυροβολισμό. Το θαύμα που προσδοκούσα δηλαδή δεν έγινε. Είναι από τις φορές που ένιωσα τα δάκρυά μου να έχουν ουσιαστικό νόημα... ίσως μια βαθειά κι ανεξερεύνητη ταύτιση κάνει πιο σκληρή αυτήν την απώλεια... κάπου αναρωτήθηκα που στο διάολο βρίσκω εγώ το κουράγιο και συνεχίζω... τελευταία "οι σφαίρες πέφτουν βροχή" και προσπαθώ να μη χάσω από τα μάτια μου το ζητούμενο / το ζητούμενο της εδώ παραμονής μου / το ζητούμενο της ύπαρξής μου / το ζητούμενο μιας καθημερινότητας που ώρες ώρες δεν μ' αφήνει να αναπνεύσω με τον τρόπο που έμαθα και που γουστάρω. Είναι τόσο δύσκολο να συμβιώσεις με τους ανθρώπους τελικά. Όλοι κάτι θέλουν να πάρουν, όλοι κάτι κάνουν. Τι σκατά κάνουν το είδα και δεν μπορώ... δεν μπορώ να παίξω έτσι... να "πρέπει" να είμαι ο βολικός παίχτης σ' ένα παιχνίδι που ακολουθεί τους δικούς τους κανόνες, προκειμένου να έχω την ησυχία μου. Δε γουστάρω τα σικέ παιχνίδια, δε γουστάρω να παίζω με χαρτιά που μοιράζουν άσχετοι, δε γουστάρω να συμμετέχω στην υποκρισία ούτε και να συνδράμω στην επιβίωση της πουτανιάς και της πουστιάς. Νόμιζα πως είναι αυτονόητο ο καθένας να κουβαλάει τη νοοτροπία του... νόμιζα. Εδώ όμως είναι φως φανάρι πια ότι οι "ξένες" νοοτροπίες ενοχλούν και δεν πρέπει να έχουν καν φωνή. Κι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η λασπολογία και η παραπληροφόρηση. Ξυπνάς κάθε πρωί και δεν ξέρεις τι σε περιμένει εκεί έξω. Από ένα σημείο κι έπειτα χάνεις επεισόδια, χάνεις τη μπάλα και δεν ξέρεις γιατί γίνεται το κάθε τι, τι προηγήθηκε, τι άλλο ακολουθεί, ψάχνεις κομμάτια σ' ένα παζλ που δεν έχει νόημα, κι ενώ βλέπεις το πασιφανές και την απάντηση, όλοι κάνουν τις κότες, όλοι μόκο... κι όλοι μια γροθιά ένα συνδικάτο αρνούνται ότι ισχύει αυτό που λες και "μάλλον το πρόβλημα το έχεις εσύ που βλέπεις αυτά που βλέπεις"! Ε όχι ρε σεις, δεν μπορώ να τα βάλω με τόση κοπριά χωρίς να λερωθώ και δεν θα το κάνω. Δεν κουβαλάμε ούτε την ίδια κουλτούρα ούτε την ίδια πρόθεση. I give up / go to hell / leave me alone. Ευελπιστώ η βροχή να καθαρίσει τους ψυχονοητικούς σταύλους που υπάρχουν γύρω μου γιατί αλλιώς δεν την παλεύω. Νιώθω αηδία.

«και το κρασί έτσι γρήγορα μας τέλειωσε...»

Μια κοινωνία που είναι μόνο για τα πανηγύρια, έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή που οι μύθοι καταρρέουν σαν τουβλάκια ντόμινο, χάνουν την τελευταία ευκαιρία να πηδήξουν στο τραίνο που έχει ήδη ξεκινήσει. Και σε αυτό το τραίνο δεν υπάρχουν φελλοί, δεν υπάρχουν βολεψάκηδες.

Η Μετριότητα αρπάζεται με νύχια και με δόντια απ' τα μαλλιά της, μιας και δεν απομένει τίποτα πια για να τη σώσει καταμεσής του Ωκεανού της Γνώσης.

Η γριά κότα δεν έχει ούτε ζουμί ούτε τίποτα ~ είναι μόνο ΓΡΙΑ και ΚΟΤΑ.

Die bitch, die! είναι οι τελευταίες λέξεις που εκπέμπει το τελευταίο πειρατικό ραδιόφωνο.

Το Πανεπιστήμιο Εμπειρίας στη ρεμούλα και τη λαμογιά καίγεται συθέμελα. Τα τελευταία σήματα καπνού λαμβάνουν οι κοινότητες των ζαπατίστας στο Σείριο.

Η A. περνάει στην 5η διάσταση με το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντα στα χείλη. Και σας έχει όλους χεσμένους.

Τα χρόνια αλαζονείας δεν είναι μόνο 12 αλλά ζωή ολόκληρη. Εκείνος που έγραψε το σύνθημα στον τοίχο δεν είδε ποτέ στον καθρέφτη.

Οι κατασχέσεις των τρακτέρ τελειώνουν. Ακολουθούν κατασχέσεις οργάνων, ψυχών κι ό,τι άλλο έχετε ευχαρίστηση.

Όποιος νομίζει ότι είναι μεγάλος και τρανός θα φάει ντομάτες που θα πάει καπνός. Οε οε ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Ξυλώνονται και τα τελευταία εναπομείνατα παλιά δίκτυα ύδρευσης που δικαιολογούν τις διαρροές ύδατος και άλλες πάσης φύσεως.

Ο θείος Καλλικράτης παίρνει μαζί του και τους συλλόγους που δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης παρά μόνο ως παξιμάδια στο τσάι των "κυρίων & δεσποινίδων".

Ο Σ. συνεχίζει να αφήνει "παράξενα" σημάδια στο δάσος για τους ανόητους που νομίζουν ότι θα βρουν τον θησαυρό. Άνθρακας ο θησαυρός.

Aliensis Aboriginallis γράφει το μπλουζάκι εκείνου που κλώτσησε τον κουβά με τα λασπόνερα. ***



*** Από τις προφητείες του Μεγάλου Αρχιπατατέμπορα του Σύμπαντος.

σκατόψυχοι!

θέλουν να ονομάζονται και άνθρωποι... Σιχαίνομαι τον πολιτισμό σας ρε!



Το πλασματάκι αυτό βρέθηκε την Τρίτη...

http://www.facebook.com/#!/notes/mom-monachus-monachus/sobara-traumatismene-mesogeiak-phkia-sto-mantoudi-euboias/390208015917

«Μια πατρίδα από λέξεις και χρώματα» ...

... ή αλλιώς, εισαγωγή στη γενιά του '30.

Μια εξαιρετική διάλεξη με θέμα το μοντερνισμό και το μεταμοντερνισμό παρακολουθήσαμε χτες στην αίθουσα συναυλιών του δημοτικού ωδείου Δράμας. Ομιλητές ήταν ο πολύ πολύ αγαπητός μου Μάνος Στεφανίδης (ιστορικός και κριτικός τέχνης > http://manosstefanidis.blogspot.com) και ο φιλόλογος Γιώργος Αριστηνός. Ήμασταν λίγοι και καλοί...


(Στη φωτογραφία, ο Μάνος Στεφανίδης -αριστερά- μιλώντας για την προσφορά του Τσαρούχη στην Τέχνη. © Αliensis Aboriginallis)

Θα μας συγχωρέσει ο κος Αριστηνός που δεν ακολουθήσαμε την παρέα για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας μεταξύ τύρου και αχλαδιού, αλλά οι υποχρεώσεις πολλές και ο χρόνος πιεστικός όπως συνήθως ~ θα το κάνουμε όμως την επόμενη φορά.

Χρειαζόμαστε τέτοιες συναντήσεις ~ έτσι για να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας, να μένουμε κοντά σε όλα αυτά που αγαπάμε...

this is the bright amphetamine sky

Για όλες τις φορές που στραπατσάρισα την ομορφιά
γιατί δεν την άντεξα
για όλες τις φορές που ένιωσα ενοχές για την ευτυχία
για όλες τις προβληματικές προσωπικότητες που αγκάλιασα
...
ξορκίζοντας παιδικά όνειρα που δεν κατάφερα να ζωγραφίσω
και μια συναισθηματική αναπηρία που στέκεται με θράσος
σαν βλασφημία στην ίδια την ύπαρξη
μα κοίτα, έχω ακόμα δυο χέρια για να ακουμπάω τα σύννεφα
και δυο πόδια για να τρέχω ανάμεσα σε φεγγαρολουσμένες παπαρούνες
κοίτα πώς φεύγουν όλες οι πεταλούδες μέσα απ' τα χέρια μου
και κάθομαι και τις κοιτάω με δάκρυα στα μάτια
που δεν ξέρω αν είναι από χαρά ή από λύπηση
από πόνο ή από αγάπη..
η "ελευθερία" είναι η μεγαλύτερη πλάνη που μας φύτεψαν στο μυαλό
για να μη γευτούμε ποτέ την ευτυχία της συνύπαρξης..
εγωιστικά ανθρωπάρια που μας στραγγίζει ο φόβος
γλείφουμε μόνο την καραμέλα μιας λέξης εντός εισαγωγικών
που ποτέ δεν θα καταλάβουμε
γιατί πάντα θα υπάρχει από κάτω δίχτυ ασφαλείας..
είμαστε τόσο διαολεμένα ανίσχυροι και ασήμαντοι
μπροστά στο μεγαλείο της απειροσύνης
γυμνοί μπροστά σε κοφτερές σκέψεις και τρελές ταχύτητες
αλήθειες που αρνούνται να ξεχάσουν τους εαυτούς τους
ψυχές που εγκλωβίστηκαν σε μια γαμημένη ανάγκη για λύτρωση.

Μα κοίτα.. κοίτα, πώς το Εγώ μου γίνεται Εσύ.

άσπρη κόκκινη κλωστή

Άλλος ένας Μάρτης ήρθε γεμάτος ελπίδες λεπίδες. Κάποτε ονειρευόμουν κείνες τις αόρατες κλωστές που ενώνουν τις ψυχές...

επιτέλους τέλος!

Το μαύρο έκτρωμα που κυλούσε στην περιοχή της παλιάς Προοδευτικής είναι πλέον παρελθόν.
Ήταν η τρίτη κρούση του κώδωνα, που σήμανε και το τέλος αυτού του αίσχους. Πρόχειρα μεν (για να μην πω τσαπατσούλικα), αλλά μπροστά στο τίποτα κάτι ήταν κι αυτό...

no flowers today

Βρεθήκαμε και φέτος στο αλώνι για να γιορτάσουμε τους άγιους Θόδωρους. Η κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών δεν βοήθησε τις «κότκες» ν' ανθίσουν κι οι προσκυνητές γύρισαν με άδεια χέρια...





"Τι βγάζεις τους νέους; εμάς βγάλε, τους παλιούς!"

















Photos by Aliensis Aboriginallis © 2010

10

Αγαπητό μου ημερολόγιο περάσαμε στο 10 αν δεν το κατάλαβες. Σου εύχομαι καλό κουράγιο, (και σε μένα επίσης), να με αντέξεις κι αυτή τη χρονιά, γιατί προβλέπεται εξίσου δύσκολη, ελπίζω όχι βαρετή... ευτυχώς εμείς οι δυο τα 'χουμε βρει και δεν χρειάζεται να σπαταλάω φαιά ουσία για τα αυτονόητα.
Χτες, κάπου μεταξύ φίνας σαμπάνιας, τύρου & αχλαδιού, παρέα με την εσώτερη αφεντιά μου, πήρα κάποιες γενναίες αποφάσεις. Δεν μ' ενδιαφέρουν οι αλλαγές των άλλων. Μ' ενδιαφέρει μόνο να στηρίξω τις αποφάσεις μου.

Back to the basics.