Αποχαιρετώντας τη δική μου δεκαετία

 Μια ακόμη χρονιά και ταυτόχρονα μια ακόμη δεκαετία κλείνει, πλήρης εμπειριών, συγκινήσεων, κατακτήσεων, απωλειών. Η δεκαετία στην οποία έβαλα πολλές πέτρες τη μια πάνω στην άλλη,  που αγωνίστηκα πιο πολύ, που ανταμείφτηκα ουσιαστικά, που έχασα ό,τι αγαπούσα, αλλά κέρδισα τα πάντα, που έπεσα και ξανασηκώθηκα, που πέθανα αλλά ξαναγεννήθηκα, που παντρεύτηκα, που χώρισα,  που έκλαψα όσο ποτέ, που πόνεσα όσο ποτέ, που νόμιζα ότι έχασα τον Θ, αλλά κατάλαβα τι σημαίνει απώλεια όταν έχασα τον Φάνη, τον Βασίλη, τον εαυτό μου, την ισορροπία μου, το χαμόγελό μου, αλλά βρήκα μια δύναμη που δεν ήξερα ότι έχω, που ξαπόστειλα ό,τι ήταν ψεύτικο κι αγκάλιασα ό,τι ήταν αληθινό, που είδα κάποια όνειρα μου να γκρεμίζονται αλλά πραγματοποίησα τα διπλά, που μάζεψα τις πέτρες που μου πέταξαν οι "δικοί μου άνθρωποι" κι έχτισα τον ολόδικο μου πύργο (που μπορεί να μην είναι μεγάλος και με όλα τα κομφόρ" όπως είχα συνηθίσει αλλά είναι ζεστός κι έχει γαλήνη, κι έχω κι εγώ μέσα σ αυτόν, που χάθηκα μεταξύ ξένων και βρέθηκα σε μια μεγάλη οικογένεια, που έχασα τη γη κάτω από τα ποδιά μου αλλά πάτησα στη δική μου Γη της Επαγγελίας, που έχασα τη "φωλιά" μου αλλά βρήκα την αληθινή πατρίδα μου, που βρήκα μια δεύτερη μάμα, που απόκτησα μια κόρη που υπεραγαπώ, κι ας μην την γέννησα εγώ, που μοιράστηκα τις γνώσεις μου με παιδιά κι εκείνα μου έδωσαν πίσω το χαμόγελο που είχα χάσει, που νίκησα φόβους, εχθρούς, μάχες, που έγινα ανθεκτικότερη, που έχασα την ανοχή μου αλλά βρήκα μια βαθύτερη κατανόηση, που γνώρισα ανθρώπους που μου άλλαξαν όλο μου το Είναι, που μπήκε στη ζωή μου ο Φ κ έφερε έναν άλλον Φ, που χάρη σ αυτόν βρήκα το δρόμο μου, που πήγα σε μέρη που δεν είχα καν φανταστεί (και μέσα μου), που κοιμήθηκα κάτω απ τα αστέρια, που γνώρισα μερικά από αυτά, που γνώρισα αετούς σε μοναστήρια και λιοντάρια σε χωριά ξεχασμένα, που συνομίλησα με άγιους (ζωντανούς, γιατί τους άλλους, τους διαπλανητικούς, ούτε στον ύπνο μου!), που έζησα το θαύμα έστω λιγάκι, που είδα κατάμουτρα τη βλακεία που με δέρνει, που ένιωσα πρώτη φόρα χαζή και ήταν ανακουφιστικό, που άδειασα το μυαλό μου κι άρχισα να γεμίζω το νου μου (κι επιτέλους συνειδητοποίησα τη διαφορά), που έπαψα να αγαπώ τους άλλους γι’ αυτά που θα μοιραστώ μαζί τους αλλά να τους αγαπώ έτσι κι αλλιώς (ξεκινώντας από μένα που με είχα ξεχάσει), που σταμάτησα να λιβανίζω την έπαρση της γνώσης που είχα κρυμμένη κάτω από τον "συνετό" εαυτό μου, που έκοψα το κάπνισμα μετά από 25 χρόνια, που έκοψα τους τοξικούς ανθρώπους, που έκοψα δρόμο, που πλησίασα περισσότερο από ποτέ την ουσία της ύπαρξης μου, που άφησα πίσω μου πολλούς εαυτούς ταυτόχρονα και βρήκα μπροστά μου τον εαυτό που είμαι εγώ κι όχι οι εκδοχές των άλλων για μένα, που άλλαξα συνήθειες, που άλλαξα δέρμα, πόλη, ζωή, που έφυγα τη στιγμή που έπρεπε, κι έμεινα όταν όλα μου έλεγαν να φύγω, που βρέθηκα παγιδευμένη έξω μου και βρήκα την ελευθερία μέσα μου, που έκλεισα διαπαντώς την πόρτα σε όσους με εμπόδιζαν να υποδεχτώ τον σημαντικότερο Επισκέπτη στην καρδιά μου...

Ήταν αναμφισβήτητα η πιο δυνατή, η πιο κομβική, η πιο λυτρωτική δεκαετία, με τις περισσότερες ευλογίες από κάθε άποψη. Ευγνωμοσύνη για τη χρόνια που φεύγει, και την δεκαετία που αφήνω πίσω. Την αποχαιρετώ με ένα κομμάτι που σημάδεψε το 2020, φτιαγμένο για την αιωνιότητα από έναν δημιουργό μεγάλο και πολλά αγαπημένο μου...

O Captain! my Captain!

-- Που είσαι χαμένος; τον ρώτησα την τελευταία φορά που μιλήσαμε
-- Μεταξύ ουρανού κ γης, μου απάντησε χαμογελώντας, με κείνο το απίστευτο χαμόγελό του που δεν ήξερε ποτέ κανείς αν κρύβει χαρά ή πόνο. 

Ενας διαλογος κινηματογραφικος οπως ηταν ολη του η ζωη... οταν οι ηρωες εχουν φυγει σε αλλους τοπους και ξαναβρισκονται μετα απο χρονια κι ολα εχουν αλλαξει μα στο βαθος ειναι ολα ανεγγιχτα...

Όταν μου ειπε ότι δοκιμαζόταν η υγεία του εγω ημουν στον κοσμο μου... μου το ελεγε κι εγω δεν ακουγα καν τι μου ελεγε, μονο φωναζα, ηταν η πρωτη φορα που του φωναξα κι η πρωτη φορα που μου φωναξε κι εκεινος... ειναι μερικα πραγματα που... πως να τα πεις, σε ποιον να τα πεις κ ποιος να σε πιστεψει... εγω ομως πίστευα, πιστευα σε κεινον, πιστευα πως είναι πολύ ανθεκτικός κ θα το ξεπεράσει... είναι εκπαιδευμένος στα δύσκολα, έλεγα μέσα μου, θα το αντιμετωπίσει Και αυτό, κι ήμουν σίγουρη πως θα νικήσει στο τέλος. Πάντα νικούσε... ακόμα κι όταν έχανε. Στη συνείδηση μου ήταν και παραμένει ένας ήρωας... μόνο ένας αληθινά γενναίος άνδρας θα μπορούσε να ζήσει καταστάσεις όπως εκείνες που μου εξιστορούσε... τον άκουγα με δέος... στην πορεία κατάλαβα γιατί είναι μια από τις πιο εμβληματικές μορφές των ενόπλων δυνάμεων... ο θρυλικός "ιχθυοπώλης" των μυστικών υπηρεσιών που έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα στην Τουρκία για να μπορούμε εμείς εδώ στην πατρίδα να κοιμόμαστε ασφαλείς. Την πατρίδα που αγάπησε με όλη του την καρδιά, την πατρίδα που συνοψιζόταν σε δυο τρία ταπεινά πράγματα και μερικές εικόνες που κουβαλούσε πάντοτε μέσα του από τα παιδικά του χρόνια, τον τόπο που γεννήθηκε κ μεγάλωσε, το δέντρο που πήγαινε για να διαβάσει με τη λάμπα, ο γιος του "σταμνά", όπως έλεγε με καμάρι για τον πατέρα του.
Κοιτώ μερικές φωτογραφίες που μου είχε χαρίσει και τον καμαρώνω τότε που ήταν μικρός που κατάφερε παρά τις στερήσεις να  γίνει εύελπις, να ειδικευτεί ως μηχανικός, κι έκτοτε να αριστεύει σε ό,τι κάνει, να είναι το παράδειγμα κ η έμπνευση για τους στρατιώτες του, αλλά κ για όλους εμάς που είχαμε την τιμή να τον γνωρίζουμε καλύτερα. Η λαμπρή του πορεία είναι αξιοθαύμαστη κ αξιοζήλευτη, η ζωή του σενάριο για ταινία, μια απλή αναζήτηση στο google αρκεί για να μάθει κάνεις πόσο τεράστιος ήταν, είναι πολλά που ελάχιστοι γνωρίζουν, κ πολύ περισσότερα που δεν θα μάθει ποτέ κάνεις.
Για εμένα ο Βασίλης είναι ο άνθρωπος που καθόρισε την ματιά κ την σκέψη μου όσο κανείς, ο μοναδικός άνδρας που θαύμασα, εκείνος που με εμπιστεύτηκε όσο κανέναν, μου έδωσε την έμπνευση να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, μοιράστηκε μαζί μου πολύτιμο χρόνο, μου στάθηκε σαν φίλος, σαν δάσκαλος, σαν πατέρας, σαν η απόλυτη αρσενική εκδοχή μου, το alter ego μου, ο μέντοράς μου, τα πάντα. Αν υπήρξε ποτέ ένας που διείσδυσε στην ψυχολογία μου τόσο πολύ, αυτός ήταν ο Στρατηγός, ήταν τόσο άρτια εκπαιδευμένος που αρκούσε μια τόση δα σύσπαση στο πρόσωπο του άλλου για να καταλάβει τι σκέφτεται κ πως νιώθει, τους διάβαζε όλους σαν βιβλίο ανοιχτό, κ πάντοτε προπορευόταν. Πάντοτε αθόρυβος, δρούσε χωρίς πολλά λόγια, δεν έδινε υποσχέσεις, δεσμευόταν με όλη του την καρδιά, κι όταν δεν μπορούσε να κάνει κάτι στενοχωριόταν πολύ, τα έπαιρνε όλα πάνω του, έχανε τον ύπνο του, που έτσι κι αλλιώς ήταν λίγος κ πάντα ελαφρύς, πάντα έτοιμος να πεταχτεί όρθιος μες στη νύχτα αν κάτι συμβεί, μια συνήθεια που του έμεινε από παλιά. 

Συνήθως τον αποκαλούσα αρχηγέ μου, Κάπταιν ή πράκτορα, μου φαινόταν συναρπαστικό να γνωριζω έναν επιχειρησιακό πράκτορα και το λεγα πιο πολύ για να το ακούω εγώ, καμιά φορά τον πείραζα "κύριε Ναύαρχε" κι έλεγε "πέσαμε σε ξέρες, άστα να πάνε" κ χαμογελούσε. Του άρεζαν τα πολεμικά πλοία, αγαπούσε τις φρεγάτες, ειδικά τις ισπανικές. Αγαπούσε το ωραίο. Αγαπούσε κ την ιστορία. Δεν θυμάμαι άλλον να έχουμε μιλήσει για αρχαία ιστορία τόσο σύντομα και συνάμα τόσο περιεκτικά. Κάποτε τον ρώτησα ποιος αρχαίος Έλληνας θα ήθελε να είναι κ μου απάντησε ορθά κοφτά "ο Αχιλλέας". Αργότερα κατάλαβα γιατί. Γνώριζε απίστευτα πολλά πράγματα, ποτέ όμως δεν έδειχνε ότι γνωρίζει. Ήθελε να είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, να μην απασχολεί κανέναν, να περνά απαρατήρητος, αν κ δύσκολο να μην προσέξει κάνεις την αρχοντιά του κ το φως που εξέπεμπε, γιατί ήταν αληθινά ένας φωτεινός άνθρωπος που όσοι στέκονταν δίπλα του έπαιρναν λίγη από τη λάμψη του. Από τον πιο απλό γεωργό ως την ελίτ των κυβερνητικών κύκλων όλοι νιώθουν περήφανοι που τον γνώρισαν, ακόμα κι οι "εχθροί" του. "Όλη η ανφάν γκατέ του κόσμου μπαινόβγαινε στο γραφείο μου, και τι ήμουν εγώ; ένα φτωχόπαιδο από το Νευροκόπι". Αυτή η "ανφάν γκατέ" υποκλίθηκε στο ταλέντο του στους Ολυμπιακούς του 2004 των οποίων ήταν υπεύθυνος ασφάλειας. Όταν του ζητούσα να μου περιγράψει το επιχειρησιακό κομμάτι πίσω από τη γιορτή που εμείς βλέπαμε έλεγε με νεύρο "Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος! Ούτε κουνούπι δεν πετούσε χωρίς να το ξέρω!" Οι Ολυμπιακοί ήταν το επιστέγασμα μιας αξιέπαινης καριέρας, κ όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται ως τον Αρχηγό που φρόντιζε όντως για την παραμικρή αθέατη λεπτομέρεια στη διάρκεια των αγώνων. Οι λέξεις τιμή, αριστεία, ήθος, είναι ταυτισμένες με την ύπαρξή του...
Δυστυχώς φεύγει πολύ νωρίς αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό που δεν αναπληρώνεται σε κανένα επίπεδο, κ με τρομάζει η σκέψη τι μέλλει γενέσθαι χωρίς την προστατευτική του παρουσία, που ήταν δεδομένη κ αυτονόητη για κείνον, είτε φανερά ως ασπίδα, είτε στα μετόπισθεν ως δίχτυ ασφαλείας.
Τα ιδανικά του κ η αγάπη για τους συνανθρώπους του τον έκαναν να αγωνίζεται  μέχρι εσχάτων, μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ακόμα κ ως δήμαρχος. Θα μπορούσε να είναι αραχτός κ να ρεμβάζει πίνοντας το αγαπημένο του Jack Daniel's παρέα με φίλους της υψηλής κοινωνίας, ωστόσο επέλεξε να είναι στο γιαπί και να κουβαλάει τενεκέ στον ώμο, διότι αυτό ήταν οι θητείες του ως δήμαρχος, ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους του μόχθου, για τους οποίους αγωνιζόταν νυχθημερόν, γι' αυτούς ρίσκαρε την υγεία του, γι' αυτούς έδωσε την ψυχή του. Όταν τον ρωτούσα καμία φορά γιατί το κάνει, αφού στο τέλος κανείς δεν θα του πει ευχαριστώ, μου έλεγε χαριτολογώντας "θέλω να μου στήσουν προτομή στο κέντρο της πλατείας, να περνώ κ να με βλέπω!" Ήξερα ότι δεν το εννοεί, ούτε και τον ενδιέφερε καμιά αναγνώριση, ήταν απλώς ένα παιχνίδι για να απασχολείται και να νιώθει ξέγνοιαστος.
Δεν πρόλαβε να δει τον εαυτό του στην πλατεία, και δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει ποτέ, οι πιο αχάριστοι είναι πάντοτε κείνοι που ευεργετήθηκαν περισσότερο. Κι οι πιο φθονεροί οι μέτριοι. Αυτοί πάντα προσπαθούν να θάψουν τους άριστους. Δεν τους είπε ποτέ κανείς ότι οι άριστοι λάμπουν για πάντα στον ουρανό...
Το πως νιώθω αυτήν τη στιγμή δεν μπαίνει σε λέξεις, είναι από τις απώλειες που όταν τις συνειδητοποιείς πονάνε πολύ, με παρηγορεί το ότι δεν θα πονάει εκείνος πια, κ ότι είναι ήδη στην αγκαλιά του Χριστού... ήταν η μοναδική μάχη που δεν κέρδισε, έχει όμως κερδίσει με το σπαθί του τον Παράδεισο, μόνο που πάλευε με τον καρκίνο τα τελευταία χρόνια.
 

Καλή αντάμωση Κάπταιν, ήσουν κ παραμένεις ο ορισμός της λεβεντιάς. Το Νευροκόπι δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα.
 

Βρέχει καταρρακτωδώς απόψε... 

16/6/20

 

=============

 

Με τα γόνατά μου να λυγίζουν στη θέα της γαλανόλευκης που κάλυπτε τη σωρό του, πλησίασα να τον αποχαιρετήσω. Τα παράσημά του (τα «γκράπα γκρούπα» όπως τα έλεγε) το σπαθί του, η φωτογραφία που δεν τολμώ να αντικρύσω, όλα μου σφίγγουν την καρδιά. «Τ’ αστέρια που πήρα ήταν αδαμαντοκόλλητα, αδαμάντινα ήτανε! δεν σκουριάζουνε αυτά!» Σκέψεις στιγμές κι άπειρες εικόνες τρέχουν στο μυαλό μου. Στιγμές πολύτιμες που σφράγισαν την ύπαρξή μου με ένα σου δάκρυ, εκείνο το μοναδικό δάκρυ του Αχιλλέα που κάποτε σ΄ ένα ποίημα φίλησα και πέρασα την πύλη της αιωνιότητας. Δες τώρα τα δικά μου δάκρυα ποτάμι δεν φτάνουν για να σε φέρω πίσω. Βλέπω τη Δήμητρα και γίνομαι κομμάτια... "δεν μοιάζετε καθόλου" μου έλεγε συνεχώς, μα ήταν τελικά που μοιάζαμε πολύ... σηκώνεται με αγκαλιάζει, μου λέει "πάει τον χάσαμε" και ξεσπάει σε κλάματα... κλαίω γοερά καθώς την σφίγγω να κρατηθώ, είναι εγώ κι είμαι εκείνη...

Κοιτάζω στο πουθενά καθώς οι φιγούρες των ανθρώπων θολώνουν ολοένα και περισσότερο. Οι επίσημοι βγάζουν λόγους, λόγια μεγάλα αλλά πολύ μικρότερα για το μέγεθός του. Βγαίνω έξω κι αντικρύζω τον κόσμο να στέκεται, ένας κόσμος πολύ λιγότερος από αυτόν που όφειλε να είναι σήμερα στο τελευταίο ταξίδι του και θυμώνω, θα ήθελα πάρα πολύ να είναι ζωντανός να του πω "να ορίστε κοίτα και μόνος σου να δεις για ποιους αγωνιζόσουν τόσα χρόνια, για ποιους έφαγες την υγεία σου!" Και ω τι έκπληξις έλειπαν εκείνοι που του όφειλαν τα περισσότερα, και ήταν κοντά του όσοι κατάλαβαν ποιος είναι, έστω αργά. Ανέλπιστα κάποιοι δάκρυσαν κιόλας. (Έπρεπε να είσαι εδώ να το δεις...) Βαδίζουμε κοντά του κάτω από έναν επικό ουρανό που μαζεύει στην άκρη τα σύννεφα, ο ήλιος λάμπει και μοσχοβολάει παντού φλαμούρι και βρεγμένο χώμα.
Καλό σου ταξίδι αρχηγέ μου, στην αιώνια γαλήνη και στο Φως το Υπέρλαμπρο. Ο Θεός να αναπαύσει την υπέροχη ψυχή σου. Μια ψυχή που αγάπησα όσο τίποτα στον κόσμο, όπως και κάθε τι από σένα...

 

Βασίλης Γιαννόπουλος

10 Ιουνίου 1946~15 Ιουνίου 2020

ΜΙΑΚΛΙΝΗΚΕΝΗΦΕΡΕΤΑΙΕΣΤΡΩΜΕΝΗΤΩΝΑΦΑΝΩΝ 

για ένα σκυλάκι

Με ακολουθησε ως την σταση αθορυβα, κ το ευχαριστησα που εστω κ τοσο δα με προστατευσε απο τα τσομπανοσκυλα. Με πλησιασε να με μυρισει, κ καθως το χαιδευα διαπιστωσα οτι ειναι το σκυλακι που βρηκα στο δρομο τις προαλλες. Χαρηκα που ειναι ζωντανο, εστω κ κουτσο, αλλα πεινουσε κ στεναχωρεθηκα στη σκεψη πως αυτος που το υιοθετησε το αφησε στο δρομο γιατι εμεινε κουτσο κ δεν μπορει να κυνηγησει. Δεν ειχα τιποτα φαγωσιμο μαζι μου εκτος απο μια χουφτα νιφαδες ρυζιου. Του της εδωσα, αλλα δεν ηταν αρκετες. Καθοταν διπλα μου κ περιμεναμε μαζι μες στο κρυο. Οταν ηρθε το λεωφορειο εκανε να ανεβει μαζι μου, αλλα λιγο το ποδι του, λιγο οτι ηταν ψηλα εμεινε να με κοιταζει. Το βλεμμα των σκυλων παντα με συγκλονιζει, το δικο του ενα παραπανω. "Αντε πανε σπιτι τωρα!" του ειπα, κι ευχηθηκα μεσα μου να υπαρχει σπιτι, αν κ μαλλον δεν υπαρχει, εστω να μπορει να βρισκει φαγητο, ο Θεος να φροντισει και γι αυτο το πλασμα.

Κι οπως ετρεχε ο οδηγος σαν τρελος στις στροφες, συνειδητοποιησα ποσο βαθια χαραγμενη ηταν μεσα μου η εικονα ενος μικρου σκυλου που κουτσαινει μεσα στη βροχη, ενα frame που απο τη στιγμη που μου το ειπε ο Χ. καθορισε τη ματια μου κ θαρρεις σαν ξορκι με κατετρεχε χρονια τωρα, σαν σκια, σαν μαυρο συννεφο στην ψυχη μου... Ηταν μια ιδιαιτερη μερα χτες, απο κεινες που νιωθεις σαν να κερδιζεις λιγη ακομα ελευθερια, κι εγω χτες ξεφορτωθηκα δυο μεγαλα κομματια του παλιου μου εαυτου που σαμποταριζαν σαν βαριες αλυσιδες τα βηματα μου. Στον αγυριστο... Καταλαβα πως τοσα χρονια τροφοδοτουσα ενα pattern σκεψης που με εμποδιζε να εξελιχτω πνευματικα, οι ιδιες μου οι σκεψεις ηταν η φυλακη μου, κι εκεινες που μου δημιουργουν τη θλιψη, τα παιχνιδια του μυαλου μου, κ ο καλα κρυμμενος εγωισμος μου που δεν αφηνεται στη Θεια Προνοια, γιατι στην ουσια δεν την εμπιστευοταν.

Κι ετσι καθως χαιδευα το σκυλακι και του ελεγα τα δικα μου, ηταν η πρωτη φορα που ενωσα πως τα δακρυα μου ηταν δακρυα χαρας κ αισιοδοξιας, στη σκεψη πως ο,τι και να γινεται, ειμαστε κατω απο το αγρυπνο βλεμμα Του, Εκεινος φροντιζει για ολους κ ολα, αρα κ για αυτο το μικρο πλασμα που απομεινε να με κοιταζει. Στην ουσια εγω κι εκεινο δεν διαφερουμε πολυ... λιγο πιο πριν οπως προχωρουσα μες στη νυχτα κοιτωντας τον επικο ουρανο, σταθηκα μια στιγμη να θαυμασω την ομορφια του, εκεινο το βαθυ ροζ στις κορυφογραμμες κ τα σχηματα των συννεφων, με συγκλονιζει η αισθηση οτι αποτελω μερος αυτης της ομορφιας, κι ας ειμαι ενα καταμονο πλασμα που απλα πορευεται... ισως αυτη η αισθηση της ματαιοτητας με πονουσε, η αφορητη μοναξια... μα τωρα ειναι αλλιως, τωρα νιωθω γαληνη, γιατι νιωθω πως ολα γυρω μου ειναι προσκαιρα, φθαρτα κ ως τετοια ασημαντα, μπορει σε φασεις να κλαιω μεσα στη μοναξια μου αλλα ξερω πως ο λογος ειναι που δεν μπορω κι εγω να μοιραστω απλες ανθρωπινες στιγμες οπως τις ονειρευτηκα, καθημερινες στιγμες με ανυρωπους που αγαπω κ μ αγαπουν, και τοτε σκουπιζω τα ματια μου γιατι ξερω πως υπαρχει γυρω μου μια ολοκληρη Οικογενεια στην οποια ανηκω κ στην οποια ειμαι απολυτως αποδεκτη, που μ αγαπαει αληθινα κ οχι συμφεροντολογικα, και δεν ποναω πια.

Ακομα κι αν δεν υπαρχει γυρω μου ψυχη να ανταλλαξω μια κουβεντα, σε φασεις νιωθω πως ζω σε μια ερημωμενη πολη, κι ειδικα τη νυχτα που δεν ακουγεται τιποτα ουτε αμαξια ουτε σκυλοι, νιωθω πως ειμαι ο τελευταιος ανθρωπος που απομεινε εδω. ευτυχως υπαρχουν τα αδεσποτα και μιλαμε τη μερα, αυτα καταλαβαινουν καλυτερα, γιατι οι ανθρωποι ολοενα και στερευουν, ολοι κατι θελουν να παρουν για να προσφερουν την παρεα τους, θαρρεις κ ειναι πια τοσο σπουδαια... ολοι ειναι παροντες μονο για τα χαχαχου ή οταν εχουν αναγκη, ή οταν θελουν καπου να ξεφορτωσουν τη μαυριλα τους. Διαπιστωμενο πια, ολοι κολλανε σαν τσιροτα αν δουν πως εισαι ισχυρος, να χουν να λενε πως εχουν φιλους με εξουσια, νομιζοντας πως εχουν κ οι ιδιοι, μα αν δουν πως δεν εχεις τιποτα να τους δωσεις σε υλικα, ειδικα αν πεις πως περνας δυσκολα, τοτε ολοι εξαφανιζονται, γινονται καπνος. Δοκιμασμενη συνταγη, αν θες να απομακρυνεις καποιον πες του πως δεν εχεις δουλεια, πως τα περνας πολυ δυσκολα κ δεν εχεις στηριγμα απο πουθενα, θα εξαφανιστουν σε χρονο ντε-τε. Ετσι μετριωνται οι "φιλιες" σημερα, κι ακομα περισσοτερο οι πιο προσωπικες σχεσεις. Τις βαφτιζουν "αγαπες" μεχρι να ερθει η πρωτη δυσκολια ή καμιά μοιρασιά. Αν δεν πληροις τις προδιαγραφες φιλιας της μαζας δεν εισαι αποδεκτος απο κανενα συνολο, των κατα τα αλλα "ανθρωπιστων, εναντια στον ρατσισμο, φιλοζωων" και λοιπα δηθεν.

Δεν εχει σημασια αν εχεις ηθος, αν εισαι υπεροχος ανθρωπος, συνετος, ταλαντουχος, αν μπορεις να προσφερεις σαν φιλος, αν αν αν. Σημασια εχει που δουλευεις, τι μισθο παιρνεις, σε ποσα τετραγωνικα μενεις, σε ποια περιοχη, τι αυτοκινητο οδηγεις και τι λογαριασμο εχεις στην τραπεζα. Σαν τις μυγες στις κοπριες μαζευονται οι αυλικοι και οι κολακες οσο εχεις ολα αυτα που γυαλιζουν. Οταν τα χανεις ξαφνικα για χι-ψι λογους ή οταν επιλεγεις να μην τα εχεις, τοτε δεν εχουν χρονο ουτε για ενα τηλεφωνημα, να δουν αν ζεις ή αν πεθανες, αυτοι που μεχρι χτες σε εγλειφαν. Ανθρωπαρια. Να μου λειπουν, καλυτερα να μιλω στους τοιχους κ στα αδεσποτα. Αυτα τουλαχιστον ξερουν να ανταποδιδουν με ενα βλεμμα το φαγακι που θα τους δωσεις. Νιωθω αγαπη για το καθε ζωο που ειναι εκει εξω στο δρομο κ παλευει για τη ζωη του οπως κι εγω, γιατι θελει αληθινα μεγαλη δυναμη να τα βαζεις με τοσα κτηνη. (Τα οποια επισης κατανοω για το χάλι τους, κ συμπονω πολυ βαθια, αλλα ο καθενας μας ειναι υπευθυνος για αυτο που ειναι, ας φροντισουν μονοι τους πως να σωσουν την ψυχη τους.)

Κι αν μεχρι χτες εκλαιγα  απο θλιψη με την εικονα που σφηνωθηκε στα τρισβαθα του νου μου, χτες βραδυ ενιωσα μια δυναμη, κ τι αληθινα σημαινει οτι η ζωη συνεχιζεται αρκει να επιμενεις κ να συνεχιζεις να προχωρας οπως μπορεις με οσα "ποδια" διαθετεις. Μια σταλια πλασμα κ αγωνιζεται για την επιβιωση του, μονο του μες στην ερημια, σε εναν τοπο που αποδεδειγμενα δεν ευννοει τα αδεσποτα, παρολα αυτα βρεθηκα εγω του εδωσα κατι εστω λιγο, αυριο καποιος αλλος, κατι θα γινει, καπως θα περασει. Δεν ειναι μονο το φαγητο που καθοριζει την υπαρξη μας, εξαλλου αυτο δεν ειναι τιποτε αλλο απο απλη βενζινη, ειναι η αγαπη που θα δωσεις εστω μια στιγμη σε ενα πλασμα που συναντας εκει εξω κ εχει την αναγκη σου, ενας καλος λογος, μια αγκαλια, να νωσεις κι εσυ κ κεινο οτι υπαρχει. Αυτα νομιζω πως ειναι πιο ουσιαστικα συστατικα στη ζωη, γιατι δεν ειμαστε μονο σαρκα, εχουμε και ψυχη.

Δοξαζω το Θεο που δεν ειμαι σαν ολους εκεινους που το μονο που τους νοιαζει ειναι τι θα φανε κ τι χεσουν, κι ολο το ενδιαμεσο ειναι μια συνεχης δικαιολογια της πνευματικης τους ανυπαρξιας κ της νωθροτητας, αδεια σακια που ζουν μονο για το χρημα, χωρις ουσιαστικα ιχνος αληθινης αγαπης για κανεναν. Αγαπουν μονο την καλοπεραση τους και οσο την εχουν μπορουν να αγαπησουν και τον πιο ελεεινο κ αχρηστο ανθρωπο, του προσδιδουν και χαρισματα, τον ονομαζουν "ανθρωπο" τους, για να δικαιολογουν μεσα τους οτι πουληθηκαν, και συνεχιζουν ήσυχα να ζουν με τους ομοιους τους, ανταλλασσοντας γλυκυβραστες φιλοφρονήσεις, κοροιδευοντας όμως πισωπλατα ο ενας τον αλλον, ανθρωποι που δεν εχουν καλη κουβεντα για κανεναν παρα μονο για λογους "τακτικης", και οσο περναει από το χερι τους, σαμποταρουν ή εμποδιζουν οσους δεν ειναι σαν τα μουτρα τους, ή προσπαθούν να τους μειώσουν και να τους κάνουν να νιώσουν άσχημα που εχουν κωδικα αξιων και ηθος.

Δεν θα μπορουσε λοιπον να ξεκινησει πιο ομορφα ο Μαρτιος και η Ανοιξη ολοκληρη, παρα με τουτο το πλασμα που μεσα μου επισφραγισε μια νεα σταση στα πραγματα, και δυναμωσε την σιγουρια και την αισιοδοξια μου. Με αυτες τις σκεψεις κοιταζω το βιντεακι που τραβηξα στο σκυλακι για να το εχω, σαν απτη αποδειξη πως ο,τι κι αν συμβει ολα πηγαινουν καλα... και πανω που κοιτω το μουτρακι του, συνειδητοποιω πως δεν ειναι το σκυλακι που βρηκα τις προαλλες, εκεινο ειχε πιο μακρια αυτια, και γαλαζια ματια, σκαναρω τη μνημη μου και ... ναι εκανα λαθος, δεν ηταν το ιδιο! Με πιανουν τα γελια... Κοιτα να δεις ποσο μεγαλο ταξιδι εκανε ο νους μου σε μερικα λεπτα... ενω χρονια ολοκληρα στεκομουν στο ιδιο σημειο. Εντελει δεν εχει σημασια, γιατι η ουσια ηταν να κανω εγω μεσα μου εκεινο το κλικ... το σκυλακι ηταν η αφορμη, που μπορει στο φιναλε και να μην υπηρχε παρα μονο στη δικη μου πραγματικοτητα (λεμε τωρα) για να κανω το κβαντικο αλμα στον τροπο που νιωθω κι αντιλαμβανομαι καποια πραγματα. Οπως και να χει, νιωθω ευγνωμοσυνη...

Στον μικρο μου φιλο που, μαζι με την παρεα του, μου προσφερε χτες κατι πολυ σημαντικοτερο: την σημασια να παραμεινω ανθρωπος. Σ' ευχαριστω!  

1 Μαρτίου 2020

2020

Σκαλίζοντας τα αρχεία μου έπεσα πάνω σε μια "γνωστή φυσιογνωμία", ένα πλάσμα "αλλόκοτο" μα τόσο μαγικό, την Cindy, με την οποία ήμουν απόλυτα ταυτισμένη και τρόπον τινά καθόρισε την εφηβεία μου. Με αυτήν την ανυπέρβλητη κομματάρα, που όσα χρόνια κι αν περάσουν εξακολουθεί να με συνεπαίρνει με την ίδια δυναμική, με αυτήν την κομματάρα υποδέχομαι το νέο έτος...

Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω κάτι όπως άλλες χρονιές, όπως τότε στο μιλένιουμ, κι ας αλλάζουμε δεκαετία. Ίσως έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου και ο χρόνος έχει άλλη διάσταση. Εντάξει δεν έχω καταφέρει να μπω στην κατάσταση του άχρονου που μόνο οι άγιοι βιώνουν, αλλά χαίρομαι που έστω και λίγο δεν νιώθω πια εκείνη την υποβόσκουσα πίεση που φέρνει μαζί της κάθε νέα χρονιά αφού σημαίνει ότι κι εγώ μεγάλωσα κατά ένα χρόνο και "οφείλω" να τσεκάρω τι έκανα και τι όχι από όσες δεσμεύσεις και υποσχέσεις έδωσα στον εαυτό μου κυρίως την προηγούμενη.

Οι απολογισμοί έχουν πάντα μια βαρύτητα, για την ακρίβεια είναι ένα βάρος που κουβαλάμε και βάζοντας τα κάτω, τα απελευθερώνουμε, έτσι το νιώθω εγώ, κι η αλήθεια είναι πως τελευταία δεν το κάνω, ίσως γιατί κάνω απολογισμό κάθε μέρα κατά μια παλιά πυθαγόρεια συνήθεια μου. Ωστόσο έκανα μια σούμα της δεκαετίας όχι τόσο να μετρήσω τις απώλειες και τον πόνο που πια δεν τον νιώθω (κι ούτε που με απασχολεί αν οι πληγές άφησαν σημάδια ή όχι, δεν τις βλέπω πια, ίσως δεν βλέπω καλά, ίσως δεν έχω χρόνο να κοιτάξω, δεν έχει και σημασία πια) αλλά για να συνεχίσω... πάντα με ένα τραγούδι στο background, στ' αυτιά μου, βαθιά στην καρδιά μου, επαναληπτικά...

 

 

 

 

 

 

 

Και προχωράω, προχωράω μπροστά, πότε αργόσυρτα πότε τρέχοντας, κι όσο προχωράω ο χρόνος σβήνει τα χνάρια μου πίσω μου, οι αναμνήσεις θολώνουν, χάνουν το χρώμα τους επειδή εγώ το επιτρέπω, εγώ σιγά σιγά τις αφήνω να πετάξουν ψηλά, κάθομαι για λίγο και τις κοιτώ σαν χαζό δακρύζω που φεύγουν... κι ύστερα σκουπίζω τα μάτια μου και προχωράω. Στο είπα, τίποτα μα τίποτα δεν θα με σταματήσει ξανά, τίποτα δεν θα με καθηλώσει σε κάτι που δεν είναι για μένα... "Ο Πλάστης σου δεν σε έφτιαξε για να πονάς, αλλά για να χαίρεσαι" αυτό μου είπε μια ψυχή... μια ψυχή που καθόρισε την χρονιά που πέρασε πιο πολύ με την απουσία του παρά με την παρουσία του και ήταν η αφορμή να πλησιάσω πιο συνειδητά την ουσία της ύπαρξής μου...

Η δεκαετία που πέρασε ήταν σαν δυνατός πικρός καφές, αληθινό δηλητήριο. Είναι απίστευτο τι μπορεί να σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου... πάνω που νιώθεις ότι συνέρχεσαι, χάνεις το μυαλό σου... μένεις μετέωρος, χάσκεις, μα όσο περνάει ο καιρός παύεις να αναρωτιέσαι, γιατί συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν γίνεται "εκτός σχεδίου", ένα σχέδιο υπερκόσμιο, υπερσυμπαντικό του οποίου την οικονομία μόνο Εκείνος γνωρίζει και φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο για όλα αυτά που η φτωχή μας διάνοια δεν μπορεί να αντιληφθεί.

Η μουσική ήταν πάντοτε το καταφύγιό μου και πάντοτε την ένιωθα βαθιά στο μεδούλι μου... με τα χρόνια όλα τα τραγούδια που είχα ακούσει ένιωθα πως βάρυναν μέσα μου, ήταν σαν συνεχείς επιστροφές στο παρελθόν που πια δεν με ενδιέφερε.

Σταματώ να ακούω μουσική κι αν κρατώ μερικά κομμάτια είναι καναδυό που αγαπώ και προσπαθώ να αποσυνδέσω από αναμνήσεις, να τα εντάξω σε καινούρια εσωτερικά μου τοπία για να μην τα μισήσω. Διαλέγω ένα κομμάτι κι αυτό συνοδεύει τις βόλτες μου αυτό τις εξορμήσεις μου στα βουνά, αυτό όλες τις διαδρομές μου εντός κι εκτός. Ένας ύμνος στον εσωτερικό μου πολεμιστή καθώς προσπαθώ να ξανασηκωθώ μετά από κάθε πτώση...

Ενίοτε ακούω αυτό επαναληπτικά σχεδόν αυτιστικά  πρωί βράδυ...

Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι να τον αντέχω, λίγο λίγο να ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι έστω τη φορά... ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, κι εκείνοι που μου τον προκάλεσαν συγχωρεμένοι γιατί δίχως να το ξέρουν με οδήγησαν στην καλυτέρευσή μου. Η ζωή πάντα είναι γλυκόπικρη, αυτό την κάνει και τόσο όμορφη. Κάπου ανάμεσα στις μεγάλες λύπες έζησα μερικές από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωής μου, πραγματοποίησα μερικά από τα όνειρά μου, κι έκανα κι άλλα, κάπου ανάμεσα στους πάτους έπιασα κορυφές, εκεί που μιλούσα στα βουνά "για σένα", μετά έπαιρνα τα βουνά και παραμιλούσα, μέχρι που ήρθε η στιγμή και η θάλασσα μέσα μου γαλήνεψε, οι άνεμοι σώπασαν και άκουσα τη φωνή του Θεού στην καρδιά μου. Τότε άρχισα να μετράω τα δώρα και είδα πόσο πολλά ήταν, και κάθε φορά που ανακάλυπτα ένα ακόμα, η σβήστρα Του έσβηνε μια πληγή μέσα μου, έσβηνε και μια αγωνία μου. Η ζωή δεν με έχει διαψεύσει όσες φορές αγάπησα, πάντα μου επιστρέφει την αγάπη με μια συγνώμη. Ό,τι με πόνεσε περισσότερο έγινε το μεγαλύτερο δώρο στην εκπνοή της δεκαετίας. 

Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι ότι το δηλητήριο μπορεί να γίνει ελιξήριο. Κάθε τι που ζω και κάθε τι που δεν ζω είναι επιλογή μου. Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου εγώ ο σκηνοθέτης, εγώ διαλέγω τους ηθοποιούς. Όσα δεν είναι στο χέρι μου έρχονται με τόσο αθόρυβο τρόπο και τόσο ντελικάτο, φτάνει να ανοίξω την αγκαλιά μου στην Πρόνοιά Του και να τα καλοδεχτώ με εμπιστοσύνη.  Έχω δρόμο ακόμα, μα όσο βαδίζω κι αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό, όσο πλησιάζω στην ζεστασιά της Εστίας Του τόσο πιο συνειδητά λέω τα όχι, κάτι που τόσα χρόνια σχεδόν ψυχαναγκαστικά/καταπιεστικά δυσκολευόμουν να κάνω, από μια ηλίθια ευγένεια που έτσι κι αλλιώς δεν γινόταν αντιληπτή. Όχι δεν είμαι πια ευγενική για όσους δεν το καταλαβαίνουν, όχι δεν έχω πια χρόνο, όχι δεν θέλω να ακούσω κανέναν σήμερα, όχι δεν έχω όρεξη να μιλήσω στο τηλέφωνο, όχι δεν θέλω να μου χαλάσει κανείς την ησυχία του σπιτιού μου, όχι δεν νιώθω το ίδιο, όχι δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα, όχι δεν είναι αυτό που εγώ ονειρεύομαι για τον εαυτό μου, όχι δεν θέλω αυτό, όχι δεν με ενδιαφέρει, όχι δεν έχω κουράγιο να φροντίσω κανέναν, όχι δεν με νοιάζει αν θα αρέσω σε κάποιους, όχι δεν σε αφορά τι έκανα χτες, όχι δεν θέλω ούτε να έρθω ούτε να έρθεις. Αν όλα τα προηγούμενα χρόνια ήξερα να λέω όχι θα είχα γλιτώσει πολύ δρόμο, αλλά καλύτερα τώρα παρά ποτέ.

Ακούω το Time for Space του Emancipator, και νιώθω μια γλυκιά ευχαρίστηση που είμαι τωρα εδώ και γράφω κι όλα αυτά που μέχρι χτες μου έφερναν δάκρυα στα μάτια τώρα μοιάζουν σαν αναμνήσεις κάποιου άλλου, σαν να πετάω πάνω από την πόλη και παρατηρώ τις ζωές των άλλων. Δεν ξέρω αν είναι απάθεια ή γαλήνη, ξέρω ότι είναι λυτρωτική αίσθηση.

Ο χρόνος είναι γιατρός, ίσως όχι ο καλύτερος αν δεν έχεις τον σωστό οδηγό, μα νιώθω τυχερή που έστω αυτά τα χρόνια που πέρασαν βρήκα και τον Οδηγό μου και τον Δρόμο μου και πια τίποτα δεν με βγάζει απ' αυτόν. Φοραω τ' ακουστικά μου και σουλατσάρω μέσα στο άγνωστο πλήθος, που για πρώτη φορά δεν το νιώθω ξένο και απόμακρο αλλά κομμάτι μιας μεγάλης οικογένειας. Ο ήλιος φωτεινός ακόμα και στις συννεφιές. Τα παιδιά που τρέχουν πέρα δώθε στην Ονειρούπολη με κάνουν να χαμογελώ. Μυρωδιές των δικών μου παιδικών χρόνων συνοδεύουν τα βήματά μου, ποπ κορν, μαλλί της γριάς, σοκολάτα ζεστή.  Αν η ευτυχια έχει μελωδία είναι κάπως έτσι...

Αντίο 2019. Καλώς ήρθες 2020.