* Fast Food όπως λέμε Fast Forward...
Αν πω ότι σιχαίνομαι το φαστ φουντ ίσως να πω ψέμματα, γιατί κατά καιρούς ταξιδεύοντας έχω δοκιμάσει εξαιρετικά πράγματα από πλανόδιους "σεφ", ΟΜΩΣ ως μοναδική επιλογή διατροφής είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη κουβέντα… Κι εντάξει το γούστο είναι κάτι πολύ προσωπικό, όπως και οι επιλογές του καθενός γενικά, και ως τέτοια είναι σεβαστά. Το θέμα δεν είναι το φαστ φουντ αυτό καθαυτό, αλλά οι άνθρωποι που το επιλέγουν ως μοναδική λύση για τη διατροφή τους (με την δικαιολογία ότι δεν έχουν χρόνο να μαγειρέψουν κάτι, θαρρείς και είναι δύσκολο να φτιάξεις ένα γρήγορο γεύμα, εκατοντάδεις σεφ κάθε μέρα προτείνουν απίστευτες συνταγές των 30 λεπτών, πολύ λιγότερο δλδ μέχρι να έρθει το delivery / ή λέγοντας ότι δεν τους αρέσει να μαγειρεύουν μόνο για τον εαυτό τους, άλλη μια χαζή δικαιολογία για τη βαρεμάρα που με κάνει έξω φρενών, γιατί αν δεν θες να φροντίσεις τον εαυτό σου τότε από κι ως που θα φροντίσεις κάποιον άλλον; / αλλά τέλος πάντων αυτά είναι ψιλά γράμματα). Οι άνθρωποι λοιπόν είναι το θέμα, και οι προεκτάσεις που η επιλογή τους έχει σε άλλα επίπεδα της ύπαρξής τους. Και σε αυτό το πλαίσιο οι απόψεις μου είναι κάθετες.
Συναντώ κατά καιρούς ανθρώπους που ασχολούνται με διάφορα και αναλόγως το ηλικιακό γκρουπ προκύπτει και το μενού του καθενός. Ασχέτως όμως με την ηλικία που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις γευστικές απαιτήσεις, κάποιοι παράγοντες είναι για μένα καθοριστικοί κι εκεί δεν χωράνε δικαιολογίες.
Δεν γίνεται πχ να ασχολείσαι με τον εσωτερισμό, την συνειδητότητα, την καλυτέρευση του Εαυτού και να τρέφεσαι πρόχειρα και γρήγορα. Μια στις τόσες μπορεί να προκύψει, αλλά και πάλι θα γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα αναποδογυρίσει το σύμπαν σου. Δεν μπορεί όμως να γίνεται σε καθημερινή βάση. Δεν γίνεται να θες να καθαρίσεις την "ενεργειακή σαβούρα" και να τροφοδοτείς τις μηχανές σου με διατροφική σαβούρα (άσχετα με το πόσο καλό ή χάλια είναι το φαστ φουντ). Δεν γίνεται να ασχολείσαι με την Τέχνη και να τρέφεσαι με τα κατεξοχήν άτεχνα δημιουργήματα μιας πρόχειρης κουζίνας. Δεν μπορεί μια χονδροειδής διατροφή να δώσει εκλεπτυσμένη Σκέψη.
Όλα μα όλα συνδέονται, από το φαγητό που θα φάμε ως τον αέρα που θα αναπνεύσουμε, κι όλα αυτά επηρρεάζουν την πνευματική μας παραγωγή. Θεωρώ αδιανόητο για οποιονδήποτε θέτει τον εαυτό του σε Εσωτερικές διΕργασίες να τσαλαβουτάει σε κέτσαπ, που κι αυτά μπορεί να έχουν τη χάρη τους, αλλά όχι για κάποιον που θέλει να βρεθεί σε άλλα επίπεδα συνειδητότητας (να πιάσει το ζεν από τα @@ που λένε) ούτε και για όποιον ονειρεύεται να δώσει αριστουργήματα που θα βοηθήσουν τα μυαλά των "κοινών θνητών" (ημών δλδ - λέμε τώρα...) να ανέβουν ένα σκαλοπάτι.
Είμαστε ό,τι τρώμε. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία η φράση. Και η νέα γενιά δυστυχώς είναι οι κατεξοχήν εκπρόσωποι του φαστ φουντ σε όλα τα επίπεδα. Γελάω καμιά φορά με την επιπολαιότητα που διαβάζουν, είναι αντίστοιχη με κείνη που τρώνε, βιαστικά κι αγχωτικά, να προλάβουν (τι; ούτε εκείνοι ξέρουν). Με τον ίδιο τρόπο ερωτεύονται, γρήγορα και χωρίς ουσία. Γαμάνε χωρίς να επηρρεάζεται ούτε καν το δέρμα τους πόσο μάλλον η ψυχή τους. Πηδάνε όπως πηδάνε τις αράδες στα κείμενα, σελίδες ολόκληρες, κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν, τους ξεφεύγουν πράγματα που είναι μπροστά στη μύτη τους. Ώρες ώρες νομίζεις ότι παίρνουν ναρκωτικά κι είναι τόσο μαστουρωμένα που δεν βλέπουν την τύφλα τους.
Γελούσα τις προάλλες με το διάλογο δυο νέων που χωρίς να το θέλω έγινα μάρτυρας...
-- Ναι πολύ γαμάτο! Αλλά τι κρίμα ρε συ που δεν είχε τον [τάδε] μέσα σε όλα...
-- Ναι όντως κι εγώ το πρόσεξα ότι έλειπε ο [τάδε], μεγάλη παράλειψη...
Και όσο συνυπόγραφαν την "απουσία" του [τάδε], ανταλλάσσοντας "κουλτούρα + διανόηση" εγώ γελούσα, και μέσα μου κι έξω μου, γιατί αυτό που δεν έβλεπαν ήταν ακριβώς μπροστά τους, ο [τάδε] δλδ ήταν εκεί, σαν το κρυμμένο γράμμα ένα κάτι. Και όχι δεν επρόκειτο για κάποιο προχωρημένο παιχνίδι μεταξύ τους, ο σουρρεαλισμός γι' αυτή τη γενιά είναι το πολύ ένα κίνημα στην τέχνη…
Γέλασα. Μετά τα γέλια ένιωσα μια απέραντη θλίψη στη σκέψη και μόνο ότι τελικά αντιλαμβάνονται τόσο λίγα πράγματα από την πραγματικότητα, ίσως ούτε καν το ένα τέταρτό της, και ζούνε με υποθέσεις και συνειρμούς. Αυτή είναι λοιπόν η γενιά του φαστ φουντ; Ακόμα και στο διαδίκτυο, που υποτίθεται είναι ο "φυσικός" τους χώρος, περνάνε τα κείμενα τόσο σβέλτα κι επιπόλαια που αναρωτιέμαι αν τελικά μένει και κάτι στο ήδη κουρκουτιασμένο μυαλό τους. Όλα μια ξεπέτα, όλα, ακόμα κι αυτά που υποτίθεται αγαπούν, και "καταθέτουν ψυχή". Τίποτα, όλα μια φούσκα είναι που ντύνουν με μεγαλόστομες υπερβολικές φανφάρες που αμφιβάλλω πια αν ξέρουν τι σημαίνουν.
Είναι σαν να σου πουλάω επανάσταση εξαντλώντας την επαναστικότητά μου απλά φορώντας ένα μπλουζάκι με τα μούτρα του Τσε Γκεβάρα, χωρίς όμως ποτέ να έχω πετάξει ούτε λεκτικό χαλίκι (έστω!) σε όλα αυτά που υποτίθεται πολεμάω...
"Νέα γενιά είσαι ό,τι τρως" που λέει κι ο σεφ του κύριου Πιλ-Πουλ…
