Όταν φτάνεις στο χείλος του προσωπικού σου γκρεμού κι έρχεσαι αντιμέτωπος με την Άβυσσο του Εαυτού σου, τότε σαν χεσμένος γαντζώνεσαι στον εαυτούλη και θέλεις να γυρίσεις πίσω, εκεί που όλα είναι γνώριμα και διαχειρίσιμα. Εκείνο το κομβικό σημείο που πρέπει να αποφασίσεις αν θα κάνεις το "ένα ακόμα βήμα μπροστά" ή αν θα γυρίσεις πίσω, είναι που θα καθορίσει την ύπαρξή σου. Αυτό το γαμημένο βηματάκι, που βουτάς χωρίς σκέψη στην Άβυσσο, ΑΥΤΟ είναι το ΖΕΝ, αυτό η φώτιση, αυτό και η νιρβάνα. Μπορείς να το κάνεις;
Όλα τα άλλα είναι άρες μάρες κουκουνάρες...
