Ντρέπομαι να γράψω έστω και μια λέξη γι' αυτο το παληκάρι, και για το αν και πόσο περήφανη έκανε τούτη την ταλαίπωρη χώρα... Αυτό που ξέρω να πω καλά πια είναι πως κανείς δεν μπορεί να αγγίξει ούτε στα ακροδάχτυλά τους το μεγαλείο αυτών των ανδρών που μάχονται καθημερινά για εμάς στους αιθέρες, που αψηφούν το θάνατο έμπρακτα κι όχι στα λόγια για εφελίκι, που μάχονται για να κοιμόμαστε εμείς ήσυχοι, κι όταν γίνει η στραβή τότε τους θυμούνται όλοι, και ίσως ούτε τότε, ύστερα μάχονται μέσα στα νοσοκομεία για να κρατηθούν στη ζωή και στο τέλος αφήνουν πίσω τους μια σύζυγο διαλυμμένη ψυχικά και τα παιδιά τους που χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους. Ο Νεκτάριος άφησε πίσω του 4 παιδιά. Ποια λέξη δική μου ή δική σου μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους; Ποια λέξη μπορεί να φέρει πίσω τον πατέρα τους; Είμαστε μικροί κι ασήμαντοι μπροστά στο θάνατο, λέμε λογάκια ανώδυνα μέχρι η απώλεια να χτυπήσει την δική μας πόρτα. Κάθε φορά που ακούω για τον θάνατο ενός ένστολου άντρα, και ειδικά ενός ίκαρου, σφίγγεται το μέσα μου, ντρέπομαι...
Ντρέπομαι που υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι μόνο στο όνομα άντρες που καυχιόνται για την “αντρειοσύνη” τους ενώ στην πραγματικότητα είναι δειλοί. Ντρέπομαι να βλέπω φλώρους να χορεύουν ζεϊμπέκικους χωρίς καν να ξέρουν τι εστί χορός του θανάτου, που δεν έχουν νιώσει ποτέ στο πετσί τους τον κίνδυνο, παρά μονάχα στη φαντασία τους ή μέσα στη βλακεία τους. Ντρέπομαι που κάποιοι νομίζουν ότι επειδή πίνουν καναδυό ποτήρια και μεθούν γίνονται κάτι ανώτερο και μπορούν να σταθούν δίπλα σε αυτούς τους λεβέντες. Ντρέπομαι να ακούω τον κάθε τσατσαρόμαγκα να παριστάνει τον περήφανο αετό ενώ είναι ο ορισμός του χέστη. Σπουργιτάκια βγάλτε επιτέλους το σκασμό, οι αετοί είναι ελάχιστοι, όσο και να χτυπιέστε δεν έχετε καμιά θέση στους ουρανούς τους…
Μερικά τραγούδια είναι γραμμένα μόνο για λίγους, πάρτε το χαμπάρι και “κάτσετε κάτω την μπάλα”, κάντε καμιά χαμηλή πτήση και πολύ σας είναι... Οι αληθινοί αετοί μάχονται μέχρι τέλους, όχι με τους άλλους, μα με τον εαυτό τους.
Καλό ταξίδι αετέ,
σ' ευχαριστώ που υπήρξες,
σ' ευχαριστώ που έδωσες τη ζωή σου ΚΑΙ για μένα…
Αφιερωμένο στον αντισμήναρχο Νεκτάριο Σαμαρά που έφυγε ψηλά στους αιθέρες για πάντα, μετά από δίμηνο σκληρό αγώνα που έδωσε στο 251 ΓΝΑ.
