[This is not a lovesong]

«Πρέπει να είσαι θάλασσα για να δέχεσαι ένα βρώμικο ποτάμι δίχως να λερώνεσαι.» Aυτή η φράση του Νίτσε τριγυρνάει στο κεφάλι μου μέρες τώρα και στοιχειώνει τις σκέψεις μου.

Δεν ήμουν ποτέ Θάλασσα, δεν είχα ποτέ τη δύναμή της. Ο μόνος τρόπος που ήξερα από παιδί για να παίρνω λίγη από αυτήν, ήταν να ξαπλώνω δίπλα της, να την ακούω να μου ψιθυρίζει, πετώντας βότσαλα... με την ίδια ευχή πάντα, να αγγίξω κάποτε, έστω για μια στιγμή, την απεραντοσύνη της. Κάθε βότσαλο κι ένα κομμάτι δικό μου που κολυμπάει για λίγο στην αγκαλιά της κι ύστερα χάνεται για πάντα στο βυθό σαν μυστικό επτασφράγιστο.

Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου χτες.. η μέρα που αγαπούσα πιο πολύ... μέχρι χτες γέμιζε την ψυχή μου ευωδιά... τώρα ασφυκτιά μέσα σε μια τελεία... μια τελεία δίχως προορισμό.


Μα πώς μπορεί να έχει τελεία μια φράση που δεν άρχισε; Μόνο τα αποσιωπητικά μπορούν να σταθούν μόνα τους. Να το θυμάσαι αυτό. H σιωπή του ενόχου έχει άλλο χρώμα από τη σιωπή του απηυδισμένου. Η ελαφρότητα της επιφάνειας κι η αφέλεια του ψεύδους με κάνουν να χάνω τις λέξεις.

Θέλω να ακούσω την πνοή της Θάλασσας. Ο ήλιος λάμπει μα όλα μυρίζουν χειμώνα.

...