Σκαλίζοντας τα αρχεία μου έπεσα πάνω σε μια "γνωστή φυσιογνωμία", ένα πλάσμα "αλλόκοτο" μα τόσο μαγικό, την Cindy, με την οποία ήμουν απόλυτα ταυτισμένη και τρόπον τινά καθόρισε την εφηβεία μου. Με αυτήν την ανυπέρβλητη κομματάρα, που όσα χρόνια κι αν περάσουν εξακολουθεί να με συνεπαίρνει με την ίδια δυναμική, με αυτήν την κομματάρα υποδέχομαι το νέο έτος...
Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω κάτι όπως άλλες χρονιές, όπως τότε στο μιλένιουμ, κι ας αλλάζουμε δεκαετία. Ίσως έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου και ο χρόνος έχει άλλη διάσταση. Εντάξει δεν έχω καταφέρει να μπω στην κατάσταση του άχρονου που μόνο οι άγιοι βιώνουν, αλλά χαίρομαι που έστω και λίγο δεν νιώθω πια εκείνη την υποβόσκουσα πίεση που φέρνει μαζί της κάθε νέα χρονιά αφού σημαίνει ότι κι εγώ μεγάλωσα κατά ένα χρόνο και "οφείλω" να τσεκάρω τι έκανα και τι όχι από όσες δεσμεύσεις και υποσχέσεις έδωσα στον εαυτό μου κυρίως την προηγούμενη.
Οι απολογισμοί έχουν πάντα μια βαρύτητα, για την ακρίβεια είναι ένα βάρος που κουβαλάμε και βάζοντας τα κάτω, τα απελευθερώνουμε, έτσι το νιώθω εγώ, κι η αλήθεια είναι πως τελευταία δεν το κάνω, ίσως γιατί κάνω απολογισμό κάθε μέρα κατά μια παλιά πυθαγόρεια συνήθεια μου. Ωστόσο έκανα μια σούμα της δεκαετίας όχι τόσο να μετρήσω τις απώλειες και τον πόνο που πια δεν τον νιώθω (κι ούτε που με απασχολεί αν οι πληγές άφησαν σημάδια ή όχι, δεν τις βλέπω πια, ίσως δεν βλέπω καλά, ίσως δεν έχω χρόνο να κοιτάξω, δεν έχει και σημασία πια) αλλά για να συνεχίσω... πάντα με ένα τραγούδι στο background, στ' αυτιά μου, βαθιά στην καρδιά μου, επαναληπτικά...
Και προχωράω, προχωράω μπροστά, πότε αργόσυρτα πότε τρέχοντας, κι όσο προχωράω ο χρόνος σβήνει τα χνάρια μου πίσω μου, οι αναμνήσεις θολώνουν, χάνουν το χρώμα τους επειδή εγώ το επιτρέπω, εγώ σιγά σιγά τις αφήνω να πετάξουν ψηλά, κάθομαι για λίγο και τις κοιτώ σαν χαζό δακρύζω που φεύγουν... κι ύστερα σκουπίζω τα μάτια μου και προχωράω. Στο είπα, τίποτα μα τίποτα δεν θα με σταματήσει ξανά, τίποτα δεν θα με καθηλώσει σε κάτι που δεν είναι για μένα... "Ο Πλάστης σου δεν σε έφτιαξε για να πονάς, αλλά για να χαίρεσαι" αυτό μου είπε μια ψυχή... μια ψυχή που καθόρισε την χρονιά που πέρασε πιο πολύ με την απουσία του παρά με την παρουσία του και ήταν η αφορμή να πλησιάσω πιο συνειδητά την ουσία της ύπαρξής μου...
Η δεκαετία που πέρασε ήταν σαν δυνατός πικρός καφές, αληθινό δηλητήριο. Είναι απίστευτο τι μπορεί να σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου... πάνω που νιώθεις ότι συνέρχεσαι, χάνεις το μυαλό σου... μένεις μετέωρος, χάσκεις, μα όσο περνάει ο καιρός παύεις να αναρωτιέσαι, γιατί συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν γίνεται "εκτός σχεδίου", ένα σχέδιο υπερκόσμιο, υπερσυμπαντικό του οποίου την οικονομία μόνο Εκείνος γνωρίζει και φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο για όλα αυτά που η φτωχή μας διάνοια δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Η μουσική ήταν πάντοτε το καταφύγιό μου και πάντοτε την ένιωθα βαθιά στο μεδούλι μου... με τα χρόνια όλα τα τραγούδια που είχα ακούσει ένιωθα πως βάρυναν μέσα μου, ήταν σαν συνεχείς επιστροφές στο παρελθόν που πια δεν με ενδιέφερε.
Σταματώ να ακούω μουσική κι αν κρατώ μερικά κομμάτια είναι καναδυό που αγαπώ και προσπαθώ να αποσυνδέσω από αναμνήσεις, να τα εντάξω σε καινούρια εσωτερικά μου τοπία για να μην τα μισήσω. Διαλέγω ένα κομμάτι κι αυτό συνοδεύει τις βόλτες μου αυτό τις εξορμήσεις μου στα βουνά, αυτό όλες τις διαδρομές μου εντός κι εκτός. Ένας ύμνος στον εσωτερικό μου πολεμιστή καθώς προσπαθώ να ξανασηκωθώ μετά από κάθε πτώση...
Ενίοτε ακούω αυτό επαναληπτικά σχεδόν αυτιστικά πρωί βράδυ...
Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι να τον αντέχω, λίγο λίγο να ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι έστω τη φορά... ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, κι εκείνοι που μου τον προκάλεσαν συγχωρεμένοι γιατί δίχως να το ξέρουν με οδήγησαν στην καλυτέρευσή μου. Η ζωή πάντα είναι γλυκόπικρη, αυτό την κάνει και τόσο όμορφη. Κάπου ανάμεσα στις μεγάλες λύπες έζησα μερικές από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωής μου, πραγματοποίησα μερικά από τα όνειρά μου, κι έκανα κι άλλα, κάπου ανάμεσα στους πάτους έπιασα κορυφές, εκεί που μιλούσα στα βουνά "για σένα", μετά έπαιρνα τα βουνά και παραμιλούσα, μέχρι που ήρθε η στιγμή και η θάλασσα μέσα μου γαλήνεψε, οι άνεμοι σώπασαν και άκουσα τη φωνή του Θεού στην καρδιά μου. Τότε άρχισα να μετράω τα δώρα και είδα πόσο πολλά ήταν, και κάθε φορά που ανακάλυπτα ένα ακόμα, η σβήστρα Του έσβηνε μια πληγή μέσα μου, έσβηνε και μια αγωνία μου. Η ζωή δεν με έχει διαψεύσει όσες φορές αγάπησα, πάντα μου επιστρέφει την αγάπη με μια συγνώμη. Ό,τι με πόνεσε περισσότερο έγινε το μεγαλύτερο δώρο στην εκπνοή της δεκαετίας.
Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι ότι το δηλητήριο μπορεί να γίνει ελιξήριο. Κάθε τι που ζω και κάθε τι που δεν ζω είναι επιλογή μου. Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου εγώ ο σκηνοθέτης, εγώ διαλέγω τους ηθοποιούς. Όσα δεν είναι στο χέρι μου έρχονται με τόσο αθόρυβο τρόπο και τόσο ντελικάτο, φτάνει να ανοίξω την αγκαλιά μου στην Πρόνοιά Του και να τα καλοδεχτώ με εμπιστοσύνη. Έχω δρόμο ακόμα, μα όσο βαδίζω κι αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό, όσο πλησιάζω στην ζεστασιά της Εστίας Του τόσο πιο συνειδητά λέω τα όχι, κάτι που τόσα χρόνια σχεδόν ψυχαναγκαστικά/καταπιεστικά δυσκολευόμουν να κάνω, από μια ηλίθια ευγένεια που έτσι κι αλλιώς δεν γινόταν αντιληπτή. Όχι δεν είμαι πια ευγενική για όσους δεν το καταλαβαίνουν, όχι δεν έχω πια χρόνο, όχι δεν θέλω να ακούσω κανέναν σήμερα, όχι δεν έχω όρεξη να μιλήσω στο τηλέφωνο, όχι δεν θέλω να μου χαλάσει κανείς την ησυχία του σπιτιού μου, όχι δεν νιώθω το ίδιο, όχι δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα, όχι δεν είναι αυτό που εγώ ονειρεύομαι για τον εαυτό μου, όχι δεν θέλω αυτό, όχι δεν με ενδιαφέρει, όχι δεν έχω κουράγιο να φροντίσω κανέναν, όχι δεν με νοιάζει αν θα αρέσω σε κάποιους, όχι δεν σε αφορά τι έκανα χτες, όχι δεν θέλω ούτε να έρθω ούτε να έρθεις. Αν όλα τα προηγούμενα χρόνια ήξερα να λέω όχι θα είχα γλιτώσει πολύ δρόμο, αλλά καλύτερα τώρα παρά ποτέ.
Ακούω το Time for Space του Emancipator, και νιώθω μια γλυκιά ευχαρίστηση που είμαι τωρα εδώ και γράφω κι όλα αυτά που μέχρι χτες μου έφερναν δάκρυα στα μάτια τώρα μοιάζουν σαν αναμνήσεις κάποιου άλλου, σαν να πετάω πάνω από την πόλη και παρατηρώ τις ζωές των άλλων. Δεν ξέρω αν είναι απάθεια ή γαλήνη, ξέρω ότι είναι λυτρωτική αίσθηση.
Ο χρόνος είναι γιατρός, ίσως όχι ο καλύτερος αν δεν έχεις τον σωστό οδηγό, μα νιώθω τυχερή που έστω αυτά τα χρόνια που πέρασαν βρήκα και τον Οδηγό μου και τον Δρόμο μου και πια τίποτα δεν με βγάζει απ' αυτόν. Φοραω τ' ακουστικά μου και σουλατσάρω μέσα στο άγνωστο πλήθος, που για πρώτη φορά δεν το νιώθω ξένο και απόμακρο αλλά κομμάτι μιας μεγάλης οικογένειας. Ο ήλιος φωτεινός ακόμα και στις συννεφιές. Τα παιδιά που τρέχουν πέρα δώθε στην Ονειρούπολη με κάνουν να χαμογελώ. Μυρωδιές των δικών μου παιδικών χρόνων συνοδεύουν τα βήματά μου, ποπ κορν, μαλλί της γριάς, σοκολάτα ζεστή. Αν η ευτυχια έχει μελωδία είναι κάπως έτσι...
Αντίο 2019. Καλώς ήρθες 2020.
Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω κάτι όπως άλλες χρονιές, όπως τότε στο μιλένιουμ, κι ας αλλάζουμε δεκαετία. Ίσως έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου και ο χρόνος έχει άλλη διάσταση. Εντάξει δεν έχω καταφέρει να μπω στην κατάσταση του άχρονου που μόνο οι άγιοι βιώνουν, αλλά χαίρομαι που έστω και λίγο δεν νιώθω πια εκείνη την υποβόσκουσα πίεση που φέρνει μαζί της κάθε νέα χρονιά αφού σημαίνει ότι κι εγώ μεγάλωσα κατά ένα χρόνο και "οφείλω" να τσεκάρω τι έκανα και τι όχι από όσες δεσμεύσεις και υποσχέσεις έδωσα στον εαυτό μου κυρίως την προηγούμενη.
Οι απολογισμοί έχουν πάντα μια βαρύτητα, για την ακρίβεια είναι ένα βάρος που κουβαλάμε και βάζοντας τα κάτω, τα απελευθερώνουμε, έτσι το νιώθω εγώ, κι η αλήθεια είναι πως τελευταία δεν το κάνω, ίσως γιατί κάνω απολογισμό κάθε μέρα κατά μια παλιά πυθαγόρεια συνήθεια μου. Ωστόσο έκανα μια σούμα της δεκαετίας όχι τόσο να μετρήσω τις απώλειες και τον πόνο που πια δεν τον νιώθω (κι ούτε που με απασχολεί αν οι πληγές άφησαν σημάδια ή όχι, δεν τις βλέπω πια, ίσως δεν βλέπω καλά, ίσως δεν έχω χρόνο να κοιτάξω, δεν έχει και σημασία πια) αλλά για να συνεχίσω... πάντα με ένα τραγούδι στο background, στ' αυτιά μου, βαθιά στην καρδιά μου, επαναληπτικά...
Και προχωράω, προχωράω μπροστά, πότε αργόσυρτα πότε τρέχοντας, κι όσο προχωράω ο χρόνος σβήνει τα χνάρια μου πίσω μου, οι αναμνήσεις θολώνουν, χάνουν το χρώμα τους επειδή εγώ το επιτρέπω, εγώ σιγά σιγά τις αφήνω να πετάξουν ψηλά, κάθομαι για λίγο και τις κοιτώ σαν χαζό δακρύζω που φεύγουν... κι ύστερα σκουπίζω τα μάτια μου και προχωράω. Στο είπα, τίποτα μα τίποτα δεν θα με σταματήσει ξανά, τίποτα δεν θα με καθηλώσει σε κάτι που δεν είναι για μένα... "Ο Πλάστης σου δεν σε έφτιαξε για να πονάς, αλλά για να χαίρεσαι" αυτό μου είπε μια ψυχή... μια ψυχή που καθόρισε την χρονιά που πέρασε πιο πολύ με την απουσία του παρά με την παρουσία του και ήταν η αφορμή να πλησιάσω πιο συνειδητά την ουσία της ύπαρξής μου...
Η δεκαετία που πέρασε ήταν σαν δυνατός πικρός καφές, αληθινό δηλητήριο. Είναι απίστευτο τι μπορεί να σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου... πάνω που νιώθεις ότι συνέρχεσαι, χάνεις το μυαλό σου... μένεις μετέωρος, χάσκεις, μα όσο περνάει ο καιρός παύεις να αναρωτιέσαι, γιατί συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν γίνεται "εκτός σχεδίου", ένα σχέδιο υπερκόσμιο, υπερσυμπαντικό του οποίου την οικονομία μόνο Εκείνος γνωρίζει και φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο για όλα αυτά που η φτωχή μας διάνοια δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Η μουσική ήταν πάντοτε το καταφύγιό μου και πάντοτε την ένιωθα βαθιά στο μεδούλι μου... με τα χρόνια όλα τα τραγούδια που είχα ακούσει ένιωθα πως βάρυναν μέσα μου, ήταν σαν συνεχείς επιστροφές στο παρελθόν που πια δεν με ενδιέφερε.
Σταματώ να ακούω μουσική κι αν κρατώ μερικά κομμάτια είναι καναδυό που αγαπώ και προσπαθώ να αποσυνδέσω από αναμνήσεις, να τα εντάξω σε καινούρια εσωτερικά μου τοπία για να μην τα μισήσω. Διαλέγω ένα κομμάτι κι αυτό συνοδεύει τις βόλτες μου αυτό τις εξορμήσεις μου στα βουνά, αυτό όλες τις διαδρομές μου εντός κι εκτός. Ένας ύμνος στον εσωτερικό μου πολεμιστή καθώς προσπαθώ να ξανασηκωθώ μετά από κάθε πτώση...
Ενίοτε ακούω αυτό επαναληπτικά σχεδόν αυτιστικά πρωί βράδυ...
Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι να τον αντέχω, λίγο λίγο να ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι έστω τη φορά... ο πόνος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, κι εκείνοι που μου τον προκάλεσαν συγχωρεμένοι γιατί δίχως να το ξέρουν με οδήγησαν στην καλυτέρευσή μου. Η ζωή πάντα είναι γλυκόπικρη, αυτό την κάνει και τόσο όμορφη. Κάπου ανάμεσα στις μεγάλες λύπες έζησα μερικές από τις πιο συναρπαστικές στιγμές της ζωής μου, πραγματοποίησα μερικά από τα όνειρά μου, κι έκανα κι άλλα, κάπου ανάμεσα στους πάτους έπιασα κορυφές, εκεί που μιλούσα στα βουνά "για σένα", μετά έπαιρνα τα βουνά και παραμιλούσα, μέχρι που ήρθε η στιγμή και η θάλασσα μέσα μου γαλήνεψε, οι άνεμοι σώπασαν και άκουσα τη φωνή του Θεού στην καρδιά μου. Τότε άρχισα να μετράω τα δώρα και είδα πόσο πολλά ήταν, και κάθε φορά που ανακάλυπτα ένα ακόμα, η σβήστρα Του έσβηνε μια πληγή μέσα μου, έσβηνε και μια αγωνία μου. Η ζωή δεν με έχει διαψεύσει όσες φορές αγάπησα, πάντα μου επιστρέφει την αγάπη με μια συγνώμη. Ό,τι με πόνεσε περισσότερο έγινε το μεγαλύτερο δώρο στην εκπνοή της δεκαετίας.
Αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον πόνο, είναι ότι το δηλητήριο μπορεί να γίνει ελιξήριο. Κάθε τι που ζω και κάθε τι που δεν ζω είναι επιλογή μου. Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου εγώ ο σκηνοθέτης, εγώ διαλέγω τους ηθοποιούς. Όσα δεν είναι στο χέρι μου έρχονται με τόσο αθόρυβο τρόπο και τόσο ντελικάτο, φτάνει να ανοίξω την αγκαλιά μου στην Πρόνοιά Του και να τα καλοδεχτώ με εμπιστοσύνη. Έχω δρόμο ακόμα, μα όσο βαδίζω κι αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό, όσο πλησιάζω στην ζεστασιά της Εστίας Του τόσο πιο συνειδητά λέω τα όχι, κάτι που τόσα χρόνια σχεδόν ψυχαναγκαστικά/καταπιεστικά δυσκολευόμουν να κάνω, από μια ηλίθια ευγένεια που έτσι κι αλλιώς δεν γινόταν αντιληπτή. Όχι δεν είμαι πια ευγενική για όσους δεν το καταλαβαίνουν, όχι δεν έχω πια χρόνο, όχι δεν θέλω να ακούσω κανέναν σήμερα, όχι δεν έχω όρεξη να μιλήσω στο τηλέφωνο, όχι δεν θέλω να μου χαλάσει κανείς την ησυχία του σπιτιού μου, όχι δεν νιώθω το ίδιο, όχι δεν θέλουμε τα ίδια πράγματα, όχι δεν είναι αυτό που εγώ ονειρεύομαι για τον εαυτό μου, όχι δεν θέλω αυτό, όχι δεν με ενδιαφέρει, όχι δεν έχω κουράγιο να φροντίσω κανέναν, όχι δεν με νοιάζει αν θα αρέσω σε κάποιους, όχι δεν σε αφορά τι έκανα χτες, όχι δεν θέλω ούτε να έρθω ούτε να έρθεις. Αν όλα τα προηγούμενα χρόνια ήξερα να λέω όχι θα είχα γλιτώσει πολύ δρόμο, αλλά καλύτερα τώρα παρά ποτέ.
Ακούω το Time for Space του Emancipator, και νιώθω μια γλυκιά ευχαρίστηση που είμαι τωρα εδώ και γράφω κι όλα αυτά που μέχρι χτες μου έφερναν δάκρυα στα μάτια τώρα μοιάζουν σαν αναμνήσεις κάποιου άλλου, σαν να πετάω πάνω από την πόλη και παρατηρώ τις ζωές των άλλων. Δεν ξέρω αν είναι απάθεια ή γαλήνη, ξέρω ότι είναι λυτρωτική αίσθηση.
Ο χρόνος είναι γιατρός, ίσως όχι ο καλύτερος αν δεν έχεις τον σωστό οδηγό, μα νιώθω τυχερή που έστω αυτά τα χρόνια που πέρασαν βρήκα και τον Οδηγό μου και τον Δρόμο μου και πια τίποτα δεν με βγάζει απ' αυτόν. Φοραω τ' ακουστικά μου και σουλατσάρω μέσα στο άγνωστο πλήθος, που για πρώτη φορά δεν το νιώθω ξένο και απόμακρο αλλά κομμάτι μιας μεγάλης οικογένειας. Ο ήλιος φωτεινός ακόμα και στις συννεφιές. Τα παιδιά που τρέχουν πέρα δώθε στην Ονειρούπολη με κάνουν να χαμογελώ. Μυρωδιές των δικών μου παιδικών χρόνων συνοδεύουν τα βήματά μου, ποπ κορν, μαλλί της γριάς, σοκολάτα ζεστή. Αν η ευτυχια έχει μελωδία είναι κάπως έτσι...
Αντίο 2019. Καλώς ήρθες 2020.
