fire flies and empty skies...

Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... 270 νεκροί και πάνω από 700 τραυματίες στη Λωρίδα της Γάζας. Θεέ μου, γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τις ίδιες ειδήσεις? έπαψε πια να είναι τραγικό, θλιβερό κι όλες εκείνες οι λέξεις που σημαίνουν θάνατο.. οι λέξεις δεν φτάνουν πια.. πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κολλάει μπροστά στην οθόνη του νου.. δεν βρίσκω λέξεις.. δεν μπορώ να πω ούτε καν να τραυλίσω... νιώθω σαν ένα τίποτα, ένα κόκκο άμμου που κινείται από τις διαθέσεις των ανέμων που φυσούν στο μικρό μεγάλο μας πλανήτη, σαν πλάσμα ανήμπορο να φωνάξει την αλήθεια του.. Φοβάμαι Θεέ μου, φοβάμαι τα δόντια των ανθρώπων όταν πεινάνε, τα κοφτερά τους βλέμματα όταν διψούν για "δικαιοσύνη". Σκέφτομαι... οι τόποι που αγάπησα δεν θα ναι ποτέ πια το ίδιο, κι όσοι αγέρηδες κι αν φυσούν δεν θα φέρουν ποτέ ξανά τον αέρα της ελευθερίας. Σκέφτομαι... τις τρύπες στο Οχυρό που στέκουν σαν στόματα ανοιχτά, έτοιμα να καταπιούν ευχές και κατάρες... η αυλή της Εκάτης ξανά ανοίγεται μπροστά μου... μπροστά σου... και νιώθω θλίψη... για όλα εκείνα που δεν κατάφερα να κάνω λέξεις, για όλα τα δάκρυα που δεν κύλησαν για να μη δείξω ότι πονάω...
Μόλις χτες ήταν Χριστούγεννα... κι ένα δέντρο αμήχανα στολισμένο στέκεται στη μέση της πλατείας προσπαθώντας να φωτίσει την ψυχή και τα πρόσωπα. Θεέ μου, γιατί δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι? γιατί όλα μοιάζουν λίγα? γιατί χάνουμε το δρόμο? γιατί μια λάθος λέξη είναι αρκετή να ξεχάσουμε όλα εκείνα που ονειρευτήκαμε? γιατί ο οίνος δεν ευφραίνει πια την καρδιά? γιατί χτυπάμε εκεί που ο άλλος πονάει? γιατί γελάμε με την αδυναμία του? γιατί δεν ανοίγουμε πια την αγκαλιά μας στη ζωή? Τι μας χωρίζει? Σκέφτομαι... πως η ομορφιά θα νικήσει, μα... εκείνο το «μα» πάντα μετέωρο περιμένει να το σώσω από τις αμφιβολίες που φυτρώνουν σαν διαβολή στις σκέψεις μου. Όχι, η αγάπη δεν πονάει... η αγάπη είναι... να αγκαλιάζεις το άπειρο χαμογελώντας στο πουθενά που απλώνεται πάνω απ' το κεφάλι σου... κι η ευωδιά απ' το δέρμα σου όταν αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Έτσι υποκειμενική είναι στα φτωχά μου μάτια, καθώς αδυνατώ να αγγίξω το απόλυτο... όπως, στιγμές, αδυνατώ να την προφέρω, από φόβο μην δραπετεύσει από μέσα μου και ξυπνήσω χωρίς τίποτα να αγαπάω.
Ένα κουβάρι όλα μέσα μου... η αίσθηση μιας ακόμα συντριβής... σαν να βομβάρδισαν την πατρίδα μου και δεν ήμουν εκεί να σώσω τους συνανθρώπους μου.

A terrible beauty is born...

αγάπες και λουλούδια

Είναι μέρες τώρα που τριγυρνάει στο μυαλό μου μια εικόνα του Banksy.. εκείνη η φιγούρα που εκσφενδονίζει μια ανθοδέσμη αντί μολότωφ. Ένα καζάνι που βράζει ο τόπος, εντός και εκτός συνόρων, θάνατοι με αιτία ή και χωρίς, αντιδράσεις, εκρήξεις, σαν ανάδρομος Ερμής και σαν το νόμο του Μέρφυ σε πλήρη εφαρμογή, και κάπου εκεί σε μια γωνιά μια ταμπλατούρα που γράφει "έγινε παρεξήγηση".
Τόση πληροφορία δεν την αντέχει ο οργανισμός μου... κι όλο αυτό το πήγαινε-έλα μέχρι να σταθεροποιηθώ εκεί που νιώθω όμορφα ώρες ώρες με τσακίζει. Καλόμαθα τόσα χρόνια να κάνω το δικό μου, να επιλέγω τη διαδρομή ΜΟΥ κι ό,τι ώρα μου καπνίσει να σταματάω ή να γυρνάω πίσω ή να στρίβω δεξιά κι αριστερά και τώρα που μπορώ να είμαι συνοδηγός, να ξαποστάσω, νιώθω ότι χάνω τη δυνατότητα να πάω εκεί που γουστάρω αληθινά - που? δεν ξέρω.. εκεί που με οδηγεί η ζωή η ίδια. Τώρα πρέπει να το κουβεντιάσω, να κάνω πλάνο που να συμπίπτει έστω όσο πατάει η γάτα με το πλάνο του "άλλου μου μισού". Μα τη διαδρομή δεν την κουβεντιάζεις, την προχωράς - τα πολλά λόγια είναι φτώχια, κι η αληθινή χημεία φαίνεται στις αυθόρμητες αντιδράσεις. Από την άλλη σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι μια τεράστια πλάνη, γιατί στην ουσία διαδρομή δεν υπάρχει... όχι δεν υπάρχει. Τότε γιατί στράβωσα έτσι? Γιατί μου τη δίνει που ξαφνικά κάποιος μου πήρε το τιμόνι απ΄ τα χέρια, και ως δια μαγείας ήμουν εγώ που το έδωσα με τη θέλησή μου... μέσα σε ένα ντελίριο από ευωδιές λουλουδιών που χρόνια είχα να μυρίσω.
Παράξενο παιχνίδι ο έρωτας. Καμιά φορά το λέμε "αγάπη" και απενοχοποιούμε στο πιτς φυτίλι την αδυναμία μας να δούμε την αλήθεια μέσα μας κι ό,τι καθρεφτίζεται στα μάτια του "αγαπημένου".

Να είσαι όπως φαίνεσαι και να φαίνεσαι όπως είσαι έλεγε ο Ρουμί. Προσπαθώ, να πάρει η ευχή, αλλά όπως φαίνεται δεν αρέσει πάντα σε όλους. Η "αγάπη" έχει μια τάση να μεταποιεί, να παραμορφώνει.. να ομορφαίνει το άσχημο, να μαλακώνει το σκληρό, να γλυκαίνει το πικρό.. μα είναι Θεέ μου τόσο δύσκολο να σου τρίβουν τα ψεγάδια σου στα μούτρα, έτσι απλά, σαν παιχνίδι. Νιώθω σαν να έδωσα τα αγαπημένα μου αυτοκινητάκια στον καλύτερό μου φίλο και μου τα κανε βίδες "για πλάκα".. κι άντε να βρω που διάολο πέταξε τις ρόδες. Πώς να προχωρήσω τώρα? Με τα πόδια θα πεις, αλλά... δεν έχω την ίδια αντοχή. Δεν είναι εύκολο να καλλιεργείς λουλούδια - για δέντρα ούτε λόγος- θέλουν υπομονή κι εγώ πια δεν την έχω.

Ξέρω ότι όσο κι αν προσπαθώ, την τελειότητα δεν θα την αγγίξω ούτε ξυστά - θα ήταν βλασφημία να προσδοκώ κάτι τέτοιο σε μια διαδρομή που είναι απλά και μόνο μια κλανιά στην αιωνιότητα της Ύπαρξης. Αλλά με πειράζει όταν μονοπωλείται η "αγάπη", η "ευαισθησία", ο "σεβασμός" κι όλα τα καλούδια-παρελκόμενα μιας συμβίωσης. Κάποτε πρέπει να μπουν τα πράγματα στη θέση τους: ο "γερόλυκος" μπορεί να κινείται μόνος, αλλά ήταν είναι και θα είναι μέλος της "αγέλης". Κι εκεί υπάρχουν νόμοι. Νόμοι δίχως παράθυρα, υπεκφυγές και "αφελείς" δικαιολογίες.

Δεν έχω καλή διάθεση, αγαπητό μου ημερολόγιο. Λες να φταίει ο καιρός?!? Χμ... μάλλον ξύπνησα ανάποδα.

X όπως Χριστούγεννα...

Χαρά
Χιόνι
Χάος
Χρυσάφι
Χιώτης... :)

ψωμί κι ελιά...

Αν δεν είχα ιδέα από τη ζωή στο χωριό, θα έλεγα ότι είχα την πρώτη μου μεταφυσική εμπειρία...

Τα φύλλα έλαμπαν σαν χρυσάφι στα χέρια μου και μικρά διαμάντια έπεφταν στα πόδια μου καθώς χτένιζα τα μαλλιά της Θεάς Αθηνάς... κάτω από τον ελπιδοφόρο γαλάζιο ουρανό κι έναν λεπτό φίνο αέρα που ευώδιαζε πλατάνια, δύναμη, αγάπη και... ελαιόλαδο!
Είναι συναρπαστικό να βλέπεις τα δέντρα φορτωμένα με τον ιερό καρπό να ανοίγουν σαν αγκαλιά και να σου δίνονται. Είναι μαγικό να μαζεύεις "αυτά τα διαβολάκια".
Κάθομαι στο χώμα για να ξαποστάσω και κοιτάω τα δέντρα γύρω μου, το τελάρο-τραπέζι και το ψωμί δίπλα στο βάζο με τις ελιές, λίγο τυρί - το μεσημεριανό μου. Νιώθω ευτυχής που βρίσκομαι εδώ... εδώ στου κόσμου τη γωνιά που "δεν έχει τίποτα" αλλά για μένα έχει τα πάντα. Έχω ψωμί, έχω ελιές, έχω νερό, έχω λαχανόκηπο - είμαι ένας μικρός Κροίσος :)
Τώρα θα μου πεις, αγαπητό μου ημερολόγιο, τι να ζηλέψει κανείς από τέτοια πλούτη.. για μένα όμως εκεί βρίσκονται όλα, όλη η χαρά της ζωής... εκεί, στα φύλλα, στο χώμα που σκαλίζω, στον καιρό που αλλάζει... είναι ο αέρας που αναπνέω, είμαι εγώ... εγώ -εδώ.
Αφήνω πίσω μου δρόμο κι ο ουρανός είναι πορτοκαλί τα δέντρα κίτρινα και παρά την κούραση θέλω να βγω έξω να χορέψω πάνω στα ιερά βήματα να ευχαριστήσω τη Θεά που μου χάρισε κι αυτό το δώρο. Ανοίγω το παράθυρο να βγει ο καπνός του τσιγάρου μου έξω να ανέβει ψηλά - που ξέρεις, ίσως καταφέρει η φτωχή σπονδή μου να φτάσει ώς τα πόδια της...

τίτλοι τέλους

...σπούδασε μεταξύ άλλων Ιστορία, Φιλοσοφία και Μοντέρνες Τέχνες...

...η δημοσιογραφική οικογένεια θρηνεί για το χαμό του αγαπητού συναδέλφου...

...Λίβανος, Αφγανιστάν, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Ισραήλ...

Τα λόγια μοιάζουν σαν τρύπες στο χαρτί όταν ένας άνθρωπος χάνει τη μάχη με το Θάνατο. Ο Γιώργος Κοίλιαρης, έφυγε για πάντα.



Καλό ταξίδι, Μεγάλε...

σχόλιο ουδέν

«διαφημίσεις και επιστρέφουμε...»

Ό,τι σιχαίνομαι στην τηλεόραση είναι η στιγμή που πέφτουν οι διαφημίσεις και μένω με την απορία ή με την όρεξη. Παρόλα αυτά λατρεύω τη διαφήμιση, σαν χώρο, σαν τηλεοπτικό χρόνο και δεν είναι λίγες οι φορές που παρακολουθώ μόνο διαφημίσεις. Αυτές όμως που γουστάρω με χίλια είναι οι διαφημίσεις κύρους, που φτιάχνονται κατά βάση από μεγάλες διαφημιστικές εταιρείες για εξίσου μεγάλους πελάτες. Έχουν πάντα εκείνο το κάτι που σε χτυπά κατ' ευθείαν στην καρδιά.. φτιαγμένες για να σαρώσουν τα βραβεία στο φεστιβάλ...

Ο δικός μου μυροβλήτης

Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου σήμερα.. πήγαμε στην εκκλησία, ακούσαμε την δοξολογία, προσευχηθήκαμε, ελάβαμε σώμα και αίμα Χριστού, λυπηθήκαμε λιγάκι που δεν είχε κόσμο σε μια τόσο μεγάλη και σημαντική γιορτή, μα...

σκέφτομαι πόσες διαφορετικές εκδοχές ευωδιάς μπορεί να φέρει αυτό το όνομα...

*χρόνια σου πολλά*

Ο Πατατούλης, το άγιο Δισκοπότηρο και η μπλογκόσφαιρα

Αυτός είναι ο τίτλος του καινούριου παραμυθιού που σκαρφίστηκε προ ημερών το κουφιοκεφαλάκι μου ;-) καθώς συνέτρωγα με φίλους σε μια διόλου στρογγυλή τράπεζα αλλά διόλου τετράγωνη στο κέφι... μια παρέα με πολύ ζεστή καρδιά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον εαυτούλη μου (εννοείται), στις πατάτες που ετοίμαζε η Χ. και δεν έλεγαν να ψηθούν (χρειάστηκε να θυσιάσουμε μισό κατσίκι στα κάρβουνα, 2 κιλά λουκάνικα Βώλακος και άλλα τέτοια, μέχρι να γίνουν ελαφρώς πορτοκαλί και να κάνουν κριτς-κριτς), αφιερωμένο στον Τ. που σήκωσε στις πλάτες του όλο το "τελετουργικό" μέχρι να βγει και το τελευταίο παϊδάκι από τη σχάρα, αφιερωμένο στον Δ. που έστησε το σκηνικό (και εν ολίγοις του οφείλω την έμπνευση της στιγμής), αφιερωμένο και στον σούπερ-ήρωα Πατατούλη, που, έτσι για να μαθαίνεις, εκτός από τον τίτλο του Ιππότη της Τιμής (της Σπούντας) προσφάτως παρασημοφορήθηκε και με την Χρυσή Αgria, και έπεται συνέχεια (Χρυσό Μικροτσιπ, Χρυσός Πατατοκεφτές κλπ). Ευελπιστώ ο δήμος να του δώσει και το Χρυσό κλειδί - χρειαζόμαστε έναν επίτιμο δημότη, όπως και να χει.

Eίπα να σερβίρω και το παραμυθάκι, αλλά καλύτερα να πάω να τηγανίσω καμιά πατάτα...

η κλήση σας προωθείται...

Στις 1 Απριλίου έγραψα ενταύθα για ένα μαύρο ποταμάκι. Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο, ήταν πέρα ως πέρα αληθινό. Κι είναι ακόμα εκεί στη ράμπα της πρώην Προοδευτικής και περιμένει τους αρμόδιους να βάλουν τάξη. Κι όσο περιμένει, κατηφορίζει και πάει... κι όσο αυτό πάει τόσο επιβαρύνεται η θέση των υπευθύνων γι' αυτό το μαύρο χάλι.

Πέρασαν πάνω από έξι μήνες που προωθήθηκε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση, καμία δράση, καμία αντίδραση. Τι να πω, είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του με την αναισθησία μπροστά σε θέματα προστασίας του πολίτη (γιατί το περιβάλλον το έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους). Κανενός το αυτί δεν ίδρωσε, κανείς δεν είπε λέξη, όλοι μούγκα στη στρούγκα, σε σημείο ύποπτο που με βάζει σε σκέψεις. Για άλλη μια φορά βλέπω τα σημαντικά να μπαίνουν κάτω απ' το χαλί ως "δευτερευούσης σημασίας" (εμ, βέβαια αφού "πρωτευούσης" έγιναν τα πάσης φύσεως ρουσφετάκια). Αυτά έχει η ζωή ή αλλιώς η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, δηλαδή όχι ακριβώς τίποτα, γιατί το "ποταμάκι" είναι εκεί και προχωρά... κλείνοντας το μάτι σε δορυφόρους κι αεροπλάνα που μας ρίχνουν φλιτ μπας και ξεχάσουμε τ' όνομά μας.. όλα τα 'χε η Μαριωρή δηλαδή...


Αυτός είναι ο πολιτισμός σας, θαυμάστε τον. Κι ύστερα κοιτάξτε τα παιδιά σας στα μάτια και πείτε τους πόσα προσφέρατε σε αυτά και στον τόπο που μεγαλώνουν.



Κι όταν πλησιάζουν οι εκλογές ελάτε να μου πείτε τι και ποιον να ψηφίσω, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Είστε όλοι συνυπεύθυνοι. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο δημοτικό σύμβουλο. Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι κρατάει χρόνια αυτή η μαύρη βρωμερή κολώνια και δυστυχώς ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Τώρα θα μου πεις, και τι νομίζεις ότι κάνεις γράφοντας σ' ένα ημερολογιάκι; Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι το διαβάζει κανείς... who gives a shit anyway... Απλώς κάποια πράγματα τα παρακολουθώ, κι ας μην συμμετέχω στα "κοινά", κι επειδή νοιάζομαι για τούτο το μέρος που επέλεξα να ζήσω, νιώθω την ανάγκη κάπου να τα πω, μιας και το δημοτικό συμβούλιο δεν ασχολείται με τα "ασήμαντα" πράγματα που εμένα απασχολούν... ίσως κάπου εκεί στο υπερπέραν υπάρχει Θεός που νοιάζεται κι αυτός και μ' ακούσει. You never know... μπορεί ο Θεός να είναι blogger.

χειμωνιάτικος επισκέπτης ~ αυτός ο άγνωστος

Οι ινδιάνοι λένε πως αν κοιτάξεις στα μάτια ένα λύκο, θα δεις την ψυχή σου.



Αφιερωμένο στους "οικολόγους" κυνηγούς, που λατρεύουν τα σκυλιά τους ~και καλά κάνουν~ αλλά καυχιούνται με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι έχουν σκοτώσει λύκο, δηλαδή κάποιο από τα αδερφάκια τους.

Ο θείος Πέτρος, τα mythematics* και το Logicomix

Πάει καιρός από τότε που γνώρισα τον θείο Πέτρο. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια από τις ωραιότερες διαδρομές μου στο χρόνο, που ξεκαθάρισε και τη σχέση πάθους που είχα με τον βραχνά των παιδικών μου χρόνων, τα μαθηματικά. Αναφέρομαι στο βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ", ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία που στέκεται επάξια δίπλα σε αμέτρητα άλλα αριστουργήματα της λογοτεχνίας. Ο θείος Πέτρος εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή και έμελλε να γίνει μια από τις αρχετυπικές μορφές που θα με βοηθούσαν να μπαινοβγαίνω στους λαβύρινθους της λογικής μου με την ίδια χαρά και άνεση που είχα πριν αρχίσω καν να συλλαβίζω. Τον αγάπησα όσο και τον Πυθαγόρα.. αν και ποτέ δεν τόλμησα να δοκιμάσω αληθινά το μυαλουδάκι μου σε αυτό το αχανές πεδίο που λέγεται μαθηματικά και ονόματα όπως "Τιούρινγκ", "Φρέγκε", "Γκέντελ" μου είναι τελείως άγνωστα.

Διαβάζω στην Καθημερινή ότι ο Δοξιάδης ξαναχτυπά και.. η αγωνία μου χτύπησε κόκκινο! Πανούργε, σκέφτηκα, βρήκες πάλι τρόπο να με βάλεις στην τρελή σου πορεία... και με τον πιο ύπουλο τρόπο, τα κόμιξ!! Αστειεύομαι φυσικά γιατί το πρώτο που σκέφτηκα ήταν μια νοερή εκπνοή ανακούφισης "επιτέλους!".
Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου, νιώθω σαν μικρό παιδί που περιμένει να ξημερώσει για να πάρει το δώρο των γεννεθλίων του.
Δυστυχώς το Μουσείο Μπενάκη δεν είναι σε "απόσταση βολής" για να παραβρεθώ στην παρουσίαση του Logicomix (από τις εκδόσεις Ίκαρος), μα έχω ήδη διαβιβάσει τα μαντάτα μου στους πράκτορές μου και με την πρώτη ευκαιρία θα το έχω στα χέρια μου (να ναι καλά οι φίλοι μου που φροντίζουν για την πνευματική μου τροφή, γιατί εδώ στα βουνά τα πράγματα είναι δύσκολα). Αναμένοντας λοιπόν την hot potato, διαβάζω παρακάτω... το μάτι μου πέφτει σε μια λέξη κλειδί: mythematics. Ποιος είναι ο Χρίστος Παπαδημητρίου δεν ξέρω και λυπούμαι, αλλά μόνο γι' αυτή τη λέξη θα τον θυμάμαι. Εύγε Χρίστο, χρόνια είχα να ακούσω τόσο γιοματάρικο λογοπαίγνιο! Ειλικρινά ένιωσα σαν να εντόπισα πολιτισμό σε άλλο πλανήτη για παγκόσμια πρώτη! Ευστοχότατος και ουσιαστικός όσο ένα Δάσκαλος του ζεν...
Για την εικονογράφηση του Παπαδάτου δεν έχω να πω ακόμα, περιμένω να το ξεψαχνίσω πρώτα. (Μην ανησυχείς Αλέκο, είμαι επιεικής με τα πρωτάκια! Όσο θυμάμαι εκείνο το χαστούκι που έφαγα πρώτη μέρα στο σχολείο, πρώτη τάξη, δεν μπορώ παρά να σου βάλω 10 με τόνο! Κι αν σου πω γιατί έφαγα το χαστούκι θα γελάσουν κι οι πέτρες - γιατί δεν ήξερα πόσο κάνει μισό και ένα! Και που διάολο να ξέρω εγώ, μισή μερίδα άνθρωπος, τι σημαίνει "μισό"; Θυμάμαι που άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και είπα "ένα...". Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καταφατικός μου τρόπος ή η παιδική μου σιγουριά ότι λέω το σωστό, ποτέ δεν έμαθα, αλλά όταν έπεσε και το ΕΝΑ χαστούκι ο κόσμος μου γύρισε ανάποδα. Κι από τότε άκουγα μαθηματικά κι έβγαζα φλύκταινες σαν τον Γκρενούιγ! Κι ύστερα σου λένε γιατί όλα τα παιδιά μισούν τα μαθηματικά. Εμ βέβαια, αν έχουν έναν γκεσταπίτη με τη βέργα στο χέρι και δέκα κιλά ρολόι, αυτό συμβαίνει και με μαθηματική ακρίβεια. Σου ρίχνει ένα συγυρισμένο σπλατς και μαζεύεις τα μυαλά σου από το πάτωμα - ποια γοητεία των αριθμών και κολοκύθια! Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, εύχομαι να τον πετύχω σε κανένα μανάβικο να αγοράζει ντομάτες και να τον σαπίσω στο ξύλο! Κι όχι γιατί μου άφησε κουσούρι (εγώ θεραπεύτηκα, γιατρέ μου! λατρεύω τα μαθηματικά και είμαι καλά!) αλλά γιατί μου έκοψε τη φόρα, μου στέρησε τη χαρά να χάνομαι και να βρίσκομαι στις ζούγκλες και τις οάσεις των συμβόλων και των αριθμών. Αυτό δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ, κι ας μην θυμάμαι ούτε το όνομά του... Γι' αυτό σου λέω Αλέκο, πρώτη δουλειά και θα σου κόψω εγώ τη φόρα; Κάτσε να δούμε καμιά δεκαριά ακόμα! Μπας και αυξήσουμε και την κυκλοφορία των γκράφικ νόβελς ;-)

Δεν υπάρχει πάντως πιο συναρπαστική διαδρομή από τους μύθους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι μεγάλοι Δάσκαλοι της ανθρωπότητας, τους χρησιμοποίησαν για να ανοίξει πανιά η γνώση και να φτάσει σε σένα και σε μένα. Κι αν κάποια ονόματα εμένα μου είναι άγνωστα (και δυστυχώς για το πτωχό μου πνεύμα), για κάποιους είναι... από το φανάρι του Διογένη έως το password του Θησαυροφυλάκιου.

Σκέφτομαι τώρα κείνη την τσίχλα πάνω στη μύτη του Νασρεντίν Χότζα, τον Δοξιάδη να ανακατεύει τη σούπα στο καζάνι και χαμογελάω. Έχουνε γνώση οι φύλακες...

«η συνωμοσία των ηλιθίων»

Ημέρα κατά της Τυφλότητας σήμερα, και είπα να σου γράψω, αγαπητό μου ημερολόγιο... κλέβοντας φυσικά τον τίτλο από έναν πολύ-πολύ αγαπημένο συγγραφέα (καλή του ώρα εκεί που είναι)... σκεφτόμουν το έρμο μες στην τύφλα μου ως πότε... ως πότε θα βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι, οι ξερόλες ατάλαντοι πανηλίθιοι, ως πότε οι ανίκανοι θα στριφογυρνάνε επιδεικτικά το καλαμάκι στη φραπεδιά με το κινητό-προέκταση του χεριού και της ημιμάθειάς τους, ως πότε τα παιδιά που φάγαν τα μάτια τους πάνω στα βιβλία δεν θα έχουν τη θέση που τους αξίζει, ως πότε θα χάνονται μέσα στην κοινωνία των φελλών, αν ποτέ θα καταφέρουν να εναποθέσουν στο φτωχικό μας πιάτο τις γνώσεις και τα ταλέντα τους και με τι όρους και τι θυσίες. Δεν βλέπω κανένα φως στο τούνελ... όσο ελπιδοφόρες κι αν είναι οι προσπάθειες της κυρίας Νικολούλη... κι ύστερα σου λένε "δώστε τόπο στα νιάτα". Ποια νιάτα; Αυτά που ξεψάχνισαν τη μισή βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για 600 ευρώ; ή για τα άλλα που ζουν με ευκολία στην ευκολία τους κι όλα τα όνειρά τους συνοψίζονται σε δυο μεγάλα σιλικονούχα βυζιά ή άντε το πολύ 5-10 λεπτά στο γυαλί της κάθε Λαμπιροβαμπίραινας; Σκέφτομαι ώρες ώρες τους τυφλούς που παλεύουν κάθε μέρα με την τυφλότητα της εξουσίας στα πραγματικά προβλήματα... και τους άλλους τους θεόστραβους σαν και του λόγου μου που κάνουν γιόγκα μες στα γρανάζια του μηχανισμού των κλικαδόρων εχόντων και κατεχόντων, κι άκρη δεν βγάζουν. Αυτούς να ρωτήσεις και θα σου πουν... πώς είναι να ισοδυναμεί το πτυχίο σου με λαδόκολλα για κοψίδια κι η εμπειρία σου με χαμένο χρόνο.

Ακούω τον Τζιμάκο στο ραδιόφωνο καμιά φορά και χαίρεται η ψυχή μου. Γιατί μέσα σ' όλο το σουρρεαλιστικό του λεκτικό πανδαιμόνιο (που οι μονόφθαλμοι απανταχού καραβοκύρηδές μας θα θελαν χρόνια ολάκερα για να το αναλύσουν, μπας και τσακώσουν τι εννοεί το ποιητί) εγώ βλέπω το ελληνικό μάτριξ να τρεμοπαίζει σαν ολόγραμμα. Κι είναι τόσο σοφά τα λόγια του Τζίμη που προσεύχομαι νυχθημερόν να τον δω σύντομα λέκτορα... γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα αυτός ο εφιάλτης της κυριαρχίας των μετρίων. Κι αν η σκέψη που μόλις έκανα είναι στο πλαίσιο της προσωπικής μου ουτοπίας δεν πειράζει, έμαθα να γελάω στο τέλος, δεν είμαι τόσο βλαξ ώστε να γελάω πριν καν αρχίσει το ανέκδοτο. Δεν ξέρω αν κουράστηκε η ανθρωπότητα να κάνει ένα βήμα μπρος και τρία πίσω αλλά εγώ που μαζί της βολοδέρνω, κουράστηκα. Κουράστηκα να θεωρώ αυτονόητο ότι θα πρέπει να διαπραγματεύομαι την κάθε μέρα μου με ανίξερους ανίδεους τεμπελχανάδες βολεψάκηδες (διάολε, δεν αντέχω αυτές τις ράτσες!... Oh Lord, συγχώρα με - εξελίσσομαι κι εγώ σε ρατσιστικό κτήνος! ;-) Κουράστηκα να παζαρεύω τα όνειρά μου με ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ τους ονειρευτεί. Σιχάθηκα την κοστουμαρισμένη προστυχιά, τις "φιλίες" του ρουσφετιού και της αλλαξοκωλιάς, τους "φίλους" που χτυπάνε μόνο πισώπλατα, μιας και ποτέ κανείς δεν έχει τα αρχ_δια να δηλώσει δημόσια την ανικανότητά του και να ζητήσει συγνώμη για το χρόνο που σπατάλησα να περιμένω τις "καλύτερες μέρες" που ποτέ δεν έρχονται γιατί δεν έμαθα να γλείφω εκεί που φτύνω ή γιατί θέλω γύρω μου ανθρώπους με φαντασία και δημιουργικό λόγο που γίνεται πράξη... πράξη και φτερά για να πετάξω... κι εγώ και τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου. Να γιατί δεν τρώω σούσι, γιατί όταν ακούω "σούσι" συνειρμικώς μου ρχεται το "μούσι"... εκείνο που με το έτσι θέλω πάνε να μου σερβίρουν κάτι "ευγενείς"-αγενέστατοι και μου 'ρχεται να ξεράσω - ευχαριστώ δεν θα πάρω. Με το στανιό δεν θα με κάνετε σαν τα μούτρα σας, πάρτε το χαμπάρι.

Ας πάω τώρα ν' ανάψω κανένα κεράκι στην Αγία Τυφλόμυγα και τα λέμε πάλι, αγαπητό μου ημερολόγιο...

Μετά τιμής (0,01 ευρώ)
Αliensis Ali8orallis......

«να 'ταν τα νιάτα δυο φορές...»

Κάθε που μεσημεριάζει γεμίζουν οι δρόμοι φωνές και γέλια παιδιών... συνειρμικώς σκέφτομαι τη φωνή της Αλίκης να τραγουδάει. Κάθομαι και τα κοιτάζω πίσω από το τζάμι... τα μπουφάν κρέμονται απ' τις τσάντες σαν τομάρια ζώου... εγώ φοράω πουλόβερ κι αυτά κοντομάνικα. Κάποιοι κοροϊδεύουν αυτόν που προπορεύεται... οι ρόλοι μοιράστηκαν, "ο σπασίκλας, ο όμορφος, ο χοντρός, ο μάγκας, ο βλάκας" κι οι παρέες συνεχίζουν να γράφουν την ίδια ιστορία... όμορφη που 'ναι η νιότη. Χαίρομαι με την ανεμελιά τους κι ας ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα... η δική μου δεν κράτησε, όχι τουλάχιστον όσο θα ήθελα... μα έστω αυτά τα λίγα χρόνια ~που στα μάτια τους μοιάζουν ατέλειωτα~ είναι πολύτιμες στιγμές... ίσως οι πιο γλυκές όλης της διαδρομής.

Η πρώτη μέρα, τα πρώτα βιβλία, η πρώτη εκδρομή, η πρώτη παρέλαση, η πρώτη απουσία, το πρώτο εικοσάρι, ο πρώτος έρωτας, το πρώτο φιλί, οι πρώτες εξετάσεις, το πρώτο πάρτυ, το πρώτο μεθύσι... 12 χρόνια που ξεμακραίνουν σαν φύλλα που τα παίρνει το ποτάμι...
το ποτάμι που ποτέ δεν γυρνάει πίσω...

κούκου-τζα! 1

Καναδυό πραματάκια που σου χρωστάω, αγαπητό μου ημερολόγιο...


απόκριες στο Περιθώρι ~ κουδουνοφόροι υπό τον ήχο της γκάιντας




στο Aλώνι, ανήμερα των αγίων Θεοδώρων


τα παιδία παίζει τσαταλίνα ματαλίνα :) εθιμοτυπικώς βεβαίως-βεβαίως (να μην ξεχνάμε και τις παραδόσεις, ε :)


όχι δεν είναι ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, είναι οι "κομάντος των αγίων" (έτσι θα τους ονόμαζα εγώ) καθώς παίζουν, μετά το προσκύνημα :) Είστε όλοι λεβεντιά! άντε και του χρόνου με υγεία...




Τσικνοπέμπτη στο Οχυρό (από τα καλύτερα τσιμπούσια που έχω παραβρεθεί, μεταξύ αγνώστων αλλά φίλων... με κοψίδια σούπερ και κρασί γλυκόπιοτο. Να 'στε καλά ωρέ! :)




Αναστενάρια στη Μαυρολεύκη, καθώς ετοιμάζεται ο κύκλος o ιερός :)

κι ο γύρος του κόσμου συνεχίζεται... αλλού.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από ΤΟ ΒΗΜΑ. Δεν έχω σχόλιο να κάνω.. δεν βρίσκω άλλες λέξεις παρεκτός

Καλό ταξίδι αδερφέ...



Γύρισε με το ποδήλατο ολόκληρο τον πλανήτη. Διέσχισε ζούγκλες και άγριους ποταμούς. Ξέφυγε από ελέφαντες, λιοντάρια και ένοπλους ληστές. Εκανε όμως ένα λάθος. Ηρθε να κάνει ποδήλατο στην Ελλάδα. Και κατέληξε στο ΚΑΤ, νεκρός. Ο λόγος για τον Ιαν Χίμπελ , που έκανε το μοιραίο σφάλμα να... κάνει ποδήλατο στην Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε οδηγός που έκανε «κόντρες» με άλλο αυτοκίνητο. Το περιστατικό συνέβη στις 24 Αυγούστου στο ύψος της Νέας Ερυθραίας, με πρωταγωνιστές τον 74χρονο Βρετανό και έναν 32χρονο έλληνα οδηγό, που βρίσκεται πια στα χέρια της Αστυνομίας, αφού συνελήφθη και ομολόγησε την πράξη του. Ο αδικοχαμένος Ιαν Χίμπελ άφησε την τελευταία του πνοή λίγο μετά τη μεταφορά του στο ΚΑΤ.

Ο βρετανός ποδηλάτης, που καταγόταν από το Μπρίξχαμ του Ντέβον, διήνυσε από τη δεκαετία του 1960 περισσότερα από 400.000 χιλιόμετρα, ταξιδεύοντας στις πιο απομακρυσμένες και επικίνδυνες γωνιές του κόσμου. Η ποδηλατική του περιπέτεια ξεκίνησε το 1963, όταν ζήτησε από τον εργοδότη του διετή σπουδαστική άδεια και επέστρεψε δέκα χρόνια αργότερα, έχοντας γίνει ο πρώτος που ταξίδεψε με ποδήλατο από τη Γη του Πυρός ως την Αλάσκα. Συνολικά ταξίδεψε από τους πάγους της Ανταρκτικής στις ζούγκλες του Αμαζονίου και από τον Αρκτικό Κύκλο στα πιο απομακρυσμένα νησιά της Ινδονησίας. Ακόμη, έκανε την απόσταση Βρυξέλλες- Βλαδιβοστόκ με το πετάλι. Του άρεσε να φεύγει για ταξίδια μόνος και κάλυπτε τα έξοδά του αποταμιεύοντας τις λιγοστές του οικονομίες. Στα ταξίδια του έβρισκε στέγη και τροφή, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ενώ είχε φιλοξενηθεί από τις περισσότερες μακρινές και νομαδικές φυλές των πέντε ηπείρων.

«Μου αρέσει να επισκέπτομαι πιο πνευματικά μέρη.Ηθελα να δοκιμάσω τις πρωτότυπες μπροστινές και πισινές θήκες μεταφοράς που σχεδίασα. Και έψαχνα ακόμη μία ευκαιρία να φωτογραφίσω το Περού,με λιγότερη ντροπή.Ηλπιζα να μη φοβηθώ ξανά αυτές τις γυναίκες με τα παράξενα καπέλα και τις περίεργες φούστες,που τόσο με είχαν τρομάξει την προηγούμενη φορά» έγραφε για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους είχε ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι για το Περού στα τέλη του 1970. Ο Ιαν Χίμπελ προτιμούσε να ταξιδεύει υπό ιδιαίτερα ανώμαλες συνθήκες και κατάφερε να διασχίσει βάλτους, απότομους γκρεμούς, αλλά και την έρημο Σαχάρα. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του είχε δεχθεί επιθέσεις από ένοπλους ληστές, τροπικά μυρμήγκια, λιοντάρια και ελέφαντες.

Ο Χίμπελ απετέλεσε κατηγορία από μόνος του στη συνείδηση των ποδηλατών του κόσμου. Μάλιστα, με το βιβλίο του «Ιnto the Remote Ρlaces» ενθάρρυνε και ενέπνευσε αναρίθμητους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Γι΄ αυτόν τον λόγο την περασμένη Πέμπτη ποδηλάτες απ΄ όλον τον πλανήτη αφιέρωσαν τις ιστοσελίδες τους στη μνήμη του.

άλλα λέει η γιαγιά μου, άλλα ακούν τ΄αυτιά μου

Ημέρα κατά του Αναλφαβητισμού σήμερα και σε ποιον να πρωτοστείλω δώρα.. τα γνωστά με τον κόκκινο φιόγκο κι ένα υπόκωφο τικ-τακ έτσι για ηχητικό εφέ.

Ελπίζω σε καλύτερες μέρες, "I have a dream..." που έλεγε κι ο μαύρος ηγέτης κι αν όντως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ζω για να δω ριζοσπαστικές αλλαγές σε τούτη εδώ του κόσμου τη γωνιά όπου το πλήθος καθορίζει τις πραγματικότητες.. κι αυτό είναι που με κάνει να δυσανασχετώ με τη "δημοκρατία" (δηλ. οχλοκρατία) γιατί επιπλέει επικρατεί επιβάλλεται κι όσο κι αν πασχίζει κανείς, είναι αδύνατο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πώς να συνεννοηθείς με ανθρώπους που δεν έχουν δεί τι υπάρχει πίσω απ΄τον ορίζοντα; Πώς να ανθίσουν άλλες πραγματικότητες μέσα στη λάσπη; Μακάρι να μπορούσα να σας πω για τον θεό Γκανές, κείνον τον γλυκύτατο θεό των Ινδών που χε κεφάλι ελέφαντα κι όλη τη σοφία του κόσμου, να σας πω πόσο θα θελα να είμαι ο Γκανές αυτοπροσώπως αλλά.. κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ζώον.. όχι πως με χαλάει ~ όσο πιο πολύ γνωρίζω τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αγαπάω τα ζώα - απλά δεν είναι δίκαιο για τα ζώα, που είναι μίλια μπροστά σε πολλά και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα από μένα το έρμο.. για σας δεν ξέρω, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του. Δεν ξέρω τι αμαρτίες πληρώνω και από ποια προηγούμενη ζωή έχω χρωστούμενα με τον όχλο, αλλά τις πληρώνω. Σεις που κρατάτε τα φτυάρια με τις κοπριές και τις πετάτε σε κάθε τι ξένο και διαφορετικό και ακαταλαβίστικο, εσείς τι πάρε-δώσε έχετε με τον δικό μου Θεό; Ο Θεός μου δεν έχει χαφιέδες, ούτε ντεμέκ αναμάρτητους. Πάρτε δρόμο γλυφτράκια του Χάρου γιατί μου κόβετε τον Ήλιο - κι εσείς και η υποκρισία σας.

«martini in the morning dot com»

Συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα, διασχίζουμε τον άδειο δρόμο. Μια αλεπού στέκεται στη μέση του δρόμου.. σταματώ σιγά για να περάσει νομίζοντας πως είναι κανένας γάτος που βγήκε για νυχτερινή περιπλάνηση. Στέκεται στην άκρη του δρόμου και με κοιτάζει. Ανοίγω το παράθυρο και την κοιτάζω κι εγώ. Μπαίνει μέσα στα χωράφια και αρχίζει να γλύφεται όπως έκανε ο γάτος μας όταν ήθελε να μου πει "έχω δουλειά τώρα, πάρε δρόμο, μ' ενοχλείς!". Προχώρησα λίγο πιο κοντά. Δεν έφευγε. Μύριζε ο κάμπος κομμένο τριφύλλι και χώμα καθώς η αλεπού χανόταν στο σκοτάδι με κινήσεις σχεδόν χορευτικές και κάπου εκεί.. με φίλησες. Μαγική που είν' η νύχτα...

It's a boy!

Για δυο εξαιρετικές γυναίκες που αγαπώ πολύ και οσονούπω θα γίνουν μανούλες :) Ούτε συνεννοημένες να ήσασταν κορίτσια ~ μήπως να κλείναμε** την ίδια κλινική μπας και μας κάνουνε καμιά έκπτωση;! οι καιροί είναι δύσκολοι ~ φροντιστήρια πιάνο γαλλικά κολυμβητήρια.. ξέρετε εσείς..!

** α' πληθυντικό καθότι μια μεγάλη οικογένεια :) και, εννοείται, ως ηθικός συμπαραστάτης στον αγώνα των φιλενάδων μου για επίλυση του δημογραφικού της Μπανανίας κλπ κλπ

"don't judge a book by it's cover"

Αυτό λέει μια παλιά παροιμία..

Είναι εύκολο να κρίνεις τους άλλους αραχτός στην καφετέρια με τη φραπεδιά στο χέρι μα όταν μπαίνεις στο χορό βλέπεις τι εστί βερύκοκο. Κάποτε στην Αμερική οι "κίτρινοι" ήταν απειλή κι ο μόνος τρόπος ίσως για να απομονωθούν ήταν να θεωρηθούν εξωγήινοι.. το ίδιο και οι "κόκκινοι", οι "μαύροι", οι "κομμουνιστές", οι ομοφυλόφιλοι, οι αλλόθρησκοι... και μια σειρά άλλων διαφορετικών (όπως λέμε "βαρβάρων").. κι ο χορός καλά κρατεί.. κι αυτή η αμερικανιά -μαζί με τόσες άλλες- απλώθηκε σαν ανεξέλεγκτο virus σε πόλεις και χωριά.. και φτάσαμε εδώ στην άκρη του πουθενά να έχουμε τις ίδιες αγωνίες με τον κάθε προτεστάντη που νομίζει ότι οι Έλληνες είναι μια φυλή κάπου στην Αφρική που προσκυνάνε ακόμα είδωλα.. αλλά παρόλα αυτά είναι "σατανιστές-ναρκομανείς-και-αδερφές"! Το τρίπτυχο της βλακείας... που δεν έχει ούτε χρώμα ούτε φυλή ούτε οικονομικό status - είναι unisex και διαχρονική. Σκέψου δηλαδή να 'σαι και αγρότης ή τσομπάνης αντί για δημόσιος υπάλληλος.. καταντάει σκάνδαλο!!

Εγώ πάντως παιδιά, κάνω ό,τι μπορώ.. έμαθα και τον Βέρτη τώρα, ποιος με πιάνει.. όχι για να μη λέτε ότι οι εξωγήινοι ακούνε μόνο Verdi... οι "αμόρφωτοι-ακούλτουροι-και-άξεστοι"...!

Ταπεινά δικό σας
Alliensis

"τίποτα"

δε-κα-πε-νταύ-γου-στος

Νευροκόπι > Λειβαδάκι > Παγονέρι > Νευροκόπι > ...... BBQ

Γελάς... αλλά οι Πύλες κλείνουν.. ίσα που προλαβαίνεις να κάνεις καμιά βουτιά.. τόσες εικόνες μπερδεμένες στα μάτια μου, τόσες σκέψεις.. κι εκείνη η γλυκειά θλίψη που ακολουθεί τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού.. για πράγματα που δεν κατάφερα να κάνω.. όλα θαρρείς μισοτελειωμένα όλα σε αναμονή.. σαν χαλί που αποζητά την τελειότητά του μέσα από το ένα και μοναδικό λάθος που φωλιάζει κάπου μέσα στις ίνες του.
Είναι στιγμές που θα θελα να μαι έντομο ζώο ένα σύννεφο στον ουρανό.. κάτι.. διάολε, δεν αντέχεται η ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.. με όλα τούτα τα θέλω και τα κλωθογυρίσματα και τις παλίρροιες των συναισθημάτων.

Στάθηκα λίγο κάτω από την σκιά του Άρχοντα Μιχαήλ.. που βγάζει το δαίμονα απ' το στόμα του Ανθρώπου για να τον λυτρώσει από το θεριό που κουβαλάει μέσα του... μέσα μου. Ένιωσα την ασημαντότητα μου να χτυπάει στις φλέβες. Όσες εικόνες και να φιλήσω όσες φορές κι αν υποκλιθώ στο μεγαλείο της αγιοσύνης δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ένα μηδενικό που κολυμπάει άτσαλα μέσα στο άπειρο προσπαθώντας να πιάσει έστω την ουρά του Χάους που σκάει σαν βεγγαλικό.. κι εγώ κοιτάω σαν παιδί τις λάμψεις κι όλες τις εκδηλώσεις του τυχαίου κι ένα Α! τεράστιο τρέχει απ' τα μάτια μου με χίλια μύρια χρώματα.. σαν ουράνιο τόξο ο έρωτάς μου για την ζωή, την κάθε ανάσα ... κι όλα εκείνα που δεν τόλμησα ακόμα να αγγίξω μήπως και θρυμματιστούν σαν μπισκότο στην παλάμη μου.

αφιερωμένο...

στους μικρούς λωτοφάγους, στο αυτοκίνητο με τον τεράστιο δράκο(!) στην πόρτα, στο μήλο που δεν ήθελες κομμένο στα δύο, σε κείνα τα όνειρα που ακόμα δεν κάναμε ταινία μπας και τα κονομήσουμε, στις ζωγραφιές μου που πάντα σου ζητούσα να διορθώσεις, στα εκατοντάδες κοκ που έφαγα με το φανάρι στο χέρι, στις μανίνες που τις φάγαν τα ποντίκια αλλά παρόλα αυτά στις αρχειοθέτησα μία προς μία, στις σκέψεις που πέρασαν σαν συννεφάκια και σαν λεζάντες σε ταινία μπόλυγουντ... στα νέα ξεκινήματα, στα δωμάτια με θέα... και στο ατμάν όταν συνάντησε τον Ζαρατούστρα... που αν δεν λιάζεται σε κάποια παραλία αυτήν τη στιγμή, μάλλον θα παλεύει με το φενγκ σούι...

ο δικός μου Ζαν Γιμού

Περίμενα πώς και πώς την τελετή έναρξης αλλά φευ, μια σειρά υποχρεώσεων με κράτησε μακριά από την οθόνη και σε αρκετά μεγάλη απόσταση, ούτε να κλέψω δηλαδή καμιά εικόνα από την τηλεόραση του γείτονα! Από τα σπαράγματα που μάζεψα αργότερα, κατάλαβα πως έχασα μια ακόμα υπερπαραγωγή του Μάστερ Γιμού, ενός από τους σκηνοθέτες που δίχως υπερβολή λατρεύω.. για δυο τουλάχιστον λόγους: 1. οι ταινίες του είναι μια ατέλειωτη ωδή στις αισθήσεις 2. είναι αληθινός Μάγος! :)

Βεβαίως δεν περίμενα να του το αναγνωρίσουν αυτό οι ξερόλες δημοσιογραφίσκοι που μιλούν επί παντός επιστητού με κείνη την γλυκειά ευδαιμονία της άγνοιας, αλλά θεώρησα τουλάχιστον χαζομάρα που προσπάθησαν να συγκρίνουν το 2004 με το 2008, με αστοχίες τύπου ξεκίνησε με τυμπανιστές, κάτι που είχαμε κάνει εμείς και ήταν τέλειο αλλά δεν είχε συναίσθημα (θαρρείς και το συναίσθημα είναι αποκλειστικά made in Greece), δείχνοντας πόσο λίγα γνωρίζουν για την κουλτούρα αυτού του λαού.

Τι να πω... ζήτω η κίτρινη φυλή! Η νέα υπερδύναμη μάς έστειλε για τσάι...

Respect... :)

Είχα την τύχη και την τρελή χαρά να βρεθώ χτες βράδυ στους Ποταμούς για την συναυλία του Μανώλη Ρασούλη :)
Ήταν από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις που παρακολούθησα εδώ και μπράβο στα παιδιά του πολιτιστικού που κρατάνε τη σημαία ψηλά.. Γιατί δεν είναι μόνο τα χιτάκια ή τα χιλιοτραγουδισμένα άσματα που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ελλήνων, αλλά όλη εκείνη η φιλοσοφία που κουβαλά ο Μανώλης στις αποσκευές του.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ που μια στις τόσες γεννάς Ρασούληδες για να χαμογελά η ψυχή μου μόνο που υπάρχουν. Με ρώταγε ένας φίλος αν τον θεωρώ καλύτερο απ' τον Νιόνιο. Μα τι να απαντήσω, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Ο Μανώλης είναι Ένας και στον κόσμο άλλος Κανένας. Είναι ο Βούδας είν' ο Κούδας ειν' ο Ιησούς κι ο Ιούδας...

όλα μαζί και τίποτα απ' όλα αυτά ;-)

Γεια σου ρε Deva_, είσαι κορυφή!

First we take Manhattan...

then we take Berlin...

σαν τρίχα στο φαί μου

Είναι κάτι φάτσες που ό,τι και να κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω δεν μπορώ με τίποτα να τις συμπαθήσω. Και δεν έχει να κάνει με την ασχήμια αλλά με την ενέργεια που αποπνέουν. Αν ήταν σημείο θα φώναζε "φεύγα!".
Έχω κάνει αρκετές φορές το λάθος να μην ακούσω την φωνούλα που μου ψιθύριζε να μείνω μακριά, εκείνη την πρώτη που είναι πάντα αλάνθαστη, αλλά εγώ εκεί, να δώσω μια ευκαιρία, μήπως και κάτι δεν αντιλήφθηκα σωστά, μήπως παρεξήγησα, μήπως αδικώ κάποιον χωρίς να τον ξέρω... δηλ. βουρ στα σκατά για να μην με πω στριμμένο. Όσες φορές έκανα αυτό το λάθος, το λούστηκα. Και δεν είναι λίγες οι φορές που με μούτζωσα... γιατί η φωνούλα εκείνη είχε απόλυτο δίκιο.

Όταν πια έχω συνειδητοποιήσει πόσο χρόνο σπατάλησα για ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε κλάσμα δευτερολέπτου, το πιάτο μένει άθικτο γιατί μου έχουν ήδη γυρίσει τ' άντερα και θέλω να ξεράσω. Κι επειδή ποτέ δεν ήμουν τζαμπατζής, πληρώνω και φεύγω επιτόπου.

Εσύ ειδικά να το θυμάσαι: ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ.-



Time is on my side...

«η κατάρα του Αγίου»;!;

Πάλι έπιασε βροχή πάνω στο καλύτερο. Πάνω που βγήκε ο Παπαζήσης και ούρλιαζαν τα κοριτσάκια από κάτω Σάκη! Σάκη! - ουπς! λάθος.. Γιάννη! Γιάννη! και πάνω που γέμισε η πλατεία με κινητά στον αέρα για μια φωτογραφία του πανέμορφου όπως πάντα ηθοποιού, πάνω που γίναν οι βραβεύσεις οι ομιλίες και όλα τα προκαταρκτικά.. πάνω που ακούστηκε η φωνή της Ζουγανέλη αρχίσαν να πέφτουν οι στάλες σαν λουκουμάδες. Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί.
Τζάμπα η προετοιμασία τζάμπα τα τραπέζια στην πλατεία τζάμπα οι τέντες τζάμπα όλα. Πάνω που χαλάρωσε ο κόσμος πάνω που συγκινήθηκε κι άρχισε το κλάπα κλούπα και τα μπράβο, μόλις ανοίξαν οι πρώτες ομπρέλες ακολούθησε άτακτη φυγή.

Λένε ότι αυτά τα τερτίπια δεν είναι του καιρού που δεν ξέρει πια τι του γίνεται, αλλά το καμπανάκι που χτυπάει ο Άγιος πάνω απ' το βουνό γιατί κανείς δεν γιορτάζει δίπλα του. Παντελεήμονος του ιαματικού σήμερα κι από χτες το απόγευμα το ξωκκλήσι του είναι στο επίκεντρο της προσοχής όλων, επισκεπτών και μη. Δεν ξέρω πότε χτίστηκε ο ναός, είναι όμως από τους πιο όμορφους και σε μια από τις πιο μαγευτικές τοποθεσίες της περιοχής.

Πέρασαν χρόνια από την προηγούμενη φορά που ανέβηκα νύχτα για να ανάψω ένα κερί. Μακάρι να μπορούσα να μείνω εκεί μέχρι να ξημερώσει αλλά, λίγο οι υποχρεώσεις λίγο το κρύο δεν με άφησαν να το κάνω.
Δεν θυμόμουν και τις εικόνες κι ήταν μια καλή ευκαιρία να φρεσκάρω τη μνήμη μου... δεν είναι εκείνες οι σκληρές μορφές, όχι. Οι άγιοι είναι εξίσου υπερβατικά όμορφοι, αλλά σε τουτες μοιάζουν με μωρά που χαμογελούν από ευτυχία και πληρότητα, είναι μορφές που ξεκουράζουν μέσα από τις απαλές τους καμπύλες και το ροδαλό τους δέρμα... σε αντίθεση με τις σύγχρονες αγιογραφίες που θαρρώ πως αντιπροσωπεύουν καλύτερα τη βαθειά ψυχική μας ταλαιπώρια.

Τώρα αυτό με την "κατάρα".. μου φαίνεται κάπως αβάσιμο και κυρίως από εχμ... θεολογικής απόψεως. Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο Θεός ασχολείται με τη φθαρτή μας φύση και τα καθημερινά μας προβλήματα. Ως εκ τούτου θεωρώ εξίσου αστείο ολόκληρος Άγιος Παντελεήμων και δη ο Ιαματικός να μας κάνει τέτοια πλάκα και μάλιστα κάθε χρόνο. Κάτι άλλο συμβαίνει, κάτι που μάλλον έχει να κάνει με την ροή του Χρόνου και τις ποιότητες του κάθε μήνα παρά με το αν το πανηγύρι γίνεται στην πλατεία κι όχι στην πλαγιά. Ο Θεός δεν είναι, ούτε και θα γίνει ποτέ εκδικητικός - γιατί να είναι οι πρεσβευτές του; Και δεν μιλώ για τον Θεό των άλλων, μιλώ για τον δικό μου Θεό...

Άντε χρόνια μας πολλά με Υγεία & Δύναμη :)

(πάρτα) όλα

Είναι φορές που αναρωτιέμαι τι διάολο σημαίνει εκείνο το "όλα".. τι συμπεριλαμβάνει τέλος πάντων.. αν ήξερα τη μετάφρασή του, ΟΛΑ θα ήταν πιο εύκολα και θα μπορούσα να πω κι εγώ καναδυό φωνήεντα..

Όλα;!; Θα αστειεύεσαι... δεν σκουπίζω εγώ τα αίματα ούτε ανοίγω εγώ το λάκκο - εγώ απλά πατάω τη σκανδάλη.

Yπάρχουν βεβαίως και εναλλακτικές απαντήσεις λιγότερο υπόγειες όπως πχ το σιδέρωμα το κάνει η ουκρανή που πήρα ή μόνο καφέ μη μου ζητήσεις κλπ... όρεξη να χεις να χαθείς σε λαβύρινθους πολυσήμανσης...

προς τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου*

Όστις αγνοεί την δίχως ψόγο γραφή, ανάγνωση και χρήση της ελληνικής, θα λειτουργήσει λείαν συντόμως σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Οι ενδιαφερόμενοι σπεύσατε. Πληροφορίες στα αρμόδια γραφεία...

* Προς εκείνους που υποτιμούν τη νοημοσύνη των συμπολιτών τους, διυλίζοντας ανύπαρκτους κώνωπες, με τακτικές μεσαίωνα ή λαχαναγοράς εν έτει 2008. Κύριοι, ο λαϊκισμός δεν πουλάει πια, πάρτε το χαμπάρι. Και σίγουρα δεν βοηθά τον τόπο για τον οποίο δηλώνετε ευθαρσώς ότι κόπτεσθε. Πάψτε λοιπόν να σπαταλάτε τον χρόνο και την υπομονή μας και κάντε καμιά σωστή δουλειά, μπας και πάει ο τόπος μπροστά - γι' αυτό σας ψήφισε ο κοσμάκης, όχι για να παριστάνετε τους Μπαμπινιώτηδες άνευ πτυχείου (η ανάλυση περί δομικής κειμένου σάς μάρανε - είσαστε σοβαροί;).

Φιλικά, μα άνευ πλάκας
Ανώνυμος Ενεργός Πολίτης

όλα τ αστέρια τ΄ουρανού

Πέρασαν αιώνες από τότε
και χίλιες μία νύχτες

όλα τ΄αστέρια τ΄ουρανού, είπες
ένα δώρο που δεν κατάφερα ποτέ ν΄αγγίξω
μια ακόμα πλάνη που δεν τόλμησα να κοιτάξω στα μάτια._

σκηνή 1η

Είχα την μεγίστη τιμή να παραβρεθώ στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.
Οι σκέψεις πολλές... τα ερωτήματα άλλα τόσα...
Με το κεφάλι ολίγον τι καζάνι αδυνατώ να γράψω κατιτίς τώρα μα θα επανέλθω με περισσότερα και αναλυτι-κότερα... ;-)

(Τι βροχή κι αυτή δυο μέρες...)

σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι!

σιγά μην κλάψω...

crash test - Vol2

Η καλή κουζίνα συνοδεύεται πάντα από καλή παρέα - αυτή είναι η ΑΡΧΗ.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω στα Λευκόγεια σε κείνο το ταβερνάκι για το οποίο άκουσα τα καλύτερα. Μετά από μια κοπιαστική μέρα, λίγο ο νότιος άνεμος, λίγο οι μυρωδιές από ψησταριές που πήραν φωτιά, θυμήθηκα τις κρασοκατανύξεις παρέα με τις γάτες, τις καντάδες και την ευωδιά απ' το αγιόκλημα στα καντούνια... ξέχασα την κούραση κι έφτανε ένα τηλεφώνημα για να βρεθώ στο Φράγμα με εκλεκτή παρέα.
Μικρό, απλό και συμπαθητικό, σχεδόν γεμάτο, κι από την κατάσταση των τραπεζιών που μόλις είχαν αδειάσει ήξερα και τι θα φάω και τι θα πιω. Αφού κατέφθασε ο οίνος, γέμισαν τα ποτήρια κι έπεσαν οι ευχές και τα σχετικά ναζντρόβια, η γεύση των γεύσεων ήρθε μετά από λίγο: σουτζουκάκια. Ήταν... χμ... κάτι παραπάνω από θεϊκά. Τόσο που εκείνα που είχα κάποτε γευτεί στις όχθες του Μολδάβα είναι πια παρελθόν. Ακόμα κι ο πρωτομάστορας ο κυρ-Μανώλης που άφησε εποχή με το τρίπτυχο σουβλάκι-σουτζουκάκι-κρασί, ένιωσα πως έχει πια έναν άξιο συνεχιστή εδώ, στην άκρη του κόσμου... που αν δεν ήξερα που βρίσκομαι θα έπαιρνα όρκο ότι είμαι κάπου στο Λίβανο, μόνο από τη μυρωδιά... Τώρα που το σκέφτομαι είναι όλα τόσο γλυκά μπερδεμένα μέσα μου, πόλεις, άνθρωποι, γεύσεις και κουλτούρες... όλα μοιάζουν διαφορετικά και τόσο ίδια συνάμα.

Αυτό που μ' αρέσει κι αληθινά το απολαμβάνω, όπου κι αν βρίσκομαι, είναι να βλέπω όλες τις ηλικίες μαζί... πιτσιρικαρία που φωνάζει, γέροι που πίνουν τη ρετσίνα τους μαλώνοντας για κομματικά, ο παπάς που και πάλι θα βαφτίσει οψάριον το ψαρονέφρι, ζευγαράκια που ξεροσταλιάζουν πάνω από μια χωριάτικη... γενικά αυτό το γεφύρωμα του χάσματος μέσα από την ίδια κουζίνα, την ίδια μουσική, που έστω συμβαίνει στο φαίνεσθαι μονάχα, το βρίσκω θαυμάσιο.

Πόσα βράδια και πόσα μεσημέρια δεν πέρασαν δίπλα σε γερο-ναυτικούς, συνταξιούχους, πρώην στρατηγούς, πρώην δασκάλους, πρώην εργάτες, και παραδίπλα οι πάνκηδες από την κατάληψη, τα γεννέθλια κάποιας φοιτήτριας της Αρχιτεκτονικής ή το αποχαιρετιστήριο τσιμπούσι λίγο πριν βάλει το χακί κάποια σειρά, μια παρέα που μόλις επέστρεψε από την Ινδία, και μια άλλη που αύριο φεύγει για Αμοργό... κι ο Μανώλης πάντα εκεί να κερνάει το προτελευταίο... το προτελευταίο... και ξανά... μέχρι να πάρουμε τον κατήφορο χορτάτοι κι από φαί κι από όνειρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε οι τσέπες μας ήταν μονίμως άδειες, θαρρείς κι είχαν τρύπες, παρόλα αυτά είχαμε αρκετά για να μην πεινάμε κι άλλα τόσα για να γινόμαστε τύφλα δυο φορές την εβδομάδα. Τι ωραίες εποχές...

Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω εδώ είναι οι τιμές. Μου φαίνονται τόσο χαμηλές. Όταν ήρθε ο λογαριασμός γύρισα πόσα χρόνια πίσω... θυμήθηκα μια ψυχή που κάποτε σκότωσε κάτι βιβλία σ' ένα παλιατζίδικο για να πάμε να το γλεντήσουμε παρέα... 1014 δραχμές... και χαμογέλασα μέσα μου.

Η ζωή είναι ωραία -αν τη ζούμε εμείς παρέα που λέει κι η φίλη μου η Τάμτα ;-)

επιτέλους, ραδιόφωνοοο!!

Είχα σκάσει τόσους μήνες χωρίς τους αγαπημένους μου σταθμούς, αλλά τώρα... XA!

87,7 στα FM --> Εν Λευκώ :))))))))))
μ' ένα απλό τοσοδούλι κλικ ;-)

Νιώθω Βασιλιάς...

Aliensis, στείλε με και στην Αλάσκα τώρα!

σαν σκηνή από ταινία

Η βροχή χτυπούσε με μανία το τζάμι καθώς οι ρόδες σήκωναν τα λασπόνερα στον αέρα. Για άλλη μια φορά οδηγούσα χωρίς προορισμό, just for the ride... Ξαφνικά ο δρόμος στένεψε... δεξιά κι αριστερά παρκαρισμένα αυτοκίνητα... και κόσμος πολύς κάτω από τη βροχή. Στο βάθος μια γραμμή από ομπρέλες και σκοτεινές φιγούρες που περπατούσαν αργά. Κάτι στην ατμόσφαιρα την έκανε μελαγχολική χωρίς να ξέρω τι... ίσως η ομίχλη... θύμιζε σκηνή βγαλμένη από κάποια αριστοτεχνική ταινία του αγαπημένου μουΤεό.

Ανέβηκα στο βουνό, έσβησα τη μηχανή κι άναψα τσιγάρο. Ο ορίζοντας θολός, τα σύννεφα μπερδεύονταν με την ομίχλη. Άνοιξα το παράθυρο να μυρίσω τον αέρα... βράχηκε το τσιγάρο μου. Ο Άγρυπνος Φύλακας πάνω απ' το μνημείο έτσι όπως στεκόταν κάτω απ' τη βροχή, ο σημαιοστολισμός που δήλωνε ματαίωση - καθώς δεν έμοιαζε να πέρασε κανείς από κει... όλα άθικτα και ίσως παράταιρα... στα μάτια μου ακόμα το βλέμμα εκείνου του σκύλου που προσπαθεί να βαδίσει με τρία πόδια...... όλα σιωπηλά... και απόμακρα... ένιωσα μια παράξενη θλίψη.

Ακούω μια προσευχή σε μια άγνωστη γλώσσα και νιώθω ευτυχής που υπάρχω σε τούτη τη γωνιά της Γης... με ήλιο και βροχή...

Ένας περαστικός με ρώτησε αν έγιναν οι εκδηλώσεις. Έγιναν; Ιδέα δεν είχα... και μάλλον ήταν πολύ αργά για να το διαπιστώσω.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, μια φράση στριφογυρνά και θέλει να βγει στο φως... Εδώ κάτω στην υπόγα όλες οι μέρες είναι ίδιες, ακόμα και οι γιορτινές... ***

Πόσο παράξενοι φαίνονται οι άνθρωποι όταν είναι μαζεμένοι... και πόσο δυνατοί όταν είναι ενωμένοι. Με αυτές τις σκέψεις άφησα πίσω μου τις τελευταίες μαυροντυμένες φιγούρες, για να συνειδητοποιήσω μετά από μερικές ώρες ότι... ο καιρός ήταν για μιαν ακόμα φορά σύμμαχος... σύμμαχος στη θλίψη κάποιων ανθρώπων που έχασαν έναν γιο, έναν πατέρα, έναν σύντροφο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ο καιρός να συνοδέψει μια νέα ψυχή στην άλλη πλευρά παρά με τόνους δακρύων και σκοτεινούς ουρανούς; Θεέ μου... καμιά γιορτή δεν έχει αξία για κείνους που χάνουν ό,τι αγαπούν.

-------------
*** δια στόματος Ντίνου Ηλιόπουλου, από «το παλτό» του Νικόλα Τριανταφυλλίδη.

σύμμαχος καιρός

Ακούω καμιά φορά τους αγρότες που γκρινιάζουν για τον καιρό... όταν θέλουν βροχή δεν πέφτει στάλα, όταν δεν τη θέλουν ρίχνει τουλούμια... σχεδόν ποτέ δεν τους βολεύει, πάντα τους χαλάει το πρόγραμμα... Έχω την αίσθηση ότι παλιά δεν ήταν έτσι. Δεν ξέρω μα, κάτι γίνεται... και δεν είναι στραβός ο γιαλός, ποτέ δεν ήταν. Μάλλον οι καιροί άλλαξαν τόσο που με τίποτα και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι και κανένας καιρός δεν είναι πια με το μέρος τους. Δεν ήμουν ποτέ αγρότης για να τους κρίνω, είμαι ένας απλός παρατηρητής... κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω κατά νου τις Μοίρες... τις Ιέρειες του Χρόνου... ναι, εκείνες που μοιράζουν τα τάλαντα όταν ο άνθρωπος βλέπει το πρώτο φως του ήλιου... Τώρα που το σκέφτομαι, η γκρίνια απέχει από τη γκίνια όσο να πεις ρο, κι εκείνοι που γκρινιάζουν μοιάζουν να έχουν χάσει επαφή με τη ροή του Χρόνου... τους αλλεπάλληλους κύκλους Ζωή-Θάνατος, την αλληλουχία των εποχών... σαν και είναι έξω από όλα αυτά, θαρρείς και η Φύση είναι κάτι ανεξάρτητο κι αποκομμένο από αυτούς τους ίδιους... κάτι ελεγχόμενο κι εύπλαστο ανάλογα με τα κέφια του καθενός. Τώρα θα μου πεις, εδώ έφτασε η κυρα-Επιστήμη να αλλάζει τον καιρό στο πιτς-φυτίλι, να ζητά βροχή και να την έχει πατώντας ένα κουμπί, χωρίς να χρειάζονται τελετουργικοί χοροί, σπονδές και θυσίες στον Αφέντη Ουρανό. Μα αυτή είναι κι η αντίφαση... κι είναι μεγάλη ειρωνεία γιατί τελικά αυτοί που τα βάζουν με τον καιρό μάλλον δεν έχουν αποφασίσει σε ποια μεριά θέλουν να σταθούν, στο πλάι της κυρα-Επιστήμης ή σε ανοιχτή συνομιλία με την Φύση... στέκονται απλά με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί και πελαγώνουν όταν ο καιρός δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες τους. Ακούω συχνά να λένε "η Φύση εκδικείται" και λέω τι βλακείες σκαρφίζεται ο ανθρώπινος νους. Διότι η Φύση δεν είναι εκδικητική, δεν χωρούν τέτοιοι χαρακτηρισμοί στην περίπτωσή της, είναι πέρα και έξω από τα στενά πλαίσια της ανθρώπινης λογικής. Ό,τι εισπράττουμε ως εκδίκησή της είναι αποτέλεσμα της δικής μας δράσης αποκλειστικά και μόνο. Η Φύση δεν είναι η γειτόνισσά μας η κυρα-κατίνα που πλέκει ίντριγκες για το πώς θα μας αλλάξει τον αδόξαστο γιατί της φερθήκαμε άσχημα μπροστά στην τάδε-γκόλφω. Αυτά είναι ανθρώπινες αντιδράσεις και στο δικό μου το φτωχό μυαλό είναι ύβρις να προσπαθούμε να την ορίσουμε με ανθρώπινους όρους ακόμα κι αν είμαστε κομμάτι της. "Ναι αλλά είμαστε το σημαντικότερο" λένε μερικοί... εκεί γελάω... δεν είμαστε παρά ένα γρανάζι σ' ένα μηχανισμό που ίσως δεν μάθουμε ποτέ πώς λειτουργεί και γιατί. Ένα πράγμα ξέρω και είναι ίσως το μόνο... η Φύση δεν είναι ούτε καλή ούτε κακιά, απλά ΕΙΝΑΙ.

"Εύχομαι ο καιρός να ταιριάζει με τα ρούχα σου" έγραψε κάποτε ο Kingsley Amis... κι είναι αυτό που πάντα εύχομαι σε όσους αγαπάω και νοιάζομαι. Ο καιρός είναι πάντα σύμμαχος ακόμα κι αν φαίνεται πως δεν είναι. Να, τώρα ας πούμε βρέχει... μου αρέσει η βροχή όσο και το χιόνι όσο κι οι ηλιόλουστες μέρες, μ' αρέσουν όλοι οι καιροί... γιατί πια δεν επηρρεάζουν τη διάθεσή μου, αυτή λειτουργεί από μόνη της, είναι παντός καιρού... και δεν το λέω για να παινέψω τους Μήνες... μην οργιστεί κανένας και μου κάνει τη ζωή μαρτύριο, όχι. Το μόνο που με ανησυχεί όταν βρέχει είναι κάτι "μαύρα ποταμάκια" που προχωράνε ολοένα και πιο βαθειά και σιγοροκανίζουν τους θρεπτικούς χυμούς της Γης. Μόνο αυτό. Η βροχή δεν φταίει σε τίποτα, ήρθε γιατί έτσι έπρεπε, κι όπως ήρθε θα φύγει για να ξανάρθει και πάλι... κι αν δεν σκέφτηκα να πάρω ομπρέλα, δε βαριέσαι... από νερό είμαστε φτιαγμένοι... τι 70% τι 71% :)

Ελπίζω πάντως να μην βρέχει αύριο γιατί θα χαλάσει την γιορτή στο Οχυρό... κι οι πληροφορίες μου λένε ότι μας ετοιμάζουν ωραία πράματα τα παιδιά εκεί... κι αν πιάσει βροχή είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα μείνει απτόητος στη θέση του. Ας βάλει ο Δίας το χέρι του και ο θεός ομπρέλλα...

Κάτι ήθελα να γράψω μα... οι λέξεις με πάνε εκεί που αυτές θέλουν. Άλλο μυστήριο και τούτο πάλι... ;-)

crash test - Vol1

«Ο Θεός έδωσε το φαγητό κι ο διάολος το μάγειρα» μου είχε πει κάποτε ένας σοφός και συμφώνησα μαζί του μέχρι κεραίας... κι ας μου έλεγε ότι ειδικά εγώ πρέπει να κάνω και καμιά αμαρτία γιατί έτσι οπως πάω θα εξαφανιστώ! Ακόμα συμφωνώ μαζί του... παρόλα αυτά, μια στις τόσες με πιάνει κάτι και διαολίζομαι και θέλω να δοκιμάσω τα πάντα! να τσιμπήσω κι απ' αυτό κι από κείνο κι απ' το άλλο... αλμυρά, γλυκά, πικρά, ξινά...... όλα!
Στο πλαίσιο αυτής μου της διάθεσης, βρέθηκα και στο «Πόλις». Πέρα από την ατμόσφαιρα που είναι οικεία όσο ένα Πλακιώτικο κουτούκι -και άρα ιδιαιτέρως αγαπημένη-, είχα καιρό να νιώσω σαν να βρίσκομαι μεταξύ καλών φίλων που μου κάνουν το τραπέζι. Το σημειώνω νοερά στον γευστικό μου χάρτη - μια κουκίδα στο ηρωικόν Λίσσε.

Δεν ξέρω μα ενθουσιάζομαι όταν ανακαλύπτω πράματα... ειδικά εδώ που λένε ότι "δεν έχει τίποτα!" Κι ακόμα περισσότερο όταν βρίσκω κάτι που είναι ουσίας για μένα και την τάση μου στις "ασήμαντες" λεπτομέρειες... γιατί τελικά αυτά τα μικρά "κάτι" είναι που κάνουν τη διαφορά. Από το πώς κρατάει κάποιος το κουταλάκι που ανακατεύει τον καφέ, έως το πώς ρίχνει το λάδι στη σαλάτα.

Τι μου 'ρθε τώρα / κάποτε τα παιδιά απ' το Οξύ είχαν κάνει ένα crash test στα πατατάκια... τι θυμάμαι κι εγώ ώρες ώρες, ε! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν για... τις patates nevrokopiou ;-)

ντεν έχει συνείδηση, καρντιά μου :(

Μην ειν' οι κάμποι, μην είναι τα βουνά... που μας οδηγούν ολοταχώς σε οικολογική καταστροφή άνευ προηγουμένου;



Όπως φαίνεται, δεν μας έφταναν τα "ακίνδυνα" φυτοφάρμακα που έχουν ποτίσει κάθε σπιθαμή γης, κάποιοι έβαλαν το χεράκι τους για να χειροτερέψει η κατάσταση ακόμα περισσότερο. Κι εντάξει, εμείς εδώ δεν έχουμε ούτε κορμοράνους, ούτε ροζ φλαμίνγκο... ούτε καν πελαργούς. Και γιατί να έχουμε στο κάτω-κάτω... αφού διαθέτουμε πλέον ένα ωραιότατο μαύρο "ποταμάκι" -ναι σου λέω, κατράμι- και συγχαρητήρια στα σαϊνια που φρόντισαν γι' αυτό. Ο λόγος για τις τεράστιες ποσότητες καμμένων λαδιών που άγνωστοι(?) ξεφόρτωσαν στην περιοχή των πρώην εγκαστάσεων της Προοδευτικής. Είναι φως-φανάρι από την κατάσταση του εδάφους, ότι πρόκειται για κάτι που συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό, κι ευτυχώς βρέθηκε ένας ευσυνείδητος χριστιανός να το αναφέρει στο Δήμο, μπας και πάψουν μερικοί να παίζουν με τις ζωές μας.
Ειλικρινά πέφτω απ' τα σύννεφα όταν έχω απέναντί μου τόση αναισθησία και ανευθυνότητα. Το μαύρο ποτάμι βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το υδραγωγείο, αλλά προφανώς δεν σημαίνει τίποτα αυτό, σωστά; Μα δεν το βλέπει κανείς; Η περιοχή είναι βοσκοτόπι, έλεος! Αλλά τι να λέμε τώρα, ποιος υπολογίζει τα ζώα, εδώ δεν συγκινούνται καν που παραδίπλα υπάρχουν σπίτια, σπίτια που κατοικούνται από συνανθρώπους μας! Δεν ξέρω, ακούγονται λαϊκιστικά ή γραφικά αυτά που λέω; Γιατί δεν βλέπω να ιδρώνει κανενός το αυτί; Ή μήπως η οικολογική συνείδηση είναι απλά ένα ευγενές χόμπυ για αργόσχολους; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που παίρνουν στα χέρια τους την υγεία μου; Ποιοι είναι αυτοί και με ποιών την ανοχή μολύνουν τον τόπο που αναπνέω και ζω; Τι θράσος απίστευτο να καταστρέφουν κάτι που στο φινάλε δεν τους ανήκει; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι υπεύθυνοι αυτού του αίσχους δεν σκέφτηκαν ποτέ, έστω σαν φλασιά, τις συνέπειες των πράξεών τους. Το ότι δεν πρόκειται να ξαναφυτρώσει ούτε τσουκνίδα ας πούμε ότι είναι το λιγότερο. ΟΜΩΣ όλη αυτή η βρώμα αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο πιάτο μου με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, αν δεν έχει φτάσει ήδη κι αυτό είναι που με εξοργίζει, διότι όλα είναι μια αλυσίδα, οι συνέπειες είναι συνυφασμένες με την καθημερινότητα. Κι αν αναλογιστώ πόσο έχουν αυξηθεί οι καρκινοπάθειες στην περιοχή, τα πράγματα σκουραίνουν περισσότερο.

Θα περιμένω τις επόμενες μέρες να δω τι μέλλει γεννέσθαι - αν θα ξεριζωθεί συθέμελα αυτό το αίσχος ή αν θα μπει κάτω απ' το χαλί, λόγω "έλλειψης πόρων" κλπ κλπ - η γνωστή καραμέλα των απανταχού αρμοδίων μπροστά σε σημαντικά θέματα που αφορούν τον τόπο, τον όποιον τόπο.

ΥΓ-Το έρμο το ζωντανό στη φωτογραφία, είναι θύμα κάποιων ασυνείδητων στην Κορέα. Εντάξει, το ξέρω εδώ δεν είναι Κορέα... εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε, αλλά αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, τότε θα γίνει της Κορέας κι ο νοών νοείτω.

έγινε - τα λέμε...*

* μτφ: ρούφα κι έρχεται...

ρόδα είναι και γυρίζει...

Πέρασαν πολλά χρόνια από την πρώτη φορά που βάδιζα σ' εκείνη την τεράστια και πανύψηλη γέφυρα. Θεέ μου, τι μαγευτικά τρομακτική που ήταν! Τα γόνατά μου έτρεμαν πάνω στη νοητή γραμμή που έφτιαξα για να μην πέσω στον Ωκεανό που απλωνόταν κάτω απ' τα πόδια μου και το να φτάσω από την μια άκρη στην άλλη φάνταζε με άθλο του Ηρακλή.



Βεβαίως η γέφυρα ούτε τεράστια ήταν, ούτε και πανύψηλη, μα στα παιδικά μου μάτια φαινόταν σαν ένας υπερδιάδρομος πάνω από το Αχανές, που οδηγούσε, πού αλλού, στο Άγνωστο!

Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει, ο τόπος έχει διαμορφωθεί, μα για μένα εξακολουθεί να είναι ένας ακόμα Νεραϊδότοπος, πολύ-πολύ αγαπημένος... και χαίρομαι που οι παρεμβάσεις στο χώρο δεν στραπατσάρισαν την αισθητική που ορίζει η Αρχιτεκτόνισσα-Μαμά-Φύση.

Η φωτογραφία είναι "κλεμμένη" από το www.spilaioaggiti.gr, μια ιστοσελίδα που επιβάλλεται να επισκεφτεί κανείς, είτε γνωρίζει το Μααρά είτε όχι, γιατί σίγουρα θα βρεί πολλά που δεν γνωρίζει :)

«περνάει ο στρατός - της Ελλάδος φρουρός»

Πέρασε κι αυτή η επέτειος... και μαζί με τις ευχές και τα χειροκροτήματα, τέλειωσε και το 15λεπτο της ομοψυχίας... διότι τόσο κράτησε, πάνω-κάτω, η παρέλαση εδώ.
Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή και το μετάνιωσα. Όχι τόσο για την παρέλαση αυτή καθαυτή, όσο για τα off the record που ακολούθησαν μετά... Δεν ξέρω μα... ένιωσα παράξενα, καθώς περνούσαν από μπροστά μου όλες οι ηλικίες, όλη η ζωή μου ρε... κι έτσι όπως κοιτούσα τη δασκάλα που προσπαθούσε να συμμαζέψει το λιλιπούτειο ρεμπέτ ασκέρ (αυτό θα πει παιδική ευδαιμονία!), θυμήθηκα εκείνο το Ν εις τον κύκλο που είχε η στολή μου κάποτε και...... με τσάκωσα να δακρύζω... να κλαίω σχεδόν με παράπονο... όχι για τα χρόνια που έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν, αλλά για κείνες τις φατσούλες που βάδιζαν ανέμελες κι αύριο θα είναι στη θέση μου... αναρωτήθηκα αν θα έχουν ακόμα την ευαισθησία να περπατούν σαν να σεργιανίζουν σε μαγικά τοπία... και να δακρύζουν με "ανούσια" πράγματα.

Ήταν η πρώτη παρέλαση που παρακολούθησα από κοντά μετά από πολλά πολλά χρόνια... Οι εκφράσεις στα πρόσωπα των παιδιών είχαν πολυδιάστατο ενδιαφέρον - πέραν του εικαστικού. Όσο μεγάλωναν οι ηλικίες γινόταν ολοένα και πιο ευδιάκριτη η απαξίωση των κατεστημένων εκδηλώσεων στις οποίες "οφείλουν" να συμμετέχουν. Μια αγοροπαρέα δίπλα μου, έμοιαζε να πετάει ρύζια στους νεόνυμφους - πιο πιθανό βέβαια είναι να πετούσαν φυστίκια, αλλά το interaction ήταν καλό... αυτό είναι που μ' αρέσει στα νέα παιδιά, έχουν χιούμορ... και τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους.



Ύστερα ήρθε και το πρώτο παγωτό - γέμισε ο τόπος ζιζάνια με άσπρα μουστάκια! Θυμήθηκα τον τυροπιτά με κείνο το ευωδιαστό καροτσάκι. Δεν θυμάμαι το πρόσωπό του, θυμάμαι μόνο τα χέρια του. Όταν μου έδινε την δική μου τυρόπιτα ήταν η πιο μαγική στιγμή της μέρας... αν όχι όλου του μήνα! Δεν έχω βρει πουθενά τόσο νόστιμες τυρόπιτες... ίσως εκείνες στην παλιά Δωδώνη που είχαν κάποτε δυο γεροντάκια στη Θεσσαλονίκη... και σ' έναν παλιό φούρνο κάπου στην Κρήτη... αλλά και πάλι δεν ήταν το ίδιο... ίσως γιατί και οι φάσεις που τις συνόδευαν δεν ήταν ίδιες... για την ακρίβεια απείχαν σημαντικά από τα χρόνια της αθωότητας... στο μεταξύ άλλαξε κι η γεύση μου κι όλο το διατροφικό ρεπερτόριο - πώς να μη μου φαίνονται διαφορετικά... εδώ άλλαξα εγώ... ενώ τότε τι ήμουν............. ούτε ένα μέτρο άνθρωπος :) Πιτσιρίκι μεν αλλά για να σου δώσω το γλυφειτζούρι μου, έπρεπε να περάσεις πάνω απ΄το πτώμα μου - κοινώς, μολών λαβέ!

Άντε και του χρόνου με υγεία...

χρόνια πολλά, μαμά :)

Ημέρα της Γης σήμερα... όπως και κάθε μέρα.



(φωτό: Αγία Μαρίνα © Αliensis Aboriginallis)

οι αμμόλοφοι τ' ουρανού

Θαύμα Κολλύβων αγ. Θεοδώρου γράφει στο ημερολόγιο. Κοιτάζω τα σύννεφα πάνω απ' το κεφάλι μου η Απεραντοσύνη... κι ο Ήλιος νικηφόρος...

Ο Ουρανός είναι Θάλασσα
Η Θάλασσα είναι Έρημος
Η Έρημος είναι Ουρανός...
και φτου κι απ' την αρχή..........

Αν είχα ένα κλείστρο στα μάτια θα κρατούσα κι αυτήν την εικόνα σε κάποιο συρτάρι.
Κλείνω τα μάτια καθώς οι ακτίνες αλλάζουν χρώματα κι όταν τα ανοίγω πάλι, οι αμμόλοφοι έχουν άλλο σχήμα... πόσους ουρανούς κρατά η μνήμη...



Σ' ευχαριστώ A.J. για το δώρο που βρήκα χτες στο mailbox. Σου χαρίζω αυτήν την εικόνα :)

active members united!

Πάνω που ροκάνιζα τη σοκολάτα μου είπα να γράψω κατιτίς... μέρες έχω να το κάνω... σοκολάτα με μαύρο τσάι και περγαμόντο! μου την έφεραν οι φίλοι μου απ' την Μεγαλούπολη ...και χίλια δυο καλούδια, από κείνα που δεν τα βρίσκεις σε κανένα περίπτερο ή ράφι σούπερ μάρκετ, καθότι άγνωστα προϊόντα γυναικείων συνεταιρισμών από διάφορα σημεία του πλανήτη... Σικελία, Πακιστάν, Τσιάπας...
Μα τι έλεγα;... Α ναι... ήρθαν λοιπόν οι φίλοι μου. Όχι φυσικά για να δουν αν ζω ακόμα... αυτό το γνωρίζουν... αλλά κάτι το τριήμερο, κάτι οι πατάτες που τέλειωσαν, γέμισαν το ντεπόζιτο και πήραν τα βουνά. Κι ενώ άλλοι θα έτρεχαν σε Πάτρες και Βραζιλίες για σερπαντίνες και σάμπα, οι φίλοι μου προτίμησαν το Νευροκόπι - το δικό μου Νευροκόπι, και μέσα από τα δικά μου μάτια.

Το πρόγραμμα είχε πολύ συγκεκριμένα πράγματα, πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα... κι ομολογώ ότι παρά το "σύνηθες" και την "προχειρότητα", περάσαμε όμορφα - κι εγώ και οι φίλοι μου... Στο Περιθώρι βέβαια ο Καιρός δεν βοήθησε, αλλά τι να κάνουμε, Αυτός ειν' αρχηγός και ποιος να τον ορίσει;... άσε που έχω μια υποψία ότι χάλασε μόνο για να την σπάσει σε όσες πήγαν κομωτήριο! ή σε κάτι υγροφοβικούς που πιστεύουν ότι είναι από ζάχαρη ... διότι εμείς ουδόλως πτοηθήκαμε, κι οι κουδουνοφόροι απ'το Βώλακα επίσης.

Κάποια στιγμή, μεταξύ κρασιού και τσιγάρου, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε παζάρι κάπου στη Σμύρνη του 1900. Η βροχή έκανε τις προβιές να μυρίζουν έντονα κι έτσι όπως μπερδευόταν με την τσίκνα απ' τα σουβλάκια και την καμμένη ζάχαρη, λίγο η γκάιντα λίγο το νταούλι... ένας υπέροχος αχταρμάς... και σε συνδυασμό με τα κουδούνια ήταν ό,τι καλύτερο μύρισα-άκουσα-και-είδα τους τελευταίους μήνες... κι εκείνο το πιτσιρίκι ήταν όλα τα λεφτά! Τελείως pagan...

Το πρωινό μας βρήκε στα Λευκόγεια. Όταν φτάσαμε δεν είχε πολύ κόσμο αλλά μέχρι να ανεβεί ο Ήλιος γέμισε ο τόπος. Παιδιά σέρναν τους γονείς πάνω στη γέφυρα, παπούδες χάζευαν τα εγγόνια που πετούσαν πέτρες στη γέφυρα... τα τραπεζάκια γέμισαν, το αυτοκίνητο του δήμου ανεβοκατέβαινε πηγαινοφέρνοντας κόσμο, η καντίνα με τα "νηστίσιμα" ασφαλώς και δεν έλειπε, οι αστυνομικίνες της τροχαίας λιάζονταν στο τζιπ, οι "άρχοντες" του τόπου έδωσαν πάλι το παρόν, ο αέρας δεν φύσηξε κι οι χαρταετοί έμειναν ακουμπισμένοι στα κάγκελα της γέφυρας... μύριζε τσίπουρο και βουνίσιο αέρα... μια ομορφιά! και με όλη τη γραφικότητα που διέπει κάθε "φτωχική" εκδήλωση. Μ' αρέσει ο ερασιτεχνισμός... και πιο πολύ μ' αρέσει που επέλεξαν αυτό το μέρος για Καθαρά Δευτέρα... ευκαιρία να κουνηθούμε λιγάκι... μια ωραιότατη εκδρομή και ταυτόχρονα αποκέντρωση των δράσεων. Νευροκόπι δεν είναι μόνο ο Νευροκόπης (! που λέει κι ο μικρός μου Greg !) Την επόμενη φορά ευελπιστώ να είναι καλύτερα... δεν εννοώ πιο οργανωμένα, αλλά να φυσάει ρε γμτο! όχι πολύ, τόσο-όσο... να γεμίσει ο ουρανός με χρώματα... χρώματα κι αρώματα!

Θυμάμαι κάποτε οι χαρταετοί ήταν τόσο πολλοί που έχανα το μέτρημα... κι ήταν πολύχρωμοι και τεράστιοι... κι ο σπάγγος ποτέ δεν ήταν αρκετός, πάντα ήθελα κι άλλο κι άλλο. Κυνηγούσα τα ύψη... θαρρείς για να αγγίξω τα πόδια του Θεού...
Δεν είδα πολλά παιδιά εφέτος, παραδόξως είδα πολλούς μεγάλους. Ίσως ήταν ιδέα μου μα... είχα την αίσθηση ότι όλοι οι χαρταετοί κουβαλούσαν κι από μερικές ευχές. Να τις πάνε πού θα μου πεις. Δεν ξέρω... Στον ουρανό μήπως;

Αφιερωμένο
στον Χ. που χρωματίζει τους γκρίζους τοίχους
σε όσους στηρίζουν την Τέχνη
σε όσους δεν με σώζουν από τον εαυτό μου (κι ευτυχώς)
σε όσους παλεύουν για ό,τι δεν παλεύεται
σε όσους είναι εκεί για "ό,τι χρειαστεί"
σε όσους πιστεύουν ακόμα στην ουτοπία της συλλογικής δράσης
και σε όσους ονειρεύονται ακόμα...

*go hug a tree* :)

Καμιά φορά ανάβω τσιγάρο κάτω απ' τ' αστέρια και ακούω τους σκύλους που γαβγίζουν. Πάντα είχα την περιέργεια να ακούσω τι λένε, μα ακόμα δεν κατάφερα να μάθω τη γλώσσα τους. Μυρίζει όμορφα τη νύχτα. Eιδικά αυτές τις μέρες έρχεται μια ευωδιά απ' τον κάμπο, μυρίζει άνοιξη. Είναι τόσο συγκεκριμένη αυτή η μυρωδιά, την θυμάμαι χρόνια... και δεν έχει αλλάξει καθόλου. Είναι τόσο λεπτή και φίνα... και μου αφήνει εκείνη την αίσθηση που μόνο σ' έναν πλατανόκηπο μπορεί να χωρέσει... ή σ' έναν ουρανό γαλάζιο νωρίς το πρωί κοντά στη θάλασσα... κι είναι χαρά, είναι πληρότητα... γαλήνη. Όπως όταν αγκαλιάζεις ένα δέντρο, που λέει κι η μικρή μου νεράιδα.
Ο καιρός άνοιξε και θα ανοίξει κι άλλο... άνοιξη ειν' αυτή δεν είναι παίξε γέλασε, μπορεί να ανοίξει και πόρτες και παράθυρα και καρδιές και μάτια. Είναι αστείο το παιχνίδι με τις λέξεις. Spring είναι και το ελατήριο, αλλά και η πηγή... Θυμάμαι ένα σουρρεαλιστικό παιχνίδι που παίζαμε κάποτε τα απογεύματα στην αυλή... μια ολόκληρη ιστορία με μια μόνο λέξη... πώς θα ταν αραγε αν η λέξη ήταν spring;
Ακούγονται τόσο ανόητα αυτά που γράφω, το ξέρω. Παρόλα αυτά μες στη χαζομάρα μου, αναρωτιέμαι... γιατί δεν βλέπω πια ανθρώπους να ξαποσταίνουν κάτω από ένα δέντρο; να ξαπλώνουν στις ρίζες του και να κοιτάνε τα κλαδιά που κουνιούνται απ' τον αέρα; κάποτε τα δέντρα ήταν συντροφιά, τώρα είναι "ένα μάτσο κλαδιά που κόβουν τη θέα". But it's OK... τα δέντρα δεν παρεξηγούν κανέναν ;-)

Να θυμηθώ να βάλω άσπρη-κόκκινη κλωστή...

εδώ... στου κόσμου τη γωνιά

πόσο θα θελα να πω έφτιαξα μια ονειροφωλιά
μα...

καθώς μάζευα τα σπασμένα κλαδιά από κάτω και τα λογιών λογιών σκουπίδια που "ξέχασαν" κάποιοι "νοικοκυραίοι" βρήκα μια νεκρή χελώνα κάτω από τα ξεραμένα φύλλα. Έκανα να την καθαρίσω αλλά δεν είχε νόημα... δεν ήταν πια εκεί. Σκέπασα ξανά το καβούκι, ότι τέλος πάντων απόμεινε από το πλάσμα που κατοικούσε μέσα του, και συνέχισα να καθαρίζω"το μέρος μου"... σαν τους σκύλους κι εγώ, σφραγίζω και οριοθετώ την περιοχή μου... ειδικά όταν αφήνω εκεί κάποια απ' τα όνειρά μου και τις σκέψεις μου.

Κι αφού ταχτοποίησα το σπιτικό μου, έστρωσα τραπέζι με όλα της ψυχής μου τα καλούδια κι άνοιξα την πόρτα να μπείτε, όλοι εσείς που δεν σας ξέρω, δίχως να με νοιάζει από που τραβάει η σκούφια σας - έτσι έμαθα, να αγαπάω ό,τι αναπνέει, να τιμάω τους ταξιδιώτες που χασαν το δρόμο τους μες στη νύχτα... και να δίνω τον χιτώνα που μου περισσεύει μαζί με εμπιστοσύνη, δίχως να ζητάω να πληρωθώ, μήτε από θεό μήτε απ' το Χρόνο.

Θλίβομαι όταν συνηδητοποιώ το μέγεθος της ανθρώπινης βαρβαρότητας. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που σπάνε καίνε καταστρέφουν με τόση μανία κάτι που δεν τους ανήκει ούτε και κόπιασαν για να το φτιάξουν. Πόση αρρώστια μπορεί να κρύβει μια ψυχή και πόσο σκοτάδι όταν βλέπει παντού εχθρούς και δαίμονες; Από πότε η τέχνη είναι "πηγή του Κακού"; Από πότε τα όνειρα ενός ανθρώπου είναι ικανά να φράξουν τις "Πύλες του Παράδεισου" για κάποιον άλλον; Σε ποιον Μεσαίωνα μ' έριξες πάλι χρονομηχανή μου και μου 'ρχεται να αρπάξω την κουμπούρα και να τα κάνω όλα Γης Μαδιάμ;!;



Ό,τι σιχαινόμουν πάντα ήταν η υποκρισία των "εκλεκτών του καλού θεούλη", κείνων που σταυρώνουν κάθε μέρα όποιον κι ό,τι ο νους τους δεν χωράει... και την ίδια στιγμή που ξεστομίζουν οχετούς και ξόρκια, σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν την θέση τους δίπλα σε στρατηγούς και αντιστράτηγους της θεϊκής φρουράς. Τρομάρα σας, εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ - και ειδικά στην περιοχή μου τα πράματα είναι μετρημένα σύκα: σπάσει δέντρο => σπάσει χέρι, κάψει δέντρο => κάψει χέρι - έτσι είναι αυτά.

Στο δικό μου το Εδώ, όλα εδώ πληρώνονται.

«καλό Παράδεισο...»

Είναι παράξενη η αίσθηση να αποχαιρετάς για πάντα κάποιον που αγαπάς πολύ. Μοιάζει με ταινία που κόβεται απότομα... κι όσοι μετέχουν σ' αυτήν μοιάζουν σαν να μην υπάρχουν - μόνο εσύ κι αυτός που φεύγει. Ακόμα πιο παράξενη η αίσθηση όταν η δέηση γίνεται στο όνομά σου και πλησιάζεις για να δώσεις τον τελευταίο ασπασμό σε ένα άλλο εγώ, του οποίου κομμάτι είσαι κι εσύ, κι εκεί που ψιθυρίζεις καλό ταξίδι, μοιάζει να αποχαιρετάς για πάντα εσένα... ή ό,τι μέχρι τώρα σε καθόριζε σε σχέση με το πρόσωπο που φεύγει.
...... θεέ μου όλα γίνονται τόσο γρήγορα, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία - μόλις πέσει το κρασί κι η πρώτη χούφτα χώμα, ξέρεις πως εκεί τελειώνουν όλα, αυτόν τον άνθρωπο δεν θα τον ξαναδείς... ποτέ των ποτών... το απόλυτο τίποτα... Σκεφτόμουν που μου 'δειχνε τις παλάμες της, «γίναν ίδιες, άλλο τι να ζήσω;»... ένιωσα τότε όλη τη φιλοσοφία των μεγάλων και τρανών να περνάει σε μια λεζάντα από μπροστά μου -

καλό ταξίδι...




υγ- βλέπω τώρα την προηγούμενη ανάρτηση και λέω... θεέ μου τι ειρωνεία...

«o έρωτας είναι γνώση»

Κάτι προσπάθησα να ψελλίσω για τον έρωτα και το θάνατο μα... η ταπεινή μου βλακεία δεν μπορεί να αγγίξει ούτε την άκρη απ' το μανίκι της σκέψης κείνου του γίγαντα που έφυγε μόνος και ισχυρός, του Δημήτρη του Λιαντίνη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπιασα στα χέρια μου την Γκέμμα... στο μυαλό μου στριφογυρνούσαν τα λόγια του Α. κάθε φορά που συζητούσαμε για τη σοφία των αρχαίων ημών προγόνων: "μια φράση τη φορά - αν δεν την κάνεις δικιά σου μην προχωρήσεις" Κρατούσα το βιβλίο και δεν τολμούσα να το ανοίξω, μονάχα το κοιτούσα, μπρος πίσω... μπρος πίσω... Για τούτο εδώ θέλω εκατό ζωές έλεγε μια φωνή στο έρμο μου το ακατοίκητο. Ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτός ο έρωτας θα καθορίσει τη ζωή μου -ο έρωτας για το Φως το αληθινόν... γιατί πάντα ό,τι εμφανίζεται στο δρόμο μου είναι γιατί το έχω ανάγκη για να πάω πιο κει... να προχωρήσει ο Νους κι η Ψυχή ένα βήμα πιο κοντά στον άχρονο "χρόνο" και στην αληθινή αλήθεια τους... Είναι η πρώτη φορά που φοβόμουν να βουτήξω στην απεραντοσύνη, στο μεγαλείο που μπορεί να κρύβει μέσα του ένα βιβλίο - σαν μυξοπαρθένα που κρατάει την παρθενιά της για κείνον που θα την "στεφανωθεί" με δόξα και τιμή. Για δες όμως, όσο παιδεύομαι τόσο τα λόγια του επιστρέφουν... και ξανά... σαν κύμα της θάλασσας πρωινό, λίγο πριν βγει ο Ήλιος.



«Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και τον θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κηνυγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια. Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.

Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι. Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να σαι αναστενάρης;»


...

Ας μου συγχωρεθεί η αντιγραφή - για μένα το κάνω, να εμπεδώσω ό,τι μου αντιστέκεται καιρό τώρα. Μια ζωή σκράπας στον έρωτα (ναι σου λέω, τούβλο τελείως ;-) She talks to trees she talks to bees but she don't talk to me, που λεγε κι ο Joey Ramone.

Στη Χώρα του ΓιαΠάντα

γύρισα ανάποδα το ημερολόγιο να μην βλέπω τις μέρες που περνούν

who are you?

ο δρόμος που πηγαίνω δεν έχει οδοδείκτες
είναι φορές που χάνομαι
μα αν σταματήσω
θα ξυπνήσω χωρίς μνήμη
γι’ αυτό και προχωράω...

τι γυρεύω εδώ?

να θυμάσαι: μάτια που λάμπουν βρίσκουν αυτό που αναζητούν...





ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να γυρίσω πίσω, να κάνω την ίδια διαδρομή. κι αν το έκανα ήταν για να μη φοβάσαι. τι θες να σου φέρω? ρώτησες πριν αφήσεις για πάντα την Χώρα του ΓιαΠάντα, κι εγώ είπα

Τίποτα.

ΚΑΙ η Ουγκάντα είναι Ελληνική...

(Many thanX to platt... ;-)

«άσπρα παλτουδάκια - μαύρα παλτουδάκια»

Για μια ακόμη φορά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Νικολαϊδη και στον μοναδικό τρόπο που είχε να φτιάχνει ταινίες με ουσία. The Zero Years λοιπόν κι ας άργησα πολύ να το δω... όλα τελικά έχουν το χρόνο τους.

Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα πώς να αντιδράσω - μ' έπιασε ένα νευρικό γέλιο... και καθώς οι εικόνες μπλέκονταν η μια μέσα στην άλλη... μέσα σε σκέψεις... ένιωθα πως λέξεις όπως σκληρή ή σοκαριστική σε αυτήν την περίπτωση είναι σαν το πάτημα της γάτας. Δεν ξέρω αν η αηδία και η φρίκη είναι κάπως έτσι όταν φοράνε τα καλά τους... αν η παράνοια και η απόγνωση μπορούν να ισορροπήσουν σε θανατηφόρες γόβες μα... εκεί που νόμιζα ότι κάπου στο διπλανό δωμάτιο κρασάρει ο εγκέφαλος του Johnny Mnemonic... όλα γίναν άχρονα. Σκέφτομαι... καθώς οι 4 γυναίκες ετοιμάζονται να αποδράσουν, να βρεθούν στη θάλασσα των ονείρων τους, πόσο υπερβατικά όμορφες είναι, ακόμα και μέσα στην πιο άθλια «φυλακή». Κι ύστερα πάλι... οι σκέψεις μπλέκονται σαν εικόνα με αμέτρητα layers...

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και την βρήκα πικρή και... την ξέρασα. Ναι, έτσι ακριβώς, εκλεκτοί μου πελάτες...

Ο έρωτας κι ο θάνατος / ίδια σπαθιά βαστούνε

κι οι δυο με τρόπο ξαφνικό / και ύπουλο χτυπούνε

...
...
...
Μοναξιά μου τώρα / μοναξιά μου τίποτα... κι αν συνεχίσω με τους συνειρμούς δεν ξέρω που θα φτάσω. Είπα συνειρμούς και - οι καλύτεροι είναι αυτοί που προκύπτουν όταν περπατάω χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη - ασύνδετες - εντυπώσεις - διαπιστώσεις - να όπως τώρα. «ίδια σπαθιά βαστούνε»... μόνο τα επιφωνήματα που συνοδεύουν τον έρωτα ή/και το θάνατο να σκεφτώ, αρκεί για να ισχύει. Αμ, εκείνοι οι Ναϊτες κάποτε; φάτσα μόστρα το σπαθί, τη μια προς τα πάνω την άλλη προς τα κάτω... συμβολισμοί σου λέει. Αχ κύριε Φρόυντ πόσο δίκιο είχατε.

Μπορεί βέβαια το σπαθί να άλλαξε μορφή σήμερα αλλά όλα τα ίδια μένουν. Η κόψη λέει μετριέται σε ίππους εδώ και δεκαετίες. Μπορεί να ναι κι έτσι... (έχω μείνει τόσο πίσω... λες να με στήσουν σε λίγο σε κανένα μουσείο;) Λες αυτό να κάνει τον έρωτα πιο προσιτό ή/και τον θάνατο πιο ανώδυνο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... δεν ξέρω. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που προτιμώ την γκραν-γκινιόλ εκδοχή στο δεύτερο και την ρετρό στο πρώτο. Η χαζοχαρούμενη πλευρά, η επιδερμική, μου φαίνεται τόσο θλιβερή ώρες ώρες... πώς να πω... είναι λίγη για καταστάσεις τόσο μεγαλειώδεις.
Αναρωτιέμαι πώς κοιτούν τη ζωή τα παιδιά σήμερα. Σίγουρα όχι με τα μάτια της γενιάς μου. Η έκφρασή τους μερικές φορές είναι... Θεέ μου μοιάζουν τόσο μπερδεμένα σε όλο αυτό το fast food - living. Ξέρουν τόσα πράγματα, αλλά δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτά που νιώθουν. Θαρρείς και τα συναισθήματα είναι κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί. Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία... δηλ. ψηλή ξανθιά άνετη «εύκολη» (?!)... Κάποτε το μότο ήταν «εύκολα ναι - πρόχειρα όχι» τώρα όλα μοιάζουν να είναι και εύκολα και πρόχειρα... συνάμα δύσκολα και απροσπέλαστα. Κι εκείνο το «ωραίον» που έλεγε ο έρμος ο Πλάτωνας είναι άγνωστη λέξη, αφού ό,τι το προσδιορίζει -απλούστατα- δεν υπάρχει πια.

Μου έλεγε μια φίλη τις προάλλες «δεν υπάρχουν πια άντρες» και γέλασα. Πώς δεν υπάρχουν. Αν ανοίξεις κανένα βιβλίο, αν δεις καμιά ταινία... άκου κει δεν υπάρχουν. Γιατί βρε, υπάρχουν γυναίκες; ρωτώ εγώ. Και κάπου εκεί αρχίζει μια κουβέντα, όπου ο καθείς προσπαθεί να οριοθετήσει το πλαίσιο δράσης που κάνει το κάθε φύλο να είναι αυτό που είναι, να είναι συνεπές με τον τίτλο του, να να να...και να 'χαμε να λέγαμε, κουβέντες χωρίς τέλος. Από την «έκπτωση των ηθών» περνάμε στην «σήψη του συστήματος» κάνουμε μανούβρες γυροφέρνοντας το ίδιο πάντα θέμα -τις σχέσεις- μέχρι να φτάσουμε στο ζητούμενο σημείο, τον έρωτα και το θάνατο.

Σκέφτομαι τώρα την Α. που μου έλεγε πώς νιώθει μέσα σε όλα σε αυτά, πόσο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά της, σε σχέση με τα «πρέπει» που επιβάλλει η ζωή εδώ «στο χωριό» και με την στάση των αγοριών της ηλικίας της. Με άκουγε με τόση προσοχή που... ήταν από κείνες τις φορές που νιώθω ότι έχω ευθύνη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που νιώθω ότι οφείλω να τους δώσω μια απάντηση, έστω σαν εναλλακτικό μονοπάτι σε περίπτωση που η πεπατημένη δεν φτάνει. Γιατί βλέπω την αγωνία τους να σταθούν μέσα σε καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν και πόσο τελικά τους φοβίζει η ίδια η ζωή. Κι είναι τόσο δύσκολο σε μια μικρή κοινωνία που έχει τόσα στεγανά να λειτουργήσεις ως φυσιολογικός άνθρωπος. Κι ενώ όλοι γκρινιάζουν για το στενό πλαίσιο που τους δίνεται δεν κάνουν ένα τόσο δα βήμα για να το διευρύνουν. Μα τι διάολο, ποιος ορίζει αυτό το πλαίσιο αν όχι εσύ κι εγώ και όλοι μαζί; «Μην την ψάχνεις, εδώ σε κοιτάνε, θέλουν κάτι να σου πουν και δεν τολμάνε!» Αυτό να ήταν μόνο θα χειροκροτούσα. Το γαμώτο είναι ότι όποιος τολμάει πρέπει να γίνει πρωτοσέλιδο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πολλές φορές προσπάθησα να δικαιολογήσω αυτήν τη στάση, γιατί την καταλαβαίνω, ξέρω από που ξεκινάει και πώς τρέφεται, μα πάντα καταλήγω στο ότι... / ο έρωτας κι ο θάνατος είναι στην ίδια μοίρα... απαιτούν την ίδια αξιοπρεπή στάση, την ίδια συνέπεια... Τι ειρωνεία, να σεβόμαστε τους νεκρούς που στο φινάλε φεύγουν και δεν ξαναγυρνούν και να μην σεβόμαστε τους ερωτευμένους. Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που προωθεί και στηρίζει την νεκρολαγνεία κι όχι τον έρωτα, την πηγή της χαράς, της δύναμης, την μόνη αληθινά δημιουργική κατάσταση της ψυχής. Κάποτε πρέπει να σταματήσει αυτή η υποκρισία. Η νιότη θέλει άπλα για να εκφραστεί. Κανείς δεν λέει να το χωνέψει θαρρείς και δεν πέρασαν ποτέ απ' αυτό το σοκάκι. Χάσαν την νιότη και μαζί χάσαν τον έρωτα. Θαρρείς και η νιότη μετριέται σε χρόνια και σε υποχρεώσεις. Και τέλος πάντων ποιοι είστε εσείς που ετοιμάζεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή να λιθοβολήσετε δυο ανθρώπους που περπατάνε χέρι χέρι στο δρόμο ή ανταλλάσουν ένα φιλί στα πεταχτά για καλημέρα; Ω μον Ντιε, πόσο άθλιος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει αυτό που επιθυμεί και πόσο θλιβερός να κατηγορεί τον άλλον που το έχει. Φίλτατοι «αναμάρτητοι», πάρτε το χαμπάρι, όποιος εξοικειώνεται με τον έρωτα, εξοικειώνεται και με τον θάνατο - πάνε πακέτο αυτά τα δυο- κι αν ο έρωτας δεν είναι γλυκό μεθύσι και ανεμελιά καταλήγει σε hangover και νοητικά ξερατά... κι ο θάνατος τότε μοιάζει με μπαμπούλα που παραμονεύει στη γωνία... if you know what I mean ;-)