crash test - Vol2

Η καλή κουζίνα συνοδεύεται πάντα από καλή παρέα - αυτή είναι η ΑΡΧΗ.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω στα Λευκόγεια σε κείνο το ταβερνάκι για το οποίο άκουσα τα καλύτερα. Μετά από μια κοπιαστική μέρα, λίγο ο νότιος άνεμος, λίγο οι μυρωδιές από ψησταριές που πήραν φωτιά, θυμήθηκα τις κρασοκατανύξεις παρέα με τις γάτες, τις καντάδες και την ευωδιά απ' το αγιόκλημα στα καντούνια... ξέχασα την κούραση κι έφτανε ένα τηλεφώνημα για να βρεθώ στο Φράγμα με εκλεκτή παρέα.
Μικρό, απλό και συμπαθητικό, σχεδόν γεμάτο, κι από την κατάσταση των τραπεζιών που μόλις είχαν αδειάσει ήξερα και τι θα φάω και τι θα πιω. Αφού κατέφθασε ο οίνος, γέμισαν τα ποτήρια κι έπεσαν οι ευχές και τα σχετικά ναζντρόβια, η γεύση των γεύσεων ήρθε μετά από λίγο: σουτζουκάκια. Ήταν... χμ... κάτι παραπάνω από θεϊκά. Τόσο που εκείνα που είχα κάποτε γευτεί στις όχθες του Μολδάβα είναι πια παρελθόν. Ακόμα κι ο πρωτομάστορας ο κυρ-Μανώλης που άφησε εποχή με το τρίπτυχο σουβλάκι-σουτζουκάκι-κρασί, ένιωσα πως έχει πια έναν άξιο συνεχιστή εδώ, στην άκρη του κόσμου... που αν δεν ήξερα που βρίσκομαι θα έπαιρνα όρκο ότι είμαι κάπου στο Λίβανο, μόνο από τη μυρωδιά... Τώρα που το σκέφτομαι είναι όλα τόσο γλυκά μπερδεμένα μέσα μου, πόλεις, άνθρωποι, γεύσεις και κουλτούρες... όλα μοιάζουν διαφορετικά και τόσο ίδια συνάμα.

Αυτό που μ' αρέσει κι αληθινά το απολαμβάνω, όπου κι αν βρίσκομαι, είναι να βλέπω όλες τις ηλικίες μαζί... πιτσιρικαρία που φωνάζει, γέροι που πίνουν τη ρετσίνα τους μαλώνοντας για κομματικά, ο παπάς που και πάλι θα βαφτίσει οψάριον το ψαρονέφρι, ζευγαράκια που ξεροσταλιάζουν πάνω από μια χωριάτικη... γενικά αυτό το γεφύρωμα του χάσματος μέσα από την ίδια κουζίνα, την ίδια μουσική, που έστω συμβαίνει στο φαίνεσθαι μονάχα, το βρίσκω θαυμάσιο.

Πόσα βράδια και πόσα μεσημέρια δεν πέρασαν δίπλα σε γερο-ναυτικούς, συνταξιούχους, πρώην στρατηγούς, πρώην δασκάλους, πρώην εργάτες, και παραδίπλα οι πάνκηδες από την κατάληψη, τα γεννέθλια κάποιας φοιτήτριας της Αρχιτεκτονικής ή το αποχαιρετιστήριο τσιμπούσι λίγο πριν βάλει το χακί κάποια σειρά, μια παρέα που μόλις επέστρεψε από την Ινδία, και μια άλλη που αύριο φεύγει για Αμοργό... κι ο Μανώλης πάντα εκεί να κερνάει το προτελευταίο... το προτελευταίο... και ξανά... μέχρι να πάρουμε τον κατήφορο χορτάτοι κι από φαί κι από όνειρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε οι τσέπες μας ήταν μονίμως άδειες, θαρρείς κι είχαν τρύπες, παρόλα αυτά είχαμε αρκετά για να μην πεινάμε κι άλλα τόσα για να γινόμαστε τύφλα δυο φορές την εβδομάδα. Τι ωραίες εποχές...

Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω εδώ είναι οι τιμές. Μου φαίνονται τόσο χαμηλές. Όταν ήρθε ο λογαριασμός γύρισα πόσα χρόνια πίσω... θυμήθηκα μια ψυχή που κάποτε σκότωσε κάτι βιβλία σ' ένα παλιατζίδικο για να πάμε να το γλεντήσουμε παρέα... 1014 δραχμές... και χαμογέλασα μέσα μου.

Η ζωή είναι ωραία -αν τη ζούμε εμείς παρέα που λέει κι η φίλη μου η Τάμτα ;-)