σαν σκηνή από ταινία

Η βροχή χτυπούσε με μανία το τζάμι καθώς οι ρόδες σήκωναν τα λασπόνερα στον αέρα. Για άλλη μια φορά οδηγούσα χωρίς προορισμό, just for the ride... Ξαφνικά ο δρόμος στένεψε... δεξιά κι αριστερά παρκαρισμένα αυτοκίνητα... και κόσμος πολύς κάτω από τη βροχή. Στο βάθος μια γραμμή από ομπρέλες και σκοτεινές φιγούρες που περπατούσαν αργά. Κάτι στην ατμόσφαιρα την έκανε μελαγχολική χωρίς να ξέρω τι... ίσως η ομίχλη... θύμιζε σκηνή βγαλμένη από κάποια αριστοτεχνική ταινία του αγαπημένου μουΤεό.

Ανέβηκα στο βουνό, έσβησα τη μηχανή κι άναψα τσιγάρο. Ο ορίζοντας θολός, τα σύννεφα μπερδεύονταν με την ομίχλη. Άνοιξα το παράθυρο να μυρίσω τον αέρα... βράχηκε το τσιγάρο μου. Ο Άγρυπνος Φύλακας πάνω απ' το μνημείο έτσι όπως στεκόταν κάτω απ' τη βροχή, ο σημαιοστολισμός που δήλωνε ματαίωση - καθώς δεν έμοιαζε να πέρασε κανείς από κει... όλα άθικτα και ίσως παράταιρα... στα μάτια μου ακόμα το βλέμμα εκείνου του σκύλου που προσπαθεί να βαδίσει με τρία πόδια...... όλα σιωπηλά... και απόμακρα... ένιωσα μια παράξενη θλίψη.

Ακούω μια προσευχή σε μια άγνωστη γλώσσα και νιώθω ευτυχής που υπάρχω σε τούτη τη γωνιά της Γης... με ήλιο και βροχή...

Ένας περαστικός με ρώτησε αν έγιναν οι εκδηλώσεις. Έγιναν; Ιδέα δεν είχα... και μάλλον ήταν πολύ αργά για να το διαπιστώσω.

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, μια φράση στριφογυρνά και θέλει να βγει στο φως... Εδώ κάτω στην υπόγα όλες οι μέρες είναι ίδιες, ακόμα και οι γιορτινές... ***

Πόσο παράξενοι φαίνονται οι άνθρωποι όταν είναι μαζεμένοι... και πόσο δυνατοί όταν είναι ενωμένοι. Με αυτές τις σκέψεις άφησα πίσω μου τις τελευταίες μαυροντυμένες φιγούρες, για να συνειδητοποιήσω μετά από μερικές ώρες ότι... ο καιρός ήταν για μιαν ακόμα φορά σύμμαχος... σύμμαχος στη θλίψη κάποιων ανθρώπων που έχασαν έναν γιο, έναν πατέρα, έναν σύντροφο. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ο καιρός να συνοδέψει μια νέα ψυχή στην άλλη πλευρά παρά με τόνους δακρύων και σκοτεινούς ουρανούς; Θεέ μου... καμιά γιορτή δεν έχει αξία για κείνους που χάνουν ό,τι αγαπούν.

-------------
*** δια στόματος Ντίνου Ηλιόπουλου, από «το παλτό» του Νικόλα Τριανταφυλλίδη.