Στεκόμαστε μπροστά στη μπάρα που μοιάζει πλέον άχρηστη στην είσοδο. Το φυλάκιο εγκαταλειμμένο, τα τζάμια θολά γεμάτα σκόνη, τα συρματοπλέγματα παραβιασμένα, μια σημαία μισοσκισμένη αλλά περήφανη κυματίζει ακόμα στον ζεστό αέρα. Κοιταζόμαστε και κατηφορίζουμε τον χωματόδρομο. Πλησιάζουμε στο δεύτερο φυλάκιο, κι ένα λυκόσκυλο τρέχει προς το μέρος μας μ' ένα γαύγισμα που μόνο απειλητικό δεν είναι. Μια κοπέλα στο μπαλκόνι του προκάτ κάτι κάνει, δεν μας είδε, χαμένη στον κόσμο της, ακούει το λυκόσκυλο που τρέχει κι έρχεται προς το μέρος μας ξαφνιασμένη από την επίσκεψη.
-- Ξέρετε δεν επιτρέπεται η είσοδος, πάει να πει και την κόβω.
-- Το ξέρω αλλά έκανα ολόκληρο ταξείδι μόνο για αυτό, απαντώ χαιρετώντας την ~ namaste...
-- Ήδη προχωρήσατε πολύ, συνέχισε η κοπέλα.
Ένας νεαρός εμφανίζεται, εξίσου ξαφνιασμένος. Μόνο τρελοί θα πήγαιναν εκεί τέτοιες μέρες, τέτοια ώρα, όλοι κάνουν βουτιές στις παραλίες και πίνουν κοκταίηλ με ομπρελίτσες ακούγοντας summer mix. Περιεργάζομαι το χώρο, κοιτάζω το λόφο με δέος, νιώθω μια βαθιά συγκίνηση που βρίσκομαι εκεί... είμαι μόλις μια ανάσα από την κύρια είσοδο.
-- Ήρθα μονάχα γι' αυτό... να προσκυνήσω τον Ιερό Τόπο, είπα στον νεαρό και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά μου. Ο νεαρός με κοιτάζει αμήχανα που δακρύζω
-- Λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγετε, όταν με το καλό ολοκληρωθεί η ανασκαφή... Άκουγα τα λόγια του σαν να ήμουν σε γυάλα. Η κοπέλα μιλάει με τον Α, εγώ στέκομαι να κοιτάζω αόριστα, καθώς το λυκόσκυλο έρχεται και τρίβεται πάνω μου να το χαϊδέψω.
-- Αυτή είναι η Ρωξάνη... είναι στειρωμένη, είπε ο νεαρός. Τον κοίταξα χαμογελώντας.
-- Δεν πειράζει, απάντησα αναχρονισμένα στο προηγούμενο σχόλιό του κι έστρεψα το βλέμμα μου στο υπερπέραν, καθώς το απογευματινό φως έδινε μια αίσθηση αιωνιότητας στο κάθε τι γύρω μου.
Ωραία. Περιεργάζομαι το χώρο ξανά, κοιτάζω το λόφο με δέος, νιώθω ευλογία που βρίσκομαι εκεί...
3 φύλακες μόνο ~ δυο νέα παιδιά κι ένα λυκόσκυλο ~ στο πιο hot point της παγκόσμιας αρχαιολογίας. Η περιμετρική ανασκαφή ξαναμπαζώθηκε, το χώμα ξαναφύτρωσε σαν να μην είχε σκαφτεί ποτέ ~ θα το έλεγε κανείς και διεθνή πρωτοτυπία ανοησίας. Το μόνο σημείο που μαρτυρούσε ανασκαφή ήταν το στέγαστρο με τους μουσαμάδες και τα προκάτ των φυλάκων.
Ανηφορίζουμε με τον Α. ψιθυρίζοντας διάφορα. Η ενέργεια της μεγαλύτερης Ιέρειας, κείνης που γέννησε τον 13ο Θεό, είναι κυρίαρχη στον Τόπο, τη νιώθω ως το μεδούλι μου. Για την ακρίβεια, νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα. Κι ας μην είδα τίποτα. Μερικές φορές τα ίδια τα μάτια δεν αρκούν να δούμε κείνο που μας φανερώνεται... κι εγώ δίχως να βλέπω είδα πολλά, φτάνει που στάθηκα εκεί για λίγο κι ανάπνευσα κάτω από τον ίδιο ουρανό με τους μυημένους. Είναι συγκλονιστική η αίσθηση να πατάς την γη που κάποτε περπάτησαν γενναίοι στρατηλάτες που λατρεύτηκαν σαν θεοί...
Ένα απαλό ζεστό αεράκι χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Είναι εκείνη η μαγική ώρα που όλα γίνονται χρυσά. Ο Ανίκητος Ήλιος αγκαλιάζει ό,τι πρέπει να μείνει ζωντανό, και κυρίως τη μνήμη. Όταν το φως είναι χρυσό δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν επιτρέπεται να ξεχάσεις. Αυτά σκέφτομαι και θέλω να σταθώ μπροστά στην κάμερα που κρέμεται σαν κουρασμένη γεροντοκόρη και να κάνω χειρονομίες, γκριμάτσες, ό,τι μου ρθει.
-- Οι κάμερες δεν λειτουργούν, πάω και στοίχημα, λέει ο Α.
-- Εδώ δεν λειτουργεί το κράτος, οι κάμερες θα λειτουργούν; Ούτε για μπαταρίες δεν έχουν λεφτά οι ξεφτίλες...
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω θλίψη ή οργή. Η σημαντικότερη ανασκαφή στην ιστορία της ανθρωπότητας εγκαταλειμμένη με τον πιο προδοτικό τρόπο.
είναι μερικές φορές που...
[μυρίζει ολόγυρα καφές φουντούκι]
κι εγώ σε κοιτώ καθώς κοιμάσαι αθόρυβα σαν μωρό
κουρνιάζω δίπλα σου
και περιμένω πότε θα ξυπνήσεις
για να χαθώ στις θάλασσες των ματιών σου...
μόνο εσύ μου δίνεις τόση γαλήνη
όταν σε θυμάμαι
Σαν σήμερα, πριν 20 χρόνια, έφυγε για τον Ταϋγετο ο δάσκαλος Λιαντίνης, κι έκτοτε χάσαμε τα ίχνη του... μέχρι που μάθαμε ότι αποφάσισε να αλλάξει σφαίρα ύπαρξης ως πρακτική εφαρμογή της μελέτης του πάνω στο θάνατο, και ως διαμαρτυρία για το επέκεινα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήρα στα χέρια μου τη Γκέμμα, πόσο συγκλονιστική ήταν η αίσθηση των κειμένων του. Δεν τόλμησα να την τελειώσω ακόμα... πώς να αναλάβω την ευθύνη για γνώσεις μεγατόνων; Ο Λιαντίνης είναι ο μόνος που ένιωσα να ταχτοποιεί το χάος μέσα μου με τον εξίσου χαοτικό και συνάμα απόλυτα δομημένο λόγο του, ο μόνος που έκανε λέξεις την αίσθηση που είχα μέσα μου για τον έρωτα και τον θάνατο κι όλα εκείνα τα καλούδια που αποτελούν το ρεζουμέ της δικής μου ύπαρξης, ο μόνος που γιάτρεψε τις "παιδικές μου αρρώστιες" κι όσα νιώθω να με χωρίζουν ολοένα και περισσότερο από τη μάζα που μοιάζει πιο ξένη από ποτέ ή εγώ από άλλο πλανήτη.
«Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή...Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις
να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που
αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά... Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά… Στη σωστή ερωτική ομιλία το
θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης.
Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα... Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για
να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο
άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε
να μείνει στον αστικό κώδικα.» είχε γράψει στη Γκέμμα.
Κάθε φορά που διαβάζω αυτές τις αράδες νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Μέχρι που εμφανίζεται μπροστά μου ένας άλλος «άγγελος της βιβλιοθήκης», ένα πλάσμα φωτισμένο, για να επισφραγίσει μέσα μου τα συμπεράσματα των τελευταίων μηνών. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω εντοπίσει, νιώθω σαν να έχω μπει σε κάποιο παράξενο μάτριξ στο οποίο δεν ανήκω, και οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μου είναι από άλλες διαστάσεις, ξένες από την δική μου, και οι μόνες στιγμές επαφής μεταξύ μας είναι κάποιες εκλάμψεις από άλλες καταστάσεις συνείδησης. Ίσως τελικά οι άλλοι να μην είναι αληθινά στο τώρα μου αλλά να έρχονται ως ακόμα μια άσκηση για να περάσω στο επόμενο level, ακόμα μια πρόκληση στην Εργασία μου, γιατί το παιχνίδι έχει πάψει να είναι αθώο εδώ και πολλά χρόνια, ο χρόνος είναι αδυσώπητος, έχει αυτονομηθεί θαρρείς, αρνείται να σπαταλιέται ασκόπως. Πριν σκρολάρεις παρακάτω, δες αυτό...
Ο Jay πέρασε 3 χρόνια σε ένα μοναστήρι στην Ινδία, έστυψε την ύπαρξή του και κατάφερε να μυρίσει το αιθέριο έλαιο της ζωής. Κάθε του λέξη πιάνει κέντρο με τη μία, κι είναι από τις ελάχιστες φορές που κάποιος μιλάει στη γλώσσα μου κι αγγίζει την καρδιά μου τόσο άμεσα, τόσο καθοριστικά. Τον ακούω με βαθιά συγκίνηση:
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι η τεχνολογία μάς βοηθάει, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν μας φαίνονται πλέον αρκετοί. Συνοψίζουμε βιβλία σε άρθρα, σε κείμενα, σε gif, γιατί ποιος έχει χρόνο να διαβάσει μια αληθινή πρόταση πια; Σκρολάρουμε και κλικάρουμε και διπλοπατάμε τις ίδιες τις ζωές μας, απορώντας που χάνεται η μέρα μας. Είμαστε πιο ανήσυχοι από κάθε άλλη γενιά πριν από εμάς, ωστόσο συνεχίζουμε να κατεβάζουμε κι άλλες εφαρμογές, ελπίζοντας ότι μπορούν να διορθώσουν εμάς. Κοιτάμε τα τελευταία trends, τσεκάρουμε reviews, ερευνούμε τα hashtags, κι ωστόσο σ' έναν κόσμο με τόση πληροφορία εξακολουθούμε να χάνουμε την σοφία της ζωής. Διψάμε για αληθινή επαφή αλλά προτιμούμε να στείλουμε μήνυμα για τις επώδυνες συζητήσεις. Επιθυμούμε σχέσεις αλλά επαναπαυόμαστε ακολουθώντας ο ένας τον άλλον στο Twitter. Χαζεύουμε τις όμορφες εικόνες στο Instagram αντί να κοιτάμε τον άνθρωπο που στέκεται ακριβώς μπροστά μας. Προτιμάμε φιλτραρισμένες εικόνες από την πραγματικότητα. Ακούμε την εκπομπή κάποιου όλη μέρα και τσεκάρουμε τα social media περισσότερο από ό.τι τους φίλους μας. Στην αδιάκοπη ανάγκη μας για νέες πληροφορίες, νέες αντιλήψεις, νέα τα πάντα, χάνουμε την ευκαιρία να φτιάξουμε παλιές αναμνήσεις. Μας αρέσει να είμαστε απασχολημένοι, το φοράμε σαν παράσημο τιμής. Δεν μπορούμε να εστιάσουμε σε κάτι γιατί είμαστε διασκορπισμένοι σε 50 διαφορετικές κατευθύνσεις. Δεν μπορούμε να δεσμευτούμε διότι πάντα μοιάζει να υπάρχει κι άλλη επιλογή, μια καλύτερη εναλλακτική λύση. Έχουμε θέματα εμπιστοσύνης με ανθρώπους που γνωρίζουμε για χρόνια, ωστόσο εμπιστευόμαστε την κριτική κάποιου που μόλις είδαμε στο Amazon. Θέλουμε να κρατήσουμε τα χέρια, αλλά κρατάμε τα κινητά μας. Σκρολάρουμε στο Twitter καθώς γευματίζουμε με τους φίλους μας. Σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να μένουμε με το ένα πόδι έξω από την πόρτα, ενώ είμαστε ακόμα ερωτευμένοι με τον άνθρωπο που κάθεται μπροστά στα μάτια μας. Θέλουμε πάντα το νεότερο, το πιο ενημερωμένο και μετά απορούμε γιατί οι σχέσεις μας δεν διαρκούν. Τριγυρνάμε στα μαγαζιά με το FaceTime και γράφουμε μηνύματα στη διάρκεια της δουλειάς διότι η ζωή χωρίς πολλές δραστηριότητες ταυτόχρονα μοιάζει αποτυχημένη. Γεμίζουμε το πρόγραμμά μας, γεμίζουμε τις μέρες μας, γεμίζουμε τα κινητά μας, νομίζοντας πως θα γιατρέψουμε την κενότητα που νιώθουμε μέσα μας. Κολλάμε με την τελευταία σειρά στο Netflix διότι η ιστορία κάποιου καταπνίγει την εμπειρία της δικής μας ιστορίας. Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν είναι αληθινό πια, αλλά δεν δίνουμε χρόνο σε τίποτα να γίνει αληθινό. Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν έχει βάθος, αλλά δεν δίνουμε χώρο στα πράγματα να αποκτήσουν βάθος. Βιαζόμαστε να γεμίσουμε τη σιωπή, ή να διαγράψουμε κάποιον διαπαντώς. Παραπονιόμαστε ότι τίποτα δεν είναι αυθεντικό σήμερα, ενώ επιλέγουμε ένα καινούριο φίλτρο για τις selfies μας. Φορτίζουμε τις συσκευές μας, αλλά όχι τους εαυτούς μας όταν ξεμένουμε από χρόνο, απλά προσθέτουμε κι άλλα στο πρόγραμμά μας. Δεν ξέρουμε ποιοι θέλουμε να γίνουμε διότι η προσοχή μας είναι αποσπασμένη στο τι γίνεται ο καθένας. Πόσες φορές σου είπε κάποιος "θέλω το χρόνο σου"; Όποτε το ακούς αυτό κράτα ετούτη την αλήθεια: Αυτό που οι άνθρωποι θέλουν πραγματικά είναι η ενέργειά σου. Φαντάσου να έχεις δώσει σε κάποιον μια ώρα από το χρόνο σου αλλά όλη την ώρα να είχες την προσοχή σου στο κινητό σου. Αντίθετα αν του έδινες 10 λεπτά με όλη σου την ενέργεια, σίγουρα όλοι θα διάλεγαν τη λύση 2, διότι αυτό που όλοι αναζητούμε είναι ενέργεια. Αυτό που ψάχνουμε είναι προσοχή. Αυτό που θέλουμε είναι το παρόν. Αυτό που κυνηγάμε είναι στοργή. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να δώσουμε στους άλλους είναι η ενέργειά μας όχι απλά ο χρόνος μας. Στάσου μια στιγμή. Πάρε το χρόνο σου να καθρεφτιστείς στον άλλο. Κάνε ένα βήμα πίσω. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να ξεχνάς το κινητό σου; Πέρνα χρόνο μαζί τους. Κάνε ό,τι σου αποσπά την προσοχή να πεινάσει και τάισε αυτά στα οποία θες να εστιάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις τα μεγάλα πράγματα όταν η προσοχή σου είναι αποσπασμένη από τα μικρά. ***
Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που βρέθηκα ανάμεσά τους… ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου με ένα νάρθηκα στο λαιμό και ένα κεφάλι καζάνι από τα φάρμακα... (για λόγους που μόνο Εκείνος γνωρίζει είμαι ακόμα εδώ κι αυτή τη στιγμή γράφω στο υπερπέραν)... κι αντί να κλαίω που έπαθα ό,τι έπαθα, στεναχωριόμουν που δεν θα πάω στα Αναστενάρια. Γελούσα βέβαια, γελούσα με όλη μου την ύπαρξη, που δεν τέλειωσε το "πανηγύρι" άδοξα για μένα γιατί είχα σχέδια και όνειρα… είναι όμως αξιοθαύμαστο το πως μπορεί ένα κακό συμβάν να σε αλλάξει συθέμελα.
--Τράβα λίγο την κουρτίνα σε παρακαλώ, είπα. Θυμάμαι μονάχα τη φιγούρα του ψιλοσκυφτή ξερακιανή να στέκεται πίσω από την μισόκλειστη τυρκουάζ κουρτίνα, ύστερα την κουρτίνα να ανοίγει και ύστερα να με πιάνουν τα κλάματα. Ποιος θα το πίστευε… εγώ πάντως δεν πίστευα στα μάτια μου. Στο απέναντι κρεβάτι γύρω από μια γυναίκα που δεν έβλεπα στέκονταν σαν άγιοι. Ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια το θυμάμαι και δακρύζω.
--Οι αναστενάρηδες! είπα πίσω από την ορθάνοιχτη κουρτίνα και γύρισαν όλοι μαζί και με κοίταξαν. Ο κυρ-Γιώργος πλησίασε, με κοίταξε καλά καλά, με θυμήθηκε. Ρώτησε να μάθει τι έγινε. Του είπα. Κι ύστερα μου είπε κι εκείνος. Έκλαιγα με αναφιλητά. Είναι από κείνες τις φάσεις που δεν θέλεις να θυμάσαι, αλλά τις κουβαλάς μέχρι να πεθάνεις γιατί είναι οι φάσεις που θα καθορίσουν όλη την μετέπειτα πορεία σου. Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πως αυτοί οι άνθρωποι θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, κι ένα σωρό σκέψεις που, από τότε μέχρι σήμερα άλλες υλοποιήθηκαν κι άλλες μπήκαν σε εφαρμογή.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στο κονάκι θυμάμαι πως είχα συντονιστεί απόλυτα με τον ρυθμό, σε φάση δεν ξέρω που βρισκόμουν, ήταν κάτι που δεν είχα ξανανιώσει, ένιωθα πως είναι η στιγμή μου. «Έκλαιγα συνέχεια, εκεί τότε κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή μου» ~ αυτή είναι μια κοινή ομολογία πολλών αναστενάρηδων. Κι εγώ έκλαιγα τότε, έκλαιγα σαν μικρό παιδί… δεν προχώρησα όμως. Ίσως δεν είχα αρκετή πίστη, ίσως δεν ήμουν σε θέση ακόμα να λάβω τη χάρη Του. Τα χρόνια πέρασαν… έχω κλάψει πολύ έκτοτε, «τα δάκρυα έρχονται για να ποτίσουν τους σπόρους των καρπών που θα λάβεις αργότερα», (πόσο δίκιο είχες Κασσάνδρα μου), έδρεψα πολλούς καρπούς από τότε είν' η αλήθεια και γέλασα με την καρδιά μου… άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν απ' τη ζωή μου, κάποιοι άφησαν σημάδια, κάποιοι πέρασαν σαν να μην ακούμπησαν καν, μα ετούτοι σταθερά παρόντες, κι εγώ πάλι εδώ…
Μπαίνω στο κονάκι με μια γλυκιά συγκίνηση, όπως τότε που πηγαίναμε στους παππούδες και μύριζα λαίμαργα την ατμόσφαιρα να αποτυπώσω τις μυρωδιές μέσα μου, μέχρι να ξαναπάμε, το γάλα που έβραζε η γιαγιά, τα πιροσκί, το φρεσκοκομμένο κάρδαμο, τα ρόδια, τους φρεσκοασβεστωμένους τοίχους, το θυμίαμα ~ ίσως το θυμίαμα είναι η μυρωδιά που ενώνει όλες τις αναμνήσεις κι όλα τα μέρη που έζησα τις πιο έντονες στιγμές… Όμορφα όλα και ταχτοποιημένα, ανάβω δυο κεριά και σκύβω να ασπαστώ τον "παππού", κοιτάζω τα κουδουνάκια, τα αμανέτια, χαμογελάω σαν βλαμμένο… πόσα χρόνια Θεέ μου… νιώθω ευλογία που βρίσκομαι εδώ. Κάθομαι σε μια γωνιά κι αφουγκράζομαι το χώρο και τις παρουσίες… μα πιο πολύ θέλω να αφουγκραστώ τον εαυτό μου, να δω που βρίσκομαι. Όλα διαφορετικά μα όλα ίδια. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος, αλλά ο πυρήνας μου είναι όπως τότε. Κι είμαι πάλι στο σπίτι μου. Ναι, είναι από κείνες τις στιγμές που νιώθω σαν να επέστρεψα σπίτι μου, μετά από χρόνια απουσίας σε ανοίκειους τόπους αφιλόξενους.
Μεσολάβησε μια ολόκληρη ζωή θαρρείς, κοσμογονικές αλλαγές, πολλές απουσίες, νέες παρουσίες… κοιταζόμαστε κι ένα αμυδρό νεύμα μαρτυρά πως αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον, σαν τους Πυθαγόρειους, δεν χρειαζόμαστε συστάσεις, γνωριζόμαστε κι ας μην ξέρουμε όλων τα ονόματα, είναι ένας αόρατος κρίκος που μας ενώνει, ο "παππούς" κι η ιερή φωτιά. Οι άνθρωποί μου, η φυλή μου, η οικογένειά μου. «Όλοι αναστενάρηδες είμαστε, κι εσύ που δεν πατάς, γιατί είσαι εδώ, συμμετέχεις. Αυτός που πατάει, αυτός που φέρνει το νερό, αυτός που παίζει τη λύρα, όλοι αναστενάρηδες είμαστε…» Ωραίο ακούγεται αλλά δεν είμαι ακόμα…
Τους κοιτώ κι έχω εκείνη την αίσθηση της ζεστής αγκαλιάς καθώς κοιταζόμαστε στα μάτια, βαθιά, όπως θα κοίταγε ο Rumi τον Shams καθώς μιλούσαν για τον Αγαπημένο. Όταν σου χαμογελούν θαρρείς αγκαλιάζουν όλο το σύμπαν. Στέκεται απέναντί μου ακίνητος, όμοια ξερακιανός, χωρίς το τσιγάρο πια. Δεν χορεύει, δεν το χρειάζεται ούτε αυτό πια, απλά μπαίνει στη φωτιά και την σβήνει. Νιώθω δέος καθώς τον κοιτώ. Δακρύζω. Σε λίγο τα δάκρυα πέφτουν σαν βροχή. Ψιλοκρύβομαι μην με δει ο Ο., αλλά στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει. Σκουπίζω τα μάτια μου με ανακούφιση. Το νταούλι βαράει τους παλμούς της καρδιάς μου καθώς κοιτάει στο υπερπέραν κι ύστερα σε μένα που έχω γίνει ένα με αυτό.
Όλη η ομάδα σύσσωμη οργώνει το πάτωμα πριν βγει στην φωτιά. Πάνω κάτω πάνω κάτω. Ενέργεια μεγατόνων εκπέμπουν τα βλέμματά τους, απίστευτη Δύναμη, μπορούν να σε κάψουν σαν λεπτή χαρτοπετσέτα με μια ματιά. Λάμπουν ολόκληροι. Απλώνεται θαρρείς η αύρα τους σε ακτίνα χιλιομέτρων, η φωτιά τούς κάνει να φαίνονται πιο μεγάλοι. Η όψη τους πότε αυστηρή πότε απροσδιόριστα ανέκφραστη και πότε με το βλέμμα του σαλού καθώς ετοιμάζονται να ριχτούν στη φωτιά. Ο δρόμος ανοίγει… «είναι σαν να περπατάμε πάνω σε κρύο νερό»…
...τα κάρβουνα γίνονται στάχτη. Αυτό ήταν. Λυτρωμένοι και σιωπηλοί επιστρέφουν στο κονάκι, δίπλα τους κι εμείς… νιώθω σαν να περπάτησα στην έρημο κι ύστερα βαπτίστηκα ξανά στον Ιορδάνη ποταμό, ένα τεράστιο χαμόγελο μέσα μου ξεχειλίζει όλο αγάπη. Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε μέσα μου, κι άνοιξε ένας καινούριος. Ο άνθρωπος που μπήκε στο κονάκι δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που γράφει αυτές τις γραμμές, ένα ρούχο μου παλιό ξεθωριασμένο έγινε ένα με τις φλόγες και πια δεν υπάρχει. Κι αν ακόμα ο δρόμος δεν άνοιξε για μένα, νιώθω πως το βήμα έγινε. Από την πρώτη στιγμή ένιωθα κομμάτι αυτής της αρχέγονης αλυσίδας που ταξιδεύει στο χρόνο, πλέον αυτό επισφραγίστηκε. Πόσο μεγάλη ευλογία να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι πρώτη φορά με την οικογένειά μου, να μοιραζόμαστε το ίδιο φαγητό, να παίρνω απ' το χέρι του αρχιαναστενάρη το ίδιο ιερό ψωμί. Θεέ μου αυτοί οι άνθρωποι οι "ξένοι" μου έδωσαν να φάω, πλυθήκαμε με το ίδιο νερό στην ίδια σκάφη, με φρόντισαν, άνοιξαν την αγκαλιά και την καρδιά τους και με έβαλαν κι εμένα μέσα. Ο αρχιαναστενάρης έρχεται στο μέρος μου, σκύβει και με ρωτάει χαμηλόφωνα κάτι. Χαμογελάω όλο ανακούφιση, τον κοιτάζω, ψιθυρίζω μια λέξη, καταλαβαίνει. Πως να πεις για κάτι που δεν μπαίνει σε λόγια;
Μια χρυσή καρδούλα ήταν δεμένη στο μαντήλι που φορούσε στο λαιμό του.Ένα χαμόγελο αρκεί για να ξαναγεννηθεί το σύμπαν μέσα μου...
Αγάπη
Πίστη
Ευγνωμοσύνη
Δύναμη.
~~~~~~~~~~~~~ Στον κυρ-Γιώργο, αυτήν την απίστευτη μορφή με το σκαμμένο πρόσωπο (συνέχεια με το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα), στον κο Κυριάκο τον αρχιαναστενάρη (που σε διαβάζει πριν καν ανοίξεις το στόμα σου), στον κο Γιάννη (που ξεφορτώθηκε έναν ολόκληρο εαυτό), στον Βασίλη (που φρόντισε), στον "αετό" που ήρθε να με σκανάρει αν θα μπω και "πετούσε" φωνάζοντας τα δικά του («Τώρα αρχίζει παππού!»), στην κυρά Νίτσα (που μας κοιτάει από ψηλά - για κείνην είχαν έρθει στο νοσοκομείο, ευτυχώς από τότε πάτησε πολλές φορές ακόμα), στην γιαγιά αρχιαναστενάρισσα (που επίσης μας κοιτάει από ψηλά μα την θυμάμαι σαν χτες να δίνει τα αμανέτια) / και επίσης στην Έλενα και τον Ορφέα, και στον Βασίλη (που αν μου έλεγες πριν άπειρα χρόνια ότι θα συναντηθούμε στο μέλλον σε ένα διονυσιακό δρώμενο, θα γελούσε όλη η underground σκηνή της Θεσσαλονίκης). Χρόνια πολλά. Και του χρόνου με υγεία...
«Κλείνουμε εντελώς τη φωνή και κοιτάμε το βίντεο» όπως λέει κι ο φίλος μου ο Δ. Μια Φουρέιρα βγαλμένη από τα άδυτα της κόλασης, η καινούρια γραμματέας του Διαβόλου αυτοπροσώπως, σαγηνευτική, καυτή, όπως θα έπρεπε, άξια για να κερδίσει την πρωτιά στο φετεινό διαγωνισμό. ΟΜΩΣ λίγο η πολιτική λίγο τα μαγειρέματα, κέρδισε η μοχθηρή φακλάνα. Πείτε με κακιά, καρφί δεν μου καίγεται, κάποια στιγμή όμως να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: αν δεν ήταν από το Ισραήλ (ήταν και αμεα;), θα παιρνε τα @@ μου. Ούτε το τραγούδι άξιζε, ούτε η εμφάνιση, από συμπεριφορά απαράδεκτη, ο φθόνος προσωποποιημένος, λογικό θα μου πεις, όταν έχεις σε απόσταση αναπνοής μια καρακουκλάρα με το σούπερ μπούτι, το σούπερ μαλλί, χειλάρες, ματάρες... Αλλά όταν έχεις από πίσω σου μια ολόκληρη βιομηχανία think tanks να σε προωθεί, ειρωνεύεσαι τις τραγουδιστικές ικανότητες της καρακουκλάρας, που δεν έχει και το ξέρει, αλλά έχει σίγουρα περισσότερες, κι έχει πλήρες το πακέτο μιας αληθινής ποπ σταρ... μιας σταρ που έχασε από την εβραία φακλάνα. Ετσι έπρεπε να γίνει προφανώς στο πλαίσιο της στήριξης/προώθησης άλλης μιας "καταπιεσμένης μειονότητας" (ποιας αυτή τη φορά; έχω χάσει λογαριασμό), όπως τις προάλλες βγήκε το κορίτσι με το μούσι… τι τραγικό Θεέ μου, που πάνε και τους βρίσκουν; μήπως παίρνουν την εκδίκησή τους για τις προγιαγιάδες τους που δούλευαν στα τσίρκα; άντε παρατήστε με, κουτσοί στραβοί όλοι στην Eurovision. Κατάντησε διαγωνισμός παρανόρμαλ.
Περί Eurovision ο λόγος… κι έχει και συνέχεια.
Κάθομαι να ακούσω στο ραδιόφωνο μια εκπομπή, όχι κάτι ιδιαίτερο, ένα αφιέρωμα στη Eurovision. Παρουσιάστρια με αρκετά συμπαθητική χροιά, φαίνεται ενθουσιώδης, δηλώνει "συγκινημένη" για την παρουσία του συμπαρουσιαστή της, αυτός είναι ο λόγος που θα ακούσω την συγκεκριμένη εκπομπή, και περιμένω από εκείνον μια ας πούμε πιο ρηξικέλευθη προσέγγιση σε τούτο τον θεσμό, που παρότι θεωρώ γλυκανάλατο από την γέννησή του, έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές, γιατί καμιά φορά ανακαλύπτω μικρά διαμάντια.
Η εκπομπή ξεκινάει, πρόκειται να διαρκέσει ένα τρίωρο, όταν διαπιστώνω ότι η κοπέλα, εκτός από ενοχλητική προφορά του Τ, έχει εξαιρετικά φτωχό λεξιλόγιο. Στις 10 λέξεις που λέει, η 4 τουλάχιστον είναι "λοιπόν". Αυτό με χαλάει ~ δεν ξεκινήσαμε καλά γλυκιά μου… Προσπάθησα να μην δώσω σημασία, να εστιάσω στην ουσία της εκπομπής (λέμε τώρα), αλλά κάτι τέτοια, όταν με χαλάνε από την αρχή, δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τη συνέχεια. Όταν, δε, δήλωσε την αγάπη της για τον "Αντώνη" (βλέπε Ρέμο), τον οποίο προσωπικά θεωρώ παντελώς ατάλαντο, κατάλαβα ότι μας χωρίζει μια άβυσσος μουσικά και αναρωτιόμουν αν θα ακούσω κάτι της προκοπής ή απλά θα πετάξω το χρόνο μου. Όταν άρχισαν να πέφτουν τα κομμάτια ένιωσα πως μάλλον δεν έχω να περιμένω και πολλά. Θα είχα αλλάξει συχνότητα, αν δεν ήταν στο στούντιο ο καλεσμένος της, του οποίου την παρουσία όπως διαπίστωσα στη συνέχεια δεν εκμεταλλεύτηκε ουσιαστικά, απλά αρκέστηκε σε αβρότητες, και σχόλια τύπου "για πες", εκείνος από την πλευρά του έκανε μεν φιλότιμες προσπάθειες να δώσει ένα χαρακτήρα λίγο πιο σοβαρό στην εκπομπή, αλλά ο καταιγισμός των "λοιπόν" καπέλωσε την παρουσία του. Το δε κερασάκι ήταν όταν έπεσε για κάποια δευτερόλεπτα σιωπή, κι όταν έδωσαν σημεία ζωής άρχισαν και οι δυο να πλαταγίζουν τη γλώσσα τους, κάνοντας έναν ήχο αντιαισθητικό, όπως όταν τρως φυστικοβούτυρο και κολλάει στη γλώσσα και προσπαθείς να καταπιείς. Τι να πω, πολύ κοντά στα μικρόφωνα; πολύ σάλιο; πολύ φασαρία για το τίποτα; ποιος ξέρει, πάντως κάτι ήταν too much και το πλατς-πλατς ακουγόταν στερεοφωνικά ενοχλητικά ~ μα κανείς δεν βρέθηκε να τους το πει;
Στο τρίωρο που ξόδεψα, έφαγα στη μάπα και τα κλαψομούνικα σέρβικα κομμάτια (ναι αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει ασυζητητί, και είναι ο ίδιος που χρησιμοποιώ κι εγώ για αυτά και τα αντίστοιχα ελληνικά "έντεχνα"), λίγο δύσκολο να γλιτώσει κανείς από δαύτα. Δυστυχώς η πλειοψηφία γνωρίζει αυτά αλλά οι μόνοι διαχρονικά αξιόλογοι εκπρόσωποι της βαλκανικής μουσικής, που έκαναν τη διαφορά στα μουσικά τεκταινόμενα των χωρών τους είναι οι Anastasia και οι Isihia. End of conversation. Δεν έχω την απαίτηση να τους γνωρίζουν πολλοί, πόσο μάλλον "ραδιοφωνικές παραγωγοί" επιπέδου Ρέμου ~ but anyway, who gives a f*ck.
Μέσα στο όλο γιουροβιζιονικό κλίμα, και τις προσωπικές επιλογές των δυο παρουσιαστών, απουσίαζε τρανταχτά η πιο αντισυμβατική παρουσία στο θεσμό, oι Common Linnets και το Calm after the storm. Δεν περίμενα φυσικά να το βάλει κάποιος από τους δυο, γιατί προφανώς η εκπομπή βασίστηκε στα συνηθισμένα κομμάτια που μέσες-άκρες άρεσαν στη μάζα, αλλά για όποιον ακούει μουσική και γνωρίζει πέντε πράγματα παραπάνω, αυτό ήταν το πιο outsider κομμάτι που ακούστηκε ποτέ στον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Το γκρουπ ήταν σαν να βγήκε από αμερικάνικο highway, ένα κομμάτι για ride το δειλινό πίνοντας jack daniel's απ' το μπουκάλι, ένα κομμάτι που προσωπικά αγαπώ και είναι από την πρώτη μέρα σταθερά στο playlist μου...
Σε φάσεις ξεχνώ ότι ήταν υποψήφιο σε έναν διαγωνισμό που κατά βάση ακούμε γλυκανάλατα τραγούδια, δήθεν επικές μπαλάντες, γκεουλίστικα χορευτικά κομμάτια που κόλλησαν στην δεκαετία του 90, και πιο σπάνια κανένα χαρωπό κομμάτι ή κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Το make the long story short, η ανταμοιβή μου για την τρίωρη ακρόαση ήταν, από πλευράς μουσικού παραγωγού 1) το "Hijo de la Luna", σε μια εκτέλεση εξαιρετική. Εναποθέτω την εκδοχή της Monserrat Caballe ως την πιο αγαπημένη μου...
και 2) το S.A.G.A.P.O. του Μιχάλη Ρακιτζή, τον οποίο θεωρώ ένα πολύ χαρισματικό τραγουδοποιό, πολύ φωτεινό, μια μουσική διάνοια. Παραδόξως οι παρουσιαστές δεν σχολίασαν καν το τραγούδι μόλις ολοκληρώθηκε, ήταν και το μόνο, παρότι επιλέχθηκε από τον μουσικό παραγωγό για κάποιο λόγο υποθέτω, ποιος ξέρει... (ίσως ασχολιόταν με το φυστικοβούτυρο;)
Θυμάμαι η πλειοψηφία είχε κοροϊδέψει την συγκεκριμένη συμμετοχή της Ελλάδας, απίστευτο μπούλινγκ στον Μιχάλη, που συνεχίστηκε για χρόνια, ο δε Μιχάλης εξαφανισμένος από το μουσικό στερέωμα σαν να μην υπήρξε ποτέ... τόσα ξέρουν, το κομμάτι είναι όχι απλά χορευτικό και με ωραίο στήσιμο, είναι γαμάτο, έχει εκείνη την παιδική αθωότητα όταν ερωτευόμασταν πρώτη φορά στο σχολείο. Έτσι είναι όλα τα κομμάτια του Μιχάλη, αυτό είναι και η σφραγίδα του, πέρα από τον χαρακτηριστικό ηλεκτρονικό του ήχο, κι ακούγεται ευχάριστα και σήμερα.
Από πλευράς παρουσιάστριας 3) το Die for you των Antique***
*** Πες μου ότι φέγκριζε και το εσώρουχο της Έλενας να γελάσω, διότι δεν φορούσε καν...
(Διακρίνω μια εμμονή τελευταία;)
και φυσικά το top of the tops, 4) το "Grande Amore" των Il Volo, που για τα δικά μου αυτιά είναι μακράν ό,τι καλύτερο έχει ποτέ ακουστεί στο διαγωνισμό της Eurovision, ένα άρτιο κομμάτι μουσικά, τεχνικά, μαγικές φωνές, άψογες παρουσίες, υπέροχο video clip.
Ένα κομμάτι που πέρασε στην αιωνιότητα, στα τοπ10 πολλών ακροατών, δυνατό, from the heart, όπως πρέπει να είναι το απόλυτο ερωτικό κομμάτι, η αποθέωση της ιταλικής μπαλάντας από τρια εκπληκτικά αγόρια που βρήκαν τη μυστική συνταγή και την παίζουν στα δάχτυλα, μιας και ό,τι άλλο έχω ακούσει από τους Il Volo είναι επίσης άρτιο.
Αυτή βεβαίως ήταν η δική τους Eurovision, με τα δικά τους αγαπημένα κομμάτια, όπως είπαν παρουσιάστρια και συμπαρουσιαστής, επομένως καθόλα σεβαστές οι επιλογές, είπαμε, γούστα είναι αυτά, διότι αν ήταν οι δικές μου θα ήταν διαφορετικές, με εξαίρεση τα τέσσερα παραπάνω κομμάτια, που ήταν και η όαση στο τρίωρο, δίχως αυτά θα το χαρακτήριζα (επιεικώς) ασκόπως πεταμένο. Είναι τραγικό να έχεις δίπλα σου έναν αξιόλογο μουσικό-παραγωγό-προφέσορα και να μην ξέρεις να κάνεις την σωστή ερώτηση.
Αυτό με έκανε για ακόμα μια φορά να αναρωτηθώ αν φτάνει να αγαπάς κάτι για να καταπιάνεσαι μ' αυτό ~ για το ραδιοφωνο μιλάω~ θεωρώ πως όχι, ειδικά αν απευθύνεσαι σε κόσμο, κι όχι στο παρεάκι σου και μόνο. Το ραδιόφωνο είναι κάτι που αγαπώ σταθερά από παιδί, με θλίβει η κατάντια του, όλοι αυτοχρίζονται μουσικοί παραγωγοί μα ελάχιστοι αξίζουν αυτόν τον τίτλο… είναι κάποια μόδα ίσως, χιπστεριά και ραδιοφωνικοί παραγωγοί… με θλίβει η ευκολία να μιλούν όλοι για όλα, δεν ξέρω αν το κάνουν από άγνοια κινδύνου ή από αφέλεια… όσο πάνε κι εξαφανίζονται οι αξιόλογες εκπομπές, που ακούς και διερύνεις τον μουσικό σου ορίζοντα, τον εσωτερικό σου εαυτό… θυμάμαι τα Διαμάντια του Σημαντήρα, τη Μέμα, τον Μπάμπη Αργυρίου, τον Σωκράτη από την Κιβωτό, τι εκπομπάρες που έκαναν κάποτε… (όχι ο Πετρίδης δεν ήταν από τους αγαπημένους μου)... τα τελευταια χρόνια ψάχνω συχνότητα να ακούσω και στα πρώτα τρια δευτερόλεπτα την αλλάζω γιατί χασμουριέμαι… γέμισαν οι συχνότητες άμουσους άτεχνους ακούλτουρους που μας πασάρουν τα ντεκαυλέ γούστα τους ή κάτι ελεεινά και τρισάθλια κομμάτια διανθισμένα από αντίστοιχα ή άλλα χαζοχαρούμενα σχόλια. Jesus τι τους ποτίζουν; Θέλει πολλά χάπια για να αντέξω τόση ηχητική σαβούρα…
Και ναι θέλει πολλά κιλά @@ για να κάνεις αξιόλογο ραδιόφωνο, όλα τα υπόλοιπα είναι μετριότητες που απευθύνονται στον μέσο όρο… που δεν ενοχλείται όπως εγώ από τη λάθος άρθρωση ή από θορύβους τη γλώσσας. Καλώς ή κακώς η προσωπική μου παραξενιά αντιμετωπίζει αισθητικά το οτιδήποτε. Πέρα από το γούστο όμως υπάρχουν και σταθερές. Ακόμα και μια χαζο-ποπ εκπομπή, μπορεί να είναι άρτια ως χαζο-ποπ, αρκεί να σέβεται τις κόκκινες γραμμές: 1) προετοιμάζουμε την εκπομπή μας ~ οι αρπακόλλες φαίνονται και προσβάλλουν τη νοημοσύνη του ακροατηρίου, 2) δεν μιλάμε ποτέ με γεμάτο στόμα, και το κυριότερο 3) δεν ξεχνάμε ποτέ να υμνούμε την ομορφιά, που με όρους Eurovision συνοψίζεται στην θεϊκή παρουσία του Sakis στο σωστό τραγούδι:
Fly me to the top baby...
Και ένα παραμυθένιο κομμάτι που πολύ αγαπώ, ως το πλησιέστερο στον κόσμο μου...
Αφιερωμένο σε μια "αυθεντία" που δίχως να το καταλάβει ανέβασε με
την συμμετοχή του μια ανούσια εκπομπή αλλά χαμήλωσε τον προσωπικό του
πήχυ κι αναρωτιέμαι γιατί. Όταν έχεις χτίσει ένα όνομα με τόσο κόπο, καλύτερα να λάμπεις δια της απουσίας σου παρά να κάνεις ψυχικά.
"Life starts where fear ends" είχε πει κάποτε ο Δάσκαλος Όσσo... (γι' αυτό και δεν είναι μαζί μας σήμερα)...
Ολοένα και περισσότερο συναντώ γύρω μου ανθρώπους που αναβάλλουν. Αναβάλλουν να μιλήσουν, να κάνουν, να νιώσουν, να χαρούν, κι εντέλει να ζήσουν. Λίγο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λίγο τα προσωπικά θέματα που ο καθένας μας κουβαλά, η καθημερινότητα μοιάζει να καλύπτεται από γκρίζα σύννεφα και η επαφή με τους ανθρώπους σχεδόν βαμπιρική εμπειρία. Τους πλησιάζεις με αγάπη και σε αδειάζουν. Μην έχοντας να σου δώσουν τίποτα πέρα από την θλίψη τους αρκούνται στο να πάρουν. Ελάχιστοι εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν, ελάχιστοι νιώθουν ευγνωμοσύνη, ελάχιστοι ξυπνούν με χαμόγελο, κι ακόμα πιο ελάχιστοι προσπαθούν να μετουσιώσουν κάθε πρωί τον πόνο τους σε κάτι ουσιαστικότερο από "σκαλώματα" και αρνήσεις. Άνθρωποι βαθιά φοβισμένοι, που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αλλά έχουν χάσει το δρόμο, δεν ξέρουν τον τρόπο, περιχαρακωμένοι σε περηφάνειες κι άμυνες, με την ψευδαίσθηση ότι είναι προστατευμένοι πίσω από ξερή απάθεια και απραξία.
Τους χαμογελάς και νομίζουν ότι κάτι θέλεις να πάρεις από κείνους, τους μιλάς όμορφα και ψάχνουν να βρουν την ατέλεια στο λόγο σου, τους αγκαλιάζεις και σπαρταράνε σαν ψάρια έξω από το νερό, θαρρείς ποτέ κανείς δεν τους αγκάλιασε από τότε που γεννήθηκαν. Νιώθω μια βαθιά συγκίνηση για αυτούς τους ανθρώπους γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ κοπιάζουν να μένουν αμέτοχοι στην ίδια τη ζωή, και πόσο υποφέρουν όταν βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά. Βρέθηκα κι εγώ σε αυτήν τη θέση. Ωστόσο ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν έσπρωξα άνθρωπο πίσω, ποτέ δεν αρνήθηκα μια ζεστή αγκαλιά, κι ας έχω πάρει άπειρες, κι από τους γονείς μου κι από τους ανθρώπους που με αγάπησαν μέχρις εδώ. Αν κάποιες φορές έκανα κάποιον πέρα ήταν γιατί οι πληγές ήταν πολλές και πονούσα πάρα πολύ για να αντέξω δυο χέρια πάνω μου.
Αν μoνάχα μπορούσαμε να δούμε κάθε στιγμή πόσο γρήγορα τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα θα φρικάραμε με όλες τις αναβολές μας, με όλα εκείνα που δεν είπαμε, δεν κάναμε, δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να νιώσουν, να ζήσουν. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό που μας δίνεται σε τούτο το πέρασμα που λέγεται ζωή. Είναι κάτι που επενδύεις είτε στον εαυτό σου είτε στους άλλους και ποτέ δεν σου επιστρέφεται. Χρειάζεται σύνεση αλλά όχι τσιγγουνιά. Ο φόβος να επενδύσουμε χρόνο στους εαυτούς μας και στους άλλους είναι το ίδιο πρόβλημα με το να τον σπαταλήσουμε άσκοπα σε πράγματα και ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Η διαφορά είναι ότι στην δεύτερη περίπτωση ξέρουμε ότι τουλάχιστον το δοκιμάσαμε κι απλά δεν μας βγήκε, στην πρώτη όμως θα μας βασανίζει κρυφά και υπόγεια η ερώτηση "πως θα ήταν αν" κάναμε όσα δεν κάναμε, κι αυτό είναι μεγαλύτερο μαρτύριο από τον ίδιο τον φόβο.
Ο φόβος είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού που μεταπηδά είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι το ΕΔΩ+ΤΩΡΑ που ουσιαστικά είναι άχρονα, ή έτσι τουλάχιστον πρέπει να είναι. Όπως άχρονη είναι και η αγάπη. Όταν το κίνητρο για δράση βασίζεται στην αγάπη, όταν ΕΙΝΑΙ η αγάπη, τότε ο φόβος αργά ή γρήγορα εξανεμίζεται.
Μου είχε πει κάποτε ο δάσκαλός μου ο Αλέξανδρος ότι [ο έρωτας είναι σωσίβιο για τον άνθρωπο, κι ευτυχώς έχουμε κι αυτό το "τυράκι" που αλλάζει την χημική σύσταση του εγκεφάλου και δίνει την ορμή που μας λείπει για να περάσουμε τα εμπόδια (και στο βάθος βάθος να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας) που μέχρι χτες φάνταζαν τρομακτικά.] Αν κάποιος προσπερνάει αυτές τις ευκαιρίες στη ζωή του, δεν θα μπορέσει ποτέ να καβαλήσει το κύμα και να κάνει μεγάλα πράγματα, μια ζωή θα είναι κλεισμένος σε ένα στενό ρούχο, σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, σε μια ζωή χωρίς κελαρυστό γέλιο, σαν ζωντανός νεκρός που απλά περιμένει να περάσει ο καιρός για να περάσει κι εκείνος απέναντι.
Είναι κάτι στιγμές στη ζωή μας που εμφανίζονται άνθρωποι κυριολεκτικά από το πουθενά ~ εγώ τους λέω αγγέλους~ κι έρχονται για να μας πάρουν από το χέρι να μας πάνε ένα βήμα πιο κάτω. Τόσο θέλει για να προχωρήσουμε. Όλη η ιστορία του φόβου έιναι το γαμημένο πρώτο βήμα. Αν έχεις ποτέ βρεθεί στην άκρη μια γέφυρας με τα πόδια σου να τρέμουν και να μην ξέρεις πως θα φτάσεις στην άλλη άκρη, με τους φίλους σου να σε κοιτούν και να φωνάζουν "άντε τι κάνεις!;;;", να μουδιάζεις και να νομίζεις θα σωριαστείς κάτω και θα γίνεις θρίψαλα, τότε θα ξέρεις πώς είναι όταν έχεις φτάσει στην άλλη άκρη και κοιτάς πίσω. Αν έχεις ποτέ νιώσει να σου κόβονται τα γόνατα στην ιδέα ότι θα μιλήσεις σε κάποιον και θα -θα - θα και στο τέλος όλα τα "θα" αποδείχτηκαν ανυπόστατα, τότε θα ξέρεις πως είναι να χαλαρώνεις πίσω και να λες αυτό που νιώθεις.
"Η ζωή είναι ένα τεράστιο κοσμικό αστείο" είπε ο Δάσκαλος Όσσο, και προσπαθώ να το υπενθυμίζω κάθε μέρα στον εαυτό μου, να μου χαμογελάω το πρωί ακόμα κι όταν τα χείλη μου είναι σαν μια ανέκφραστη γραμμή. Κι ακόμα κι όταν οι προσδοκίες μου μένουν μετέωρες ή χτυπάνε σε τοίχο, αρνούμαι να μπω στο τριπάκι του πόνου, αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι των βαμπίρ, αρνούμαι να ταϊσω την παγκόσμια κατάθλιψη, το μαύρο τέρας που ολοένα μεγαλώνει και παρασύρρει στο διάβα του φίλους μου ανθρώπους που αγαπάω και θέλω στη ζωή μου χαρούμενους κι ευτυχισμένους. Αρνούμαι να γίνω άλλο ένα κομμάτι κρέας που θα θυσιαστεί για το Σκοτάδι, διότι αυτό είναι ο φόβος, το κερί που δεν έχουμε τη νύχτα, τα παπούτσια που ξεχάσαμε στην ακτή και τα πήρε το κύμα. Αλλά κανείς και τίποτα δεν είναι αρκετά για να εμποδίσει την ύπαρξη όταν αυτή θέλει να ξετυλιχτεί, ούτε καν οι ορμόνες που ορίζουν όλο το εσωτερικό μας σύμπαν. Είμαστε ένας εξαιρετικά ευφυής μηχανισμός για να μπορεί να μας ορίσει ο φόβος. Μόνο εξωτερικοί παράγοντες ουσιαστικά μπορούν να σαμποτάρουν την εξέλιξή μας, γιατί όλα τα υπόλοιπα που ξεκινούν από εμάς παλεύονται, κι ακόμα και οι πιο σοβαρές ασθένειες μπορούν να γίνουν η πλατφόρμα για τα συνειδησιακά μας κβαντικά άλματα. Ναι ξέρω, όλα αυτά ακούγονται πολύ εξωγήινα για κάποιον που υποφέρει, αλλά αν κάτι έμαθα στη ζωή μου τόσα χρόνια είναι πως μπροστά στην πραγματική απειλή της ζωής όλοι στέκονται σούζα και μόνο αν αληθινά κινδυνέψεις να πεθάνεις ξεκινάς να ζεις, γιατί έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το Τέλος, και δεν είναι και τόσο ευχάριστη η αίσθηση ότι το ταξίδι τελειώνει κι εσύ δεν πρόλαβες μια σειρά πραγμάτων.
Αν ποτέ κάποιος σου πει πως δεν μπορεί να κάνει αυτό ή εκείνο μην τον πιστέψεις, είναι που δεν προσπάθησε αρκετά. Οι πιο πολλοί άνθρωποι βολεύονται στη συνήθεια, ακόμα κι αν η συνήθεια είναι οδυνηρή. Πας να τινάξεις την σκόνη από πάνω τους και σε μαλώνουν "άσε κάτω την σκόνη μου!" ενώ πριν λίγο εύχονταν μέσα τους να είσαι εσύ που θα απλώσεις τα χέρια να κάνεις την πρώτη δαχτυλιά που θα δείξει πόση σκόνη συσσυρωρεύτηκε πάνω τους. Συμπεριφορές απρόβλεπτες, αποκαρδιωτικές, στενάχωρες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού ακριβώς χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι διεκόπη.
"Σ' αγαπάω αλλά..."
"Προσπάθησα αλλά..."
"Είναι ωραία αλλά..."
(Από παιδί έχω μια αλλεργία στο αλλά ~ είναι ύπουλο και ακυρωτικό.)
"Θέλω αλλά δεν μπορώ..."
Θέλω να σε φιλήσω αλλά δεν βρίσκω το μάγουλό σου....
Αν ποτέ κάποιος σου μιλήσει για τη ζωή και φέρεται σαν πεθαμένος, στήσ'τον στον τοίχο και ζήτα του να σου πει ποια είναι η τελευταία του επιθυμία βάζοντας το δάχτυλό σου στον κρόταφό του, θα φρικάρει, γιατί ακόμα κι έτσι εικονικά κανείς δεν αντέχει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακόμα κι αν η ζωή του είναι αργός θάνατος και δεν κάνει τίποτα να βγει από το βάραθρο, απλά μένει εκεί να κλαίγεται πως οι "συνθήκες" δεν του επιτρέπουν κάτι πιο όμορφο. Δεν το χωράει ο νους μου ότι μένει κάποιος σε κάτι λιγότερο από αυτό που μπορεί κι εντέλει αξίζει. Μπορώ να δικαιολογήσω μια περίοδο ανημπόριας κι απραξίας, που όλοι δικαιούμαστε όταν η ψυχή ή το σώμα μας έχει καταπονηθεί και χρειάζεται να θεραπεύσουμε πράγματα μέσα μας. Αυτή η περίοδος όμως δεν μπορεί να κρατάει μια ζωή. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε κάτι δεν πάει καλά. Πίσω από κάθε αναβλητικότητα, πίσω από κάθε φρενάρισμα, κρύβεται κι ένας φόβος, έχει πολλές μορφές, πολλά επίπεδα, πολλά στάδια, και τρυπώνει μέσα μας σε ανύποπτο χρόνο. Ο φόβος της απόρριψης, της αποτυχίας, που όλοι οδηγούν στον ένα και τρανό φόβο του θανάτου. Πιο συχνά εμφανίζεται όταν πας να ανοίξεις τα φτερά σου. Κάτι, κάποιος, κάπως θα σε αποτρέψει, με φράσεις κλειδιά που παίζουν με το μυαλό σου και μπλοκάρουν τη δράση σου. Είναι αληθινά τρομακτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο με όρεξη για ζωή να γυρνά λίγο πριν κάνει το βήμα. Όπως ο πιανίστας 1900 στην γνωστή ταινία που στέκεται μουδιασμένος στη σκάλα και μόλις πάει να βγει στην ξηρά, επιστρέφει στο καράβι, πιστεύοντας ότι έτσι μένει πιστός στο είναι του που είναι ουσιαστικά η ανυπαρξία ~ ένας θεατής της ζωής των άλλων που απλά κάνει τέχνη όσα δεν μπορεί ο ίδιος να γευτεί.
Αν πω "ξύπνα!" θα ακουστεί κλισέ. Μα είναι η πρώτη λέξη που λέω το πρωί στον εαυτό μου. You Only Live Once. Κι αυτό δεν τον λέω σαν άλλη μια χιπστεράδικη παπαριά που λένε τα πλουσιόπαιδα για να κάνουν την επανάσταση στις καταθλιπτικές ζωές τους, το λέω γιατί αυτή είναι η στεγνή πραγματικότητα. Δεν λέω ότι δεν φοβάμαι, όχι. Αν υπάρχει κάποιος που φοβάται είμαι σίγουρα και εγώ. Αλλά προσπαθώ. Να προχωράω όταν τα πόδια μου τρέμουν, να μιλάω όταν ο κόμπος στο λαιμό μου μεγαλώνει, να ρισκάρω, να κάνω λάθη, να επιθυμώ, να πέφτω στη φωτιά και να καίγομαι. Και όσες φορές κι αν έπεσα έξω ή πόνεσα ή κλείδωσα, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να προσπαθώ. Και κάθε φορά μέσα από νέο restart. Πόσες επανεκκινήσεις έχω κάνει το ξέρω μόνο εγώ. Και θα συνεχίσω κι άλλες τόσες κι όσες φορές χρειαστεί μέχρι να φύγω από αυτόν τον πλανήτη. Το θεωρώ βλασφήμια για την ίδια την ύπαρξη να είμαι ανθρωπάκι ενώ κουβαλάω μέσα μου θεό. Κι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να σταθώ όπως ονειρεύτηκα, τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα, ότι πάλεψα με τους φόβους μου, κι ας κατάφερα έστω το ήμισυ, μου φτάνει. Ο φόβοι ποτέ δεν τελειώνουν, είναι σαν την Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δέκα. Αλλά συνεχίζεις. Never give in, never give up.
Διότι μια φορά θα σταθείς απέναντι στο πεπρωμένο σου, μια φορά ανοίγει η χαραμάδα για να δεις το Νόημα, μια φορά θα βρεθείς αγκαλιά με το απόλυτο ταίρι σου, μια φορά θα γαληνέψει η ψυχή στο βάθος της ύπαρξής σου, μια φορά θα δεις το δρόμο που πρέπει να πάρεις αληθινά για να βγεις στο ξέφωτο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις και τρικ που σκαρφίζεται ο νους που απλώς δικαιολογούν την αδυναμία σου να κλωτσήσεις τον κουβά με τα λασπόνερα, να σταθείς όρθιος καζαντζακικός κάτω από τον Ανίκητο Ήλιο και τον Έναστρο Ουρανό και να φωνάξεις την αλήθεια σου.
You Only Live Once. Μην το εξευτελίζεις, μην το κάνεις μελόδραμα. Κάνε ό,τι έχεις να κάνεις ΤΩΡΑ και κάντο σωστά. Είναι τόσο απλό. Τόσο γαμημένα απλό. Απλά ζήσε. Ζήσε όμορφα. Αφέσου στη ροή με εμπιστοσύνη και αγάπη. Χωρίς σκέψεις, χωρίς προβολές, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέριες, χωρίς ηττοπάθειες. Χαμογέλα και ζήσε. Χαμογέλα με την καρδιά σου. Όχι στο φαίνεσθαι, αλλά αληθινά με την καρδιά σου. Κάνε την έκπληξη στον εαυτό σου, μην τον αφήνεις σε ησυχία. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η τέχνη του να ζεις. Τίποτε δεν κερδίζεται μέσα από την παραίτηση και την απραξία. Κάθε νίκη είναι πολλές μάχες που χάθηκαν. Πολέμα. Ζήσε.
(Γιατί ο χρόνος τρέχει… και δυστυχώς ολοένα πιο γρήγορα. Κι αυτό δεν είναι προσωπική διαπίστωση.)
Κανένας κύκλος δεν τετραγωνίζεται, μόνο κόβεται.
“Find out what you're afraid of and go live there.”
~Chuck Palahniuk~
I am half sick of shadows, said the Lady of Shallot... Μια εικόνα μπορεί να σε πάει τόσο μακριά, τόσο πίσω στο χρόνο. Μυρωδιές, αισθήσεις, σκέψεις, όλα ξυπνούν... ένα ενεργειακό ταξίδι είναι η εμπειρία της τέχνης, που υπερβαίνει την ~απλά+μόνο~ θέασή της...
“‘I am half sick of shadows,’ said the Lady of Shallot”:
Alfred, Lord Tennyson, The Lady of Shalott, Part II, 1915.
Painting by John William Waterhouse
Καθόμουν στο ημίφως κι έπινα το τσάι μου κοιτώντας την κοιλάδα να απλώνεται έξω από το παράθυρο ~ εκεί στην ίδια θέση που κάποτε καθόταν ο Alfred Lord Tennyson. Δέος και συγκίνηση. Η θέα της Lady of Shallot, στον σκοτεινό διάδρομο που μύριζε μπύρα και κονιάκ, μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Οι τοίχοι θαρρείς ψιθύριζαν το παρελθόν τους, ιστορίες που μπερδεύονταν με τα γέλια των θαμώνων, τη μουσική και τα ποτήρια που χτυπούσαν. Μια χρονομηχανή το HanburyArms. Ένας τόπος μαγικός στον οποίο συχνά επιστρέφω...
... κάπου ψηλά για να βλέπω την μεγάλη εικόνα της πόλης που ματαίωσε τα όνειρά μου... με "chauffeur" τον Pierre Schaeffer, ώρα x-ψ-z...
The man I love... είναι κείνος που χαράζει τη διαδρομή που θέλω πριν την σκεφτώ βάζει το ραδιόφωνο να παίζει κι η σιωπή μου νανουρίζεται από μουσικές που αγαπάμε και οι δυό μιλάμε με τα δάχτυλα καθώς οι λέξεις καταρρέουν... Ο άντρας που αγαπώ μ' αγγίζει βαθιά δίχως να μ' ακουμπάει κι όταν μ' ακουμπάει θέλω μονάχα να χαθώ στο άπειρο δυναμώνει την ένταση με τα μαγικά του χέρια και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά σαν να τον ερωτεύομαι για πρώτη φορά... Ο άντρας που αγαπώ οδηγεί δίχως να με κοιτάζει μα νιώθω τα μάτια του επάνω μου κοφτερά σαν σπαθιά ιδέα μου είναι, λέω και στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο να χαθεί με τον αέρα της νύχτας που μου παίρνει τα μαλλιά και τα δάκρυα... Ο άντρας που αγαπώ σφίγγει το χέρι μου κι ύστερα το αφήνει αμήχανα καθώς διασχίζουμε την παραλιακή και κρέμεται το φεγγάρι πάνω μας (μωρό μου κοίτα!) και πάει πιο πέρα και πιο πέρα σε ένα night ride ονειρικόόπως στο σινεμά γιατί κανείς από τους δυο δεν θέλει να πάει σπίτι απόψε...
Ο άντρας που αγαπώ μυρίζει τσάι, σανδαλόξυλο, βουνό και μπισκότα έχει γεύση Halls τσέρυ, ζεστά χείλη, απαλά χέρια που σκληραίνουν όταν θυμώνει μια αγκαλιά τεράστια και ζεστή σαν σπηλιά στο καταχείμωνο και σφιχτή σαν τανάλια κάθε που θέλω να δραπετεύσω από τον εαυτό μου...
Πώς να αγκαλιάσεις ένα πληγωμένο αγρίμι δίχως να το πονέσεις; Πως να πεις σε κάποιονότι τον αγαπάς δίχως να τον τρομάξεις δίχως να κινδυνεύσεις να τον χάσεις για πάντα; Σ αγαπώ σημαίνει είμαι χαμένος
όπως εσύ.... Μου λείπεις σημαίνει είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος. λέει ο Chaosopher...
Έκανα ο,τι μπόρεσα να κρυφτώ πίσω απ' το δάχτυλό μου του είπα πόσο τον μισώ όπως στις σαπουνόπερες κι ύστερα χάραξα πάνω του γραμμές να τον σφραγίσωγια πάνταδικό μου αυτό το για πάντα που πάντα με τρόμαζε... Ήθελα να του πω πόσο μου λείπει μαείπα μια χαζομάρα... Και μένα μου λείπεις ήδη, είπε κι ένιωσα να με λούζει εκείνο το βαθύ μπλε φως που έβλεπα κάθε φορά που με φιλούσε και κουλουριαζόμουν δίπλα του κάτω από τα σκεπάσματα...
Πως να πεις σε κάποιονότι τον αγαπάς;
Take me... take me somewhere nice...
~~~~~~~~~~~~~~~~~ "δεν είναι για σένα" [για τον Ν. Β.]
Η Φύση πάντα στοργική, προνόησε για τις σαχλές γυναίκες, κι όσο τους λείπει σε ομορφιά κι ευφυία, τους το έδωσε σε κώλο ή βυζιά, για να μπορούν να επιβιώσουν σε ανταγωνιστικές συνθήκες. Σε έναν κόσμο που όλοι είναι για τον πούτσο, μια χαρά περνούν οι σαχλές, θα έλεγε κανείς μάλιστα πως είναι η εποχή τους. Η κενότητα κι η πουτανιά μια γροθιά σε όλο τους το μεγαλείο. Τα σόσιαλ μέδια είναι ο ορισμός αυτού του ξεπεσμού, κι όσο κι αν προσπαθεί κανείς να περιχαρακωθεί για να κρατήσει ένα επίπεδο στις επαφές του, δεν σ' αφήνει το ίδιο το μέσο.
Διαπιστώνω τελευταία ότι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο έρχομαι ολοένα και πιο συχνά αντιμέτωπη με την ανοησία του κάθε μπάζου, που στο ο,τιδήποτε βλακώδες γράφει από κάτω σχολιάζει ο κάθε πικραμένος, επιβεβαιώνοντάς την ως τι άραγε; ως θηλυκό; μάλλον αυτό γιατί στην πραγματικότητα είναι άλλη μια ατάλαντη ηθοποιός, συγγραφέας, χορεύτρια, μουσικός, εικαστικός, γιογκίνι, γκουρού, λάιφ κόουτς, μηντιακή γουόνα-μπι περσόνα, κι ό,τι διάολο, κι αν δεν ήταν τα σόσιαλ μέδια δεν θα τις ήξερε ουτε η μάνα τους, (όχι πως τώρα τις ξέρει, απλά έχουν την ψευδαίσθηση πως μερικές χιλιάδες γνωστών τις κάνει βι-άι-πι και σηκώνουν τον αμανέ τόσο ψηλά που δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για λύπηση). Θλιβερές επαναλήψεις των εαυτών τους οι περισσότερες, έχουν δυο τρεις φράσεις κλισέ τις οποίες σερβίρουν ξανά και ξανά με παραλλαγές, κι αν δεις ολη την ροή του λόγου τους αναρωτιέσαι αν γνωρίζουν πάνω από 150 λέξεις. Παρόλα αυτά περνιώνται για πνευματώδεις, κάποιοι τις έπεισαν ότι είναι, το δε καταπληκτικό είναι πως κάποιες από αυτές κλέβουν ατάκες άλλων, που προσωπικά τις έχω ακούσει 20 χρόνια πριν, και οδύρονται ότι τις κοπιάρουν κάποιες άλλες "πιο πονηρές" και δρέπουν τις δάφνες τους και "ω τι αδικία". Και μεταξύ οδυρμού και κρύων αστείων, ρίχνουν και κανένα μπούτι, λίγο βυζί, κι από κάτω τα ληγούρια αραδιάζουν "εισαι θεά" ... και είναι πραγματικά να γράφεις βίπερ νόρα.
Το θλιβερό όμως δεν είναι αυτό, το θλιβερό είναι να συναντώ στις σελίδες αυτών των σαχλοκούδουνων, άνδρες που μέχρι χτες εκτιμούσα για το επίπεδό τους, κάτι που τελευταία με κάνει να αναρωτιέμαι ολοένα και περισσότερο για αρκετές από τις επαφές μου. Το ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι κάποιοι από αυτούς παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εκλεκτικούς και υπεράνω, σοβαρούς, πολυάσχολους κλπ, αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται η σαχλαμάρα πάντοτε είναι ελκυστικότερη, καθότι ανώδυνη, οι "πολυάσχολοι" είναι όλοι μέρα στο διαδίκτυο και μεταξύ πολιτικής μπουρδολογίας, ποδοσφαίρου και άλλων πολίτικαλ κορρέκτ ενασχολήσεων, ξεροσταλιάζουν κάτω από τα και-καλά-σέξυ γραφόμενα της κάθε αγάμητης, τις ακαλαίσθητες φωτογραφίες της, κι εκεί χάνεις πάσα ιδέα για το μέγεθος της υποκρισίας και της μαλακίας.
Ναι αυτά μετράνε, όχι μόνο σήμερα αλλά από πάντα. Δεν έχει σημασία αν είναι μπάζο, σημασία έχει να γεννά προσδοκίες, να αφήνει να εννοηθεί πως κάτι μπορεί να γίνει. Δεν είναι όμορφη και το ξέρει. Γι αυτό φροντίζει να έχει ωραίο κορμί (γιατί όπως και να χει είναι πακέτο να είσαι χαζή-άσχημη και χοντρή). Ούτε μυαλό έχει αλλά δεν έχει σημασία. "Μόνο τα ζόμπι σε θέλουν για το μυαλό σου" όπως έλεγε κι ένας φίλος και δυστυχώς η πλειοψηφία των ανθρώπων τείνει σε ολοένα και μεγαλύτερη ρηχότητα, ειδικά οι άντρες, οι περισσότεροι είναι "να ζωστούν με εκρηκτικά και να αυτοπυρποληθούν" όπως λέει κι ο φίλος μου ο Δ.
Ολοένα και περισσότερο νιώθω πως ελάχιστα πράγματα έχω να μοιραστώ με αυτές τις "φυλές", είναι πολύ έξω όλο αυτό από το νοητικό μου, από την εσωτερικότητά μου γενικά, θίγουν την αισθητική μου, σαν τη μύγα μεσα στη σούπα μου, που μπορεί σε φάσεις να την έβγαζα και να συνέχιζα, ή ακόμα και να έτρωγα αγνοώντας την, αλλά όχι πια. Δεν υπάρχει χώρος για ηλιθιότητα, όχι άλλο, φτάνει. Διαχρονικά δεν αντέχω την φτήνια.
Έχω απομακρύνει πολύ κόσμο από την προσωπική μου ζωή κι έπεται συνέχεια. Δεν λυπάμαι με τέτοιες απώλειες γιατί δεν είναι καν απώλειες. Απλά καταλαμβάνουν χώρο. Λυπάμαι μόνο όταν έχω επενδύσει σε κάποιους και αποδεικνύονται πολύ "λίγοι". Λυπάμαι όταν βλέπω άνδρες που εκτιμούσα να ευτελίζονται στα μάτια μου. Λυπάμαι να διαπιστώνω ότι αυτοί οι άντρες που θαύμαζα για τον εκλεκτισμό και τα high standards ασχολούνται με την φτήνια, την στηρίζουν, όπως στηρίζουν και την μετριότητα, την κανακεύουν, την χειροκροτούν, της δίνουν συνεχώς credits. Και λυπάμαι γιατί νιώθω ότι τα τελευταία προπύργια ανδρισμού καταρρέουν, κι εγώ έχω ανάγκη να περιτριγυρίζομαι από αληθινούς άνδρες, όπως έχω ανάγκη να περιτριγυρίζομαι από ομορφιά, ήθος και ευφυία, ο κόσμος μου αποκτά νόημα μέσα από αυτά, αυτά είναι η έμπνευσή μου, αυτά με γεμίζουν. Ο άντρας αν δεν είναι αξιοθαύμαστος καλύτερα να μην υπάρχει.
Η μουσική είναι ο πλανήτης μου, διαχρονικά και φορέβερ, το σημείο επαφής με τους πιο αγαπημένους μου φίλους, το "σημείο συναρμολόγησης" του εαυτού μου όταν οι μύθοι καταρρέουν, το καταφύγιό μου όταν όλα χάνονται.
Μια ζωή ολόκληρη χαρές λύπες όνειρα ταξίδια διακοπές έρωτες χωρισμοί επιτυχίες ήττες τσιμπούσια πάρτυ παιδική ευτυχία όλα με μουσική υπόκρουση.
Οταν δεν υπάρχει μουσική νιώθω πως δεν είμαι εγώ, πως έχω χάσει επαφή με τον εαυτό μου. Είχε πει ο φίλος μου ο Δ. αν μπεις σε ένα σπίτι και δεν παίζει μουσική κάτι δεν πάει καλά με τον ιδιοκτήτη. Διαπιστωμένο…
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιος "φύλακας" εμφανίζεται και ανανεώνει γενναία το playlist μου. Είναι η στιγμή κάποιας μετάβασης, που θέλω μέσα μου κάτι να αλλάξει, που πρέπει να αλλάξει... θαρρείς και πρέπει να αλλάξω ρούχα.... και ξέρω ότι ο "φύλακας" αυτός θα παίξει κάποιο ρόλο στη ζωή μου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο...
Επαναληπτικά
μέχρι να γίνω στάχτη
στην αιωνιότητα…
Ό,τι αγάπησα πιο πολύ
χάθηκε μέσα στον ήλιο κάποιου απογεύματος
στη σκόνη των αυτοκινητόδρομων της Αθήνας
και στις μυστικές παραλίες της Αρκαδίας
που δεν πρόλαβα να κολυμπήσω
γιατί δεν υπάρχουν πια σε κανέναν χάρτη
Ό,τι αγάπησα πιο πολύ
χάθηκε μέσα στη σιωπή και στον ήχο μιας σταγόνας
το κοιτάζω καθώς σβήνει στον ορίζοντα
και πια δεν ξεχωρίζω αν έφυγε εκείνο ή εγώ
πάντα φεύγω μέσα μου…
δεν αντέχω την αλήθεια μου
ούτε και τη δική τους
η αβάσταχτη ελαφρότητά τους μου φέρνει θλίψη
λίγοι κατάφεραν να αγγίξουν ένα άνθος κερασιάς
χωρίς να το διαλύσουν
δεν υπάρχουν πια πολεμιστές
κι οι εραστές πέθαναν μαζί με το τελευταίο αυθεντικό χαϊκού
Κοιμήθηκα σε κόσμους μυθικούς
που υπάρχουν μονάχα στο μυστικό μου ημερολόγιο
~κείνες τις μέρες στο δικό μου Κυότο~
και ξύπνησα πάνω σε έναν παλιό βελούδινο καναπέ
σε μια πόλη που κάποτε αγάπησα
και πια δεν αναγνωρίζω
πάντα φεύγω μέσα μου…
χα! για δες πως τα κατάφερα και πάλι
πόσο πανούργο σχέδιο
να φεύγω πρώτη και να μοιάζει ότι ξέμεινα εδώ…
Οι άνθρωποι μου προκαλούν θλίψη
όχι όχι
οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι
είναι πλάσματα εξωκοσμικά
που ακούνε jazzatronica*
γεννιούνται και πεθαίνουν σε άλλες διαστάσεις
αυτό που βλέπεις είναι μια πτυχή μόνο απ' τα φουστάνια τους
καθώς πέφτουν στο πάτωμα
Κάποιος κάποτε είπε
πως ο σκοπός τους σε τούτη την διαδρομή
είναι να γίνουν μάνες
γαμώ τις μάνες σας
που ακόμα δεν κατάφεραν να σας δείξουν
πως η ζωή έξω απ' τη μήτρα είναι πιο όμορφη
από τα σκοτάδια τους
και χάθηκαν αιώνες ολόκληροι στην σκόνη του χρόνου
περιμένοντας να γυρίσουν πίσω οι καρποί του έρωτά τους
και οι απόηχοι ερωτήσεων που ποτέ δεν απαντήθηκαν μέσα τους
και κάνουν κύκλους
και κάνουν κύκλους
και κλαίνε μέσα τους
και δεν κλαίνε ποτέ
γιατί οι άντρες δεν κλαίνε λέμε
στάσου όρθιος ρε
μην πονάς μην κουνιέσαι
μην γελάς μην νιώθεις
Οι άνθρωποι μου προκαλούν θλίψη
σε μετρούν σε ζυγίζουν
σε τραβούν σε πετάνε
σε πονούν σε αγαπάνε
σε πονούν
σε πονάνε
ναι
όλα μια άρνηση
όλοι αρνιούνται να δουν
αυτό που κοιμάται στο κρεβάτι τους
που τους νανουρίζει με χάδια
σαν την σειρήνα
τους υπνωτίζει
τους βασανίζει
είναι η άλλη τους πλευρά
ο καθρέφτης
(σαν dejavu αυτές οι αράδες…)
τους αγαπάς
και σ αγαπάνε πιο δυνατά
πονάς
και πονάνε πιο δυνατά
σκέφτονται πριν από σένα
ψιθυρίζουν
mesmerizing words
γεμίζουν το κάθε σου κύτταρο
με την ύπαρξή τους
σαν ενέσιμο μπότοξ
εθίζεσαι στην υπόσχεση μιας αιώνιας νιότης
τόσο ψεύτικης
όσο και τα διαγαλαξιακά ταξίδια
οι μόνοι έρωτες που επιβιώνουν είναι κείνοι
που κρύφτηκαν
στον ήχο μιας τρομπέτας που ακούγεται μέσα στη νύχτα
και νταντεύει τη μοναξιά σου
οι έρωτες που δεν εκφράστηκαν ποτέ
κι έμειναν ασφαλείς στην ανυπαρξία τους
όλοι οι υπόλοιποι καταρρέουν
σαν στραβά πορσελάνινα φλυτζανάκια το ένα πάνω στ' άλλο
Είναι κάτι άνθρωποι
που γεννιούνται καθρέφτες
έρχονται μια φορά στα χίλια χρόνια
για να τους θυμίσεις το μονοπάτι
που ποτέ δεν τόλμησαν
(σαν dejavu αυτές οι αράδες… μην ξανάρθεις στα όνειρά μου)
Σε πολιορκούν, σε διεκδικούν, σε τυλίγουν
σαν το πιο αγαπημένο pipeline του σέρφερ
στροβιλίζεσαι στη δροσιά τους
σπαρταράς στη δύνη τους
θέλεις να χαθείς μέσα στο τυρκουάζ της ψυχής τους
αφήνεσαι σαν μωρό που κοιμάται στο χείλος του γκρεμού
σε τυλίγουν σε πνίγουν σε χαιδεύουν
φιλούν την ύπαρξή σου όλη θαρρείς
σε ρουφάνε
κι όταν πια γίνεις ένα με το κύμα
χάνονται στο βυθό τους σαν φαντάσματα
κι εσύ ξυπνάς στο σημείο μηδέν
που το ξέρεις πια
καλύτερα από κάθε σημείο στα σοκάκια του μυαλού σου
The road not taken
~is a piece of shit.
κλαις;
μην κλαις βρε χαζό
αύριο ο ήλιος θα βγει και πάλι από την ανατολή
με δύναμη απ' την Κηφισιά… θυμάσαι;
κι εκείνοι θα είναι μερικά ακόμα ίχνη στο διάβα σου
που σβήνουν
καθώς περνάει το κύμα της λησμονιάς
και τα εξαφανίζει...
όχι δεν θα σκεφτώ άλλο
δεν θα σε σκεφτώ ξανά
όχι
άλλο
φτάνει._
* Πάντα φτιάχνω δικές μου λέξεις... όταν οι λέξεις των άλλων δεν μου φτάνουν...
