"Life starts where fear ends" είχε πει κάποτε ο Δάσκαλος Όσσo... (γι' αυτό και δεν είναι μαζί μας σήμερα)...
Ολοένα και περισσότερο συναντώ γύρω μου ανθρώπους που αναβάλλουν. Αναβάλλουν να μιλήσουν, να κάνουν, να νιώσουν, να χαρούν, κι εντέλει να ζήσουν. Λίγο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λίγο τα προσωπικά θέματα που ο καθένας μας κουβαλά, η καθημερινότητα μοιάζει να καλύπτεται από γκρίζα σύννεφα και η επαφή με τους ανθρώπους σχεδόν βαμπιρική εμπειρία. Τους πλησιάζεις με αγάπη και σε αδειάζουν. Μην έχοντας να σου δώσουν τίποτα πέρα από την θλίψη τους αρκούνται στο να πάρουν. Ελάχιστοι εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν, ελάχιστοι νιώθουν ευγνωμοσύνη, ελάχιστοι ξυπνούν με χαμόγελο, κι ακόμα πιο ελάχιστοι προσπαθούν να μετουσιώσουν κάθε πρωί τον πόνο τους σε κάτι ουσιαστικότερο από "σκαλώματα" και αρνήσεις. Άνθρωποι βαθιά φοβισμένοι, που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αλλά έχουν χάσει το δρόμο, δεν ξέρουν τον τρόπο, περιχαρακωμένοι σε περηφάνειες κι άμυνες, με την ψευδαίσθηση ότι είναι προστατευμένοι πίσω από ξερή απάθεια και απραξία.
Τους χαμογελάς και νομίζουν ότι κάτι θέλεις να πάρεις από κείνους, τους μιλάς όμορφα και ψάχνουν να βρουν την ατέλεια στο λόγο σου, τους αγκαλιάζεις και σπαρταράνε σαν ψάρια έξω από το νερό, θαρρείς ποτέ κανείς δεν τους αγκάλιασε από τότε που γεννήθηκαν. Νιώθω μια βαθιά συγκίνηση για αυτούς τους ανθρώπους γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ κοπιάζουν να μένουν αμέτοχοι στην ίδια τη ζωή, και πόσο υποφέρουν όταν βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά. Βρέθηκα κι εγώ σε αυτήν τη θέση. Ωστόσο ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν έσπρωξα άνθρωπο πίσω, ποτέ δεν αρνήθηκα μια ζεστή αγκαλιά, κι ας έχω πάρει άπειρες, κι από τους γονείς μου κι από τους ανθρώπους που με αγάπησαν μέχρις εδώ. Αν κάποιες φορές έκανα κάποιον πέρα ήταν γιατί οι πληγές ήταν πολλές και πονούσα πάρα πολύ για να αντέξω δυο χέρια πάνω μου.
Αν μoνάχα μπορούσαμε να δούμε κάθε στιγμή πόσο γρήγορα τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα θα φρικάραμε με όλες τις αναβολές μας, με όλα εκείνα που δεν είπαμε, δεν κάναμε, δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να νιώσουν, να ζήσουν. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό που μας δίνεται σε τούτο το πέρασμα που λέγεται ζωή. Είναι κάτι που επενδύεις είτε στον εαυτό σου είτε στους άλλους και ποτέ δεν σου επιστρέφεται. Χρειάζεται σύνεση αλλά όχι τσιγγουνιά. Ο φόβος να επενδύσουμε χρόνο στους εαυτούς μας και στους άλλους είναι το ίδιο πρόβλημα με το να τον σπαταλήσουμε άσκοπα σε πράγματα και ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Η διαφορά είναι ότι στην δεύτερη περίπτωση ξέρουμε ότι τουλάχιστον το δοκιμάσαμε κι απλά δεν μας βγήκε, στην πρώτη όμως θα μας βασανίζει κρυφά και υπόγεια η ερώτηση "πως θα ήταν αν" κάναμε όσα δεν κάναμε, κι αυτό είναι μεγαλύτερο μαρτύριο από τον ίδιο τον φόβο.
Ο φόβος είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού που μεταπηδά είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι το ΕΔΩ+ΤΩΡΑ που ουσιαστικά είναι άχρονα, ή έτσι τουλάχιστον πρέπει να είναι. Όπως άχρονη είναι και η αγάπη. Όταν το κίνητρο για δράση βασίζεται στην αγάπη, όταν ΕΙΝΑΙ η αγάπη, τότε ο φόβος αργά ή γρήγορα εξανεμίζεται.
Μου είχε πει κάποτε ο δάσκαλός μου ο Αλέξανδρος ότι [ο έρωτας είναι σωσίβιο για τον άνθρωπο, κι ευτυχώς έχουμε κι αυτό το "τυράκι" που αλλάζει την χημική σύσταση του εγκεφάλου και δίνει την ορμή που μας λείπει για να περάσουμε τα εμπόδια (και στο βάθος βάθος να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας) που μέχρι χτες φάνταζαν τρομακτικά.] Αν κάποιος προσπερνάει αυτές τις ευκαιρίες στη ζωή του, δεν θα μπορέσει ποτέ να καβαλήσει το κύμα και να κάνει μεγάλα πράγματα, μια ζωή θα είναι κλεισμένος σε ένα στενό ρούχο, σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, σε μια ζωή χωρίς κελαρυστό γέλιο, σαν ζωντανός νεκρός που απλά περιμένει να περάσει ο καιρός για να περάσει κι εκείνος απέναντι.
Είναι κάτι στιγμές στη ζωή μας που εμφανίζονται άνθρωποι κυριολεκτικά από το πουθενά ~ εγώ τους λέω αγγέλους~ κι έρχονται για να μας πάρουν από το χέρι να μας πάνε ένα βήμα πιο κάτω. Τόσο θέλει για να προχωρήσουμε. Όλη η ιστορία του φόβου έιναι το γαμημένο πρώτο βήμα. Αν έχεις ποτέ βρεθεί στην άκρη μια γέφυρας με τα πόδια σου να τρέμουν και να μην ξέρεις πως θα φτάσεις στην άλλη άκρη, με τους φίλους σου να σε κοιτούν και να φωνάζουν "άντε τι κάνεις!;;;", να μουδιάζεις και να νομίζεις θα σωριαστείς κάτω και θα γίνεις θρίψαλα, τότε θα ξέρεις πώς είναι όταν έχεις φτάσει στην άλλη άκρη και κοιτάς πίσω. Αν έχεις ποτέ νιώσει να σου κόβονται τα γόνατα στην ιδέα ότι θα μιλήσεις σε κάποιον και θα -θα - θα και στο τέλος όλα τα "θα" αποδείχτηκαν ανυπόστατα, τότε θα ξέρεις πως είναι να χαλαρώνεις πίσω και να λες αυτό που νιώθεις.
"Η ζωή είναι ένα τεράστιο κοσμικό αστείο" είπε ο Δάσκαλος Όσσο, και προσπαθώ να το υπενθυμίζω κάθε μέρα στον εαυτό μου, να μου χαμογελάω το πρωί ακόμα κι όταν τα χείλη μου είναι σαν μια ανέκφραστη γραμμή. Κι ακόμα κι όταν οι προσδοκίες μου μένουν μετέωρες ή χτυπάνε σε τοίχο, αρνούμαι να μπω στο τριπάκι του πόνου, αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι των βαμπίρ, αρνούμαι να ταϊσω την παγκόσμια κατάθλιψη, το μαύρο τέρας που ολοένα μεγαλώνει και παρασύρρει στο διάβα του φίλους μου ανθρώπους που αγαπάω και θέλω στη ζωή μου χαρούμενους κι ευτυχισμένους. Αρνούμαι να γίνω άλλο ένα κομμάτι κρέας που θα θυσιαστεί για το Σκοτάδι, διότι αυτό είναι ο φόβος, το κερί που δεν έχουμε τη νύχτα, τα παπούτσια που ξεχάσαμε στην ακτή και τα πήρε το κύμα. Αλλά κανείς και τίποτα δεν είναι αρκετά για να εμποδίσει την ύπαρξη όταν αυτή θέλει να ξετυλιχτεί, ούτε καν οι ορμόνες που ορίζουν όλο το εσωτερικό μας σύμπαν. Είμαστε ένας εξαιρετικά ευφυής μηχανισμός για να μπορεί να μας ορίσει ο φόβος. Μόνο εξωτερικοί παράγοντες ουσιαστικά μπορούν να σαμποτάρουν την εξέλιξή μας, γιατί όλα τα υπόλοιπα που ξεκινούν από εμάς παλεύονται, κι ακόμα και οι πιο σοβαρές ασθένειες μπορούν να γίνουν η πλατφόρμα για τα συνειδησιακά μας κβαντικά άλματα. Ναι ξέρω, όλα αυτά ακούγονται πολύ εξωγήινα για κάποιον που υποφέρει, αλλά αν κάτι έμαθα στη ζωή μου τόσα χρόνια είναι πως μπροστά στην πραγματική απειλή της ζωής όλοι στέκονται σούζα και μόνο αν αληθινά κινδυνέψεις να πεθάνεις ξεκινάς να ζεις, γιατί έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το Τέλος, και δεν είναι και τόσο ευχάριστη η αίσθηση ότι το ταξίδι τελειώνει κι εσύ δεν πρόλαβες μια σειρά πραγμάτων.
Αν ποτέ κάποιος σου πει πως δεν μπορεί να κάνει αυτό ή εκείνο μην τον πιστέψεις, είναι που δεν προσπάθησε αρκετά. Οι πιο πολλοί άνθρωποι βολεύονται στη συνήθεια, ακόμα κι αν η συνήθεια είναι οδυνηρή. Πας να τινάξεις την σκόνη από πάνω τους και σε μαλώνουν "άσε κάτω την σκόνη μου!" ενώ πριν λίγο εύχονταν μέσα τους να είσαι εσύ που θα απλώσεις τα χέρια να κάνεις την πρώτη δαχτυλιά που θα δείξει πόση σκόνη συσσυρωρεύτηκε πάνω τους. Συμπεριφορές απρόβλεπτες, αποκαρδιωτικές, στενάχωρες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού ακριβώς χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι διεκόπη.
"Σ' αγαπάω αλλά..."
"Προσπάθησα αλλά..."
"Είναι ωραία αλλά..."
(Από παιδί έχω μια αλλεργία στο αλλά ~ είναι ύπουλο και ακυρωτικό.)
"Θέλω αλλά δεν μπορώ..."
Θέλω να σε φιλήσω αλλά δεν βρίσκω το μάγουλό σου....
Αν ποτέ κάποιος σου μιλήσει για τη ζωή και φέρεται σαν πεθαμένος, στήσ'τον στον τοίχο και ζήτα του να σου πει ποια είναι η τελευταία του επιθυμία βάζοντας το δάχτυλό σου στον κρόταφό του, θα φρικάρει, γιατί ακόμα κι έτσι εικονικά κανείς δεν αντέχει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακόμα κι αν η ζωή του είναι αργός θάνατος και δεν κάνει τίποτα να βγει από το βάραθρο, απλά μένει εκεί να κλαίγεται πως οι "συνθήκες" δεν του επιτρέπουν κάτι πιο όμορφο. Δεν το χωράει ο νους μου ότι μένει κάποιος σε κάτι λιγότερο από αυτό που μπορεί κι εντέλει αξίζει. Μπορώ να δικαιολογήσω μια περίοδο ανημπόριας κι απραξίας, που όλοι δικαιούμαστε όταν η ψυχή ή το σώμα μας έχει καταπονηθεί και χρειάζεται να θεραπεύσουμε πράγματα μέσα μας. Αυτή η περίοδος όμως δεν μπορεί να κρατάει μια ζωή. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε κάτι δεν πάει καλά. Πίσω από κάθε αναβλητικότητα, πίσω από κάθε φρενάρισμα, κρύβεται κι ένας φόβος, έχει πολλές μορφές, πολλά επίπεδα, πολλά στάδια, και τρυπώνει μέσα μας σε ανύποπτο χρόνο. Ο φόβος της απόρριψης, της αποτυχίας, που όλοι οδηγούν στον ένα και τρανό φόβο του θανάτου. Πιο συχνά εμφανίζεται όταν πας να ανοίξεις τα φτερά σου. Κάτι, κάποιος, κάπως θα σε αποτρέψει, με φράσεις κλειδιά που παίζουν με το μυαλό σου και μπλοκάρουν τη δράση σου. Είναι αληθινά τρομακτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο με όρεξη για ζωή να γυρνά λίγο πριν κάνει το βήμα. Όπως ο πιανίστας 1900 στην γνωστή ταινία που στέκεται μουδιασμένος στη σκάλα και μόλις πάει να βγει στην ξηρά, επιστρέφει στο καράβι, πιστεύοντας ότι έτσι μένει πιστός στο είναι του που είναι ουσιαστικά η ανυπαρξία ~ ένας θεατής της ζωής των άλλων που απλά κάνει τέχνη όσα δεν μπορεί ο ίδιος να γευτεί.
Αν πω "ξύπνα!" θα ακουστεί κλισέ. Μα είναι η πρώτη λέξη που λέω το πρωί στον εαυτό μου. You Only Live Once. Κι αυτό δεν τον λέω σαν άλλη μια χιπστεράδικη παπαριά που λένε τα πλουσιόπαιδα για να κάνουν την επανάσταση στις καταθλιπτικές ζωές τους, το λέω γιατί αυτή είναι η στεγνή πραγματικότητα. Δεν λέω ότι δεν φοβάμαι, όχι. Αν υπάρχει κάποιος που φοβάται είμαι σίγουρα και εγώ. Αλλά προσπαθώ. Να προχωράω όταν τα πόδια μου τρέμουν, να μιλάω όταν ο κόμπος στο λαιμό μου μεγαλώνει, να ρισκάρω, να κάνω λάθη, να επιθυμώ, να πέφτω στη φωτιά και να καίγομαι. Και όσες φορές κι αν έπεσα έξω ή πόνεσα ή κλείδωσα, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να προσπαθώ. Και κάθε φορά μέσα από νέο restart. Πόσες επανεκκινήσεις έχω κάνει το ξέρω μόνο εγώ. Και θα συνεχίσω κι άλλες τόσες κι όσες φορές χρειαστεί μέχρι να φύγω από αυτόν τον πλανήτη. Το θεωρώ βλασφήμια για την ίδια την ύπαρξη να είμαι ανθρωπάκι ενώ κουβαλάω μέσα μου θεό. Κι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να σταθώ όπως ονειρεύτηκα, τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα, ότι πάλεψα με τους φόβους μου, κι ας κατάφερα έστω το ήμισυ, μου φτάνει. Ο φόβοι ποτέ δεν τελειώνουν, είναι σαν την Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δέκα. Αλλά συνεχίζεις. Never give in, never give up.
Διότι μια φορά θα σταθείς απέναντι στο πεπρωμένο σου, μια φορά ανοίγει η χαραμάδα για να δεις το Νόημα, μια φορά θα βρεθείς αγκαλιά με το απόλυτο ταίρι σου, μια φορά θα γαληνέψει η ψυχή στο βάθος της ύπαρξής σου, μια φορά θα δεις το δρόμο που πρέπει να πάρεις αληθινά για να βγεις στο ξέφωτο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις και τρικ που σκαρφίζεται ο νους που απλώς δικαιολογούν την αδυναμία σου να κλωτσήσεις τον κουβά με τα λασπόνερα, να σταθείς όρθιος καζαντζακικός κάτω από τον Ανίκητο Ήλιο και τον Έναστρο Ουρανό και να φωνάξεις την αλήθεια σου.
You Only Live Once. Μην το εξευτελίζεις, μην το κάνεις μελόδραμα. Κάνε ό,τι έχεις να κάνεις ΤΩΡΑ και κάντο σωστά. Είναι τόσο απλό. Τόσο γαμημένα απλό. Απλά ζήσε. Ζήσε όμορφα. Αφέσου στη ροή με εμπιστοσύνη και αγάπη. Χωρίς σκέψεις, χωρίς προβολές, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέριες, χωρίς ηττοπάθειες. Χαμογέλα και ζήσε. Χαμογέλα με την καρδιά σου. Όχι στο φαίνεσθαι, αλλά αληθινά με την καρδιά σου. Κάνε την έκπληξη στον εαυτό σου, μην τον αφήνεις σε ησυχία. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η τέχνη του να ζεις. Τίποτε δεν κερδίζεται μέσα από την παραίτηση και την απραξία. Κάθε νίκη είναι πολλές μάχες που χάθηκαν. Πολέμα. Ζήσε.
(Γιατί ο χρόνος τρέχει… και δυστυχώς ολοένα πιο γρήγορα. Κι αυτό δεν είναι προσωπική διαπίστωση.)
Κανένας κύκλος δεν τετραγωνίζεται, μόνο κόβεται.
“Find out what you're afraid of and go live there.”
~Chuck Palahniuk~
Ολοένα και περισσότερο συναντώ γύρω μου ανθρώπους που αναβάλλουν. Αναβάλλουν να μιλήσουν, να κάνουν, να νιώσουν, να χαρούν, κι εντέλει να ζήσουν. Λίγο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λίγο τα προσωπικά θέματα που ο καθένας μας κουβαλά, η καθημερινότητα μοιάζει να καλύπτεται από γκρίζα σύννεφα και η επαφή με τους ανθρώπους σχεδόν βαμπιρική εμπειρία. Τους πλησιάζεις με αγάπη και σε αδειάζουν. Μην έχοντας να σου δώσουν τίποτα πέρα από την θλίψη τους αρκούνται στο να πάρουν. Ελάχιστοι εκτιμούν αυτό που λαμβάνουν, ελάχιστοι νιώθουν ευγνωμοσύνη, ελάχιστοι ξυπνούν με χαμόγελο, κι ακόμα πιο ελάχιστοι προσπαθούν να μετουσιώσουν κάθε πρωί τον πόνο τους σε κάτι ουσιαστικότερο από "σκαλώματα" και αρνήσεις. Άνθρωποι βαθιά φοβισμένοι, που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν αλλά έχουν χάσει το δρόμο, δεν ξέρουν τον τρόπο, περιχαρακωμένοι σε περηφάνειες κι άμυνες, με την ψευδαίσθηση ότι είναι προστατευμένοι πίσω από ξερή απάθεια και απραξία.
Τους χαμογελάς και νομίζουν ότι κάτι θέλεις να πάρεις από κείνους, τους μιλάς όμορφα και ψάχνουν να βρουν την ατέλεια στο λόγο σου, τους αγκαλιάζεις και σπαρταράνε σαν ψάρια έξω από το νερό, θαρρείς ποτέ κανείς δεν τους αγκάλιασε από τότε που γεννήθηκαν. Νιώθω μια βαθιά συγκίνηση για αυτούς τους ανθρώπους γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ κοπιάζουν να μένουν αμέτοχοι στην ίδια τη ζωή, και πόσο υποφέρουν όταν βλέπουν τη ζωή να τους προσπερνά. Βρέθηκα κι εγώ σε αυτήν τη θέση. Ωστόσο ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν έσπρωξα άνθρωπο πίσω, ποτέ δεν αρνήθηκα μια ζεστή αγκαλιά, κι ας έχω πάρει άπειρες, κι από τους γονείς μου κι από τους ανθρώπους που με αγάπησαν μέχρις εδώ. Αν κάποιες φορές έκανα κάποιον πέρα ήταν γιατί οι πληγές ήταν πολλές και πονούσα πάρα πολύ για να αντέξω δυο χέρια πάνω μου.
Αν μoνάχα μπορούσαμε να δούμε κάθε στιγμή πόσο γρήγορα τελειώνει η άμμος στην κλεψύδρα θα φρικάραμε με όλες τις αναβολές μας, με όλα εκείνα που δεν είπαμε, δεν κάναμε, δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να νιώσουν, να ζήσουν. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό που μας δίνεται σε τούτο το πέρασμα που λέγεται ζωή. Είναι κάτι που επενδύεις είτε στον εαυτό σου είτε στους άλλους και ποτέ δεν σου επιστρέφεται. Χρειάζεται σύνεση αλλά όχι τσιγγουνιά. Ο φόβος να επενδύσουμε χρόνο στους εαυτούς μας και στους άλλους είναι το ίδιο πρόβλημα με το να τον σπαταλήσουμε άσκοπα σε πράγματα και ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Η διαφορά είναι ότι στην δεύτερη περίπτωση ξέρουμε ότι τουλάχιστον το δοκιμάσαμε κι απλά δεν μας βγήκε, στην πρώτη όμως θα μας βασανίζει κρυφά και υπόγεια η ερώτηση "πως θα ήταν αν" κάναμε όσα δεν κάναμε, κι αυτό είναι μεγαλύτερο μαρτύριο από τον ίδιο τον φόβο.
Ο φόβος είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού που μεταπηδά είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι το ΕΔΩ+ΤΩΡΑ που ουσιαστικά είναι άχρονα, ή έτσι τουλάχιστον πρέπει να είναι. Όπως άχρονη είναι και η αγάπη. Όταν το κίνητρο για δράση βασίζεται στην αγάπη, όταν ΕΙΝΑΙ η αγάπη, τότε ο φόβος αργά ή γρήγορα εξανεμίζεται.
Μου είχε πει κάποτε ο δάσκαλός μου ο Αλέξανδρος ότι [ο έρωτας είναι σωσίβιο για τον άνθρωπο, κι ευτυχώς έχουμε κι αυτό το "τυράκι" που αλλάζει την χημική σύσταση του εγκεφάλου και δίνει την ορμή που μας λείπει για να περάσουμε τα εμπόδια (και στο βάθος βάθος να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας) που μέχρι χτες φάνταζαν τρομακτικά.] Αν κάποιος προσπερνάει αυτές τις ευκαιρίες στη ζωή του, δεν θα μπορέσει ποτέ να καβαλήσει το κύμα και να κάνει μεγάλα πράγματα, μια ζωή θα είναι κλεισμένος σε ένα στενό ρούχο, σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, σε μια ζωή χωρίς κελαρυστό γέλιο, σαν ζωντανός νεκρός που απλά περιμένει να περάσει ο καιρός για να περάσει κι εκείνος απέναντι.
Είναι κάτι στιγμές στη ζωή μας που εμφανίζονται άνθρωποι κυριολεκτικά από το πουθενά ~ εγώ τους λέω αγγέλους~ κι έρχονται για να μας πάρουν από το χέρι να μας πάνε ένα βήμα πιο κάτω. Τόσο θέλει για να προχωρήσουμε. Όλη η ιστορία του φόβου έιναι το γαμημένο πρώτο βήμα. Αν έχεις ποτέ βρεθεί στην άκρη μια γέφυρας με τα πόδια σου να τρέμουν και να μην ξέρεις πως θα φτάσεις στην άλλη άκρη, με τους φίλους σου να σε κοιτούν και να φωνάζουν "άντε τι κάνεις!;;;", να μουδιάζεις και να νομίζεις θα σωριαστείς κάτω και θα γίνεις θρίψαλα, τότε θα ξέρεις πώς είναι όταν έχεις φτάσει στην άλλη άκρη και κοιτάς πίσω. Αν έχεις ποτέ νιώσει να σου κόβονται τα γόνατα στην ιδέα ότι θα μιλήσεις σε κάποιον και θα -θα - θα και στο τέλος όλα τα "θα" αποδείχτηκαν ανυπόστατα, τότε θα ξέρεις πως είναι να χαλαρώνεις πίσω και να λες αυτό που νιώθεις.
"Η ζωή είναι ένα τεράστιο κοσμικό αστείο" είπε ο Δάσκαλος Όσσο, και προσπαθώ να το υπενθυμίζω κάθε μέρα στον εαυτό μου, να μου χαμογελάω το πρωί ακόμα κι όταν τα χείλη μου είναι σαν μια ανέκφραστη γραμμή. Κι ακόμα κι όταν οι προσδοκίες μου μένουν μετέωρες ή χτυπάνε σε τοίχο, αρνούμαι να μπω στο τριπάκι του πόνου, αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι των βαμπίρ, αρνούμαι να ταϊσω την παγκόσμια κατάθλιψη, το μαύρο τέρας που ολοένα μεγαλώνει και παρασύρρει στο διάβα του φίλους μου ανθρώπους που αγαπάω και θέλω στη ζωή μου χαρούμενους κι ευτυχισμένους. Αρνούμαι να γίνω άλλο ένα κομμάτι κρέας που θα θυσιαστεί για το Σκοτάδι, διότι αυτό είναι ο φόβος, το κερί που δεν έχουμε τη νύχτα, τα παπούτσια που ξεχάσαμε στην ακτή και τα πήρε το κύμα. Αλλά κανείς και τίποτα δεν είναι αρκετά για να εμποδίσει την ύπαρξη όταν αυτή θέλει να ξετυλιχτεί, ούτε καν οι ορμόνες που ορίζουν όλο το εσωτερικό μας σύμπαν. Είμαστε ένας εξαιρετικά ευφυής μηχανισμός για να μπορεί να μας ορίσει ο φόβος. Μόνο εξωτερικοί παράγοντες ουσιαστικά μπορούν να σαμποτάρουν την εξέλιξή μας, γιατί όλα τα υπόλοιπα που ξεκινούν από εμάς παλεύονται, κι ακόμα και οι πιο σοβαρές ασθένειες μπορούν να γίνουν η πλατφόρμα για τα συνειδησιακά μας κβαντικά άλματα. Ναι ξέρω, όλα αυτά ακούγονται πολύ εξωγήινα για κάποιον που υποφέρει, αλλά αν κάτι έμαθα στη ζωή μου τόσα χρόνια είναι πως μπροστά στην πραγματική απειλή της ζωής όλοι στέκονται σούζα και μόνο αν αληθινά κινδυνέψεις να πεθάνεις ξεκινάς να ζεις, γιατί έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το Τέλος, και δεν είναι και τόσο ευχάριστη η αίσθηση ότι το ταξίδι τελειώνει κι εσύ δεν πρόλαβες μια σειρά πραγμάτων.
Αν ποτέ κάποιος σου πει πως δεν μπορεί να κάνει αυτό ή εκείνο μην τον πιστέψεις, είναι που δεν προσπάθησε αρκετά. Οι πιο πολλοί άνθρωποι βολεύονται στη συνήθεια, ακόμα κι αν η συνήθεια είναι οδυνηρή. Πας να τινάξεις την σκόνη από πάνω τους και σε μαλώνουν "άσε κάτω την σκόνη μου!" ενώ πριν λίγο εύχονταν μέσα τους να είσαι εσύ που θα απλώσεις τα χέρια να κάνεις την πρώτη δαχτυλιά που θα δείξει πόση σκόνη συσσυρωρεύτηκε πάνω τους. Συμπεριφορές απρόβλεπτες, αποκαρδιωτικές, στενάχωρες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού ακριβώς χάθηκε η μπάλα και το παιχνίδι διεκόπη.
"Σ' αγαπάω αλλά..."
"Προσπάθησα αλλά..."
"Είναι ωραία αλλά..."
(Από παιδί έχω μια αλλεργία στο αλλά ~ είναι ύπουλο και ακυρωτικό.)
"Θέλω αλλά δεν μπορώ..."
Θέλω να σε φιλήσω αλλά δεν βρίσκω το μάγουλό σου....
Αν ποτέ κάποιος σου μιλήσει για τη ζωή και φέρεται σαν πεθαμένος, στήσ'τον στον τοίχο και ζήτα του να σου πει ποια είναι η τελευταία του επιθυμία βάζοντας το δάχτυλό σου στον κρόταφό του, θα φρικάρει, γιατί ακόμα κι έτσι εικονικά κανείς δεν αντέχει να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, ακόμα κι αν η ζωή του είναι αργός θάνατος και δεν κάνει τίποτα να βγει από το βάραθρο, απλά μένει εκεί να κλαίγεται πως οι "συνθήκες" δεν του επιτρέπουν κάτι πιο όμορφο. Δεν το χωράει ο νους μου ότι μένει κάποιος σε κάτι λιγότερο από αυτό που μπορεί κι εντέλει αξίζει. Μπορώ να δικαιολογήσω μια περίοδο ανημπόριας κι απραξίας, που όλοι δικαιούμαστε όταν η ψυχή ή το σώμα μας έχει καταπονηθεί και χρειάζεται να θεραπεύσουμε πράγματα μέσα μας. Αυτή η περίοδος όμως δεν μπορεί να κρατάει μια ζωή. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε κάτι δεν πάει καλά. Πίσω από κάθε αναβλητικότητα, πίσω από κάθε φρενάρισμα, κρύβεται κι ένας φόβος, έχει πολλές μορφές, πολλά επίπεδα, πολλά στάδια, και τρυπώνει μέσα μας σε ανύποπτο χρόνο. Ο φόβος της απόρριψης, της αποτυχίας, που όλοι οδηγούν στον ένα και τρανό φόβο του θανάτου. Πιο συχνά εμφανίζεται όταν πας να ανοίξεις τα φτερά σου. Κάτι, κάποιος, κάπως θα σε αποτρέψει, με φράσεις κλειδιά που παίζουν με το μυαλό σου και μπλοκάρουν τη δράση σου. Είναι αληθινά τρομακτικό να βλέπεις έναν άνθρωπο με όρεξη για ζωή να γυρνά λίγο πριν κάνει το βήμα. Όπως ο πιανίστας 1900 στην γνωστή ταινία που στέκεται μουδιασμένος στη σκάλα και μόλις πάει να βγει στην ξηρά, επιστρέφει στο καράβι, πιστεύοντας ότι έτσι μένει πιστός στο είναι του που είναι ουσιαστικά η ανυπαρξία ~ ένας θεατής της ζωής των άλλων που απλά κάνει τέχνη όσα δεν μπορεί ο ίδιος να γευτεί.
Αν πω "ξύπνα!" θα ακουστεί κλισέ. Μα είναι η πρώτη λέξη που λέω το πρωί στον εαυτό μου. You Only Live Once. Κι αυτό δεν τον λέω σαν άλλη μια χιπστεράδικη παπαριά που λένε τα πλουσιόπαιδα για να κάνουν την επανάσταση στις καταθλιπτικές ζωές τους, το λέω γιατί αυτή είναι η στεγνή πραγματικότητα. Δεν λέω ότι δεν φοβάμαι, όχι. Αν υπάρχει κάποιος που φοβάται είμαι σίγουρα και εγώ. Αλλά προσπαθώ. Να προχωράω όταν τα πόδια μου τρέμουν, να μιλάω όταν ο κόμπος στο λαιμό μου μεγαλώνει, να ρισκάρω, να κάνω λάθη, να επιθυμώ, να πέφτω στη φωτιά και να καίγομαι. Και όσες φορές κι αν έπεσα έξω ή πόνεσα ή κλείδωσα, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να προσπαθώ. Και κάθε φορά μέσα από νέο restart. Πόσες επανεκκινήσεις έχω κάνει το ξέρω μόνο εγώ. Και θα συνεχίσω κι άλλες τόσες κι όσες φορές χρειαστεί μέχρι να φύγω από αυτόν τον πλανήτη. Το θεωρώ βλασφήμια για την ίδια την ύπαρξη να είμαι ανθρωπάκι ενώ κουβαλάω μέσα μου θεό. Κι ακόμα κι αν δεν καταφέρω να σταθώ όπως ονειρεύτηκα, τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα, ότι πάλεψα με τους φόβους μου, κι ας κατάφερα έστω το ήμισυ, μου φτάνει. Ο φόβοι ποτέ δεν τελειώνουν, είναι σαν την Λερναία Ύδρα, κόβεις ένα κεφάλι φυτρώνουν δέκα. Αλλά συνεχίζεις. Never give in, never give up.
Διότι μια φορά θα σταθείς απέναντι στο πεπρωμένο σου, μια φορά ανοίγει η χαραμάδα για να δεις το Νόημα, μια φορά θα βρεθείς αγκαλιά με το απόλυτο ταίρι σου, μια φορά θα γαληνέψει η ψυχή στο βάθος της ύπαρξής σου, μια φορά θα δεις το δρόμο που πρέπει να πάρεις αληθινά για να βγεις στο ξέφωτο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις και τρικ που σκαρφίζεται ο νους που απλώς δικαιολογούν την αδυναμία σου να κλωτσήσεις τον κουβά με τα λασπόνερα, να σταθείς όρθιος καζαντζακικός κάτω από τον Ανίκητο Ήλιο και τον Έναστρο Ουρανό και να φωνάξεις την αλήθεια σου.
You Only Live Once. Μην το εξευτελίζεις, μην το κάνεις μελόδραμα. Κάνε ό,τι έχεις να κάνεις ΤΩΡΑ και κάντο σωστά. Είναι τόσο απλό. Τόσο γαμημένα απλό. Απλά ζήσε. Ζήσε όμορφα. Αφέσου στη ροή με εμπιστοσύνη και αγάπη. Χωρίς σκέψεις, χωρίς προβολές, χωρίς γκρίνια, χωρίς μιζέριες, χωρίς ηττοπάθειες. Χαμογέλα και ζήσε. Χαμογέλα με την καρδιά σου. Όχι στο φαίνεσθαι, αλλά αληθινά με την καρδιά σου. Κάνε την έκπληξη στον εαυτό σου, μην τον αφήνεις σε ησυχία. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η τέχνη του να ζεις. Τίποτε δεν κερδίζεται μέσα από την παραίτηση και την απραξία. Κάθε νίκη είναι πολλές μάχες που χάθηκαν. Πολέμα. Ζήσε.
(Γιατί ο χρόνος τρέχει… και δυστυχώς ολοένα πιο γρήγορα. Κι αυτό δεν είναι προσωπική διαπίστωση.)
Κανένας κύκλος δεν τετραγωνίζεται, μόνο κόβεται.
“Find out what you're afraid of and go live there.”
~Chuck Palahniuk~
