«να 'ταν τα νιάτα δυο φορές...»

Κάθε που μεσημεριάζει γεμίζουν οι δρόμοι φωνές και γέλια παιδιών... συνειρμικώς σκέφτομαι τη φωνή της Αλίκης να τραγουδάει. Κάθομαι και τα κοιτάζω πίσω από το τζάμι... τα μπουφάν κρέμονται απ' τις τσάντες σαν τομάρια ζώου... εγώ φοράω πουλόβερ κι αυτά κοντομάνικα. Κάποιοι κοροϊδεύουν αυτόν που προπορεύεται... οι ρόλοι μοιράστηκαν, "ο σπασίκλας, ο όμορφος, ο χοντρός, ο μάγκας, ο βλάκας" κι οι παρέες συνεχίζουν να γράφουν την ίδια ιστορία... όμορφη που 'ναι η νιότη. Χαίρομαι με την ανεμελιά τους κι ας ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα... η δική μου δεν κράτησε, όχι τουλάχιστον όσο θα ήθελα... μα έστω αυτά τα λίγα χρόνια ~που στα μάτια τους μοιάζουν ατέλειωτα~ είναι πολύτιμες στιγμές... ίσως οι πιο γλυκές όλης της διαδρομής.

Η πρώτη μέρα, τα πρώτα βιβλία, η πρώτη εκδρομή, η πρώτη παρέλαση, η πρώτη απουσία, το πρώτο εικοσάρι, ο πρώτος έρωτας, το πρώτο φιλί, οι πρώτες εξετάσεις, το πρώτο πάρτυ, το πρώτο μεθύσι... 12 χρόνια που ξεμακραίνουν σαν φύλλα που τα παίρνει το ποτάμι...
το ποτάμι που ποτέ δεν γυρνάει πίσω...

κούκου-τζα! 1

Καναδυό πραματάκια που σου χρωστάω, αγαπητό μου ημερολόγιο...


απόκριες στο Περιθώρι ~ κουδουνοφόροι υπό τον ήχο της γκάιντας




στο Aλώνι, ανήμερα των αγίων Θεοδώρων


τα παιδία παίζει τσαταλίνα ματαλίνα :) εθιμοτυπικώς βεβαίως-βεβαίως (να μην ξεχνάμε και τις παραδόσεις, ε :)


όχι δεν είναι ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, είναι οι "κομάντος των αγίων" (έτσι θα τους ονόμαζα εγώ) καθώς παίζουν, μετά το προσκύνημα :) Είστε όλοι λεβεντιά! άντε και του χρόνου με υγεία...




Τσικνοπέμπτη στο Οχυρό (από τα καλύτερα τσιμπούσια που έχω παραβρεθεί, μεταξύ αγνώστων αλλά φίλων... με κοψίδια σούπερ και κρασί γλυκόπιοτο. Να 'στε καλά ωρέ! :)




Αναστενάρια στη Μαυρολεύκη, καθώς ετοιμάζεται ο κύκλος o ιερός :)

κι ο γύρος του κόσμου συνεχίζεται... αλλού.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από ΤΟ ΒΗΜΑ. Δεν έχω σχόλιο να κάνω.. δεν βρίσκω άλλες λέξεις παρεκτός

Καλό ταξίδι αδερφέ...



Γύρισε με το ποδήλατο ολόκληρο τον πλανήτη. Διέσχισε ζούγκλες και άγριους ποταμούς. Ξέφυγε από ελέφαντες, λιοντάρια και ένοπλους ληστές. Εκανε όμως ένα λάθος. Ηρθε να κάνει ποδήλατο στην Ελλάδα. Και κατέληξε στο ΚΑΤ, νεκρός. Ο λόγος για τον Ιαν Χίμπελ , που έκανε το μοιραίο σφάλμα να... κάνει ποδήλατο στην Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας, όπου βρήκε τραγικό θάνατο όταν τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε οδηγός που έκανε «κόντρες» με άλλο αυτοκίνητο. Το περιστατικό συνέβη στις 24 Αυγούστου στο ύψος της Νέας Ερυθραίας, με πρωταγωνιστές τον 74χρονο Βρετανό και έναν 32χρονο έλληνα οδηγό, που βρίσκεται πια στα χέρια της Αστυνομίας, αφού συνελήφθη και ομολόγησε την πράξη του. Ο αδικοχαμένος Ιαν Χίμπελ άφησε την τελευταία του πνοή λίγο μετά τη μεταφορά του στο ΚΑΤ.

Ο βρετανός ποδηλάτης, που καταγόταν από το Μπρίξχαμ του Ντέβον, διήνυσε από τη δεκαετία του 1960 περισσότερα από 400.000 χιλιόμετρα, ταξιδεύοντας στις πιο απομακρυσμένες και επικίνδυνες γωνιές του κόσμου. Η ποδηλατική του περιπέτεια ξεκίνησε το 1963, όταν ζήτησε από τον εργοδότη του διετή σπουδαστική άδεια και επέστρεψε δέκα χρόνια αργότερα, έχοντας γίνει ο πρώτος που ταξίδεψε με ποδήλατο από τη Γη του Πυρός ως την Αλάσκα. Συνολικά ταξίδεψε από τους πάγους της Ανταρκτικής στις ζούγκλες του Αμαζονίου και από τον Αρκτικό Κύκλο στα πιο απομακρυσμένα νησιά της Ινδονησίας. Ακόμη, έκανε την απόσταση Βρυξέλλες- Βλαδιβοστόκ με το πετάλι. Του άρεσε να φεύγει για ταξίδια μόνος και κάλυπτε τα έξοδά του αποταμιεύοντας τις λιγοστές του οικονομίες. Στα ταξίδια του έβρισκε στέγη και τροφή, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ενώ είχε φιλοξενηθεί από τις περισσότερες μακρινές και νομαδικές φυλές των πέντε ηπείρων.

«Μου αρέσει να επισκέπτομαι πιο πνευματικά μέρη.Ηθελα να δοκιμάσω τις πρωτότυπες μπροστινές και πισινές θήκες μεταφοράς που σχεδίασα. Και έψαχνα ακόμη μία ευκαιρία να φωτογραφίσω το Περού,με λιγότερη ντροπή.Ηλπιζα να μη φοβηθώ ξανά αυτές τις γυναίκες με τα παράξενα καπέλα και τις περίεργες φούστες,που τόσο με είχαν τρομάξει την προηγούμενη φορά» έγραφε για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους είχε ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι για το Περού στα τέλη του 1970. Ο Ιαν Χίμπελ προτιμούσε να ταξιδεύει υπό ιδιαίτερα ανώμαλες συνθήκες και κατάφερε να διασχίσει βάλτους, απότομους γκρεμούς, αλλά και την έρημο Σαχάρα. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του είχε δεχθεί επιθέσεις από ένοπλους ληστές, τροπικά μυρμήγκια, λιοντάρια και ελέφαντες.

Ο Χίμπελ απετέλεσε κατηγορία από μόνος του στη συνείδηση των ποδηλατών του κόσμου. Μάλιστα, με το βιβλίο του «Ιnto the Remote Ρlaces» ενθάρρυνε και ενέπνευσε αναρίθμητους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Γι΄ αυτόν τον λόγο την περασμένη Πέμπτη ποδηλάτες απ΄ όλον τον πλανήτη αφιέρωσαν τις ιστοσελίδες τους στη μνήμη του.

άλλα λέει η γιαγιά μου, άλλα ακούν τ΄αυτιά μου

Ημέρα κατά του Αναλφαβητισμού σήμερα και σε ποιον να πρωτοστείλω δώρα.. τα γνωστά με τον κόκκινο φιόγκο κι ένα υπόκωφο τικ-τακ έτσι για ηχητικό εφέ.

Ελπίζω σε καλύτερες μέρες, "I have a dream..." που έλεγε κι ο μαύρος ηγέτης κι αν όντως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ζω για να δω ριζοσπαστικές αλλαγές σε τούτη εδώ του κόσμου τη γωνιά όπου το πλήθος καθορίζει τις πραγματικότητες.. κι αυτό είναι που με κάνει να δυσανασχετώ με τη "δημοκρατία" (δηλ. οχλοκρατία) γιατί επιπλέει επικρατεί επιβάλλεται κι όσο κι αν πασχίζει κανείς, είναι αδύνατο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Πώς να συνεννοηθείς με ανθρώπους που δεν έχουν δεί τι υπάρχει πίσω απ΄τον ορίζοντα; Πώς να ανθίσουν άλλες πραγματικότητες μέσα στη λάσπη; Μακάρι να μπορούσα να σας πω για τον θεό Γκανές, κείνον τον γλυκύτατο θεό των Ινδών που χε κεφάλι ελέφαντα κι όλη τη σοφία του κόσμου, να σας πω πόσο θα θελα να είμαι ο Γκανές αυτοπροσώπως αλλά.. κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ζώον.. όχι πως με χαλάει ~ όσο πιο πολύ γνωρίζω τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αγαπάω τα ζώα - απλά δεν είναι δίκαιο για τα ζώα, που είναι μίλια μπροστά σε πολλά και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα από μένα το έρμο.. για σας δεν ξέρω, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του. Δεν ξέρω τι αμαρτίες πληρώνω και από ποια προηγούμενη ζωή έχω χρωστούμενα με τον όχλο, αλλά τις πληρώνω. Σεις που κρατάτε τα φτυάρια με τις κοπριές και τις πετάτε σε κάθε τι ξένο και διαφορετικό και ακαταλαβίστικο, εσείς τι πάρε-δώσε έχετε με τον δικό μου Θεό; Ο Θεός μου δεν έχει χαφιέδες, ούτε ντεμέκ αναμάρτητους. Πάρτε δρόμο γλυφτράκια του Χάρου γιατί μου κόβετε τον Ήλιο - κι εσείς και η υποκρισία σας.

«martini in the morning dot com»

Συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα, διασχίζουμε τον άδειο δρόμο. Μια αλεπού στέκεται στη μέση του δρόμου.. σταματώ σιγά για να περάσει νομίζοντας πως είναι κανένας γάτος που βγήκε για νυχτερινή περιπλάνηση. Στέκεται στην άκρη του δρόμου και με κοιτάζει. Ανοίγω το παράθυρο και την κοιτάζω κι εγώ. Μπαίνει μέσα στα χωράφια και αρχίζει να γλύφεται όπως έκανε ο γάτος μας όταν ήθελε να μου πει "έχω δουλειά τώρα, πάρε δρόμο, μ' ενοχλείς!". Προχώρησα λίγο πιο κοντά. Δεν έφευγε. Μύριζε ο κάμπος κομμένο τριφύλλι και χώμα καθώς η αλεπού χανόταν στο σκοτάδι με κινήσεις σχεδόν χορευτικές και κάπου εκεί.. με φίλησες. Μαγική που είν' η νύχτα...

It's a boy!

Για δυο εξαιρετικές γυναίκες που αγαπώ πολύ και οσονούπω θα γίνουν μανούλες :) Ούτε συνεννοημένες να ήσασταν κορίτσια ~ μήπως να κλείναμε** την ίδια κλινική μπας και μας κάνουνε καμιά έκπτωση;! οι καιροί είναι δύσκολοι ~ φροντιστήρια πιάνο γαλλικά κολυμβητήρια.. ξέρετε εσείς..!

** α' πληθυντικό καθότι μια μεγάλη οικογένεια :) και, εννοείται, ως ηθικός συμπαραστάτης στον αγώνα των φιλενάδων μου για επίλυση του δημογραφικού της Μπανανίας κλπ κλπ