Κάθε που μεσημεριάζει γεμίζουν οι δρόμοι φωνές και γέλια παιδιών... συνειρμικώς σκέφτομαι τη φωνή της Αλίκης να τραγουδάει. Κάθομαι και τα κοιτάζω πίσω από το τζάμι... τα μπουφάν κρέμονται απ' τις τσάντες σαν τομάρια ζώου... εγώ φοράω πουλόβερ κι αυτά κοντομάνικα. Κάποιοι κοροϊδεύουν αυτόν που προπορεύεται... οι ρόλοι μοιράστηκαν, "ο σπασίκλας, ο όμορφος, ο χοντρός, ο μάγκας, ο βλάκας" κι οι παρέες συνεχίζουν να γράφουν την ίδια ιστορία... όμορφη που 'ναι η νιότη. Χαίρομαι με την ανεμελιά τους κι ας ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα... η δική μου δεν κράτησε, όχι τουλάχιστον όσο θα ήθελα... μα έστω αυτά τα λίγα χρόνια ~που στα μάτια τους μοιάζουν ατέλειωτα~ είναι πολύτιμες στιγμές... ίσως οι πιο γλυκές όλης της διαδρομής.
Η πρώτη μέρα, τα πρώτα βιβλία, η πρώτη εκδρομή, η πρώτη παρέλαση, η πρώτη απουσία, το πρώτο εικοσάρι, ο πρώτος έρωτας, το πρώτο φιλί, οι πρώτες εξετάσεις, το πρώτο πάρτυ, το πρώτο μεθύσι... 12 χρόνια που ξεμακραίνουν σαν φύλλα που τα παίρνει το ποτάμι...
το ποτάμι που ποτέ δεν γυρνάει πίσω...
skip to main |
skip to sidebar
