Περί εξετάσεων και επιτυχιών-αποτυχιών ο λόγος...
Μέρες χαράς για κάποιους, μέρες δακρύων για άλλους... και για πολλούς γραψαρχιδιστάν αφού ο μπαμπάς είναι εκεί να χρηματοδοτεί τους καφέδες στην πλατεία. Κάποιοι γονείς δε έσπευσαν να χειροκροτήσουν την αποτυχία των τέκνων τους, από φόβο μην τα στεναχωρήσουν, αλλά ρε παιδιά... όλα έχουν τον τρόπο τους και το να επιδοκιμάζεις την αποτυχία έχει συνέπειες, πόσο μυαλό θέλει για να το καταλάβετε;
Είπαμε η επιτυχία δεν συνεπάγεται κι ευτυχία, αλλά αυτό το στυλάκι των νέων γονιών να μην σπάσουν τα αυγά, με εκνευρίζει περισσότερο διότι τελικά με μαθηματική ακρίβεια δημιουργεί τους κομπλεξικούς και δυστυχισμένους του αύριο. Με εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ που γενικώς η προσπάθεια έχει απαξιωθεί, θεωρείται χάσιμο χρόνου. Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για κόπο και αριστεία, μας αρπάζουν από τα μούτρα τα κομματόσκυλα, θαρρείς και η αριστεία είναι προσόν των δεξιών ή των αριστερών. Μια γενικότερη ισοπέδωση αξιών. Λογικό σε μια κοινωνία που επιπλέουν οι φελλοί και ζούνε καλύτερα οι βολεψάκηδες. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός απαρτίζεται από αμόρφωτους, που μπήκαν και μονιμοποιήθηκαν από το παράθυρο τις "παλιές καλές εποχές" ~ από τη μια λες καλά που υπάρχει και το δημόσιο και μπορούν κι αυτοί κάπως να βγάλουν το ψωμί τους γιατί ως ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είχαν καμία πιθανότητα, είτε ως άχρηστοι είτε ως κηφήνες είτε ως ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διαθέτουν προσόντα και είναι συνήθως αυτοί που από φιλότιμο κάνουν τη δουλειά τους και προχωράει η μηχανή, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετοί για να στελεχωθεί ένα σύγχρονο κράτος. Είναι θλιβερό να βλέπουμε τα καλύτερα μυαλά, τους αληθινά άξιους, να φεύγουν κατά χιλιάδες προς πάσα κατεύθυνση επειδή η χώρα μας πνέει τα λοίσθια.
Συζητώ με δασκάλους και καθηγητές, με φίλους γονιούς, τα βλέπω κι εγώ, τα παιδιά είναι σαν χαμένα, σαν λοβοτομημένα, κανένα δεν επιλέγει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί με βάση την καρδιά του ή τα αληθινά του χαρίσματα. Όλα σκέφτονται τι θα τους δίνει λεφτά κι όχι χαρά... θαρρείς και απόμεινε τίποτα όρθιο ή σίγουρο που θα τους εξασφαλίσει την ευμάρεια που ονειρεύονται ή που τους τάζουν. Δεν φταίνε φυσικά αυτά αλλά οι γονείς τους και οι "μέντορες" των φροντιστηρίων που χρυσοπληρώνουν, των οποίων τις συμβουλές ακολουθούν, που με τη σειρά τους κάνουν μια δουλειά από ανάγκη και όχι από ευχαρίστηση.
Τα βλέπω όλο το χρόνο πως πηγαινοέρχονται στο σχολείο από αγγαρεία. (Τα "σπασικλάκια" ξεχωρίζουν γιατί προχωράνε μόνα τους, η μετριότητα απομονώνει τους άριστους, οι εξυπνάκηδες δεν τους θέλουν στην παρέα τους. Όσα αγαπούν το διάβασμα και δεν τη σκαπουλάρουν πέφτουν θύματα μπουλινγκ, καραδιαπιστωμένο.) Όλα όμως πηγαίνουν στις εξετάσεις σαν αμνοί στο θυσιαστήριο. Κάπου εκεί ξεκινάνε τα πρώτα πάρε-δώσε με την κατάθλιψη. Δεν προλαβαίνουν τα έρμα να χαρούν με την επιτυχία τους, από τη μια οι ζηλόφθονοι συμμαθητές τους, από την άλλη το "ρευστό" και άθλιο κατεστημένο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, το ίδιο έργο θα συνεχιστεί ξανά και ξανά.
Λοιπόν αυτή η ταλαιπωρία με τις εξετάσεις πρέπει να τελειώσει! Τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν τι θέλουν να σπουδάσουν και να μπαίνουν στη σχολή (ή τις σχολές!) που επιθυμούν χωρίς εξετάσεις ~ αν σε ένα χρόνο δεν μπορούν να ακολουθήσουν ή αποδεικνύονται ανεπαρκείς, τότε τον μπούλο. Απλά και ξεκάθαρα, χωρίς άγχος κι έξοδα για φροντιστήρια. Όταν το φώναζε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Μητσοτάκης όλοι κάναν τις πάπιες ή έλεγαν ότι προσπαθεί να προωθήσει την ιδιωτική εκπαίδευση. Εκτοτε πέρασαν όλοι οι ανόητοι από το υπουργείο παιδείας και τα κάναν σαν τα μούτρα τους, απαξιώνοντας τελείως τα ελληνικά σχολεία, κουρελιάζοντας τη διάθεση των τελευταίων "μοϊκανών" καθηγητών να πάρουν κάπως την κατάσταση στα χέρια τους (στο στενό και πολύ φτωχό διδακτικό πλαίσιο), βάζοντας συνεχώς τα παιδιά σε μια κατάσταση ομηρίας.
Πουθενά σχεδόν στον κόσμο η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό, ούτε καν στην Ινδία, όλα πληρώνονται και κοστίζουν πολύ ακριβά, οι φίλοι μου εκεί δουλεύουν πολύ σκληρά για να πληρώσουν τα μεταπτυχιακά τους με το όνειρο ότι κάποτε θα διδάξουν σε χώρες του δυτικού κόσμου (ελάτε εδώ να δείτε τη γλύκα του πανεπιστημιακού μας κατεστημένου!).
Κάποτε η βασιλική οικογένεια έδινε τη δυνατότητα σε φτωχά παιδιά να μάθουν μια τέχνη στα οικοτροφεία ώστε για να εξασφαλίσουν ψωμί στις οικογένειές τους. Θα περίμενε κανείς από μια "αριστερή" κυβέρνηση να ακολουθεί το παράδειγμα του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου όλοι είχαν δικαίωμα στη μόρφωση και όλοι αποκτούσαν ένα πτυχείο έστω κάποιας χειρονακτικής τέχνης, αλλά... και στραβός ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε.
Αν θα έδινα μια συμβουλή (λέμε τώρα) στους γονείς, είναι μονάχα τούτο: Απο το να βάζετε τα παιδιά σας να σπουδάσουν ό,τι νομίζετε ότι θα τους εξασφαλίσει "μέλλον" και να φτάνουμε να έχουμε λάθος άτομα σε λάθος θέσεις, καλύτερα να σταθείτε πλάι τους να επιλέξουν αυτό που ονειρεύονται για να κάνουν αύριο τη δουλειά τους με κέφι. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για δικηγόροι γιατροί ή αρχιτέκτονες. Επιτέλους ας ανοίξουν τα πανεπιστήμια (και ας καταργηθεί κι αυτή η απάτη του Aνοιχτού Πανεπιστημίου που σε γδύνουν κυριολεκτικά για ένα τίτλο!). Αυτοί που είναι να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά, το κάνουν έτσι κι αλλιώς, και ακόμα κι αν ανοίξουν κι εδώ ισάξια του κάθε Χάρβαρντ, εκείνοι πάλι έξω θα τα στέλνουν, είναι θέμα κοινωνικού στάτους... δεν μπορεί αφεντικά και δούλοι να είμαστε ίδιοι ούλοι...
Μέρες χαράς για κάποιους, μέρες δακρύων για άλλους... και για πολλούς γραψαρχιδιστάν αφού ο μπαμπάς είναι εκεί να χρηματοδοτεί τους καφέδες στην πλατεία. Κάποιοι γονείς δε έσπευσαν να χειροκροτήσουν την αποτυχία των τέκνων τους, από φόβο μην τα στεναχωρήσουν, αλλά ρε παιδιά... όλα έχουν τον τρόπο τους και το να επιδοκιμάζεις την αποτυχία έχει συνέπειες, πόσο μυαλό θέλει για να το καταλάβετε;
Είπαμε η επιτυχία δεν συνεπάγεται κι ευτυχία, αλλά αυτό το στυλάκι των νέων γονιών να μην σπάσουν τα αυγά, με εκνευρίζει περισσότερο διότι τελικά με μαθηματική ακρίβεια δημιουργεί τους κομπλεξικούς και δυστυχισμένους του αύριο. Με εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ που γενικώς η προσπάθεια έχει απαξιωθεί, θεωρείται χάσιμο χρόνου. Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για κόπο και αριστεία, μας αρπάζουν από τα μούτρα τα κομματόσκυλα, θαρρείς και η αριστεία είναι προσόν των δεξιών ή των αριστερών. Μια γενικότερη ισοπέδωση αξιών. Λογικό σε μια κοινωνία που επιπλέουν οι φελλοί και ζούνε καλύτερα οι βολεψάκηδες. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός απαρτίζεται από αμόρφωτους, που μπήκαν και μονιμοποιήθηκαν από το παράθυρο τις "παλιές καλές εποχές" ~ από τη μια λες καλά που υπάρχει και το δημόσιο και μπορούν κι αυτοί κάπως να βγάλουν το ψωμί τους γιατί ως ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είχαν καμία πιθανότητα, είτε ως άχρηστοι είτε ως κηφήνες είτε ως ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διαθέτουν προσόντα και είναι συνήθως αυτοί που από φιλότιμο κάνουν τη δουλειά τους και προχωράει η μηχανή, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετοί για να στελεχωθεί ένα σύγχρονο κράτος. Είναι θλιβερό να βλέπουμε τα καλύτερα μυαλά, τους αληθινά άξιους, να φεύγουν κατά χιλιάδες προς πάσα κατεύθυνση επειδή η χώρα μας πνέει τα λοίσθια.
Συζητώ με δασκάλους και καθηγητές, με φίλους γονιούς, τα βλέπω κι εγώ, τα παιδιά είναι σαν χαμένα, σαν λοβοτομημένα, κανένα δεν επιλέγει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί με βάση την καρδιά του ή τα αληθινά του χαρίσματα. Όλα σκέφτονται τι θα τους δίνει λεφτά κι όχι χαρά... θαρρείς και απόμεινε τίποτα όρθιο ή σίγουρο που θα τους εξασφαλίσει την ευμάρεια που ονειρεύονται ή που τους τάζουν. Δεν φταίνε φυσικά αυτά αλλά οι γονείς τους και οι "μέντορες" των φροντιστηρίων που χρυσοπληρώνουν, των οποίων τις συμβουλές ακολουθούν, που με τη σειρά τους κάνουν μια δουλειά από ανάγκη και όχι από ευχαρίστηση.
Τα βλέπω όλο το χρόνο πως πηγαινοέρχονται στο σχολείο από αγγαρεία. (Τα "σπασικλάκια" ξεχωρίζουν γιατί προχωράνε μόνα τους, η μετριότητα απομονώνει τους άριστους, οι εξυπνάκηδες δεν τους θέλουν στην παρέα τους. Όσα αγαπούν το διάβασμα και δεν τη σκαπουλάρουν πέφτουν θύματα μπουλινγκ, καραδιαπιστωμένο.) Όλα όμως πηγαίνουν στις εξετάσεις σαν αμνοί στο θυσιαστήριο. Κάπου εκεί ξεκινάνε τα πρώτα πάρε-δώσε με την κατάθλιψη. Δεν προλαβαίνουν τα έρμα να χαρούν με την επιτυχία τους, από τη μια οι ζηλόφθονοι συμμαθητές τους, από την άλλη το "ρευστό" και άθλιο κατεστημένο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, το ίδιο έργο θα συνεχιστεί ξανά και ξανά.
Λοιπόν αυτή η ταλαιπωρία με τις εξετάσεις πρέπει να τελειώσει! Τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν τι θέλουν να σπουδάσουν και να μπαίνουν στη σχολή (ή τις σχολές!) που επιθυμούν χωρίς εξετάσεις ~ αν σε ένα χρόνο δεν μπορούν να ακολουθήσουν ή αποδεικνύονται ανεπαρκείς, τότε τον μπούλο. Απλά και ξεκάθαρα, χωρίς άγχος κι έξοδα για φροντιστήρια. Όταν το φώναζε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Μητσοτάκης όλοι κάναν τις πάπιες ή έλεγαν ότι προσπαθεί να προωθήσει την ιδιωτική εκπαίδευση. Εκτοτε πέρασαν όλοι οι ανόητοι από το υπουργείο παιδείας και τα κάναν σαν τα μούτρα τους, απαξιώνοντας τελείως τα ελληνικά σχολεία, κουρελιάζοντας τη διάθεση των τελευταίων "μοϊκανών" καθηγητών να πάρουν κάπως την κατάσταση στα χέρια τους (στο στενό και πολύ φτωχό διδακτικό πλαίσιο), βάζοντας συνεχώς τα παιδιά σε μια κατάσταση ομηρίας.
Πουθενά σχεδόν στον κόσμο η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό, ούτε καν στην Ινδία, όλα πληρώνονται και κοστίζουν πολύ ακριβά, οι φίλοι μου εκεί δουλεύουν πολύ σκληρά για να πληρώσουν τα μεταπτυχιακά τους με το όνειρο ότι κάποτε θα διδάξουν σε χώρες του δυτικού κόσμου (ελάτε εδώ να δείτε τη γλύκα του πανεπιστημιακού μας κατεστημένου!).
Κάποτε η βασιλική οικογένεια έδινε τη δυνατότητα σε φτωχά παιδιά να μάθουν μια τέχνη στα οικοτροφεία ώστε για να εξασφαλίσουν ψωμί στις οικογένειές τους. Θα περίμενε κανείς από μια "αριστερή" κυβέρνηση να ακολουθεί το παράδειγμα του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου όλοι είχαν δικαίωμα στη μόρφωση και όλοι αποκτούσαν ένα πτυχείο έστω κάποιας χειρονακτικής τέχνης, αλλά... και στραβός ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε.
Αν θα έδινα μια συμβουλή (λέμε τώρα) στους γονείς, είναι μονάχα τούτο: Απο το να βάζετε τα παιδιά σας να σπουδάσουν ό,τι νομίζετε ότι θα τους εξασφαλίσει "μέλλον" και να φτάνουμε να έχουμε λάθος άτομα σε λάθος θέσεις, καλύτερα να σταθείτε πλάι τους να επιλέξουν αυτό που ονειρεύονται για να κάνουν αύριο τη δουλειά τους με κέφι. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για δικηγόροι γιατροί ή αρχιτέκτονες. Επιτέλους ας ανοίξουν τα πανεπιστήμια (και ας καταργηθεί κι αυτή η απάτη του Aνοιχτού Πανεπιστημίου που σε γδύνουν κυριολεκτικά για ένα τίτλο!). Αυτοί που είναι να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά, το κάνουν έτσι κι αλλιώς, και ακόμα κι αν ανοίξουν κι εδώ ισάξια του κάθε Χάρβαρντ, εκείνοι πάλι έξω θα τα στέλνουν, είναι θέμα κοινωνικού στάτους... δεν μπορεί αφεντικά και δούλοι να είμαστε ίδιοι ούλοι...
