Στεκόμαστε μπροστά στη μπάρα που μοιάζει πλέον άχρηστη στην είσοδο. Το φυλάκιο εγκαταλειμμένο, τα τζάμια θολά γεμάτα σκόνη, τα συρματοπλέγματα παραβιασμένα, μια σημαία μισοσκισμένη αλλά περήφανη κυματίζει ακόμα στον ζεστό αέρα. Κοιταζόμαστε και κατηφορίζουμε τον χωματόδρομο. Πλησιάζουμε στο δεύτερο φυλάκιο, κι ένα λυκόσκυλο τρέχει προς το μέρος μας μ' ένα γαύγισμα που μόνο απειλητικό δεν είναι. Μια κοπέλα στο μπαλκόνι του προκάτ κάτι κάνει, δεν μας είδε, χαμένη στον κόσμο της, ακούει το λυκόσκυλο που τρέχει κι έρχεται προς το μέρος μας ξαφνιασμένη από την επίσκεψη.
-- Ξέρετε δεν επιτρέπεται η είσοδος, πάει να πει και την κόβω.
-- Το ξέρω αλλά έκανα ολόκληρο ταξείδι μόνο για αυτό, απαντώ χαιρετώντας την ~ namaste...
-- Ήδη προχωρήσατε πολύ, συνέχισε η κοπέλα.
Ένας νεαρός εμφανίζεται, εξίσου ξαφνιασμένος. Μόνο τρελοί θα πήγαιναν εκεί τέτοιες μέρες, τέτοια ώρα, όλοι κάνουν βουτιές στις παραλίες και πίνουν κοκταίηλ με ομπρελίτσες ακούγοντας summer mix. Περιεργάζομαι το χώρο, κοιτάζω το λόφο με δέος, νιώθω μια βαθιά συγκίνηση που βρίσκομαι εκεί... είμαι μόλις μια ανάσα από την κύρια είσοδο.
-- Ήρθα μονάχα γι' αυτό... να προσκυνήσω τον Ιερό Τόπο, είπα στον νεαρό και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά μου. Ο νεαρός με κοιτάζει αμήχανα που δακρύζω
-- Λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγετε, όταν με το καλό ολοκληρωθεί η ανασκαφή... Άκουγα τα λόγια του σαν να ήμουν σε γυάλα. Η κοπέλα μιλάει με τον Α, εγώ στέκομαι να κοιτάζω αόριστα, καθώς το λυκόσκυλο έρχεται και τρίβεται πάνω μου να το χαϊδέψω.
-- Αυτή είναι η Ρωξάνη... είναι στειρωμένη, είπε ο νεαρός. Τον κοίταξα χαμογελώντας.
-- Δεν πειράζει, απάντησα αναχρονισμένα στο προηγούμενο σχόλιό του κι έστρεψα το βλέμμα μου στο υπερπέραν, καθώς το απογευματινό φως έδινε μια αίσθηση αιωνιότητας στο κάθε τι γύρω μου.
Ωραία. Περιεργάζομαι το χώρο ξανά, κοιτάζω το λόφο με δέος, νιώθω ευλογία που βρίσκομαι εκεί...
3 φύλακες μόνο ~ δυο νέα παιδιά κι ένα λυκόσκυλο ~ στο πιο hot point της παγκόσμιας αρχαιολογίας. Η περιμετρική ανασκαφή ξαναμπαζώθηκε, το χώμα ξαναφύτρωσε σαν να μην είχε σκαφτεί ποτέ ~ θα το έλεγε κανείς και διεθνή πρωτοτυπία ανοησίας. Το μόνο σημείο που μαρτυρούσε ανασκαφή ήταν το στέγαστρο με τους μουσαμάδες και τα προκάτ των φυλάκων.
Ανηφορίζουμε με τον Α. ψιθυρίζοντας διάφορα. Η ενέργεια της μεγαλύτερης Ιέρειας, κείνης που γέννησε τον 13ο Θεό, είναι κυρίαρχη στον Τόπο, τη νιώθω ως το μεδούλι μου. Για την ακρίβεια, νιώθω σαν να ξαναγεννήθηκα. Κι ας μην είδα τίποτα. Μερικές φορές τα ίδια τα μάτια δεν αρκούν να δούμε κείνο που μας φανερώνεται... κι εγώ δίχως να βλέπω είδα πολλά, φτάνει που στάθηκα εκεί για λίγο κι ανάπνευσα κάτω από τον ίδιο ουρανό με τους μυημένους. Είναι συγκλονιστική η αίσθηση να πατάς την γη που κάποτε περπάτησαν γενναίοι στρατηλάτες που λατρεύτηκαν σαν θεοί...
Ένα απαλό ζεστό αεράκι χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Είναι εκείνη η μαγική ώρα που όλα γίνονται χρυσά. Ο Ανίκητος Ήλιος αγκαλιάζει ό,τι πρέπει να μείνει ζωντανό, και κυρίως τη μνήμη. Όταν το φως είναι χρυσό δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν επιτρέπεται να ξεχάσεις. Αυτά σκέφτομαι και θέλω να σταθώ μπροστά στην κάμερα που κρέμεται σαν κουρασμένη γεροντοκόρη και να κάνω χειρονομίες, γκριμάτσες, ό,τι μου ρθει.
-- Οι κάμερες δεν λειτουργούν, πάω και στοίχημα, λέει ο Α.
-- Εδώ δεν λειτουργεί το κράτος, οι κάμερες θα λειτουργούν; Ούτε για μπαταρίες δεν έχουν λεφτά οι ξεφτίλες...
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω θλίψη ή οργή. Η σημαντικότερη ανασκαφή στην ιστορία της ανθρωπότητας εγκαταλειμμένη με τον πιο προδοτικό τρόπο.
Καληνύχτα...
8/8/18
Λόφος Καστά
~~~~~~~~
Η ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας...
