Οι πληγες ειναι χαραμαδες απο οπου μπαινει το φως.
~Ρουμι~
Ευγνωμοσυνη για οσους μου τις προκαλεσαν, ισως ετσι καταφερω να πλευσω προς Εκεινον...
Τα κυματα σβηνουν στην ακτη σχεδον αθορυβα... η θαλασσα ειναι παντα στοργικη με τη γη, ακομα κι οταν μοιαζει ανταριασμενη. Κι οπως λιωνει κ σβηνει τα ιχνη μου στην αμμο, θα σβηστει κι ο πονος κι ο,τι τον προκαλεσε.
Ειναι φορες που νιωθω το πετσι μου να αλλαζει χρωμα απο την κακια του κοσμου, την αχαριστια, την τοξικοτητα, θελω να βουτηξω στα πιο απυθμενα βαθη για να την διωξω απο πανω μου, να ξυλωσω το δερμα μου. Η θαλασσα, αυτη η παντοδυναμη, ολα τα καθαριζει, ολα τα διορθωνει. "πρεπει να εισαι θαλασσα για να δεχεσαι ενα βρωμικο ποταμι διχως να λερωνεσαι"...
Η πιο ομορφη θαλασσα ειναι εκεινη που φοβηθηκα πως πνιγομαι κ τελικα βγηκα στην επιφανεια λυτρωμενη, καθαρη, ξαναγεννημενη. Αν κατι καταλαβα τοσα χρονια ειναι πως η αγαπη βγαινει απο την καρδια, οχι απο τα χειλη... ολοι λενε σ αγαπω, αλλα το σ αγαπω θελει κοτσια για να το εννοεις με ολη σου την υπαρξη, και θελει γερο μενταλιτέ για να την αντιληφθεις οταν στεκεται απεναντι σου αληθινη ατοφια χωρις περιττα λογια κ στολιδια, γυμνη, αθωα.
Κρατηστε το στεμμα για τον εαυτουλη σας, εγω δεν ψαχνω για βασιλιαδες, τολμω να κοιταζω ακομα τους ανθρωπους στα ματια... οσους εχουν, γιατι οι πλειστοι ειναι τυφλοι, ή απο χρονια νεκροι κ δεν το εχουν καταλαβει.
Ενα ζευγαρι παλευει μες στα νερα, μοιαζουν τρελα ερωτευμενοι... τι μου θυμιζουν; η μνημη δεν με βοηθα, παει καιρος που εκανα εκεινο το defragment στο σκληρο μου δισκο... τους κοιτω με κεινη τη γλυκια θλιψη οταν εχουμε δει το εργο πολλες φορες κ ξερουμε το τελος... εκεινος την κρατα στα χερια αγκαλια κ τρεχει να την ριξει στο νερο, εκεινη τσιριζει κ τον παρακαλα να μην το κανει... ενα παιχνιδι που θα τελειωσει οπως ολα... ολα καποτε τελειωνουν... ανθρωποι φευγουν ερχονται φευγουν κ δεν ξαναρχονται, τα "για παντα" που καποτε ξεστομισαμε τα εσβησε το κυμα, ξεχναμε, μας ξεχνουν, εχει νυχτωσει, η θαλασσα μαυρισε, στο βαθος τα φωτα θολωνουν, δεν βλεπω καθαρα πια τον οριζοντα, πορτοκαλι ροζ κοκκινα, σαν να γυρναω το καλειδοσκοπιο αποχαυνωμενη, με μια αισθηση κενου για ολα αυτα που εκανα εδωσα ενιωσα υποσχεθηκα ονειρευτηκα σαν μικρες πεταλουδες που εφυγαν μεσα απο τις παλαμες μου, εφυγαν πεταξαν... θολωσαν τα ματια μου, δεν βλεπω τιποτα πια, κανεναν, "σκοταδι πηχτο ψηλαφητο" που λεει κι ο Πατερας Αθανασιος... κι ολοι αυτοι που μ αγαπησαν αποντες... πεθαμενοι απο χρονια θαρρεις, κι εγω η χαζη που κ που σκαλιζω τις αναμνησεις κ τους φερνω κοντα μου, σε φασεις νομισα πως ειναι αληθινοι, τους αγγιξα... μα δεν μπορουν οι ζωντανοι να σιωπουν, μπορουν; πως να σιωπησεις οταν αγαπας... οταν σ αγαπουν ακουν κ την ανασα σου στα 100 μετρα, οταν δεν υπαρχεις στην καρδια καποιου ουτε το κλαμα σου δεν φτανει στ αυτια τους ποσο μαλλον στην καρδια τους, εκει μονο πετρες θα βρεις κ χωμα στεγνο σκασμενο απο τη διψα, ουτε αγριοχορτα δεν τολμουν να σταθουν, φοβουνται... κρανιου τοπος... απο κεινα τα ονειρα που πεταγεσαι τρομαγμενος κ φοβασαι να ξανακοιμηθεις μηπως κ τα ξαναδεις... οι πιο ζωντανοι, οι πιο παροντες στη ζωη μου ειναι εκεινοι που εφυγαν διχως να το θελουν... καμια φορα οταν ερχομαι να σε δω σχεδον ακουω το "γκραπα γκρουπα" απο τα παρασημα οταν φορας την στολη σου, ακουω το παιδικο γελιο σου, μου τραγουδας το αγαπημενο σου καψουροτραγουδο, κι εγω σε φιλω στη μυτη, και με γεμιζεις φιλια παντου, σου αρεζε αυτο το παιχνιδι, ποσο πολυ σ αγαπησα, ποσο σ αγαπω, για παντα, ειδικα οταν γυρω μου καταρρεουν, οταν ολα απομυθοποιουνται, εισαι παντα στο εδω μου στο τωρα, κι ας μας χωριζει μια αχρονη αβυσσος, κι ας ξερω πως ολα ειναι στο μυαλο μου... ισως κ οχι... ηθελες να εισαι αριστος σε ολα, ο καλυτερος, ακομα και νεκρος καταφερες να ξεπερνας την παρουσια των αλλων στη ζωη μου, ακομα κ νεκρος εισαι καλυτερος τους, ο μονος αληθινος αετος που γνωρισα, κανεις δεν μπορει να σε φτασει, στην ανδρεια, στο παραστημα, στην ευφυια, στην ευγενεια, στο θαρρος, στην ανωτεροτητα, στη στοργη... δεν ξερω αν αγγιξε αλλος κανεις τοσο πολυ την τελειοτητα, ναι ησουν ο πιο αγερωχος αετος που πετουσε στον ουρανο μου... ολοι οι αλλοι ηταν απλα σπουργιτακια... εσυ κι ενας ακομα καπου σε καποιο μοναστηρι που αγωνιζεται να αγιασει... με εμενα την παλαβη να τον κοιτω καθε φορα στα ματια με θρασος με θαυμασμο κ με λαχταρα... πως ειναι αραγε να αγκαλιαζεις εναν αγωνιστη; εναν αγιο; Ο,τι αγαπησα πιο πολυ ειναι εδω, περισσοτερο απο ποτε, οσοι με αγαπησαν εδω κι αυτοι. Οι υπολοιποι οπως κ καθε τι που δεν προοριζοταν να μεινει, χανεται στο χρονο, στη ληθη, στη θολουρα των ματιων μου λιγο πριν τα κλεισω... Η καθοριστικη εκεινη στιγμη που παρακαλας μεσα σου για μια ανατροπη κι εκεινη δεν ερχεται ποτε ή ερχεται οταν εισαι ηδη πολυ μακρια κ σφιγγεις τα δοντια να μην γυρισεις να κοιταξεις πισω ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.
Μια τελευταια βουτια καθως τα δακρυα μου μπερδευονται με την αλμυρα της θαλασσας που θα κουβαλαω για παντα μεσα μου, αυτην τη βελουδινη θαλασσα που αγκαλιασε τη μοναξια μου κ παντα με ακουγε υπομονετικα... τα φωτα πανω της με νανουριζουν, τα αεροπλανα πετουν χαμηλα θαρρεις για να φωτισουν τα νερα κι αλλο κι αλλο... τρια αστερια πανω μου τα κοιτω... για μια στιγμη πιστεψα πως μπορουμε να ειμαστε μια δυνατη ομαδα οι τρεις μας... τρια αστερια... τα κοιτω καθως ολα εχουν τελειωσει.
Μην κλαις βρε χαζο, θα περασει κι αυτο... να κοιτα, φως...
-----------------
(Στην Α κ στον Φ που διαλυσαν ο,τι ομορφο ειχα χτισει μεσα μου για κεινους.)
